យកទូករបស់អ្នកមក
នំម៉ាណាប្រចាំថ្ងៃ
យកទូករបស់អ្នកមក
ខ្យល់ព្យុះកំបុតត្បូងហាវេយ បាននាំមកនូវទឹកជំនន់ ដែលធ្វើឲ្យមានគ្រោះមហន្តរាយជាច្រើន នៅភាគខាងកើតនៃរដ្ឋតិចសាស់ កាលពីឆ្នាំ២០១៧។ ការវាយប្រហារដ៏ធ្ងន់ធ្ងររបស់ទឹកភ្លៀង បានបណ្តាលឲ្យប្រជាពលរដ្ឋរាប់ពាន់នាក់ ជាប់នៅក្នុងផ្ទះ មិនអាចគេចចេញពីទឹកជំនន់រួច។ មានជនស៊ីវិលជាច្រើននាក់ បាននាំយកទូកពីផ្នែកដទៃទៀតរបស់រដ្ឋតិចសាស់ និងសហរដ្ឋអាមេរិក ដើម្បីជួយសង្រ្គោះប្រជាជន ដែលបានជាប់នៅក្នុងផ្ទះទាំងនោះ ហើយគេក៏បានហៅក្រុមអ្នកជួយសង្រ្គោះនោះថា “តិចសាស់ នេវី”(កងទ័ពជើងទឹករបស់រដ្ឋតិចសាស់)។
សកម្មភាពដ៏ក្លាហាន និងសប្បុរស របស់បុរស និងស្រ្តីទាំងនោះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការលើកទឹកចិត្ត ដែលបានចែងក្នុងបទគម្ពីរ សុភាសិត ៣:២៧ ដែលបានបង្រៀនយើង ឲ្យជួយអ្នកដទៃ ពេលណាដែលយើងអាចធ្វើទៅបាន។ ពួកគេមានលទ្ធភាពជួយអ្នកដែលត្រូវការជំនួយ ដោយនាំយកទូករបស់ពួកគេមកតំបន់មានទឹកជំនន់។ ក្រុមអ្នកជួយសង្រ្គោះទាំងនោះបានបង្ហាញចេញនូវការស្ម័គ្រចិត្តប្រើប្រាស់ធនធានអ្វីក៏ដោយ ដែលខ្លួនមាន ជាប្រយោជន៍ដល់អ្នកដទៃ។
យើងប្រហែលជាមិនតែងតែមានអារម្មណ៍ថា យើងមានលទ្ធភាពគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីធ្វើកិច្ចការនៅចំពោះមុខនោះទេ។ ជាញឹកញាប់ យើងមានអារម្មណ៍ថា ដូចជាពិការរកធ្វើអ្វីមិនកើត ដោយគិតថា យើងខ្វះជំនាញ បទពិសោធន៍ ធនធាន ឬពេលវេលា ដើម្បីជួយអ្នកដទៃ។ ស្ថិតក្នុងពេលបែបនេះ យើងក៏បានប្រញាប់ដើរចេញ ដោយមិនបានគិតដល់អ្វីដែលខ្លួនពិតជាមាន ដែលអាចជួយអ្នកដទៃបាន។ ក្រុមជួយសង្រ្គោះតិចសាស់នេវី មិនអាចធ្វើឲ្យទឹកជំនន់ឈប់បានទេ ហើយក៏មិនអាចចេញច្បាប់ឲ្យរដ្ឋាភិបាលមកជួយភ្លាមៗបានដែរ។ ប៉ុន្តែ ពួកគេបានប្រើអ្វីដែលពួកគេមាន ដូចជាទូកជាដើម ដើម្បីមកបំពេញតម្រូវការដ៏ជ្រាលជ្រៅ របស់ជនរួមជាតិរបស់ខ្លួន។ ចូរយើងនាំយកអ្វីដែលយើងអាចប្រើបាន ដើម្បីជួយអ្នកដទៃ…
បន្លាដែលចាក់ទំលុះ
មានពេលមួយចង្អុលដៃរបស់ខ្ញុំ បានមុតបន្លា ហើយឈាមក៏បានហូរចេញមក។ ខ្ញុំក៏បានស្រែកថ្ងូរ ហើយប្រញាប់ដកដៃចេញមកវិញ តាមសុភាវគតិរបស់ខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនគួរមានការភ្ញាក់ផ្អើលទេ។ វាជារឿងធម្មតាទេ ដែលខ្ញុំមុតដៃ ដោយសារខ្ញុំលួសមែកគុម្ពោតព្រៃដែលមានបន្លាច្រើន ដោយមិនបានប្រើស្រោមដៃ។ ម្រាមដៃខ្ញុំក៏បានចុកខ្ទោកៗ ហើយឈាមក៏បានហូរចេញមក។ ពេលខ្ញុំស្វែងរកបង់រំរបួស ខ្ញុំក៏ស្រាប់តែនឹកគិត អំពីព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់ខ្ញុំ។
មុនពេលគេយកព្រះអង្គទៅឆ្កាង គេបានយកភួងបន្លាមកពាក់ពីលើព្រះកេសទ្រង់(យ៉ូហាន ១៩:១-៣)។ ខ្ញុំក៏បានគិតថា បើបន្លាតែមួយបានធ្វើឲ្យខ្ញុំឈឺចាប់ខ្លាំងយ៉ាងនេះហើយ ចុះទំរាំតែបន្លាជាច្រើន ដែលគេបានក្រងធ្វើមកុដពាក់ពីលើព្រះកេសព្រះយេស៊ូវ តើបានធ្វើឲ្យទ្រង់មានការឈឺចាប់ខ្លាំងប៉ុណ្ណា? នេះគ្រាន់តែជាការឈឺចាប់ខាងរូបកាយមួយផ្នែកតូចប៉ុណ្ណោះ ដែលទ្រង់បានទទួលរង មុនពេលទ្រង់សុគត។ គេបានវាយខ្នងទ្រង់ នឹងរំពាត់ខ្សែទៃ ហើយយកដែកគោលមកដំទំលុះកដៃ និងប្រអប់ជើងទ្រង់ទៀត។ សូម្បីតែពេលដែលទ្រង់បានសុគតហើយ ក៏គេនៅតែយកលំពែងមកចាក់ទំលុះចំហៀងទ្រង់ទៀត។
ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវក៏បានទទួលរងការឈឺចាប់ខាងវិញ្ញាណផងដែរ។ បទគម្ពីរអេសាយ ជំពូក ៥៣ ខ.៥ បានប្រាប់យើងថា “ទ្រង់ត្រូវរបួស ដោយព្រោះអំពើរំលងរបស់យើង ក៏ត្រូវវាយជាំ ដោយព្រោះអំពើទុច្ចរិតរបស់យើងទេ ឯការវាយផ្ចាលដែលនាំឲ្យយើងបានជាមេត្រី”។ ត្រង់ចំណុចនេះ លោកអេសាយបាននិយាយអំពីមេត្រីភាព សំដៅទៅលើការអត់ទោសបាប។ ព្រះយេស៊ូវបានអនុញ្ញាតឲ្យគេចាក់ទំលុះព្រះកាយទ្រង់ ដោយបន្លា ដែកគោល និងលំពែង គឺដើម្បីជួយឲ្យយើងមានមេត្រីភាពខាងវិញ្ញាណជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់។ ការលះបង់របស់ទ្រង់ និងការដែលទ្រង់ស្ម័គ្រព្រះទ័យសុគតជួសយើង គឺបានបើកផ្លូវ ឲ្យយើងអាចមានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងព្រះវរបិតា។ ហើយព្រះគម្ពីរក៏បានប្រាប់យើងថា ទ្រង់ក៏បានធ្វើការផ្សៈផ្សានេះ…
ការអធិស្ឋាន និងរណាយន្ត
ខ្ញុំមានការគោរព ចំពោះភាពក្លាហានរបស់អ៊ំស្រី ក្លេឌី(Glady) ទីបីជាលក្ខណៈសម្បត្តិមួយនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការព្រួយបារម្ភចំពោះគាត់ នៅពេលខ្លះក៏ដោយ។ ឧទារហណ៍ មានពេលមួយ ខ្ញុំមានការព្រួយបារម្ភ ពេលដែលគាត់បានចែកចាយប្រាប់ខ្ញុំ នៅក្នុងអ៊ីមែលរបស់គាត់ថា គាត់បានកាប់រំលំដើមវលណាត់ដ៏ធំមួយដើម កាលពីថ្ងៃម្សិលមិញ។
ខ្ញុំមានការព្រួយបារម្ភចំពោះគាត់ ព្រោះគាត់មានអាយុ៧៦ឆ្នាំហើយ។ គាត់ហ៊ានប្រើរណាយន្ត ឬត្រង់ស៊ីន័រ ដើម្បីកាប់រំលំដើមឈើនោះ ដែលបានដុះពីក្រោយបន្ទប់ដាក់ឡានរបស់គាត់។ ពេលដែលឫសរបស់ដើមឈើនោះ បានព្យាយាមផុសចេញមកតាមជញ្ជាំងស៊ីម៉ង់ គាត់ដឹងថា គាត់ត្រូវតែកាប់ដើមឈើនោះចោល។ ប៉ុន្តែ គាត់បានប្រាប់យើងថា គាត់តែងតែអធិស្ឋាន មុនពេលគាត់ចាប់ផ្តើមធ្វើកិច្ចការដ៏គ្រោះថ្នាក់ដូចនេះ។
ខណៈពេលដែលលោកនេហេមា កំពុងបម្រើការជាអ្នកថ្វាយពែងដល់ស្តេចនៃចក្រភពពើរស៊ី ក្នុងអំឡុងពេលដែលប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល កំពុងរស់នៅជាឈ្លើយសឹក មានអ្នកខ្លះបានធ្វើដំណើរទៅទីក្រុងយេរូសាឡិមវិញ។ ពេលពួកគេវិលត្រឡប់មកវិញ គាត់ក៏បានទទួលដំណឹងថា “កំផែងនៃក្រុងយេរូសាឡិម ក៏បាក់បែក ហើយទ្វារបានឆេះអស់ផង”(នេហេមា ១:៣)។ ដោយសារកំផែងបាក់បែក នោះពួកខ្មាំងសត្រូវងាយនឹងលើកទ័ពមកវាយយកទីក្រុងយេរូសាឡិម។ លោកនេហេមាមានការអាណិតអាសូរ ចំពោះប្រជាជនរបស់គាត់ ហើយចង់ជួយពួកគេ។ ប៉ុន្តែ គាត់ត្រូវអធិស្ឋានជាមុនសិន ជាពិសេស ដោយសារស្តេចថ្មី បានសរសេរសំបុត្របង្គាប់ឲ្យគេបញ្ឈប់ការសាងសង់ នៅទីក្រុងយេរូសាឡិម(មើលអែសរ៉ា ៤)។ លោកនេហេមាក៏បានអធិស្ឋានឲ្យប្រជាជនគាត់(នេហេមា ១:៥-១០) ហើយបន្ទាប់មក គាត់ក៏បានទូលសូមជំនួយពីព្រះជាម្ចាស់ មុនពេលទូលសូមការអនុញ្ញាតិពីស្តេច ឲ្យចាកចេញទៅទីក្រុងយេរូសាឡិម(ខ.១១)។
តើអ្នកឆ្លើយតបចំពោះបញ្ហា ដោយការអធិស្ឋានដែរឬទេ? ការអធិស្ឋាន គឺជាវិធីដ៏ល្អបំផុត…
ការល្អ និងការអាក្រក់
ការភ័យខ្លាច អាចធ្វើឲ្យយើងរកធ្វើអ្វីមិនកើត។ យើងដឹង អំពីមូលហេតុដែល យើងមានការភ័យខ្លាច។ យើងខ្លាចអ្វីដែលធ្វើឲ្យយើងឈឺចាប់ កាលពីអតីតកាល និងអ្វីៗដែលងាយនឹងធ្វើឲ្យយើងឈឺចាប់ម្តងទៀត។ ដូចនេះ ជួនកាល យើងនៅជាប់គាំង មិនអាចត្រឡប់ថយក្រោយ ហើយក៏ភ័យខ្លាចពេក មិនអាចបោះជំហានទៅមុខបាន។ យើងក៏បាននិយាយម្នាក់ឯងថា “ខ្ញុំមិនអាចធ្វើវាបានទេ។ ខ្ញុំមិនមានភាពវ័យឆ្លាត មិនខ្លាំង ឬមិនមានភាពក្លាហានល្មមនឹងប្រឈមមុននឹងការឈឺចាប់នោះទៀត”។
ខ្ញុំមានការចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំង ចំពោះការពិពណ៌នា របស់អ្នកនិពន្ធឈ្មោះ ហ្វ្រេតដឺរិគ បឺចន័រ(Frederick Buechner) អំពីព្រះគុណរបស់ព្រះ។ គាត់ថា ព្រះគុណព្រះ គឺដូចជាសម្លេងដ៏ស្រទន់ ដែលនិយាយថា “ក្នុងលោកិយនេះ ការអាក្រក់ និងការល្អនឹងកើតឡើង។ តែកុំខ្លាចឡើយ។ ខ្ញុំនៅជាមួយអ្នកជានិច្ច”។
ការអាក្រក់នឹងកើតឡើង។ ក្នុងលោកិយនេះ មនុស្សដែលទទួលរងការឈឺចាប់ ធ្វើឲ្យអ្នកដទៃឈឺចាប់ ដែលជាញឹកញាប់ ពួកគេបានប្រើការអាក្រក់។ យើងធ្លាប់ជួបរឿងអាក្រក់ ដែលក្នុងនោះ ការអាក្រក់បានហ៊ុមព័ទ្ធយើង ហើយអ្នកដទៃបានធ្វើឲ្យយើងមានរបួស គឺមិនខុសពីស្តេចដាវីឌឡើយ(ទំនុកដំកើង ៥៧:៤)។ ហើយយើងក៏បានសោកសង្រេង ហើយក៏បានអំពាវនាវរកព្រះជាម្ចាស់(ខ.១-២)។
ប៉ុន្តែ ដោយសារព្រះជាម្ចាស់បានគង់នៅជាមួយយើង នោះការល្អក៏អាចកើតឡើងផងដែរ។ ខណៈពេលដែលយើងរត់ទៅរកទ្រង់ ដោយការឈឺចាប់ និងការភ័យខ្លាច ព្រះទ្រង់ក៏បង្ហាញឲ្យយើងឃើញសេចក្តីស្រឡាញ់ ឬសេចក្តីសប្បុរសរបស់ទ្រង់ ដែលធំប្រសើរលើសការឈឺចាប់ ដែលគេបានផ្តល់ឲ្យយើង(ខ.១-៣) គឺសេចក្តីស្រឡាញ់…
ចូរទុកចិត្តទ្រង់ជាមុនសិន
កាលខ្ញុំនៅក្មេង ខ្ញុំខ្លាចទឹក ប៉ុន្តែ ប៉ារបស់ខ្ញុំចង់ឲ្យខ្ញុំរៀនហែលទឹក។ គាត់នាំខ្ញុំទៅកន្លែងជ្រៅលិចក្បាលខ្ញុំ នៅក្នុងអាងហែលទឹក ដែលមានតែគាត់ម្នាក់ដែលចាំជួយខ្ញុំ។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានបង្រៀនខ្ញុំឲ្យសម្រួលអារម្មណ៍ ហើយបណ្តែតខ្លួននៅលើទឹក។ ពេលខ្ញុំមានការភ័យខ្លាច ខ្ញុំក៏បានប្រាប់គាត់ កុំឲ្យលែងខ្ញុំ។ ហើយគាត់ក៏បានសន្យាថា គាត់នឹងមិនទុកខ្ញុំចោលឡើយ គាត់បានកាន់ខ្ញុំជាប់ហើយ។
វាមិនគ្រាន់តែជាការរៀនហែលទឹកប៉ុណ្ណោះទេ តែជាការរៀនទុកចិត្តផងដែរ។ ខ្ញុំដឹងថា ប៉ាខ្ញុំស្រឡាញ់ខ្ញុំ ហើយនឹងមិនដែលមានបំណង ទុកឲ្យខ្ញុំមានគ្រោះថ្នាក់ឡើយ តែខ្ញុំនៅតែមានការភ័យខ្លាចខ្លាំង។ ខ្ញុំបានតោងកគាត់យ៉ាងណែន ទាល់តែគាត់ផ្តល់ការធានាថា អ្វីៗនឹងល្អប្រសើរឡើង។ ទីបំផុត ការអត់ធ្មត់ និងភាពសប្បុរសរបស់គាត់ ក៏បានទទួលជោគជ័យ ហើយខ្ញុំក៏បានចាប់ផ្តើមហែលទឹក។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំត្រូវតែទុកចិត្តគាត់ជាមុនសិន។
ពេលដែលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ទាល់ច្រក មិនអាចចេញពីការលំបាកបាន ជួនកាល ខ្ញុំក៏បាននឹកគិតដល់ពេលនោះ។ ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការដែលព្រះអម្ចាស់ បានធានាដល់រាស្រ្តទ្រង់ថា ទ្រង់នឹងទ្រទ្រង់ពួកគេ សូម្បីតែនៅពេលដែលពួកគេចាស់ជរា។ ទ្រង់បានបង្កើតពួកគេ ហើយទ្រង់នឹងបីពួកគេ(អេសាយ ៤៦:៤)។
យើងមិនតែងតែអាចមានអារម្មណ៍ថា ព្រះហស្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់ កំពុងតែបីយើង តែទ្រង់បានសន្យាថា ទ្រង់នឹងមិនចាកចេញពីយើងឡើយ(ហេព្រើរ ១៣:៥)។ ទ្រង់ជួយឲ្យយើងរៀនទុកចិត្ត ចំពោះសេចក្តីស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់ ខណៈពេលដែលយើងបានសម្រាក នៅក្នុងការថែរក្សា និងព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ទ្រង់។ ទ្រង់លើកយើងឡើង ឲ្យខ្ពស់ផុតការព្រួយបារម្ភរបស់យើង ដើម្បីឲ្យយើងរកឃើញសន្តិភាពថ្មី នៅក្នុងទ្រង់។…
ចូរសួរសត្វចុះ
មានពេលមួយ គេបានសង្រ្គោះសត្វឥន្រ្ទីក្បាលត្រងោលមួយក្បាល។ ចៅៗរបស់ខ្ញុំមានការជក់ចិត្ត នឹងការទស្សនាសត្វឥន្រ្ទីនេះ នៅទល់នឹងមុខ។ គេថែមទាំងបានអនុញ្ញាត ឲ្យពួកគេប៉ះវាផងដែរ។ អ្នកស្ម័គ្រចិត្តនៅសួនសត្វក៏បានពិពណ៌នាប្រាប់យើង អំពីបក្សីដ៏ខ្លាំងមួយក្បាលនេះ ដែលកំពុងទំនៅលើដៃគាត់ ហើយខ្ញុំក៏មានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលបានដឹងថា សត្វឥន្រ្ទីឈ្មោលមួយក្បាលនេះ មានស្លាបប្រវែង ជិត២ម៉ែត្រ តែដោយសារឆ្អឹងរបស់វាមានប្រហោងក្នុង នោះវាមានទម្ងន់ប្រហែល៤គីឡូក្រាមប៉ុណ្ណោះ។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកឃើញសត្វឥន្រ្ទីដ៏មហិមាមួយក្បាល ដែលខ្ញុំធ្លាប់ឃើញហើរសំកាំងពីលើបឹងមួយ ដោយត្រៀមខ្លួនបោះពួយទម្លាក់ខ្លួនចុះមកចាប់ចំណីរបស់ខ្លួន នឹងក្រញាំជើង។ ហើយខ្ញុំក៏បាននឹកឃើញសត្វធំមួយក្បាលទៀត គឺសត្វក្រសារពណ៌ខៀវ មានជើងវែងៗ ដែលខ្ញុំបានលួចមើលឃើញវាកំពុងឈរស្ងៀម នៅមាត់ស្រះមួយ។ វាបានត្រៀមចឹកចំណីរបស់វានៅក្នុងទឹក ដោយចំពុះដ៏វែងរបស់វា។ សត្វទាំងពីរប្រភេទនេះ ស្ថិតនៅក្នុងចំណោមសត្វបក្សីជិត១ម៉ឺនប្រភេទទៀត ដែលអាចដឹកនាំគំនិតយើង ឲ្យគិតអំពីព្រះអាទិកររបស់យើង។
ក្នុងព្រះគម្ពីរយ៉ូប មិត្តភក្តិរបស់លោកយ៉ូបបានជជែកគ្នា អំពីមូលហេតុ ដែលគាត់កំពុងរងទុក្ខវេទនា ហើយក៏បានសួរគាត់ថា “តើអ្នកអាចគិតយល់អាថ៌កំបាំងទំាងអស់របស់ព្រះបានទេ?” (មើល ១១:៥-៩)។ លោកយ៉ូបក៏បានឆ្លើយតប ចំពោះពួកគេវិញ ដោយប្រកាសថា “ចូរអ្នកសួរសត្វតិរច្ឆានឥឡូវចុះ វានឹងបង្រៀនអ្នក ហើយសត្វស្លាប ដែលហើរលើអាកាសផង វានឹងប្រាប់ឲ្យអ្នកដឹង”(យ៉ូប ១២:៧)។ សត្វគឺជាភស្តុតាង ដែលបញ្ជាក់អំពីសេចក្តីពិតដែលថា ព្រះទ្រង់បានរចនា និងថែរក្សា ហើយគ្រប់គ្រងស្នាព្រះហស្តទ្រង់ “ដែលជីវិតនៃសត្វទាំងឡាយ សុទ្ធតែនៅក្នុងព្រះហស្តទ្រង់ ព្រមទាំងខ្យល់ដង្ហើមរបស់មនុស្សផងដូច្នេះ”(ខ.១០)។
ដោយសារព្រះទ្រង់យកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះសត្វបក្សី (ម៉ាថាយ ៦:២៦…
យកទូករបស់អ្នកមក
ខ្យល់ព្យុះកំបុតត្បូងហាវេយ បាននាំមកនូវទឹកជំនន់ ដែលធ្វើឲ្យមានគ្រោះមហន្តរាយជាច្រើន នៅភាគខាងកើតនៃរដ្ឋតិចសាស់ កាលពីឆ្នាំ២០១៧។ ការវាយប្រហារដ៏ធ្ងន់ធ្ងររបស់ទឹកភ្លៀង បានបណ្តាលឲ្យប្រជាពលរដ្ឋរាប់ពាន់នាក់ ជាប់នៅក្នុងផ្ទះ មិនអាចគេចចេញពីទឹកជំនន់រួច។ មានជនស៊ីវិលជាច្រើននាក់ បាននាំយកទូកពីផ្នែកដទៃទៀតរបស់រដ្ឋតិចសាស់ និងសហរដ្ឋអាមេរិក ដើម្បីជួយសង្រ្គោះប្រជាជន ដែលបានជាប់នៅក្នុងផ្ទះទាំងនោះ ហើយគេក៏បានហៅក្រុមអ្នកជួយសង្រ្គោះនោះថា “តិចសាស់ នេវី”(កងទ័ពជើងទឹករបស់រដ្ឋតិចសាស់)។
សកម្មភាពដ៏ក្លាហាន និងសប្បុរស របស់បុរស និងស្រ្តីទាំងនោះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការលើកទឹកចិត្ត ដែលបានចែងក្នុងបទគម្ពីរ សុភាសិត ៣:២៧ ដែលបានបង្រៀនយើង ឲ្យជួយអ្នកដទៃ ពេលណាដែលយើងអាចធ្វើទៅបាន។ ពួកគេមានលទ្ធភាពជួយអ្នកដែលត្រូវការជំនួយ ដោយនាំយកទូករបស់ពួកគេមកតំបន់មានទឹកជំនន់។ ក្រុមអ្នកជួយសង្រ្គោះទាំងនោះបានបង្ហាញចេញនូវការស្ម័គ្រចិត្តប្រើប្រាស់ធនធានអ្វីក៏ដោយ ដែលខ្លួនមាន ជាប្រយោជន៍ដល់អ្នកដទៃ។
យើងប្រហែលជាមិនតែងតែមានអារម្មណ៍ថា យើងមានលទ្ធភាពគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីធ្វើកិច្ចការនៅចំពោះមុខនោះទេ។ ជាញឹកញាប់ យើងមានអារម្មណ៍ថា ដូចជាពិការរកធ្វើអ្វីមិនកើត ដោយគិតថា យើងខ្វះជំនាញ បទពិសោធន៍ ធនធាន ឬពេលវេលា ដើម្បីជួយអ្នកដទៃ។ ស្ថិតក្នុងពេលបែបនេះ យើងក៏បានប្រញាប់ដើរចេញ ដោយមិនបានគិតដល់អ្វីដែលខ្លួនពិតជាមាន ដែលអាចជួយអ្នកដទៃបាន។ ក្រុមជួយសង្រ្គោះតិចសាស់នេវី មិនអាចធ្វើឲ្យទឹកជំនន់ឈប់បានទេ ហើយក៏មិនអាចចេញច្បាប់ឲ្យរដ្ឋាភិបាលមកជួយភ្លាមៗបានដែរ។ ប៉ុន្តែ ពួកគេបានប្រើអ្វីដែលពួកគេមាន ដូចជាទូកជាដើម ដើម្បីមកបំពេញតម្រូវការដ៏ជ្រាលជ្រៅ របស់ជនរួមជាតិរបស់ខ្លួន។ ចូរយើងនាំយកអ្វីដែលយើងអាចប្រើបាន ដើម្បីជួយអ្នកដទៃ…
បន្លាដែលចាក់ទំលុះ
មានពេលមួយចង្អុលដៃរបស់ខ្ញុំ បានមុតបន្លា ហើយឈាមក៏បានហូរចេញមក។ ខ្ញុំក៏បានស្រែកថ្ងូរ ហើយប្រញាប់ដកដៃចេញមកវិញ តាមសុភាវគតិរបស់ខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនគួរមានការភ្ញាក់ផ្អើលទេ។ វាជារឿងធម្មតាទេ ដែលខ្ញុំមុតដៃ ដោយសារខ្ញុំលួសមែកគុម្ពោតព្រៃដែលមានបន្លាច្រើន ដោយមិនបានប្រើស្រោមដៃ។ ម្រាមដៃខ្ញុំក៏បានចុកខ្ទោកៗ ហើយឈាមក៏បានហូរចេញមក។ ពេលខ្ញុំស្វែងរកបង់រំរបួស ខ្ញុំក៏ស្រាប់តែនឹកគិត អំពីព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់ខ្ញុំ។
មុនពេលគេយកព្រះអង្គទៅឆ្កាង គេបានយកភួងបន្លាមកពាក់ពីលើព្រះកេសទ្រង់(យ៉ូហាន ១៩:១-៣)។ ខ្ញុំក៏បានគិតថា បើបន្លាតែមួយបានធ្វើឲ្យខ្ញុំឈឺចាប់ខ្លាំងយ៉ាងនេះហើយ ចុះទំរាំតែបន្លាជាច្រើន ដែលគេបានក្រងធ្វើមកុដពាក់ពីលើព្រះកេសព្រះយេស៊ូវ តើបានធ្វើឲ្យទ្រង់មានការឈឺចាប់ខ្លាំងប៉ុណ្ណា? នេះគ្រាន់តែជាការឈឺចាប់ខាងរូបកាយមួយផ្នែកតូចប៉ុណ្ណោះ ដែលទ្រង់បានទទួលរង មុនពេលទ្រង់សុគត។ គេបានវាយខ្នងទ្រង់ នឹងរំពាត់ខ្សែទៃ ហើយយកដែកគោលមកដំទំលុះកដៃ និងប្រអប់ជើងទ្រង់ទៀត។ សូម្បីតែពេលដែលទ្រង់បានសុគតហើយ ក៏គេនៅតែយកលំពែងមកចាក់ទំលុះចំហៀងទ្រង់ទៀត។
ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវក៏បានទទួលរងការឈឺចាប់ខាងវិញ្ញាណផងដែរ។ បទគម្ពីរអេសាយ ជំពូក ៥៣ ខ.៥ បានប្រាប់យើងថា “ទ្រង់ត្រូវរបួស ដោយព្រោះអំពើរំលងរបស់យើង ក៏ត្រូវវាយជាំ ដោយព្រោះអំពើទុច្ចរិតរបស់យើងទេ ឯការវាយផ្ចាលដែលនាំឲ្យយើងបានជាមេត្រី”។ ត្រង់ចំណុចនេះ លោកអេសាយបាននិយាយអំពីមេត្រីភាព សំដៅទៅលើការអត់ទោសបាប។ ព្រះយេស៊ូវបានអនុញ្ញាតឲ្យគេចាក់ទំលុះព្រះកាយទ្រង់ ដោយបន្លា ដែកគោល និងលំពែង គឺដើម្បីជួយឲ្យយើងមានមេត្រីភាពខាងវិញ្ញាណជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់។ ការលះបង់របស់ទ្រង់ និងការដែលទ្រង់ស្ម័គ្រព្រះទ័យសុគតជួសយើង គឺបានបើកផ្លូវ ឲ្យយើងអាចមានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងព្រះវរបិតា។ ហើយព្រះគម្ពីរក៏បានប្រាប់យើងថា ទ្រង់ក៏បានធ្វើការផ្សៈផ្សានេះ…
ការអធិស្ឋាន និងរណាយន្ត
ខ្ញុំមានការគោរព ចំពោះភាពក្លាហានរបស់អ៊ំស្រី ក្លេឌី(Glady) ទីបីជាលក្ខណៈសម្បត្តិមួយនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការព្រួយបារម្ភចំពោះគាត់ នៅពេលខ្លះក៏ដោយ។ ឧទារហណ៍ មានពេលមួយ ខ្ញុំមានការព្រួយបារម្ភ ពេលដែលគាត់បានចែកចាយប្រាប់ខ្ញុំ នៅក្នុងអ៊ីមែលរបស់គាត់ថា គាត់បានកាប់រំលំដើមវលណាត់ដ៏ធំមួយដើម កាលពីថ្ងៃម្សិលមិញ។
ខ្ញុំមានការព្រួយបារម្ភចំពោះគាត់ ព្រោះគាត់មានអាយុ៧៦ឆ្នាំហើយ។ គាត់ហ៊ានប្រើរណាយន្ត ឬត្រង់ស៊ីន័រ ដើម្បីកាប់រំលំដើមឈើនោះ ដែលបានដុះពីក្រោយបន្ទប់ដាក់ឡានរបស់គាត់។ ពេលដែលឫសរបស់ដើមឈើនោះ បានព្យាយាមផុសចេញមកតាមជញ្ជាំងស៊ីម៉ង់ គាត់ដឹងថា គាត់ត្រូវតែកាប់ដើមឈើនោះចោល។ ប៉ុន្តែ គាត់បានប្រាប់យើងថា គាត់តែងតែអធិស្ឋាន មុនពេលគាត់ចាប់ផ្តើមធ្វើកិច្ចការដ៏គ្រោះថ្នាក់ដូចនេះ។
ខណៈពេលដែលលោកនេហេមា កំពុងបម្រើការជាអ្នកថ្វាយពែងដល់ស្តេចនៃចក្រភពពើរស៊ី ក្នុងអំឡុងពេលដែលប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល កំពុងរស់នៅជាឈ្លើយសឹក មានអ្នកខ្លះបានធ្វើដំណើរទៅទីក្រុងយេរូសាឡិមវិញ។ ពេលពួកគេវិលត្រឡប់មកវិញ គាត់ក៏បានទទួលដំណឹងថា “កំផែងនៃក្រុងយេរូសាឡិម ក៏បាក់បែក ហើយទ្វារបានឆេះអស់ផង”(នេហេមា ១:៣)។ ដោយសារកំផែងបាក់បែក នោះពួកខ្មាំងសត្រូវងាយនឹងលើកទ័ពមកវាយយកទីក្រុងយេរូសាឡិម។ លោកនេហេមាមានការអាណិតអាសូរ ចំពោះប្រជាជនរបស់គាត់ ហើយចង់ជួយពួកគេ។ ប៉ុន្តែ គាត់ត្រូវអធិស្ឋានជាមុនសិន ជាពិសេស ដោយសារស្តេចថ្មី បានសរសេរសំបុត្របង្គាប់ឲ្យគេបញ្ឈប់ការសាងសង់ នៅទីក្រុងយេរូសាឡិម(មើលអែសរ៉ា ៤)។ លោកនេហេមាក៏បានអធិស្ឋានឲ្យប្រជាជនគាត់(នេហេមា ១:៥-១០) ហើយបន្ទាប់មក គាត់ក៏បានទូលសូមជំនួយពីព្រះជាម្ចាស់ មុនពេលទូលសូមការអនុញ្ញាតិពីស្តេច ឲ្យចាកចេញទៅទីក្រុងយេរូសាឡិម(ខ.១១)។
តើអ្នកឆ្លើយតបចំពោះបញ្ហា ដោយការអធិស្ឋានដែរឬទេ? ការអធិស្ឋាន គឺជាវិធីដ៏ល្អបំផុត…
ការល្អ និងការអាក្រក់
ការភ័យខ្លាច អាចធ្វើឲ្យយើងរកធ្វើអ្វីមិនកើត។ យើងដឹង អំពីមូលហេតុដែល យើងមានការភ័យខ្លាច។ យើងខ្លាចអ្វីដែលធ្វើឲ្យយើងឈឺចាប់ កាលពីអតីតកាល និងអ្វីៗដែលងាយនឹងធ្វើឲ្យយើងឈឺចាប់ម្តងទៀត។ ដូចនេះ ជួនកាល យើងនៅជាប់គាំង មិនអាចត្រឡប់ថយក្រោយ ហើយក៏ភ័យខ្លាចពេក មិនអាចបោះជំហានទៅមុខបាន។ យើងក៏បាននិយាយម្នាក់ឯងថា “ខ្ញុំមិនអាចធ្វើវាបានទេ។ ខ្ញុំមិនមានភាពវ័យឆ្លាត មិនខ្លាំង ឬមិនមានភាពក្លាហានល្មមនឹងប្រឈមមុននឹងការឈឺចាប់នោះទៀត”។
ខ្ញុំមានការចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំង ចំពោះការពិពណ៌នា របស់អ្នកនិពន្ធឈ្មោះ ហ្វ្រេតដឺរិគ បឺចន័រ(Frederick Buechner) អំពីព្រះគុណរបស់ព្រះ។ គាត់ថា ព្រះគុណព្រះ គឺដូចជាសម្លេងដ៏ស្រទន់ ដែលនិយាយថា “ក្នុងលោកិយនេះ ការអាក្រក់ និងការល្អនឹងកើតឡើង។ តែកុំខ្លាចឡើយ។ ខ្ញុំនៅជាមួយអ្នកជានិច្ច”។
ការអាក្រក់នឹងកើតឡើង។ ក្នុងលោកិយនេះ មនុស្សដែលទទួលរងការឈឺចាប់ ធ្វើឲ្យអ្នកដទៃឈឺចាប់ ដែលជាញឹកញាប់ ពួកគេបានប្រើការអាក្រក់។ យើងធ្លាប់ជួបរឿងអាក្រក់ ដែលក្នុងនោះ ការអាក្រក់បានហ៊ុមព័ទ្ធយើង ហើយអ្នកដទៃបានធ្វើឲ្យយើងមានរបួស គឺមិនខុសពីស្តេចដាវីឌឡើយ(ទំនុកដំកើង ៥៧:៤)។ ហើយយើងក៏បានសោកសង្រេង ហើយក៏បានអំពាវនាវរកព្រះជាម្ចាស់(ខ.១-២)។
ប៉ុន្តែ ដោយសារព្រះជាម្ចាស់បានគង់នៅជាមួយយើង នោះការល្អក៏អាចកើតឡើងផងដែរ។ ខណៈពេលដែលយើងរត់ទៅរកទ្រង់ ដោយការឈឺចាប់ និងការភ័យខ្លាច ព្រះទ្រង់ក៏បង្ហាញឲ្យយើងឃើញសេចក្តីស្រឡាញ់ ឬសេចក្តីសប្បុរសរបស់ទ្រង់ ដែលធំប្រសើរលើសការឈឺចាប់ ដែលគេបានផ្តល់ឲ្យយើង(ខ.១-៣) គឺសេចក្តីស្រឡាញ់…
ចូរទុកចិត្តទ្រង់ជាមុនសិន
កាលខ្ញុំនៅក្មេង ខ្ញុំខ្លាចទឹក ប៉ុន្តែ ប៉ារបស់ខ្ញុំចង់ឲ្យខ្ញុំរៀនហែលទឹក។ គាត់នាំខ្ញុំទៅកន្លែងជ្រៅលិចក្បាលខ្ញុំ នៅក្នុងអាងហែលទឹក ដែលមានតែគាត់ម្នាក់ដែលចាំជួយខ្ញុំ។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានបង្រៀនខ្ញុំឲ្យសម្រួលអារម្មណ៍ ហើយបណ្តែតខ្លួននៅលើទឹក។ ពេលខ្ញុំមានការភ័យខ្លាច ខ្ញុំក៏បានប្រាប់គាត់ កុំឲ្យលែងខ្ញុំ។ ហើយគាត់ក៏បានសន្យាថា គាត់នឹងមិនទុកខ្ញុំចោលឡើយ គាត់បានកាន់ខ្ញុំជាប់ហើយ។
វាមិនគ្រាន់តែជាការរៀនហែលទឹកប៉ុណ្ណោះទេ តែជាការរៀនទុកចិត្តផងដែរ។ ខ្ញុំដឹងថា ប៉ាខ្ញុំស្រឡាញ់ខ្ញុំ ហើយនឹងមិនដែលមានបំណង ទុកឲ្យខ្ញុំមានគ្រោះថ្នាក់ឡើយ តែខ្ញុំនៅតែមានការភ័យខ្លាចខ្លាំង។ ខ្ញុំបានតោងកគាត់យ៉ាងណែន ទាល់តែគាត់ផ្តល់ការធានាថា អ្វីៗនឹងល្អប្រសើរឡើង។ ទីបំផុត ការអត់ធ្មត់ និងភាពសប្បុរសរបស់គាត់ ក៏បានទទួលជោគជ័យ ហើយខ្ញុំក៏បានចាប់ផ្តើមហែលទឹក។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំត្រូវតែទុកចិត្តគាត់ជាមុនសិន។
ពេលដែលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ទាល់ច្រក មិនអាចចេញពីការលំបាកបាន ជួនកាល ខ្ញុំក៏បាននឹកគិតដល់ពេលនោះ។ ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការដែលព្រះអម្ចាស់ បានធានាដល់រាស្រ្តទ្រង់ថា ទ្រង់នឹងទ្រទ្រង់ពួកគេ សូម្បីតែនៅពេលដែលពួកគេចាស់ជរា។ ទ្រង់បានបង្កើតពួកគេ ហើយទ្រង់នឹងបីពួកគេ(អេសាយ ៤៦:៤)។
យើងមិនតែងតែអាចមានអារម្មណ៍ថា ព្រះហស្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់ កំពុងតែបីយើង តែទ្រង់បានសន្យាថា ទ្រង់នឹងមិនចាកចេញពីយើងឡើយ(ហេព្រើរ ១៣:៥)។ ទ្រង់ជួយឲ្យយើងរៀនទុកចិត្ត ចំពោះសេចក្តីស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់ ខណៈពេលដែលយើងបានសម្រាក នៅក្នុងការថែរក្សា និងព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ទ្រង់។ ទ្រង់លើកយើងឡើង ឲ្យខ្ពស់ផុតការព្រួយបារម្ភរបស់យើង ដើម្បីឲ្យយើងរកឃើញសន្តិភាពថ្មី នៅក្នុងទ្រង់។…
ចូរសួរសត្វចុះ
មានពេលមួយ គេបានសង្រ្គោះសត្វឥន្រ្ទីក្បាលត្រងោលមួយក្បាល។ ចៅៗរបស់ខ្ញុំមានការជក់ចិត្ត នឹងការទស្សនាសត្វឥន្រ្ទីនេះ នៅទល់នឹងមុខ។ គេថែមទាំងបានអនុញ្ញាត ឲ្យពួកគេប៉ះវាផងដែរ។ អ្នកស្ម័គ្រចិត្តនៅសួនសត្វក៏បានពិពណ៌នាប្រាប់យើង អំពីបក្សីដ៏ខ្លាំងមួយក្បាលនេះ ដែលកំពុងទំនៅលើដៃគាត់ ហើយខ្ញុំក៏មានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលបានដឹងថា សត្វឥន្រ្ទីឈ្មោលមួយក្បាលនេះ មានស្លាបប្រវែង ជិត២ម៉ែត្រ តែដោយសារឆ្អឹងរបស់វាមានប្រហោងក្នុង នោះវាមានទម្ងន់ប្រហែល៤គីឡូក្រាមប៉ុណ្ណោះ។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកឃើញសត្វឥន្រ្ទីដ៏មហិមាមួយក្បាល ដែលខ្ញុំធ្លាប់ឃើញហើរសំកាំងពីលើបឹងមួយ ដោយត្រៀមខ្លួនបោះពួយទម្លាក់ខ្លួនចុះមកចាប់ចំណីរបស់ខ្លួន នឹងក្រញាំជើង។ ហើយខ្ញុំក៏បាននឹកឃើញសត្វធំមួយក្បាលទៀត គឺសត្វក្រសារពណ៌ខៀវ មានជើងវែងៗ ដែលខ្ញុំបានលួចមើលឃើញវាកំពុងឈរស្ងៀម នៅមាត់ស្រះមួយ។ វាបានត្រៀមចឹកចំណីរបស់វានៅក្នុងទឹក ដោយចំពុះដ៏វែងរបស់វា។ សត្វទាំងពីរប្រភេទនេះ ស្ថិតនៅក្នុងចំណោមសត្វបក្សីជិត១ម៉ឺនប្រភេទទៀត ដែលអាចដឹកនាំគំនិតយើង ឲ្យគិតអំពីព្រះអាទិកររបស់យើង។
ក្នុងព្រះគម្ពីរយ៉ូប មិត្តភក្តិរបស់លោកយ៉ូបបានជជែកគ្នា អំពីមូលហេតុ ដែលគាត់កំពុងរងទុក្ខវេទនា ហើយក៏បានសួរគាត់ថា “តើអ្នកអាចគិតយល់អាថ៌កំបាំងទំាងអស់របស់ព្រះបានទេ?” (មើល ១១:៥-៩)។ លោកយ៉ូបក៏បានឆ្លើយតប ចំពោះពួកគេវិញ ដោយប្រកាសថា “ចូរអ្នកសួរសត្វតិរច្ឆានឥឡូវចុះ វានឹងបង្រៀនអ្នក ហើយសត្វស្លាប ដែលហើរលើអាកាសផង វានឹងប្រាប់ឲ្យអ្នកដឹង”(យ៉ូប ១២:៧)។ សត្វគឺជាភស្តុតាង ដែលបញ្ជាក់អំពីសេចក្តីពិតដែលថា ព្រះទ្រង់បានរចនា និងថែរក្សា ហើយគ្រប់គ្រងស្នាព្រះហស្តទ្រង់ “ដែលជីវិតនៃសត្វទាំងឡាយ សុទ្ធតែនៅក្នុងព្រះហស្តទ្រង់ ព្រមទាំងខ្យល់ដង្ហើមរបស់មនុស្សផងដូច្នេះ”(ខ.១០)។
ដោយសារព្រះទ្រង់យកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះសត្វបក្សី (ម៉ាថាយ ៦:២៦…
បណ្តុំសៀវភៅការរុករកឃើញ
តើការងារក្នុងក្តីស្រមៃរបស់ខ្ញុំ នៅឯណា?
ការស្វែងរកការងារក្នុងក្តីស្រមៃ បាននាំឲ្យមនុស្សជាច្រើនមានការនឿយណាយ និងការខកចិត្ត។ កូនសៀវភៅនេះ បង្ហាញអំពីរបៀបដែលព្រះយេស៊ូវ អាចប្រទានឲ្យមនុស្សម្នាក់ៗ មានភាពស្កប់ចិត្តដ៏ពិត នៅក្នុងជីវិត។
រឿងនៃសេចក្តីសង្ឃឹម
ហេតុអ្វីបានជាពិភពលោក មានរឿងច្រើនម្ល៉េះ? ហេតុអ្វីការរស់នៅ មានការពិបាកយ៉ាងនេះ? ក្នុងចំណោមមនុស្សដែលអ្នកស្គាល់ តើមានអ្នកដែលបានសួរសំណួរទាំងនេះឬទេ? សូមបង្ហាញពួកគេ ឲ្យស្គាល់សេចក្តីសង្ឃឹម ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ! សៀវភៅដែលមានចំណងជើងថា រឿងនៃសេចក្តីសង្ឃឹម គឺជាខិតប័ណ្ណដំណឹងល្អ ដែលបកស្រាយអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ និងផែនការ ដែលទ្រង់មានសម្រាប់មនុស្ស ដែលទ្រង់បានបង្កើត ហើយសៀវភៅនេះ ក៏បានបង្ហាញអំពីមូលហេតុដែលមានតែព្រះយេស៊ូវទេ ដែលអាចប្រទានសេចក្តីសង្ឃឹមដ៏ពិត។ សូមចែករំលែកសៀវភៅនេះ ដល់មិត្តភក្តិរបស់អ្នក។
តើព្រះយេស៊ូវជានរណា?
តើព្រះយេស៊ូវជានរណា? មនុស្សជាច្រើនថា ព្រះយេស៊ូវជាគ្រូបង្រៀន ឬទស្សនវិទូដ៏ល្បីល្បាញ អ្នកខ្លះទៀតថា ទ្រង់ជាមនុស្សក្លែងបន្លំ។ តែព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា ទ្រង់ជាព្រះដ៏ពិត។ ដើម្បីឲ្យយើងដឹងថា ទ្រង់ជានរណា ហើយដឹងថា ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់យាងចុះ មកយកកំណើតជាមនុស្សនៅផែនដី យើងចាំបាច់ត្រូវបើកមើលព្រះគម្ពីរប៊ីប។ តើព្រះយេស៊ូវជាព្រះពិតមែនទេ? ចម្លើយសម្រាប់សំណួរនេះ គឺពិតជាសំខាន់ណាស់ បានជាយើងត្រូវបើកមើលព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ និងសញ្ញាថ្មី ដើម្បីស្វែងរកភស្តុតាង ក៏ដូចជា ពិនិត្យមើលពាក្យសម្តីរបស់សាក្សី ឬស្មរបន្ទាល់ និងពិនិត្យមើលការអៈអាងរបស់ព្រះយេស៊ូវផ្ទាល់ ដែលបានថា ទ្រង់ជាព្រះ។ យើងក៏ត្រូវពិនិត្យមើលភស្តុតាង ដែលបានមកពីប្រភពផ្សេងទៀត នៅក្រៅព្រះគម្ពីរផងដែរ ដើម្បីឲ្យដឹងថា ភស្តុតាងទាំងនោះ បានបញ្ជាក់អ្វីខ្លះ អំពីព្រះយេស៊ូវ។ យើងអាចប្រើភស្តុតាងទាំងនោះ ដើម្បីឲ្យបានដឹងច្បាស់ អំពីភាពអាចទុកចិត្តបាន នៃព្រះគម្ពីរប៊ីប និងអត្តសញ្ញាណរបស់ព្រះយេស៊ូវ។
ហេតុផលទាំង១០យ៉ាង ដែលត្រូវជឿថា ព្រះពិតជាមានមែន
តើព្រះពិតជាមានមែនឬ? មានមនុស្សជាច្រើនអះអាងថា ខ្លួនមិនជឿទេថា ព្រះពិតជាមានមែន តែពួកគេគ្មានភស្តុតាង ដើម្បីបញ្ជាក់ថា ព្រះពិតជាមិនមានមែន ដូចការអះអាងរបស់ខ្លួនឡើយ។ ទន្ទឹមនឹងនោះ ក៏មានអ្នកខ្លះមិនដឹងច្បាស់ថា ព្រះមានពិតមែន ឬអត់នោះឡើយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ តើមានភស្តុតាងបញ្ជាក់ថា ព្រះទ្រង់ពិតជាមានមែន ហើយព្រះអង្គកំពុងតែមានព្រះជន្មរស់នៅឬទេ? ខិតប័ណ្ណនេះនឹងបង្ហាញលោកអ្នក នូវហេតុផល និងភស្តុតាងយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន ដើម្បីបញ្ជាក់ថា ព្រះទ្រង់ពិតជាមានមែន មិនតែប៉ុណ្ណោះ ខិតប័ណ្ណនេះ ថែមទាំងប្រាប់យើង ពីមូលហេតុដែលយើងត្រូវទទួលជឿព្រះអង្គផងដែរ។
សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ពិត
ក្នុងពិភពលោកនេះ សេចក្តីស្រឡាញ់ជាពាក្យដែលមនុស្សបានឲ្យនិយមន័យខុសៗគ្នា ដូចនេះ តើធ្វើដូចម្តេច ឲ្យយើងអាចដឹងថា សេចក្តីស្រឡាញ់នោះជាសេចក្តីស្រឡាញ់ពិត? ក្នុងសៀវភៅនេះ លោកប៊ីល ក្រោដឺរ(Bill Crowder) ដែលជាអ្នកនិពន្ធ បានលើកយកបទគម្ពីរ ១កូរិនថូស ១៣:៤-៨ ដើម្បីបង្ហាញនូវអត្ថន័យដ៏ល្អបំផុត នៃសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ពិត តាមបំណងព្រះទ័យព្រះគ្រីស្ទ។ យើងនឹងបានស្វែងយល់ អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលធន់នៅ គ្រប់កាលៈទេសៈ ពេលដែលយើងបើកចិត្តទទួលសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្ថិតស្ថេររបស់ព្រះ។
ចូរយើងអធិស្ឋាន
យើងប្រហែលជាចង់ទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះណាស់ តែជួនកាល យើងពិបាកនឹងរកពាក្យអធិស្ឋាន ដើម្បីបង្ហាញចេញនូវអារម្មណ៍ ដែលមានក្នុងចិត្តយើង។ ក្នុងសៀវភៅ ចូរយើងអធិស្ឋាន យើងអាចរៀនអធិស្ឋានតាមលំនាំ ដែលអ្នកនិពន្ធ បានដកស្រង់ចេញពីព្រះគម្ពីរ ដែលជាការអធិស្ឋានរបស់តួអង្គសំខាន់ៗ ក្នុងព្រះគម្ពីរ ដើម្បីបង្ហាញយើង ពីរបៀបដែលយើងអាចប្រើព្រះបន្ទូលព្រះ ដើម្បីនិយាយទៅកាន់ព្រះអង្គ ក្នុងគ្រប់កាលៈទេសៈទាំងអស់នៃជីវិត។ សៀវភៅនេះរំឭកយើងថា “ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងប្រទានពរដល់យើង ហើយនាំយើងចូលជិតព្រះអង្គ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលនាំឲ្យវិញ្ញាណទាំងឡាយមានជីវិតជាថ្មី” ហើយសៀវភៅនេះក៏បានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យចូលទៅជិតព្រះអង្គ ដោយការសរសើរដំកើង និងទូលអង្វរ។
តើការងារក្នុងក្តីស្រមៃរបស់ខ្ញុំ នៅឯណា?
ការស្វែងរកការងារក្នុងក្តីស្រមៃ បាននាំឲ្យមនុស្សជាច្រើនមានការនឿយណាយ និងការខកចិត្ត។ កូនសៀវភៅនេះ បង្ហាញអំពីរបៀបដែលព្រះយេស៊ូវ អាចប្រទានឲ្យមនុស្សម្នាក់ៗ មានភាពស្កប់ចិត្តដ៏ពិត នៅក្នុងជីវិត។
រឿងនៃសេចក្តីសង្ឃឹម
ហេតុអ្វីបានជាពិភពលោក មានរឿងច្រើនម្ល៉េះ? ហេតុអ្វីការរស់នៅ មានការពិបាកយ៉ាងនេះ? ក្នុងចំណោមមនុស្សដែលអ្នកស្គាល់ តើមានអ្នកដែលបានសួរសំណួរទាំងនេះឬទេ? សូមបង្ហាញពួកគេ ឲ្យស្គាល់សេចក្តីសង្ឃឹម ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ! សៀវភៅដែលមានចំណងជើងថា រឿងនៃសេចក្តីសង្ឃឹម គឺជាខិតប័ណ្ណដំណឹងល្អ ដែលបកស្រាយអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ និងផែនការ ដែលទ្រង់មានសម្រាប់មនុស្ស ដែលទ្រង់បានបង្កើត ហើយសៀវភៅនេះ ក៏បានបង្ហាញអំពីមូលហេតុដែលមានតែព្រះយេស៊ូវទេ ដែលអាចប្រទានសេចក្តីសង្ឃឹមដ៏ពិត។ សូមចែករំលែកសៀវភៅនេះ ដល់មិត្តភក្តិរបស់អ្នក។
តើព្រះយេស៊ូវជានរណា?
តើព្រះយេស៊ូវជានរណា? មនុស្សជាច្រើនថា ព្រះយេស៊ូវជាគ្រូបង្រៀន ឬទស្សនវិទូដ៏ល្បីល្បាញ អ្នកខ្លះទៀតថា ទ្រង់ជាមនុស្សក្លែងបន្លំ។ តែព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា ទ្រង់ជាព្រះដ៏ពិត។ ដើម្បីឲ្យយើងដឹងថា ទ្រង់ជានរណា ហើយដឹងថា ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់យាងចុះ មកយកកំណើតជាមនុស្សនៅផែនដី យើងចាំបាច់ត្រូវបើកមើលព្រះគម្ពីរប៊ីប។ តើព្រះយេស៊ូវជាព្រះពិតមែនទេ? ចម្លើយសម្រាប់សំណួរនេះ គឺពិតជាសំខាន់ណាស់ បានជាយើងត្រូវបើកមើលព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ និងសញ្ញាថ្មី ដើម្បីស្វែងរកភស្តុតាង ក៏ដូចជា ពិនិត្យមើលពាក្យសម្តីរបស់សាក្សី ឬស្មរបន្ទាល់ និងពិនិត្យមើលការអៈអាងរបស់ព្រះយេស៊ូវផ្ទាល់ ដែលបានថា ទ្រង់ជាព្រះ។ យើងក៏ត្រូវពិនិត្យមើលភស្តុតាង ដែលបានមកពីប្រភពផ្សេងទៀត នៅក្រៅព្រះគម្ពីរផងដែរ ដើម្បីឲ្យដឹងថា ភស្តុតាងទាំងនោះ បានបញ្ជាក់អ្វីខ្លះ អំពីព្រះយេស៊ូវ។ យើងអាចប្រើភស្តុតាងទាំងនោះ ដើម្បីឲ្យបានដឹងច្បាស់ អំពីភាពអាចទុកចិត្តបាន នៃព្រះគម្ពីរប៊ីប និងអត្តសញ្ញាណរបស់ព្រះយេស៊ូវ។
ហេតុផលទាំង១០យ៉ាង ដែលត្រូវជឿថា ព្រះពិតជាមានមែន
តើព្រះពិតជាមានមែនឬ? មានមនុស្សជាច្រើនអះអាងថា ខ្លួនមិនជឿទេថា ព្រះពិតជាមានមែន តែពួកគេគ្មានភស្តុតាង ដើម្បីបញ្ជាក់ថា ព្រះពិតជាមិនមានមែន ដូចការអះអាងរបស់ខ្លួនឡើយ។ ទន្ទឹមនឹងនោះ ក៏មានអ្នកខ្លះមិនដឹងច្បាស់ថា ព្រះមានពិតមែន ឬអត់នោះឡើយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ តើមានភស្តុតាងបញ្ជាក់ថា ព្រះទ្រង់ពិតជាមានមែន ហើយព្រះអង្គកំពុងតែមានព្រះជន្មរស់នៅឬទេ? ខិតប័ណ្ណនេះនឹងបង្ហាញលោកអ្នក នូវហេតុផល និងភស្តុតាងយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន ដើម្បីបញ្ជាក់ថា ព្រះទ្រង់ពិតជាមានមែន មិនតែប៉ុណ្ណោះ ខិតប័ណ្ណនេះ ថែមទាំងប្រាប់យើង ពីមូលហេតុដែលយើងត្រូវទទួលជឿព្រះអង្គផងដែរ។
សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ពិត
ក្នុងពិភពលោកនេះ សេចក្តីស្រឡាញ់ជាពាក្យដែលមនុស្សបានឲ្យនិយមន័យខុសៗគ្នា ដូចនេះ តើធ្វើដូចម្តេច ឲ្យយើងអាចដឹងថា សេចក្តីស្រឡាញ់នោះជាសេចក្តីស្រឡាញ់ពិត? ក្នុងសៀវភៅនេះ លោកប៊ីល ក្រោដឺរ(Bill Crowder) ដែលជាអ្នកនិពន្ធ បានលើកយកបទគម្ពីរ ១កូរិនថូស ១៣:៤-៨ ដើម្បីបង្ហាញនូវអត្ថន័យដ៏ល្អបំផុត នៃសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ពិត តាមបំណងព្រះទ័យព្រះគ្រីស្ទ។ យើងនឹងបានស្វែងយល់ អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលធន់នៅ គ្រប់កាលៈទេសៈ ពេលដែលយើងបើកចិត្តទទួលសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្ថិតស្ថេររបស់ព្រះ។
ចូរយើងអធិស្ឋាន
យើងប្រហែលជាចង់ទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះណាស់ តែជួនកាល យើងពិបាកនឹងរកពាក្យអធិស្ឋាន ដើម្បីបង្ហាញចេញនូវអារម្មណ៍ ដែលមានក្នុងចិត្តយើង។ ក្នុងសៀវភៅ ចូរយើងអធិស្ឋាន យើងអាចរៀនអធិស្ឋានតាមលំនាំ ដែលអ្នកនិពន្ធ បានដកស្រង់ចេញពីព្រះគម្ពីរ ដែលជាការអធិស្ឋានរបស់តួអង្គសំខាន់ៗ ក្នុងព្រះគម្ពីរ ដើម្បីបង្ហាញយើង ពីរបៀបដែលយើងអាចប្រើព្រះបន្ទូលព្រះ ដើម្បីនិយាយទៅកាន់ព្រះអង្គ ក្នុងគ្រប់កាលៈទេសៈទាំងអស់នៃជីវិត។ សៀវភៅនេះរំឭកយើងថា “ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងប្រទានពរដល់យើង ហើយនាំយើងចូលជិតព្រះអង្គ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលនាំឲ្យវិញ្ញាណទាំងឡាយមានជីវិតជាថ្មី” ហើយសៀវភៅនេះក៏បានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យចូលទៅជិតព្រះអង្គ ដោយការសរសើរដំកើង និងទូលអង្វរ។
អំពីអង្គការនំម៉ាណាប្រចាំថ្ងៃ
ក្នុង ឆ្នាំ ១៩៣៨ ព័ន្ធកិច្ចរបស់យើងខ្ញុំ បានចាប់ផ្តើម ដោយមានតែកម្មវិធីវិទ្យុប៉ុណ្ណោះ ដែលមានចំណងជើងថា ថ្នាក់ព្រះគម្ពីរក្រុងដេត្រយ (Detroit Bible Class)។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក ចំនួនអ្នកស្តាប់កម្មវិធីវិទ្យុរបស់យើង ក៏មានការកើនឡើង ចាប់ពីក្រុមដ៏តូច នៃអ្នកស្តាប់វិទ្យុដោយការប្តេជ្ញាចិត្ត ក្លាយទៅជាមានអ្នកស្តាប់រាប់លាននាក់ នៅជុំវិញពិភពលោក ដែលប្រើប្រាប់ធនធាន ដែលយើងខ្ញុំបានផលិត ដោយផ្អែកទៅលើព្រះគម្ពីរ។
ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក ឈ្មោះព័ន្ធកិច្ចរបស់យើងខ្ញុំក៏មានការផ្លាស់ប្តូរ ដើម្បីឲ្យគេកាន់តែងាយស្រួលស្គាល់ធនធានជាច្រើនប្រភេទ ដែលយើងខ្ញុំបានផ្តល់ឲ្យ។ សព្វថ្ងៃនេះ យើងខ្ញុំដឹងថា មនុស្សភាគច្រើនដឹងថា យើងខ្ញុំជានរណា ដោយសារ សៀវភៅនំម៉ាណាប្រចាំថ្ងៃ ដែលជាសៀវភៅសម្រាប់ប្រកបជាមួយព្រះបន្ទូលជាប្រចាំថ្ងៃ។ ដូចនេះ យើងខ្ញុំក៏បានប្តូរឈ្មោះព័ន្ធកិច្ចទៅជា អង្គការនំម៉ាណាប្រចាំថ្ងៃ ដើម្បីឲ្យគេកាន់តែងាយស្រួលដឹងថា តើយើងខ្ញុំជានរណា។ ទោះបីជាឈ្មោះព័ន្ធកិច្ចរបស់យើងបានផ្លាស់ប្តូរមែនក៏ដោយ ក៏យើងខ្ញុំនៅតែផ្តោតទៅលើកិច្ចការដដែល គឺផ្តោតទៅលើការឈោងចាប់មនុស្ស នៅទូទាំងពិភពលោក ដោយព្រះរាជសារនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ។
អង្គការយើង ខ្ញុំ ជាអង្គការអន្តរនិកាយ និងមិនរកប្រាក់ចំណេញ ដែលមានបុគ្គលិក និងអ្នកស្ម័គ្រចិត្ត កំពុងបម្រើការនៅក្នុងការិយ៉ាល័យជាង៣៥កន្លែង ដោយធ្វើការរួមគ្នា ដើម្បីចែកចាយសម្ភារៈជាង៦០លាន នៅក្នុង១៥០ប្រទេស។ ទោះបីជាសម្ភារៈរបស់យើងខ្ញុំ ជាការផ្សាយតាមវិទ្យុ ឬទូរទស្សន៍ ជា DVD សម្លេង សៀវភៅ app សម្រាប់ឧបករណ៍…
ទស្សនៈ
ទស្សនៈរបស់យើងខ្ញុំ គឺដើម្បីឲ្យមនុស្ស នៅគ្រប់ជាតិសាសន៍មានទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ខ្លួនជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទ ដោយការលូតលាស់ ឲ្យមានលក្ខណៈកាន់តែដូចទ្រង់ ហើយបម្រើទ្រង់ នៅក្នុងមហាគ្រួសាររបស់ទ្រង់ នៅតាមតំបន់នីមួយៗ ។
បេសកកម្ម
ការងារបេសកកម្មរបស់យើងខ្ញុំ គឺដើម្បីឲ្យមនុស្សគ្រប់រូបមានឱកាសទទួល និងមានការយល់ដឹងអំពីប្រាជ្ញានៃព្រះគម្ពីរ ដែលធ្វើឲ្យជីវិតផ្លាស់ប្រែ ។
