ព្រះទ្រង់កំពុងធ្វើការ
ខណៈពេលដែលកូនស្រី អាយុ១០ឆ្នាំ របស់លោក ប៊ីល ហាលេយ(Bill Haley) កំពុងតែឈរក្រោមដំណក់ទឹកភ្លៀង ជាមួយអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ដែលមានជាតិសាសន៍ចម្រុះ នាងក៏បាននិយាយខ្សិបៗថា “ព្រះកំពុងតែព្រះកន្សែងហើយ”។ កាលនោះ ពួកគេបានមកជ្រលងភ្នំសេណានដូអា នៃរដ្ឋវើជីនា ដើម្បីស្វែងរកបំណងព្រះទ័យព្រះ និងស្វែងយល់អំពីកេរដំណែល នៃជម្លោះជាតិសាសន៍ ក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិក។ ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងតែឈរ នៅក្នុងកន្លែង ដែលគេបានបញ្ចុះសពរបស់ពួកទាសករ ពួកគេក៏បានកាន់ដៃគ្នាអធិស្ឋាន។ ភ្លាមៗនោះ ខ្យល់ក៏ចាប់ផ្តើមបក់មក ហើយភ្លៀងក៏បានធ្លាក់។ ខណៈពេលដែលអ្នកដឹកនាំបានអធិស្ឋានសូមការប្រោសឲ្យជា សម្រាប់ជម្លោះជាតិសាសន៍ ភ្លៀងក៏បានធ្លាក់ចុះមកកាន់តែខ្លាំង។ អ្នកដែលឈរនៅទីនោះ ក៏បានជឿថា ព្រះកំពុងតែធ្វើការយ៉ាងសកម្ម ដើម្បីនាំការផ្សះផ្សារ និងការអត់ឱនទោសឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមក។
កាលនៅកាល់វ៉ារី ព្រះទ្រង់ក៏កំពុងធ្វើការរបស់ទ្រង់ផងដែរ។ បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវបានផុតដង្ហើម នៅលើឈើឆ្កាង “ក៏មានកក្រើកដី ហើយថ្មប្រេះដាច់ពីគ្នា អស់ទាំងផ្នូរខ្មោចក៏របើកឡើង”(ម៉ាថាយ ២៧:៥១-៥២)។ អ្នកខ្លះបានបដិសេធថា ព្រះយេស៊ូវមិនមែនជាព្រះទេ តែមេទ័ពម្នាក់ ដែលគេបានចាត់តាំងឲ្យយាម នៅកន្លែងនោះ បានធ្វើការសន្និដ្ឋានខុសពីគេ។ “ឯមេទ័ព និងពួកអ្នកដែលចាំយាមព្រះយេស៊ូវជាមួយគ្នា កាលបានឃើញកក្រើកដី និងការទាំងប៉ុន្មាន ដែលកើតមកដូច្នោះ នោះក៏ភ័យញ័រជាខ្លាំង គាត់និយាយថា នេះពិតជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះមែន”(ខ.៥៤)។
នៅក្នុងការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវ ព្រះទ្រង់កំពុងតែធ្វើការរបស់ទ្រង់ ដើម្បីប្រទានការអត់ទោសបាប សម្រាប់អស់អ្នកដែលជឿព្រះអង្គ។ “ព្រះទ្រង់គង់ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ…
ការកែតម្រង់ដោយក្តីស្រឡាញ់
អស់រយៈពេលជាង៥០ឆ្នាំកន្លងមកនេះ ឪពុកខ្ញុំបានខិតខំធ្វើការឲ្យបានល្អប្រសើរ ក្នុងផ្នែកកែសម្រួលអត្ថបទ។ គាត់មានចិត្តឆេះឆួល មិនគ្រាន់តែនៅក្នុងការស្វែងរកកំហុសក្នុងការសរសេរប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏ចង់ឲ្យអត្ថបទដែលគាត់កែសម្រួល មានភាពច្បាស់លាស់ សមហេតុផល មានភាពស៊ីសង្វាក់គ្នា និងមានវេយ្យករណ៍ត្រឹមត្រូវ។ គាត់បានប្រើប៊ិចពណ៌បៃតង ក្នុងការកែសម្រួល ជាជាងប្រើប៊ិចពណ៌ក្រហម។ គាត់យល់ឃើញថា ប៊ិចពណ៌បៃតង “មានភាពរួសរាយជាង” ខណៈពេលដែលអ្នកនិពន្ធដែលមានបទពិសោធន៍តិច ឬមិនសូវមានទំនុកចិត្ត ប្រហែលមិនចូលចិត្តប៊ិចពណ៌ក្រហម។ គោលបំណងរបស់គាត់ គឺដើម្បីចង្អុលបង្ហាញគេដោយសុភាព ឲ្យជ្រើសរើសផ្លូវល្អជាង។
ពេលដែលព្រះយេស៊ូវកែតម្រង់មនុស្ស ព្រះអង្គកែតម្រង់ ដោយក្តីស្រឡាញ់។ ក្នុងកាលៈទេសៈខ្លះ គឺដូចកាលដែលព្រះអង្គប្រឈមមុខដាក់ភាពមានពុតរបស់ពួកអាចារ្យផារិស៊ី(ម៉ាថាយ ២៣) ព្រះអង្គបានស្តីបន្ទោសពួកគេ ដោយពាក្យធ្ងន់ៗ តែក៏ដើម្បីជាប្រយោជន៍របស់ពួកគេផងដែរ។ តែក្នុងករណីរបស់មិត្តសំឡាញ់ទ្រង់ គឺនាងម៉ាថា ការកែតម្រង់ដ៏សុភាព គឺជាអ្វីដែលនាងត្រូវការ(លូកា ១០:៣៨-៤២)។ ពួកផារិស៊ីមិនបានឆ្លើយតប ដោយវិជ្ជមាន ចំពោះការស្តីបន្ទោសរបស់ព្រះអង្គនោះឡើយ ខណៈពេលដែលនាងម៉ាថា នៅតែជាមិត្តសំឡាញ់របស់ព្រះអង្គ(យ៉ូហាន ១១:៥)។
ការកែតម្រង់អាចធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍មិនល្អ ហើយមនុស្សតិចណាស់ ដែលចូលចិត្តការស្តីបន្ទោស។ ជួនកាល ដោយសារអំណួតរបស់យើង នោះយើងពិបាកនឹងទទួលការកែតម្រង់ ដោយការដឹងគុណ។ កណ្ឌគម្ពីរសុភាសិត បានចែងអំពីប្រាជ្ញា និងបានបង្ហាញថា “ការស្តាប់តាមការកែតម្រង់” គឺជាសញ្ញាបង្ហាញ អំពីប្រាជ្ញា និងការយល់ដឹង(១៥:៣១-៣២)។
ការកែតម្រង់របស់ព្រះ ដោយក្តីស្រឡាញ់ ជួយយើងឲ្យផ្លាស់ប្តូរទិសដៅរបស់យើង ហើយដើរតាមព្រះអង្គកាន់តែស្និទ្ធស្នាល។…
កន្សែងបង់កពណ៌ស្វាយ
ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងមើលថែជំងឺម្តាយរបស់ខ្ញុំ នៅមជ្ឈមណ្ឌលជំងឺមហារីក ដែលស្ថិតនៅចម្ងាយរាប់រយគីឡូម៉ែត្រ ពីផ្ទះខ្ញុំ ខ្ញុំបានសុំឲ្យគេអធិស្ឋានឲ្យពួកយើង។ ប៉ុន្មានខែក្រោយមក ភាពឯកោ និងការនៅដាច់ឆ្ងាយពីគេ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំអន់ថយកម្លាំងជាលំដាប់។ តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យខ្ញុំអាចមើលថែម្តាយខ្ញុំបាន បើខ្ញុំចុះចាញ់នឹងភាពខ្សោះអស់កម្លាំងផ្នែករូបកាយ ផ្លូវចិត្ត និងអារម្មណ៍?
ថ្ងៃមួយ មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់ ឈ្មោះយ៉ូឌី(Jodi) បានផ្ញើរអំណោយដែលខ្ញុំមិននឹកស្មានដល់ ដើម្បីបង្ហាញការយកចិត្តទុកដាក់។យ៉ូឌីបានចាក់កន្សែងបង់កពណ៌ស្វាយមួយ ឲ្យខ្ញុំ ដើម្បីរំឭកខ្ញុំថា មានមនុស្សជាច្រើនកំពុងអធិស្ឋានឲ្យខ្ញុំ។ ពេលណា ខ្ញុំយកកន្សែងនោះមកបង់ក ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ព្រះទ្រង់កំពុងតែឱបខ្ញុំ តាមរយៈការអធិស្ឋានរបស់រាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ។ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក ព្រះអង្គនៅតែបន្តប្រើកន្សែងបង់កពណ៌ស្វាយនោះ ដើម្បីកម្សានចិត្តខ្ញុំ និងជួយឲ្យខ្ញុំមានការប្តេជ្ញាចិត្តកាន់តែរឹងមាំ។
សាវ័កប៉ុលបាននិយាយបញ្ជាក់ អំពីសារៈសំខាន់នៃអំណាចការអធិស្ឋានឲ្យអ្នកដទៃ ដែលនាំឲ្យវិញ្ញាណមានភាពស្រស់ថ្លាឡើង។ តាមរយៈការស្នើសុំដ៏ឆេះឆួលនូវការគាំទ្រ និងលើកទឹកចិត្ត ដោយការអធិស្ឋានពីអ្នកដទៃ ក្នុងអំឡុងពេលនៃដំណើរបេសកកម្មរបស់គាត់ គាត់ក៏បានពិពណ៌នាថា គ្រីស្ទបរិស័ទដែលអធិស្ឋានឲ្យអ្នកដទៃ គឺជាដៃគូរក្នុងការងារបម្រើព្រះ(រ៉ូម ១៥:៣០)។ គាត់បានសំណូមពរអធិស្ឋាន អំពីរឿងដ៏ជាក់លាក់ ហើយក៏បានបង្ហាញថា គាត់មានការពឹងផ្អែកទៅលើជំនួយរបស់បងប្អូនរួមជំនឿ ហើយក៏បានទុកចិត្តថា ព្រះទ្រង់ឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់គាត់ ដោយអំណាចចេស្តាទ្រង់(ខ.៣១-៣៣)។
យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែបានឆ្លងកាត់ពេលដ៏ឯកោ។ ប៉ុន្តែ សាវ័កប៉ុលបានបង្ហាញយើង អំពីរបៀបសំណូមពរអធិស្ឋាន និងអធិស្ឋានឲ្យអ្នកដទៃ។ ពេលណាការអធិស្ឋានទូលអង្វរនៃរាស្រ្តរបស់ព្រះ បានហ៊ុមព័ទ្ធយើង នោះយើងអាចពិសោធន៍នឹងកម្លាំង និងការកម្សាន្តចិត្តមកពីព្រះ ទោះជីវិតយើងស្ថិតក្នុងសភាពបែបណាក៏ដោយ។—Xochitl Dixon
តូចតែខ្លាំង
នៅពេលយប់ជ្រៅ នៅវាលរហោស្ថាន សូណូរ៉ាន ដ៏ក្រៀមក្រោះ នៅតំបន់អាមេរិកខាងជើង គេអាចស្តាប់ឮសម្រែកសត្វ ដែលាន់ឮដូចគេផ្លុំកញ្ចែ។ ប៉ុន្តែ អ្នកប្រហែលមិនបានដឹងថា សម្លេងនោះចេញមកពីប្រភពណាទេ។ តាមពិត វាជាសម្លេងលូរបស់សត្វកណ្តុរប្រមេះ ដែលគេបានដាក់រហ័សនាមឲ្យថា កណ្តុះប្រមេះកណ្តូប។ វាលូដាក់លោកខែ ដើម្បីប្រកាសឲ្យគេដឹងថា តំបន់នោះជាតំបន់របស់វា។
សត្វកកេរដ៏ចម្លែកនេះក៏ជាសត្វដែលស៊ីសាច់ជាអាហារផងដែរ។ តាមពិត វាក៏តាមប្រម៉ាញ់សត្វមួយចំនួនតូច ដែលសត្វដទៃទៀតមិនហ៊ាននៅក្បែរ ដែលមានដូចជាសត្វខ្យាដំរីជាដើម។ តែព្រះទ្រង់បានប្រទានឲ្យសត្វកណ្តុរប្រមេះមានសមត្ថភាព សម្រាប់ការប្រយុទ្ធជាមួយសត្វសាហាវប្រភេទនេះ។ វាមិនគ្រាន់តែមានភាពស៊ាំនឹងជាតិពិសរបស់សត្វខ្យាដំរីប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងអាចកែប្រែជាតិពិស ឲ្យក្លាយជាថ្នាំបំបាត់ការឈឺចាប់ទៀតផង។
មានមេរៀនលើកទឹកចិត្តជាច្រើនដែលយើងអាចរៀនបាន ពីសត្វកណ្តុរតូចល្អិតដ៏មោះមុតនេះ ដែលព្រះទ្រង់បានបង្កើតមក ឲ្យអាចរស់ និងថែមទាំងចម្រើនឡើង ក្នុងបរិស្ថានដ៏ក្រៀមក្រោះ។ សាវ័កប៉ុលបានពន្យល់ ក្នុងបទគម្ពីរអេភេសូរ ២:១០ ថា ព្រះទ្រង់ក៏បានរចនារាស្រ្តរបស់ទ្រង់មក ដោយភាពប៉ិនប្រសប់ដ៏អស្ចារ្យដូចនេះផងដែរ ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចរស់នៅ ក្នុងលោកិយដែលមានពេញដោយអំពើបាប និងទុក្ខលំបាក។ យើងម្នាក់ៗជាស្នាដៃដែលទ្រង់បានបង្កើត ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ដែលត្រូវបានបំពាក់នូវសមត្ថភាពពិសេស ដើម្បីរួមចំណែកនៅក្នុងនគររបស់ព្រះអង្គ។ ទោះព្រះទ្រង់បានប្រទានអ្នក នូវអំណោយទានអ្វីក៏ដោយ អ្នកមានការជាច្រើន ដែលត្រូវធ្វើថ្វាយទ្រង់។ ខណៈពេលដែលអ្នកបានដឹងច្បាស់ថា ព្រះទ្រង់បានកែប្រែជីវិតអ្នកឲ្យក្លាយជាមនុស្សថ្មីហើយ នោះអ្នកត្រូវរស់នៅ ជាស្មរបន្ទាល់ដ៏រស់ ដែលនាំឲ្យគេស្គាល់ក្តីសង្ឃឹម និងក្តីអំណរនៃជីវិត ក្នុងព្រះអង្គ។
ដូចនេះ ទោះអ្នកជួបបញ្ហាលំបាកយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្នុងជីវិត…
ព្រះយេស៊ូវគង់នៅក្នុងខ្ញុំ!
ក្នុងវគ្គមួយ នៃការប្រកួតភាពប៉ិនប្រសប់ នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ឬ America’s Got Talent ក្មេងស្រីអាយុ៥ឆ្នាំម្នាក់ បានបន្លឺសម្លេងច្រៀង ដោយសំនៀងដ៏ពិរោះយ៉ាងខ្លាំង បានជាចៅក្រមម្នាក់បានប្រៀបធៀបគាត់ ទៅនឹងក្មេងម្នាក់ទៀត ដែលជាអ្នកចម្រៀង និងអ្នករាំដ៏ល្បីល្បាញ នៅទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៣០។ គាត់ក៏បាននិយាយថា គាត់គិតថា ក្មេងស្រីឈ្មោះ សឺលី ធែមភល(Shirley Temple) កំពុងតែរស់នៅក្នុងនាង។ នាងក៏បានផ្តល់ឲ្យនូវការឆ្លើយតប ដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលថា “សឺលី ធែមភល មិនរស់នៅក្នុងខ្ញុំទេ។ គឺព្រះយេស៊ូវទេតើ ដែលគង់នៅក្នុងខ្ញុំ!”
ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើល ចំពោះក្មេងស្រីនេះ ដែលបានដឹងច្បាស់ថា ក្តីអំណររបស់នាង មានប្រភពមកពីព្រះយេស៊ូវ ដែលគង់នៅក្នុងនាង។ ព្រះគម្ពីរប៊ីបបានធានាដល់យើងថា តាមពិត អស់អ្នកដែលទុកចិត្តព្រះអង្គ នឹងមិនគ្រាន់តែទទួលបានជីវិតអស់កល្ប តាមព្រះបន្ទូលសន្យាប៉ុណ្ណោះឡើយ តែក៏ទទួលបាននូវព្រះវត្តមានព្រះយេស៊ូវ គង់នៅក្នុងពួកគេ តាមរយៈព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដោយព្រះអង្គគង់នៅក្នុងចិត្តយើង(កូល៉ុស ១:២៧ និង អេភេសូរ ៣:១៧)។
ដោយសារព្រះយេស៊ូវ មានព្រះវត្តមានក្នុងចិត្តយើង នោះយើងមានហេតុផលរាប់មិនអស់ ដែលត្រូវអរព្រះគុណព្រះអង្គ(កូល៉ុស ២:៦-៧)។ ព្រះអង្គប្រទានយើងនូវសមត្ថភាព ដើម្បីរស់នៅ ដោយមានគោលបំណង និងកម្លាំង(១:២៨-២៩)។ ព្រះអង្គបង្កើតឲ្យមានក្តីអំណរ ក្នុងចិត្តយើង គ្រប់កាលៈទេសៈទាំងអស់ គឺទាំងក្នុងពេលរីករាយ ក៏ដូចជាពេលលំបាក(ភីលីព…
ចិត្តដែលរឹងមាំ
បណ្ឌិត ប៉ុល ប្រ៊ែន(Paul Brand) និងលោកភីលីព យេនស៊ី(Philip Yancey) បានរួមគ្នានិពន្ធសៀវភៅ ដែលមានចំណងជើងថា ត្រូវបានបង្កើតមក យ៉ាងគួរកោត និងគួរអស្ចារ្យ ។ ក្នុងសៀវភៅនេះ បណ្ឌិតប៉ុល ប្រ៊ែនបានធ្វើការសង្កេតឃើញថា “បេះដូងរបស់សត្វចាប ហាំមីងដ៏តូចល្អិត មានទម្ងន់តែប៉ុន្មានក្រាមប៉ុណ្ណោះ តែវាលោត៨រយដង ក្នុងមួយនាទី។ បេះដូងរបស់សត្វត្រីប៉ាឡែនពណ៌ខៀវវិញ មានទម្ងន់កន្លះតោន តែវាលោតតែ១០ដងក្នុងមួយនាទីប៉ុណ្ណោះ ហើយគេអាចឮសម្លេងបេះដូងវាលោត ពីចម្ងាយ៣គីឡូ។ តែបេះដូងរបស់មនុស្ស មិនមានលក្ខណៈដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ដូចសត្វទាំងនេះទេ តែវាបានបំពេញតួនាទីរបស់វា ដោយលោត១០ម៉ឺនដង ក្នុងមួយថ្ងៃ(៦៥ ទៅ៧០ដង ក្នុងមួយនាទី) ដោយមិនឈប់សម្រាក ដើម្បីជួយឲ្យយើងរស់នៅបាន៧០ឆ្នាំ ឬលើសពីនេះទៀត”។
បេះដូងរបស់យើងពិតជាអស្ចារ្យណាស់ ដោយវាបានផ្តល់កម្លាំងឲ្យយើងយ៉ាងល្អិតល្អន់ ដើម្បីការរស់នៅ បានជាគេប្រៀបប្រដូចវា ទៅនឹងចិត្ត នៅក្នុងវិញ្ញាណរបស់យើងផងដែរ។ តែចិត្ត ឬបេះដូងខាងវិញ្ញាណ ងាយនឹងជាប់គាំង។ តើយើងត្រូវធ្វើដូចម្តេច?
លោកអេសាភ ដែលជាអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជាអ្នកដឹកនាំការថ្វាយបង្គំរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។ គាត់បានទទួលស្គាល់ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៧៣ថា កម្លាំងដ៏ពិតគឺមានប្រភពមកពីខាងក្រៅខ្លួនយើង។ គឺដូចដែលគាត់បានសរសេរថា “ឯសាច់ និងចិត្តទូលបង្គំ នោះនឹងសាបសូន្យទៅបាន ប៉ុន្តែព្រះទ្រង់ជាទីពឹងនៃចិត្ត ហើយជាចំណែកមរដក នៃទូលបង្គំជាដរាបដែរ”(ខ.២៦)។ លោកអេសាភនិយាយត្រូវ។…
សំបុត្រនៃការយកព្រះទ័យទុកដាក់
កាលប៉ុន្មានទសវត្សរ៍មុន បណ្ឌិត ជើរី ម៉ូតូ(Jerry Motto) បានរកឃើញអំណាច នៃ “សំបុត្រ ដែលសរសេរដោយការយកចិត្តទុកដាក់”។ ការស្រាវជ្រាវរបស់គាត់បានរកឃើញថា ការសរសេរសំបុត្របង្ហាញការយកចិត្តទុកដាក់ ផ្ញើទៅអ្នកជំងឺ ដែលធ្លាប់ប៉ុនប៉ងសម្លាប់ខ្លួន អាចកាត់បន្ថយអត្រានៃការព្យាយាមសម្លាប់ខ្លួនម្តងទៀត បាន៥០ភាគរយ។ ថ្មីៗនេះ អ្នកថែទំាអ្នកជំងឺផ្លូវចិត្តបានរកឃើញអំណាចនៃសំបុត្រប្រភេទនេះ ពេលដែលពួកគេផ្ញើសារ កាតប៉ុស្តាល់ ឬពាក្យខ្លីៗក្នុងបណ្តាញសង្គម ដើម្បីបន្តលើកទឹកចិត្តអ្នកជំងឺ ដែលធ្លាប់មានជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្តធ្ងន់ធ្ងរ។
ព្រះគម្ពីរប៊ីបទាំងមូល មានកណ្ឌគម្ពីរ២១កណ្ឌ ដែលសុទ្ធតែជាសំបុត្ររបស់ពួកសាវ័ក ដែលផ្តល់ការយកចិត្តទុកដាក់ ដល់អ្នកជឿនៅសតវត្សរ៍ទី១ ដែលកំពុងតែជួបការលំបាកផ្សេងៗ។ សាវ័កប៉ុល យ៉ាកុប និងយ៉ូហាន បានសរសេរសំបុត្រទាំងនោះ ដើម្បីពន្យល់ អំពីមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃជំនឿ ការថ្វាយបង្គំ និងអំពីរបៀបដោះស្រាយបញ្ហាជម្លោះ និងបង្កើតការរួបរួម។
ចំណែកឯសាវ័កពេត្រុសវិញ លោកបានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅអ្នកជឿ ដែលកំពុងទទួលរងការបៀតបៀន ដោយអធិរាជនេរ៉ូ (Nero)នៃចក្រភពរ៉ូម៉ាំង។ សាវ័កពេត្រុសបានរំឭកពួកគេ អំពីតម្លៃដែលពួកគេមានក្នុងព្រះ ដោយពន្យល់ពួកគេ នៅក្នុងបទគម្ពីរ ១ពេត្រុស ២:៩ ថា “អ្នករាល់គ្នាជាពូជជ្រើសរើស ជាពួកសង្ឃហ្លួង ជាសាសន៍បរិសុទ្ធ ជារាស្ត្រដ៏ជាកេរ្តិ៍អាករនៃព្រះ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានសំដែងចេញ ឲ្យឃើញអស់ទាំងលក្ខណៈរបស់ព្រះ ដែលទ្រង់បានហៅអ្នករាល់គ្នាចេញពីសេចក្តីងងឹត មកក្នុងពន្លឺអស្ចារ្យរបស់ទ្រង់។ ការនេះបាននាំឲ្យពួកគេមានការយល់ដឹងកាន់តែច្បាស់ អំពីបំណងព្រះទ័យ ដែលព្រះទ្រង់មានចំពោះពួកគេ…
ខ្យល់ព្យុះនៃការភ័យខ្លាច
ក្នុងកម្មវិធីផ្សាយពាណិជ្ជកម្ម នៅលើកញ្ចក់ទូរទស្សន៍ ដែលខ្ញុំបានមើលកាលពីពេលថ្មីៗនេះ ខ្ញុំឃើញស្រ្តីម្នាក់ បានសួរមនុស្សម្នាក់ ក្នុងចំណោមមនុស្សមួយក្រុម ដែលកំពុងទស្សនាទូរទស្សន៍។ គាត់សួរថា “លោកម៉ាក(Mark) តើលោកកំពុងស្វែងរកអ្វី នៅលើកញ្ចក់ទូរទស្សន៍?” គាត់ក៏បានឆ្លើយតប ដោយការគិតដិតដល់ថា គាត់កំពុងស្វែងរកចារិកលក្ខណៈរបស់គាត់ ដែលធ្វើការសម្រេចចិត្ត មិនផ្អែកទៅលើការភ័យខ្លាច។ គាត់ឆ្លើយដូចនេះ ដោយមិនបានដឹងថា តាមពិត នាងកំពុងតែសួរគាត់ថា តើគាត់ចូលចិត្តមើលអ្វី នៅលើកញ្ចក់ទូរទស្សន៍។
ខ្ញុំគិតថា នេះជារឿងដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលណាស់។ ខ្ញុំមិនបានរំពឹងថា កម្មវិធីផ្សាយពាណិជ្ជកម្មនៅលើកញ្ចក់ទូរទស្សន៍ ធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងយ៉ាងនេះទេ។ តែខ្ញុំអាចយល់អារម្មណ៍របស់លោកម៉ាក។ ជួនកាល ខ្ញុំក៏មានការអៀនខ្មាស់ផងដែរ នៅពេលដែលការភ័យខ្លាចដឹកនាំជីវិតខ្ញុំ។
ពួកសាវ័ករបស់ព្រះយេស៊ូវ ក៏ធ្លាប់មានការភ័យខ្លាចដ៏ធ្ងន់ធ្ងរផងដែរ។ មានពេលមួយ ពួកគេធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់សមុទ្រកាឡីឡេ(ម៉ាកុស ៤:៣៥) នោះកើតមានខ្យល់ព្យុះជាខ្លាំង ហើយរលកបោកចូលក្នុងទូក ដល់ម៉្លេះបានជាទូកពេញហើយ(ខ.៣៧)។ ការភ័យខ្លាចក៏បានគ្របសង្កត់ពួកគេ ហើយពួកគេគិតថា ព្រះយេស៊ូវប្រហែលមិនខ្វល់អំពីពួកគេទេ ព្រោះព្រះអង្គកំពុងផ្ទុំនៅលើកន្សៃទូកយ៉ាងសុខសាន្ត។ ពួកគេក៏បានទូលព្រះអង្គថា “លោកគ្រូអើយ យើងវិនាស ហើយលោកមិនរវល់ទេឬអី?”(ខ.៣៨)។
ការភ័យខ្លាច ធ្វើឲ្យពួកសាវ័កមានការយល់ខុស ដោយធ្វើឲ្យពួកគេមិនអាចមើលឃើញព្រះទ័យដ៏ល្អ ដែលព្រះយេស៊ូវ មានចំពោះពួកគេ។ បន្ទាប់ពីព្រះអង្គកំហែងខ្យល់ និងបង្គាប់ទៅសមុទ្រឲ្យស្ងប់(ខ.៣៩) ព្រះអង្គក៏បានប្រដៅពួកសិស្ស ដោយសួរពួកគេថា “ហេតុអ្វីបានជាអ្នករាល់គ្នាភ័យដល់ម៉្លេះ ម្តេចក៏គ្មានសេចក្តីជំនឿ?”(ខ.៤០)។
ខ្យល់ព្យុះក៏បក់បោកក្នុងជីវិតយើងផងដែរ តើមែនទេ?…
សៀវភៅរឿងរបស់ព្រះ
នៅថ្ងៃដ៏ស្រស់ស្រាយ ខ្ញុំបានចេញដើរកម្សាន្ត ហើយមិនយូរប៉ុន្មាន ក៏បានជួបអ្នកជិតខាងម្នាក់ ដែលទើបតែផ្លាស់ទីលំនៅ មកក្នុងតំបន់ដែលខ្ញុំរស់នៅ។ គាត់បានបង្អាក់ដំណើរខ្ញុំ ហើយក៏បានណែនាំខ្លួនថា គាត់ឈ្មោះ លោកុប្បត្តិ មានអាយុ៦ឆ្នាំកន្លះ។
ខ្ញុំក៏បានតបថា “លោកុប្បត្តិ គឺជាឈ្មោះដ៏អស្ចារ្យ! គឺជាកណ្ឌគម្ពីរមួយ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប”។
គាត់ក៏បានសួរខ្ញុំថា “ព្រះគម្ពីរប៊ីបជាអ្វី?”
ខ្ញុំក៏បានប្រាប់គាត់ថា “ព្រះគម្ពីរប៊ីបជាសៀវភៅរឿងរបស់ព្រះ ដែលនិយាយ អំពីការដែលព្រះអង្គបង្កើតពិភពលោក និងមនុស្ស និងអំពីក្តីស្រឡាញ់ ដែលព្រះអង្គមានចំពោះយើង”។
ខ្ញុំក៏បានញញឹម ពេលដែលគាត់ជជីកសួរថា “ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់បង្កើតពិភពលោក និងមនុស្ស ឡាន និងផ្ទះ? តើមានរូបថតខ្ញុំ ក្នុងសៀវភៅរបស់ទ្រង់ទេ?”
ព្រះគម្ពីរប៊ីបមិនមានរូបថត មិត្តភក្តិថ្មីខ្ញុំ ឈ្មោះលោកុប្បត្តិ ឬរូបថតយើងរាល់គ្នានោះឡើយ តែយើងជាចំណែកដ៏សំខាន់ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប ដែលជាសៀវភៅរឿងរបស់ព្រះ។ យើងឃើញថា ក្នុងបទគម្ពីរ លោកុប្បត្តិ ជំពូក១ “ទ្រង់ក៏បង្កើតមនុស្សឲ្យដូចរូបអង្គទ្រង់ គឺបានបង្កើតគេឲ្យចំនឹងរូបអង្គទ្រង់នោះឯង ក៏បង្កើតគេឡើងជាប្រុសជាស្រី”(ខ.២៧)។ ព្រះអង្គក៏បានដើរជាមួយពួកគេ នៅក្នុងសួនច្បារ ហើយក៏បានដើរជាមួយពួកគេ នៅក្នុងសួនច្បារអេដែន ហើយបន្ទាប់មកក៏បានព្រមានពួកគេ អំពីគ្រោះថ្នាក់ នៃការល្បួង ដែលនាំឲ្យពួកគេចង់ធ្វើជាព្រះ ដោយខ្លួនឯង(ជំពូក៣)។ ក្រោយមក នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ទ្រង់ក៏បានប្រាប់យើង អំពីព្រះយេស៊ូវ…
ជីវិតទំាងអស់ដែលមានដង្ហើម
មានពេលមួយ លោកទី អ៊ុន(Tee Unn) មានជំងឺដ៏កម្រម្យ៉ាង ដែលធ្វើឲ្យសាច់ដុំគាត់ទាំងអស់ចុះខ្សោយ ហើយគាត់ស្ទើរតែបាត់បង់ជីវិត។ ពេលនោះ គាត់ដឹងថា ការដែលគាត់នៅអាចដកដង្ហើម គឺអំណោយមកពីព្រះ។ អស់រយៈពេលជាង១សប្តាហ៍ ម៉ាស៊ីនអុកស៊ីសែនបានបញ្ចូលខ្យល់ ទៅក្នុងសួតគាត់ រៀងរាល់ពីរបីវិនាទីម្តង ជាដំណាក់កាលដែលធ្វើឲ្យគាត់មានការឈឺចុកចាប់បំផុត ក្នុងការព្យាបាលនោះ។
លោកទី អ៊ុន ក៏បានជាពីជំងឺនោះ ដោយការអស្ចារ្យ ហើយសព្វថ្ងៃនេះ គាត់បានរំឭកខ្លួនគាត់ថា គាត់មិនត្រូវរអ៊ូរទាំ អំពីបញ្ហាប្រឈមក្នុងជីវិតឡើយ។ គាត់ថា គាត់គ្រាន់តែដកដង្ហើមឲ្យជ្រៅ ហើយនិយាយថា “ទូលបង្គំសូមអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលទូលបង្គំអាចដកដង្ហើម”។
យើងពិតជាងាយនឹងផ្តោតទៅលើអ្វី ដែលយើងត្រូវការ ឬចង់បាន ហើយភ្លេចគិតថា ជូនកាល ការតូចបំផុត ក្នុងជីវិត អាចជាការអស្ចារ្យបំផុត។ ក្នុងការបើកសម្តែង ដែលលោកអេសេគាលបានទទួលពីព្រះ(អេសេគាល ៣៧:១-១៤) ព្រះអង្គបានបង្ហាញឲ្យហោរារូបនេះដឹងថា មានតែព្រះអង្គទេ ដែលអាចធ្វើឲ្យគ្រោងឆ្អឹងដែលរីងស្ងួត មានជីវិតឡើង។ ហើយបន្ទាប់ពី សន្លាក់ សាច់ និងស្បែកដុះនៅលើឆ្អឹងនោះហើយ “រូបកាយនោះមិនទាន់មានដង្ហើមទេ”(ខ.៨)។ គឺទាល់តែព្រះទ្រង់ប្រទានខ្យល់ដង្ហើមដល់ពួកគេ ទើបពួកគេអាចមានជីវិតរស់ឡើងវិញ(ខ.១០)។
ការបើកសម្តែងនេះ បានបកស្រាយអំពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ ដែលបានសន្យាថា នឹងស្អាងប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែល ពីភាពហិនហោចឡើងវិញ។ ការបើកសម្តែងនេះក៏បានរំឭកខ្ញុំផងដែរថា អ្វីក៏ដោយដែលខ្ញុំមាន ធំ ឬតូច…