មានពេលមួយ ស្វាមីខ្ញុំបានអញ្ជើញមិត្តភក្តិម្នាក់ ទៅព្រះវិហារ។ បន្ទាប់ពីកម្មវិធីថ្វាយបង្គំចប់ មិត្តភក្តិនោះក៏បាននិយាយថា គាត់ចូលចិត្តបទចម្រៀង និងបរិយាកាសក្នុងព្រះវិហារ ប៉ុន្តែ គាត់មិនយល់សោះថា ហេតុអ្វីបានជាគេលើកដំកើងព្រះយេស៊ូវខ្លាំងយ៉ាងនេះ? ស្វាមីខ្ញុំក៏បានពន្យល់គាត់ថា ជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ គឺជាទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះគ្រីស្ទ។ បើគ្មានទ្រង់ទេ នោះជំនឿលើទ្រង់ នឹងគ្មានន័យអ្វីឡើយ។ គឺដោយសារតែការអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើ ក្នុងជីវិតយើង ទើបយើងអាចជួបជុំគ្នា ហើយសរសើរដំកើងទ្រង់។
តើព្រះយេស៊ូវជានរណា ហើយទ្រង់បានធ្វើអ្វីខ្លះ? សាវ័កប៉ុលបានឆ្លើយសំណួរនេះ នៅក្នុងបទគម្ពីរកូល៉ុស ជំពូក១។ គ្មាននរណាបានឃើញព្រះជាម្ចាស់ទេ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានយាងមក ដើម្បីឆ្លុះបញ្ចំាង និងបើកបង្ហាញព្រះជាម្ចាស់(ខ.១៥)។ ព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ទ្រង់បានយាងមកសុគត ជំនួសយើង ហើយបានរំដោះយើងឲ្យរួចពីបាប។ អំពើបាបបានកាត់ផ្តាច់យើង ចេញពីភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដូចនេះ ទាល់តែអង្គបុគ្គលដែលល្អឥតខ្ចោះ ទើបអាចផ្សះផ្សាយើង ឲ្យជានឹងព្រះបាន។ អង្គបុគ្គលនោះ គឺជាព្រះយេស៊ូវ(ខ.១៤,២០)។ អាចនិយាយបានម្យ៉ាងទៀតថា ព្រះយេស៊ូវបានប្រទានយើង នូវអ្វីដែលគ្មាននរណាអាចផ្តល់ឲ្យបាន គឺផ្លូវចូលទៅរកព្រះវរបិតា និងជីវិតអស់កល្បជានិច្ច(យ៉ូហាន ១៧:៣)។
ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់សក្តិសមនឹងទទួលកិត្តិយសដ៏ខ្ពស់យ៉ាងនេះ? ព្រោះទ្រង់បានឈ្នះសេចក្តីស្លាប់។ ទ្រង់បានបណ្តាលឲ្យយើងថ្វាយចិត្តដល់ទ្រង់ ដោយសារតែសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការលះបង់របស់ទ្រង់។ ទ្រង់បានប្រទានយើងនូវកម្លាំងជាថ្មី ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ទ្រង់ជាអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដល់យើង!
យើងថ្វាយសិរីល្អដល់ទ្រង់ ព្រោះទ្រង់សក្តិសមនឹងទទួលសិរីល្អ។ យើងលើកដំកើងទ្រង់ឡើង ព្រោះទ្រង់សក្តិសមនឹងឲ្យយើងដំកើងទ្រង់។ ចូរយើងថ្វាយកន្លែងដ៏ខ្ពស់បំផុត ក្នុងចិត្តយើង ដាច់ដល់ទ្រង់។—KEILA OCHOA