ជ័យជម្នះ នៅក្នុងសោកនាដកម្ម

អាន : លូកា ២៣:៤៤-៥៦

កាលមកដល់កន្លែងដែលហៅថា ភ្នំលលាដ៏ក្បាលហើយ គេឆ្កាងទ្រង់នៅទីនោះ។-ខ.៣៣

គ្រីស្ទបរិស័ទនៅបច្ចិមប្រទេសបានហៅថ្ងៃសុក្រដែលទ្រង់សុគតថា “ថ្ងៃសុក្រដ៏ប្រសើរ” តែក្នុងចំណោមអ្នកដែលឈរមើលទ្រង់ជាប់ឆ្កាងនៅថ្ងៃនោះ គ្មាននរណាម្នាក់ហៅថ្ងៃនោះថា “ថ្ងៃដ៏ប្រសើរ”ឡើយ។ ព្រោះគេគិតថា បុរសដ៏ល្អបំផុតក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត ត្រូវបានគេបោះនឹងដែកគោលជាប់នឹងឈើឆ្កាងរបស់ពួករ៉ូម៉ាំង ហើយត្រូវគេសម្លាប់ដោយគ្មានកំហុស។ សម្រាប់ពួកខ្មាំងសត្រូវរបស់ទ្រង់ ពួកគេបានរាប់ថាខ្លួនមានជ័យជម្នះមួយបែប សម្រាប់ពួកទាហាន ពួកគេបានរាប់ថា ខ្លួនបានសម្រេចភារៈកិច្ចដែលថ្នាក់លើបានដាក់ឲ្យធ្វើ សម្រាប់សិស្សរបស់ទ្រង់ ពួកគេរាប់ការសុគតរបស់ទ្រង់ ជាការស្លាប់នៃក្តីសង្ឃឹមដ៏ភ្លឺថ្លាបំផុត និងក្តីស្រមៃដ៏អស្ចារ្យបំផុតរបស់ពួកគេ។ តែគ្មាននរណាចង់ហៅថ្ងៃនោះថា ជាថ្ងៃសុក្រ “ដ៏ប្រសើរ”នោះឡើយ។

ជាការពិតណាស់ មាន “ថ្ងៃសុក្រដ៏អាក្រក់”ជាច្រើន បើសិនជាអ្នកមិនបានគិតអំពីថ្ងៃអាទិត្យដែលទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញទេនោះ។ ថ្ងៃអាទិត្យដ៏អាក្រក់បានធ្វើឲ្យជីវិតហាក់ដូចជាគ្មានផ្លែផ្កា គ្មានគោលបំណង និងតម្លៃ។ តែជ័យជម្នះដ៏ធំបំផុតរបស់ព្រះ គឺបានលេចចេញពីផ្នូរនៃបរាជ័យ ដែលមនុស្សបានគិតថាទ្រង់បានទទួល ពេលទ្រង់សុគត។

ក្នុងសៀវភៅ ដែលមានចំណងជើងថា រូបព្រះនៃសេចក្តីហិនវិនាស លោកហឺបឺត ស្លូលបែក(Herbert Schlossberg) បានសរសេរថា “យើងមិនមែនជាច្បាប់នៃប្រវត្តិសាស្រ្ត ហើយក៏មិនគ្រប់គ្រងលទ្ធផលនៃព្រឹត្តិការណ៍ប្រវត្តិសាស្រ្តឡើយ តែយើងមានការធានាថា មានព្រះ ដ៏ជាម្ចាស់នៃប្រវត្តិសាស្រ្ត ទ្រង់បានគ្រប់គ្រងលទ្ធផលនៃព្រឹត្តិការណ៍ប្រវត្តិសាស្ត្រ។ យើងត្រូវការការបកស្រាយតាមបែបទេវសាស្រ្ត អំពីសោកនាដកម្ម គឺការបកស្រាយដែលបានទទួលស្គាល់ថា ព្រះទ្រង់បានធ្វើការរបស់ទ្រង់ក្នុងហេតុការណ៍ ដែលមានដូចជា ការជាប់ចំណង ការទទួលបរាជ័យ និងការជាប់ឆ្កាងជាដើម។ គេអាចកាត់ស្រាយព្រះគម្ពីរថា ជាបណ្តាញនៃជ័យជម្នះរបស់ព្រះ ដែលបានបង្ហាញចេញមក តាមរយៈសោកនាដកម្ម”។

ចូរប្រឈមមុខដាក់ថ្ងៃនីមួយៗ ដោយជឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ ដ្បិតជ័យជម្នះដ៏អស្ចារ្យបំផុតរបស់ព្រះ ច្រើនតែបង្ហាញចេញមកតាមរយៈបរាជ័យ។-Haddon Robinson

គោលបំណងរបស់ព្រះសុទ្ធតែត្រូវ
ទោះបីជាយើងប្រហែលជាមិនបានដឹង
ពីរបៀបដែលទ្រង់បានផ្សំការគ្រប់យ៉ាងជាប្រយោជន៍ដល់យើង
ហើយបានកែប្រែសោកនាដកម្ម ឲ្យក្លាយជាជ័យជម្នះ។-Sper

ការអានបទគម្ពីរសម្រាប់ថ្ងៃនេះ – លូកា ២៣:៤៤-៥៦

^៤៤ ពេលនោះ ប្រហែលជាថ្ងៃត្រង់ហើយ ស្រាប់តែកើតមានងងឹត នៅគ្របពេញលើផែនដី ដរាបដល់ម៉ោង៣រសៀល ^៤៥ ថ្ងៃត្រឡប់ទៅងងឹត ហើយវាំងននក្នុងព្រះវិហារ ក៏រហែកចំពាក់កណ្តាល ^៤៦ នោះព្រះយេស៊ូវស្រែកឡើងជាខ្លាំងថា ឱព្រះវរបិតាអើយ ទូលបង្គំសូមប្រគល់វិញ្ញាណដល់ព្រះហស្តទ្រង់វិញ កាលមានព្រះបន្ទូលពាក្យទាំងនេះហើយ នោះទ្រង់ផុតដង្ហើមទៅ។
^៤៧ កាលមេទ័ពបានឃើញការដែលកើតមក នោះក៏ពោលសរសើរដល់ព្រះ ហើយថា មនុស្សនេះសុចរិតពិតមែន ^៤៨ ឯបណ្តាមនុស្សទាំងហ្វូង ដែលប្រជុំគ្នាមើលការនោះ កាលគេបានឃើញការដែលកើតឡើងដូច្នោះ ក៏វិលទៅវិញទាំងគក់ដើមទ្រូងបណ្តើរ ^៤៩ ឯពួកអ្នកដែលស្គាល់ទ្រង់ និងពួកស្រីៗ ដែលតាមទ្រង់មកពីស្រុកកាលីឡេ គេក៏ឈរមើលពីចំងាយ។
^៥០ ហើយមើល មានមនុស្សម្នាក់ឈ្មោះយ៉ូសែប ជាពួកក្រុមជំនុំ ជាមនុស្សល្អ ត្រឹមត្រូវ សុចរិត ^៥១ (លោកនេះមិនបានចូលដៃ ចូលគំនិត ជាមួយនឹងគេទេ) លោកនៅឯអើរីម៉ាថេ ជាភូមិសាសន៍យូដា ហើយក៏រង់ចាំនគរព្រះដែរ ^៥២ លោកទៅឯពីឡាត់ ដើម្បីនឹងសូមព្រះសពព្រះយេស៊ូវ ^៥៣ កាលបានយកព្រះសពចុះមកហើយ នោះក៏រុំនឹងសំពត់ទេសឯក នាំទៅបញ្ចុះក្នុងផ្នូរដាប់ក្នុងថ្ម ដែលមិនទាន់មានបញ្ចុះខ្មោចណានៅឡើយ ^៥៤ ថ្ងៃនោះជាថ្ងៃរៀបចំ ហៀបនឹងចូលថ្ងៃឈប់សំរាកហើយ។
^៥៥ ឯពួកស្រីៗ ដែលមកពីស្រុកកាលីឡេជាមួយនឹងទ្រង់ គេក៏តាមទៅឃើញផ្នូរ និងសណ្ឋានដែលគេបញ្ចុះព្រះសពទ្រង់ដែរ ^៥៦ រួចគេវិលទៅវិញ រៀបគ្រឿងក្រអូប និងប្រេងអប់ តែគេឈប់នៅថ្ងៃឈប់សំរាក តាមបញ្ញត្តសិន។

ការស្វែងយល់

ការហែកវាំងនន ក្នុងព្រះវិហារយេរូសាឡិម ពេលទ្រង់សុគត គឺមានន័យដ៏សំខាន់។ ច្រកចូលទៅក្នុងទីបរិសុទ្ធបំផុត ក្នុងព្រះវិហារយេរូសាឡិម ត្រូវបានការពារដោយវាំងនននោះ ហើយត្រូវបានហាមមិនឲ្យគេចូល តែពេលទ្រង់សុគត ទ្រង់បានបើកផ្លូវឲ្យគេគ្រប់គ្នាអាចចូលទៅរកព្រះបាន។