ភាពអាម៉ាស់ដែលមានប្រយោជន៍
ខ្ញុំបានជួបបទពិសោធន៍ដែលគួរឲ្យខ្មាស់អៀនបំផុត នៅថ្ងៃដែលខ្ញុំឡើងថ្លែង ទៅកាន់វិទ្យាស្ថាន និសិ្សត និងមិត្តរួមសាលា នៅថ្ងៃខួបទី៥០ឆ្នាំនៃសាលាព្រះគម្ពីរ។ កាលនោះ ខ្ញុំបានដើរទៅរកវេទិការ ដោយមានក្រដាស់សម្រាប់អាន កាន់នៅក្នុងដៃ ហើយក៏បានមើលទៅមនុស្សមួយហ្វូងធំ នៅពីមុខខ្ញុំ ប៉ុន្តែ ភ្នែករបស់ខ្ញុំបានផ្តោតទៅលើសាស្រ្តាចារ្យទាំងឡាយ ដែលកំពុងអង្គុយនៅជួរមុខគេ ដោយមានពាក់អាវវែងរបស់សាស្ត្រាចារ្យ ហើយមានទឹកមុខម៉ឺងម៉ាត់ណាស់។ ភ្លាមៗនោះ ខ្ញុំស្រាប់តែមានការភាន់ភាំង។ មាត់របស់ខ្ញុំប្រែជាស្ងួត ហើយហាក់ដូចជាបាត់បង់ការបញ្ជារ។ ខ្ញុំបាននិយាយខុសពាក្យ នៅក្នុងពីរបីប្រយោគដំបូង ហើយបន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានចាប់ផ្តើមនិយាយត្រូវជាងមុន។ ដោយសារខ្ញុំភាន់ភាំងមិនដឹងថា ខ្លួនឯងនិយាយដល់ចំណុចណា ខ្ញុំក៏បានចាប់ផ្តើមបើកទំព័រក្រដាស់ចុះឡើងៗ ហើយក៏បាននិយាយពាក្យមួយឃ្លា ដែលគ្មាននរណាម្នាក់ស្តាប់យល់។ ប៉ុន្តែ ទីបំផុត ខ្ញុំក៏បាននិយាយចប់ រួចត្រឡប់ទៅកន្លែងអង្គុយវិញ ហើយក៏បានឈ្ងោកមុខជាប់។ ពេលនោះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា លែងចង់រស់ទៀតហើយ ខ្មាស់គេណាស់។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំរៀនសូត្របានថា ការខ្មាស់អៀនអាចជារឿងល្អ បើសិនជាវានាំឲ្យមានការបន្ទាបខ្លួន ព្រោះវាជាគន្លឹះដែលធ្វើឲ្យព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងយើង។ ព្រះគម្ពីរបានចែងថា “ព្រះទ្រង់ទាស់ទទឹងនឹងពួកមានឫកធំ តែទ្រង់ផ្តល់ព្រះគុណមកពួករាបសាវិញ”(យ៉ាកុប ៤:៦)។ ព្រះអង្គចាក់បង្ហូរព្រះគុណព្រះអង្គ មកលើមនុស្សដែលបន្ទាបខ្លួន។ គឺដូចដែលព្រះអង្គបានមានបន្ទូលថា ព្រះអង្គយកព្រះទ័យទុកដាក់ ចំពោះមនុស្សណាដែលក្រលំបាក ហើយមានចិត្តខ្ទេចខ្ទាំ ជាអ្នកដែលញ័រញាក់ ដោយឮព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ(អេសាយ ៦៦:២)។ កាលណាយើងបន្ទាបខ្លួន នៅចំពោះព្រះ ព្រះអង្គនឹងលើកយើងឡើង(យ៉ាកុប…
ធ្វើតាមសម្រួល
ខ្ញុំ និងឪពុកខ្ញុំធ្លាប់កាប់រំលំដើមឈើ ហើយកាត់ដើមឈើទាំងនោះជាកំណាត់ៗ ដោយប្រើរណាវែងមួយ ដែលត្រូវប្រើកម្លាំងមនុស្សពីរនាក់។ កាលនោះ ដោយសារខ្ញុំនៅក្មេងពេញកម្លាំង ខ្ញុំក៏បានព្យាយាមសង្កត់រណា ឲ្យកាត់ចូលទៅក្នុងសាច់ឈើទាំងបង្ខំ។ ឪពុករបស់ខ្ញុំក៏បានប្រាប់ខ្ញុំឲ្យ “ធ្វើតាមសម្រួល ដោយអនុញ្ញាឲ្យរណាបំពេញតួនាទីរបស់វា ដោយគ្មានការបង្ខំ”។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីបទគម្ពីរភីលីព ដែលបានចែងថា “ដ្បិតគឺជាព្រះហើយ ដែលបណ្តាលចិត្តអ្នករាល់គ្នា ឲ្យមានទាំងចំណងចង់ធ្វើ ហើយឲ្យបានប្រព្រឹត្តតាមបំណងព្រះហឫទ័យទ្រង់ដែរ”(ភីលីព ២:១៣)។ ដូចនេះ ចូរយើងធ្វើតាមសម្រួល ដោយអនុញ្ញាតឲ្យព្រះអង្គធ្វើការក្នុងជីវិតយើង ដើម្បីកែប្រែយើង។
លោកស៊ី អែស លូអ៊ីស(C. S. Lewis) បានមានប្រសាសន៍ថា ការលូតលាស់ គឺលើសពីការអានព្រះបន្ទូលព្រះគ្រីស្ទ និងអនុវត្តតាម។ គាត់ពន្យល់ថា “ព្រះគ្រីស្ទកំពុងតែធ្វើការក្នុងជីវិតអ្នក ដោយកែប្រែអ្នកបន្តិចម្តងៗ ឲ្យក្លាយទៅជាមនុស្សថ្មី ដែលមានលក្ខណៈដូចព្រះគ្រីស្ទ ដោយទទួលអំណាចចេស្តា ក្តីអំណរ ប្រាជ្ញា និងភាពអស់កល្បជានិច្ចពីព្រះអង្គ”។
ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែធ្វើការ ក្នុងជីវិតយើង ក្នុងពេលសព្វថ្ងៃ។ ចូរអង្គុយនៅទាបព្រះបាទព្រះយេស៊ូវ ហើយទទួល ព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ ទុកក្នុងចិត្ត។ ចូរអធិស្ឋាន។ ចូរនៅជាប់ក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ(យ៉ាកុប ១:២០) ដោយរំឭកខ្លួនឯង ពេញមួយថ្ងៃថា អ្នកជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះអង្គ។ ចូរសម្រាក ដោយទុកចិត្តថា ព្រះអង្គកំពុងតែកែប្រែជីវិតអ្នកបន្តិចម្តងៗ។
ប៉ុន្តែ…
ការបាត់បង់ដ៏តូច
នៅឆ្នាំមួយនោះ កាលខ្ញុំកំពុងរៀននៅមហាវិទ្យាល័យ ខ្ញុំបានទៅកាប់ឈើ ចង់ជាបាច់ ហើយដាក់លក់ និងដឹកឲ្យគេដល់កន្លែង។ វាជាការងារដ៏ពិបាក ហេតុនេះហើយបានជាខ្ញុំអាណឹតអ្នកកាប់ឈើដ៏កំសត់ ក្នុងរឿង ដែលមានចែង ក្នុងបទគម្ពីរ ២ពង្សាវតាក្សត្រ ជំពូក៦។
ក្នុងរឿងនេះ ថ្នាក់បណ្តុះបណ្តាល ដែលលោកអេលីសេបង្កើតសម្រាប់ពួកហោរា មានការរីកចម្រើនកាន់តែខ្លាំង ហើយកន្លែងជួបជុំរបស់ពួកគេក៏កាន់តែចង្អៀត។ ពួកគេម្នាក់ក៏បានឲ្យយោបលថា ពួកគេគួរតែចូលទៅក្នុងព្រៃកាប់ឈើ ដើម្បីពង្រីកទីកន្លែងរបស់ពួកគេ។ លោកអេលីសេក៏បានយល់ព្រម ហើយក៏បានរួមដំណើរជាមួយពួកគេ។ ពេលដែលអ្វីៗកំពុងមានដំណើរការល្អ មានពួកគេម្នាក់បានរបូតផ្លែពូថៅធ្លាក់ចូលទៅក្នុងទឹក(ខ.៥)។ លោកអេលីសេក៏បានបោះមែកឈើ១កំណាត់ ចូលទៅក្នុងទឹក ហើយផ្លែពូថៅក៏បានអណ្តែតឡើងមក។ នេះជាការអស្ចារ្យ ដែលព្រះហស្តទ្រង់បានធ្វើ ដោយធ្វើឲ្យផ្លែពូថៅអណ្តែតឡើង ដើម្បីឲ្យអ្នកនោះអាចលូកដៃចាប់ស្រង់វាពីក្នុងទឹក(ខ.៦-៧)។
ការអស្ចារ្យដ៏សាមញ្ញនេះ បានបង្រៀនយើងថា ព្រះជាម្ចាស់ក៏យកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះរឿងតូចៗ ក្នុងជីវិតយើង ដែលមានដូចជា ផ្លែពូថៅដែលបានបាត់ កូនសោរដែលរកមិនឃើញ វ៉ែនតាដែលយើងវង្វេងដៃ ឬទូរស័ព្ទដែលបានជ្រុះបាត់ជាដើម ដែលសុទ្ធតែជារឿងតូចៗ ដែលអាចធ្វើឲ្យមានការព្រួយបារម្ភ។ ព្រះអង្គមិនតែងតែឲ្យយើងរកឃើញរបស់ដែលបានបាត់នោះឡើយ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គជ្រាបអំពីបញ្ហារបស់យើង ហើយកម្សាន្តចិត្តយើង ក្នុងពេលដែលពិបាក។
ព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលធានា អំពីសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់យើង ហើយព្រះអង្គក៏បានធានាផងដែរថា ព្រះអង្គយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះយើងជានិច្ច។ បើសិនជាគ្មានការធានានោះទេ យើងនឹងមានអារម្មណ៍ឯកោ ក្នុងលោកិយនេះ ដោយមានការព្រួយបារម្ភជាច្រើន។ វាជាការល្អ ដែលយើងដឹងថា ព្រះអង្គយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះយើង និងក៏អាណឹតយើង…
សត្វកណ្តុរដែលចេះគ្រហឹម
កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ខ្ញុំ និងកូនប្រុសខ្ញុំ បានទៅបោះជំរុំពីរបីថ្ងៃ នៅវាលរហោស្ថាន សេលវេយ ប៊ីធ័ររូត នៅភាគខាងជើងនៃរដ្ឋអ៊ីដាហូ។ នៅទីនោះជាតំបន់ដែលមានសត្វខ្លាឃ្មុំរស់នៅ តែយើងបានយកថ្នាំសម្រាប់បាញ់សត្វខ្លាឃ្មុំ និងសម្អាតកន្លែងបោះជំរុំរបស់យើង ហើយយើងមិនរំពឹងថា នឹងជួបសត្វខ្លាឃ្មុំគ្រីសលីឡើយ។
នៅពេលយប់មួយ នៅពាក់កណ្តាលអាធ្រាត ខ្ញុំបានឮសម្លេងរេនឌីកំពុងតែរើបម្រះចុះឡើង ដើម្បីចេញពីភួយរបស់គាត់។ ខ្ញុំក៏បានយកពិលរបស់ខ្ញុំមកឈួលមើល ដោយគិតថា គាត់ប្រហែលជាកំពុងតែស្ថិតក្នុងក្រញាំរបស់សត្វខ្លាឃ្មុំ ដែលកំពុងតែបញ្ចេញភាពកាចសាហាវរបស់វា។
ពេលនោះ ខ្ញុំក៏បានឃើញសត្វកណ្តុរវាលមួយក្បាល មានកម្ពស់ប្រហែលមួយទឹកកន្លះ កំពុងតែអង្គុយត្រង់ខ្លួនឡើងលើ គ្រវីក្រញាំរបស់វា។ វាបានខាំមួករបស់រេនឌីជាប់យ៉ាងមាំ នឹងធ្មេញរបស់វា។ សត្វដ៏តូចល្អិតនេះបានខាំទាញមួករបស់រេនឌី របូតចេញពីក្បាលគាត់។ ពេលខ្ញុំអស់សំណើច សត្វកណ្តុរក៏បានទម្លាក់មួកគាត់ចុះ ហើយក៏បានរត់ទៅបាត់។ យើងក៏បានចូលគេង នៅក្នុងភួយយើងវិញ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការភ្ញាក់ផ្អើលនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំមិនអាចគេងលក់ឡើងវិញ ហើយខ្ញុំក៏បានគិតអំពីអារក្សសាតាំង ដែលតែងតែក្រវែលយើងជានិច្ច។
សូមយើងគិត អំពីពេលដែលសាតាំងបានល្បួងព្រះយេស៊ូវ(ម៉ាថាយ ៤:១-១១)។ ព្រះអង្គបានឆ្លើយតប ចំពោះមេល្បួង ដោយប្រើខគម្ពីរ។ ព្រះអង្គបានឆ្លើយតប ដោយនឹកចាំថា ព្រះវរបិតាបានមានបន្ទូលអំពីបញ្ហានេះ ក្នុងព្រះគម្ពីរ ដូចនេះ ព្រះអង្គនៅតែស្តាប់បង្គាប់ព្រះវរបិតាជានិច្ច។ ពេលនោះ អារក្សក៏បានរត់គេចចេញពីព្រះអង្គ។
សាតាំងតែងតែចង់លេបត្របាក់យើង តែយើងចាំបាច់ត្រូវចាំថា វាក៏ជាស្នាព្រះហស្តដែលព្រះបានបង្កើត ដូចជាសត្វកណ្តុរដ៏តូចល្អិតនោះដែរ។ លោកយ៉ូហានបានមានប្រសាសន៍ថា “ព្រះដែលគង់ក្នុងអ្នករាល់គ្នា…
ភាជនៈពីសម័យបុរាណ
ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងមកនេះ ខ្ញុំរកបានភាជនៈដីចាស់ៗមួយចំនួន។ ភាជនៈដីបុរាណដែលខ្ញុំចូលចិត្តជាងគេ ត្រូវបានគេជីករកឃើញ នៅកន្លែងមួយ ដែលមានអាយុកាល តាំងពីសម័យលោកអ័ប្រាហាំ។ យ៉ាងហោចណាស់ មានភាជនៈបុរាណមួយ ក្នុងផ្ទះខ្ញុំ ដែលមានចំណាស់ជាងនេះទៀត ។ វាមិនមានអ្វីដែលគួរឲ្យចង់មើលទេ ព្រោះវាប្រឡាក់ មានស្នាមប្រេះ ឆែប និងត្រូវការការសម្អាតឲ្យបានល្អ។ ខ្ញុំបានរក្សាវាទុកក្នុងផ្ទះខ្ញុំ ដើម្បីរំឭកខ្ញុំថា ខ្ញុំគ្រាន់តែជាមនុស្សដែលកើតពីដីឥដ្ឋប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំជាភាជនៈ ដែលមានភាពផុយស្រួយ និងទន់ខ្សោយ តែនៅក្នុងខ្ញុំ គឺមានព្រះយេស៊ូវ ដែលជាទ្រព្យសម្បត្តិដ៏មានតម្លៃ។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “យើងមានទ្រព្យសម្បត្តិនេះនៅក្នុងភាជនៈដី ដើម្បីឲ្យឥទ្ធិឫទ្ធិលើសលប់បានមកពីព្រះ មិនមែនពីយើងខ្ញុំទេ”(២កូរិនថូស ៤:៧)។
សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ទៀតថា “យើងខ្ញុំត្រូវគេសង្កត់សង្កិនគ្រប់ជំពូក តែមិនទ័លផ្លូវឡើយ មានសេចក្តីវិលវល់ តែមិនទ័លគំនិតទេ មានគេធ្វើទុក្ខ តែមិនមែនត្រូវចោលនៅម្នាក់ឯងទេ ត្រូវគេវាយដួលស្តូក តែមិនស្លាប់ទេ”(ខ.៨-៩)។ ត្រង់ចំណុចនេះ គាត់ប្រៀបដូចជាភាជនៈដែលទទួលរងសម្ពាធ ដែលមានដូចជា ការសង្កត់សង្កិន សេចក្តីវិលវល់ ការដែលគេធ្វើទុក្ខ និងវាយដួលស្តូកជាដើម ។ នេះជាសម្ពាធដែលភាជនៈត្រូវតែទទួលរង។ តែដោយសារយើងបានទទួលកម្លាំងជួយទប់ទល់ពីព្រះយេស៊ូវ នោះយើង មិនទ័លផ្លូវ មិនទ័លគំនិត មិនត្រូវចោលនៅម្នាក់ឯង និងមិនស្លាប់ទេ។
សាវ័កប៉ុលក៏បានមានប្រសាសន៍ផងដែរថា “យើងខ្ញុំផ្ទុកសេចក្តីសុគតនៃព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ នៅក្នុងរូបកាយយើងខ្ញុំជានិច្ច”(ខ.១០)។ បានសេចក្តីថា យើងត្រូវមានចិត្តដែលឈប់ពឹងផ្អែកលើកម្លាំងខ្លួនឯង តែត្រូវទុកចិត្តទាំងស្រុងទៅលើភាពគ្រប់គ្រាន់ នៃព្រះដែលគង់នៅក្នុងយើង…
ចំណុចខ្សោយដែលព្រះទ្រង់រៀបចំ
នៅផ្នែកខាងកើត នៃទីក្រុងយេរូសាឡិម មានទឹកផុសធម្មជាតិមួយកន្លែង។ នៅសម័យបុរាណ វាជាប្រភពទឹកតែមួយគត់ របស់ទីក្រុងយេរូសាឡិម ហើយមានទីតាំងនៅក្រៅកំផែងទីក្រុង។ ដូចនេះ វាជាចំណុចខ្សោយបំផុត របស់ទីក្រុងនេះ។ កងទ័ពរបស់សត្រូវមិនងាយនឹងរំលំកំផែងទីក្រុងនេះឡើយ តែដោយសារប្រភពទឹកនេះ នៅក្រៅកំផែងក្រុង នោះពួកគេអាចបង្វែរទិសដៅរបស់ទឹកផុសនេះ ឲ្យហូរទៅកន្លែងផ្សេង ឬធ្វើទំនប់ទប់ទឹកមិនឲ្យហូរចូលទីក្រុង ដើម្បីបង្ខំទីក្រុងនេះ ឲ្យចុះចាញ់។
ស្តេចហេសេគាក៏បានលើកឡើង អំពីចំណុចខ្សោយនេះ ហើយបង្គាប់ឲ្យគេជីករូងក្រោមដី កាត់តាមថ្មកម្រាស់ជាង៥០០ម៉ែត្រ ដើម្បីបង្ហូរទឹកចូលទៅក្នុងទីក្រុងយេរូសាឡិម(មើល២ពង្សាវតាក្សត្រ ២០:២២ និង ២របាក្សត្រ ៣២:២-៤)។ ប៉ុន្តែ នៅក្នុងរឿងនេះ ស្តេចហេសេគា មិនបានពឹងពាក់ដល់ព្រះដែលទ្រង់ធ្វើការទាំងនេះ ឬទទួលស្គាល់ព្រះអង្គ ដែលបានរៀបផែនការ ជាយូរមកហើយនោះទេ”(អេសាយ ២២:១១)។ តើព្រះអង្គបានរៀបផែនការអ្វី ?
ត្រង់ចំណុចនេះ ព្រះជាម្ចាស់បាន “រៀបផែនការ” សម្រាប់ទីក្រុងយេរូសាឡិម ដោយដាក់ប្រភពទឹកនៅក្រៅកំផែងក្រុង ធ្វើឲ្យពួកគេមិនអាចការពារប្រភពទឹកនោះបាន។ ប្រភពទឹកនៅក្រៅកំផែងក្រុង បានធ្វើជាការរំឭកជាប្រចាំ ដល់អ្នកក្រុងយេរូសាឡិមថា ពួកគេត្រូវពឹងផ្អែកលើព្រះអង្គទាំងស្រុង ដើម្បីទទួលការជួយសង្រ្គោះពីព្រះអង្គ។
នៅក្នុងរឿងនេះមានន័យថា ព្រះជាម្ចាស់បានឲ្យយើងមានចំណុចខ្សោយ ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់យើងឬ? ជាការពិតណាស់ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា គាត់ “អួត” តែអំពីចំណុចខ្សោយរបស់គាត់ ព្រោះគេអាចមើលឃើញសម្រស់ និងព្រះចេស្តារបស់ព្រះយេស៊ូវ នៅក្នុងគាត់ តាមរយៈភាពកម្សោយរបស់គាត់(២កូរិនថូស ១២:៩-១០)។…
ការរអិលចុះតាមផ្លូវចោទ
កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ខ្ញុំបានរៀនជិះស្គីលើទឹកកក។ ខ្ញុំក៏បានជិះស្គីតាមពីក្រោយកូនប្រុសខ្ញុំ ឈ្មោះចស(Josh) ចុះពីលើចំណោតដែលមិនសូវចោទខ្លាំង។ ដោយសារខ្ញុំរវល់តែមើលគាត់ ខ្ញុំមិនបានដឹងសោះថា គាត់បានបត់ចុះតាមផ្លូវដែលចោទបំផុត នៅលើភ្នំ ហើយខ្ញុំក៏បានបោះពួយចុះតាមចំណោទនោះយ៉ាងលឿន ដោយមិនត្រង់ផ្លូវ។ ជាការពិតណាស់ ពេលនោះ ខ្ញុំបានបាត់បង់ម្ចាស់ការទាំងស្រុង។
បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១៤១ បានបង្ហាញថា យើងងាយនឹងរអិលធ្លាក់ចុះតាមផ្លូវចោទរបស់អំពើបាប។ ដើម្បីជៀសវាងការរអិលនេះ យើងចាំបាច់ត្រូវអធិស្ឋាន។ គឺដូចដែលស្តេចដាវីឌបានអធិស្ឋានថា “សូមកុំឲ្យចិត្តទូលបង្គំល្អៀងទៅខាងសេចក្តីអាក្រក់ណា ដើម្បីប្រព្រឹត្តការអាក្រក់ជាមួយនឹងមនុស្ស ដែលតែងតែធ្វើការទុច្ចរិតឡើយ”(ខ.៤)។ ការអធិស្ឋាន ក្នុងបទគម្ពីរនេះ គឺស្របតាមការអធិស្ឋានរបស់ព្រះអម្ចាស់ ដែលបានទូលសូមថា “សូមកុំនាំយើងខ្ញុំទៅកាន់សេចក្តីល្បួងឡើយ តែសូមប្រោសឲ្យយើងខ្ញុំរួចពីសេចក្តីអាក្រក់វិញ”(ម៉ាថាយ ៦:១៣)។ ព្រះទ្រង់បានស្តាប់ឮ និងឆ្លើយតបការអធិស្ឋាននេះ ដោយសេចក្តីល្អរបស់ទ្រង់។
បទគម្ពីរទំនុកដំកើងនេះក៏បានបង្រៀនផងដែរថា ព្រះជាម្ចាស់ក៏អាចប្រើមិត្តភក្តិដ៏ស្មោះត្រង់របស់យើង ដើម្បីបញ្ជៀសយើងចេញពីអំពើបាបផងដែរ។ គឺដូចដែលស្តេចដាវីឌបានអធិស្ឋានថា “សូមឲ្យមនុស្សសុចរិតវាយទូលបង្គំចុះ នោះនឹងបានជាគុណ
ហើយឲ្យគេប្រដៅទូលបង្គំផង នោះនឹងបានដូចជាប្រេងចាក់លាបលើក្បាល ឯក្បាលរបស់ទូលបង្គំនឹងមិនប្រកែកទេ”(ទំនុកដំកើង ១៤១:៥)។ យើងច្រើនតែជួបការល្បួង ដោយមិនដឹងខ្លួន។ គឺយើងមិនតែងតែដឹងថា យើងកំពុងតែដើរផ្លូវខុសនោះទេ។ តែមិត្តភក្តិដ៏ពិតអាចជួយបញ្ជៀសយើង ចេញពីអំពើបាប។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “របួសដែលមិត្រសំឡាញ់ធ្វើដល់យើង នោះតែងធ្វើដោយស្មោះត្រង់ទេ តែឯការថើបរបស់ខ្មាំងសត្រូវ នោះជាសេចក្តីបញ្ឆោតវិញ”(សុភាសិត ២៧:៦)។ ត្រង់ចំណុចនេះ យើងពិបាកនឹងទទួលយកការស្តីបន្ទោស តែបើយើងមើលឃើញថា គាត់បានស្តីបន្ទោសយើង…
តើអ្នកមានលទ្ធភាពអ្វីខ្លះ ដើម្បីជួយគេ?
មានក្មេងប្រុសម្នាក់បានត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ហើយក៏បាននិយាយដោយចិត្តរីករាយយ៉ាងខ្លាំងថា មេរៀនដែលគាត់រៀនបាននៅព្រះវិហារ និយាយអំពីក្មេងប្រុសម្នាក់ ដែលមាននំប៉័ង និងត្រី សម្រាប់ឲ្យគេបរិភោគពេញមួយថ្ងៃ។ ជាការពិតណាស់ គាត់កំពុងតែគិតអំពីក្មេងតូចម្នាក់ ដែលបានថ្វាយនំប៉័ង និងត្រីរបស់ខ្លួន ដល់ព្រះយេស៊ូវ។
ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនហ្វូងមនុស្សពេញមួយថ្ងៃ ហើយពួកសាវ័កក៏បានទូលសូមទ្រង់ ឲ្យប្រាប់អ្នកទាំងនោះឲ្យទៅ ទិញនំប៉័ងបរិភោគ នៅក្នុងភូមិ។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានមានបន្ទូលតបថា “មិនចាំបាច់ឲ្យគេទៅទេ ចូរអ្នករាល់គ្នាឲ្យគេបរិភោគទៅ”(ម៉ាថាយ ១៤:១៦)។ ពួកសាវ័កក៏មានការភ័ន្តភំាង ដោយមិនដឹងថា ត្រូវចែកអាហារដល់មនុស្សទំាង៥ពាន់នាក់នោះ យ៉ាងដូចម្តេច។
អ្នកប្រហែលជាដឹងអំពីសាច់រឿងបន្ទាប់ទៀត។ ក្មេងប្រុសនោះក៏បានលះបង់អាហារថ្ងៃត្រង់របស់ខ្លួន ដែលមាននំប៉័ងប្រាំដុំ និងត្រីពីរកន្ទុយ ហើយព្រះយេស៊ូវក៏បានយកអាហារបន្តិចបន្ទួចនេះ ទៅចម្អែតមនុស្សមួយហ្វូងធំនោះ(ខ.១៣-២១)។ អ្នកវិភាគខ្លះបានយល់ថា ភាពសប្បុររបស់ក្មេងប្រុសម្នាក់នោះ បានបណ្តាលចិត្តអ្នកផ្សេងទៀត នៅក្នុងហ្វូងមនុស្ស ឲ្យចែករំលែកអាហាររបស់ខ្លួនដល់អ្នកដទៃ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរម៉ាថាយ បានចែង ឲ្យយើងដឹងច្បាស់ថា វាជាការអស្ចារ្យ ហើយរឿងនេះ សុទ្ធតែបានចែងនៅក្នុងកណ្ឌដំណឹងល្អទាំងបួន។
តើរឿងនេះបានបង្រៀនអ្វីខ្លះដល់យើង? ជារៀងរាល់ថ្ងៃ យើងមានក្រុមគ្រួសារ អ្នកជិតខាង មិត្តភក្តិ មិត្តរួមការងារ និងអ្នកដទៃទៀត ដែលនៅក្បែរយើង ដែលមានតម្រូវការក្នុងកំរិតខុសៗគ្នា។ តើយើងគួរតែឲ្យពួកគេទៅរកជំនួយ ពីអ្នកផ្សេង ដែលមានលទ្ធភាពជាងយើងឬ? ជាការពិតណាស់ អ្នកខ្លះមានតម្រូវការ ដែលលើសពីសមត្ថភាពរបស់យើង ប៉ុន្តែ ពេលខ្លះ…
ប្រកួតដោយអំណរ
កូនប្រុសរបស់ខ្ញុំឈ្មោះ ប្រាយអិន(Brian) គឺជាគ្រូបង្វឹកកីឡាបាល់បោះ នៅវិទ្យាល័យ។ នៅឆ្នាំមួយនោះ ខណៈពេលដែលក្រុមកីឡាកររបស់គាត់ កំពុងតែប្រកួត នៅក្នុងការប្រកួតកីឡាបាល់បោះប្រចាំរដ្ឋវ៉ាស៊ីនតោន អ្នកក្រុងជាច្រើននាក់ បានចោទសួរពួកគេដោយបំណងល្អថា តើពួកគេនឹងប្រកួតឈ្នះ នៅឆ្នាំនេះទេ? កីឡាករ និងគ្រូបង្វឹកនៅក្នុងក្រុមទាំងពីរ ដែលបានប្រកួតនៅថ្ងៃនោះ មានអារម្មណ៍តានតឹងយ៉ាងខ្លាំង បានជាប្រាយអិនប្រាប់ក្រុមរបស់គាត់ ឲ្យប្រកួតដោយអំណរ។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីពាក្យចុងក្រោយ ដែលសាវ័កប៉ុលបាននិយាយទៅកាន់ពួកចាស់ទុំ នៅក្រុងអេភេសូរថា គាត់នឹងបង្ហើយការរត់ប្រណាំងរបស់គាត់ ដោយអំណរ(កិច្ចការ ២០:២៤)។ ត្រង់ចំណុចនេះ គោលបំណងរបស់គាត់ គឺដើម្បីបញ្ចប់កិច្ចការ ដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រទានមកគាត់។ គាត់បានតាំងចិត្ត និងអធិស្ឋានសូមឲ្យគាត់បានបង្ហើយការរត់ប្រណាំងនោះ ដោយអំណរ។ ចំណែកក្រុមរបស់ប្រាយអិនវិញ ពួកគេក៏បានតាំងចិត្តប្រកួតដោយអំណរ ហើយនៅឆ្នាំនោះ ក្រុមរបស់គាត់ក៏បានឈ្នះពាន់រង្វាន់ជើងឯកប្រចាំរដ្ឋ។
យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែមានហេតុផល នៅក្នុងការរអ៊ូរទាំ ដោយសារដំណឹងដែលធ្វើឲ្យបាក់ទឹកចិត្ត និងភាពតានតឹងជារៀងរាល់ថ្ងៃ ឬបញ្ហាសុខភាពជាដើម។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះជាម្ចាស់ប្រទាននូវក្តីអំណរ ដែលឈ្នះបញ្ហាទាំងអស់នេះ ឲ្យតែយើងទូលសូមទ្រង់។ និយាយរួម យើងអាចទទួលក្តីអំណររបស់ព្រះយេស៊ូវ (យ៉ូហាន ១៥:១១)។
ក្តីអំណរ ឬអំណរអរ ជាផលផ្លែនៃព្រះវិញ្ញាណ ដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រទាន(កាឡាទី ៥:២២)។ ដូចនេះ រៀងរាល់ពេលព្រឹក ចូរយើងកុំភ្លេចទូលសូមទ្រង់ឲ្យជួយយើង ឲ្យរត់ប្រណាំងខាងវិញ្ញាណ ដោយអំណរ។ លោករីឆាត…
ចូលមកទទួលភាពស្កប់ចិត្ត
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានអើតមើលពីលើរបងផ្ទះ ដែលខ្ញុំបានប្រើជាបង្គោលទ្រើងទំពាំងបាយជូរ ដែលបានហ៊ុមព័ទ្ធទីធ្លាផ្ទះខ្ញុំ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានឃើញគេរត់ត្រឹកៗ ខ្លះដើរធម្មតា ខ្លះដើរអូសជើង តាមផ្លូវជុំវិញសួនច្បារ នៅពីក្រោយផ្ទះខ្ញុំ។ ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំធ្លាប់ធ្វើដូចពួកគេដែរ កាលខ្ញុំនៅមានកម្លាំងខ្លាំងជាងពេលសព្វថ្ងៃ។ ពេលនោះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា មិនពេញចិត្តនឹងសមត្ថភាពដែលខ្លួនកំពុងតែមាន។
ក្រោយមក ពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែមើលព្រះគម្ពីរ ខ្ញុំក៏បានអានចំបទគម្ពីរ អេសាយ ៥៥:១ ដែលបានចែងថា “ហឺយ អស់អ្នកដែលស្រេកអើយ ចូរមកឯទីទឹកចុះ” ហើយខ្ញុំក៏បានដឹងថា ការមិនពេញចិត្ត(ការស្រេកឃ្លាន) កើតមានជាធម្មតាក្នុងជីវិតនេះ។ ព្រោះគ្មានរបស់ល្អអ្វី ក្នុងជីវិតយើង ដែលអាចធ្វើឲ្យយើងពេញចិត្តទាំងស្រុងឡើយ។ បើសិនជាខ្ញុំមានជើងរឹងមាំ ដូចលោកសឺប៉ា(Sherpa ដែលជាមគ្គុទេសករនាំឡើងភ្នំ) នោះខ្ញុំក៏នៅមានបញ្ហាអ្វីផ្សេងទៀតក្នុងជីវិតខ្ញុំ ដែលខ្ញុំនៅមិនទាន់ពេញចិត្ត។
វប្បធម៌យើង តែងតែប្រាប់យើងថា យើងនឹងរកបានការសប្បាយគ្មានទីបញ្ចប់ ពីការអ្វីដែលយើងធ្វើ និងរបស់ដែលយើងទិញ ខោអាវដែលយើងស្លៀកពាក់ ទឹកអប់ដែលយើងបាញ់ពីលើខ្លួន យានយន្តដែលយើងបើកបរ ឬជិះ។ល។ ប៉ុន្តែ វាជាការកុហក់ទេ។ យើងមិនអាចរកបានការពេញចិត្តទាំងស្រុង ពីអ្វីៗដែលយើងមាន ក្នុងពេលនេះ និងនៅទីកន្លែងនេះបានឡើយ ទោះយើងធ្វើអ្វីក៏ដោយ។
ផ្ទុយទៅវិញ ហោរាអេសាយបានប្រាប់យើងម្តងហើយម្តងទៀត ឲ្យចូលទៅរកព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះគម្ពីរ ដើម្បីស្តាប់ទ្រង់មានបន្ទូល។ តើទ្រង់មានបន្ទូលដូចម្តេច? ទ្រង់មានបន្ទូលថា សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលទ្រង់មានចំពោះស្តេចដាវីឌតាំងពីដើមមក…