ប្រភេទ  |  April

អាហារទន់ត្រូវមកមុន

នៅ​សតវត្សរ៍​ទី​៧ ចក្រ​ភព​អង់​គ្លេស ជា​ទឹក​ដី ដែល​មាន​នគរ​ជា​ច្រើន ដែល​មាន​សង្រ្គាម​ជា​មួយ​គ្នា​ជា​ញឹកញាប់។ ពេល​ដែល​ស្តេច​មួយ​អង្គ ព្រះ​នាម អូស្វ៊ល នៃ​នគរ​នតសាំព្រា(Oswald of Northumbria) ក្លាយ​ជា​អ្នក​ជឿ​ព្រះ​យេស៊ូវ គាត់​ក៏​បាន​អំពាវ​នាវ ឲ្យ​មាន​បេសកជន​ម្នាក់ នាំ​ដំណឹង​ល្អ ចូល​តំបន់​របស់​ទ្រង់។​ គេក៏​បាន​ចាត់​បុរស​ម្នាក់​ឈ្មោះ​ ឃរមែន(Corman) ឲ្យ​ទៅផ្សាយ​ដំណឹង​ល្អ​នៅ​ទីនោះ ​តែ​អ្វី​ៗ​មិន​មាន​ដំណើរ​ការ​ល្អ។ គាត់​ឃើញ​ជន​ជាតិ​អង់​គ្លេស​មាន​ចិត្ត “រឹង​ចចេស” មាន​អត្ត​ចរិត ដូចមនុស្ស​ព្រៃ ហើយ​មិន​ចាប់​អារម្មណ៍ ចំពោះ​ការ​បង្រៀន​របស់​គាត់​ ដូច​នេះ គាត់​ក៏​បាន​វិល​ត្រឡប់​មក​ផ្ទះ​វិញ ដោយ​ចិត្ត​នឿយ​ណាយ។

អ្នក​បម្រើ​ព្រះ​ម្នាក់​ទៀត​ឈ្មោះ​ អេដិន(Aidan) ក៏​បាន​ប្រាប់ទៅ​លោក​ឃរមិន​ថា ការបង្រៀនរបស់គាត់ លើស​ពី​កំរិត ដែល​អ្នក​ស្តាប់​របស់​គាត់​អាច​យល់​បាន។ គាត់​មិន​បាន​ផ្តល់​ឲ្យ​ប្រជាជន​នៅ​នគរ​នត​សាំព្រា នូវ “គោល​លទ្ធិ​ងាយ​ៗ ដែលប្រៀប​ដូច​ជា​ទឹក​ដោះ​ខាង​វិញ្ញាណ”នោះ​ទេ តែ​គាត់​បាន​ផ្តល់​ឲ្យ​ពួក​គេ នូវ​ការ​បង្រៀន ដែល​ពួក​គេ​មិន​ទាន់​អាច​យល់​ដល់។ លោក​អេដិន​ក៏​បាន​ទៅ​នគរ​នត​សំាព្រា ហើយ​ក៏​បាន​បង្រៀន​ប្រជាជន​នៅ​ទីនោះ តាម​កំរិត​នៃ​ការ​យល់​ដឹង​របស់​គេ។ មនុស្សរាប់​ពាន់​នាក់​ក៏​បាន​ទទួល​ជឿ​ព្រះ​យេស៊ូវ។

ត្រង់​ចំណុច​នេះ លោក​អេដិន ធ្វើ​បេសក​កម្ម ដោយ​យល់​ស្ថាន​ភាព ដោយ​ផ្អែក​ទៅ​លើ​ព្រះ​គម្ពីរ។ គឺ​ដូច​ដែល​សាវ័ក​ប៉ុល​បានប្រាប់​ពួក​ជំនុំ​នៅ​ទីក្រុង​កូរិនថូស​ថា “ខ្ញុំ​បាន​ឲ្យ​ទឹក​ដោះ​មក​អ្នក​រាល់​គ្នា​ផឹក មិន​បាន​ឲ្យ​សាច់​បរិភោគ​ទេ ដ្បិត​កាល​ណោះ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ពុំ​អាច​នឹង​បរិភោគ​បាន ហើយ​ឥឡូវ​នេះ ក៏​មិន​ទាន់​បាន​ដែរ”(១កូរិនថូស ៣:២)។ បទ​គម្ពីរ​ហេព្រើរ បានចែងថា…

ធ្វើការរួមគ្នា

លោក​ចូ(Joe) បាន​ធ្វើ​ការ​ក្នុង​មួយ​ថ្ងៃ លើស​១២​ម៉ោង ហើយ​ជា​ញឹក​ញាប់ គាត់​មិន​មាន​ថ្ងៃ​ឈប់​សម្រាក​ទេ។ ការ​ងារ​មនុស្សធម៌​របស់​គាត់ បាន​ទាម​ទារ​ពេល​វេលា និង​កម្លាំង​ជា​ច្រើន ពី​គាត់ ជា​ហេតុ​ធ្វើ​ឲ្យ​គាត់ មិន​សូវ​មាន​ពេល​ និង​កម្លាំង ដើម្បី​នៅ​ក្បែរប្រពន្ធ​កូន​របស់​គាត់ ពេល​គាត់​នៅ​ផ្ទះ។ បន្ទាប់​ពី​ជម្ងឺ​ស្ត្រេស​ដ៏​រាំរ៉ៃ​បាន​បណ្តាល​ឲ្យ​គាត់​ចូល​ពេទ្យ មិត្ត​ភក្តិ​របស់​គាត់​ម្នាក់​បានរៀប​ចំ​មនុស្ស​មួយ​ក្រុម ឲ្យ​ជួយ​គាត់។ គាត់​មាន​ការ​ភ័យ​ខ្លាច នៅ​ក្នុង​ការ​ប្រគល់​ការ​គ្រប់​គ្រង​មុខ​ជំនួញ​ឲ្យ​ទៅ​អ្នក​ដទៃ តែ​គាត់ក៏​ដឹង​ផង​ដែរ​ថា គាត់​មិន​អាច​ធ្វើ​ការ​ដូច​មុន​បាន​ទេ។ គាត់​ក៏​បាន​ព្រម​ទុក​ចិត្ត​ព្រះ និង​មិត្ត​ភក្តិ​គាត់​ ខណៈ​ពេល​ដែល​គាត់ ប្រគល់​ការ​ទទួល​ខុស​ត្រូវ ឲ្យ​ទៅ​មនុស្ស​មួយ​ក្រុម ដែល​ពួក​គេ​បាន​ជ្រើស​រើស​ជា​មួយ​គ្នា។ មួយ​ឆ្នាំ​ក្រោយ​មក លោក​ចូ ក៏​បាន​ទទួល​ស្គាល់​ថា ការងារ​មនុស្ស​ធម៌ និង​ក្រុម​គ្រួសារ​របស់​គាត់ មិន​អាច​មាន​ការ​រីក​ចម្រើន​បាន​ឡើយ បើ​សិន​ជា​គាត់​មិន​ព្រម​ទទួល​ជំនួយ​ដែល​ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ប្រទាន​ទេនោះ។

ព្រះ​ទ្រង់​មិន​បាន​រៀប​ចំ​មនុស្ស សម្រាប់​ឲ្យ​លូត​លាស់ ដោយ​គ្មាន​ជំនួយ​ពី​សហគមន៍​ដែល​មាន​ក្តី​ស្រឡាញ់​នោះ​ឡើយ។ ក្នុងបទ​គម្ពីរ និក្ខមនំ ១៨ លោក​ម៉ូសេ​បាន​ដឹក​នំា ពួក​អ៊ីស្រាអែល​កាត់​វាល​រហោ​ស្ថាន។ គាត់​បាន​ព្យាយាម​បម្រើ​រាស្រ្ត​របស់​ព្រះ ក្នុង​នាម​ជា​គ្រូ​បង្រៀន អ្នក​ប្រឹក្សា​យោបល់ និង​ចៅ​ក្រម​តែ​ម្នាក់​ឯង។ ពេល​ដែល​ឪពុក​ក្មេក​គាត់​មក​លេង​គាត់ ក៏​បាន​ឲ្យ​យោបល​គាត់ថា “ឯង​នឹង​ថយ​កំឡាំង​ទៅ ព្រម​ទាំង​កំឡាំង​នៃ​បណ្តាជន​ដែល​នៅ​ជា​មួយ​នឹង​ឯង​ផង ពី​ព្រោះ​ការ​នេះ​ហួស​កំឡាំង​ឯង​ហើយ នឹង​ធ្វើ​តែ​ម្នាក់​ឯង​មិន​បាន​ទេ”(និក្ខមនំ ១៨:១៨)។ គាត់​ក៏​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​លោក​ម៉ូសេ ឲ្យ​ចែក​រំលែក​បន្ទុក​ការងារដល់​អ្នក​ដទៃ​ទៀត ដែល​ស្មោះ​ត្រង់។ លោក​ម៉ូសេ​ក៏​បាន​ទទួល​ជំនួយ​ពី​គេ ហើយ​ការ​នេះ​មាន​ប្រយោជន៍​យ៉ាង​ខ្លាំង ចំពោះ​សហគមន៍។​

ពេល​ដែល​យើង​ទុក​ចិត្ត​ថា…

ចូលមកជិតព្រះអង្គ

មាន​ពេល​មួយ​កូន​ស្រី​ខ្ញុំ​បាន​សួរ​ខ្ញុំ​ថា “ប៉ា អាន​សៀវ​ភៅ​រឿង​ឲ្យ​កូន​ស្តាប់​បាន​ទេ?” នេះ​មិន​មែន​ជា​សំណួរ​ចម្លែក ដែល​ក្មេង​សួរទៅ​ឪពុក​ម្តាយ ក្នុង​សង្គម​បស្ចិម​ប្រទេស​នោះ​ទេ។ តែ​កូន​ស្រី​ខ្ញុំ​អាយុ​១១​ឆ្នាំ​ហើយ។ សព្វ​ថ្ងៃ​នេះ​ ការ​ស្នើរ​សុំ​ដូច​នេះ មាន​កាន់​តែតិច​ទៅ​ៗ បើ​ប្រៀប​ធៀប​នឹង​កាល​ដែល​នាង​នៅ​ក្មេង​ជាង​នេះ។ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ឆ្លើយ​តប​យ៉ាង​រីក​រាយ​ថា ខ្ញុំ​នឹង​អាន​សៀវ​ភៅ​ឲ្យ​នាងស្តាប់ ហើយ​នាង​ក៏​បាន​ចូល​មក​អង្គុយ​ក្បែរ​ខ្ញុំ​នៅ​លើ​សាឡុង។

ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​អាន​សៀវភៅ​រឿង​ឲ្យ​នាង​ស្តាប់ នាង​ក៏​បាន​បង្ហាញ​នូវ​អារម្មណ៍​រីក​រាយ​ ចំពោះខ្ញុំ​ណាស់។ ក្នុង​នាម​ជា​ឪពុក​ម្តាយ ពេលនោះ​ស្ថិត​ក្នុង​ចំណោម​ពេល​ដែល​រីក​រាយ​បំផុត ហើយ​ក៏​បាន​នឹក​ចាំ អំពី​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ដ៏​ល្អ​ឥត​ខ្ចោះ ដែល​ព្រះ​វរបិតា មាន​ចំពោះ​យើង និង​ព្រះ​ទ័យ​ដ៏​ជ្រាល​ជ្រៅ ដែល​ចង់​ឲ្យ​យើង​ ចូល​ទៅ​ក្នុង​ព្រះ​វត្ត​មាន និង​ក្តី​ស្រឡាញ់​ទ្រង់ ដោយ​ភាពស្និទ្ធ​ស្នាល​។

នៅ​ពេល​នោះ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ដឹង​ថា ខ្ញុំ​ពិត​ជា​ដូច​កូន​ស្រី​របស់​ខ្ញុំ​ណាស់។ ជា​ញឹក​ញាប់ ខ្ញុំ​បាន​ផ្តោត​ទៅ​លើ​ការ​ពឹង​ផ្អែក​ខ្លួន​ឯង។ ដូច​នេះ ខ្ញុំ​ពិត​ជា​ងាយ​នឹង​ភ្លេច អំពី​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ ដែល​ព្រះ​ទ្រង់​មាន​សម្រាប់​យើង ជា​ក្តី​ស្រឡាញ់​ដ៏​ស្រទន់ និង​ការពារ​យើង គឺដូច​ដែល​បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង ជំពូក១១៦ បាន​ពិពណ៌នា​ថា ព្រះ​អង្គ “ប្រកប​ដោយ​សេចក្តី​មេត្តា​ករុណា ​សេចក្តី​សុចរិត… និង​សេចក្តី​អាណិត​អាសូរ”។ គឺ​ជា​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ ដែល​នាំ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ចូល​ទៅ​ជិត​ព្រះ​អម្ចាស់ ដោយ​ការ​សព្វ​ព្រះ​ទ័យ​ពី​ព្រះ​អង្គ។​

បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង ១១៦:៧ បាន​លើក​ឡើង​ថា យើង​ចាំ​បាច់​ត្រូវ​រំឭក​ខ្លួន​ឯង ជា​ទៀង​ទាត់  អំពី​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ព្រះ ហើយ​ចូល​ទៅ​ជិត​ព្រះ​អង្គ ដែល​បាន​ស្វាគមន៍​យើង​ថា “ឱ​ព្រលឹង​ខ្ញុំ​អើយ ចូរ​ត្រឡប់​ទៅ​ឯ​ទី​សំរាក​របស់​ខ្លួន​វិញ ដ្បិត​ព្រះយេហូវ៉ា…

រៀនសូត្រពីទង្វើដ៏ល្ងង់ខ្លៅ

មាន​បុរស​ម្នាក់​បាន​ដើរ​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ហាង​លក់​ទំនិញ​មួយ នៅ​ទីក្រុង​វ៉ូឡុន​ហ្គុង ប្រទេស​អូស្រ្តាលី គាត់​បាន​ដាក់​ក្រដាស់​ប្រាក់ ២០​ដុល្លា មួយ​សន្លឹក​នៅ​លើ​តុ​គិត​លុយ ដើម្បី​សុំ​ដូរ​លុយ។ ពេល​ដែល​អ្នក​គិត​លុយ​បើក​ថត​តុ បុរស​នោះ​ក៏​បាន​ដក​កំា​ភ្លើង​ចេញ​មក ហើយ​ក៏​បាន​បង្គាប់​ឲ្យ​គាត់​ប្រគល់​លុយ​ទំាង​អស់ ដែល​មាន​នៅ​ក្នុង​ថត​តុ។ អ្នក​គិត​លុយ​ក៏​ព្រម​ប្រគល់​ឲ្យ។ បុរសនោះ​ក៏​បាន​យក​លុយ​ពី​អ្នក​គិត​លុយ ហើយ​រត់​គេច​ខ្លួន​បាត់ ដោយ​បន្សល់​ទុក​នូវ​ក្រដាស់​ប្រាក់​២០​ដុល្លា នៅ​លើតុ។ តាម​ពិត លុយ​ក្នុង​ថត​តុ​ទាំង​អស់ ដែល​គាត់​ប្លន់​បាន មាន​តែ១៥​ដុល្លា ប៉ុណ្ណោះ។

ពេល​ខ្លះ យើង​បាន​ប្រព្រឹត្ត​នូវ​ទង្វើរ​ដ៏​ល្ងង់​ខ្មៅ តែ​ខុស​ពី​ចោរ​នោះ នៅ​ត្រង់​ថា យើង​បាន​ព្យាយាម​ធ្វើ​អ្វី​ដែល​ត្រឹម​ត្រូវ។ អ្វី​ដែលសំខាន់​នោះ​គឺ តើ​យើង​បាន​រៀន​សូត្រ​អ្វី​ខ្លះ ពី​ទង្វើរ​ដ៏​ល្ងង់​ខ្លៅ​នោះ​។ បើ​គ្មាន​ការ​កែ​តម្រង់​ទេ ការ​សម្រេច​ចិត្ត​ដែល​ខ្វះ​ប្រាជ្ញានេះ អាច​ក្លាយ​ជា​ទម្លាប់ ដែល​នឹង​ក្លាយ​ជា​ចរិត​លក្ខណៈ​អវិជ្ជ​មាន​របស់​យើង។ និយាយ​រួម យើង​នឹង​ក្លាយ​ជា “មនុស្ស​ល្ងី​ល្ងើ ដែល​ខ្វះ​ប្រាជ្ញា”(សាស្តា ១០:៣)។

ជួន​កាល យើង​ពិបាក​ទទួល​ស្គាល់​ភាព​ល្ងង់​ខ្លៅ​របស់​យើង ដោយ​សារ​យើង​មិន​ចង់​គិត​អំពី​វា​ច្រើន។ យើង​ប្រហែល​ជា​ចាំ​បាច់ត្រូវ​គិត​ពិចារណា អំពី​ភាព​ខ្វះ​ចន្លោះ នៅ​ក្នុង​ចរិត​លក្ខណៈ​របស់​យើង ទោះ​វា​មាន​ការ​ពិបាក​ក៏​ដោយ។ ពុំ​នោះ​ទេ យើង​ចាំ​បាច់ត្រូវ​ទទួល​ស្គាល់​ថា ពេល​នោះ​ យើង​បាន​ធ្វើ​ការ​សម្រេច​ចិត្ត​លឿន​ពេក ហើយ​ពេល​ក្រោយ យើង​នឹង​មាន​ការ​ប្រុង​ប្រយ័ត្ន។ ទោះ​យើង​ធ្វើ​វា ដោយ​សារ​មូល​ហេតុ​អ្វី​ក៏​ដោយ ទង្វើរ​ល្ងង់​ខ្លៅ​មិន​ដែល​ឲ្យ​យើង​ចំណេញ​ឡើយ។

តែ​អរ​ព្រះ​គុណ​ព្រះ ដែល​ទ្រង់​អាច​ប្រើ​ភាព​ល្ងង់​ល្ងើ​របស់​យើង ដើម្បី​លត់​ដំ និង​កែ​ប្រែ​យើង។ យើង​ប្រហែល​មិន​ចូល​ចិត្ត​ការលត់​ដំ​ទេ តែ​ការ​ហ្វឹក​ហាត់ នៅ​ក្នុង​ការ​លត់​ដំ…

ត្រង់ចំណុចដែលអាក្រក់បំផុត

“នាង​មាន​លក្ខណៈ​ដែល​អាច​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ទ្រាំ​ទ្រ​បាន តែ​មិន​មាន​សម្រស់​គ្រប់​គ្រាន់ ដើម្បី​ល្បួង​ខ្ញុំ​ទេ”។ នេះ​ជា​ពាក្យ​សម្តី​ដែល​លោក ដាស៊ី(Darcy) បាន​និយាយ​ចេញ​មក ក្នុង​រឿង អំណួត និង​បុរេវិន្និច្ឆ័យ ដែល​អ្នក​ស្រីចេន អូស្ទីន(Jane Austen) បាននិពន្ធ និង​ជា​មូល​ហេតុ ដែល​ខ្ញុំ​មិន​ដែល​ភ្លេច​រឿង​ប្រលោម​លោក​នេះ និង​ឥទ្ធិ​ពល ដែល​វា​មាន​មក​លើ​ខ្ញុំ។ បន្ទាប់​ពី​ខ្ញុំ​បាន​អាន​ពាក្យមួយ​ប្រយោគ​នេះ​ហើយ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​គិត​ច្បាស់​ថា ខ្ញុំ​មិន​អាច​ចូល​ចិត្ត​តួ​អង្គ​ឈ្មោះ​ដាស៊ី​បាន​ទេ។

តែ​ខ្ញុំ​បាន​គិត​ខុស។ ខ្ញុំ​ក៏​មាន​ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ​គំនិត​របស់​ខ្ញុំ​បន្តិច​ម្តង​ៗ ដោយ​ការ​ស្ទាក់​ស្ទើរ​ខ្លះ​ៗ គឺ​មិន​ខុស​ពី​តួអង្គ អេលីហ្សាប៊ែត បេននេត(Elizabeth Bennet) នោះ​ឡើយ។ ខ្ញុំ​ក៏​ដូច​គាត់​នៅ​ត្រង់​ចំណុច​ដែល​ថា ខ្ញុំ​មិន​ចង់​ស្គាល់​ចរិក​លក្ខណៈ​របស់លោក​ដាស៊ី​ឲ្យ​បាន​ច្បាស់ ហេតុ​នេះ​ហើយ ខ្ញុំ​ចូល​ចិត្ត​បញ្ចេញ​ប្រតិ​កម្ម ចំពោះ​ចំណុច​អាក្រក់​បំផុត​របស់​គាត់។ ពេល​ដែល​ខ្ញុំបាន​អាន​រឿង​នេះ​ចប់ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ឆ្ងល់​ថា តើ​មាន​នរណា​ខ្លះ ដែល​បាន​ធ្វើ​នូវ​កំហុស​ដូច​នេះ នៅ​ក្នុង​ជីវិត​ពិត? តើ​ខ្ញុំ​បាន​បាត់​បង់​ឱកាស​មាន​មិត្ត​ភាព​ណា​ខ្លះ ដោយ​សារ​ការ​ចូល​ចិត្ត​ថ្កោល​ទោស​អ្នក​ដទៃ?

នៅ​ក្នុង​ចំណុច​ស្នូល​នៃ​ជំនឿ​លើ​ព្រះ​យេស៊ូវ គឺ​មាន​ការ​ទត​ឃើញ ការ​ស្រឡាញ់ និង​ការ​ឱប​ក្រសោប ពី​ព្រះ​អង្គ​សង្រ្គោះ​នៃយើង ទោះ​យើង​មាន​លក្ខណៈ​អាក្រក់​បំផុត​ក៏​ដោយ​(រ៉ូម ៥:៨ និង ១យ៉ូហាន ៤:១៩)។ យើង​ចាំ​បាច់​ត្រូវ​ដឹង​ថា យើង​អាច​លះចោល​ជីវិត​ចាស់ និង​ក្លែង​ក្លាយ​របស់​យើង ដើម្បី​ទទួល​យក​អត្ត​សញ្ញាណ​ដ៏​ពិត នៅ​ក្នុង​ព្រះ​គ្រីស្ទ​(អេភេសូរ ៤:២៣-២៤)។ ហើយ​យើង​ក៏​មាន​អំណរ ពេល​ដែល​បាន​ដឹង​ថា យើង​មិន​នៅ​ដាច់​តែ​ឯង​ទៀត​ឡើយ តែ​ជា​ផ្នែក​មួយ…

ដើមឈើដែលប្រោសឲ្យជា

រថយន្ត ដែល​មាន​យឺហោ មេកឡរិន ៧២០s ត្រូវ​បាន​គេ​ដាក់​លក់​ក្នុង​តម្លៃ​៣០​ម៉ឺន​ដុល្លា។ រថយន្ត​នេះ​មាន​ទំហំ​ម៉ាស៊ីន V8 និងមាន​កម្លាំង​៧១០​សេះ គឺ​លើស​ពី​តម្រូវ​ការ​របស់​អ្នក នៅ​ក្នុង​ការ​បើក​បរ​ទៅ​ធ្វើ​ការ នៅ​ពេល​ព្រឹក។

អ្នក​ប្រហែល​ជា​ចង់​ប្រើ​វា​ឲ្យ​ពេញ​កម្លាំង​៧១០​សេះ​នោះ​តែ​ម្តង។ អ្នក​បើក​បរ​ម្នាក់ នៅ​រដ្ឋ​វើជីនា​បាន​ដឹង​ថា ឡាន​មេកឡរិនរបស់​គាត់ ពិត​ជា​លឿន​ណាស់ ព្រោះ​ក្នុង​រយៈ​ពេល​មិន​ដល់​២៤​ម៉ោង​ផង វា​បាន​ចេញ​ពី​ឃ្លាំង​លក់​ឡាន ចូល​ទៅ​កន្លែង​លក់អេតចាយ​។ នៅ​ថ្ងៃ​មួយ បន្ទាប់​ពី​គាត់​បាន​ទិញ​ឡាន​នេះ​ហើយ គាត់​ក៏​បាន​បើក​បុក​ដើម​ឈើ តែ​អរ​ព្រះ​គុណ​ព្រះ ដែល​គាត់​បានរួច​ផុត​ពី​សេចក្តី​ស្លាប់ ​ក្នុង​គ្រោះ​ថ្នាក់​នោះ។

ក្នុង​រឿង​ដែល​មាន​ចែង​ក្នុង​៣​ជំពូក​ដំបូង នៃ​ព្រះ​គម្ពីរ យើង​ឃើញ​ថា ការ​សម្រេច​ចិត្ត​ដ៏​អាក្រក់​ផ្សេង​មួយ​ទៀត បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខូចស្នា​ព្រះ​ហស្ត​ដ៏​ល្អ​របស់​ព្រះ។ អ័ដាម និង​នាង​អេវ៉ា​បាន​បរិភោគ​ផ្លែ​ឈើ ពី​ដើម​ឈើ​មួយ​ដើម ដែល​ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ហាម​មិន​ឲ្យ​ប៉ះពាល់​(លោកុប្បត្តិ ៣:១១)។ រឿង​នេះ​ទើប​តែ​ចាប់​ផ្តើម​បាន​បន្តិច ផែន​ដី​ដ៏​សុខ​សប្បាយ​បាន​ប្រែ​ក្លាយ​ជា​ត្រូវ​បណ្តា​សារ​(ខ.១៤-១៩)។

ក្រោយ​មក មាន​ដើម​ឈើ​មួយ​ដើម​ទៀត ដែល​ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ប្រើ នៅ​ក្នុង​ការ​ដោះ​បណ្តា​សារ​នេះ​ចេញ គឺ​ដើម​ឈើ​ដែល​គេ​បានកាប់ ដើម្បី​ធ្វើ​ឈើ​ឆ្កាង សម្រាប់​ឆ្កាង​ព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះ​អង្គ​បាន​ស៊ូ​ទ្រាំ​ទុក្ខ​វេទនា​នៅ​លើ​ឈើ​ឆ្កាង​នោះ និង​សុគត​ជំនួស​យើង (ចោទិយកថា ២១:២៣ កាឡាទី ៣:១៣)។ ការ​សុគត​របស់​ព្រះ​អង្គ​បាន​បើក​ផ្លូវ​ឲ្យ​យើង ចូល​ទៅ​ក្នុង​ការ​ប្រកប​ជា​មួយ​ព្រះ​អង្គ​អស់​កល្ប​ជា​និច្ច។

រឿង​នេះ​ត្រូវ​បិទ នៅ​ជំពូក​ចុង​ក្រោយ​នៃ​ព្រះ​គម្ពីរ​ប៊ីប។ ជំពូក​នោះ​បាន​ចែង​ថា “ដើម​ជីវិត” ដុះ​នៅ​ក្បែរ “ទន្លេ​ជីវិត”(វិវរណៈ ២២:១-២)។ លោក​យ៉ូហាន​បាន​ពិពណ៌នា​ថា…

ស្ថានភាពប្រែជាល្អឡើង ជាមួយព្រះ

នៅ​ក្នុង​ក្រុម​កីឡា​បាល់ទះ​មហា​វិទ្យាល័យ ចៅ​ស្រី​របស់​ខ្ញុំ​បាន​រៀន អំពី​គោលកាណ៍ ដែល​នាំ​ឲ្យ​មាន​ជ័យ​ជម្នះ។ ពេល​ណា​បាល់​កំពុង​តែ​សំដៅ​មក​កន្លែង​របស់​នាង នាង​មិន​ដែល​ឲ្យ​បាល់​ជ្រុះ​ដល់​ដី​ទាន់​ឡើយ។ នាង​អាច​លេង​បាល់​បោះ ដោយ​មិនរអ៊ូរទាំ ស្តី​បន្ទោស ឬ​ដោះសារ​នោះ​ឡើយ ជា​ហេ​តុនាំ​ឲ្យ​មិត្ត​រួម​ក្រុម​របស់​នាង ស្ថិត​ក្នុង​ស្ថាន​ភាព​ល្អ​ឡើង។ និយាយ​រួម នាងតែង​តែ​ព្យាយាម​ធ្វើ​ឲ្យ​ស្ថាន​ភាព​ល្អ​ឡើង។

រឿង​នេះ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ចាំ អំពី​ការ​ឆ្លើយ​តប​របស់​លោក​ដានីយ៉ែល នៅ​ពេល​ដែល​គាត់ និង​មិត្ត​សំឡាញ់​គាត់​បី​នាក់ រស់​នៅ​ជាឈ្លើយ​សឹក ក្នុង​ចក្រ​ភព​បាប៊ីឡូន របស់​ស្តេច​នេប៊ូក្នេសា។ គេ​បាន​យក​ឈ្មោះ​របស់​អ្នក​មិន​ជឿ មក​ដាក់​ឲ្យ​ពួក​គេ  ហើយ​បង្គាប់​ពួក​គេឲ្យ​ទៅ​ទទួល “ការ​ហ្វឹក​ហាត់” នៅ​ក្នុង​រាជ​វាំង​ជា​​ខ្មាំង​សត្រូវ​របស់​ប្រជា​ជន​ពួក​គេ តែ​គាត់​មិន​ដែល​មាន​កំហឹង​នោះ​ឡើយ​។

ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ គាត់​បាន​សុំ​មិន​បរិភោគ​អាហារ និង​ស្រា​ដែល​ស្តេច​ប្រទាន ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្លួន​គាត់ស្មោក​គ្រោក នៅ​ចំពោះ​ព្រះ​នេត្រ​ព្រះឡើយ។ នៅ​ក្នុង​រឿង​ដែល​គួរ​ឲ្យ​ចាប់​អារម្មណ៍​នេះ បន្ទាប់​ពី​គាត់ និង​ពួក​មិត្ត​សំឡាញ់​គាត់ បរិភោគ​តែ​បន្លែ និងទឹក អស់រយៈពេល១០ថ្ងៃ(ដានីយ៉ែល ១:១២) ពួកគេក៏បាន​ស្រស់បស់​ជាង ហើយ​គេ​មាន​សាច់​ល្អ​ជាង​ពួក​កំឡោះៗ ដែល​បរិភោគ​អាហារ​របស់​ស្តេច​ទៅ​ទៀត(ខ.១៥)។

នៅ​ពេល​ក្រោយ​ទៀត ស្តេច​នេប៊ូក្នេសា ក៏​បាន​គំរាម​ថា នឹង​សម្លាប់​ដានីយ៉ែល និង​ពួក​អ្នក​ប្រាជ្ញ​ក្នុង​ព្រះ​រាជ​វាំង បើ​សិន​ជា​ពួកគេ​មិន​អាច​កាត់​ស្រាយ​សុបិន​របស់​ទ្រង់។ ពេល​នោះ ដានីយ៉ែល​មិន​មាន​ការ​តក់​ស្លុតឡើយ តែ​គាត់​បាន​ស្វែង​រក​សេចក្តី​មេត្តា “​ពី​ព្រះ​ដែល​គង់​នៅ​ស្ថាន​សួគ៌” ហើយ​ព្រះ​ទ្រង់​ក៏​បាន​បើក​សម្តែង​ការ​អាថ៌​កំបាំង​នោះ​ឲ្យ​គាត់​បាន​ដឹង​(២:១៩)។ ​គឺ​ដូច​ដែល​ដានីយ៉ែល​បាន​ប្រកាស​ថា “ប្រាជ្ញា និង​តេជានុភាព ជា​របស់​ផង​ទ្រង់”(ខ.២០)។

ក្នុង​អំឡុង​ពេល ដែល​ដានីយ៉ែល​រស់​នៅ​ជា​ឈ្លើយ​សឹក គាត់​បាន​ស្វែង​រក​បំណង​ព្រះ​ទ័យ​ព្រះ…

មើលឃើញ តាមចិត្តគំនិតថ្មី

ក្នុង​កម្ម​វីធី​វីដេអូ​ហ្គេម​មួយ ដែល​បាន​ក្លាយ​ជា​បាតុ​ភូត​នៃ​វប្ប​ធម៌​មួយ បាន​នាំ​អ្នក​លេង​ហ្គេម​១​រយ​នាក់ ចូល​ទៅ​ក្នុង​កោះ​សិប្បនិមិត្ត​មួយ នៅ​ក្នុង​ហ្គេម​នោះ ដើម្បី​ប្រកួត​រហូត​ទាល់​តែ​នៅ​សល់​អ្នក​លេង​ហ្គេម​ចុង​ក្រោយ​តែ​ម្នាក់​ ។ ពេល​ណា​អ្នក​លេង​ហ្គេមណា​ម្នាក់​កំចាត់​អ្នក​ចេញ​ពី​ហ្គេម​នោះ អ្នក​អាច​បន្ត​ទស្សនា​អ្នក​លេង​ហ្គេម​នោះ តាម​គំហើញ​របស់​គាត់។ អ្នក​កាសែត​ម្នាក់បាន​ធ្វើ​ការ​កត់​សំគាល់​ថា “ពេល​ណា​អ្នក​មើល​អ្នក​លេង​ហ្គេម​ដទៃ​ទៀត​លេង ដោយ​ទទួល​យក​ទស្សនៈ និង​អារម្មណ៍​របស់​គាត់ ដោយ​ងាក​ចេញ​ពី​ការ​គិត​អំពី​ខ្លួន​ឯង ហើយ​បែរ​ទៅ​រក​ការ​យល់​ចិត្ត​គាត់​វិញ ពោល​គឺ​អ្នក​ចាប់​ផ្តើម​មាន​អារម្មណ៍​ថា យល់អំពី​មនុស្ស​ដែល​អ្នក​មិន​ដែល​ស្គាល់​នោះ ដែល​មុន​នោះ​បន្តិច បាន​កំចាត់​អ្នក​ចេញ​ពី​ហ្គេម”។

ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ​កើត​មាន ពេល​ណា​យើង​បើក​ចំហរ​ចិត្ត​យើង ដើម្បី​មើល​ទៅ​បទ​ពិសោធន៍​របស់​អ្នក​ដទៃ ដោយ​មើល​ទៅ​ការ​ឈឺចាប់ ការ​ភ័យ​ខ្លាច ឬ​ក្តី​សង្ឃឹម​របស់​ពួក​គេ។ ពេល​ណា​យើង​ដើរ​តាម​គំរូ​របស់​ព្រះ​យេស៊ូវ ហើយ​មិន​ធ្វើ​អ្វី ដោយ​ទាស់​ទែង​គ្នា ឬ​ដោយ​សេចក្តី​អំនួត​ឥត​ប្រយោជន៍​ តែ​​រាប់​អាន​គេ​ឲ្យ​លើស​ជាង​ខ្លួន​ដោយ​ចិត្ត​សុភាព​វិញ នោះ​យើង​នឹង​កត់​សំគាល់​ការ​អ្វី​ដែលយើង​នឹង​ដឹង​ថា យើង​បាន​មើល​រំលង (ភីលីព ២:៣)។ យើង​នឹង​ខ្វល់​ពី​អ្នក​ដទៃ​កាន់​តែ​ច្រើន។ យើង​នឹង​សួរ​សំណួរ​ខុស​ពី​មុន​។ យើង​នឹង​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់​ចំពោះ​សុខមាល​ភាព​របស់​អ្នក​ដទៃ ជា​ជាង​គិត​តែ​អំពី​តម្រូវ​ការ ឬ​ការ​ចង់​បាន​របស់​យើង។ យើង​នឹង​គិត​អំពី “ប្រយោជន៍​អ្នក​ដទៃ” ជា​ជាង “គិត​តែ​ប្រយោជន៍​ផ្ទាល់​ខ្លួន”(ខ.៤)។ យើង​នឹង​ស្វែង​រក​ដោយ​អំណរ នូវ​អ្វី​ដែល​ជួយ​អ្នក​ដទៃ ឲ្យ​ចម្រើន​ឡើង ជា​ជា​ការពារ​អ្វី​ដែល​យើង​គិត​ថា យើង​ត្រូវ​ការ ដើម្បី​ឲ្យ​ខ្លួន​យើង​ចម្រើន​ឡើង។

តាម​រយៈ​ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ​ចិត្ត​គំនិត​នេះ យើង​នឹង​មាន​ក្តី​អាណិត​ចំពោះ​អ្នក​ដទៃ។ យើង​នឹង​បង្ហាញ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ដល់​ក្រុម​គ្រួសារ​យើង តាម​របៀប​ថ្មី​ៗ។ យើង​ថែម​ទាំង​អាច​ធ្វើ​ឲ្យ​សត្រូវ​ក្លាយ​ជា​មិត្ត​ផង​ដែរ!—Winn Collier

ព្រះនៃការកម្សាន្តចិត្តគ្រប់យ៉ាង

រ៉ាដាមេនេស(Radamenes) គ្រាន់​តែ​ជា​កូន​ឆ្មា​មួយ​ក្បាល ពេល​ដែល​ម្ចាស់​វា យក​ទៅ​បំបរ​បង់​ចោល នៅ​កន្លែង​សង្រ្គោះសត្វ​ចិញ្ចឹម ដោយ​គិត​ថា វា​ឈឺ​ធ្ងន់​ពេក មិន​អាច​ជា​សះ​ស្បើយ​។ ពេទ្យ​សត្វ​ក៏​បាន​ថែ​ទាំ​កូន​ឆ្មា​មួយ​ក្បាល​នេះ ឲ្យ​​មាន​សុខ​ភាព​ល្អ​ឡើង​វិញ ហើយ​ក៏​បាន​ទទួល​ចិញ្ចឹម​វា។ ចាប់​តាំង​ពី​ពេល​នោះ​មក វា​ក៏​បាន​ក្លាយ​ជា​សត្វ​ដែល​ស្នាក់​នៅ​ទីនោះ​ពេញ​ពេល​ ហើយ​នៅ​ពេល​ថ្ងៃ វា​តែង​តែ​ចំណាយ​ពេល កម្សាន្ត​ចិត្ត​សត្វ​ឆ្មា និង​ឆ្កែ​ដទៃ​ទៀត​ ដែល​ទើប​តែ​ចេញ​ពី​កន្លែង​វះ​កាត់ ឬ​កំពុង​តែជា​សះ​ស្បើយ​ពី​ជម្ងឺ តាម​រយៈ​ការ​នៅ​កំដរ​ដ៏​កក់​ក្តៅ និង​ការ​បញ្ចេញ​សម្លេង​ដ៏​ស្រទន់។

រឿង​ដ៏​តូច​នេះ បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ចាំ​អំពី​ការ​អ្វី ដែល​ព្រះ​នៃ​ក្តី​ស្រឡាញ់​ធ្វើ​សម្រាប់​យើង និង​អំពី​ការ​អ្វី​ដែល​យើង​អាច​ធ្វើ សម្រាប់​អ្នក​ដទៃ ដើម្បី​ឆ្លើយ​តប​ចំពោះ​ព្រះ​អង្គ។ ព្រះ​អង្គ​យក​ព្រះ​ទ័យ​ទុក​ដាក់​ចំពោះ​យើង ពេល​យើង​មាន​ជំងឺ និង​ទុក្ខ​លំបាក ហើយ​ព្រះ​អង្គ​កម្សាន្ត​ចិត្ត​យើង ដោយ​ព្រះ​វត្ត​មាន​ព្រះ​អង្គ។ ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​២​កូរិនថូស សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​ហៅ​ព្រះ​នៃ​យើង​ថា “ព្រះ​ដ៏​កំសាន្ត​ចិត្ត​គ្រប់​ជំពូក”(១:៣)។ ពេល​ណា​យើង​មាន​ការ​បាក់​ទឹក​ចិត្ត ធ្លាក់​ទឹក​ចិត្ត ឬ​ត្រូវ​គេ​ធ្វើ​បាប នោះ​ព្រះ​អង្គ​រង់​ចាំ​ជួយ​យើង​ជានិច្ច​។ ពេល​ណា​យើង​ងាក​ទៅ​រក​ព្រះ​អង្គ ដោយ​ការ​អធិស្ឋាន ព្រះ​អង្គ​ក៏ “កម្សាន្ត​ចិត្ត​យើង ក្នុង​អស់​ទាំង​សេចក្តី​វេទនា”(ខ.៤)។

ប៉ុន្តែ ខគម្ពីរ​នេះ​មិន​ទាន់​ចប់​តែ​ប៉ុណ្ណេះ​ឡើយ។ ក្នុង​នាម​ជា​អ្នក​ដែល​ធ្លាប់​ឆ្លង​កាត់​ទុក្ខ​វេទនា​ជា​ពន់​ពេក សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​មានប្រសាសន៍​ទៀត​ថា “ទ្រង់​កំសាន្ត​ចិត្ត​យើង​រាល់​គ្នា ក្នុង​គ្រប់​ទាំង​សេចក្តី​វេទនា ប្រយោជន៍​ឲ្យ​យើង​អាច​នឹង​កំសាន្ត​ចិត្ត​អ្នក​ឯ​ទៀត ក្នុង​អស់​ទាំង​សេចក្តី​វេទនា​របស់​គេ​បាន​ដែរ”។ ព្រះ​វរបិតា​នៃ​យើង​កម្សាន្ត​ចិត្ត​យើង ហើយ​ពេល​ណា​យើង​បាន​ពិសោធន៍នឹង​ការ​កម្សាន្ត​ចិត្ត​របស់​ព្រះ​អង្គ​ហើយ នោះ​យើង​ក៏​អាច​កម្សាន្ត​ចិត្ត​អ្នក​ដទៃ​ផង​ដែរ។

ព្រះ​អង្គ​សង្រ្គោះ​នៃ​យើង​មាន​សេចក្តី​អាណិត ហើយ​បាន​រង​ទុក្ខ​វេទនា ដើម្បី​យើង​រាល់​គ្នា។ ព្រះ​អង្គ​លើស​ពី​អាច​កម្សាន្ត​ចិត្ត​យើង ក្នុង​ទុក្ខ​លំបាក…

មនុស្សដែលពិបាក

លូស៊ី វ័រស្ល៊ី(Lucy Worsley) ជា​ប្រវត្តិ​វិទូ​អង់​គ្លេស និង​ជា​ពិធីករ​ប៉ុស្ត​ទូរទស្សន៍។ ជួន​កាល គាត់​បាន​ទទួល​សារ​រិះ​គន់​ធ្ងន់​ៗមក​លើ​គាត់ គឺ​មិន​ខុស​ពី​បុគ្គល​សាធារណៈ​ដទៃ​ទៀត​ឡើយ។ គាត់​មាន​បញ្ហា នៅ​ក្នុង​ការ​បញ្ចេញ​សម្លេង​បន្តិច​បន្តួច ដោយពេល​ខ្លះ គាត់​បញ្ចេញ​សម្លេង​អក្សរ “រ” ដូច​សម្លេង​អក្សរ​ “វ”។ មាន​មនុស្ស​ម្នាក់​បាន​ផ្ញើ​សារ​មក​គាត់​ថា “លូស៊ី ខ្ញុំ​មិន​ចង់​គួរ​សមច្រើន​ទេ តែ​គ្រាន់​តែ​ចង់​ប្រាប់​អ្នក ឲ្យ​ព្យាយាម​និយាយ ដោយ​បញ្ចេញ​សម្លេង​អក្សរ “រ” ឲ្យ​បាន​ត្រឹម​ត្រូវ ព្រោះ​ខ្ញុំ​មិន​អាច​អង្គុយ​មើល​កម្ម​វិធី​ទូរទស្សន៍​របស់​អ្នក​បាន​ទេ។ វា​ពិត​ជា​រំខាន​ណាស់។ ពី​ខ្ញុំ​ ឌែរិន(Darren)”។

សម្រាប់​អ្នក​ខ្លះ ការ​ប្រើ​ពាក្យ​សម្តី​គំរោះ​គំរើយ ដោយ​មិន​គិត​ពី​អារម្មណ៍​អ្នក​ដទៃ ដូច​នេះ អាច​នាំ​ឲ្យ​មាន​ការ​ឆ្លើយ​តប​ដោយគំរោះ​គំរើយ​ដូច​គ្នា។ ប៉ុន្តែ លូស៊ី​បាន​ឆ្លើយ​តប​យ៉ាង​ដូច​នេះ​វិញ​ថា “អូហ៍ លោក​ឌែរិន  ​ខ្ញុំ​គិត​ថា លោក​បាន​ប្រើ​ភាព​អនាមិក ​តាម​បណ្តាញ​អ៊ីនធើណិត ដើម្បី​និយាយ​អ្វី ដែល​លោក​ប្រហែល​មិន​ហ៊ាន​និយាយ នៅ​ចំពោះ​មុខ​ខ្ញុំ​ផ្ទាល់។ សូម​លោក​ពិចារណា អំ​ពី​ពាក្យ​សម្តី​ដែល​លោក​បាន​និយាយ! ពី​ខ្ញុំ​លូស៊ី”។​

ការ​ឆ្លើយ​តប របស់​អ្នក​ស្រី​លូស៊ី ដោយ​ការ​ត្រិះ​រិះ​ពិចារ​ណា ក៏​បាន​ទទួល​លទ្ធ​ផល​ល្អ។ លោក​ឌែរិន​ក៏​បាន​សុំ​ទោស​នាង​ ហើយបាន​សន្យា​ថា នឹង​មិន​ផ្ញើ​សារ​ប្រភេទ​នេះ ទៅ​កាន់​អ្នក​ដទៃ​ទៀត​ឡើយ។

បទ​គម្ពីរ​សុភាសិត​បាន​ចែង​ថា “ពាក្យ​តប​ឆ្លើយ​ដោយ​ស្រទន់ នោះ​រមែង​រំងាប់​សេចក្តី​ក្រោធ​ទៅ តែ​ពាក្យ​គំរោះគំរើយ នោះ​បណ្តាល​ឲ្យ​មាន​សេចក្តី​កំហឹង​វិញ”(១៥:១)។ មនុស្ស​គំរោះ​គំរើយ រមែង​បណ្តាល​ឲ្យ​មាន​សេចក្តី​ទាស់ទែង​គ្នា…