អ្វីដែលអ្នកមិនអាចបោះបង់ចោល?
នំម៉ាណាប្រចាំថ្ងៃ
ការចែករំលែកលើសពីសម្ភារៈ
មានពេលមួយខ្ញុំបានប្រាប់កូនប្រុសពៅរបស់ខ្ញុំ ឲ្យចែករំលែករបស់លេងជាមួយអ្នកដទៃ។ គាត់ក៏បានប្រកែកថា គាត់មិនចង់ចែករំលែកទេ។ ពេលនោះ គាត់មានការពិបាកក្នុងចិត្ត ព្រោះគាត់មិនចង់ឲ្យបំណែកដ៏តូចណាមួយនៃគ្រឿងសង់ផ្ទះរបស់គាត់ ត្រូវបែកចេញពីគាត់នោះទេ។ ខ្ញុំក៏បានគិតដល់ភាពមិនទាន់ពេញវ័យរបស់គាត់ ប៉ុន្តែ តាមពិត មិនមែនមានតែក្មេងៗទេ ដែលមានអាកប្បកិរិយាដូចនេះ។ តើក្នុងមួយជីវិតរបស់ខ្ញុំ ដែលជាមនុស្ស មានពេលណាខ្លះ ដែលខ្ញុំបដិសេធន៍មិនព្រមចែករំលែកដល់អ្នកដទៃ ដោយចិត្តជ្រះថ្លា និងសប្បុរស?
ក្នុងនាមជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់បានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យចែករំលែកជីវិតយើង ដល់គ្នាទៅវិញទៅមក។ គឺដូចដែលនាងរស់ បានធ្វើសម្រាប់នាងណាអូមី ដែលជាម្តាយក្មេករបស់នាង។ ក្នុងនាមជាស្រ្តីមេម៉ាយទាល់ក្រ នាងណាអូមីគ្មានរបស់អ្វី សម្រាប់ផ្តល់ឲ្យនាងរស់ឡើយ។ ប៉ុន្តែ នាងរស់បានតភ្ជាប់ជីវិតរបស់ខ្លួន ជាមួយនឹងម្តាយក្មេក ដោយសន្យាថា ពួកគេនឹងបន្តតស៊ូជាមួយគ្នាទៀត ហើយសូម្បីតែសេចក្តីស្លាប់ក៏មិនអាចបំបែកពួកគេបានឡើយ។ គឺដូចដែលនាងរស់បាននិយាយទៅកាន់នាងណាអូមីថា “សាសន៍របស់អ្នកម្តាយនឹងបានជាសាសន៍របស់ខ្ញុំ ហើយព្រះរបស់អ្នកម្តាយនឹងបានជាព្រះរបស់ខ្ញុំដែរ”(នាងរស់ ១:១៦)។ នាងក៏បានធ្វើការចែករំលែកដោយចិត្តជ្រះថ្លា និងសប្បុរស ដល់ស្រ្តីដែលមានវ័យចំណាស់ជាងនាង ដោយបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ និងក្តីអាណឹត។
ការចែករំលែកជីវិតរបស់យើង តាមរបៀបនេះ អាចមានការពិបាក ប៉ុន្តែ យើងត្រូវចាំថា យើងនឹងទទួលបាននូវផលផ្លែដ៏មានតម្លៃ ពីអំពើសប្បុរសយ៉ាងដូចនេះ។ នាងរស់បានចែករំលែកជីវិតរបស់ខ្លួន ដល់នាងណាអូមី ប៉ុន្តែ ក្រោយមក នាងមានកូនប្រុសម្នាក់ ដែលជាជីតារបស់ស្តេចដាវីឌ។ ព្រះយេស៊ូវបានចែករំលែកជីវិតទ្រង់ជាមួយយើង ប៉ុន្តែ ក្រោយមក…
បទចម្រៀងនៅពេលយប់
ឪពុករបស់ខ្ញុំបានរស់នៅ ក្នុងជីវិតមួយ ដែលមានសេចក្តីប្រាថ្នាជាច្រើន។ គាត់ចង់បានភាពពេញលេញ សូម្បីតែនៅពេលដែលជម្ងឺប៉ាគីនសុនបានធ្វើឲ្យមានភាពពិការបន្តិចម្តងៗ នៅក្នុងគំនិត និងរូបកាយគាត់ក៏ដោយ។ គាត់ប្រាថ្នាចង់បានសន្តិភាព នៅពេលដែលគាត់កំពុងតែជួបការឈឺចាប់ ដោយសារជម្ងឺធ្លាក់ទឹកចិត្ត។ គាត់ចង់ទទួលសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការឲ្យតម្លៃពីអ្នកដទៃ ប៉ុន្តែ ជាញឹកញាប់ គាត់បានជួបភាពឯកោជាញឹកញាប់។
គាត់មានអារម្មណ៍ថា គាត់មានភាពឯកោតិចជាងមុន ពេលដែលគាត់អានបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ជំពូក៤២ ដែលជាបទគម្ពីរទំនុកដំកើងដែលគាត់ចូលចិត្តជាងគេ។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងនេះ ក៏មានចិត្តស្រេកឃ្លានចង់បានការប្រោសឲ្យជា ដូចគាត់ផងដែរ(ខ.១-២)។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងក៏ធ្លាប់ជួបទុក្ខព្រួយ ដែលហាក់ដូចជាមិនដែលបាត់ទៅណា(ខ.៣) ធ្វើឲ្យក្តីអំណរមានតែនៅក្នុងការចងចាំដ៏យូរ(ខ.៦)។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ក៏ធ្លាប់មានអារម្មណ៍ថា ព្រះជាម្ចាស់បានបោះបង់ចោលគាត់ និងបានទូលសួរទ្រង់ថា “ហេតុអ្វី?”(ខ.៩) ពេលដែលភាពជ្រួលច្របល់ និងការឈឺចាប់បានកើតមានជាបន្តបន្ទាប់(ខ.៧)។
ហើយព្រះបន្ទូលក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង បានបក់មកលើគាត់ ដោយធានាថា គាត់មិនឯកោទេ ហើយឪពុកខ្ញុំក៏បានមានអារម្មណ៍ថា សន្តិភាពដ៏ស្ងាត់ស្ងៀមបានចាប់ផ្តើមមាន ក្នុងពេលដែលគាត់ឈឺចាប់។ គាត់ក៏បានស្តាប់ឮសម្លេងដ៏ស្រទន់នៅជុំវិញខ្លួនគាត់ គឺសម្លេងដែលធានាគាត់ថា ព្រះជាម្ចាស់នៅតែស្រឡាញ់គាត់យ៉ាងខ្លាំងជានិច្ច(ខ.៨) ទោះបីជាគាត់គ្មានចម្លើយ ទោះរលកនៃបញ្ហានៅតែបក់បោកមកលើគាត់ក្តី។
ពេលនោះ គាត់មានការស្កប់ចិត្ត ពេលដែលបានស្តាប់សំនៀងនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើងនោះ នៅពេលយប់។ គឺមានចិត្តស្កប់ស្កល់ល្មមនឹងបន្តតោងជាប់សេចក្តីសង្ឃឹម សេចក្តីស្រឡាញ់ និងក្តីអំណរដែលបានកើនឡើង។ ហើយល្មមនឹងឲ្យគាត់ រង់ចាំដោយចិត្តអត់ធ្មត់ ចំពោះថ្ងៃដែលគាត់នឹងលែងស្រេកឃ្លានតទៅទៀត(ខ.៥,១១)។—MONICA BRANDS
គ្រឹះដ៏រឹងមាំ នៃសេចក្តីសង្ឃឹម
ខ្ញុំមានសត្វឆ្កែមួយក្បាល ឈ្មោះ “ប៊ែរ” ជាពូជសត្វឆ្កែប្រមាញ់ឡាប្រាដូ ដែលមានទម្ងន់ជាង៥០គីឡូក្រាម។ ខ្ញុំបានដាក់ទឹកឲ្យវាផឹក នៅក្នុងចានដែកដ៏ធំមួយ នៅកៀនជ្រុងជញ្ជាំងផ្ទះបាយ។ ពេលណាទឹកក្នុងចានរីងអស់ វាមិនបានព្រុស ឬយកជើងទៅកាយចានដែកនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ វាផ្តេកខ្លួន និងរង់ចាំយ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម នៅក្បែរចានដែកនោះ។ ជួនកាល វាត្រូវរង់ចាំជាច្រើននាទី ប៉ុន្តែ វាបានរៀនទុកចិត្តថា ខ្ញុំនឹងដើរចូលក្នុងផ្ទះបាយ ឃើញវានៅទីនោះ ហើយផ្តល់ឲ្យវានូវអ្វីដែលវាត្រូវការជាមិនខាន។ ជំនឿដ៏សាមញ្ញដែលវាមានចំពោះខ្ញុំ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា ខ្ញុំត្រូវទុកចិត្តព្រះកាន់តែខ្លាំង។ នេះជាមេរៀនអំពីសេចក្តីជំនឿដ៏ប្រសើរ ដែលខ្ញុំអាចរកបាន ពីកន្លែងដែលខ្ញុំមិននឹកស្មានដល់។
ព្រះគម្ពីរបានចែងថា “សេចក្តីជំនឿ នោះគឺជាចិត្តដែលដឹងជាក់ថានឹងបានដូចសង្ឃឹម ជាសំគាល់ពីការដែលមើលមិនឃើញ”(ហេព្រើរ ១១:១)។ ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាគ្រឹះនៃការទុកចិត្ត និងការដឹងជាក់ ហើយទ្រង់នឹងប្រទានរង្វាន់ ដល់អ្នកដែលស្វែងរកទ្រង់ អស់ពីចិត្ត(ខ.៦)។ ព្រះជាម្ចាស់ មានព្រះទ័យស្មោះត្រង់ ចំពោះព្រះបន្ទូលសន្យា ដែលទ្រង់ប្រទានដល់អ្នកដែលជឿ និងចូលមករកទ្រង់ តាមរយៈព្រះយេស៊ូវ។
ជួនកាល ការមានជំនឿ នៅក្នុង “ការអ្វី ដែលយើងមើលមិនឃើញ” គឺមិនមែនជាការងាយទេ។ ប៉ុន្តែ យើងអាចសម្រាក ដោយទុកចិត្តចំពោះសេចក្តីល្អ និងចរិយាសម្បត្តិដែលមានក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ដោយទុកចិត្តថា ប្រាជ្ញាទ្រង់ មានភាពល្អឥតខ្ចោះ ក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់ សូម្បីតែនៅពេលដែលយើងត្រូវរង់ចាំទ្រង់ឆ្លើយតបក៏ដោយ។…
បរាជ័យរបស់សត្វបង្កង
មានពេលមួយ បងប្អួនជីដូនមួយរបស់ខ្ញុំ បានអញ្ជើញខ្ញុំ ឲ្យទៅចាប់បង្កងក្រហមជាមួយគាត់។ ពេលនោះ ខ្ញុំមានចិត្តរំភើបរីករាយណាស់។ ខ្ញុំក៏បានញញឹម ពេលដែលគាត់ហុចកូនធុងជ័រមួយឲ្យខ្ញុំ។ ពេលខ្ញុំសួររកគំរបធុង គាត់ក៏បានប្រាប់ខ្ញុំថា យើងមិនចាំបាច់ប្រើគំរបនោះក៏បាន ហើយគាត់ក៏បានលើកសន្ទូច និងកំទេចសាច់មាន់ ដែលយើងបានប្រើជានុយ។
ក្រោយមក ខណៈពេលដែលខ្ញុំមើលសត្វបង្កងតូចៗទាំងនោះព្យាយាមឡើងពីលើគ្នាទៅវិញទៅមក ដើម្បីគេចចេញពីធុង ដែលជិតពេញ ខ្ញុំក៏បានដឹងអំពីមូលហេតុដែលយើងមិនចាំបាច់ត្រូវប្រើគំរបធុងមែន។ ពេលណាបង្កងណាមួយឡើងជិតដល់មាត់ធុង បង្កងផ្សេងទៀត ក៏បានទាញវាទម្លាក់មកវិញ នៅក្នុងការដណ្តើមគ្នាចេញពីក្នុងធុងដ៏វឹកវរនោះ។
បរាជ័យរបស់សត្វបង្កង បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីភាពហិនហោច ដែលកើតឡើង ពីការគិតប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ជាជាងគិតប្រយោជន៍រួម។ ពេលដែលសាវ័កប៉ុលសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅក្រុងថែស្សាឡូនិច គាត់ដឹងថា គ្រីស្ទបរិស័ទត្រូវការការទំនាក់ទំនង ដែលជួយជ្រោង និងពឹងផ្អែកលើគ្នាទៅវិញទៅមក។ គាត់បានជំរុញពួកគេឲ្យដាស់តឿនអ្នកដែលខ្ជិលច្រអូស និងបង្កការរំខាន ហើយលើកទឹកចិត្តអ្នកដែលបាក់ទឹកចិត្ត ព្រមទាំងជួយអ្នកទន់ខ្សោយ ហើយមានការអត់ធ្មត់ចំពោះមនុស្សទាំងអស់(១ថែស្សាឡូនីច ៥:១៤)។
សាវ័កប៉ុលក៏បានកោតសរសើរសហគមន៍របស់ពួកគេ ដែលចេះយកអសារគ្នា(ខ.១១) រួចគាត់ក៏បានលើកទឹកចិត្តពួកគេ ឲ្យមានទំនាក់ទំនងដែលមានក្តីស្រឡាញ់ និងមេត្រីភាពកាន់តែខ្លាំង(ខ.១៣-១៥)។ ការព្យាយាមបង្កើតវប្បធម៌នៃការអត់ទោស ភាពសប្បុរស និងសេចក្តីអាណឹត បានជួយឲ្យពួកគេមានទំនាក់ទំនងកាន់តែរឹងមាំ ជាមួយព្រះជាម្ចាស់ និងជាមួយអ្នកដទៃ(ខ.១៥,២៣)។
ពួកជំនុំអាចលូតលាស់ និងធ្វើបន្ទាល់ថ្វាយព្រះគ្រីស្ទ តាមរយៈការរួបរួម ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់យ៉ាងដូចនេះឯង។ យើង និងពួកជំនុំរបស់យើង នឹងមានការលូតលាស់ ពេលណាអ្នកជឿព្រះ ថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ទ្រង់…
ការបម្រើអ្នកដ៏តូចបំផុត
មានពេលមួយ កូនស្រីរបស់ខ្ញុំបានរៀបចំខ្លួនទៅរៀន លឿនជាងពេលរាល់ដង ដូចនេះ គាត់ក៏បានសុំឲ្យខ្ញុំឈាងចូលហាងកាហ្វេ នៅតាមផ្លូវទៅសាលារបស់នាង។ ខ្ញុំក៏បានយល់ព្រម។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំបើកឡានជិតដល់ផ្លូវបត់ចូលហាងកាហ្វេ ខ្ញុំក៏បានសួរនាងថា “តើកូនចង់ចែករំលែកក្តីអំណររបស់កូន នៅពេលព្រឹកនេះទេ?” នាងក៏បានឆ្លើយថា នាងចង់ចែករំលែក។
យើងក៏បានកម្មង់ទិញអាហាររបស់យើង ហើយទៅបង់លុយ នៅក្បែរបង្អួចហាង។ ខ្ញុំក៏បានប្រាប់អ្នករត់តុថា យើងចង់បង់លុយឲ្យស្រ្តីវ័យក្មេងម្នាក់ ដែលនៅក្រោយយើងផងដែរ។ កូនស្រីខ្ញុំក៏បានបញ្ចេញទឹកមុខញញឹមស្រស់។
បើប្រៀបធៀបរឿងនេះ នឹងរឿងធំៗជាច្រើន ការទិញកាហ្វេមួយពែង ឲ្យនរណាម្នាក់ ហាក់ដូចជាគ្មានអ្វីធំដុំទេ។ តើពិតមែនទេ? ខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើការទិញកាហ្វេមួយពែង ឲ្យនរណាម្នាក់ ស្ថិតនៅក្នុងចំណោមអំពើល្អ ដែលព្រះយេស៊ូវសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងធ្វើសម្រាប់អ្នកតូចបំផុត ក្នុងចំណោមយើងឬទេ?(ម៉ាថាយ ២៥:៤០)។ សូមយើងគិត អំពីអ្នក ដែលនៅក្រោយយើង ឬនៅបន្ទាប់យើង។ ហើយបន្ទាប់មក សូមយើងធ្វើ “អំពើល្អមួយ” ដែលប្រហែលជាការទិញកាហ្វេ ឬប្រហែលជាការធ្វើអ្វីដែលលើសនេះ ឬតូចជាងនេះ សម្រាប់គាត់។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា កាលណាយើង “ធ្វើការទាំងនោះ”(ខ.៤០) ដល់អ្នកតូចបំផុតក្នុងពួកបងប្អូនយើងនេះ នោះឈ្មោះថា បានធ្វើដល់ទ្រង់ដែរ។
នៅពេលព្រឹកនោះ ខណៈពេលដែលយើងបើកឡានចេញពីហាងកាហ្វេនោះទៅ យើងក៏បានឃើញស្រ្តីម្នាក់នោះកំពុងទទួលកាហ្វេពីអ្នករត់តុក្នុងហាងកាហ្វេនោះ។ ស្នាមញញឹមស្រស់ បានលេចឡើង នៅលើផ្ទៃមុខរបស់អ្នកទាំងពីរ។—JOHN BLASÉ
ទំហំដែលគ្មានដែនកំណត់
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានផ្តេកខ្លួននៅលើកម្រាលកៅស៊ូ ហើយអត់ដង្ហើម តាមបង្គាប់របស់គ្រូពេទ្យ ខណៈពេលដែលម៉ាស៊ីនកំពុងតែដំណើរការ ដោយសម្លេងងឺតង៉តៗ និងសូរក្រិកៗ។ ខ្ញុំបានស្គាល់មនុស្សជាច្រើន ដែលបានទៅស្គែនអ៊ែម អរ អាយ (MRIs) ប៉ុន្តែ ដោយសារខ្ញុំជាមនុស្សដែលមានជម្ងឺខ្លាចកន្លែងបិទជិត នោះខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវផ្តោតចិត្តទៅលើព្រះជាម្ចាស់ ដែលទ្រង់ធំជាងខ្ញុំ។
ខណៈពេលដែលខ្ញុំឮម៉ាស៊ីនបញ្ចេញសម្លេងតាមចង្វាក់របស់វា ខ្ញុំក៏បានសូត្រឃ្លាមួយក្នុងខគម្ពីរ ក្នុងចិត្តខ្ញុំអំពី “ទទឹង បណ្តោយ ជំរៅ និងកំពស់នៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទ”(អេភេសូរ ៣:១៨)។ ពេលសាវ័កប៉ុលអធិស្ឋានឲ្យពួកជំនុំនៅក្រុងអេភេសូរ គាត់បានពិពណ៌នា អំពីរង្វាស់ទាំងបួននៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ដើម្បីនិយាយសង្កត់ធ្ងន់ អំពីទំហំ និងភាពស្ថិតស្ថេរនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ និងព្រះវត្តមានរបស់ទ្រង់។
របៀបដែលខ្ញុំផ្តេកខ្លួន ដើម្បីស្គែននឹងម៉ាស៊ីន អ៊ែម អរ អាយ បានផ្តល់ឲ្យខ្ញុំនូវការយល់ដឹងថ្មីមួយ។ ពេលខ្ញុំគិតអំពីទទឹង ខ្ញុំក៏បានគិតដល់ទទឹងរបស់បំពង់ស្គែន ដែលខ្លួនរបស់ខ្ញុំបានផ្តេកនៅខាងក្នុង ដោយដៃនៅសងខាងខ្លួនខ្ញុំ។ ខ្ញុំក៏បានគិតអំពីបណ្តោយរបស់បំពង់នោះពីចុងម្ខាងដល់ចុងម្ខាង ដែលមានប្រវែងវែងជាងដងខ្លួនរបស់ខ្ញុំ រាប់ចាប់ពីជើងដល់ក្បាល។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានគិតអំពីកម្ពស់ របស់ពិដាននៃបំពង់នោះ គិតចាប់ពីច្រមុះខ្ញុំទៅ។ រួចខ្ញុំក៏បានគិតអំពីជម្រៅរបស់បំពង់នោះ ដែលគិតចាប់ពីទម្រដែលតភ្ជាប់បំពង់នោះ និងកម្រាលឥដ្ឋ ដែលនៅក្រោមខ្ញុំ ហើយបានទ្រខ្លួនខ្ញុំ។ រង្វាស់ទាំងបួននេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីទទឹង បណ្តោយ កម្ពស់ និងជម្រៅ នៃសេចក្តីស្រឡាញ់…
ការចែករំលែកលើសពីសម្ភារៈ
មានពេលមួយខ្ញុំបានប្រាប់កូនប្រុសពៅរបស់ខ្ញុំ ឲ្យចែករំលែករបស់លេងជាមួយអ្នកដទៃ។ គាត់ក៏បានប្រកែកថា គាត់មិនចង់ចែករំលែកទេ។ ពេលនោះ គាត់មានការពិបាកក្នុងចិត្ត ព្រោះគាត់មិនចង់ឲ្យបំណែកដ៏តូចណាមួយនៃគ្រឿងសង់ផ្ទះរបស់គាត់ ត្រូវបែកចេញពីគាត់នោះទេ។ ខ្ញុំក៏បានគិតដល់ភាពមិនទាន់ពេញវ័យរបស់គាត់ ប៉ុន្តែ តាមពិត មិនមែនមានតែក្មេងៗទេ ដែលមានអាកប្បកិរិយាដូចនេះ។ តើក្នុងមួយជីវិតរបស់ខ្ញុំ ដែលជាមនុស្ស មានពេលណាខ្លះ ដែលខ្ញុំបដិសេធន៍មិនព្រមចែករំលែកដល់អ្នកដទៃ ដោយចិត្តជ្រះថ្លា និងសប្បុរស?
ក្នុងនាមជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់បានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យចែករំលែកជីវិតយើង ដល់គ្នាទៅវិញទៅមក។ គឺដូចដែលនាងរស់ បានធ្វើសម្រាប់នាងណាអូមី ដែលជាម្តាយក្មេករបស់នាង។ ក្នុងនាមជាស្រ្តីមេម៉ាយទាល់ក្រ នាងណាអូមីគ្មានរបស់អ្វី សម្រាប់ផ្តល់ឲ្យនាងរស់ឡើយ។ ប៉ុន្តែ នាងរស់បានតភ្ជាប់ជីវិតរបស់ខ្លួន ជាមួយនឹងម្តាយក្មេក ដោយសន្យាថា ពួកគេនឹងបន្តតស៊ូជាមួយគ្នាទៀត ហើយសូម្បីតែសេចក្តីស្លាប់ក៏មិនអាចបំបែកពួកគេបានឡើយ។ គឺដូចដែលនាងរស់បាននិយាយទៅកាន់នាងណាអូមីថា “សាសន៍របស់អ្នកម្តាយនឹងបានជាសាសន៍របស់ខ្ញុំ ហើយព្រះរបស់អ្នកម្តាយនឹងបានជាព្រះរបស់ខ្ញុំដែរ”(នាងរស់ ១:១៦)។ នាងក៏បានធ្វើការចែករំលែកដោយចិត្តជ្រះថ្លា និងសប្បុរស ដល់ស្រ្តីដែលមានវ័យចំណាស់ជាងនាង ដោយបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ និងក្តីអាណឹត។
ការចែករំលែកជីវិតរបស់យើង តាមរបៀបនេះ អាចមានការពិបាក ប៉ុន្តែ យើងត្រូវចាំថា យើងនឹងទទួលបាននូវផលផ្លែដ៏មានតម្លៃ ពីអំពើសប្បុរសយ៉ាងដូចនេះ។ នាងរស់បានចែករំលែកជីវិតរបស់ខ្លួន ដល់នាងណាអូមី ប៉ុន្តែ ក្រោយមក នាងមានកូនប្រុសម្នាក់ ដែលជាជីតារបស់ស្តេចដាវីឌ។ ព្រះយេស៊ូវបានចែករំលែកជីវិតទ្រង់ជាមួយយើង ប៉ុន្តែ ក្រោយមក…
បទចម្រៀងនៅពេលយប់
ឪពុករបស់ខ្ញុំបានរស់នៅ ក្នុងជីវិតមួយ ដែលមានសេចក្តីប្រាថ្នាជាច្រើន។ គាត់ចង់បានភាពពេញលេញ សូម្បីតែនៅពេលដែលជម្ងឺប៉ាគីនសុនបានធ្វើឲ្យមានភាពពិការបន្តិចម្តងៗ នៅក្នុងគំនិត និងរូបកាយគាត់ក៏ដោយ។ គាត់ប្រាថ្នាចង់បានសន្តិភាព នៅពេលដែលគាត់កំពុងតែជួបការឈឺចាប់ ដោយសារជម្ងឺធ្លាក់ទឹកចិត្ត។ គាត់ចង់ទទួលសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការឲ្យតម្លៃពីអ្នកដទៃ ប៉ុន្តែ ជាញឹកញាប់ គាត់បានជួបភាពឯកោជាញឹកញាប់។
គាត់មានអារម្មណ៍ថា គាត់មានភាពឯកោតិចជាងមុន ពេលដែលគាត់អានបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ជំពូក៤២ ដែលជាបទគម្ពីរទំនុកដំកើងដែលគាត់ចូលចិត្តជាងគេ។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងនេះ ក៏មានចិត្តស្រេកឃ្លានចង់បានការប្រោសឲ្យជា ដូចគាត់ផងដែរ(ខ.១-២)។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងក៏ធ្លាប់ជួបទុក្ខព្រួយ ដែលហាក់ដូចជាមិនដែលបាត់ទៅណា(ខ.៣) ធ្វើឲ្យក្តីអំណរមានតែនៅក្នុងការចងចាំដ៏យូរ(ខ.៦)។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ក៏ធ្លាប់មានអារម្មណ៍ថា ព្រះជាម្ចាស់បានបោះបង់ចោលគាត់ និងបានទូលសួរទ្រង់ថា “ហេតុអ្វី?”(ខ.៩) ពេលដែលភាពជ្រួលច្របល់ និងការឈឺចាប់បានកើតមានជាបន្តបន្ទាប់(ខ.៧)។
ហើយព្រះបន្ទូលក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង បានបក់មកលើគាត់ ដោយធានាថា គាត់មិនឯកោទេ ហើយឪពុកខ្ញុំក៏បានមានអារម្មណ៍ថា សន្តិភាពដ៏ស្ងាត់ស្ងៀមបានចាប់ផ្តើមមាន ក្នុងពេលដែលគាត់ឈឺចាប់។ គាត់ក៏បានស្តាប់ឮសម្លេងដ៏ស្រទន់នៅជុំវិញខ្លួនគាត់ គឺសម្លេងដែលធានាគាត់ថា ព្រះជាម្ចាស់នៅតែស្រឡាញ់គាត់យ៉ាងខ្លាំងជានិច្ច(ខ.៨) ទោះបីជាគាត់គ្មានចម្លើយ ទោះរលកនៃបញ្ហានៅតែបក់បោកមកលើគាត់ក្តី។
ពេលនោះ គាត់មានការស្កប់ចិត្ត ពេលដែលបានស្តាប់សំនៀងនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើងនោះ នៅពេលយប់។ គឺមានចិត្តស្កប់ស្កល់ល្មមនឹងបន្តតោងជាប់សេចក្តីសង្ឃឹម សេចក្តីស្រឡាញ់ និងក្តីអំណរដែលបានកើនឡើង។ ហើយល្មមនឹងឲ្យគាត់ រង់ចាំដោយចិត្តអត់ធ្មត់ ចំពោះថ្ងៃដែលគាត់នឹងលែងស្រេកឃ្លានតទៅទៀត(ខ.៥,១១)។—MONICA BRANDS
គ្រឹះដ៏រឹងមាំ នៃសេចក្តីសង្ឃឹម
ខ្ញុំមានសត្វឆ្កែមួយក្បាល ឈ្មោះ “ប៊ែរ” ជាពូជសត្វឆ្កែប្រមាញ់ឡាប្រាដូ ដែលមានទម្ងន់ជាង៥០គីឡូក្រាម។ ខ្ញុំបានដាក់ទឹកឲ្យវាផឹក នៅក្នុងចានដែកដ៏ធំមួយ នៅកៀនជ្រុងជញ្ជាំងផ្ទះបាយ។ ពេលណាទឹកក្នុងចានរីងអស់ វាមិនបានព្រុស ឬយកជើងទៅកាយចានដែកនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ វាផ្តេកខ្លួន និងរង់ចាំយ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម នៅក្បែរចានដែកនោះ។ ជួនកាល វាត្រូវរង់ចាំជាច្រើននាទី ប៉ុន្តែ វាបានរៀនទុកចិត្តថា ខ្ញុំនឹងដើរចូលក្នុងផ្ទះបាយ ឃើញវានៅទីនោះ ហើយផ្តល់ឲ្យវានូវអ្វីដែលវាត្រូវការជាមិនខាន។ ជំនឿដ៏សាមញ្ញដែលវាមានចំពោះខ្ញុំ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា ខ្ញុំត្រូវទុកចិត្តព្រះកាន់តែខ្លាំង។ នេះជាមេរៀនអំពីសេចក្តីជំនឿដ៏ប្រសើរ ដែលខ្ញុំអាចរកបាន ពីកន្លែងដែលខ្ញុំមិននឹកស្មានដល់។
ព្រះគម្ពីរបានចែងថា “សេចក្តីជំនឿ នោះគឺជាចិត្តដែលដឹងជាក់ថានឹងបានដូចសង្ឃឹម ជាសំគាល់ពីការដែលមើលមិនឃើញ”(ហេព្រើរ ១១:១)។ ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាគ្រឹះនៃការទុកចិត្ត និងការដឹងជាក់ ហើយទ្រង់នឹងប្រទានរង្វាន់ ដល់អ្នកដែលស្វែងរកទ្រង់ អស់ពីចិត្ត(ខ.៦)។ ព្រះជាម្ចាស់ មានព្រះទ័យស្មោះត្រង់ ចំពោះព្រះបន្ទូលសន្យា ដែលទ្រង់ប្រទានដល់អ្នកដែលជឿ និងចូលមករកទ្រង់ តាមរយៈព្រះយេស៊ូវ។
ជួនកាល ការមានជំនឿ នៅក្នុង “ការអ្វី ដែលយើងមើលមិនឃើញ” គឺមិនមែនជាការងាយទេ។ ប៉ុន្តែ យើងអាចសម្រាក ដោយទុកចិត្តចំពោះសេចក្តីល្អ និងចរិយាសម្បត្តិដែលមានក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ដោយទុកចិត្តថា ប្រាជ្ញាទ្រង់ មានភាពល្អឥតខ្ចោះ ក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់ សូម្បីតែនៅពេលដែលយើងត្រូវរង់ចាំទ្រង់ឆ្លើយតបក៏ដោយ។…
បរាជ័យរបស់សត្វបង្កង
មានពេលមួយ បងប្អួនជីដូនមួយរបស់ខ្ញុំ បានអញ្ជើញខ្ញុំ ឲ្យទៅចាប់បង្កងក្រហមជាមួយគាត់។ ពេលនោះ ខ្ញុំមានចិត្តរំភើបរីករាយណាស់។ ខ្ញុំក៏បានញញឹម ពេលដែលគាត់ហុចកូនធុងជ័រមួយឲ្យខ្ញុំ។ ពេលខ្ញុំសួររកគំរបធុង គាត់ក៏បានប្រាប់ខ្ញុំថា យើងមិនចាំបាច់ប្រើគំរបនោះក៏បាន ហើយគាត់ក៏បានលើកសន្ទូច និងកំទេចសាច់មាន់ ដែលយើងបានប្រើជានុយ។
ក្រោយមក ខណៈពេលដែលខ្ញុំមើលសត្វបង្កងតូចៗទាំងនោះព្យាយាមឡើងពីលើគ្នាទៅវិញទៅមក ដើម្បីគេចចេញពីធុង ដែលជិតពេញ ខ្ញុំក៏បានដឹងអំពីមូលហេតុដែលយើងមិនចាំបាច់ត្រូវប្រើគំរបធុងមែន។ ពេលណាបង្កងណាមួយឡើងជិតដល់មាត់ធុង បង្កងផ្សេងទៀត ក៏បានទាញវាទម្លាក់មកវិញ នៅក្នុងការដណ្តើមគ្នាចេញពីក្នុងធុងដ៏វឹកវរនោះ។
បរាជ័យរបស់សត្វបង្កង បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីភាពហិនហោច ដែលកើតឡើង ពីការគិតប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ជាជាងគិតប្រយោជន៍រួម។ ពេលដែលសាវ័កប៉ុលសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅក្រុងថែស្សាឡូនិច គាត់ដឹងថា គ្រីស្ទបរិស័ទត្រូវការការទំនាក់ទំនង ដែលជួយជ្រោង និងពឹងផ្អែកលើគ្នាទៅវិញទៅមក។ គាត់បានជំរុញពួកគេឲ្យដាស់តឿនអ្នកដែលខ្ជិលច្រអូស និងបង្កការរំខាន ហើយលើកទឹកចិត្តអ្នកដែលបាក់ទឹកចិត្ត ព្រមទាំងជួយអ្នកទន់ខ្សោយ ហើយមានការអត់ធ្មត់ចំពោះមនុស្សទាំងអស់(១ថែស្សាឡូនីច ៥:១៤)។
សាវ័កប៉ុលក៏បានកោតសរសើរសហគមន៍របស់ពួកគេ ដែលចេះយកអសារគ្នា(ខ.១១) រួចគាត់ក៏បានលើកទឹកចិត្តពួកគេ ឲ្យមានទំនាក់ទំនងដែលមានក្តីស្រឡាញ់ និងមេត្រីភាពកាន់តែខ្លាំង(ខ.១៣-១៥)។ ការព្យាយាមបង្កើតវប្បធម៌នៃការអត់ទោស ភាពសប្បុរស និងសេចក្តីអាណឹត បានជួយឲ្យពួកគេមានទំនាក់ទំនងកាន់តែរឹងមាំ ជាមួយព្រះជាម្ចាស់ និងជាមួយអ្នកដទៃ(ខ.១៥,២៣)។
ពួកជំនុំអាចលូតលាស់ និងធ្វើបន្ទាល់ថ្វាយព្រះគ្រីស្ទ តាមរយៈការរួបរួម ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់យ៉ាងដូចនេះឯង។ យើង និងពួកជំនុំរបស់យើង នឹងមានការលូតលាស់ ពេលណាអ្នកជឿព្រះ ថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ទ្រង់…
ការបម្រើអ្នកដ៏តូចបំផុត
មានពេលមួយ កូនស្រីរបស់ខ្ញុំបានរៀបចំខ្លួនទៅរៀន លឿនជាងពេលរាល់ដង ដូចនេះ គាត់ក៏បានសុំឲ្យខ្ញុំឈាងចូលហាងកាហ្វេ នៅតាមផ្លូវទៅសាលារបស់នាង។ ខ្ញុំក៏បានយល់ព្រម។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំបើកឡានជិតដល់ផ្លូវបត់ចូលហាងកាហ្វេ ខ្ញុំក៏បានសួរនាងថា “តើកូនចង់ចែករំលែកក្តីអំណររបស់កូន នៅពេលព្រឹកនេះទេ?” នាងក៏បានឆ្លើយថា នាងចង់ចែករំលែក។
យើងក៏បានកម្មង់ទិញអាហាររបស់យើង ហើយទៅបង់លុយ នៅក្បែរបង្អួចហាង។ ខ្ញុំក៏បានប្រាប់អ្នករត់តុថា យើងចង់បង់លុយឲ្យស្រ្តីវ័យក្មេងម្នាក់ ដែលនៅក្រោយយើងផងដែរ។ កូនស្រីខ្ញុំក៏បានបញ្ចេញទឹកមុខញញឹមស្រស់។
បើប្រៀបធៀបរឿងនេះ នឹងរឿងធំៗជាច្រើន ការទិញកាហ្វេមួយពែង ឲ្យនរណាម្នាក់ ហាក់ដូចជាគ្មានអ្វីធំដុំទេ។ តើពិតមែនទេ? ខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើការទិញកាហ្វេមួយពែង ឲ្យនរណាម្នាក់ ស្ថិតនៅក្នុងចំណោមអំពើល្អ ដែលព្រះយេស៊ូវសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងធ្វើសម្រាប់អ្នកតូចបំផុត ក្នុងចំណោមយើងឬទេ?(ម៉ាថាយ ២៥:៤០)។ សូមយើងគិត អំពីអ្នក ដែលនៅក្រោយយើង ឬនៅបន្ទាប់យើង។ ហើយបន្ទាប់មក សូមយើងធ្វើ “អំពើល្អមួយ” ដែលប្រហែលជាការទិញកាហ្វេ ឬប្រហែលជាការធ្វើអ្វីដែលលើសនេះ ឬតូចជាងនេះ សម្រាប់គាត់។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា កាលណាយើង “ធ្វើការទាំងនោះ”(ខ.៤០) ដល់អ្នកតូចបំផុតក្នុងពួកបងប្អូនយើងនេះ នោះឈ្មោះថា បានធ្វើដល់ទ្រង់ដែរ។
នៅពេលព្រឹកនោះ ខណៈពេលដែលយើងបើកឡានចេញពីហាងកាហ្វេនោះទៅ យើងក៏បានឃើញស្រ្តីម្នាក់នោះកំពុងទទួលកាហ្វេពីអ្នករត់តុក្នុងហាងកាហ្វេនោះ។ ស្នាមញញឹមស្រស់ បានលេចឡើង នៅលើផ្ទៃមុខរបស់អ្នកទាំងពីរ។—JOHN BLASÉ
ទំហំដែលគ្មានដែនកំណត់
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានផ្តេកខ្លួននៅលើកម្រាលកៅស៊ូ ហើយអត់ដង្ហើម តាមបង្គាប់របស់គ្រូពេទ្យ ខណៈពេលដែលម៉ាស៊ីនកំពុងតែដំណើរការ ដោយសម្លេងងឺតង៉តៗ និងសូរក្រិកៗ។ ខ្ញុំបានស្គាល់មនុស្សជាច្រើន ដែលបានទៅស្គែនអ៊ែម អរ អាយ (MRIs) ប៉ុន្តែ ដោយសារខ្ញុំជាមនុស្សដែលមានជម្ងឺខ្លាចកន្លែងបិទជិត នោះខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវផ្តោតចិត្តទៅលើព្រះជាម្ចាស់ ដែលទ្រង់ធំជាងខ្ញុំ។
ខណៈពេលដែលខ្ញុំឮម៉ាស៊ីនបញ្ចេញសម្លេងតាមចង្វាក់របស់វា ខ្ញុំក៏បានសូត្រឃ្លាមួយក្នុងខគម្ពីរ ក្នុងចិត្តខ្ញុំអំពី “ទទឹង បណ្តោយ ជំរៅ និងកំពស់នៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទ”(អេភេសូរ ៣:១៨)។ ពេលសាវ័កប៉ុលអធិស្ឋានឲ្យពួកជំនុំនៅក្រុងអេភេសូរ គាត់បានពិពណ៌នា អំពីរង្វាស់ទាំងបួននៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ដើម្បីនិយាយសង្កត់ធ្ងន់ អំពីទំហំ និងភាពស្ថិតស្ថេរនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ និងព្រះវត្តមានរបស់ទ្រង់។
របៀបដែលខ្ញុំផ្តេកខ្លួន ដើម្បីស្គែននឹងម៉ាស៊ីន អ៊ែម អរ អាយ បានផ្តល់ឲ្យខ្ញុំនូវការយល់ដឹងថ្មីមួយ។ ពេលខ្ញុំគិតអំពីទទឹង ខ្ញុំក៏បានគិតដល់ទទឹងរបស់បំពង់ស្គែន ដែលខ្លួនរបស់ខ្ញុំបានផ្តេកនៅខាងក្នុង ដោយដៃនៅសងខាងខ្លួនខ្ញុំ។ ខ្ញុំក៏បានគិតអំពីបណ្តោយរបស់បំពង់នោះពីចុងម្ខាងដល់ចុងម្ខាង ដែលមានប្រវែងវែងជាងដងខ្លួនរបស់ខ្ញុំ រាប់ចាប់ពីជើងដល់ក្បាល។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានគិតអំពីកម្ពស់ របស់ពិដាននៃបំពង់នោះ គិតចាប់ពីច្រមុះខ្ញុំទៅ។ រួចខ្ញុំក៏បានគិតអំពីជម្រៅរបស់បំពង់នោះ ដែលគិតចាប់ពីទម្រដែលតភ្ជាប់បំពង់នោះ និងកម្រាលឥដ្ឋ ដែលនៅក្រោមខ្ញុំ ហើយបានទ្រខ្លួនខ្ញុំ។ រង្វាស់ទាំងបួននេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីទទឹង បណ្តោយ កម្ពស់ និងជម្រៅ នៃសេចក្តីស្រឡាញ់…
បណ្តុំសៀវភៅការរុករកឃើញ
ហេតុអ្វីមនុស្សមានការឈឺចាប់ នៅលើផែនដីនេះ?
នេះជាសំណួរដ៏ធំមួយ សម្រាប់យើងរាល់គ្នា។ ក្នុងពិភពលោក ដែលមានពេញដោយការឈឺចាប់ ទុក្ខព្រួយ និងការបាត់បង់ យើងចង់ដឹងថា ហេតុអ្វីមនុស្សមានការឈឺចាប់? តើព្រះជាម្ចាស់មានដំណោះស្រាយអ្វី សម្រាប់បញ្ហានេះ? កូនសៀវភៅនេះនឹងបង្ហាញឲ្យអ្នកបានដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់ក៏ធ្លាប់បានឆ្លងកាត់ទុក្ខវេទនា ដោយផ្ទាល់ផងដែរ បានជាទ្រង់អាចប្រទានក្តីសង្ឃឹមដល់យើងរាល់គ្នា ដោយធានាថា យើងនឹងបានទៅនៅកន្លែងថ្មីមួយ នៅពេលអនាគត ដែលគ្មានការឈឺចាប់ ដោយយើងគ្រាន់តែទទួលជឿទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ។
លុយ ហេតុអ្វី នៅតែមិនគ្រប់?
តើលុយធ្វើឲ្យពិភពលោកវិល ឬមួយយ៉ាងណា? សម្រាប់ខ្លួនយើងផ្ទាល់ ក៏ដូចជាសម្រាប់មនុស្សជាច្រើន ដែលយើងបានស្គាល់ ការដេញតាមលុយ គឺជាបញ្ហាដែលកើតមានជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ យើងត្រូវបង់ថ្លៃនេះបង់ថ្លៃនោះ មិនចេះចប់ ហើយក្នុងក្រុមគ្រួសារ ក៏មានមនុស្សដែលត្រូវការអាហារប្រចាំថ្ងៃ។ ម្យ៉ាងទៀត យើងក៏ត្រូវមានលុយត្រៀមទុក សម្រាប់ការបន្ទាន់ផងដែរ ហើយយើងនៅតែមានអារម្មណ៍ថា លុយរបស់យើងនៅតែមិនគ្រប់គ្រាន់។
ក្នុងសៀវភៅ លុយ : ហេតុអ្វីនៅតែមិនគ្រប់? យើងនឹងបានធ្វើការពិនិត្យជាថ្មី អំពីបញ្ហានេះ តាមការបកស្រាយរបស់ព្រះគម្ពីរប៊ីប។ បើសិនជាអ្នកមានក្រុមគ្រួសារ និងមិត្តភក្តិ ដែលមិនមែនជាគ្រីស្ទបរិស័ទ សួរអ្នកថា ហេតុអ្វីបានជាលុយចេះតែមិនគ្រប់? អ្នកអាចប្រើកូនសៀវភៅនេះ ជាជំនួយ ដើម្បីបកស្រាយអំពីស្ថានភាពហិរញ្ញវត្ថុរបស់ពួកគេ ដោយចិត្តសប្បុរស និងសេចក្តីស្រឡាញ់។ សៀវភៅនេះនឹងជួយឲ្យពួកគេដឹងថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាចម្លើយដ៏ពិត ដែលពួកគេកំពុងស្វែងរក ហើយការរកលុយឲ្យបានច្រើនជាងមុន មិនមែនជាដំណោះស្រាយឡើយ។
ការរស់នៅ ដោយចិត្តក្លាហាន
តើធ្វើដូចម្តេច ឲ្យអ្នកអាចរស់នៅ ដោយការប្តូរផ្តាច់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ នៅពេលដែលអ្នកកំពុងតែរស់នៅក្នុងជីវិត ដែលហ៊ុមព័ទ្ធ ដោយវប្បធម៌ ដែលច្រើនតែទាស់ទទឹង នឹងសេចក្តីពិត និងសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នក? លោកដានីយ៉ែល ជាតួអង្គដ៏សំខាន់ក្នុងគ្រាសញ្ញាចាស់ ដែលបានធ្វើជាគំរូដ៏ល្អ ដោយគាត់បានរស់នៅ ដោយការប្តូរផ្តាច់ សេចក្តីក្លាហាន និងសេចក្តីជំនឿចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងវប្បធម៌ ដែលមានគុណតម្លៃ និងអាទិភាព ផ្ទុយស្រឡៈពីសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់។
គាត់ត្រូវបានពួកបាប៊ីឡូន ចាប់ជាឈ្លើយសឹក ហើយជំលាស ឲ្យទៅរស់ក្នុងទឹកដី និងវប្បធម៌បរទេស ដែលស្ថិតនៅចម្ងាយរាប់រយគីឡូម៉ែត្រ ពីស្រុកកំណើតគាត់ នៅទីក្រុងយេរូសាឡិម។ ហេតុនេះហើយ គាត់បានជួបការលំបាក និងគ្រោះថ្នាក់ជាច្រើន នៅក្នុងបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ ក្នុងវប្បធម៌នៃសាសនាដទៃ។ នៅកន្លែងនោះ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រើលោកដានីយ៉ែល ដើម្បីសម្តែងចេញនូវអំណាចចេស្តាទ្រង់ ហើយលោកដានីយ៉ែលក៏ប្រើសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ ដោយចិត្តក្លាហាន។
លោកដានីយ៉ែលមិនដឹងថា ជីវិតគាត់នឹងទៅជាយ៉ាងណាទេ។ គាត់ស្គាល់ព្រះបន្ទូលសន្យា និងអំណាចចេស្តារបស់ព្រះជាម្ចាស់ តែគាត់មិនដឹងថាទ្រង់មានផែនការយ៉ាងណា សម្រាប់ជីវិតគាត់ទេ។ គាត់គ្រាន់តែដឹងថា គាត់ចង់រស់នៅ ក្នុងជីវិតដែលស្តាប់បង្គាប់ ដែលថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះជាម្ចាស់ ទោះគាត់ស្ថិតក្នុងស្ថានភាព ឬកាលៈទេសៈបែបណា ឬមួយគាត់ជួបទុក្ខលំបាក ឬការល្បួងអ្វីក៏ដោយ។
សព្វថ្ងៃនេះ ក្នុងវប្បធម៌ដែលយើងកំពុងរស់នៅ ព្រះជាម្ចាស់បានត្រាសហៅយើង ដែលកូនរបស់ទ្រង់ ឲ្យធ្វើជាដានីយ៉ែល ក្នុងជំនាន់របស់យើង។ យើងមិនត្រូវត្រាប់តាមសម័យ ឬវប្បធម៌របស់លោកិយឡើយ…
គ្មានការភ័យខ្លាច ចំពោះសេចក្ដីស្លាប់ទៀតឡើយ
ហេតុអ្វីបានជាយើងមានការភ័យខ្លាច ចំពោះសេចក្តីស្លាប់? កូនសៀវភៅសម្រាប់ផ្សាយដំណឹងល្អនេះ នឹងពន្យល់លោកអ្នកអំពីទំនាក់ទំនងរវាងសេចក្តីស្លាប់ និងអំពើបាប ព្រមទាំងប្រាប់ប្រិយមិត្តអ្នកអានទាំងឡាយ អំពីរបៀបដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ បានឈ្នះសេចក្តីស្លាប់ និងអំពីរបៀបដែលយើងអាចយកជ័យជម្នះលើសេចក្តីស្លាប់ ជាមួយនឹងទ្រង់។
តើការងារក្នុងក្តីស្រមៃរបស់ខ្ញុំ នៅឯណា?
ការស្វែងរកការងារក្នុងក្តីស្រមៃ បាននាំឲ្យមនុស្សជាច្រើនមានការនឿយណាយ និងការខកចិត្ត។ កូនសៀវភៅនេះ បង្ហាញអំពីរបៀបដែលព្រះយេស៊ូវ អាចប្រទានឲ្យមនុស្សម្នាក់ៗ មានភាពស្កប់ចិត្តដ៏ពិត នៅក្នុងជីវិត។
រឿងនៃសេចក្តីសង្ឃឹម
ហេតុអ្វីបានជាពិភពលោក មានរឿងច្រើនម្ល៉េះ? ហេតុអ្វីការរស់នៅ មានការពិបាកយ៉ាងនេះ? ក្នុងចំណោមមនុស្សដែលអ្នកស្គាល់ តើមានអ្នកដែលបានសួរសំណួរទាំងនេះឬទេ? សូមបង្ហាញពួកគេ ឲ្យស្គាល់សេចក្តីសង្ឃឹម ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ! សៀវភៅដែលមានចំណងជើងថា រឿងនៃសេចក្តីសង្ឃឹម គឺជាខិតប័ណ្ណដំណឹងល្អ ដែលបកស្រាយអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ និងផែនការ ដែលទ្រង់មានសម្រាប់មនុស្ស ដែលទ្រង់បានបង្កើត ហើយសៀវភៅនេះ ក៏បានបង្ហាញអំពីមូលហេតុដែលមានតែព្រះយេស៊ូវទេ ដែលអាចប្រទានសេចក្តីសង្ឃឹមដ៏ពិត។ សូមចែករំលែកសៀវភៅនេះ ដល់មិត្តភក្តិរបស់អ្នក។
ហេតុអ្វីមនុស្សមានការឈឺចាប់ នៅលើផែនដីនេះ?
នេះជាសំណួរដ៏ធំមួយ សម្រាប់យើងរាល់គ្នា។ ក្នុងពិភពលោក ដែលមានពេញដោយការឈឺចាប់ ទុក្ខព្រួយ និងការបាត់បង់ យើងចង់ដឹងថា ហេតុអ្វីមនុស្សមានការឈឺចាប់? តើព្រះជាម្ចាស់មានដំណោះស្រាយអ្វី សម្រាប់បញ្ហានេះ? កូនសៀវភៅនេះនឹងបង្ហាញឲ្យអ្នកបានដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់ក៏ធ្លាប់បានឆ្លងកាត់ទុក្ខវេទនា ដោយផ្ទាល់ផងដែរ បានជាទ្រង់អាចប្រទានក្តីសង្ឃឹមដល់យើងរាល់គ្នា ដោយធានាថា យើងនឹងបានទៅនៅកន្លែងថ្មីមួយ នៅពេលអនាគត ដែលគ្មានការឈឺចាប់ ដោយយើងគ្រាន់តែទទួលជឿទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ។
លុយ ហេតុអ្វី នៅតែមិនគ្រប់?
តើលុយធ្វើឲ្យពិភពលោកវិល ឬមួយយ៉ាងណា? សម្រាប់ខ្លួនយើងផ្ទាល់ ក៏ដូចជាសម្រាប់មនុស្សជាច្រើន ដែលយើងបានស្គាល់ ការដេញតាមលុយ គឺជាបញ្ហាដែលកើតមានជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ យើងត្រូវបង់ថ្លៃនេះបង់ថ្លៃនោះ មិនចេះចប់ ហើយក្នុងក្រុមគ្រួសារ ក៏មានមនុស្សដែលត្រូវការអាហារប្រចាំថ្ងៃ។ ម្យ៉ាងទៀត យើងក៏ត្រូវមានលុយត្រៀមទុក សម្រាប់ការបន្ទាន់ផងដែរ ហើយយើងនៅតែមានអារម្មណ៍ថា លុយរបស់យើងនៅតែមិនគ្រប់គ្រាន់។
ក្នុងសៀវភៅ លុយ : ហេតុអ្វីនៅតែមិនគ្រប់? យើងនឹងបានធ្វើការពិនិត្យជាថ្មី អំពីបញ្ហានេះ តាមការបកស្រាយរបស់ព្រះគម្ពីរប៊ីប។ បើសិនជាអ្នកមានក្រុមគ្រួសារ និងមិត្តភក្តិ ដែលមិនមែនជាគ្រីស្ទបរិស័ទ សួរអ្នកថា ហេតុអ្វីបានជាលុយចេះតែមិនគ្រប់? អ្នកអាចប្រើកូនសៀវភៅនេះ ជាជំនួយ ដើម្បីបកស្រាយអំពីស្ថានភាពហិរញ្ញវត្ថុរបស់ពួកគេ ដោយចិត្តសប្បុរស និងសេចក្តីស្រឡាញ់។ សៀវភៅនេះនឹងជួយឲ្យពួកគេដឹងថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាចម្លើយដ៏ពិត ដែលពួកគេកំពុងស្វែងរក ហើយការរកលុយឲ្យបានច្រើនជាងមុន មិនមែនជាដំណោះស្រាយឡើយ។
ការរស់នៅ ដោយចិត្តក្លាហាន
តើធ្វើដូចម្តេច ឲ្យអ្នកអាចរស់នៅ ដោយការប្តូរផ្តាច់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ នៅពេលដែលអ្នកកំពុងតែរស់នៅក្នុងជីវិត ដែលហ៊ុមព័ទ្ធ ដោយវប្បធម៌ ដែលច្រើនតែទាស់ទទឹង នឹងសេចក្តីពិត និងសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នក? លោកដានីយ៉ែល ជាតួអង្គដ៏សំខាន់ក្នុងគ្រាសញ្ញាចាស់ ដែលបានធ្វើជាគំរូដ៏ល្អ ដោយគាត់បានរស់នៅ ដោយការប្តូរផ្តាច់ សេចក្តីក្លាហាន និងសេចក្តីជំនឿចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងវប្បធម៌ ដែលមានគុណតម្លៃ និងអាទិភាព ផ្ទុយស្រឡៈពីសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់។
គាត់ត្រូវបានពួកបាប៊ីឡូន ចាប់ជាឈ្លើយសឹក ហើយជំលាស ឲ្យទៅរស់ក្នុងទឹកដី និងវប្បធម៌បរទេស ដែលស្ថិតនៅចម្ងាយរាប់រយគីឡូម៉ែត្រ ពីស្រុកកំណើតគាត់ នៅទីក្រុងយេរូសាឡិម។ ហេតុនេះហើយ គាត់បានជួបការលំបាក និងគ្រោះថ្នាក់ជាច្រើន នៅក្នុងបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ ក្នុងវប្បធម៌នៃសាសនាដទៃ។ នៅកន្លែងនោះ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រើលោកដានីយ៉ែល ដើម្បីសម្តែងចេញនូវអំណាចចេស្តាទ្រង់ ហើយលោកដានីយ៉ែលក៏ប្រើសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ ដោយចិត្តក្លាហាន។
លោកដានីយ៉ែលមិនដឹងថា ជីវិតគាត់នឹងទៅជាយ៉ាងណាទេ។ គាត់ស្គាល់ព្រះបន្ទូលសន្យា និងអំណាចចេស្តារបស់ព្រះជាម្ចាស់ តែគាត់មិនដឹងថាទ្រង់មានផែនការយ៉ាងណា សម្រាប់ជីវិតគាត់ទេ។ គាត់គ្រាន់តែដឹងថា គាត់ចង់រស់នៅ ក្នុងជីវិតដែលស្តាប់បង្គាប់ ដែលថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះជាម្ចាស់ ទោះគាត់ស្ថិតក្នុងស្ថានភាព ឬកាលៈទេសៈបែបណា ឬមួយគាត់ជួបទុក្ខលំបាក ឬការល្បួងអ្វីក៏ដោយ។
សព្វថ្ងៃនេះ ក្នុងវប្បធម៌ដែលយើងកំពុងរស់នៅ ព្រះជាម្ចាស់បានត្រាសហៅយើង ដែលកូនរបស់ទ្រង់ ឲ្យធ្វើជាដានីយ៉ែល ក្នុងជំនាន់របស់យើង។ យើងមិនត្រូវត្រាប់តាមសម័យ ឬវប្បធម៌របស់លោកិយឡើយ…
គ្មានការភ័យខ្លាច ចំពោះសេចក្ដីស្លាប់ទៀតឡើយ
ហេតុអ្វីបានជាយើងមានការភ័យខ្លាច ចំពោះសេចក្តីស្លាប់? កូនសៀវភៅសម្រាប់ផ្សាយដំណឹងល្អនេះ នឹងពន្យល់លោកអ្នកអំពីទំនាក់ទំនងរវាងសេចក្តីស្លាប់ និងអំពើបាប ព្រមទាំងប្រាប់ប្រិយមិត្តអ្នកអានទាំងឡាយ អំពីរបៀបដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ បានឈ្នះសេចក្តីស្លាប់ និងអំពីរបៀបដែលយើងអាចយកជ័យជម្នះលើសេចក្តីស្លាប់ ជាមួយនឹងទ្រង់។
តើការងារក្នុងក្តីស្រមៃរបស់ខ្ញុំ នៅឯណា?
ការស្វែងរកការងារក្នុងក្តីស្រមៃ បាននាំឲ្យមនុស្សជាច្រើនមានការនឿយណាយ និងការខកចិត្ត។ កូនសៀវភៅនេះ បង្ហាញអំពីរបៀបដែលព្រះយេស៊ូវ អាចប្រទានឲ្យមនុស្សម្នាក់ៗ មានភាពស្កប់ចិត្តដ៏ពិត នៅក្នុងជីវិត។
រឿងនៃសេចក្តីសង្ឃឹម
ហេតុអ្វីបានជាពិភពលោក មានរឿងច្រើនម្ល៉េះ? ហេតុអ្វីការរស់នៅ មានការពិបាកយ៉ាងនេះ? ក្នុងចំណោមមនុស្សដែលអ្នកស្គាល់ តើមានអ្នកដែលបានសួរសំណួរទាំងនេះឬទេ? សូមបង្ហាញពួកគេ ឲ្យស្គាល់សេចក្តីសង្ឃឹម ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ! សៀវភៅដែលមានចំណងជើងថា រឿងនៃសេចក្តីសង្ឃឹម គឺជាខិតប័ណ្ណដំណឹងល្អ ដែលបកស្រាយអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ និងផែនការ ដែលទ្រង់មានសម្រាប់មនុស្ស ដែលទ្រង់បានបង្កើត ហើយសៀវភៅនេះ ក៏បានបង្ហាញអំពីមូលហេតុដែលមានតែព្រះយេស៊ូវទេ ដែលអាចប្រទានសេចក្តីសង្ឃឹមដ៏ពិត។ សូមចែករំលែកសៀវភៅនេះ ដល់មិត្តភក្តិរបស់អ្នក។
អំពីអង្គការនំម៉ាណាប្រចាំថ្ងៃ
ក្នុង ឆ្នាំ ១៩៣៨ ព័ន្ធកិច្ចរបស់យើងខ្ញុំ បានចាប់ផ្តើម ដោយមានតែកម្មវិធីវិទ្យុប៉ុណ្ណោះ ដែលមានចំណងជើងថា ថ្នាក់ព្រះគម្ពីរក្រុងដេត្រយ (Detroit Bible Class)។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក ចំនួនអ្នកស្តាប់កម្មវិធីវិទ្យុរបស់យើង ក៏មានការកើនឡើង ចាប់ពីក្រុមដ៏តូច នៃអ្នកស្តាប់វិទ្យុដោយការប្តេជ្ញាចិត្ត ក្លាយទៅជាមានអ្នកស្តាប់រាប់លាននាក់ នៅជុំវិញពិភពលោក ដែលប្រើប្រាប់ធនធាន ដែលយើងខ្ញុំបានផលិត ដោយផ្អែកទៅលើព្រះគម្ពីរ។
ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក ឈ្មោះព័ន្ធកិច្ចរបស់យើងខ្ញុំក៏មានការផ្លាស់ប្តូរ ដើម្បីឲ្យគេកាន់តែងាយស្រួលស្គាល់ធនធានជាច្រើនប្រភេទ ដែលយើងខ្ញុំបានផ្តល់ឲ្យ។ សព្វថ្ងៃនេះ យើងខ្ញុំដឹងថា មនុស្សភាគច្រើនដឹងថា យើងខ្ញុំជានរណា ដោយសារ សៀវភៅនំម៉ាណាប្រចាំថ្ងៃ ដែលជាសៀវភៅសម្រាប់ប្រកបជាមួយព្រះបន្ទូលជាប្រចាំថ្ងៃ។ ដូចនេះ យើងខ្ញុំក៏បានប្តូរឈ្មោះព័ន្ធកិច្ចទៅជា អង្គការនំម៉ាណាប្រចាំថ្ងៃ ដើម្បីឲ្យគេកាន់តែងាយស្រួលដឹងថា តើយើងខ្ញុំជានរណា។ ទោះបីជាឈ្មោះព័ន្ធកិច្ចរបស់យើងបានផ្លាស់ប្តូរមែនក៏ដោយ ក៏យើងខ្ញុំនៅតែផ្តោតទៅលើកិច្ចការដដែល គឺផ្តោតទៅលើការឈោងចាប់មនុស្ស នៅទូទាំងពិភពលោក ដោយព្រះរាជសារនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ។
អង្គការយើង ខ្ញុំ ជាអង្គការអន្តរនិកាយ និងមិនរកប្រាក់ចំណេញ ដែលមានបុគ្គលិក និងអ្នកស្ម័គ្រចិត្ត កំពុងបម្រើការនៅក្នុងការិយ៉ាល័យជាង៣៥កន្លែង ដោយធ្វើការរួមគ្នា ដើម្បីចែកចាយសម្ភារៈជាង៦០លាន នៅក្នុង១៥០ប្រទេស។ ទោះបីជាសម្ភារៈរបស់យើងខ្ញុំ ជាការផ្សាយតាមវិទ្យុ ឬទូរទស្សន៍ ជា DVD សម្លេង សៀវភៅ app សម្រាប់ឧបករណ៍…
ទស្សនៈ
ទស្សនៈរបស់យើងខ្ញុំ គឺដើម្បីឲ្យមនុស្ស នៅគ្រប់ជាតិសាសន៍មានទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ខ្លួនជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទ ដោយការលូតលាស់ ឲ្យមានលក្ខណៈកាន់តែដូចទ្រង់ ហើយបម្រើទ្រង់ នៅក្នុងមហាគ្រួសាររបស់ទ្រង់ នៅតាមតំបន់នីមួយៗ ។
បេសកកម្ម
ការងារបេសកកម្មរបស់យើងខ្ញុំ គឺដើម្បីឲ្យមនុស្សគ្រប់រូបមានឱកាសទទួល និងមានការយល់ដឹងអំពីប្រាជ្ញានៃព្រះគម្ពីរ ដែលធ្វើឲ្យជីវិតផ្លាស់ប្រែ ។
