មានពេលមួយ ខ្ញុំក៏បានសង្កេតមើលពន្លឺ ដែលចាំងចូលក្នុងបន្ទប់ខ្ញុំ តាមចន្លោះវាំងនន នៅមាត់បង្អួច។ ខ្ញុំក៏បានឃើញលំអងធូលីជាច្រើន កំពុងអណ្តែតក្នុងបាច់ពន្លឺនោះ។ បើគ្មានបាច់ពន្លឺចាំងចូលតាមចន្លោះវាំងននទេ បន្ទប់របស់ខ្ញុំហាក់ដូចជាមិនឃើញមានធូលីដីទេ ប៉ុន្តែ ពន្លឺនោះបានបង្ហាញឲ្យខ្ញុំឃើញលំអងធូលីជាច្រើន កំពុងអណ្តែតតាមខ្យល់ ក្នុងបន្ទប់។

ការសង្កេតមើលនៅថ្ងៃនោះ ក៏បាននាំឲ្យខ្ញុំគិតអំពីជីវិតខាងវិញ្ញាណ។ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា កាលណាខ្ញុំចូលទៅរកព្រះអម្ចាស់នៃពន្លឺកាន់តែជិតប៉ុណ្ណា នោះខ្ញុំក៏បានមើលឃើញជីវិតខ្លួនឯងកាន់តែច្បាស់យ៉ាងនោះផងដែរ។ ពេលដែលពន្លឺនៃព្រះគ្រីស្ទបានចែងចាំង ក្នុងភាពងងឹតនៃជីវិតយើង ពន្លឺរបស់ទ្រង់ក៏បានបង្ហាញឲ្យយើងឃើញអំពើបាប មិនមែនដើម្បីឲ្យយើងបាក់ទឹកចិត្តនោះទេ តែគឺដើម្បីឲ្យយើងបន្ទាបខ្លួន ហើយទុកចិត្តទ្រង់។ យើងមិនអាចពឹងផ្អែកលើភាពសុចរិតរបស់យើងឡើយ  ដ្បិតយើងជាមនុស្សមានបាប  ហើយខ្វះមិនដល់សិរីល្អព្រះ(រ៉ូម ៣:២៣)។

ពេលយើងមានអំណួត ហើយពន្លឺនៃព្រះក៏បានចែងចាំឲ្យយើងភ្ញាក់ខ្លួន នោះយើងអាចស្រែកឡើង ដូចហោរាអេសាយថា “វរហើយខ្ញុំ … ដ្បិតខ្ញុំជាមនុស្សមានបបូរមាត់មិនស្អាត … ភ្នែកខ្ញុំបានឃើញមហាក្សត្រ គឺជាព្រះយេហូវ៉ានៃពួកពលបរិវារ”(អេសាយ ៦:៥)។

ព្រះទ្រង់ល្អឥតខ្ចោះ ក្នុងគ្រប់ផ្នែកទាំងអស់។ ចូរយើងចូលទៅជិតទ្រង់ ដោយការបន្ទាបខ្លួន និងមានជំនឿដូចកូនក្មេង មិនមែនដោយអំណួត និងការលើកដំកើងខ្លួនឡើយ។ ដ្បិតគឺដោយព្រះគុណ ដែលទ្រង់បាននាំឲ្យយើងចូលទៅជិតទ្រង់។ វាជាការប្រសើរណាស់ ដែលយើងដឹងថាខ្លួនមានចំណុចខ្វះខាត ពេលដែលយើងចូលទៅជិតព្រះ ព្រោះការនេះនឹងធ្វើឲ្យយើងបន្ទាបខ្លួន ហើយពឹងផ្អែកលើទ្រង់តែមួយអង្គប៉ុណ្ណោះ។-Lawrence Darmani