កាលខ្ញុំរៀននៅវិទ្យាល័យ ខ្ញុំមានមោទនភាព ចំពោះសមត្ថភាពរបស់ខ្ញុំ នៅក្នុងការលេងអុក ឬចត្រង្គ។ ខ្ញុំបានចូលរួមក្នុងក្លឹបអុក ហើយក្នុងអំឡុងពេលអាហារថ្ងៃត្រង់ គេអាចឃើញខ្ញុំកំពុងអង្គុយ អានសៀវភៅយ៉ាងជក់ចិត្ត ជាមួយក្មេងដទៃទៀត នៅតុអាហារ ដែលមានដូចជាសៀវភៅ មានចំណងជើងថា សៀវភៅស្តេចអុកពិសេស ។ ខ្ញុំបានរៀនតិចនិចលេងអុក ហើយក៏បានឈ្នះភាគច្រើននៃការប្រកួតដែលខ្ញុំចូលរួម។ តែក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានទុកល្បែងអុកចោល អស់រយៈពេលជាង២០ឆ្នាំមកហើយ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានជួបមនុស្សម្នាក់ ដែលពិតជាពូកែលេងអុកមែន។ គាត់បានរៀនជំនាញលេងអុក ឲ្យបានល្អឥតខ្ចោះ ចាប់តាំងពីនៅរៀននៅវិទ្យាល័យ ហើយខ្ញុំក៏បានដឹងថា ការប្រកួតជាមួយគ្រូអុក មានលក្ខណៈយ៉ាងដូចម្តេច។ ទោះខ្ញុំចេះដើរក្រឡាអុក តាមទំនើងចិត្តរបស់ខ្លួនក្តី ក៏យុទ្ធសាស្រ្តរបស់ខ្ញុំសុទ្ធតែមិនសូវមានប្រសិទ្ធិភាព។ គាត់មានជំនាញខ្ពស់ជាងខ្ញុំ បានជាខ្ញុំខំដើរកូនអុកបំពេញគោលបំណងខ្លួនឯង តែទីបញ្ចប់ ខ្ញុំបែរជាបំពេញគោលបំណងឲ្យគាត់ ដោយមិនដឹងខ្លួន។
ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា ព្រះទ្រង់បានប្រទានឲ្យមនុស្សមានសេរីភាពបះបោរប្រឆាំងនឹងការរៀបចំ ដែលទ្រង់មានតាំងពីដើម តែទោះជាពួកគេខិតខំប្រឆាំងនឹងទ្រង់យ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ទីបំផុត ទ្រង់នៅតែប្រើពួកគេ ឲ្យសម្រេចគោលដៅនៃការស្អាងឡើងវិញរបស់ទ្រង់(រ៉ូម ៨:២១ ២ពេត្រុស ៣:១៣ វិវរណៈ ២១:១)។ ការនេះបានកែប្រែទស្សនៈដែលខ្ញុំមាន អំពីការល្អ និងការអាក្រក់។ ខ្ញុំអាចថ្វាយដល់ព្រះ នូវការល្អ ដែលមានដូចជា កម្លាំង អំណោយទាន និងធនធាន ជាដង្វាយ សម្រាប់បំពេញបំណងព្រះទ័យទ្រង់។ ហើយសម្រាប់ការអាក្រក់ ដែលមានដូចជា ភាពពិការ ភាពក្រីក្រ បញ្ហាគ្រួសារ បរាជ័យ ។ល។ ខ្ញុំអាចថ្វាយ ដើម្បីឲ្យទ្រង់ប្រើជាឧបករណ៍ ដែលនាំឲ្យខ្ញុំងាកបែរទៅរកទ្រង់។
ដោយសារយើងមានព្រះដ៏ជាគ្រូលើអស់ទាំងគ្រូ នោះយើងមានការធានាថា យើងនឹងមានជ័យជម្នះ ទោះជាក្រឡាអុកនៃជីវិត ពិបាកឲ្យយើងមើលយល់យ៉ាងណាក៏ដោយ។-Philip Yancey