បម្រើអ្នកតូចបំផុត
គាត់ឈ្មោះស្ពេនស័រ(Spencer) តែគេរាល់គ្នាហៅគាត់ថា “ស្ពេន(Spence)”។ គាត់ជាជើងឯករត់ប្រណាំងកំរិតវិទ្យាល័យ ប្រចំារដ្ឋរបស់គាត់ ហើយបន្ទាប់មក គាត់ក៏បានទៅរៀននៅសកលវិទ្យាល័យដ៏ល្បីល្បាញមួយ ដោយមានអាហារូបករណ៍ពេញ។ សព្វថ្ងៃនេះ គាត់កំពុងរស់នៅក្នុងទីក្រុងមួយ ដែលស្ថិតក្នុងចំណោមទីក្រុងធំបំផុត នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ហើយបានទទួលការគោរពដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ នៅក្នុងមុខជំនាញវិស្វករផ្នែកគីមី ។ ប៉ុន្តែ បើអ្នកសួរលោកស្ពេន អំពីជោគជ័យដ៏អស្ចារ្យបំផុតដែលគាត់សម្រេចបាន គាត់នឹងមិននិយាយប្រាប់អ្នក អំពីរឿងទាំងអស់នេះទេ។ គាត់នឹងប្រាប់អ្នក ដោយចិត្តរំភើបរីករាយ អំពីការធ្វើដំណើរទៅកាន់ប្រទេសនីការខាហ្គ័រ រៀងរាល់ពីរបីខែម្តង ដើម្បីទៅសួរសុខទុក្ខក្មេងៗ និងគ្រូបង្រៀន ក្នុងកម្មវិធីបង្រៀនមួយ ដែលគាត់បានជួយបង្កើត ក្នុងតំបន់ដែលក្រីក្របំផុត ក្នុងប្រទេសនេះ។ ហើយគាត់នឹងប្រាប់អ្នកថា ជីវិតគាត់បានចម្រើនឡើង ប៉ុណ្ណា តាមរយៈការបម្រើពួកគេ។
មនុស្សបានប្រើពាក្យ “អ្នកតូចបំផុត” តាមរបៀបផ្សេងៗគ្នា តែព្រះយេស៊ូវបានប្រើពាក្យនេះ ដើម្បីពិពណ៌នា អំពីអ្នកដែលមានលទ្ធភាពតិចតួច ឬគ្មានលទ្ធភាពផ្តល់អ្វីមួយឲ្យយើង ដើម្បីបង់ថ្លៃសម្រាប់ការបម្រើរបស់យើង។ ពួកគេជាបុរសស្រ្តី និងកុមារ ដែលលោកិយច្រើនតែមើលរំលង ឬបំភ្លេចចោលទាំងស្រុងតែម្តង។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានលើកកម្ពស់ជីវិតពួកគេឲ្យមានភាពស្រស់ថ្លាឡើង គឺដូចដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “ដែលអ្នករាល់គ្នាបានធ្វើការទាំងនោះ ដល់អ្នកតូចបំផុតក្នុងពួកបងប្អូនយើងនេះ នោះឈ្មោះថា បានធ្វើដល់យើងដែរ”(ម៉ាថាយ ២៥:៤០)។ ដូចនេះការបម្រើ “អ្នកតូចបំផុត” ជាការបម្រើព្រះយេស៊ូវផងដែរ។ អ្នកមិនចំាបាច់ត្រូវមានសញ្ញាប័ត្រពីសកលវិទ្យាល័យដ៏ល្បីល្បាញណាមួយ ដើម្បីយល់ព្រះបន្ទូលព្រះអង្គត្រង់ចំណុចនេះឡើយ។ ដែលសំខាន់នោះ…
បងប្អូនក្នុងព្រះគ្រីស្ទ
ការស្រាវជ្រាវនៃសកលវិទ្យាល័យហាវើត អំពីការលូតលាស់របស់មនុស្សពេញវ័យ គឺជាគម្រោងដែលមានដំណើរការជាច្រើនទសវត្សរ៍ ដែលនាំឲ្យមានការយល់ដឹងកាន់តែច្បាស់ អំពីសារៈសំខាន់នៃទំនាក់ទំនងដែលល្អ។ ការស្រាវជ្រាវនេះបានចាប់ផ្តើម ដោយមាននិស្សិតឆ្នាំទីពីរមួយក្រុម មានគ្នា៤៥៦នាក់ នៅសកលវិទ្យាល័យហាវើត ក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៣០ ហើយក្រោយមក ក៏បានពង្រីក ដោយមានការចូលរួមជាបន្ថែមទៀត ពីប្រជាពលរដ្ឋ៤៥៦នាក់ ក្នុងទីក្រុងបូស្តុន។ អ្នកស្រាវជ្រាវបានធ្វើការសម្ភាសអ្នកចូលរួម ហើយក៏បានធ្វើការសិក្សាមកលើកំណត់ត្រាវេជ្ជសាស្រ្តរបស់ពួកគេ រៀងរាល់ពីរបីឆ្នាំម្តង។ ពួកគេក៏បានរកឃើញថា ទំនាក់ទំនងដ៏ជិតស្និទ្ធទាំងនោះ គឺជាកត្តាចម្បងដែលនាំឲ្យមានសុភមង្គល និងសុខភាពល្អ។ ដូចនេះ បើយើងនៅក្បែរមនុស្សដែលផ្តល់ឲ្យនូវទំនាក់ទំនងល្អ នោះយើងក៏ទំនងជានឹងមានក្តីអំណរកាន់តែជ្រាលជ្រៅផងដែរ។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចំា អំពីការអ្វីដែលសាវ័កប៉ុលបានពិពណ៌នា ក្នុងបទគម្ពីរភីលីព ជំពូក១។ កាលនោះ គាត់បានសរសេរសំបុត្រផ្ញើរពីក្នុងពន្ធធនាគាមក ដោយប្រាប់មិត្តភក្តិគាត់ថា រៀងរាល់ពេលដែលគាត់នឹកចាំអំពីពួកគេ គាត់អរព្រះគុណព្រះ សម្រាប់ទំនាក់ទំនងដែលគាត់មានជាមួយពួកគេ ហើយគាត់ក៏បានអធិស្ឋានឲ្យពួកគេ “ដោយអំណរ”(ខ.៤)។ ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនគ្រាន់តែជាមិត្តភក្តិប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏ជាបងប្អូនប្រុសស្រី ក្នុងព្រះយេស៊ូវ ដែល “មានសេចក្តីប្រកបក្នុងព្រះគុណជាមួយគាត់” និងជាគូកនក្នុងដំណឹងល្អ ជាមួយគាត់(ខ.៧)។ ទំនាក់ទំនងរបស់ពួកគេ គឺមានការចែករំលែក និងយកអាសារគ្នាទៅវិញទៅមក ជាការប្រកបដ៏ពិត ដែលបង្កើតឡើង ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ និងដំណឹងល្អរបស់ព្រះ។
ជាការពិតណាស់ មិត្តភក្តិ មានសារៈសំខាន់ តែបងប្អួនរួមជំនឿដែលមានការប្រកបដ៏ពិត ជាកត្តាដែលនាំមកនូវក្តីអំណរ ដ៏ពិត និងជ្រាលជ្រៅ។ ព្រះគុណព្រះអាចចងភ្ជាប់យើង…
កន្លែងដែលមានសុវត្ថិភាពបំផុត
គ្រាប់បែកបានផ្ទុះឡើង នៅក្រៅផ្ទះមួយខ្នង នៅប្រទេសស្រីលង្កា ខណៈពេលដែលលោកស៊ូរី វីល្លាម(Suri Williams) ដែលជាបេសកជនវ័យក្មេង និងក្រុមគ្រួសារ កំពុងតែជ្រកក្នុងបន្ទប់ដាក់ឡាន ដើម្បីសុវត្ថិភាព។ អ្នកបម្រើព្រះដ៏ក្មេងវ័យនេះ បានលះបង់ជីវិតដ៏សុខស្រួល ក្នុងទីក្រុងកូឡំបូ ដើម្បីបម្រើព្រះ ក្នុងតំបន់ខាងជើង នៃប្រទេសស្រីលង្កា ដែលកំពុងតែមានសង្រ្គាមស៊ីវិល។ អ្នកដឹកនាំអង្គការរបស់គាត់ បានសុំឲ្យគាត់ត្រឡប់មកទីក្រុងកូឡំបូវិញ ដើម្បីសុវត្ថិភាព តែលោកស៊ូរីឆ្លើយតបថា “កន្លែងដែលសុវត្ថិភាពបំផុត គឺជាកន្លែងដែលយើងធ្វើតាមបំណងព្រះទ័យព្រះ”។ នេះជាពាក្យដែលគាត់បានដកស្រង់ពីអ្នកស្រី ខូរី ធែន ប៊ូន(Corrie Ten Boom) ជាគ្រីស្ទបរិស័ទជនជាតិហូឡង់ ដែលគេបានចាប់ដាក់គុក ដោយសារគាត់បានជួយជនជាតិយូដារត់គេច ពីកងទ័ពអាឡឺម៉ង់ ក្នុងសម័យសង្រ្គាមលោកលើកទី២។
លោកស៊ូរីបានត្រៀមខ្លួន ដើម្បីរងទុក្ខ ដោយសារការផ្សាយដំណឹង អំពីសេចក្តីសង្រ្គោះ ដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ប្រទានដល់អស់អ្នកដែលជឿ ហើយគាត់ក៏បានស៊ូទ្រាំ នៅភាគខាងជើងនៃប្រទេសស្រីលង្កា អស់រយៈពេល១៥ឆ្នាំ។ យុវជនជាច្រើននាក់បានក្លាយជាសិស្សគាត់ ហើយក្រោយមក ពួកគេក៏បានក្លាយជាអ្នកដឹកនាំ និងគ្រូគង្វាល។ កូនស្រីគាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថា ពេលណាគ្រាប់បែកផ្ទុះ ពួកគេក៏បានច្រៀងសរសើរព្រះ ហើយលេងល្បែងកម្សាន្ត នៅក្នុងបន្ទប់ដាក់ឡាននោះ។
ក្នុងបទគម្ពីរ ១ពេត្រុស ៣:១៤-១៧ ពួកសាវ័កបានជំរុញយើង ឲ្យត្រៀមខ្លួន ដើម្បីរងទុក្ខថ្វាយព្រះគ្រីស្ទ ដោយកត់សំគាល់ថា យើងនឹងមានពរ…
ធ្វើដូចម្តេច ឲ្យយើងអាចដឹងថា យើងមានជំនឿពិតប្រាកដ?
ថ្ងៃទី៧
អាន យ៉ាកុប ២:១៨-២៦
មានពេលមួយមិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់បានលាន់មាត់ថា “ខ្ញុំមិននឹកស្មានថា ពួកគេបានធ្វើអញ្ចឹងដាក់អ្នកសោះ។ ពួកគេជាគ្រីស្ទបរិស័ទ ពួកគេគួរតែដឹងច្បាស់ នេះមិនមែនជាទង្វើរត្រឹមត្រូវទេ។
ខ្ញុំបានឮគេនិយាយជាញឹកញាប់ថា ថាគ្រីស្ទបរិស័ទធ្វើឲ្យពួកគេឈឺចាប់ ធ្វើឲ្យពួកគេធ្លាក់ចុះ ឬនិយាយនូវពាក្យអាក្រក់ៗដាក់ពួកគេ។ អ្នកប្រហែលជាធ្លាប់ឮរឿងនេះ ហើយក៏ប្រហែលជាធ្លាប់មានបទពិសោធន៍ខ្លួនឯងផងដែរ។
លោកិយមានពេញទៅដោយមនុស្សដែលមិនទាន់ជឿព្រះ ដូចនេះ គេមានការរំពឹងគិតដ៏ខ្ពស់ថា ថា គ្រីស្ទបរិស័ទគួររស់នៅ…
ស្វែងរកប្រាជ្ញា សម្រាប់ពេលជួបសេចក្តីល្បួងល្បង
ថ្ងៃទី២
ស្វែងរកប្រាជ្ញា សម្រាប់ពេលជួបសេចក្តីល្បួងល្បង
អាន យ៉ាកុប ១:៥-៨
កាលពីខែតុលា ឆ្នាំមុន ខ្ញុំត្រូវបានគេបញ្ឈប់ពីការងារ ដោយគ្មានការព្រមានទុកមុន បន្ទាប់ពីបានធ្វើការងារនៅទីនោះរយៈពេលប្រហែល២ឆ្នាំ។ នៅខែបន្ទាប់ ឳពុកមិត្តស្រីរបស់ខ្ញុំ ដែលគាត់មានជំងឺប្រព័ន្ធប្រសាទ ត្រូវចូលមន្ទីរពេទ្យ។ រួចពីរខែក្រោយមក គាត់ក៏បានទទួលមរណភាព។
ទោះបីជាខ្ញុំខំរំឭកខ្លួនឯងជានិច្ចថា ខ្ញុំត្រូវតែទុកចិត្តព្រះយ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំនៅតែចង់សារភាពថា រយពេលប៉ុន្មានខែនោះ…
អំណរក្នុងពេលមានទុក្ខលំបាក
ថ្ងៃទី១
អំណរក្នុងពេលមានទុក្ខលំបាក
អាន យ៉ាកុប ១:១-៤
សាកឧបមាថា អ្នកទើបតែបានឆ្លងការការលំបាកមួយហើយមួយទៀត ក្នុងរយៈពេលដ៏យូរកន្លងមកនេះ។
អ្នកឆ្ងល់ថា តើហេតុអ្វីការទាំងនោះ ចេះតែពិបាកឡើងៗអញ្ចឹង។ ហើយបន្ទាប់មក នៅពេលដែលអ្នកបានអង្គុយក្បែរមិត្តល្អម្នាក់ ដើម្បីទទួលការលើកទឹកចិត្ត គាត់ក៏បាននិយាយថា “អស្ចារ្យ! ល្អហើយ! អ្នកគួរតែចាត់ទុកខ្លួនឯងជាមនុស្សមានពរណាស់!” តើការបញ្ចេញមតិបែបនោះសមដែរទេ? តើអ្នកគិតចង់ស្តីឲ្យគាត់ទេ?…
អ្វីៗដែលអ្នកត្រូវការ
នៅក្នុងការជួបជុំគ្រួសារ កាលពីពេលកន្លងមក ខ្ញុំបានអង្គុយនៅតុអាហារ ហើយមើលទៅភាពច្របូកច្របល់ដ៏រីករាយ នៅជុំវិញខ្លួនខ្ញុំ។ ម្តាយមីង ពូ ក្មួយប្រុសស្រី និងបងប្អូនជីដូនមួយរបស់ខ្ញុំ កំពុងតែញាំអាហារ និងជួបជុំគ្នាយ៉ាងរីករាយ។ ខ្ញុំក៏មានអំណរផងដែរ។ ពេលនោះ ខ្ញុំស្រាប់តែនឹកឃើញថា នៅទីនោះ មានតែខ្ញុំទេ ដែលជាស្រ្តីគ្មានកូន និងគ្មានគ្រួសារផ្ទាល់ខ្លួន។
ស្រ្តីនៅលីវជាច្រើន មានបទពិសោធន៍ស្រដៀងនេះផងដែរ។ ក្នុងវប្បធម៌របស់ខ្ញុំ ដែលជាជនជាតិអាស៊ី យើងឲ្យតម្លៃមកលើមង្គលការ និងការមានកូន ដូចនេះ ការមិនមានគ្រួសារផ្ទាល់ខ្លួន អាចនាំឲ្យមានអារម្មណ៍ថា មិនពេញលក្ខណៈ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំកំពុងតែខ្វះចំណុចស្នូលមួយ ដែលជាអត្តសញ្ញាណរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីឲ្យខ្ញុំមានភាពពេញលេញ។
ហេតុនេះហើយ សេចក្តីពិត ដែលចែងថា ព្រះទ្រង់ជា “ទីពឹងនៃចិត្តខ្ញុំ” បានកម្សាន្តចិត្តខ្ញុំណាស់(ទំនុកដំកើង ៧៣:២៦)។ ពេលដែលព្រះទ្រង់បែកចែកទឹកដីឲ្យពូជអំបូរទាំងឡាយ របស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែល ពូជអំបូរលេវី ដែលជាពូជសង្ឃ មិនបានទទួលចំណែកនឹងគេឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះទ្រង់បានសន្យាថា ព្រះអង្គជាទីពឹងនៃចិត្ត ហើយជាចំណែកមរដកនៃពួកគេ ជារៀងរហូត(ចោទិយកថា ១០:៩)។ ពួកគេអាចរកឃើញភាពស្កប់ចិត្តដ៏ពេញលេញ ក្នុងព្រះអង្គ ហើយទុកចិត្តថា ព្រះអង្គនឹងបំពេញតម្រូវការគ្រប់យ៉ាងរបស់ពួកគេ។
អ្នកខ្លះមានអារម្មណ៍ថា ខ្វះអ្វីមួយ ដែលមិនទាក់ទងនឹងគ្រួសារនោះឡើយ។ យើងប្រហែលជាកំពុងតែស្រេកឃ្លាន ចង់បានការងារដែលល្អជាងមុន ឬរៀនឲ្យបានខ្ពស់ជាងមុន។…
អនុវត្តតាមសេចក្តីទាំងនេះ
ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងបង្រៀនកូនប្រុសខ្ញុំធ្វើលំហាត់គណិតវិទ្យា ជាកិច្ចការដែលគ្រូដាក់ឲ្យធ្វើនៅផ្ទះ ខ្ញុំសង្កេតឃើញថា គាត់ហាក់ដូចជាមិនសូវចូលចិត្តធ្វើលំហាត់ ដែលប្រើរូបមន្តដដែលៗ។ គាត់ក៏និយាយថា “ប៉ា កូនយល់ហើយ!” គាត់ចង់ឲ្យខ្ញុំបណ្តោយឲ្យគាត់ធ្វើលំហាត់ទំាងអស់ ដោយខ្លួនឯង។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានពន្យល់គាត់ថា រូបមន្ត គឺគ្រាន់តែជារូបមន្តប៉ុណ្ណោះ បើសិនជាយើងមិនចេះប្រើវា នៅក្នុងការអនុវត្តន៍ជាក់ស្តែងទេនោះ។
ក្នុងសំបុត្រដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរ ផ្ញើទៅកាន់មិត្តសំឡាញ់គាត់ នៅទីក្រុងភីលីព គាត់បាននិយាយអំពីការអនុវត្តន៍តាម យ៉ាងដូចនេះថា “សេចក្តីអ្វីដែលអ្នករាល់គ្នាបានរៀន បានទទួល បានឮ ហើយឃើញក្នុងខ្ញុំ នោះចូរឲ្យប្រព្រឹត្តតាមសេចក្តីទាំងនោះចុះ”(ភីលីព ៤:៩)។ គាត់ក៏បានលើកឡើង អំពីការ៥យ៉ាង ដែលមានដូចជា : ទី១: ការផ្សះផ្សា គឺដូចដែលគាត់បានជំរុញឲ្យ “នាងអ៊ើរ៉ូឌា និងនាងស៊ុនទីច”ផ្សះផ្សាគ្នា(ខ.២-៣)។ ទី២ : ក្តីអំណរ គឺដូចដែលគាត់បានបង្គាប់អ្នកអានសំបុត្រគាត់ ឲ្យស្វែងរកក្តីអំណរ(ខ.៤)។ ទី៣ : សេចក្តីសម្លូត គឺដូចដែលគាត់បានជំរុញពួកគេ ឲ្យបង្ហាញសេចក្តីសម្លូត ក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយលោកិយ(ខ.៥)។ ទី៤ : ការអធិស្ឋាន គឺដូចដែលគាត់បានធ្វើជាគំរូពួកគេ ដោយផ្ទាល់ និងក្នុងការសរសេររបស់គាត់(ខ.៦-៧) ហើយទី៥ : ការផ្តោតចិត្ត គឺដូចដែលគាត់បានបង្ហាញពួកគេ ដោយផ្ទាល់(ខ.៨)។ ការផ្សះផ្សា ក្តីអំណរ ភាពសម្លូត…
ព្រះអង្គបំភ្លឺជីវិតទូលបង្គំ
ជនជាតិចិនមានពិធីបុណ្យដ៏រ៉ូមិនទិច ក្នុងអំឡុងពេលយប់ដែលមានដួងច័ន្ទពេញវង់ នៅខែទី៨ នៃច័ន្ទគតិ។ នោះជាពេលដែលដួងច័ន្ទមានសម្រស់ស្រស់ស្អាតបំផុត ហើយគេក៏បានអបអរដួងច័ន្ទ ដោយញាំនំលោកខែ ឬដើរលេងពេលយប់ ដោយយួរចង្កៀងគោម តាមផ្លូវ។
ឆ្នាំនេះ យើងបានដើរយួរចង្កៀងគោម កម្សាន្តជាមួយអែនណា(Ana) ដែលជាកូនប្រសារខ្ញុំ ជាជនជាតិឌូស៊ុន និងកូនប្រុសរបស់នាង នៅតូចៗនៅឡើយ។(ជនជាតិឌូស៊ុន ជាជនជាតិដើម នៅរដ្ឋសាបាហ ក្នុងប៉ែកខាងកើតនៃប្រទេសម៉ាឡេស៊ី)។ កូនប្រុសខ្ញុំបានចងព្យួរចង្កៀងគោមនឹងចុងកំណាត់ចម្រៀកឫស្សី។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានដុតទៀនតូចៗ ក្នុងចង្កៀងគោមទាំងនោះ រួចយើងក៏បានចាប់ផ្តើមដើរចេញទៅ។ ខណៈពេលដែលយើងដើរត្រេតត្រត តាមផ្លូវងងឹត ខ្ញុំក៏បានញញឹម ពេលដែលបានឃើញពន្លឺភ្លើងតូចៗនៃចង្កៀងទាំងនោះ បានបំភ្លឺផ្លូវដើរ។ ភ្លាមនោះ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ១១៩:១០៥ ដែលបានចែងថា “ព្រះបន្ទូលនៃទ្រង់ជាចង្កៀងដល់ជើងទូលបង្គំ ហើយជាពន្លឺបំភ្លឺផ្លូវទូលបង្គំផង”។
ដែលពន្លឺបណ្តេញភាពងងឹតជាយ៉ាងណា នោះព្រះបន្ទូលព្រះក៏បំភ្លឺផ្លូវរបស់យើង ដោយជួយយើងឲ្យជៀសវាងក្រឡុក និងជង្ហុក ហើយធានាថា យើងនឹងមិនវង្វេងឡើយ។ ព្រះបន្ទូលព្រះបង្ហាញសេចក្តីពិតរបស់ព្រះ ប្រៀនប្រដៅមនុស្សមានបាប(ខ.៨) ហើយនាំផ្លូវមនុស្សដែលបន្ទាបខ្លួន(ខ.៩)។ យើងត្រូវការព្រះបន្ទូលព្រះ ដើម្បីនាំផ្លូវ និងប្រទានសេចក្តីសង្ឃឹម ពេលណាយើងជួបប្រទះនឹងភាពងងឹត នៅជុំវិញខ្លួនយើង ដែលមានដូចជាទំនាក់ទំនងដែលបាក់បែក ជម្លោះ និងការបោកបញ្ឆោតជាដើម។ យើងក៏ត្រូវការព្រះបន្ទូលព្រះ ដើម្បីជម្នះភាពងងឹត នៅក្នុងយើង ដែលមានដូចជាអំណួត និងចិត្តដែលចង់លើកដំកើងខ្លួនឯង។ ចូរយើងបន្ទាបខ្លួន…
ការស្គាល់ព្រះវរបិតា
គេបាននិយាយតពីមាត់មួយទៅមាត់មួយថា លោក ថូម៉ាស ប៊ីឆាម(Thomas Beecham) ដែលជាអ្នកដឹកនាំក្រុមតន្រ្តីជនជាតិអង់គ្លេស បានឃើញស្រ្តីម្នាក់ដែលមានការតុបតែងខ្លួនយ៉ាងថ្លៃថ្នូ កំពុងឈរនៅកន្លែងទទួលភ្ញៀវក្នុងសណ្ឋាគារមួយ។ គាត់ជឿថា គាត់ស្គាល់នាង តែមិនអាចចាំឈ្មោះនាង ដូចនេះ គាត់ក៏បានឈប់ដើរទៅមុខទៀត ដើម្បីជជែកជាមួយនាង។ ខណៈពេលដែលអ្នកទំាងពីរកំពុងជជែកគ្នា គាត់ក៏បាននឹកចាំ ដោយស្រពិចស្រពិលថា នាងមានបងប្រុសម្នាក់។ ដើម្បីឲ្យបានដឹងច្បាស់ថា នាងពិតជាមានបងប្រុសម្នាក់មែន គាត់ក៏បានសួរនាងថា បងប្រុសនាងសុខសប្បាយឬទេ? ហើយតើគាត់នៅតែធ្វើការងារដដែលឬ? នាងក៏បានឆ្លើយថា “អូហ៍ គាត់សុខសប្បាយណាស់។ ហើយគាត់នៅមានការងារជាមហាក្សត្រ”។
ការច្រឡំមនុស្ស អាចនាំឲ្យមានការខ្មាស់អៀន គឺមិនខុសពីលោក ប៊ីឆាមប៉ុន្មានឡើយ។ តែនៅពេលផ្សេងទៀត ការខ្មាស់អៀនអាចមានសភាពធ្ងន់ធ្ងរជាងនេះ គឺដូចដែលលោកភីលីព ដែលជាសាវ័ករបស់ព្រះយេស៊ូវ បានជួបផ្ទាល់។ សាវ័កម្នាក់នេះ ស្គាល់ព្រះយេស៊ូវ តែគាត់មិនទាន់ដឹងច្បាស់ថា ព្រះអង្គជានរណាទេ។ គាត់ចង់ឲ្យព្រះយេស៊ូវបង្ហាញ “ព្រះវរបិតា ឲ្យពួកសាវ័កបានឃើញ”។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានឆ្លើយតបថា “អ្នកណាដែលឃើញខ្ញុំ នោះក៏បានឃើញព្រះវរបិតាដែរ”(យ៉ូហាន ១៤:៨-៩)។ ក្នុងនាមព្រះអង្គជាព្រះរាជបុត្រាតែមួយរបស់ព្រះ ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញឲ្យគេស្គាល់ព្រះវរបិតា យ៉ាងឥតខ្ចោះ បានជាអ្នកដែលស្គាល់ព្រះអង្គ ក៏ស្គាល់ព្រះវរបិតាផងដែរ(ខ.១០-១១)។
បើយើងឆ្ងល់ថា ព្រះមានចារិកលក្ខណៈដូចម្តេច ហើយបានយកព្រះទ័យទុកដាក់មកលើអ្នកដទៃ ដូចម្តេចខ្លះ នោះយើងគ្រាន់តែមើលទៅព្រះយេស៊ូវ នោះយើងនឹងបានដឹងហើយ។ ចារិកលក្ខណៈ ភាពសប្បុរស…