ភ្ញៀវមកស្នាក់នៅ ដែលគេមិននឹកស្មានដល់
លោកសាខេ គឺជាមនុស្សឯកោ។ ពេលដែលគាត់ដើរតាមផ្លូវទីក្រុង គាត់អាចមានអារម្មណ៍ដឹងថា គេកំពុងតែសម្លក់សម្លឹងគាត់ ដោយការស្អប់ខ្ពើម។ ប៉ុន្តែ ក្រោយមក ជីវិតគាត់មានការផ្លាស់ប្តូរ។ លោកខ្លេមិន នៃទីក្រុងអ័ឡេចក្សានឌ្រា(Clement of Alexandria) ស្ថិតក្នុងចំណោមអ្នកដឹកនាំពួកជំនុំដំបូង បានមានប្រសាសន៍ថា លោកសាខេបានក្លាយជាអ្នកដឹកនាំគ្រីស្ទបរិស័ទដែលលេចធ្លោខ្លាំង និងជាគ្រូគង្វាលនៃពួកជំនុំ នៅទីក្រុងសេសារា។ ជាការពិតណាស់ យើងកំពុងតែនិយាយ អំពីលោកសាខេ ជាអ្នកយកពន្ធម្នាក់ ដែលបានឡើងដើមឈើដើម្បីមើលព្រះយេស៊ូវ(លូកា ១៩:១-១០)។
តើមានអ្វីជំរុញចិត្តគាត់ ឲ្យឡើងដើមឈើ នៅថ្ងៃនោះ? គេបានចាត់ទុកពួកអ្នកយកពន្ធជាជនក្បត់ជាតិ ព្រោះពួកគេបានយកពន្ធប្រជាជនខ្លួនឯង ច្រើនហួសហេតុ ដើម្បីបម្រើប្រយោជន៍ចក្រភពរ៉ូម៉ាំង។ តែគេបានឮល្បីថា ព្រះយេស៊ូវបានរាប់រកពួកគេ។ លោកសាខេប្រហែលជាឆ្ងល់ថា ព្រះយេស៊ូវនឹងរាប់រកគាត់ផងដែរឬយ៉ាងណាទេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គាត់ជាមនុស្សមានកម្ពស់ទាប មិនអាចមើលព្រះយេស៊ូវឃើញ ក្នុងហ្វូងមនុស្សបានទេ(ខ.៣) បានជាគាត់ឡើងដើមឈើ ដើម្បីរកមើលព្រះអង្គ។
ហើយព្រះយេស៊ូវក៏បានស្វែងរកលោកសាខេផងដែរ។ ពេលដែលព្រះគ្រីស្ទបានយាងទៅដល់ដើមឈើ ដែលគាត់បានឡើងនោះ ទ្រង់ងើបព្រះនេត្រឡើងឃើញ ហើយមានព្រះបន្ទូលទៅគាត់ថា សាខេ ចូរអ្នកចុះមកជាប្រញាប់ ដ្បិតថ្ងៃនេះ ខ្ញុំត្រូវស្នាក់នៅផ្ទះអ្នក(លូកា ១៩:៥)។ ព្រះយេស៊ូវបានចាត់ទុកការស្នាក់នៅ ក្នុងផ្ទះរបស់មនុស្សដែលគេស្អប់ខ្ពើម ជារឿងដ៏ចាំបាច់។ សូមយើងស្រមៃអំពីព្រះអង្គសង្រ្គោះនៃពិភពលោក ដែលសព្វព្រះទ័យនឹងចំណាយពេល ជាមួយមនុស្សដែលសង្គមមិនរាប់រក។
ចិត្ត ទំនាក់ទំនង ឬជីវិតយើងប្រហែលត្រូវការការការព្យាបាល…
ការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះ
យើងបានដើរចូលក្នុងព្រៃកាន់តែជ្រៅទៅៗ ចេញទៅកាន់តែឆ្ងាយ ពីភូមិមួយ នៅខេត្តយូណាន ប្រទេសចិន។ ប្រហែល១ម៉ោងក្រោយមក យើងក៏បានឮសម្លេងទឹកធ្លាក់ដ៏ទ្រហឹង។ យើងក៏បានបោះជំហានកាន់តែញាប់ជាងមុន ហើយមិនយូរប៉ុន្មានក៏បានទៅដល់ទីតាំងដ៏ស្រឡះមួយ ក្នុងព្រៃ ដោយទទួលបាននូវការស្វាគមន៍ ពីទេសភាពដ៏ស្រស់ស្អាត នៃទឹកធ្លាក់ដូចវាំងនន លើថ្មពណ៌ប្រផេះ។ ពិតជាគួរឲ្យចង់ទស្សនាណាស់!
អ្នករួមដំណើរជាមួយយើង ដែលរស់នៅក្នុងភូមិដែលយើងបានចាកចេញប្រហែល១ម៉ោងមុន ក៏បានសម្រេចចិត្តថា យើងគួរតែញាំអាហារ ជាលក្ខណៈពិចនិចនៅកន្លែងនោះ។ នេះជាគំនិតល្អណាស់ ប៉ុន្តែ តើអាហាររបស់យើងនៅឯណា? យើងមិនបានយកអាហារមកជាមួយទេ។ មិត្តភក្តិទាំងនោះក៏បានចូលទៅក្នុងព្រៃដែលនៅជុំវិញខ្លួនយើង ហើយក៏បានត្រឡប់មកវិញ ដោយនាំយកផ្លែឈើ និងបន្លែជាច្រើនប្រភេទ ហើយថែមទាំងមានត្រីទៀត។ ផ្លែស៊ូស៊ាំងខាយ មានរូបរាងចម្លែក និងមានផ្កាតូចៗពណ៌ស្វាយ តែមានរស់ជាតិឆ្ងាញ់ ដូចផ្លែឈើមកពីស្ថានសួគ៌!
ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំថា ស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះបានប្រកាស អំពីការផ្គត់ផ្គង់ដ៏ហូរហៀររបស់ព្រះ។ យើងអាចមើលឃើញភស្តុតាងនៃសេចក្តីសប្បុរសរបស់ព្រះ នៅក្នុង “រុក្ខជាតិមានផ្លែតាមពូជដែរ ហើយមានគ្រាប់នៅក្នុងផ្លែ”(លោកុប្បត្តិ ១:១២)។ ព្រះទ្រង់បានបង្កើត និងប្រទានយើងនូវអាហារ ពីរុក្ខជាតិដែលមានគ្រាប់ និងពីដើមឈើដែលមានផ្លែ ហើយមានគ្រាប់ក្នុងផ្លែ(ខ.២៩)។
តើពេលខ្លះ អ្នកមានការពិបាក នៅក្នុងការទុកចិត្តលើការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះឬទេ? សូមអ្នកដើរចូលទៅក្នុងធម្មជាតិ។ តាមរយៈអ្វីដែលអ្នកបានឃើញ ក្នុងធម្មជាតិ ចូរនឹកចាំព្រះបន្ទូលព្រះយេស៊ូវ ដែលបានធានាថា “កុំឲ្យខ្វល់ខ្វាយថា តើត្រូវបរិភោគអ្វី ឬស្លៀកពាក់អ្វីនោះឡើយ … ព្រះវរបិតានៃអ្នករាល់គ្នា ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌…
តើនរណាដឹងថា រឿងនោះពិតជារឿងល្អ?
រឿងព្រេងនិទានរបស់ចិនមួយបានដំណាលថា ពេលដែលលោកសៃ វេង(Sai Weng) បានបាត់សត្វសេះមួយក្បាល ក្នុងចំណោមសត្វសេះដែលមានតម្លៃបំផុតរបស់គាត់ អ្នកជិតខាងរបស់គាត់ ក៏បានបង្ហាញនូវការសោកស្តាយ ចំពោះការបាត់បង់របស់គាត់។ តែលោកសៃ វេង មិនបានខ្វល់ពីរឿងនេះទេ។ គាត់និយាយថា តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យគេអាចដឹងច្បាស់ថា សត្វសេះនោះពិតជាមានតម្លៃចំពោះគាត់? រឿងដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលមួយក៏បានកើតឡើង នៅពេលដែលសត្វសេះដែលបានបាត់នោះ បានវិលត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ដោយនាំសត្វសេះមួយក្បាលទៀតមកជាមួយវា។ ពេលដែលអ្នកជិតខាងអបអរសាទរគាត់ គាត់ក៏បាននិយាយថា តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យគេអាចដឹងច្បាស់ថា រឿងនេះពិតជារឿងល្អ សម្រាប់គាត់? មិនយូរប៉ុន្មាន កូនប្រុសគាត់ក៏បានបាក់ជើង នៅពេលដែលខ្លួនជិះសេះថ្មីមួយក្បាលនោះ។ រឿងនេះហាក់ដូចជាគ្រោះកាចសម្រាប់គ្រួសារគាត់ ប៉ុន្តែ ថ្ងៃមួយ កងទ័ពបានមកដល់ភូមិរបស់គាត់ ដើម្បីកេណ្ឌទ័ព ដោយជ្រើសរើសប្រុសៗដែលមានកាយសម្បទារគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីប្រយុទ្ធក្នុងសង្រ្គាម។ តែដោយសារកូនប្រុសគាត់មានរបួស នោះគេមិនបានជ្រើសរើសឲ្យចូលធ្វើទ័ពឡើយ ដូចនេះ កូនគាត់អាចរួចផុតពីសេចក្តីស្លាប់ នៅក្នុងសង្រ្គាម។
រឿងនេះត្រូវបាននិពន្ធឡើង ផ្អែកទៅលើសុភាសិតរបស់ចិនមួយ ដែលបង្រៀនថា ទុក្ខលំបាកអាចជាព្រះពរ ដែលបានលាក់ខ្លួន ហើយរឿងល្អ អាចជាទុក្ខលំបាកដែលមិនទាន់បង្ហាញខ្លួន។ សុភាសិតបុរាណនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីបទគម្ពីរសាស្តា ៦:១២ ដែលក្នុងនោះអ្នកនិពន្ធបានចោទសួរថា “ដ្បិតតើមានអ្នកណាដឹងពីអ្វីៗដែលល្អសំរាប់មនុស្សក្នុងជីវិតនេះ?” ជាការពិតណាស់ គ្មាននរណាម្នាក់ដឹងថា ពេលអនាគតនឹងទៅជាយ៉ាងណាទេ។ ទុក្ខលំបាកអាចមានប្រយោជន៍ជាវិជ្ជមាន ហើយភាពសម្បូរសប្បាយ អាចនាំមកនូវផលអាក្រក់។
ថ្ងៃនីមួយៗ បាននាំមកនូវឱកាសថ្មីៗ ក្តីអំណរ…
អរព្រះគុណ សម្រាប់ព្រឹត្តិការណ៍ដែលបានកើតឡើង
លោកស៊ូ ដុងប៉ូ(Sun Dongpo ឬហៅម្យ៉ាងទៀតថា ស៊ូ ស៊ី) ស្ថិតក្នុងចំណោមអ្នកនិពន្ធកំណាព្យ និងតែងសេចក្តី ដែលល្បីល្បាញបំផុតរបស់ប្រទេសចិន។ កាលគាត់កំពុងតែរស់នៅក្នុងការនិរទសខ្លួន គាត់បានគយគន់ព្រះច័ន្ទពេញវង្ស ហើយក៏បាននិពន្ធបទកំណាព្យមួយបទ ដែលពិពណ៌នា អំពីសេចក្តីនឹករឭកចំពោះប្អូនប្រុសគាត់។ គាត់បានសរសេរថា “យើងអរសប្បាយ ហើយកើតទុក្ខ ប្រមូលឥវ៉ាន់ ហើយចាកចេញ ខណៈពេលដែលពន្លឺព្រះច័ន្ទបានថយចុះ ហើយភ្លឺឡើងវិញ។ ចាប់តាំងពីសម័យបុរាណមក គ្មានអ្វីដែលល្អឥតខ្ចោះឡើយ។ សូមឲ្យមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់យើងមានអាយុវែង គយគន់ទេសភាពដ៏ស្រស់ស្អាតនេះជាមួយគ្នា ទោះនៅឆ្ងាយពីគ្នារាប់ពាន់គីឡូម៉ែត្រក៏ដោយ”។
បទកំណាព្យរបស់គាត់ មានខ្លឹមសារដែលយើងអាចរកឃើញ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរសាស្តា។ អ្នកនិពន្ធ ដែលជាសាស្តា ឬគ្រូបង្រៀន(១:១) បានធ្វើការសង្កេតឃើញថា “មានពេលយំ និងពេលសើច … មានពេលដែលគួរឱបថើប និងពេលដែលគួរលែងឱបថើប”(៣:៤-៥)។ នៅក្នុងការពិពណ៌នា អំពីសកម្មភាពផ្ទុយគ្នាទំាងអស់នេះ អ្នកនិពន្ធ ដែលជាសាស្តាហាក់ដូចជាបានប្រាប់យើងថា អ្វីៗទាំងអស់ដែលល្អត្រូវតែឈានដល់ទីបញ្ចប់។
លោកស៊ូ ដុងប៉ូបានយល់ឃើញថា ពន្លឺនៃស្ថានព្រះច័ន្ទដែលថយចុះ និងកើនឡើង គឺជាសញ្ញាបង្ហាញថា គ្មានអ្វីដែលល្អឥតខ្ចោះឡើយ យ៉ាងណាមិញ អ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរសាស្តាក៏បានមើលឃើញសណ្តាប់ធ្នាប់នៃស្នាព្រះហស្ត ដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំ ក្នុងពិភពលោកដែលព្រះអង្គបានបង្កើត។ ព្រះជាម្ចាស់បានគ្រប់គ្រងព្រឹត្តិការណ៍ ឬបាតុភូតិធម្មជាតិទាំងឡាយ ហើយ “ទ្រង់បានបង្កើតរបស់សព្វសារពើឲ្យល្អតាមរដូវកាល”(ខ.១១)។
យើងមិនអាចទាយ ឬស្មានថា ជីវិតរបស់យើងនឹងទៅជាយ៉ាងណាឡើយ…
ត្រូវការការសង្រ្គោះ
មានក្មេងជំទង់ម្នាក់ឈ្មោះអាល់ឌី(Aldi) កំពុងតែធ្វើការនេសាទម្នាក់ឯង នៅលើខ្ទមបណ្តែតទឹកមួយ ដែលបានបោះយុថ្កា នៅចម្ងាយប្រហែល ១២៥គីឡូម៉ែត្រ ពីកោះស៊ូឡាវេស៊ី របស់ប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ី។ កម្លាំងខ្យល់បក់បោកខ្លាំង បានរុញច្រានខ្ទមនោះចេញទៅក្នុងសមុទ្រ យ៉ាងឆ្ងាយ។ អាល់ឌី(Aldi) ក៏បានរសាត់ចុះឡើង នៅក្នុងមហាសមុទ្រ អស់រយៈពេល៤៩ថ្ងៃ។ រៀងរាល់ពេលគាត់ឃើញនាវាធ្វើដំណើរពីចម្ងាយ គាត់ក៏បានបើកភ្លើងចង្កៀងរបស់គាត់ ដើម្បីឲ្យពួកនាវិកឃើញគាត់។ គាត់មានការខកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលនាវាទាំងនោះមិនបានឃើញគាត់។ មាននាវាប្រហែល១០គ្រឿងបានបើកហួសទៅបាត់ ទំរាំតែមានគេឃើញ និងជួយសង្រ្គោះគាត់។
មានពេលមួយ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលជាពាក្យប្រៀបប្រដូច ទៅកាន់ “អ្នកប្រាជ្ញច្បាប់ម្នាក់”(លូកា ១០:២៥) អំពីមនុស្សម្នាក់ដែលត្រូវការការសង្រ្គោះ។ មានបុរសពីរនាក់ ម្នាក់ជាសង្ឃ និងម្នាក់ជាពួកលេវី បានឃើញបុរសដែលមានរបួសនោះ ដេកដួលនៅលើផ្លូវ ដែលពួកគេកំពុងធ្វើដំណើរ។ ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនបានឈប់ ដើម្បីជួយគាត់ទេ ហើយក៏បានដើរវាងទៅម្ខាង(ខ.៣១-៣២)។ ព្រះគម្ពីរមិនបានប្រាប់ថា ហេតុអ្វីពួកគេធ្វើដូចនេះទេ។ តែអ្នកទាំងពីរជាអ្នកកាន់សាសនា ហើយគួរតែធ្លាប់ស្គាល់ក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះ ដែលបង្គាប់ឲ្យស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងរបស់ខ្លួន(លេវីវិន័យ ១៩:១៧-១៨)។ ពួកគេប្រហែលជាខ្លាចគ្រោះថ្នាក់ បានជាពួកគេមិនហ៊ានជួយគាត់ ឬប្រហែលជាមិនចង់បំពានក្រឹត្យវិន័យរបស់សាសន៍យូដា ដែលបានហាមមិនឲ្យប៉ះពាល់សាកសព ដែលនាំឲ្យពួកគេមិនអាចធ្វើការក្នុងព្រះវិហារបាន។ ផ្ទុយទៅវិញ មានសាសន៍សាម៉ារីម្នាក់ ដែលពួកយូដាស្អប់ខ្ពើម បានជួយសង្រ្គោះគាត់។ គាត់បានឃើញបុរសនោះ ត្រូវការជំនួយ ហើយក៏បានជួយយកអាសារគាត់ ដោយមិនគិតប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន។
ព្រះយេស៊ូវក៏បានមានបន្ទូលសរុបការបង្រៀន អំពីរឿងនេះ…
ការសង្ស័យ និងជំនឿ
មានពេលមួយ លោកមីង តិច(Ming Teck)បានភ្ញាក់ពីដំណេក ដោយអាការៈឈឺក្បាលយ៉ាងខ្លាំង ហើយគាត់គិតថា គាត់កំពុងតែមានជំងឺប្រកាំងទៀតហើយ។ ប៉ុន្តែ ពេលគាត់ងើបពីគ្រែ គាត់ក៏បានដួលទៅលើកម្រាលឥដ្ឋ។ គេក៏បានយកគាត់ទៅមន្ទីរពេទ្យ ដែលនៅទីនោះ គ្រូពេទ្យក៏បានប្រាប់គាត់ថា គាត់មានជំងឺដាច់សរសៃឈាមខួរក្បាលហើយ។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីគាត់បានទៅទទួលការស្តារនិតិសម្បទាឡើងវិញ អស់រយៈពេល៤ខែ គាត់ក៏បានមានលទ្ធភាពគិត និងនិយាយឡើងវិញ ប៉ុន្តែ គាត់នៅមានការឈឺចាប់ នៅក្នុងការដើរ។ ជាញឹកញាប់ គាត់បានព្យាយាមជម្នះភាពអស់សង្ឃឹម ប៉ុន្តែ គាត់រកឃើញការកម្សាន្តចិត្តដ៏អស្ចារ្យ នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរយ៉ូប។
លោកយ៉ូបបានបាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្តិ និងកូនៗរបស់គាត់ ក្នុងរយៈពេលដ៏ខ្លី។ ទោះគាត់បានទទួលដំណឹងដ៏សោកសៅយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែមើលទៅព្រះជាទីមួយ ដោយសេចក្តីសង្ឃឹម ហើយសរសេរដំកើងព្រះអង្គ ដែលបានធ្វើជាប្រភពនៃអ្វីៗទាំងអស់។ គាត់បានទទួលស្គាល់ថា ព្រះហស្តរបស់ព្រះបានឃុំគ្រងអ្វីៗទាំងអស់ ក្នុងពេលដែលគាត់មានទុក្ខភ័យ(យ៉ូប ១:២១)។ យើងស្ញើចសរសើរជំនឿដ៏រឹងមាំរបស់គាត់ ប៉ុន្តែ លោកយ៉ូបក៏បានតយុទ្ធនឹងភាពអស់សង្ឃឹមផងដែរ។ បន្ទាប់ពីគាត់ធ្លាក់ខ្លួនឈឺ(២:៧) គាត់ក៏បានពោលពាក្យប្រទេចផ្តាសា ដល់ថ្ងៃកំណើតរបស់គាត់(៣:១)។ គាត់បាននិយាយប្រាប់មិត្តភក្តិរបស់គាត់ និងទូលថ្វាយព្រះជាម្ចាស់ អំពីការឈឺចាប់របស់គាត់ ដោយមិនលាក់លៀម។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ទីបំផុត គាត់ក៏បានទទួលស្គាល់ថា ព្រះហស្តព្រះ គឺជាអ្នកអនុញ្ញាតឲ្យការល្អ ក៏ដូចជាការអាក្រក់ កើតឡើងចំពោះគាត់(១៣:១៥ ១៩:២៥-២៧)។
ពេលដែលយើងមានការឈឺចាប់ យើងក៏អាចជ្រើសរើសយកក្តីសង្ឃឹម ឬភាពអស់សង្ឃឹម…
ហេតុអ្វីឆ្នាំ២០២០បានចាប់ផ្តើម ដោយរឿងអាក្រក់ៗច្រើនយ៉ាងនេះ?
ថ្មីៗនេះ ពេលណាខ្ញុំសរសេរអ៊ីមែលផ្ញើទៅនរណាម្នាក់ ខ្ញុំតែងតែសរសេរជូនពរពួកគេ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់ថា “ខ្ញុំសង្ឃឹមថា នៅឆ្នាំថ្មីនេះ នឹងមានរឿងល្អៗជាច្រើនកើតឡើងចំពោះអ្នក”។ មនុស្សជាច្រើនដែលខ្ញុំស្គាល់ បានអាន និងទស្សនាពត៌មាន ឬដំណឹងអាក្រក់ជាច្រើន តាមរយៈប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយ នៅដើមឆ្នាំនេះ ដែលបាននាំមកនូវផលប៉ះពាល់ជាច្រើន មកលើផ្លូវអារម្មណ៍របស់ពួកគេ។
នៅថ្ងៃទី១ នៃឆ្នាំ២០២០ ទីក្រុងហ្សាកាតា ប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ី ត្រូវបានទឹកភ្លៀងជន់លិច។…
ស្រេកឃ្លានរកព្រះ
មានអ្នកជឿថ្មីម្នាក់ មានចិត្តចង់អានព្រះគម្ពីរណាស់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គាត់បានពិការភ្នែកទាំងសង្ខាង និងបាត់បង់ដៃទាំងពីរ នៅក្នុងការផ្ទុះគ្រាប់ កាលពីពេលកន្លងទៅ។ ពេលដែលគាត់ឮថា មានស្រ្តីម្នាក់អានអក្សរផុសសម្រាប់ជនពិការភ្នែក ដោយប្រើបបូរមាត់របស់នាងស្ទាបអក្សរនោះ គាត់ក៏បានព្យាយាមធ្វើតាមនាង តែគាត់ក៏បានដឹងថា ចុងសរសៃប្រសាទ នៅលើបបូរមាត់គាត់ក៏បានខូចអស់ផងដែរ។ ក្រោយមក គាត់មានពេញដោយអំណរ ពេលដែលគាត់បានរកឃើញថា គាត់អាចស្ទាបអក្សរផុស ដោយប្រើអណ្តាតរបស់គាត់! គាត់បានរកឃើញវិធីអានព្រះគម្ពីរ ដោយអំណរ។
ក្តីអំណរក៏ជាអារម្មណ៍ដែលហោរាយេរេមាមាន ពេលដែលគាត់បានទទួលព្រះបន្ទូលព្រះ។ គឺដូចដែលគាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “ទូលបង្គំបានឃើញព្រះបន្ទូលទ្រង់ ទូលបង្គំក៏បានទទួលទានលេបចូលអស់ហើយ ព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ជាសេចក្តីអំណរ ហើយជាទីរីករាយចិត្តដល់ទូលបង្គំ” (យេរេមា ១៥:១៦)។ ខុសពីជនជាតិយូដា ដែលស្អប់ខ្ពើមព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ(៨:៩) លោកយេរេមាបានស្តាប់បង្គាប់ និងអរសប្បាយនៅក្នុងព្រះបន្ទូលព្រះអង្គជានិច្ច។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការស្តាប់បង្គាប់របស់គាត់ បាននាំឲ្យប្រជាជនរបស់គាត់បដិសេធគាត់ និងបៀតបៀនគាត់យ៉ាងអយុត្តិធម៌(១៥:១៧)។
ក្នុងចំណោមយើង ប្រហែលជាមានអ្នកខ្លះ ដែលធ្លាប់ជួបរឿងស្រដៀងនេះ។ យើងធ្លាប់អានព្រះគម្ពីរប៊ីបដោយអំណរ ប៉ុន្តែ អ្នកដទៃបានធ្វើទុកបុកម្មេញ និងបដិសេធយើង ដោយសារយើងស្តាប់បង្គាប់ព្រះអង្គ។ ស្ថិតក្នុងពេលបែបនោះ យើងប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ភ័ន្តភាំង តែយើងអាចថ្វាយអារម្មណ៍ភ័ន្តភាំងនេះដល់ព្រះជាម្ចាស់ តាមគំរូលោកយេរមា។ ព្រះអង្គបានឆ្លើយតបចំពោះលោកយេរេមា ដោយមានព្រះបន្ទូលសន្យាចំពោះគាត់ឡើងវិញ គឺដូចគ្រាដំបូងដែលព្រះអង្គត្រាស់ហៅគាត់ឲ្យធ្វើជាហោរា(ខ.១៩-២១ និង មើល ១:១៨-១៩)។ ព្រះជាម្ចាស់បានរំឭកគាត់ថា ព្រះអង្គមិនដែលបោះបង់ចោលរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គឡើយ។ យើងក៏អាចមានទំនុកចិត្តដូចនេះផងដែរ។ ព្រះអង្គស្មោះត្រង់…
ការរួមគ្នាអធិស្ឋាន
លោកស៊ែមញួល មីលស៍(Samuel Mills) និងមិត្តភក្តិរបស់គាត់បួននាក់ ច្រើនតែជួបជុំគ្នា អធិស្ឋាន សូមព្រះទ្រង់ចាត់មនុស្សឲ្យកាន់តែច្រើន ឲ្យផ្សាយដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ ថ្ងៃមួយ ក្នុងឆ្នាំ១៨០៦ បន្ទាប់ពីគាត់វិលត្រឡប់មកពីការជួបជុំគ្នាអធិស្ឋាន ពួកគេក៏បានជួបព្យុះរន្ទះ ហើយក៏បានចូលជ្រកក្នុងជង្រុកមួយ។ ការជួបជុំគ្នាប្រចាំសប្តាហ៍របស់ពួកគេនៅពេលនោះ ក៏ត្រូវបានគេហៅថា ការប្រជុំអធិស្ឋានក្នុងជង្រុក ហើយបានក្លាយជាចលនាបេសកកម្មអន្តរជាតិមួយ។ សព្វថ្ងៃនេះ វិមាននៃការប្រជុំអធិស្ឋានក្នុងជង្រុក មានទីតាំងនៅមហាវិទ្យាល័យវីលៀម នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ជាការរំឭកអំពីការអស្ចារ្យដែលព្រះជាម្ចាស់អាចធ្វើ តាមរយៈការអធិស្ឋានរបស់យើង។
ព្រះវរបិតានៃយើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌សប្បាយព្រះទ័យ ពេលដែលកូនៗរបស់ទ្រង់ ចូលមករកទ្រង់ ដោយការទូលសូមរួមគ្នា។ ការនេះគឺដូចជាការជួបជុំគ្រួសារ ដែលក្នុងនោះពួកគេមានការចូលរួម ដោយគោលបំណងតែមួយ ដោយចែករំលែកបន្ទុកដល់គ្នាទៅវិញទៅមក។
សាវ័កប៉ុលបានទទួលស្គាល់ថា ព្រះទ្រង់បានជួយគាត់ តាមរយៈការអធិស្ឋានរបស់អ្នកដទៃ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការរងទុក្ខដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ។ គឺដូចដែលគាត់មានប្រសាសន៍ថា “ទ្រង់នឹងប្រោសឲ្យរួចទៅមុខទៀតដែរ ដោយអ្នករាល់គ្នាខំប្រឹងជួយអង្វរជួសយើងខ្ញុំផង”(២កូរិនថូស ១:១០-១១)។ ព្រះជាម្ចាស់បានសម្រេចព្រះទ័យប្រើការអធិស្ឋានរបស់យើង ជាពិសេសការរួមគ្នាអធិស្ឋាន ដើម្បីសម្រេចព្រះរាជកិច្ចទ្រង់ ក្នុងពិភពលោក។ ហេតុនេះហើយ គាត់ក៏បានមានប្រសាសន៍ទៀតថា មនុស្សជាច្រើននឹងអរព្រះគុណព្រះ សម្រាប់ការឆ្លើយតប ចំពោះការអធិស្ឋានរបស់មនុស្សជាច្រើន។
ចូរយើងរួមគ្នាអធិស្ឋាន ដើម្បីឲ្យយើងអាចអរសប្បាយជាមួយគ្នា នៅក្នុងសេចក្តីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះវរបិតានៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់យើង កំពុងតែរង់ចាំយើងចូលមករកទ្រង់ ដើម្បីឲ្យទ្រង់អាចធ្វើការ តាមរយៈយើង តាមរបៀបដែលអាចឈោងចាប់ លើសការរំពឹងគិតរបស់យើងទៅទៀត។—POH FANG CHIA
ការពិតដែលមើលមិនឃើញ
លោកស្ទីហ្វឹន ខាស(Stephen Cass) ជាអ្នកកែសម្រួលអត្ថបទ ឲ្យទស្សនាវដ្តីឌីសខោវើ។ គាត់បានតាំងចិត្តថា នឹងស៊ើបអង្កេតមកលើអ្វីដែលគាត់មិនអាចមើលឃើញ ដែលជាផ្នែកមួយនៃការរស់នៅប្រចាំថ្ងៃរបស់គាត់។ ពេលដែលគាត់កំពុងតែដើរទៅរកការិយាល័យរបស់គាត់ នៅទីក្រុងញូយ៉ក គាត់ក៏បានគិតថា បើសិនជាគាត់អាចមើលឃើញរលកវិទ្យុ នោះពេលគាត់មើលទៅអគារអ៊ីមផាយអឺ ស្តេត(ដែលនៅលើដំបូលរបស់វា មានអង់តែនវិទ្យុ និងទូរទស្សន៍ជាច្រើន) គាត់នឹងឃើញវាបញ្ចេញពន្លឺភ្លើងពណ៌ចម្រុះ ជារលកវិទ្យុដែលបាញ់ទៅគ្រប់ទិសទីក្នុងទីក្រុង។ គាត់ដឹងថា នៅជុំវិញខ្លួនគាត់ មានពេញទៅដោយដែនម៉ាញេទិចអគ្គីសនី ជារលកវិទ្យុ ដែលបានចេញពីអង់តែនវិទ្យុ ទូរទស្សន៍ វ៉ាយហ្វាយ ។ល។
នៅពេលព្រឹកថ្ងៃមួយ អ្នកបម្រើរបស់លោកអេលីសេបានដឹងអំពីពិភពដែលមើលមិនឃើញមួយប្រភេទទៀត គឺពិភពខាងវិញ្ញាណ។ កាលនោះ គាត់បានភ្ញាក់ពីដំណេក ហើយក៏បានឃើញកងទ័ពរបស់នគរស៊ីរីព័ទជុំវិញ គាត់ និងចៅហ្វាយរបស់គាត់។ ភ្នែករបស់គាត់បានឃើញពួកទាហានជិះសេះ និងរទេះចម្បាំងដ៏ខ្លាំងក្លា(២ពង្សាវតាក្សត្រ ៦:១៥)។ អ្នកបម្រើនោះក៏មានការភ័យខ្លាច តែលោកអេលីសេមានទំនុកចិត្ត ព្រោះគាត់បានឃើញពលទេវតា ដែលកំពុងហ៊ុមព័ទ្ធពួកគេ។ លោកអេលីសេក៏បានប្រាប់គាត់ថា “កុំខ្លាចអ្វីឡើយ ដ្បិតពួកដែលនៅខាងយើង មានគ្នាច្រើនជាងពួកដែលនៅខាងគេទៅទៀត”(ខ.១៦)។ បន្ទាប់មក លោកអេលីសេក៏បានទូលសូមព្រះអម្ចាស់បើកភ្នែកអ្នកបម្រើគាត់ ឲ្យអាចមើលឃើញព្រះអម្ចាស់ហ៊ុមព័ទ្ធខ្មាំងសត្រូវរបស់ពួកគេ ហើយទ្រង់កំពុងតែគ្រប់គ្រងស្ថានការណ៍ផងដែរ(ខ.១៧)។
តើអ្នកមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនកំពុងតែជួបការលំបាកដែលលើសសមត្ថភាព ហើយធ្វើឲ្យអ្នកអស់សង្ឃឹមឬទេ? សូមចាំថា ព្រះអម្ចាស់ កំពុងតែគ្រប់គ្រងស្ថានការណ៍ ហើយក៏ប្រយុទ្ធជំនួសយើងផង។ ដ្បិតមានសេចក្តីចែងថា “ទ្រង់នឹងបង្គាប់ដល់ពួកទេវតារបស់ទ្រង់ ពីដំណើរឯង ឲ្យបានថែរក្សាឯង…