ប្រភេទ  |  November

ថ្វាយអ្វីដែលល្អបំផុត

មាន​ពេល​មួយ​ខ្ញុំ​បាន​ទៅ​កន្លែង​ស្នាក់​នៅ សម្រាប់​ជន​អនាថា ក្នុង​តំបន់ ជា​មួយ​យុវជន​មួយ​ក្រុម។​ ពេល​យើង​ចូល​ទៅ​ក្នុង យើង​សម្លឹង​មើល​ស្បែក​ជើង​មួយ​គំនរ ដែល​គេ​បាន​បរិច្ចាក។ លោក​នាយក​នៅ​កន្លែង​នោះ​បាន​អញ្ជើញ​ក្រុម​យុវជន​យើង ឲ្យ​ជួយ​តម្រៀប​ស្បែក​ជើង​ទាំង​នោះ​ឲ្យ​ត្រូវ​គូ។ យើង​ក៏​បាន​ចំណាយ​ពេល​ពេញ​មួយ​ព្រឹក ដើម្បី​ស្វែង​រក​គូ​ដែល​ត្រូវ​គ្នា ហើយតម្រៀប​ពួក​វា​ជា​ជួរ នៅ​លើ​កម្រាល​ឥដ្ឋ។ នៅ​ពេល​ល្ងាច​មក​ដល់ យើង​ក៏​បាន​បោះ​ចោល​ស្បែក​ជើង​ជាង​ពាក់​កណ្តាល ដោយ​សារ​ពួក​វា​មាន​ការ​ខូច​ខាត​ខ្លាំង​ពេក មិន​អាច​ឲ្យ​គេ​ប្រើ​ប្រាស់​កើត។ កន្លែង​ស្នាក់​នៅ​នោះ មិន​អាច​រារាំង​គេ មិន​ឲ្យ​បរិច្ចាក​របស់​របរ​ដែល​មិន​អាច​ប្រើ​ប្រាស់​កើត​បាន​ឡើយ ប៉ុន្តែ ពួក​គេ​អាច​បដិសេធ​មិន​ព្រម​ចែក​ស្បែក​ជើង ដែល​មិន​ល្អ ដល់​អ្នក​ទាល់​ក្រ។

ពួក​អ៊ីស្រាអែល​ក៏​ធ្លាប់​មាន​បញ្ហា នៅ​ក្នុង​ការ​ថ្វាយ​ដង្វាយ​ដែល​មាន​ការ​ខូច​ខាត​ដល់​ព្រះ​ផង​ដែរ។ ពេល​ដែល​ព្រះ​អង្គ​មានបន្ទូល​តាម​រយៈ​ហោរា​ម៉ាឡាគី ព្រះ​អង្គ​បាន​ស្តី​បន្ទោស​ពួក​អ៊ីស្រាអែល ដែល​បាន​យក​សត្វ​ដែល​ខ្វាក់ ពិការ ឬ​មាន​ជម្ងឺ មក​ថ្វាយ​ព្រះ​អង្គ នៅ​ពេល​ដែល​ពួក​គេ​មាន​សត្វ​ដែល​មាន​សុខ​ភាព​រឹង​មាំ សម្រាប់​ថ្វាយ​(ម៉ាឡាគី ១:៦-៨)។ ព្រះ​អង្គ​ក៏​បាន​ប្រកាស់​ថា ព្រះ​អង្គ​មិន​សព្វ​ព្រះទ័យ​(ខ.១០) ហើយ​ក៏​បាន​បញ្ជាក់​អំពី​ភាព​សក្តិ​សម​របស់​ព្រះ​អង្គ និង​ស្តី​បន្ទោស​ពួក​អ៊ីស្រាអែល ដែល​រក្សា​ទុក​របស់​ល្អ​បំផុត សម្រាប់​ខ្លួន​ឯង​(ខ.១៤)។ ប៉ុន្តែ ព្រះ​ទ្រង់​ក៏​បាន​សន្យាថា​ នឹង​ចាត់​ព្រះ​មែស៊ី​ឲ្យ​យាង​មក ដែល​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ និង​ព្រះ​គុណ​ព្រះអង្គ និង​កែ​ប្រែ ហើយ​បញ្ឆេះ​ចិត្ត​ពួក​គេ ឲ្យ​នាំ​ដង្វាយ​ដែល​ព្រះ​អង្គ​សព្វ​ព្រះ​ទ័យ​(៣:១-៤)។​

ពេល​ខ្លះ យើង​អាច​ជួប​ការ​ល្បួង ដែល​នាំ​ឲ្យ​យើង​ចង់​ថ្វាយ​របស់​ដែល​សល់ ដល់​ព្រះ។ យើង​សរសើរ​ដំកើង​ព្រះ​អង្គ ហើយរំពឹង​ថា ព្រះ​អង្គ​នឹង​ប្រទាន​អ្វី​ៗ​គ្រប់​យ៉ាង​មក​យើង តែ​យើង​បែរ​ជា​ថ្វាយ​សំណល់​របស់​យើង ដល់​ព្រះ​អង្គ។ ពេល​ណា​យើងបាន​ពិចារណា អំពី​ការ​អ្វី​ដែល​ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ធ្វើ…

ធ្វើឲ្យផ្អែមឡើងវិញ

ទំនៀម​ទម្លាប់​នៃ​ការ​រៀប​អាពាហ៍​ពិពាហ៍​របស់​ជន​ជាតិ​រូស៊ី គឺ​មាន​ពេញ​ទៅ​ដោយ​ភាព​ស្រស់​ស្អាត និង​សារៈ​សំខាន់។ នៅ​ក្នុងពិធី​ភោជនីហា គេ​បាន​ប្រារព្ធ​នូវ​ប្រពៃណី​នេះ ដោយ​ពិធី​ករ​បាន​សុំ​ឲ្យ​ភ្ញៀង​ទាំង​អស់​លើក​កែវ​ឡើង ដើម្បី​ផ្តល់​ការ​គោរព​ដល់​គូស្វាមី​ភរិយា​ថ្មី។ ភ្ញៀវ​ម្នាក់​ៗ​ក៏​បាន​ក្រេប​ស្រា​មួយ​ជិប ពី​កែវ​ដែល​ខ្លួន​បាន​លើក​នោះ រួច​ស្រែក​ព្រម​គ្នា​ថា “Gor’ko! Gor’ko!”មាន​ន័យ​ថា “ជូរ​ល្វីង!ជូរ​ល្វីង! ពេល​ដែល​ភ្ញៀង​ទាំង​ឡាយ​បាន​ស្រែក​ដូច​នេះ​ហើយ​ កូន​ក្រមុំ​ថ្មី​ថ្មោង​ត្រូវ​ក្រោក​ឈរ ហើយ​ថើប​គ្នា ដើម្បី​ឲ្យ​ភេសជ្ជៈ​នោះ​មាន​រស់​ជាតិ​ផ្អែម​ឡើង​វិញ។​ ​

ហោរា​អេសាយ​បាន​ថ្លែង​ទំនាយ​ថា បន្ទាប់​ពី​មាន​ភាព​អស់​សង្ឃឹម ភាព​ហិន​ហោច និង​បណ្តា​សា នៅ​លើ​ផែន​ដី​(ជំពូក​២៤) ក្តីសង្ឃឹម​ដ៏​ផ្អែម​នឹង​ចូល​មក​ជំនួស គឺ​ក្តី​សង្ឃឹម​ថា នឹង​បាន​ចូល​ទៅ​រស់​នៅ ក្នុង​ផ្ទៃ​មេឃ និង​ផែន​ដី​ថ្មី​(ខ.២៥)។ នៅ​ទីនោះ​ ព្រះទ្រង់​នឹង​រៀប​ចំ​ពិធី​ជប់​លៀង ដែល​មាន​អាហារ​ជា​បរិបូរ និង​មាន​ភេសជ្ជៈ​ដែល​ល្អ និង​ផ្អែម​បំផុត។ គឺ​ពិធី​ជប់​លៀង ​នៃ​ព្រះ​ពរ ភាព​មាន​ផល​ផ្លែ និង​ការ​ផ្គត់​ផ្គង់​មិន​ចេះ​ចប់ ដល់​មនុស្ស​ទំាង​អស់​(២៥:៦)។ ជាង​នេះ​ទៅ​ទៀត​ នៅ​ក្រោម​ការ​គ្រប់​គ្រង​នៃ​ព្រះ​ដែល​ជា​មហាក្សត្រ​ដ៏​សុច​រិត សេចក្តី​ស្លាប់​នឹង​ត្រូវ​បាន​លេប​បាត់ ទឹក​ភ្នែក​ដ៏​ជូរ​ចត់​ក៏​នឹង​ត្រូវ​ជូត​ចេញ ហើយ​សេចក្តី​អាម៉ាស​ក៏ត្រូវ​ដក​ចេញ​អស់​(ខ.៧-៨)។​ហើយ​រាស្រ្ត​ព្រះ​អង្គ​នឹង​អរ​សប្បាយ​ ព្រោះ​ព្រះ​មួយ​អង្គ​ដែល​ពួក​គេ​បាន​ជឿ និង​រង់​ចាំ នឹង​នាំ​មកនូវ​សេចក្តី​សង្រ្គោះ និង​ប្រែ​ពែង​នៃ​ជីវិត​ដ៏​ជូរ​ល្វីង ឲ្យ​ក្លាយ​ជា​ផ្អែម​ឡើង​វិញ​(ខ.៩)។

ថ្ងៃ​មួយ យើង​នឹង​បាន​ទៅ​នៅ​ជា​មួយ​ព្រះ​យេស៊ូវ នៅ​ពិធី​មង្គល​ការ​របស់​កូន​ចៀម។ ពេល​ដែល​ព្រះ​អង្គ​ស្វាគមន៍​កូន​ក្រមុំ​(ពួកជំនុំ) ព្រះ​បន្ទូល​សន្យា ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​អេសាយ ជំពូក​២៥ នឹង​បាន​សម្រេច។ ជីវិត​ដែល​ធ្លាប់​ជូរ​ល្វីង និង​មាន​រស់​ជាតិ​ផ្អែម​ឡើង​វិញ​។-Marvin Williams

ខ្យល់ដង្ហើម និងភាពរួញខ្លីនៃជីវិត

ខ្ញុំ និង​ម្តាយ​ខ្ញុំ​នៅ​ក្បែរ​គ្រែ​របស់​ឪពុក​ខ្ញុំ ជា​មួយ​បង​ប្អូន​ស្រី​របស់​ខ្ញុំ ខណៈ​ពេល​ដែល​ដង្ហើម​គាត់​ កាន់​តែ​ខ្សោយ​ទៅ​ៗ ​រហូត​ដល់​ពេល​ដែល​គាត់​ផុត​ដង្ហើម។ នៅ​សល់​ពេល​តែ​ពីរ​បី​ថ្ងៃ​ទៀត​ប៉ុណ្ណោះ ឪពុក​ខ្ញុំ​ចូល​ដល់​អាយុ​៨៩​ឆ្នាំហើយ ​តែ​គាត់​បាន​លាចាក​លោក​យ៉ាង​ស្ងាត់​ស្ងៀម ចូល​ទៅ​រស់​នៅ​ក្នុង​ជីវិត នៅ​ស្ថាន​សួគ៌ ដែល​ព្រះ​ទ្រង់​បាន​រង់​ចាំ​គាត់។ ការ​ចាក​ចេញ​របស់​គាត់ បាន​បន្សល់​ទុក​នូវ​ចន្លោះ​ប្រហោង ដែល​គាត់​ធ្លាប់​នៅ ហើយ​នៅ​សល់​តែ​អនុស្សាវរីយ៍ និង​ការ​នឹក​ចាំ​អំពី​គាត់។ តែ​យើង​មានសង្ឃឹម​ថា ថ្ងៃ​ណា​មួយ យើង​នឹង​បាន​ជួប​ជុំគ្នា​ឡើង​វិញ។​

យើង​មាន​សង្ឃឹម​ដូច​នេះ ព្រោះ​យើង​ជឿ​ថា ប៉ា​បាន​ទៅ​នៅ​ជា​មួយ​ព្រះ ដែល​ស្គាល់ និង​ស្រឡាញ់​គាត់។ ពេល​ដែល​គាត់​ដកដង្ហើម​ចុង​ក្រោយ គឺ​ព្រះ​អង្គ​ជា​អ្នក​ប្រទាន​ដង្ហើម​នោះ​ដល់​គាត់ តាំង​ពី​ដំបូង​មក​(អេសាយ ៤២:៥)។

ប៉ុន្តែ មុន​ពេល​គាត់​ដលកដង្ហើម​ដំបូង​ នៅ​ពេល​ចាប់​កំណើត និង​មុន​ពេល​ដែល​គាត់​ផុត​ដង្ហើម ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ធ្វើ​ការ​យ៉ាង​ជិតស្និទ្ធ នៅ​ក្នុង​ភាព​លម្អិត​នៃ​ជីវិត​របស់​គាត់ គឺ​ដូច​ដែល​ព្រះ​អង្គ​ធ្វើ​ការ​ក្នុង​ជីវិត​យើង​រាល់​គ្នា​ផង​ដែរ។ ព្រះ​អង្គ​ជា​អ្នក​រចនា និងផ្សំ​អវយវៈ​គាត់​ចូល​គ្នា នៅ​ក្នុង​ផ្ទៃ​ម្តាយ​គាត់​(ទំនុក​ដំកើង ១៣៩:១៣-១៤)។ ហើយ​នៅ​ពេល​ដែល​ប៉ា​ដក​ដង្ហើម​ជា​លើក​ចុងក្រោយ ព្រះ​វិញ្ញាណ​ព្រះ​គង់​នៅ​ក្បែរ​គាត់ ឱប​គាត់​ដោយ​ក្តី​ស្រឡាញ់ ហើយ​បី​គាត់​ទៅ​នៅ​ជា​មួយ​ព្រះ​អង្គ​(ខ.៧-១០)។

រឿង​ពិត​នេះ​កើត​ឡើង ក្នុង​ជីវិត​កូន​របស់​ព្រះ​គ្រប់​គ្នា។ ព្រះ​អង្គ​ជ្រាប​អំពី​ពេល​នីមួយ​ៗ ក្នុង​ជីវិត​ដ៏​ខ្លី​របស់​យើង នៅ​លើ​ផែនដី​នេះ(ខ.១-៤)។ យើង​មាន​តម្លៃ​ដ៏​វិសេស​ចំពោះ​ព្រះ​អង្គ។ ចូរ​យើង​ចូល​រួម​ជា​មួយ “ជីវិត​ទាំង​អស់​ដែល​មាន​ដង្ហើម” ដើម្បី​សរសើរ​ព្រះ​អង្គ ក្នុង​ថ្ងៃ​នីមួយ​ៗ ដែល​យើង​នៅ​សល់ ហើយ​ក្នុង​ពេល​ដែល​យើង​រំពឹង​ដល់​ថ្ងៃ​ដែល​យើង​នឹង​បាន​ទៅ​នៅ​ជា​មួយព្រះ​អង្គ។ ចូរ​យើង​សរសើរ​ព្រះ​អម្ចាស់​!(១៥០:៦)។-Alyson Kieda

ការប្រឈមមុខដាក់សង្រ្គាម

កាល​ប៉ុន្មាន​ឆ្នាំ​មុន ខ្ញុំ​បាន​ជួប​ជុំ​ជា​មួយ​មិត្ត​ភក្តិ​មួយ​ក្រុម។ ខណៈ​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​ស្តាប់​ពួក​គេ​សន្ទនា​គ្នា​​ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ដឹង​ថា ​ពួក​គេ​ម្នាក់​ៗ នៅ​ក្នុង​បន្ទប់​នោះ ហាក់​ដូច​ជា​កំពុង​តែ​ប្រឈម​មុខ​ដាក់​សង្រ្គាម​ ។ ក្នុង​ចំណោម​គ្នា​យើង​ មាន​ពីរ​នាក់​មាន​ឪពុក​ម្តាយ​កំពុង​តយុទ្ធ​នឹង​ជម្ងឺ​មហារីក ម្នាក់​ទៀត​មាន​កូន​ដែល​មាន​ជម្ងឺ​ផ្លូវ​ចិត្ត​ធ្វើ​ឲ្យ​ពិបាក​បរិភោគ​អាហារ ​ហើយ​មិត្ត​ភក្តិ​យើង​ម្នាក់​ទៀត​កំពុងតែ​មាន​ការ​ឈឺ​ចាប់​ក្នុង​រូប​កាយ​ដ៏​រាំរ៉ៃ  ខណៈ​ពេល​ដែល​គ្នា​យើង​ម្នាក់​ទៀត​កំពុង​តែ​ប្រឈម​មុខ​ដាក់​ការ​វះកាត់​ដ៏​សំខាន់​មួយ​។ រឿង​ទាំង​អស់​នេះ​ហាក់​ដូច​ជា​ច្រើន​ណាស់ សម្រាប់​យើង​ដែល​កំពុង​ស្ថិត​ក្នុង​វ័យ ៣០ និង​៤០ឆ្នាំ។​

បទ​គម្ពីរ​របាក្សត្រ ជំពូក​១៦ បាន​រំឭក​យើង​អំពី​ពេល​ដ៏​សំខាន់​មួយ ក្នុង​ប្រវត្តិ​សាស្រ្ត​អ៊ីស្រាអែល គឺ​នៅ​ពេល​ដែល​ហិប​សញ្ញា ត្រូវ​បាន​គេ​នាំ​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ទីក្រុង​នៃ​ស្តេច​ដាវីឌ​(ទីក្រុង​យេរូសាឡិម)។ លោក​សាំយ៉ូអែល​បាន​ប្រាប់​យើង​ថា រឿង​នេះ​បាន​កើតឡើង ក្នុង​សម័យ​ដែល​មាន​សន្តិ​ភាព នៅ​ចន្លោះ​សម័យ​សង្រ្គាម​(២សំាយ៉ូអែល ៧:១)។ ពេល​ដែល​គេ​បាន​ដាក់​ហិប​សញ្ញា ក្នុងត្រសាល ធ្វើជា​តំណាង​ឲ្យ​ព្រះ​វត្ត​មាន​ព្រះ ស្តេច​ដាវីឌ​ក៏​បាន​នាំ​ពួក​បណ្តា​ជន​ច្រៀង​សរសើរ​ដំកើង​ព្រះ​(១របាក្សត្រ ១៦:៨-៣៦)។ ពួក​អ៊ីស្រាល​អែល​ក៏​បាន​ច្រៀង​សរសើរ​អំណាច​ចេស្តា​របស់​ព្រះ ដែល​បាន​ធ្វើ​ការ​អស្ចារ្យ ធ្វើ​តាម​ព្រះ​បន្ទូល​សន្យា និង​ការ​ពារ​ពួក​គេ កាល​ពី​មុន​(ខ.១២-២២)។ ពួក​គេ​ក៏​បាន​ស្រែក​ឡើង​ថា ចូរ​យើង​មើល​ទៅ​ព្រះ​អម្ចាស់ និង​ឥទ្ធានុ​ភាព​របស់​ទ្រង់ ចូរ​ស្វែងរក​ព្រះភក្ត្រ​ទ្រង់​ជានិច្ច(ខ.១១)។ ពួក​គេ​ត្រូវ​មើល​ទៅ​ព្រះ​អង្គ​ជា​និច្ច ព្រោះ​មាន​សង្រ្គាម​ជា​ច្រើន​ទៀត​ នឹង​មក​ដល់​។

ចូរ​យើង​មើល​ទៅ​ព្រះ​អម្ចាស់ និង​ឥទ្ធានុភាព​របស់​ទ្រង់។ ចូរ​ស្វែង​រក​ព្រះ​ភក្ត្រ​ព្រះ​អង្គ។ នេះ​ជា​យោបល់​ដ៏​ល្អ ដែល​ត្រូវ​អនុវត្ត​តាម ពេល​ដែល​ជម្ងឺ ការ​ព្រួយ​បារម្ភ​ក្នុង​គ្រួសារ និង​សង្រ្គាម​ដទៃ​ទៀត កំពុង​តែ​នៅ​ចំពោះ​មុខ​យើង ព្រោះ​ព្រះ​អង្គ​មិន​បាន​ទុក​ឲ្យយើង​ប្រយុទ្ធ​តែ​ម្នាក់​ឯង ដោយ​ពឹង​អាង​កម្លាំង​ខ្លួន​ឯង ដែល​កំពុង​អន់​ថយ​នោះ​ឡើយ។ ព្រះ​អង្គ​គង់​នៅ​ជា​មួយ ព្រះ​អង្គ​មានចេស្តា ព្រះ​អង្គ​បាន​ថែ​រក្សា​យើង​កាល​ពីមុន…

ចូរអរព្រះគុណគ្រប់ពេលវេលា

កាល​ពី​សតវត្សរ៍​ទី​១៧ លោកម៉ាទីន មីនខាត(Martin Rinkart) បាន​ធ្វើ​ការ​ជា​អ្នក​បម្រើ​ព្រះ​ពេញ​ពេល ក្នុង​ខេត្ត​សាក់សូនី ប្រទេស​អាឡឺម៉ង់ ជាង​៣០​ឆ្នាំ ក្នុង​អំឡុង​សម័យ​សង្រ្គាម និង​ជម្ងឺ​រាត​ត្បាត។ នៅ​ឆ្នាំ​មួយ​នោះ គាត់​បាន​ធ្វើ​ពិធី​បុណ្យ​សព​ឲ្យ​គេ បាន​៤​ពាន់​ដង ដោយ​រាប់​បញ្ចូល​ទាំង​ពិធី​បុណ្យ​សព​របស់​ភរិយា​គាត់ ហើយ​ពេល​ខ្លះ គ្រួសារ​របស់​គាត់​បាន​ជួប​ការ​ស្រេក​ឃ្លាន ដោយ​សារ​ការ​ខ្វះ​ខាត​អាហារ​យ៉ាង​ខ្លាំង។

បញ្ហា​ទាំង​អស់​នេះ​អាច​ធ្វើ​ឲ្យ​គាត់​ធ្លាក់​ចូល​ក្នុង​ភាព​អស់​សង្ឃឹម ប៉ុន្តែ ជំនឿ​ដែល​គាត់​មាន​ចំពោះ​ព្រះ នៅ​តែ​ខ្លាំង​ជា​និច្ច ហើយគាត់​បាន​អរ​ព្រះ​គុណ​ព្រះ​អង្គ​ ។ តាម​ពិត គាត់​បាន​បង្ហាញ​ចេញ​នូវ​ការ​អរ​ព្រះ​គុណ​តាម​រយៈ​បទ​ចម្រៀង ដែល​មាន​ចំណង​ជើងថា “ចូរ​យើង​ទាំង​អស់​គ្នា​អរ​ព្រះ​គុណ​ព្រះ​នៃ​យើង”។

លោក​រីនខាត​បាន​យក​គំរូ​តាម​ហោរា​អេសាយ ដែល​បាន​បង្គាប់​រាស្រ្ត​របស់​ព្រះ ឲ្យ​អរ​ព្រះ​គុណ គ្រប់​ពេល​វេលា ដោយ​រាប់បញ្ចូល​ទំាង​ពេល​ដែល​ព្រះ​អង្គ​បាន​អត់​ទោស​ឲ្យ​ពួក​គេ(អេសាយ ១២:១) ឬ​នៅ​ពេល​ដែល​ខ្មាំង​សត្រូវ​កៀប​សង្កត់​ពួក​គេ។ ពួកគេ​នៅ​តែ​ត្រូវ​លើក​ដំកើង​ព្រះ​នាម​ព្រះ សូម្បី​តែ​ក្នុង​ពេល​បែប​នោះ ដោយ​ប្រកាស់​ឲ្យ​ប្រជា​ជាតិ​ទាំង​ឡាយ​បាន​ដឹង​អំពី​ការ​អ្វីដែល​ព្រះ​អង្គ​បាន​ធ្វើ(ខ.៤)។

យើង​ងាយ​នឹង​អរ​ព្រះ​គុណ​ព្រះ​អង្គ ក្នុង​ពេល​អប​អរ​ការ​ប្រមូល​ផល និង​ក្នុង​ពេល​យើង​បរិភោគ​អាហារ​ជា​បរិបូរ​ជា​មួយ​ក្រុមគ្រួសារ និង​មិត្ត​ភក្តិ។ ប៉ុន្តែ យើង​អាច​បង្ហាញ​ចេញ​នូវ​ការ​ដឹង​គុណ ដល់​ព្រះ​អង្គ ក្នុង​ពេល​ដែល​មាន​ទុក្ខ​លំបាក ពេល​ដែល​យើង​បាត់​បង់​អ្នក​ណា​ម្នាក់ ក្នុង​គ្រួសារ ឬ​ពេល​ដែល​យើង​កំពុង​តែ​មាន​បញ្ហា​ហិរញ្ញ​វត្ថុ ឬ​ក៏​យើង​កំពុង​តែ​មាន​ការ​ប៉ះ​ទង្គិច​ជា​មួយ​អ្នក​ដែល​ជិត​ស្និទ្ធ​នឹង​យើង?

ចូរ​យើង​រួម​ចិត្ត និង​សំឡេង ដើម្បី​សរសើរ​ដំកើង និង​អរ​ព្រះ​គុណ​ព្រះ  ដ៏​អស់​កល្ប ដែល​ផ្ទៃមេ​ឃ និង​ផែន​ដី​សរសើរ​ដំកើង។ យើង​អាច “ច្រៀង​ថ្វាយ​ព្រះអម្ចាស់ ពី​ព្រោះ​ទ្រង់​បាន​ធ្វើ​ការ​ដ៏​ប្រសើរ”(ខ.៥)។-Amy Boucher…

ផ្សាយដំណឹងល្អ ដោយមិនរើសមុខ

ប្រទេស អេល សាលវ៉ាដូ បាន​ថ្វាយ​ការគោរព​ដល់​ព្រះ​យេស៊ូវ ដោយ​សង់​រូប​ចម្លាក់​របស់​ព្រះ​អង្គ ដាក់​នៅ​ចំ​កណ្តាល​រដ្ឋ​ធានីរបស់​ខ្លួន។ ទោះ​វិមាន​នោះ មាន​ទីតាំង​នៅ​ចំ​កណ្តាល​រង្វង់​មូល ក្នុង​តំបន់​ដែល​មាន​ចរាចរណ៍​ដ៏​មមា​ញឹក​ក៏​ដោយ គេ​ងាយ​នឹងមើល​ឃើញ​វិមាន​នោះ ដោយសារ​កម្ពស់​ដ៏​ខ្ពស់​ត្រដែត ហើយ​ឈ្មោះ​ដែល​គេ​បាន​ដាក់​វិមាន​នោះ​ឲ្យ​ថា “ព្រះ​អង្គ​សង្រ្គោះ​នៃពិភព​លោក” គឺ​បាន​បង្ហាញ អំពី​ការ​កោត​ខ្លាច ចំពោះ​ភាព​ជា​ព្រះ​របស់​ព្រះ​យេស៊ូវ។

គេ​មិន​បាន​សង់​រូប​ចម្លាក់​ដ៏​ធំ​នេះ ដើម្បី​ថ្វាយ​បង្គំ​នោះ​ទេ ប៉ុន្តែ វា​បាន​រំឭក​យើង អំពី​សេចក្តី​ដែល​ព្រះ​គម្ពីរ​បាន​ចែង​ អំពី​ព្រះយេស៊ូវ​(១យ៉ូហាន ៤:១៤)។ ព្រះ​គម្ពីរ​បាន​ប្រាប់​យើង​ថា ព្រះ​អង្គ​ជា​ព្រះ​ដែល​ប្រទាន​សេចក្តី​សង្រ្គោះ ដល់​មនុស្ស​ម្នាក់​ៗ។ ព្រះយេស៊ូវ​បាន​ឆ្លង​កាត់​ព្រំដែន​នៃ​វប្បធម៌ ហើយ​ទទួល​អស់​អ្នក​ណា ដែល​ចង់​ស្គាល់​ព្រះ​អង្គ ដោយ​ចិត្ត​ស្មោះ ដោយ​មិន​ប្រកាន់​អាយុ ចំណេះ​ដឹង ការ​សិក្សា ជាតិ​សាសន៍ អំពើ​បាប​ពី​អតីត​កាល ឬ​ថានៈ​ក្នុង​សង្គម​នោះ​ឡើយ។​

សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​ធ្វើ​ដំណើរ​ពី​កន្លែង​មួយ​ទៅ​កន្លែង​មួយ​ទៀត នៅ​សម័យ​បុរាណ ដើម្បី​ប្រាប់​គេ​អំពី​ព្រះ​ជន្ម ការ​សុគត និង​ការ​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ឡើង​វិញ​របស់​ព្រះ​យេស៊ូវ។ គាត់​បាន​ផ្សព្វ​ផ្សាយ​ដំណឹង​ល្អ​នេះ ទៅ​ដល់​អ្នក​មាន​អំណាច ​អ្នក​ដឹក​នាំ​សាសនា ទាហាន ជន​ជាតិ​យូដា សាសនា​ដទៃ បុរស ស្រ្តី និង​កុមារ។ គាត់​បាន​ពន្យល់​ថា មនុស្ស​អាច​ចាប់​ផ្តើម​ទំនាក់​ទំនង​ជា​មួយ​ព្រះគ្រីស្ទ ដោយ​ទទួល​ជឿ​ព្រះ​អង្គ ជា​ព្រះ​អម្ចាស់ និង​ព្រះ​អង្គ​សង្រ្គោះ ដោយ​ជឿ​ថា ព្រះ​ទ្រង់​ពិត​ជា​បាន​ប្រោស​ព្រះ​អង្គ ឲ្យ​មាន​ព្រះជន្ម​រស់​ឡើង​វិញ​(រ៉ូម ១០:៩)។ គាត់​ថា…

អ្វីដែលខ្ញុំរៀនបានពីសត្វមាន់ទើគី

តើ​អ្នក​ដឹង​ទេ​ថា សត្វ​មាន់​ទើគី​ព្រៃ ចូល​ចិត្ត​ចេញ​រក​ស៊ី​ជា​ហ្វូង​? ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​ពេល​នេះ ខ្ញុំ​ចង់​លើក​យក​សត្វ​មាន់​ទើគី​ មកនិយាយ? ព្រោះ​ខ្ញុំ​ទើប​តែ​វិល​ត្រឡប់​មក​ពី​ការ​សម្រាក​លំហែរ​កាយ នៅ​ក្នុង​ខ្ទម​ឈើ នៅ​ជើង​ភ្នំ នៅ​ថ្ងៃ​ចុង​សប្តាហ៍។ កាល​ខ្ញុំ​នៅ​ទីនោះ​ ខ្ញុំ​មាន​ការ​ស្ញប់​ស្ញែង ចំពោះ​សត្វ​មាន់​ទើគី​មួយ​ហ្វូង​ដើរ​បន្ត​កន្ទុយ​គ្នា ដូច​រទេះ​ភ្លើង កាត់​ពី​មុខ​ផ្ទះ​របស់​យើង​ រៀង​រាល់​ថ្ងៃ។

ខ្ញុំ​មិន​ដែល​អង្គុយ​មើល​សត្វ​មាន់​ទើគី ពី​មុន​មក​ទេ។ ពួក​វា​បាន​កកាយ​ដី ដោយ​គ្មាន​មេត្តា ដោយ​ក្រញាំ​ជើង ដែល​គួរ​ឲ្យ​ចាប់​អារម្មណ៍។ បន្ទាប់​មក ពួក​វា​ក៏​បាន​ចឹក​ចំណី​នៅ​លើដី។(ដោយ​សារ ​នេះ​ជា​លើក​ទីមួយ ដែល​ខ្ញុំ​បាន​សង្កេត​មើល​ពួក​វា នោះ​ខ្ញុំមិន​ដឹង​ច្បាស់​១​រយ​ភាគ​រយ​ថា វា​កំពុង​តែ​ចឹក​អ្វី​ទេ)។ ដើម​គុម្ពោត​ព្រៃ​ដែល​ដុះ ក្នុង​តំបន់​នោះ ហាក់​ដូច​ជា​មិន​គួរ​ឲ្យ​ចាប់អារម្មណ៍​ទេ តែ​សត្វ​មាន់ទើគី​ទាំង​អស់​នោះ គឺ​ប្រហែល​ជាង​១០​ក្បាល សុទ្ធ​តែ​ថ្លោស​ៗ​គួរ​ឲ្យ​ទាក់​ទាញ​ណាស់។​

ការ​ទស្សនា​សត្វ​ទើគី ដែល​មាន​ចំណី​ស៊ី​គ្រប់​គ្រាន់ ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ចាំ អំពី​ព្រះ​បន្ទូល​ព្រះ​យេស៊ូវ ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​ម៉ាថាយ ៦:២៦ ដែល​បាន​ចែង​ថា “ចូរ​ពិចារណា​ពី​សត្វ​ស្លាប​នៅ​លើ​អាកាស វា​មិន​សាបព្រោះ មិន​ច្រូត​កាត់ ឬ​ប្រមូល​ដាក់​ក្នុង​ជង្រុក​ផង តែ​ព្រះវរបិតា​នៃ​អ្នក ដែល​គង់​នៅ​ស្ថានសួគ៌ ទ្រង់​ចិញ្ចឹម​វា ឯ​អ្នក​រាល់​គ្នា តើ​គ្មាន​ដំឡៃ​លើស​ជាង​សត្វ​ទាំង​នោះ​ទេ​ឬ​អី”។ ត្រង់​ចំណុច​នេះ ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​មាន​បន្ទូល​អំពី​ការ​ផ្គត់​ផ្គង់​របស់​ព្រះ សម្រាប់​សត្វ​ចាប​ដែល​គេ​មិន​ឲ្យ​តម្លៃ ដើម្បី​រំឭក​យើង​ថា ព្រះ​អង្គ​ក៏​យកព្រះ​ទ័យ​ទុក​ដាក់​ចំពោះ​យើង​ផង​ដែរ។ បើ​សត្វ​ចាប​នោះ​មាន​តម្លៃ ​តើ​ជីវិត​របស់​យើង​មាន​តម្លៃ​លើស​ពួក​វា ជាង​អម្បាលម្មានទៅ? បន្ទាប់​មក ព្រះ​យេស៊ូវ​ក៏​បាន​មាន​បន្ទូល​ប្រៀប​ធៀប…

ព្រះអង្គមានកន្លែងសម្រាប់ខ្ញុំ

មាន​អតីត​យុទ្ធជន​ម្នាក់​មាន​វ័យ​កាន់​តែ​ចាស់ គាត់​មិន​ល្អ​ឥត​ខ្ចោះ​ទេ ហើយ​ការ​និយាយ​ស្តី​ក៏គ្រោត​គ្រាត​ផង​ដែរ។ ថ្ងៃ​មួយ​ មិត្តភក្តិ​គាត់​ម្នាក់​ដែល​ខ្វល់​ពី​គាត់ ក៏​បាន​សាក​សួរ​គាត់​ អំពី​ជំនឿ​របស់​គាត់។​ គាត់​ក៏​បាន​ឆ្លើយ​តប ក្នុង​លក្ខណៈ​បដិសេធន៍​យ៉ាងលឿន​ថា “ព្រះ​មិន​មាន​កន្លែង​សម្រាប់​មនុស្ស​ដូច​ខ្ញុំ​ទេ”។

ការ​នេះ​ប្រហែល​គ្រាន់​តែ​ជា​ផ្នែក​មួយ​នៃ​ការ​សម្តែង​របស់​គាត់ “ក្នុង​លក្ខណៈ​ជា​បុរស​មិន​ចុះ​ញម” ប៉ុន្តែ អ្វី​ដែល​គាត់​និយាយ មិន​មែន​ជា​ការ​ពិត​ទេ។ ព្រះ​ទ្រង់​ក៏​បាន​បង្កើត​កន្លែង ជា​ពិសេស សម្រាប់​មនុស្ស​ដែល​គ្រោត​គ្រាត ប្រកាន់​ទោស​ខ្លួន​ឯង និងគេ​មិន​រាប់​រក ដើម្បី​ឲ្យ​ពួក​គេ​មាន​ចំណែក និង​លូត​លាស់​ក្នុង​សហគមន៍​របស់​ព្រះ​អង្គ។ ជាក់​ស្តែង ចាប់​តាំង​ពី​ដើម​ដំបូង​នៃ​ព្រះរាជ​កិច្ច​របស់​ព្រះ​យេស៊ូវ ព្រះ​អង្គ​បាន​ជ្រើស​រើស​សាវ័ក​របស់​ព្រះ​អង្គ តាម​របៀប​ដែល​គួរ​ឲ្យ​ភ្ញាក់​ផ្អើល។ ពី​ដំបូង ព្រះ​អង្គ​បានជ្រើស​រើស​អ្នក​នេសាទ​មួយ​ចំនួន នៅ​ស្រុក​កាលីឡេ គឺ​ខុស​ពី​ការ​រំពឹង​គិត របស់​អ្នក​នៅ​ទី​ក្រុង​យេរូសាឡិម។ ព្រះ​អង្គ​ក៏​បាន​ជ្រើស​រើស​អ្នក​យក​ពន្ធ​ម្នាក់ ឈ្មោះ​ម៉ាថាយ ដែល​ការ​ងារ​របស់​គាត់ ក៏​បាន​រាប់​បញ្ចូល​ការ​កេង​ប្រវ័ញ្ច​ជន​រួម​ជាតិ​របស់​គាត់ ដែល​ស្ថិត​ក្រោម​ការ​កៀប​សង្កត់​របស់​សាសន៍​ដទៃ។ បន្ទាប់​មក ជាង​នេះ​ទៅ​ទៀត ព្រះ​អង្គ​ក៏​បាន​ត្រាស់​ហៅ​មនុស្ស​ម្នាក់​ទៀត ដែល​មាន​ឈ្មោះ​ស៊ីម៉ូន​ផង​ដែរ និង​ជា “ពួក​ឧស្សាហ៍​ដែល​បះ​បោរ​ប្រឆាំង​នឹង​ចក្រ​ភព​រ៉ូម៉ាំង”(ម៉ាកុស ៣:១៨)។

ព្រះ​គម្ពីរ​មិន​បាន​និយាយ​លម្អិត អំពី​លោក​ស៊ីម៉ូន​ទេ​(មិន​មែន​ស៊ីម៉ូន ពេត្រុស) ប៉ុន្តែ យើង​អាច​ដឹង​ថា ពួក​ឧស្សាហ៍​ជា​នរណា។ ពួក​នេះ​ស្អប់​ជន​ក្បត់​ជាតិ​ ដូច​លោក​ម៉ាថាយ​ជា​ដើម ដែល​បាន​ក្លាយ​ជា​អ្នក​មាន​ដោយ​សារ​ការ​ចូល​ដៃ​ជា​មួយ​ចក្រ​ភព​រ៉ូម៉ាំងដែល​ជន​ជាតិ​យូដា​ស្អប់​ខ្ពើម។ ប៉ុន្តែ ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​ធ្វើ​នូវ​រឿង​ដែល​គេ​មិន​នឹក​ស្មាន​ដល់ ដោយ​ជ្រើស​រើស​ទាំង​លោក​ស៊ីម៉ូន និង​លោក​ម៉ាថាយ ឲ្យ​នៅ​ជា​មួយ​គ្នា នៅ​ក្នុង​ក្រុម​សាវ័ក​របស់​ព្រះ​អង្គ។​

យើង​មិន​អាច​និយាយ​ថា នរណា​ម្នាក់​មាន​លក្ខណៈ​អាក្រក់​ពេក សម្រាប់​ព្រះ​យេស៊ូវ​នោះ​ឡើយ។ សរុប​មក…

ចិត្តដែលបើកចំហរ និងសប្បុរស

បន្ទាប់​ពី​ឡាន​កញ្ចាស់​របស់​អ្នក​ស្រី​វីគី(Vicki)ខូច មិន​អាច​ជួស​ជុល​បាន គាត់​ក៏​បាន​ចាប់​ផ្តើម​ប្រមូល​លុយ ដើម្បី​ទិញ​ឡានមួយ​ទៀត។ អ្នក​ស្រី​វីគី​ធ្វើ​ការ​នៅ​ភោជនីយដ្ឋាន សម្រាប់​កម្មុង​អាហារ​តាម​មាត់​បង្អូច​ភោជនីយដ្ឋាន។ លោក​គ្រីស(Chris) ​ជា​ភ្ញៀវដែល​បាន​ទៅ​ទិញ​អាហារ នៅ​ភោជនីយដ្ឋាន​នោះ​ជា​ញឹក​ញាប់ ក៏​បាន​ឮ​អ្នក​ស្រី​វីគី​និយាយ​ថា គាត់​ត្រូវ​ការ​ឡាន​មួយ​គ្រឿង។ លោក​គ្រីស​ក៏​បាន​និយាយ​ថា គាត់​មិន​អាច​ឈប់​គិត​អំពី​រឿង​នោះ​បាន​ទេ ហើយ​គាត់​ត្រូវ​តែ​ធ្វើ​អ្វី​ម្យ៉ាង។ គាត់​ក៏​បាន​ទិញ​ឡានដែល​កូន​ប្រុស​របស់​គាត់​ដាក់​លក់ បន្ទាប់​ពី​បាន​ប្រើ​ប្រាស់​វា កាល​ពី​ពេល​កន្លង​មក ។ គាត់​ឲ្យ​គេ​បាញ់​ថ្នាំ​ថ្មី ហើយ​ក៏​បានប្រគល់​កូន​សោរ​ទៅ​អ្នក​ស្រី​ វីគី។ អ្នកស្រី​វីគី​មាន​ការ​ភ្ញាក់​ផ្អើល​ណាស់ បាន​ជា​គាត់​លាន់​មាត់ ដោយ​ការ​ងឿង​ឆ្ងល់ និង​ការ​ដឹង​គុណ។

ព្រះ​គម្ពីរ​បាន​ត្រាស់​ហៅ​យើង ឲ្យ​រស់​នៅ ដោយ​ដៃ​ដែល​បើក​ទូលាយ ចែក​រំលែក​អ្វី​ដែល​យើង​មាន​ ដោយ​ចិត្ត​ជ្រះ​ថ្លា តាម​លទ្ធ​ភាព​របស់​យើង ដើម្បី​បំពេញ​តម្រូវ​ការ​របស់​អ្នក​ដទៃ។​ គឺ​ដូច​ដែល​បទ​គម្ពីរ​ធីម៉ូថេ​បាន​មាន​ចែង​ថា “ចូរ​បង្គាប់​ឲ្យ​គេ​ធ្វើ​គុណ និង​ការ​ល្អ​ជា​បរិបូរ ព្រម​ទាំង​ចែក​ទាន​ដោយ​សទ្ធា ហើយ​ប្រុង​ប្រៀប​នឹង​ជួយ​គេ​ផង”(១ធីម៉ូថេ ៦:១៨)។ យើង​មិន​ចេះ​តែ​ធ្វើអំពើ​សប្បុរស​ដោយ​គ្មាន​ការ​ពិចារណា​នោះ​ឡើយ តែ​យើង​ត្រូវ​រស់​នៅ ដោយ​វិញ្ញាណ​ដែល​ចេះ​ចែក​រំលែក ដោយ​អំណរ។ ​ចូរយើង​រស់​នៅ ដោយ​ចិត្ត​ទូលាយ។​ ព្រះ​ទ្រង់​បាន​បង្គាប់​យើង​ឲ្យ “មាន​ចិត្ត​សប្បុរស ហើយ​ស្ម័គ្រ​ចិត្ត​ចែក​រំលែក”(ខ.១៨)។

កាល​ណា​យើង​រស់​នៅ ដោយ​ចិត្ត​ទូលាយ និង​សប្បុរស នោះ​យើង​មិន​ចាំ​បាច់​ត្រូវ​ខ្លាច​ខ្វះ​ខាត​នោះ​ឡើយ។ ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ ព្រះគម្ពីរ​បាន​ប្រាប់​យើង​ថា ការ​ធ្វើ​ដូច​នេះ គឺ​មាន​ន័យ​ថា យើង​​កំពុង​តែ​រស់​នៅ ក្នុង​ជីវិត​ពិត ដែល​ព្រះ​ទ្រង់សព្វ​ព្រះ​ទ័យ(ខ.១៩)។ ដោយសារ​យើង​មាន​ព្រះ​គង់​នៅ​ជា​មួយ​នោះ ជីវិត​ពិត​របស់​យើង​…

ធ្វើជាឧបករណ៍នៃសន្តិភាព

កាល​សង្រ្គាម​លោក​លើក​ទី​១ បាន​ផ្ទុះ​ឡើង ក្នុងឆ្នាំ១៩១៤ រដ្ឋ​បុរស​នៃ​ចក្រ​ភព​អង់​គ្លេស លោក អេដវើត ក្រេយ(Edward Grey) បាន​ប្រកាស់​ថា “ចង្កៀង​បាន​រលត់ នៅ​ទូទាំង​ទ្វីប​អឺរ៉ុប យើង​នឹង​មិន​បាន​ឃើញ​ចង្កៀង​ទំាង​នោះ​ឆេះ​ឡើង​វិញ ក្នុង​មួយជីវិត​យើង​ឡើយ”។ លោក​ក្រេយ​ពិត​ជា​និយាយ​ត្រូវ។ ពេល​ដែល​សង្រ្គាម​ចប់ មនុស្ស​ប្រហែល​២​០​លាន​នាក់​បាន​ស្លាប់បាត់​បង់​ជីវិ​ត(១០​លាន​នាក់ ជា​ជន​ស៊ីវិល) ហើយ​មនុស្ស​២១​លាន​នាក់​ទៀត​រង​របួស។​

ពេល​ខ្លះ​រឿង​ដ៏​តក់​ស្លត់​ក៏​អាច​កើត​មាន​ឡើង ក្នុង​ជីវិត​យើង​ផ្ទាល់​ផង​ដែរ ទោះ​មិន​ធំ ឬ​ធ្ងន់​ធ្ងរ​ដូច​សង្រ្គាម​លោក​ក៏​ដោយ។ ផ្ទះ កន្លែង​ធ្វើ​ការ ព្រះ​វិហារ ឬ​តំបន់​ដែល​យើង​រស់​នៅ ក៏​អាច​ត្រូវ​បាន​គ្រប​ដណ្តប់ ទៅ​ចំណុច​ដ៏​គួរ​ឲ្យ​ភ័យ​ខ្លាច​នៃ​ជម្លោះ។ ហេតុនេះ​ហើយ​បាន​ជា​ព្រះ​អម្ចាស់​ទ្រង់​បាន​ត្រាស់​ហៅ​យើង ឲ្យ​នាំ​មក​នូវ​ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ ក្នុង​លោកិយ​នេះ។ ប៉ុន្តែ យើង​ត្រូវ​ពឹង​ផ្អែក​ទៅ​លើ​ប្រាជ្ញា​របស់​ព្រះ​អង្គ។ ត្រង់​ចំណុច​នេះ សាវ័ក​យ៉ាកុប​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា “​ប្រាជ្ញា​ដែល​មក​ពី​ស្ថាន​លើ នោះ​មុន​ដំបូង​ហៅ​ថា​បរិសុទ្ធ រួច​មក​មាន​មេត្រី​ចិត្ត សេចក្តី​សំឡូត ចិត្ត​ទន់ ក៏​ពេញ​ដោយ​សេចក្តី​មេត្តាករុណា និង​ផល​ល្អ ឥត​រើស​មុខ ហើយ​ឥត​ពុត​មាយា​ផង ១៨ រីឯ​ផល​នៃ​សេចក្តី​សុចរិត នោះ​បាន​ព្រោះ​ចុះ​ដោយ​សេចក្តី​មេត្រី សំរាប់​ពួក​អ្នក​ដែល​រក​សេចក្តី​មេត្រី​នោះ​ឯង”(យ៉ាកុប ៣:១៧-១៨)។

តួ​នាទី​របស់​អ្នក​ផ្សះផ្សា​គឺ​សំខាន់​ណាស់ បើ​សិន​ជា​យើង​គិត​ដល់​លទ្ធ​ផល​នៃ​ការ​ផ្សះ​ផ្សា។​ ពាក្យសេចក្តី​សុចរិត គឺ​មាន​ន័យ​ថា “ភាព​ត្រូវ ជា​មួយ​ព្រះ” ឬ “មាន​ទំនាក់​ទំនង​ដែល​ត្រឹម​ត្រូវ”។ អ្នក​ផ្សះផ្សា​អាច​ជួយ​ស្អាង ទំនាក់​ទំនង ឡើង​វិញ។ ហេតុ​នេះហើយ​បាន​ជា​ព្រះ​យេស៊ូវ​មាន​បន្ទូល​ថា “មាន​ពរ​ហើយ…