ទៅអធិប្បាយព្រះបន្ទូល ឬទៅភ្ជួរដី
រឿងប្រចាំគ្រួសារដ៏ល្បីល្បាញមួយ បានដំណាលថា មានបងប្អូនប្រុសពីរនាក់ ម្នាក់ឈ្មោះប៊ីលី(Billy) និងម្នាក់ទៀតឈ្មោះម៉ាវីន(Melvin) បានឃើញយន្តហោះមួយគ្រឿងហោះហើរចុះឡើង បង្កើតជាតូអក្សរនៅលើមេឃ ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងតែឈរនៅក្នុងកសិដ្ឋានចិញ្ចឹមគោយកទឹកដោះ របស់គ្រួសារពួកគេ។ ក្មេងប្រុសទាំងពីរក៏ឃើញអក្សរ “GP”លេចចេញឡើង នៅលើមេឃ។
បងប្អូនទាំងពីរ ក៏បានសម្រេចចិត្តជ្រើសរើសយកអត្ថន័យរបស់អក្សរនោះរៀងៗខ្លួន។ ប៊ីលីគិតថា អក្សរនោះមានន័យថា “ចូរ ទៅអធិប្បាយព្រះបន្ទូល” តែម៉ាវីនគិតថា អក្សរនោះមានន័យថា “ចូរទៅភ្ជួររាស់”។ ក្រោយមក លោកប៊ីលី ក្រាហាំ(Billy Graham) បានប្តេជ្ញាចិត្តទៅផ្សាយដំណឹងល្អ ហើយក៏បានក្លាយជាអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អដ៏ល្បីល្បាញ។ ចំណែកលោកម៉ាវីន ដែលជាបងប្រុសគាត់ ក៏បានគ្រប់គ្រងកសិដ្ឋានចញ្ចឹមគោរបស់គ្រួសារពួកគេ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់ អស់ជាច្រើនឆ្នាំ។
យើងមិនដឹងច្បាស់ថា នេះជារឿងពិតឬយ៉ាងណាទេ ប៉ុន្តែ បើព្រះទ្រង់ពិតជាបានត្រាស់ហៅលោកប៊ីលី ឲ្យអធិប្បាយព្រះបន្ទូល ហើយត្រាស់ហៅលោកម៉ាវីន ឲ្យភ្ជួររាស់ដីមែន នោះជោគជ័យរបស់លោកប៊ីលី មិនមានន័យថា ការត្រាស់ហៅដែលលោកម៉ាវីនបានទទួលមានភាពសំខាន់តិចជាង ការត្រាស់ហៅរបស់គាត់នោះឡើយ។
ព្រះជាម្ចាស់ពិតជាបានត្រាស់ហៅ អ្នកខ្លះឲ្យធ្វើការបម្រើព្រះអង្គពេញពេល(អេភេសូរ ៤:១១-១២) តែមិនមានន័យថា អ្នកដទៃទៀត កំពុងតែធ្វើការងារដែលសំខាន់តិចជាងនោះទេ។ ត្រង់ចំណុចនេះ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា “ដែលរូបកាយទាំងមូលបានផ្គុំ ហើយភ្ជាប់គ្នាមកអំពីទ្រង់ ដោយសារគ្រប់ទាំងសន្លាក់ដែលផ្គត់ផ្គង់ឲ្យ តាមខ្នាតការងាររបស់អវយវៈនិមួយៗ នោះរូបកាយបានបង្កើតឡើង ដើម្បីនឹងស្អាងខ្លួន ក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់”(ខ.១៦)។ បានសេចក្តីថា យើងម្នាក់ៗត្រូវថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះយេស៊ូវ…
តើត្រូវធ្វើអ្វីខ្លះ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន?
កាលពីពេលថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានចូលរួមកម្មវិធីចែកសញ្ញាប័ត្រវិទ្យាល័យ ដែលក្នុងនោះ វាគ្មិនប្រាប់យុវជនវ័យក្មេងដែលកំពុងរង់ចាំទទួលសញ្ញាប័ត្រ ឲ្យគិតអំពីបញ្ហាប្រឈមមួយ។ គាត់លើកឡើងថា ពេលនេះជាពេលមួយ ក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ ដែលគេរាល់គ្នានឹងសួរពួកគេថា “តើពួកគេនឹងធ្វើអ្វីទៀត?” តើពួកគេចង់ធ្វើការងារអ្វីនៅពេលខាងមុខ? តើពួកគេនឹងទៅរៀននៅសាលាណា ឬទៅធ្វើការនៅកន្លែងណា? បន្ទាប់មក គាត់ក៏បាននិយាយថា សំណួរដែលសំខាន់ជាងនេះទៀតនោះគឺ តើពួកគេកំពុងតែធ្វើអ្វីខ្លះ នៅពេលបច្ចុប្បន្ន?
នៅក្នុងបរិបទនៃការធ្វើដំណើរខាងសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេ តើពួកគេនឹងសម្រេចចិត្តធ្វើអ្វីខ្លះ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចរស់នៅថ្វាយព្រះយេស៊ូវ ជាជាងរស់នៅសម្រាប់ខ្លួនឯង?
ពាក្យសម្តីរបស់គាត់ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីបទគម្ពីរសុភាសិត ដែលបានប្រាប់យើង ពីរបៀបរស់នៅ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្នឲ្យបានត្រឹមត្រូវ។ ឧទាហរណ៍ បទគម្ពីរសុភាសិតបានបង្រៀនយើងឲ្យរស់នៅ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន ដោយចិត្តស្មោះត្រង់ (១១:១) ជ្រើសរើសមិត្តភក្តិ ឲ្យបានត្រឹមត្រូវ(១២:២៦) រស់នៅ ដោយទៀតត្រង់ (១៣:៦) មានការវិនិច្ឆ័យដ៏ល្អ (១៣:១៥) និយាយស្តីប្រកបដោយប្រាជ្ញា(១៤:៣)។
ចូរយើងរស់នៅថ្វាយព្រះ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន តាមការដឹកនាំរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ព្រោះការនេះនឹងជួយឲ្យយើងមានភាពងាយស្រួល នៅក្នុងការសម្រេចចិត្តធ្វើអ្វីៗ ក្នុងពេលអនាគត។ ដ្បិតព្រះទ្រង់ប្រទានឲ្យមានប្រាជ្ញា ឯដំរិះនឹងយោបល់ …ក៏ជាខែលដល់អស់អ្នកដែលដើរក្នុងសេចក្តីទៀងត្រង់ ហើយការពារផ្លូវរបស់ពួកបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់” (២:៦-៨)។ សូមព្រះទ្រង់ប្រទានអ្វី ដែលយើងត្រូវការ សម្រាប់រស់នៅ តាមការដឹកនាំរបស់ព្រះអង្គ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន ហើយសូមព្រះអង្គដឹកនាំយើង ចូលទៅក្នុងកិច្ចការបន្ទាប់…
ការត្រួតពិនិត្យមើលខ្លួនឯង
កាលពីពេលថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានអានសំបុត្រមួយគំនរ ដែលឪពុកខ្ញុំ បានសរសេរផ្ញើឲ្យម្តាយខ្ញុំ កាលពីសម័យសង្រ្គាម លោកលើកទី២។ កាលនោះ ឪពុកខ្ញុំនៅតំបន់អាហ្វ្រិកខាងជើង ហើយម្តាយខ្ញុំនៅភាគខាងលិចនៃរដ្ឋវើជីនា សហរដ្ឋអាមេរិក។ ឪពុករបស់ខ្ញុំជានាយទាហ៊ាន ថានៈអនុសេនីយទោ ក្នុងជួរទ័ពសហរដ្ឋអាមេរិក។ គាត់មានភារៈកិច្ចពិនិត្យមើលសំបុត្ររបស់ទាហាន ដើម្បីការពារមិនឲ្យពត៌មានសំខាន់ៗ លេចឮដល់កងទ័ពសត្រូវ។ ដូចនេះ វាជារឿងដែលគួរឲ្យអស់សំណើច នៅពេលដែលខ្ញុំបានឃើញស្រោមសំបុត្រដែលគាត់បានសរសេរផ្ញើទៅម្តាយខ្ញុំ មានត្រាមួយ ដែលមានអក្សរសរសេរថា “បានត្រួតពិនិត្យ ដោយអនុសេនីយទោ ចន ប្រ៊ែននុន(John Branon)”។ ជាការពិតណាស់ សូម្បីតែសំបុត្ររបស់គាត់ ក៏ត្រូវឆ្លងកាត់ការត្រួតពិនិត្យរបស់គាត់ផងដែរ។
ការពិនិត្យមើលខ្លួនឯង គឺពិតជាគំនិតដ៏ល្អមួយ សម្រាប់យើងរាល់គ្នា។ ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប មានខគម្ពីរជាច្រើន ដែលបាននិយាយអំពីការឆែកពិនិត្យមើលខ្លួនឯង ដើម្បីរកមើលអ្វីដែលមិនត្រឹមត្រូវ និងមិនបានថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះ។ ឧទាហរណ៍ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានអធិស្ឋានថា “ឱព្រះអង្គអើយ សូមពិនិត្យមើល ឲ្យបានស្គាល់ចិត្តទូលបង្គំផង ... សូមទតមើលបើមានអំពើអាក្រក់ណានៅក្នុងទូលបង្គំ”(ទំនុកដំកើង ១៣៩:២៣-២៤)។ លោកយេរេមា ក៏បានបង្គាប់យើងផងដែរថា “ចូរយើងពិចារណា ហើយល្បងលផ្លូវដែលយើងប្រព្រឹត្ត រួចត្រឡប់បែរទៅឯព្រះយេហូវ៉ាវិញចុះ”(បរិទេវ ៣:៤០)។ ហើយនៅក្នុងការបង្រៀនអំពីសណ្ឋាននៃចិត្តរបស់យើង ក្នុងពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ សាវ័កប៉ុលក៏បានមានប្រសាសន៍ថា “ត្រូវឲ្យមនុស្សល្បងខ្លួនឯងមើល រួចសឹមបរិភោគនំបុ័ង ហើយផឹកពីពែងនេះចុះ”(១កូរិនថូស ១១:២៨)។
ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធអាចជួយយើងឲ្យងាកចេញពីអាកប្បកិរិយា ឬការប្រព្រឹត្តដែលព្រះមិនសព្វព្រះទ័យ។…
ពេលដែលភាពត្រចះត្រចង់បានបាត់បង់
អនុស្សាវរីយ៍ដែលខ្ញុំមានជាកូនស្រីរបស់ខ្ញុំ ឈ្មោះមែលលីសា(Melissa) គឺពិតជាមានភាពត្រចះត្រចង់ណាស់ តែខ្ញុំមិនអាចមានដូចមុនទៀតឡើយ។ យើងធ្លាប់បានមើលនាងលេងបាល់ទះវិទ្យាល័យដោយអំណរ តែពេលនោះ បានរលាយបាត់បន្តិចម្តងៗពីការចងចាំរបស់ខ្ញុំ។ ហើយជួនកាល ខ្ញុំក៏ពិបាកនឹកចាំ អំពីស្នាមញញឹមដ៏អៀនប្រៀន នៅលើផ្ទៃមុខរបស់នាង ពេលដែលយើងកំពុងធ្វើសកម្មភាពជាគ្រួសារ។ ការស្លាប់របស់នាងនៅអាយុ១៧ឆ្នាំ បានទម្លាក់វាំងននបាំងបាត់ក្តីអំណរ ដោយសារនាងលែងមានវត្តមានដូចមុនទៀត។
ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរបរិទេវ លោកយេរេមាដឹងថា ចិត្តរបស់មនុស្សអាចមានភាពខ្ទេចខ្ទាំ។ គាត់ថា “ខ្ញុំបានភ្លេចសេចក្តីចំរើនហើយ … សេចក្តីសង្ឃឹមរបស់ខ្ញុំក៏ផុតចាកពីព្រះយេហូវ៉ា(៣:១៧-១៨)។ ស្ថានភាពរបស់គាត់ខុសពីស្ថានភាពរបស់យើងឆ្ងាយណាស់។ គាត់បានប្រកាស់ការជំនុំជម្រះរបស់ព្រះឲ្យគេប្រែចិត្ត ហើយគាត់ក៏បានឃើញទីក្រុងយេរូសាឡិមធ្លាក់ចូលក្នុងដៃសត្រូវ។ ភាពត្រចះត្រចង់បានរលាយអស់ ព្រោះគាត់មានអារម្មណ៍ថា អស់សង្ឃឹម(ខ.១២) ឯកោ(ខ.១៤) និងត្រូវព្រះជាម្ចាស់បោះបង់ចោល(ខ.១៥-២០)។
ប៉ុន្តែ រឿងនេះមិនទាន់ចប់តែប៉ុណ្ណេះទេ។ ពន្លឺបានចែងចាំងមករកគាត់។ លោកយេរេមាមានពេញដោយបន្ទុក និងភាពប្រេះបែក តែគាត់ក៏បានបន្លឺសម្លេងថា គាត់មានសង្ឃឹមហើយ(ខ.២១) គឺក្តីសង្ឃឹម ដែលកើតចេញពីការដឹងថា “កុំតែមានសេចក្តីសប្បុរសរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នោះយើងបានសូន្យបាត់អស់រលីងទៅហើយ”(ខ.២២)។ ហើយពេលដែលភាពត្រចះត្រចង់បានបាត់បង់ អ្វីដែលយើងត្រូវចាំនោះគឺ “ឯសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់ នោះមិនចេះផុតឡើយ សេចក្តីទាំងនោះ ចេះតែថ្មីឡើងរាល់តែព្រឹកជានិច្ច”(ខ.២២-២៣)។
សូម្បីតែនៅថ្ងៃងងឹតបំផុត ក៏សេចក្តីស្មោះត្រង់ដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះ បានចែងចាំងមកលើយើងដែរ។—DAVE BRANON
វិធីជួសជុល
នៅពេលយប់មួយនោះ អ្នកដឹកនាំម្នាក់បានចេញទៅក្រៅ ដើម្បីជិះសេះត្រួតពិនិត្យការងារ ដែលមិនទាន់ធ្វើហើយ។ ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងតែពិនិត្យមើលសំណង់បាក់បែក នៅជុំវិញខ្លួនគាត់ គាត់ក៏បានឃើញកំផែងទីក្រុង ដែលបានទទួលរងការបំផ្លិចបំផ្លាញ និងទ្វារទីក្រុងដែលត្រូវភ្លើងឆេះអស់។ នៅតំបន់ខ្លះមានកំទេចថ្មច្រើនពេក ធ្វើឲ្យសេះគាត់មានការពិបាកធ្វើដំណើរទៅមុខទៀត។ គាត់ក៏បានត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ដោយទឹកមុខស្រងូតស្រងាត់។
ពេលដែលគាត់ត្រូវរាយការណ៍អំពីការខូចខាត ដល់ពួកមន្រ្តីរបស់ទីក្រុងនេះ គាត់ក៏បានប្រាប់ពួកគេថា “អ្នករាល់គ្នាឃើញសណ្ឋានអាក្រក់របស់យើងរាល់គ្នានេះ ហើយថា ក្រុងយេរូសាឡិមនៅតែគ្រាំគ្រា ហើយទ្វារក្រុងទាំងប៉ុន្មានភ្លើងឆេះអស់ ដូច្នេះ ចូរមក យើងសង់កំផែងក្រុងយេរូសាឡិមឡើង ដើម្បីកុំឲ្យមានគេត្មះតិះដៀលដល់យើងទៀត”(នេហេមា ២:១៧)។ គាត់រាយការណ៍ថា ទីក្រុងកំពុងស្ថិតក្នុងភាពបាក់បែក ហើយកំផែងមិនអាចការពារទីក្រុងបានឡើយ។
ប៉ុន្តែ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានថ្លែងទៅកាន់ប្រជាជនដែលកំពុងតែថប់បារម្ភ ដើម្បីកំឡាចិត្តពួកគេថា ព្រះជាម្ចាស់បានដាក់ព្រះហស្តទ្រង់ នៅលើគាត់។ ភ្លាមៗនោះ ប្រជាជនក៏បានឆ្លើយតប ដោយរួបរួមគ្នា នៅក្នុងការជួសជុលកំផែងទីក្រុង(ខ.១៨)។
នៅក្រោមការដឹកនាំរបស់លោកនេហេមា ប្រជាជនទីក្រុងយេរូសាឡិមក៏បានជួសជុលកំផែងឡើងវិញ ក្នុងរយៈពេល៥២ថ្ងៃ ដោយជំនឿលើព្រះ និងការប្រឹងប្រែងអស់ពីលទ្ធភាព ទោះជាមានការប្រឆាំងពីសត្រូវ ហើយមានការពិបាកយ៉ាងណាក៏ដោយ(៦:១៥)។
ពេលដែលអ្នកពិចារណាអំពីកាលៈទេសៈរបស់អ្នក តើមានការអ្វីដែលហាក់ដូចជាពិបាក ប៉ុន្តែ អ្នកដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យឲ្យអ្នកធ្វើ? តើមានអំពើបាបអ្វី ដែលអ្នកហាក់ដូចជាមិនអាចជម្រុះចោលឬទេ? តើទំនាក់ទំនងរបស់អ្នកមានបញ្ហាអ្វី ដែលមិនបានថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ? តើមានកិច្ចការអ្វីដែលហាក់ដូចជាពិបាកពេក សម្រាប់ព្រះអង្គឬទេ?
ចូរទូលសូមការដឹកនាំពីព្រះ(២:៤-៥) ចូរវិភាគបញ្ហារបស់អ្នក(ខ.១១-១៥) ចូលទូលសូមឲ្យព្រះអង្គចូលរួមជាមួយអ្នក(ខ.១៨) ហើយចូរចាប់ផ្តើមដោះស្រាយបញ្ហារបស់អ្នក។—Dave…
បុរសដែលមិនអាចនិយាយ
មានពេលមួយ ក្មេងជំទង់ដែលជាសិស្សវិទ្យាល័យមួយក្រុម មកពីសហរដ្ឋអាមេរិក បានទៅសួរសុខទុក្ខជនចាស់ជរា នៅក្នុងមន្ទីរចាស់ជរា ក្នុងទីក្រុងបេឡាយ។ ពេលដែលពួកគេកំពុងតែច្រៀងសរសើរព្រះយេស៊ូវ គេសង្កេតឃើញបុរសម្នាក់ កំពុងតែអង្គុយស្តាប់ នៅលើរទេះរុញ ដោយអំណរ។ ក្រោយមក ក្នុងចំណោមក្មេងជំទង់ទាំងនោះ មានអ្នកខ្លះបានព្យាយាមទំនាក់ទំនងជាមួយគាត់ ហើយក៏បានដឹងថា គាត់មិនអាចនិយាយបានទេ ដោយសារគាត់មានជម្ងឺដាច់សរសៃឈាមខួរក្បាល។
ដោយសារពួកគេមិនអាចបន្តការសន្ទនាជាមួយគាត់ ក្មេងជំទង់ទាំងនោះក៏បានសម្រេចចិត្តច្រៀងឲ្យគាត់ស្តាប់។ ពេលដែលពួកគេចាប់ផ្តើមច្រៀង រឿងដ៏អស្ចារ្យមួយបានកើតឡើង។ បុរសដែលមិនអាចនិយាយនោះ ក៏បានចាប់ផ្តើមច្រៀង។ គាត់ក៏បានបន្លឺសម្លេងច្រៀងជាមួយមិត្តភក្តិថ្មីទាំងនោះថា “ទ្រង់ធំណាស់ណា ទ្រង់ធំអស្ចារ្យ”។
វាជាពេលដែលពួកគេមិនអាចបំភ្លេចបានឡើយ។ សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលបុរសនេះមានចំពោះព្រះជាម្ចាស់ បានទម្លុះទម្លាយឧបស័គ្គដែលធ្វើឲ្យគាត់និយាយមិនកើត ហើយក៏បានបន្លឺសម្លេងច្រៀង និងថ្វាយបង្គំ អស់ពីចិត្ត និងដោយអំណរ។
យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែមានឧបស័គ្គ នៅក្នុងការថ្វាយបង្គំ ពីមួយពេលទៅមួយពេល។ វាអាចជាការប៉ះទង្គិចគ្នា នៅក្នុងទំនាក់ទំនង ឬជាបញ្ហាលុយកាក់ជាដើម។ ពុំនោះទេ វាអាចជាចិត្តដែលកំពុងតែឃ្លាតចេញឆ្ងាយពីព្រះជាម្ចាស់។
បុរសនៅមន្ទីរចាស់ជរាដែលនិយាយមិនកើតនោះ បានរំឭកយើងថា ភាពអស្ចារ្យរបស់ព្រះដ៏មានគ្រប់ចេស្តា អាចជម្នះឧបស័គ្គទាំងអស់។ យើងអាចបន្លឺសម្លេងច្រៀងថា “ឱព្រះអម្ចាស់ កាលខ្ញុំនឹកស្ងើចខ្លាំងអស្ចារ្យ ពីសកលលោក ដែលទ្រង់សាងដោយព្រះហស្ត!”
តើអ្នកមានការពិបាកក្នុងការច្រៀងសរសើរ និងថ្វាយបង្គំព្រះទេ? សូមជញ្ជឹងគិត អំពីភាពធំប្រសើររបស់ព្រះនៃយើង ដោយអានខគម្ពីរ ដែលមានដូចជា ទំនុកដំកើង ជំពូក៩៦ ជាដើម ហើយអ្នកក៏នឹងបានដឹងថា…
ការស្វែងរកព្រះជាម្ចាស់
យើងអាចទទួលការលើកទឹកចិត្ត ពេលដែលយើងឃើញគេបង្ហាញចេញនូវចិត្តឆេះឆួល និងប្តូរផ្តាច់ នៅក្នុងការដេញតាមក្តីស្រមៃរបស់ខ្លួន។ ឧទាហរណ៍ : យុវតីម្នាក់ដែលខ្ញុំបានស្គាល់ បានបញ្ចប់ការសិក្សានៅមហាវិទ្យាល័យ កាលពីពេលថ្មីៗនេះ ក្នុងរយៈពេលតែ៣ឆ្នាំ ដែលនោះជាកិច្ចការដែលទាមទាឲ្យមានការប្តេជ្ញាចិត្តទាំងស្រុង។ មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់ចង់បានរថយន្តមួយប្រភេទ ដូចនេះគាត់ក៏បានខិតខំដុតនំលក់ ទាល់តែគាត់សម្រេចគោលដៅ។ មនុស្សម្នាក់ទៀត ដែលធ្វើការក្នុងផ្នែកលក់ បានព្យាយាមជួបអតិថិជនឲ្យបាន១រយនាក់ ជារៀងរាល់សប្តាហ៍។
ការព្យាយាមស្វែងរកអ្វី ដែលមានតម្លៃនៅលើផែនដី អាចជារឿងល្អ តែមានការស្វែងរកមួយប្រភេទទៀត ដែលសំខាន់ជាងនេះ ដែលយើងត្រូវតែយកមកគិត។
កាលស្តេចដាវីឌកំពុងតែជួបភាពអស់សង្ឃឹម នៅក្នុងវាលរហោស្ថាន ទ្រង់បានសរសេរថា “ឱព្រះអង្គអើយ ទ្រង់ជាព្រះនៃទូលបង្គំ ទូលបង្គំនឹងស្វែងរកទ្រង់អស់ពីចិត្ត”(ទំនុកដំកើង ៦៣:១)។ ខណៈពេលដែលស្តេចដាវីឌស្រែករកព្រះអម្ចាស់ ព្រះអង្គក៏បានយាងចូលមកជិតក្សត្រអង្គនេះដែលកំពុងនឿយព្រួយ។ មានតែព្រះវត្តមានរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ ដែលអាចចម្អែតការស្រេកឃ្លានខាងវិញ្ញាណ ដែលស្តេចដាវីឌមានចំពោះព្រះអង្គ។
ស្តេចដាវីឌក៏បាននឹកចាំ អំពីពេលដែលទ្រង់បានជួបជាមួយព្រះជាម្ចាស់ ក្នុង “ទីបរិសុទ្ធ”(ខ.២) និងបានពិសោធនឹងក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គដែលវិសេសលើសអ្វីៗទាំងអស់(ខ.៣) ហើយសរសើរដំកើងព្រះអង្គ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដោយរកបានភាពស្កប់ចិត្តក្នុងព្រះអង្គ ដូចបានសោយម្ហូបអាហារដ៏បរិបូរ និងស្កប់ស្កល់(ខ.៤-៥)។
សូម្បីតែនៅពេលយប់ ទ្រង់ក៏បានជញ្ជឹងគិតអំពីភាពធំប្រសើររបស់ព្រះ ដោយទទួលស្គាល់ជំនួយ និងការការពាររបស់ព្រះអង្គ(ខ.៦-៧)។
នៅថ្ងៃនេះ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានបណ្តាលចិត្តយើង ឲ្យស្វែងរកព្រះជាម្ចាស់ ឲ្យអស់ពីចិត្ត។ កាលណាយើងបានតោងព្រះអង្គឲ្យជាប់ហើយ ព្រះអង្គនឹងលើកយើងឡើង ដោយព្រះហស្តស្តាំដ៏មានចេស្តា និងសេចក្តីស្រឡាញ់។ តាមរយៈការដឹកនាំរបស់ព្រះវិញ្ញាណ ចូរយើងចូលទៅជិតព្រះដែលបានបង្កើតអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង។…
គោលដៅ និងគោលបំណង
នៅឆ្នាំ២០១៨ លោកខូលីន អូ ប្រាឌី(Colin O’Brady) ជាកីឡាករដែលមានការស៊ូទ្រាំយ៉ាងខ្លាំង។ គាត់បានដើរក្នុងចម្ងាយផ្លូវមួយដែលគេមិនធ្លាប់ដើរពីមុខមក។ គាត់បានដើរ ដោយអូសគាវដឹកស្បៀងមួយគ្រឿង កាត់តាមទ្វីបអង់តាកទិកទាំងមូលតែម្នាក់ឯង ក្នុងចម្ងាយសរុប១៥០០គីឡូម៉ែត្រ ក្នុងរយៈពេល៥៤ថ្ងៃ។ នេះជាការធ្វើដំណើរដ៏សំខាន់ ដែលគាត់បានធ្វើឡើង ដោយចិត្តប្តូរផ្តាច់ និងក្លាហាន។
លោកអូ ប្រាឌីក៏បានរៀបរាប់អំពីការចំណាយពេលម្នាក់ឯង ជាមួយទឹកកក ភាពត្រជាក់ និងចម្ងាយផ្លូវដ៏គួរឲ្យខ្លាចយ៉ាងដូចនេះថា “គាត់បានផ្តោតចិត្តទាំងស្រុង ទៅលើការតស៊ូនោះ ចាប់តាំងពីដើមទីដល់ទីបញ្ចប់ ហើយទន្ទឹមនឹងនោះគាត់ក៏បានផ្តោតទៅលើគោលដៅផងដែរ ដោយអនុញ្ញាតឲ្យគំនិតរបស់គាត់នឹកចាំអំពីមេរៀនដ៏សំខាន់ ដែលគាត់ទទួលបានពីការធ្វើដំណើរនេះ”។
រឿងរបស់គាត់ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីដំណើរជីវិតរបស់អ្នកដែលបានដាក់ជំនឿលើព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះអង្គក៏បានត្រាស់ហៅយើង ដែលជាអ្នកជឿ ឲ្យផ្តោតចិត្តទៅលើគោលដៅរបស់យើង ក្នុងដំណើរជីវិត តាមរបៀបដែលថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ និងនាំអ្នកដទៃឲ្យស្គាល់ព្រះអង្គ។ សាវ័កប៉ុលក៏ធ្លាប់ឆ្លងកាត់ការធ្វើដំណើរដ៏គ្រោះថ្នាក់ជាច្រើនផងដែរ។ ក្នុងបទគម្ពីរកិច្ចការ ២០:២៤ គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំក៏មិនរាប់ជីវិតនេះ ទុកជារបស់វិសេសដល់ខ្ញុំដែរ ឲ្យតែខ្ញុំបានបង្ហើយការរត់ប្រណាំងរបស់ខ្ញុំ ដោយអំណរចុះ ព្រមទាំងការងារ ដែលខ្ញុំបានទទួលអំពីព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ គឺឲ្យខ្ញុំបានធ្វើបន្ទាល់សព្វគ្រប់ ពីដំណឹងល្អនៃព្រះគុណព្រះវិញ”។
ខណៈពេលដែលយើងធ្វើដំណើរ ក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះយេស៊ូវ យើងចាំបាច់ត្រូវស្គាល់គោលបំណង ដែលយើងត្រូវធ្វើដំណើរ និងបន្តមមុលទៅមុខ ទៅរកថ្ងៃមួយ ដែលយើងនឹងបានឃើញព្រះអង្គសង្រ្គោះមុខទល់នឹងមុខ។—DAVE BRANON
ហួសពីលទ្ធភាពដែលអាចស្រមៃ
បទចម្រៀង ដែលមានចំណងជើងថា “ខ្ញុំគ្រាន់តែអាចស្រមៃ” ដែលលោកបាត មីលឡាត(Bart Millard) បាននិពន្ធ បានក្លាយជាបទចម្រៀងគ្រីស្ទាន ដែលល្បីល្បាញបំផុត កាលពីឆ្នាំ២០០១។ បទចម្រៀងនេះបានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីភាពអស្ចារ្យ ដែលយើងនឹងជួប ពេលដែលយើងបាននៅក្នុងព្រះវត្តមានព្រះគ្រីស្ទ។ ទំនុងច្រៀងដែលលោកមីលឡាដបាននិពន្ធនេះ បាននាំមកនូវការកម្សាន្តចិត្ត ដល់ក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ នៅឆ្នាំបន្ទាប់ពីកូនស្រីរបស់ខ្ញុំ អាយុ១៧ឆ្នាំ ឈ្មោះមែលីសា បានបាត់បង់ជីវិត ក្នុងគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ ហើយយើងក៏បាននឹកស្រមៃថា នាងកំពុងតែស្ថិតនៅក្នុងព្រះវត្តមានព្រះជាម្ចាស់ ដោយក្តីអំណរដ៏អស្ចារ្យ។
ប៉ុន្តែ ខ្ញុំបានឮគេប្រើពាក្យ “ស្រមៃ” តាមរបៀបផ្សេងពីនេះ ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានថ្ងៃ បន្ទាប់ពីមែលីសាលាចាកលោក។ ឪពុករបស់មិត្តភក្តិមែលីសាបានចូលមកជិតខ្ញុំ ដោយចិត្តដែលខ្វល់ និងឈឺចាប់ចំពោះការបាត់បង់របស់យើងផងដែរ ដោយពួកគេក៏បានប្រាប់ខ្ញុំថា ការឈឺចាប់របស់ខ្ញុំ គឺពិបាកហួសពីលទ្ធភាពដែលពួកគេអាចស្រមៃ។
ការដែលពួកគេបានបង្ហាញអារម្មណ៍ដូចនេះ គឺបានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំណាស់។ ពួកគេកំពុងតែចូលរួមសោកស្តាយ ចំពោះការបាត់បង់របស់យើង ដោយចិត្តអាណិតអាសូរ ដែលហួសពីលទ្ធភាពដែលពួកគេអាចស្រមៃ។
ស្តេចដាវីឌបានមានបន្ទូល អំពីជម្រៅនៃការបាត់បង់ដ៏ធំធេង ដែលប្រៀបដូចជាការដើរកាត់ “ជ្រលងភ្នំដែលងងឹតបំផុត”(ទំនុកដំកើង ២៣:៤)។ ពេលដែលយើងបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ពេលខ្លះយើងមិនដឹងថា យើងនឹងឆ្លងកាត់ពេលដ៏ងងឹតនោះ ដោយរបៀបណាទេ។ គឺវាពិបាកហួសពីលទ្ធភាពដែលយើងអាចស្រមៃ។
ប៉ុន្តែ ដោយសារព្រះជាម្ចាស់បានសន្យាថា ព្រះអង្គនឹងគង់នៅជាមួយយើង នៅក្នុងជ្រលងភ្នំងងឹតបំផុត នោះព្រះអង្គក៏ប្រទានក្តីសង្ឃឹមដ៏អស្ចារ្យសម្រាប់ពេលអនាគត ដោយធានាយើងថា យើងនឹងបានទៅនៅក្នុងព្រះវត្តមានព្រះអង្គ…
ការបញ្ចេញពន្លឺ
នៅពេលព្រឹកដ៏រងា ក្នុងអំឡុងដើមឆ្នាំសិក្សា ស្ទីហ្វិនក៏បានជួបគ្រោះថ្នាក់រថយន្តបុកគ្នា ដែលបានឆក់យកជីវិតគាត់យ៉ាងសោកសៅបំផុត។ ក្រោយមក ម្តាយ និងឪពុករបស់គាត់ក៏បានដឹងថា ហេតុអ្វីបានជាគាត់ត្រូវទៅសាលាពីព្រលឹម។ តាមពិត រៀងរាល់ពេលព្រឹក គាត់និងមិត្តភក្តិគាត់មួយចំនួន បានជួបជុំគ្នានៅក្លោងទ្វារសាលា ដើម្បីស្វាគមន៍សិស្សដទៃទៀត ដោយទឹកមុខញញឹម កាយវិការ និងពាក្យសម្តីដ៏សប្បុរស។ ការនេះបានធ្វើឲ្យសិស្សទាំងអស់ ក៏ដូចជាអ្នកដែលគេមិនសូវស្គាល់ មានអារម្មណ៍ថា បានទទួលការស្វាគមន៍ និងរាប់អានដ៏កក់ក្តៅ ។
ក្នុងនាមជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ស្ទីហ្វិនចង់ចែករំលែកក្តីអំណររបស់គាត់ ជាមួយអ្នកដែលស្រេកឃ្លានក្តីអំណរ។ គំរូដ៏ល្អរបស់គាត់ បានរំឭកយើងថា កាយវិការដ៏សប្បុរស និងការស្វាគមន៍ដ៏កក់ក្តៅ ស្ថិតនៅក្នុងចំណោមវិធីដ៏ល្អបំផុត ដែលយើងអាចប្រើ ដើម្បីបញ្ចេញពន្លឺនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទ។
ក្នុងបទគម្ពីរម៉ាថាយ ៥:១៤-១៦ ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញថា នៅក្នុងព្រះអង្គ យើងជា “ពន្លឺនៃលោកិយ” និងជា “ទីក្រុងនៅលើភ្នំ”(ខ.១៤)។ គេច្រើនតែសាងសង់ទីក្រុងបុរាណ ដោយប្រើថ្មម៉ាបពណ៌ស ដែលនាំឲ្យមានភាពលេចធ្លោខ្លាំង ពេលដែលពន្លឺថ្ងៃចែងចាំងមក។ ចូរយើងកុំលាក់កំបាំងខ្លួនឡើយ តែត្រូវបញ្ចេញពន្លឺ “ដល់អ្នកនៅក្នុងផ្ទះទាំងអស់គ្នា”(ខ.១៥)។
ហើយពេលណាយើង “ឲ្យពន្លឺរបស់យើង បានភ្លឺនៅពីមុខមនុស្សលោក”(ខ.១៦) សូមឲ្យពួកគេបានពិសោធន៍នឹងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទ ដែលតែងតែស្វាគមន៍ពួកគេជានិច្ច។—DAVE BRANON