សំបុត្រលើកទឹកចិត្ត
នំម៉ាណាប្រចាំថ្ងៃ
សំបុត្រលើកទឹកចិត្ត
រូប៊ី(Ruby) ចូលចិត្តរត់ ច្រៀង រាំ និងលេង ដូចក្មេងអាយុ៤ឆ្នាំដទៃទៀតដែរ។ ប៉ុន្តែ នាងក៏បានចាប់ផ្តើមរអ៊ូរទាំអំពីការឈឺចាប់ នៅក្បាលជង្គង់របស់នាង។ ឪពុកម្តាយរបស់រូប៊ីក៏បាននាំនាងទៅជួបពេទ្យ ដើម្បីពិនិត្យមើល។ ពួកគេក៏បានទទួលលទ្ធផលដ៏តក់ស្លត់ ដោយគ្រូពេទ្យបានរកឃើញថា នាងមានជម្ងឺមហារីកជាលីកាប្រសាទ ដំណាក់កាលទី៤។ នេះជារឿងដ៏សោកសៅណាស់។ ឪពុកម្តាយរបស់នាង ក៏បានប្រញាប់នាំនាង ទៅសម្រាកព្យាបាលនៅមន្ទីរពេទ្យ។
ការសម្រាកព្យាបាលរបស់រូប៊ីនៅពេទ្យ ក៏បានអូសបន្លាយពេលដ៏យូរ ដោយឈានចូលទៅដល់រដូវកាលនៃបុណ្យណូអែល ធ្វើឲ្យនាងកាន់តែពិបាកបន្តស្នាក់នៅទៀត។ ក្នុងចំណោមពេទ្យរបស់រូប៊ី មានពេទ្យម្នាក់បានផ្តល់យោបល់ ឲ្យគេដាក់ប្រអប់សំបុត្រនៅក្រៅបន្ទប់នាង ដើម្បីឲ្យក្រុមគ្រួសារ អាចផ្ញើសំបុត្រ ដែលមានពេញទៅដោយការអធិស្ឋាន និងការលើកទឹកចិត្តសម្រាប់នាង។
បន្ទាប់មក ការអំពាវនាវក៏បានកើតមាន ក្នុងហ្វេសប៊ុក ហើយនៅពេលនោះ នាងក៏បានទទួលសំបុត្រជាច្រើន ពីមិត្តភក្តិ និងអ្នកដែលនាងមិនដែលស្គាល់សោះ។ រឿងនេះ បាននាំឲ្យមានការភ្ញាក់ផ្អើល ដល់គេរាល់គ្នា ជាពិសេសគឺរូប៊ី។ ជាសរុបរូប៊ីបានទទួលសំបុត្រជាង១សែនច្បាប់ ធ្វើឲ្យនាងមានការលើកទឹកចិត្តច្រើនជាងមុនបន្តិច ហើយទីបំផុត នាងក៏បានត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។
សំបុត្រដែលសាវ័កប៉ុលបានផ្ញើទៅពួកជំនុំ នៅក្រុងកូល៉ុស គឺជាប្រភេទសំបុត្រដែលរូប៊ីបានទទួល(កូល៉ុស ១:២)។ ពាក្យដែលគាត់បានសរសេរ នៅលើទំព័រសំបុត្រនោះ បានពាំនំាសេចក្តីសង្ឃឹម ឲ្យពួកគេបន្តបង្កើតផលផ្លែ និងចំណេះដឹង ព្រមទាំងកម្លាំង និងការស៊ូទ្រំា និងអត់ធ្មត់(ខ.១០-១១)។ សូមយើងស្រមៃថា តើពាក្យទាំងនោះបានធ្វើជាថ្នាំពេទ្យដ៏ល្អយ៉ាងណា សម្រាប់ពួកអ្នកស្មោះត្រង់…
ទទួលទុកក្នុងចិត្ត ហើយបន្តដំណើរទៅមុខ
ខ្ញុំបាននឹកចាំ អំពីយោបលដ៏ល្អៗមួយចំនួន ដែលមិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់បានផ្តល់ឲ្យខ្ញុំ។ នៅដើមដំបូងនៃអាជីពរបស់គាត់ ជាអ្នកចាក់ផ្សាយវិទ្យុ គាត់មានការពិបាក មិនដឹងថា ត្រូវឆ្លើយតបយ៉ាងដូចម្តេច ចំពោះការរិះគន់ និងការសរសើរ។ ពេលនោះ គាត់យល់ថា ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែលើកទឹកចិត្តគាត់ ឲ្យទទួលយកការរិះគន់ ក៏ដូចជាការសរសើរ។ តើគាត់ត្រូវទទួលការទាំងពីរយ៉ាងនេះ ទុកក្នុងចិត្តដោយរបៀបណា? គឺគាត់បានរៀនសូត្រ អំពីប្រយោជន៍ ដែលគាត់អាចទទួលបានពីការរិះគន់ ហើយទទួលយកការសរសើរពីអ្នកដទៃ។ បន្ទាប់មក គាត់យកការទាំងពីរយ៉ាងនេះ ទុកក្នុងចិត្ត ហើយបន្តដំណើរទៅមុខទៀត ដោយការបន្ទាបខ្លួន ក្នុងព្រះគុណ និងអំណាចចេស្តារបស់ព្រះ។
ការរិះគន់ និងការសរសើរបណ្តាលឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ដ៏មានអំណាច តែបើមិនប្រយ័ត្នទេ វាអាចនាំឲ្យយើងលើកដំកើងខ្លួនឯង ឬមានអំណួត។ បទគម្ពីរសុភាសិតបានចែងអំពីអត្ថប្រយោជន៍នៃការលើកទឹកចិត្ត និងការផ្តល់យោបល់ដ៏ឆ្លាតវ័យ។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ដំណឹងដែលគាប់ចិត្ត នោះរមែងចំរើនកំឡាំងដល់ឆ្អឹង។ ត្រចៀកណាដែលស្តាប់តាមសេចក្តីបន្ទោសនៃជីវិត នោះនឹងអាស្រ័យនៅជាកណ្តាលពួកអ្នកប្រាជ្ញ។ អ្នកណាដែលមិនព្រមទទួលសេចក្តីប្រៀនប្រដៅនោះឈ្មោះថាស្អប់ខ្ពើមដល់ព្រលឹងខ្លួន តែអ្នកណាដែលស្តាប់តាមសេចក្តីបន្ទោស នោះបានយោបល់វិញ”(១៥:៣០-៣២)។
បើយើងបានទទួលការស្តីបន្ទោស នោះយើងអាចសម្រេចចិត្តឲ្យការស្តីបន្ទោសនោះសំលៀងយើងឲ្យមុត។ បទគម្ពីរសុភាសិតបានចែងថា “ត្រចៀកណាដែលស្តាប់តាមសេចក្តីបន្ទោសនៃជីវិត នោះនឹងអាស្រ័យនៅជាកណ្តាលពួកអ្នកប្រាជ្ញ”(ខ.៣១)។ ហើយបើគេឲ្យពរយើង ដោយពាក្យសរសើរ នោះយើងអាចរៀនសូត្រ ពីការរិះគន់ និងការសរសើរ ទទួលទុកក្នុងចិត្ត ហើយបន្តដំណើរទៅមុខទៀត នៅក្នុងព្រះអង្គ(ខ.៣៣)។—RUTH O'REILLY-SMITH
ការអធិស្ឋាន និងការលូតលាស់
ពេលដែលភរិយារបស់មិត្តភក្តិខ្ញុំ កើតជម្ងឺវង្វេង ការផ្លាស់ប្តូរ ដែលបានបណ្តាលមកពីជម្ងឺនេះ បានធ្វើឲ្យជីវិតគាត់ជួបភាពជូរចត់។ គាត់ចាំបាច់ត្រូវចូលនិវត្តន៍មុនពេលកំណត់ ដើម្បីមើលថែភរិយាគាត់ ហើយខណៈពេលដែលជម្ងឺនេះមានសភាពកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរឡើងៗ នាងត្រូវការការថែទាំកាន់តែខ្លាំង។
គាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា គាត់ខឹងនឹងព្រះជាម្ចាស់ណាស់ ប៉ុន្តែ ពេលដែលគាត់អធិស្ឋានអំពីរឿងនេះ កាន់តែច្រើន ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានបើកបង្ហាញអ្វីដែលបានកប់ក្នុងចិត្តគាត់ និងបង្ហាញឲ្យដឹងថា គាត់មានភាពអាត្មានិយមប៉ុណ្ណា នៅក្នុងជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់គាត់។ គាត់ក៏បាននិយាយសារភាពទាំងទឹកភ្នែកថា នាងបានឈឺដប់ឆ្នាំហើយ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់បានជួយគាត់ ឲ្យមានទស្សនៈ និងគំនិតខុសពីមុន។ សព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំបានធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះនាង ហើយខ្ញុំក៏បានធ្វើថ្វាយព្រះយេស៊ូវផងដែរ។ ការមើលថែនាង គឺជាឯកសិទ្ធិដ៏អស្ចារ្យ ក្នុងជីវិតគាត់”។
ជួនកាល ព្រះជាម្ចាស់ឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់យើង ដោយមិនបានប្រទានអ្វីដែលយើងចង់បាននោះទេ តែទ្រង់ជំរុញចិត្តយើង ឲ្យមានការផ្លាស់ប្រែ។ មានពេលមួយ ហោរាយ៉ូណាសមានកំហឹងឆួលឡើង ដោយសារព្រះជាម្ចាស់ប្រោសប្រណីដល់ទីក្រុងនីនីវេ ដែលជាទីក្រុងដ៏អាក្រក់ ឲ្យជៀសផុតពីការបំផ្លិចបំផ្លាញ។ ពេលនោះ ព្រះអង្គក៏បានបណ្តាលឲ្យរុក្ខជាតិមួយដើមដុះឡើង ដើម្បីឲ្យគាត់មានម្លប់ជ្រក នៅពេលថ្ងៃក្តៅ(យ៉ូណាស ៤:៦)។ បន្ទាប់មក ទ្រង់ក៏បានធ្វើឲ្យវាក្រៀមស្វិត។ ពេលលោកយ៉ូណាសរអ៊ូរទាំ ព្រះទ្រង់ក៏បានឆ្លើយតបថា “ការដែលឯងខឹងពីដំណើរដើមវល្លិនោះ តើគួរឬ?”(ខ.៧-៩)។ លោកយ៉ូណាសគិតតែពីខ្លួនឯង បានជាគាត់ឆ្លើយថា ដែលគាត់ខឹងនោះ គឺត្រូវហើយ។ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានជំរុញចិត្តគាត់ ឲ្យគិតពីអ្នកដទៃ…
បរិយ៉ាកាស នៃការលើកទឹកចិត្ត
ខ្ញុំបានទទួលការលើកទឹកចិត្ត រៀងរាល់ពេលដែលខ្ញុំបានទៅមើលមជ្ឈមណ្ឌលហាត់ប្រាណ នៅក្បែរផ្ទះខ្ញុំ។ នៅកន្លែងដ៏មមាញឹកនោះ មានសុទ្ធតែអ្នក ដែលព្យាយាមហាត់ប្រាណ ឲ្យមានខុសភាពល្អ និងកម្លាំងកាន់តែខ្លាំង។ គេបានដាក់ផ្លាកសញ្ញា នៅទីនោះ ដើម្បីរំឭកយើងថា យើងមិនត្រូវកាត់ទោសគ្នាទៅវិញទៅមកឡើយ ប៉ុន្តែ គេតែងតែស្វាគមន៍ ពាក្យសម្តី និងសកម្មភាព ដែលបង្ហាញចេញនូវការគាំទ្រគ្នាទៅវិញទៅមក ចំពោះការប្រឹងប្រែងរបស់យើង។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា អំពីអាកប្បកិរិយា ដែលយើងត្រូវមាន ក្នុងជីវិតខាងវិញ្ញាណ។ អ្នកខ្លះបានព្យាយាមហ្វឹកហាត់ ឲ្យមានភាពរឹងមាំខាងវិញ្ញាណ និងលូតលាស់ ក្នុងសេចក្តីជំនឿ តែពេលខ្លះពួកគេមានអារម្មណ៍ថា ពួកគេហាក់ដូចជាមិនអាចចូលទៅក្នុងចំណោមគ្រីស្ទបរិស័ទដទៃបាន ដោយសារខ្លួនមិនមានភាពរឹងមាំខាងវិញ្ញាណ នៅក្នុងការដើរជាមួយព្រះយេស៊ូវ ដូចអ្នកដទៃ។
ត្រង់ចំណុចនេះ សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនយើង ដោយនិយាយត្រង់ៗថា “ចូរកំសាន្ត ហើយស្អាងចិត្តគ្នា ទៅវិញទៅមក ដូចជាអ្នករាល់គ្នាកំពុងតែធ្វើហើយនោះដែរ”(១ថែស្សាឡូនិច ៥:១១)។ ហើយគាត់បានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅទីក្រុងរ៉ូមថា “ត្រូវឲ្យយើងទាំងអស់គ្នាបំពេញចិត្តអ្នកជិតខាងខ្លួន សំរាប់ជាសេចក្តីល្អ ឲ្យបានស្អាងចិត្តឡើង”(រ៉ូម ១៥:២)។ យើងត្រូវដឹងថា ព្រះវរបិតានៃយើងមានព្រះទ័យសណ្តោស ចំពោះយើងយ៉ាងខ្លាំង បានជាយើងអាចបង្ហាញចេញនូវព្រះគុណរបស់ព្រះអង្គ ដល់អ្នកដទៃ ដោយពាក្យសម្តី និងសកម្មភាព ដែលលើកទឹកចិត្ត។
ខណៈពេលដែលយើង “ទទួលគ្នាទៅវិញទៅមក”(ខ.៧) ចូរយើងថ្វាយការលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ដាច់ដល់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយអនុញ្ញាតឲ្យព្រះវិញ្ញាណព្រះអង្គធ្វើការក្នុងជីវិតយើង។ ហើយខណៈពេលដែលយើងព្យាយាមដើរតាមព្រះអង្គជារៀងរាល់ថ្ងៃ ចូរយើងបង្កើតបរិយាកាស នៃការលើកទឹកចិត្ត…
អំពើសប្បុរស
មានពេលមួយ ពេលម្តាយខ្ញុំត្រឡប់មកពីធ្វើការវិញ គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថា មិត្តភក្តិរបស់យើងឈ្មោះ ហេលែន(Helen) បានផ្ញើអំណោយមួយមកខ្ញុំ។ កាលខ្ញុំកំពុងចម្រើនវ័យធំឡើង យើងមិនសូវមានរបស់របរអ្វីច្រើនទេ ដូចនេះ ការទទួលអំណោយមួយ នៅក្នុងប្រអប់សំបុត្រ គឺសប្បាយដូចការប្រារព្ធបុណ្យណូអែល លើកទីពីរអញ្ចឹង។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ព្រះជាម្ចាស់ស្រឡាញ់ នឹកចាំ និងឲ្យតម្លៃខ្ញុំ តាមរយៈស្រ្តីដ៏អស្ចារ្យម្នាក់នេះ។
ស្រ្តីមេមាយទាល់ក្រ ដែលអ្នកស្រីតេប៊ីថាបានកាត់ខោអាវឲ្យ ប្រាកដជាមានអារម្មណ៍ដូចនេះផងដែរ។ កាលនោះ នាងជាសិស្សស្រីម្នាក់របស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលកំពុងរស់នៅ ក្នុងទីក្រុងយ៉ុបប៉េ។ គេឮល្បីថា នាងជាមនុស្សដែលបានធ្វើអំពើសប្បុរសជាច្រើន។ នាងតែងតែ “ធ្វើអំពើល្អ និងជួយអ្នកក្រជាច្រើន”(កិច្ចការ ៩:៣៦)។ បន្ទាប់មក នាងក៏មានជម្ងឺ ហើយក៏បានស្លាប់។ នៅពេលនោះ សាវ័កពេត្រុសកំពុងតែនៅទីក្រុងជិតខាង ដូចនេះ មានគ្រីស្ទបរិស័ទពីរនាក់ បានទៅរកគាត់ ហើយក៏បានអង្វរគាត់ ឲ្យធ្វើដំណើរមកក្រុងយ៉ុបប៉េ។
ពេលលោកពេត្រុសមកដល់ ស្រ្តីមេម៉ាយដែលអ្នកស្រីតេប៊ីថាបានជួយ ក៏បានបង្ហាញភស្តុតាងនៃភាពសប្បុរសរបស់នាង ដែលមានដូចជា “អាវ និងសំលៀកបំពាក់ទាំងប៉ុន្មាន ដែលតេប៊ីថាបានធ្វើ”(ខ.៣៩)។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធក៏បានដឹកនាំលោកពេត្រុស ឲ្យអធិស្ឋានឲ្យគាត់ ហើយព្រះជាម្ចាស់ក៏បានប្រោសនាងឲ្យរស់ឡើងវិញ! ដោយសារព្រះទ័យសណ្តោសរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅក្នុងការប្រោសគាត់ “មនុស្សទាំងឡាយបានដឹងដំណឹងពីការនោះ នៅពេញពាសក្នុងក្រុងយ៉ុបប៉េ ហើយមានមនុស្សជាច្រើន បានជឿដល់ព្រះអម្ចាស់”(ខ.៤២)។
ខណៈពេលដែលយើងបង្ហាញចេញនូវចិត្តសប្បុរស ដល់អ្នកដែលនៅជុំវិញយើង សូមព្រះជាម្ចាស់ប្រទានពរពួកគេ…
ចូលទៅក្នុងការសម្រាក ក្នុងព្រះគុណ
ទីបំផុត នៅថ្ងៃទី៨ ខែមករា ឆ្នាំ ១៩៦៤ ក្មេងប្រុសអាយុ១៧ឆ្នាំ ឈ្មោះ រែនឌី ហ្កាតន័រ(Randy Gardner) បានធ្វើនូវរឿងមួយ ដែលគាត់មិនធ្លាប់ធ្វើពីមុនមក ដោយព្យាយាមឃាត់ខ្លួនឯងមិនឲ្យដេក អស់រយៈពេល១១ថ្ងៃ និង២៥នាទី។ កាលនោះ គាត់ចង់បំបែកឯកត្តកម្ម របស់សៀវភៅឯកត្តកម្មពិភពលោកហ្គីននេស ដែលបានកត់ត្រាអំពីរយៈពេលដ៏វែងបំផុត ដែលរូបកាយរបស់មនុស្សអាចរស់នៅ ដោយមិនបានដេក។ ហ្កាន័របានផឹកភេសជ្ជៈ ហើយទៅលេងកីឡាវាយកូនបាល់ និងកីឡាបោះប៊ូលីងដើម្បីឃាត់ខ្លួនឯងមិនឲ្យគេង អស់រយៈពេល១សប្តាហ៍កន្លះ។ ទីបំផុត មុនពេលគាត់ដួលដោយការហត់នឿយពេក គាត់ក៏បាត់បង់ការគ្រប់គ្រងការដឹងរស់ជាតិ ការធំក្លិន និងការស្តាប់។ ប៉ុន្មានទសវត្សរ៍ក្រោយមក គាត់ក៏បានកើតជម្ងឺគេងមិនលក់ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ មួយរយៈពេលខ្លី។ គាត់បានបំបែកកំណត់ត្រា តែទន្ទឹមនឹងនោះគាត់ក៏បានបញ្ជាក់ឲ្យគេដឹងកាន់តែច្បាស់ថា ការគេង គឺពិតជាសំខាន់ណាស់។
មនុស្សជាច្រើនមានការពិបាក នៅក្នុងការគេង នៅពេលយប់។ ហ្កាន័រមិនបានដេកជាច្រើនថ្ងៃ ដោយសារគាត់ចង់បំបែកកំណត់ត្រា ប៉ុន្តែ យើងប្រហែលជាមានបញ្ហាដេកមិនលក់ ដោយសារកត្តាជាច្រើន ដែលមានដូចជាការថប់បារម្ភ ដោយសារយើងខ្លាចធ្វើអ្វីមួយមិនបានសម្រេច ឬខ្លាចមិនអាចធ្វើអ្វីដែលគេបានរំពឹងឲ្យយើងធ្វើ ឬដោយសារការរស់នៅ ដោយភាពប្រញាប់ប្រញាល់ជាដើម។ ជួនកាល យើងមានការពិបាក មិនអាចបំបាត់ការភ័យខ្លាច និងមិនអាចសម្រាកបាន។
ទាក់ទងនឹងរឿងនេះ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានប្រាប់យើងថា “បើគ្មានព្រះយេហូវ៉ាសង់ផ្ទះឡើង” នោះយើងធ្វើការជាឥតប្រយោជន៍ទេ(ទំនុកដំកើង ១២៧:១)”។ ការ…
សំបុត្រលើកទឹកចិត្ត
រូប៊ី(Ruby) ចូលចិត្តរត់ ច្រៀង រាំ និងលេង ដូចក្មេងអាយុ៤ឆ្នាំដទៃទៀតដែរ។ ប៉ុន្តែ នាងក៏បានចាប់ផ្តើមរអ៊ូរទាំអំពីការឈឺចាប់ នៅក្បាលជង្គង់របស់នាង។ ឪពុកម្តាយរបស់រូប៊ីក៏បាននាំនាងទៅជួបពេទ្យ ដើម្បីពិនិត្យមើល។ ពួកគេក៏បានទទួលលទ្ធផលដ៏តក់ស្លត់ ដោយគ្រូពេទ្យបានរកឃើញថា នាងមានជម្ងឺមហារីកជាលីកាប្រសាទ ដំណាក់កាលទី៤។ នេះជារឿងដ៏សោកសៅណាស់។ ឪពុកម្តាយរបស់នាង ក៏បានប្រញាប់នាំនាង ទៅសម្រាកព្យាបាលនៅមន្ទីរពេទ្យ។
ការសម្រាកព្យាបាលរបស់រូប៊ីនៅពេទ្យ ក៏បានអូសបន្លាយពេលដ៏យូរ ដោយឈានចូលទៅដល់រដូវកាលនៃបុណ្យណូអែល ធ្វើឲ្យនាងកាន់តែពិបាកបន្តស្នាក់នៅទៀត។ ក្នុងចំណោមពេទ្យរបស់រូប៊ី មានពេទ្យម្នាក់បានផ្តល់យោបល់ ឲ្យគេដាក់ប្រអប់សំបុត្រនៅក្រៅបន្ទប់នាង ដើម្បីឲ្យក្រុមគ្រួសារ អាចផ្ញើសំបុត្រ ដែលមានពេញទៅដោយការអធិស្ឋាន និងការលើកទឹកចិត្តសម្រាប់នាង។
បន្ទាប់មក ការអំពាវនាវក៏បានកើតមាន ក្នុងហ្វេសប៊ុក ហើយនៅពេលនោះ នាងក៏បានទទួលសំបុត្រជាច្រើន ពីមិត្តភក្តិ និងអ្នកដែលនាងមិនដែលស្គាល់សោះ។ រឿងនេះ បាននាំឲ្យមានការភ្ញាក់ផ្អើល ដល់គេរាល់គ្នា ជាពិសេសគឺរូប៊ី។ ជាសរុបរូប៊ីបានទទួលសំបុត្រជាង១សែនច្បាប់ ធ្វើឲ្យនាងមានការលើកទឹកចិត្តច្រើនជាងមុនបន្តិច ហើយទីបំផុត នាងក៏បានត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។
សំបុត្រដែលសាវ័កប៉ុលបានផ្ញើទៅពួកជំនុំ នៅក្រុងកូល៉ុស គឺជាប្រភេទសំបុត្រដែលរូប៊ីបានទទួល(កូល៉ុស ១:២)។ ពាក្យដែលគាត់បានសរសេរ នៅលើទំព័រសំបុត្រនោះ បានពាំនំាសេចក្តីសង្ឃឹម ឲ្យពួកគេបន្តបង្កើតផលផ្លែ និងចំណេះដឹង ព្រមទាំងកម្លាំង និងការស៊ូទ្រំា និងអត់ធ្មត់(ខ.១០-១១)។ សូមយើងស្រមៃថា តើពាក្យទាំងនោះបានធ្វើជាថ្នាំពេទ្យដ៏ល្អយ៉ាងណា សម្រាប់ពួកអ្នកស្មោះត្រង់…
ទទួលទុកក្នុងចិត្ត ហើយបន្តដំណើរទៅមុខ
ខ្ញុំបាននឹកចាំ អំពីយោបលដ៏ល្អៗមួយចំនួន ដែលមិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់បានផ្តល់ឲ្យខ្ញុំ។ នៅដើមដំបូងនៃអាជីពរបស់គាត់ ជាអ្នកចាក់ផ្សាយវិទ្យុ គាត់មានការពិបាក មិនដឹងថា ត្រូវឆ្លើយតបយ៉ាងដូចម្តេច ចំពោះការរិះគន់ និងការសរសើរ។ ពេលនោះ គាត់យល់ថា ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែលើកទឹកចិត្តគាត់ ឲ្យទទួលយកការរិះគន់ ក៏ដូចជាការសរសើរ។ តើគាត់ត្រូវទទួលការទាំងពីរយ៉ាងនេះ ទុកក្នុងចិត្តដោយរបៀបណា? គឺគាត់បានរៀនសូត្រ អំពីប្រយោជន៍ ដែលគាត់អាចទទួលបានពីការរិះគន់ ហើយទទួលយកការសរសើរពីអ្នកដទៃ។ បន្ទាប់មក គាត់យកការទាំងពីរយ៉ាងនេះ ទុកក្នុងចិត្ត ហើយបន្តដំណើរទៅមុខទៀត ដោយការបន្ទាបខ្លួន ក្នុងព្រះគុណ និងអំណាចចេស្តារបស់ព្រះ។
ការរិះគន់ និងការសរសើរបណ្តាលឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ដ៏មានអំណាច តែបើមិនប្រយ័ត្នទេ វាអាចនាំឲ្យយើងលើកដំកើងខ្លួនឯង ឬមានអំណួត។ បទគម្ពីរសុភាសិតបានចែងអំពីអត្ថប្រយោជន៍នៃការលើកទឹកចិត្ត និងការផ្តល់យោបល់ដ៏ឆ្លាតវ័យ។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ដំណឹងដែលគាប់ចិត្ត នោះរមែងចំរើនកំឡាំងដល់ឆ្អឹង។ ត្រចៀកណាដែលស្តាប់តាមសេចក្តីបន្ទោសនៃជីវិត នោះនឹងអាស្រ័យនៅជាកណ្តាលពួកអ្នកប្រាជ្ញ។ អ្នកណាដែលមិនព្រមទទួលសេចក្តីប្រៀនប្រដៅនោះឈ្មោះថាស្អប់ខ្ពើមដល់ព្រលឹងខ្លួន តែអ្នកណាដែលស្តាប់តាមសេចក្តីបន្ទោស នោះបានយោបល់វិញ”(១៥:៣០-៣២)។
បើយើងបានទទួលការស្តីបន្ទោស នោះយើងអាចសម្រេចចិត្តឲ្យការស្តីបន្ទោសនោះសំលៀងយើងឲ្យមុត។ បទគម្ពីរសុភាសិតបានចែងថា “ត្រចៀកណាដែលស្តាប់តាមសេចក្តីបន្ទោសនៃជីវិត នោះនឹងអាស្រ័យនៅជាកណ្តាលពួកអ្នកប្រាជ្ញ”(ខ.៣១)។ ហើយបើគេឲ្យពរយើង ដោយពាក្យសរសើរ នោះយើងអាចរៀនសូត្រ ពីការរិះគន់ និងការសរសើរ ទទួលទុកក្នុងចិត្ត ហើយបន្តដំណើរទៅមុខទៀត នៅក្នុងព្រះអង្គ(ខ.៣៣)។—RUTH O'REILLY-SMITH
ការអធិស្ឋាន និងការលូតលាស់
ពេលដែលភរិយារបស់មិត្តភក្តិខ្ញុំ កើតជម្ងឺវង្វេង ការផ្លាស់ប្តូរ ដែលបានបណ្តាលមកពីជម្ងឺនេះ បានធ្វើឲ្យជីវិតគាត់ជួបភាពជូរចត់។ គាត់ចាំបាច់ត្រូវចូលនិវត្តន៍មុនពេលកំណត់ ដើម្បីមើលថែភរិយាគាត់ ហើយខណៈពេលដែលជម្ងឺនេះមានសភាពកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរឡើងៗ នាងត្រូវការការថែទាំកាន់តែខ្លាំង។
គាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា គាត់ខឹងនឹងព្រះជាម្ចាស់ណាស់ ប៉ុន្តែ ពេលដែលគាត់អធិស្ឋានអំពីរឿងនេះ កាន់តែច្រើន ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានបើកបង្ហាញអ្វីដែលបានកប់ក្នុងចិត្តគាត់ និងបង្ហាញឲ្យដឹងថា គាត់មានភាពអាត្មានិយមប៉ុណ្ណា នៅក្នុងជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់គាត់។ គាត់ក៏បាននិយាយសារភាពទាំងទឹកភ្នែកថា នាងបានឈឺដប់ឆ្នាំហើយ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់បានជួយគាត់ ឲ្យមានទស្សនៈ និងគំនិតខុសពីមុន។ សព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំបានធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះនាង ហើយខ្ញុំក៏បានធ្វើថ្វាយព្រះយេស៊ូវផងដែរ។ ការមើលថែនាង គឺជាឯកសិទ្ធិដ៏អស្ចារ្យ ក្នុងជីវិតគាត់”។
ជួនកាល ព្រះជាម្ចាស់ឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់យើង ដោយមិនបានប្រទានអ្វីដែលយើងចង់បាននោះទេ តែទ្រង់ជំរុញចិត្តយើង ឲ្យមានការផ្លាស់ប្រែ។ មានពេលមួយ ហោរាយ៉ូណាសមានកំហឹងឆួលឡើង ដោយសារព្រះជាម្ចាស់ប្រោសប្រណីដល់ទីក្រុងនីនីវេ ដែលជាទីក្រុងដ៏អាក្រក់ ឲ្យជៀសផុតពីការបំផ្លិចបំផ្លាញ។ ពេលនោះ ព្រះអង្គក៏បានបណ្តាលឲ្យរុក្ខជាតិមួយដើមដុះឡើង ដើម្បីឲ្យគាត់មានម្លប់ជ្រក នៅពេលថ្ងៃក្តៅ(យ៉ូណាស ៤:៦)។ បន្ទាប់មក ទ្រង់ក៏បានធ្វើឲ្យវាក្រៀមស្វិត។ ពេលលោកយ៉ូណាសរអ៊ូរទាំ ព្រះទ្រង់ក៏បានឆ្លើយតបថា “ការដែលឯងខឹងពីដំណើរដើមវល្លិនោះ តើគួរឬ?”(ខ.៧-៩)។ លោកយ៉ូណាសគិតតែពីខ្លួនឯង បានជាគាត់ឆ្លើយថា ដែលគាត់ខឹងនោះ គឺត្រូវហើយ។ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានជំរុញចិត្តគាត់ ឲ្យគិតពីអ្នកដទៃ…
បរិយ៉ាកាស នៃការលើកទឹកចិត្ត
ខ្ញុំបានទទួលការលើកទឹកចិត្ត រៀងរាល់ពេលដែលខ្ញុំបានទៅមើលមជ្ឈមណ្ឌលហាត់ប្រាណ នៅក្បែរផ្ទះខ្ញុំ។ នៅកន្លែងដ៏មមាញឹកនោះ មានសុទ្ធតែអ្នក ដែលព្យាយាមហាត់ប្រាណ ឲ្យមានខុសភាពល្អ និងកម្លាំងកាន់តែខ្លាំង។ គេបានដាក់ផ្លាកសញ្ញា នៅទីនោះ ដើម្បីរំឭកយើងថា យើងមិនត្រូវកាត់ទោសគ្នាទៅវិញទៅមកឡើយ ប៉ុន្តែ គេតែងតែស្វាគមន៍ ពាក្យសម្តី និងសកម្មភាព ដែលបង្ហាញចេញនូវការគាំទ្រគ្នាទៅវិញទៅមក ចំពោះការប្រឹងប្រែងរបស់យើង។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា អំពីអាកប្បកិរិយា ដែលយើងត្រូវមាន ក្នុងជីវិតខាងវិញ្ញាណ។ អ្នកខ្លះបានព្យាយាមហ្វឹកហាត់ ឲ្យមានភាពរឹងមាំខាងវិញ្ញាណ និងលូតលាស់ ក្នុងសេចក្តីជំនឿ តែពេលខ្លះពួកគេមានអារម្មណ៍ថា ពួកគេហាក់ដូចជាមិនអាចចូលទៅក្នុងចំណោមគ្រីស្ទបរិស័ទដទៃបាន ដោយសារខ្លួនមិនមានភាពរឹងមាំខាងវិញ្ញាណ នៅក្នុងការដើរជាមួយព្រះយេស៊ូវ ដូចអ្នកដទៃ។
ត្រង់ចំណុចនេះ សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនយើង ដោយនិយាយត្រង់ៗថា “ចូរកំសាន្ត ហើយស្អាងចិត្តគ្នា ទៅវិញទៅមក ដូចជាអ្នករាល់គ្នាកំពុងតែធ្វើហើយនោះដែរ”(១ថែស្សាឡូនិច ៥:១១)។ ហើយគាត់បានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅទីក្រុងរ៉ូមថា “ត្រូវឲ្យយើងទាំងអស់គ្នាបំពេញចិត្តអ្នកជិតខាងខ្លួន សំរាប់ជាសេចក្តីល្អ ឲ្យបានស្អាងចិត្តឡើង”(រ៉ូម ១៥:២)។ យើងត្រូវដឹងថា ព្រះវរបិតានៃយើងមានព្រះទ័យសណ្តោស ចំពោះយើងយ៉ាងខ្លាំង បានជាយើងអាចបង្ហាញចេញនូវព្រះគុណរបស់ព្រះអង្គ ដល់អ្នកដទៃ ដោយពាក្យសម្តី និងសកម្មភាព ដែលលើកទឹកចិត្ត។
ខណៈពេលដែលយើង “ទទួលគ្នាទៅវិញទៅមក”(ខ.៧) ចូរយើងថ្វាយការលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ដាច់ដល់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយអនុញ្ញាតឲ្យព្រះវិញ្ញាណព្រះអង្គធ្វើការក្នុងជីវិតយើង។ ហើយខណៈពេលដែលយើងព្យាយាមដើរតាមព្រះអង្គជារៀងរាល់ថ្ងៃ ចូរយើងបង្កើតបរិយាកាស នៃការលើកទឹកចិត្ត…
អំពើសប្បុរស
មានពេលមួយ ពេលម្តាយខ្ញុំត្រឡប់មកពីធ្វើការវិញ គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថា មិត្តភក្តិរបស់យើងឈ្មោះ ហេលែន(Helen) បានផ្ញើអំណោយមួយមកខ្ញុំ។ កាលខ្ញុំកំពុងចម្រើនវ័យធំឡើង យើងមិនសូវមានរបស់របរអ្វីច្រើនទេ ដូចនេះ ការទទួលអំណោយមួយ នៅក្នុងប្រអប់សំបុត្រ គឺសប្បាយដូចការប្រារព្ធបុណ្យណូអែល លើកទីពីរអញ្ចឹង។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ព្រះជាម្ចាស់ស្រឡាញ់ នឹកចាំ និងឲ្យតម្លៃខ្ញុំ តាមរយៈស្រ្តីដ៏អស្ចារ្យម្នាក់នេះ។
ស្រ្តីមេមាយទាល់ក្រ ដែលអ្នកស្រីតេប៊ីថាបានកាត់ខោអាវឲ្យ ប្រាកដជាមានអារម្មណ៍ដូចនេះផងដែរ។ កាលនោះ នាងជាសិស្សស្រីម្នាក់របស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលកំពុងរស់នៅ ក្នុងទីក្រុងយ៉ុបប៉េ។ គេឮល្បីថា នាងជាមនុស្សដែលបានធ្វើអំពើសប្បុរសជាច្រើន។ នាងតែងតែ “ធ្វើអំពើល្អ និងជួយអ្នកក្រជាច្រើន”(កិច្ចការ ៩:៣៦)។ បន្ទាប់មក នាងក៏មានជម្ងឺ ហើយក៏បានស្លាប់។ នៅពេលនោះ សាវ័កពេត្រុសកំពុងតែនៅទីក្រុងជិតខាង ដូចនេះ មានគ្រីស្ទបរិស័ទពីរនាក់ បានទៅរកគាត់ ហើយក៏បានអង្វរគាត់ ឲ្យធ្វើដំណើរមកក្រុងយ៉ុបប៉េ។
ពេលលោកពេត្រុសមកដល់ ស្រ្តីមេម៉ាយដែលអ្នកស្រីតេប៊ីថាបានជួយ ក៏បានបង្ហាញភស្តុតាងនៃភាពសប្បុរសរបស់នាង ដែលមានដូចជា “អាវ និងសំលៀកបំពាក់ទាំងប៉ុន្មាន ដែលតេប៊ីថាបានធ្វើ”(ខ.៣៩)។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធក៏បានដឹកនាំលោកពេត្រុស ឲ្យអធិស្ឋានឲ្យគាត់ ហើយព្រះជាម្ចាស់ក៏បានប្រោសនាងឲ្យរស់ឡើងវិញ! ដោយសារព្រះទ័យសណ្តោសរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅក្នុងការប្រោសគាត់ “មនុស្សទាំងឡាយបានដឹងដំណឹងពីការនោះ នៅពេញពាសក្នុងក្រុងយ៉ុបប៉េ ហើយមានមនុស្សជាច្រើន បានជឿដល់ព្រះអម្ចាស់”(ខ.៤២)។
ខណៈពេលដែលយើងបង្ហាញចេញនូវចិត្តសប្បុរស ដល់អ្នកដែលនៅជុំវិញយើង សូមព្រះជាម្ចាស់ប្រទានពរពួកគេ…
ចូលទៅក្នុងការសម្រាក ក្នុងព្រះគុណ
ទីបំផុត នៅថ្ងៃទី៨ ខែមករា ឆ្នាំ ១៩៦៤ ក្មេងប្រុសអាយុ១៧ឆ្នាំ ឈ្មោះ រែនឌី ហ្កាតន័រ(Randy Gardner) បានធ្វើនូវរឿងមួយ ដែលគាត់មិនធ្លាប់ធ្វើពីមុនមក ដោយព្យាយាមឃាត់ខ្លួនឯងមិនឲ្យដេក អស់រយៈពេល១១ថ្ងៃ និង២៥នាទី។ កាលនោះ គាត់ចង់បំបែកឯកត្តកម្ម របស់សៀវភៅឯកត្តកម្មពិភពលោកហ្គីននេស ដែលបានកត់ត្រាអំពីរយៈពេលដ៏វែងបំផុត ដែលរូបកាយរបស់មនុស្សអាចរស់នៅ ដោយមិនបានដេក។ ហ្កាន័របានផឹកភេសជ្ជៈ ហើយទៅលេងកីឡាវាយកូនបាល់ និងកីឡាបោះប៊ូលីងដើម្បីឃាត់ខ្លួនឯងមិនឲ្យគេង អស់រយៈពេល១សប្តាហ៍កន្លះ។ ទីបំផុត មុនពេលគាត់ដួលដោយការហត់នឿយពេក គាត់ក៏បាត់បង់ការគ្រប់គ្រងការដឹងរស់ជាតិ ការធំក្លិន និងការស្តាប់។ ប៉ុន្មានទសវត្សរ៍ក្រោយមក គាត់ក៏បានកើតជម្ងឺគេងមិនលក់ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ មួយរយៈពេលខ្លី។ គាត់បានបំបែកកំណត់ត្រា តែទន្ទឹមនឹងនោះគាត់ក៏បានបញ្ជាក់ឲ្យគេដឹងកាន់តែច្បាស់ថា ការគេង គឺពិតជាសំខាន់ណាស់។
មនុស្សជាច្រើនមានការពិបាក នៅក្នុងការគេង នៅពេលយប់។ ហ្កាន័រមិនបានដេកជាច្រើនថ្ងៃ ដោយសារគាត់ចង់បំបែកកំណត់ត្រា ប៉ុន្តែ យើងប្រហែលជាមានបញ្ហាដេកមិនលក់ ដោយសារកត្តាជាច្រើន ដែលមានដូចជាការថប់បារម្ភ ដោយសារយើងខ្លាចធ្វើអ្វីមួយមិនបានសម្រេច ឬខ្លាចមិនអាចធ្វើអ្វីដែលគេបានរំពឹងឲ្យយើងធ្វើ ឬដោយសារការរស់នៅ ដោយភាពប្រញាប់ប្រញាល់ជាដើម។ ជួនកាល យើងមានការពិបាក មិនអាចបំបាត់ការភ័យខ្លាច និងមិនអាចសម្រាកបាន។
ទាក់ទងនឹងរឿងនេះ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានប្រាប់យើងថា “បើគ្មានព្រះយេហូវ៉ាសង់ផ្ទះឡើង” នោះយើងធ្វើការជាឥតប្រយោជន៍ទេ(ទំនុកដំកើង ១២៧:១)”។ ការ…
បណ្តុំសៀវភៅការរុករកឃើញ
ហេតុអ្វីមនុស្សមានការឈឺចាប់ នៅលើផែនដីនេះ?
នេះជាសំណួរដ៏ធំមួយ សម្រាប់យើងរាល់គ្នា។ ក្នុងពិភពលោក ដែលមានពេញដោយការឈឺចាប់ ទុក្ខព្រួយ និងការបាត់បង់ យើងចង់ដឹងថា ហេតុអ្វីមនុស្សមានការឈឺចាប់? តើព្រះជាម្ចាស់មានដំណោះស្រាយអ្វី សម្រាប់បញ្ហានេះ? កូនសៀវភៅនេះនឹងបង្ហាញឲ្យអ្នកបានដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់ក៏ធ្លាប់បានឆ្លងកាត់ទុក្ខវេទនា ដោយផ្ទាល់ផងដែរ បានជាទ្រង់អាចប្រទានក្តីសង្ឃឹមដល់យើងរាល់គ្នា ដោយធានាថា យើងនឹងបានទៅនៅកន្លែងថ្មីមួយ នៅពេលអនាគត ដែលគ្មានការឈឺចាប់ ដោយយើងគ្រាន់តែទទួលជឿទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ។
លុយ ហេតុអ្វី នៅតែមិនគ្រប់?
តើលុយធ្វើឲ្យពិភពលោកវិល ឬមួយយ៉ាងណា? សម្រាប់ខ្លួនយើងផ្ទាល់ ក៏ដូចជាសម្រាប់មនុស្សជាច្រើន ដែលយើងបានស្គាល់ ការដេញតាមលុយ គឺជាបញ្ហាដែលកើតមានជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ យើងត្រូវបង់ថ្លៃនេះបង់ថ្លៃនោះ មិនចេះចប់ ហើយក្នុងក្រុមគ្រួសារ ក៏មានមនុស្សដែលត្រូវការអាហារប្រចាំថ្ងៃ។ ម្យ៉ាងទៀត យើងក៏ត្រូវមានលុយត្រៀមទុក សម្រាប់ការបន្ទាន់ផងដែរ ហើយយើងនៅតែមានអារម្មណ៍ថា លុយរបស់យើងនៅតែមិនគ្រប់គ្រាន់។
ក្នុងសៀវភៅ លុយ : ហេតុអ្វីនៅតែមិនគ្រប់? យើងនឹងបានធ្វើការពិនិត្យជាថ្មី អំពីបញ្ហានេះ តាមការបកស្រាយរបស់ព្រះគម្ពីរប៊ីប។ បើសិនជាអ្នកមានក្រុមគ្រួសារ និងមិត្តភក្តិ ដែលមិនមែនជាគ្រីស្ទបរិស័ទ សួរអ្នកថា ហេតុអ្វីបានជាលុយចេះតែមិនគ្រប់? អ្នកអាចប្រើកូនសៀវភៅនេះ ជាជំនួយ ដើម្បីបកស្រាយអំពីស្ថានភាពហិរញ្ញវត្ថុរបស់ពួកគេ ដោយចិត្តសប្បុរស និងសេចក្តីស្រឡាញ់។ សៀវភៅនេះនឹងជួយឲ្យពួកគេដឹងថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាចម្លើយដ៏ពិត ដែលពួកគេកំពុងស្វែងរក ហើយការរកលុយឲ្យបានច្រើនជាងមុន មិនមែនជាដំណោះស្រាយឡើយ។
ការរស់នៅ ដោយចិត្តក្លាហាន
តើធ្វើដូចម្តេច ឲ្យអ្នកអាចរស់នៅ ដោយការប្តូរផ្តាច់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ នៅពេលដែលអ្នកកំពុងតែរស់នៅក្នុងជីវិត ដែលហ៊ុមព័ទ្ធ ដោយវប្បធម៌ ដែលច្រើនតែទាស់ទទឹង នឹងសេចក្តីពិត និងសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នក? លោកដានីយ៉ែល ជាតួអង្គដ៏សំខាន់ក្នុងគ្រាសញ្ញាចាស់ ដែលបានធ្វើជាគំរូដ៏ល្អ ដោយគាត់បានរស់នៅ ដោយការប្តូរផ្តាច់ សេចក្តីក្លាហាន និងសេចក្តីជំនឿចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងវប្បធម៌ ដែលមានគុណតម្លៃ និងអាទិភាព ផ្ទុយស្រឡៈពីសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់។
គាត់ត្រូវបានពួកបាប៊ីឡូន ចាប់ជាឈ្លើយសឹក ហើយជំលាស ឲ្យទៅរស់ក្នុងទឹកដី និងវប្បធម៌បរទេស ដែលស្ថិតនៅចម្ងាយរាប់រយគីឡូម៉ែត្រ ពីស្រុកកំណើតគាត់ នៅទីក្រុងយេរូសាឡិម។ ហេតុនេះហើយ គាត់បានជួបការលំបាក និងគ្រោះថ្នាក់ជាច្រើន នៅក្នុងបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ ក្នុងវប្បធម៌នៃសាសនាដទៃ។ នៅកន្លែងនោះ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រើលោកដានីយ៉ែល ដើម្បីសម្តែងចេញនូវអំណាចចេស្តាទ្រង់ ហើយលោកដានីយ៉ែលក៏ប្រើសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ ដោយចិត្តក្លាហាន។
លោកដានីយ៉ែលមិនដឹងថា ជីវិតគាត់នឹងទៅជាយ៉ាងណាទេ។ គាត់ស្គាល់ព្រះបន្ទូលសន្យា និងអំណាចចេស្តារបស់ព្រះជាម្ចាស់ តែគាត់មិនដឹងថាទ្រង់មានផែនការយ៉ាងណា សម្រាប់ជីវិតគាត់ទេ។ គាត់គ្រាន់តែដឹងថា គាត់ចង់រស់នៅ ក្នុងជីវិតដែលស្តាប់បង្គាប់ ដែលថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះជាម្ចាស់ ទោះគាត់ស្ថិតក្នុងស្ថានភាព ឬកាលៈទេសៈបែបណា ឬមួយគាត់ជួបទុក្ខលំបាក ឬការល្បួងអ្វីក៏ដោយ។
សព្វថ្ងៃនេះ ក្នុងវប្បធម៌ដែលយើងកំពុងរស់នៅ ព្រះជាម្ចាស់បានត្រាសហៅយើង ដែលកូនរបស់ទ្រង់ ឲ្យធ្វើជាដានីយ៉ែល ក្នុងជំនាន់របស់យើង។ យើងមិនត្រូវត្រាប់តាមសម័យ ឬវប្បធម៌របស់លោកិយឡើយ…
គ្មានការភ័យខ្លាច ចំពោះសេចក្ដីស្លាប់ទៀតឡើយ
ហេតុអ្វីបានជាយើងមានការភ័យខ្លាច ចំពោះសេចក្តីស្លាប់? កូនសៀវភៅសម្រាប់ផ្សាយដំណឹងល្អនេះ នឹងពន្យល់លោកអ្នកអំពីទំនាក់ទំនងរវាងសេចក្តីស្លាប់ និងអំពើបាប ព្រមទាំងប្រាប់ប្រិយមិត្តអ្នកអានទាំងឡាយ អំពីរបៀបដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ បានឈ្នះសេចក្តីស្លាប់ និងអំពីរបៀបដែលយើងអាចយកជ័យជម្នះលើសេចក្តីស្លាប់ ជាមួយនឹងទ្រង់។
តើការងារក្នុងក្តីស្រមៃរបស់ខ្ញុំ នៅឯណា?
ការស្វែងរកការងារក្នុងក្តីស្រមៃ បាននាំឲ្យមនុស្សជាច្រើនមានការនឿយណាយ និងការខកចិត្ត។ កូនសៀវភៅនេះ បង្ហាញអំពីរបៀបដែលព្រះយេស៊ូវ អាចប្រទានឲ្យមនុស្សម្នាក់ៗ មានភាពស្កប់ចិត្តដ៏ពិត នៅក្នុងជីវិត។
រឿងនៃសេចក្តីសង្ឃឹម
ហេតុអ្វីបានជាពិភពលោក មានរឿងច្រើនម្ល៉េះ? ហេតុអ្វីការរស់នៅ មានការពិបាកយ៉ាងនេះ? ក្នុងចំណោមមនុស្សដែលអ្នកស្គាល់ តើមានអ្នកដែលបានសួរសំណួរទាំងនេះឬទេ? សូមបង្ហាញពួកគេ ឲ្យស្គាល់សេចក្តីសង្ឃឹម ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ! សៀវភៅដែលមានចំណងជើងថា រឿងនៃសេចក្តីសង្ឃឹម គឺជាខិតប័ណ្ណដំណឹងល្អ ដែលបកស្រាយអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ និងផែនការ ដែលទ្រង់មានសម្រាប់មនុស្ស ដែលទ្រង់បានបង្កើត ហើយសៀវភៅនេះ ក៏បានបង្ហាញអំពីមូលហេតុដែលមានតែព្រះយេស៊ូវទេ ដែលអាចប្រទានសេចក្តីសង្ឃឹមដ៏ពិត។ សូមចែករំលែកសៀវភៅនេះ ដល់មិត្តភក្តិរបស់អ្នក។
ហេតុអ្វីមនុស្សមានការឈឺចាប់ នៅលើផែនដីនេះ?
នេះជាសំណួរដ៏ធំមួយ សម្រាប់យើងរាល់គ្នា។ ក្នុងពិភពលោក ដែលមានពេញដោយការឈឺចាប់ ទុក្ខព្រួយ និងការបាត់បង់ យើងចង់ដឹងថា ហេតុអ្វីមនុស្សមានការឈឺចាប់? តើព្រះជាម្ចាស់មានដំណោះស្រាយអ្វី សម្រាប់បញ្ហានេះ? កូនសៀវភៅនេះនឹងបង្ហាញឲ្យអ្នកបានដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់ក៏ធ្លាប់បានឆ្លងកាត់ទុក្ខវេទនា ដោយផ្ទាល់ផងដែរ បានជាទ្រង់អាចប្រទានក្តីសង្ឃឹមដល់យើងរាល់គ្នា ដោយធានាថា យើងនឹងបានទៅនៅកន្លែងថ្មីមួយ នៅពេលអនាគត ដែលគ្មានការឈឺចាប់ ដោយយើងគ្រាន់តែទទួលជឿទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ។
លុយ ហេតុអ្វី នៅតែមិនគ្រប់?
តើលុយធ្វើឲ្យពិភពលោកវិល ឬមួយយ៉ាងណា? សម្រាប់ខ្លួនយើងផ្ទាល់ ក៏ដូចជាសម្រាប់មនុស្សជាច្រើន ដែលយើងបានស្គាល់ ការដេញតាមលុយ គឺជាបញ្ហាដែលកើតមានជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ យើងត្រូវបង់ថ្លៃនេះបង់ថ្លៃនោះ មិនចេះចប់ ហើយក្នុងក្រុមគ្រួសារ ក៏មានមនុស្សដែលត្រូវការអាហារប្រចាំថ្ងៃ។ ម្យ៉ាងទៀត យើងក៏ត្រូវមានលុយត្រៀមទុក សម្រាប់ការបន្ទាន់ផងដែរ ហើយយើងនៅតែមានអារម្មណ៍ថា លុយរបស់យើងនៅតែមិនគ្រប់គ្រាន់។
ក្នុងសៀវភៅ លុយ : ហេតុអ្វីនៅតែមិនគ្រប់? យើងនឹងបានធ្វើការពិនិត្យជាថ្មី អំពីបញ្ហានេះ តាមការបកស្រាយរបស់ព្រះគម្ពីរប៊ីប។ បើសិនជាអ្នកមានក្រុមគ្រួសារ និងមិត្តភក្តិ ដែលមិនមែនជាគ្រីស្ទបរិស័ទ សួរអ្នកថា ហេតុអ្វីបានជាលុយចេះតែមិនគ្រប់? អ្នកអាចប្រើកូនសៀវភៅនេះ ជាជំនួយ ដើម្បីបកស្រាយអំពីស្ថានភាពហិរញ្ញវត្ថុរបស់ពួកគេ ដោយចិត្តសប្បុរស និងសេចក្តីស្រឡាញ់។ សៀវភៅនេះនឹងជួយឲ្យពួកគេដឹងថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាចម្លើយដ៏ពិត ដែលពួកគេកំពុងស្វែងរក ហើយការរកលុយឲ្យបានច្រើនជាងមុន មិនមែនជាដំណោះស្រាយឡើយ។
ការរស់នៅ ដោយចិត្តក្លាហាន
តើធ្វើដូចម្តេច ឲ្យអ្នកអាចរស់នៅ ដោយការប្តូរផ្តាច់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ នៅពេលដែលអ្នកកំពុងតែរស់នៅក្នុងជីវិត ដែលហ៊ុមព័ទ្ធ ដោយវប្បធម៌ ដែលច្រើនតែទាស់ទទឹង នឹងសេចក្តីពិត និងសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នក? លោកដានីយ៉ែល ជាតួអង្គដ៏សំខាន់ក្នុងគ្រាសញ្ញាចាស់ ដែលបានធ្វើជាគំរូដ៏ល្អ ដោយគាត់បានរស់នៅ ដោយការប្តូរផ្តាច់ សេចក្តីក្លាហាន និងសេចក្តីជំនឿចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងវប្បធម៌ ដែលមានគុណតម្លៃ និងអាទិភាព ផ្ទុយស្រឡៈពីសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់។
គាត់ត្រូវបានពួកបាប៊ីឡូន ចាប់ជាឈ្លើយសឹក ហើយជំលាស ឲ្យទៅរស់ក្នុងទឹកដី និងវប្បធម៌បរទេស ដែលស្ថិតនៅចម្ងាយរាប់រយគីឡូម៉ែត្រ ពីស្រុកកំណើតគាត់ នៅទីក្រុងយេរូសាឡិម។ ហេតុនេះហើយ គាត់បានជួបការលំបាក និងគ្រោះថ្នាក់ជាច្រើន នៅក្នុងបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ ក្នុងវប្បធម៌នៃសាសនាដទៃ។ នៅកន្លែងនោះ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រើលោកដានីយ៉ែល ដើម្បីសម្តែងចេញនូវអំណាចចេស្តាទ្រង់ ហើយលោកដានីយ៉ែលក៏ប្រើសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ ដោយចិត្តក្លាហាន។
លោកដានីយ៉ែលមិនដឹងថា ជីវិតគាត់នឹងទៅជាយ៉ាងណាទេ។ គាត់ស្គាល់ព្រះបន្ទូលសន្យា និងអំណាចចេស្តារបស់ព្រះជាម្ចាស់ តែគាត់មិនដឹងថាទ្រង់មានផែនការយ៉ាងណា សម្រាប់ជីវិតគាត់ទេ។ គាត់គ្រាន់តែដឹងថា គាត់ចង់រស់នៅ ក្នុងជីវិតដែលស្តាប់បង្គាប់ ដែលថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះជាម្ចាស់ ទោះគាត់ស្ថិតក្នុងស្ថានភាព ឬកាលៈទេសៈបែបណា ឬមួយគាត់ជួបទុក្ខលំបាក ឬការល្បួងអ្វីក៏ដោយ។
សព្វថ្ងៃនេះ ក្នុងវប្បធម៌ដែលយើងកំពុងរស់នៅ ព្រះជាម្ចាស់បានត្រាសហៅយើង ដែលកូនរបស់ទ្រង់ ឲ្យធ្វើជាដានីយ៉ែល ក្នុងជំនាន់របស់យើង។ យើងមិនត្រូវត្រាប់តាមសម័យ ឬវប្បធម៌របស់លោកិយឡើយ…
គ្មានការភ័យខ្លាច ចំពោះសេចក្ដីស្លាប់ទៀតឡើយ
ហេតុអ្វីបានជាយើងមានការភ័យខ្លាច ចំពោះសេចក្តីស្លាប់? កូនសៀវភៅសម្រាប់ផ្សាយដំណឹងល្អនេះ នឹងពន្យល់លោកអ្នកអំពីទំនាក់ទំនងរវាងសេចក្តីស្លាប់ និងអំពើបាប ព្រមទាំងប្រាប់ប្រិយមិត្តអ្នកអានទាំងឡាយ អំពីរបៀបដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ បានឈ្នះសេចក្តីស្លាប់ និងអំពីរបៀបដែលយើងអាចយកជ័យជម្នះលើសេចក្តីស្លាប់ ជាមួយនឹងទ្រង់។
តើការងារក្នុងក្តីស្រមៃរបស់ខ្ញុំ នៅឯណា?
ការស្វែងរកការងារក្នុងក្តីស្រមៃ បាននាំឲ្យមនុស្សជាច្រើនមានការនឿយណាយ និងការខកចិត្ត។ កូនសៀវភៅនេះ បង្ហាញអំពីរបៀបដែលព្រះយេស៊ូវ អាចប្រទានឲ្យមនុស្សម្នាក់ៗ មានភាពស្កប់ចិត្តដ៏ពិត នៅក្នុងជីវិត។
រឿងនៃសេចក្តីសង្ឃឹម
ហេតុអ្វីបានជាពិភពលោក មានរឿងច្រើនម្ល៉េះ? ហេតុអ្វីការរស់នៅ មានការពិបាកយ៉ាងនេះ? ក្នុងចំណោមមនុស្សដែលអ្នកស្គាល់ តើមានអ្នកដែលបានសួរសំណួរទាំងនេះឬទេ? សូមបង្ហាញពួកគេ ឲ្យស្គាល់សេចក្តីសង្ឃឹម ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ! សៀវភៅដែលមានចំណងជើងថា រឿងនៃសេចក្តីសង្ឃឹម គឺជាខិតប័ណ្ណដំណឹងល្អ ដែលបកស្រាយអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ និងផែនការ ដែលទ្រង់មានសម្រាប់មនុស្ស ដែលទ្រង់បានបង្កើត ហើយសៀវភៅនេះ ក៏បានបង្ហាញអំពីមូលហេតុដែលមានតែព្រះយេស៊ូវទេ ដែលអាចប្រទានសេចក្តីសង្ឃឹមដ៏ពិត។ សូមចែករំលែកសៀវភៅនេះ ដល់មិត្តភក្តិរបស់អ្នក។
អំពីអង្គការនំម៉ាណាប្រចាំថ្ងៃ
ក្នុង ឆ្នាំ ១៩៣៨ ព័ន្ធកិច្ចរបស់យើងខ្ញុំ បានចាប់ផ្តើម ដោយមានតែកម្មវិធីវិទ្យុប៉ុណ្ណោះ ដែលមានចំណងជើងថា ថ្នាក់ព្រះគម្ពីរក្រុងដេត្រយ (Detroit Bible Class)។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក ចំនួនអ្នកស្តាប់កម្មវិធីវិទ្យុរបស់យើង ក៏មានការកើនឡើង ចាប់ពីក្រុមដ៏តូច នៃអ្នកស្តាប់វិទ្យុដោយការប្តេជ្ញាចិត្ត ក្លាយទៅជាមានអ្នកស្តាប់រាប់លាននាក់ នៅជុំវិញពិភពលោក ដែលប្រើប្រាប់ធនធាន ដែលយើងខ្ញុំបានផលិត ដោយផ្អែកទៅលើព្រះគម្ពីរ។
ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក ឈ្មោះព័ន្ធកិច្ចរបស់យើងខ្ញុំក៏មានការផ្លាស់ប្តូរ ដើម្បីឲ្យគេកាន់តែងាយស្រួលស្គាល់ធនធានជាច្រើនប្រភេទ ដែលយើងខ្ញុំបានផ្តល់ឲ្យ។ សព្វថ្ងៃនេះ យើងខ្ញុំដឹងថា មនុស្សភាគច្រើនដឹងថា យើងខ្ញុំជានរណា ដោយសារ សៀវភៅនំម៉ាណាប្រចាំថ្ងៃ ដែលជាសៀវភៅសម្រាប់ប្រកបជាមួយព្រះបន្ទូលជាប្រចាំថ្ងៃ។ ដូចនេះ យើងខ្ញុំក៏បានប្តូរឈ្មោះព័ន្ធកិច្ចទៅជា អង្គការនំម៉ាណាប្រចាំថ្ងៃ ដើម្បីឲ្យគេកាន់តែងាយស្រួលដឹងថា តើយើងខ្ញុំជានរណា។ ទោះបីជាឈ្មោះព័ន្ធកិច្ចរបស់យើងបានផ្លាស់ប្តូរមែនក៏ដោយ ក៏យើងខ្ញុំនៅតែផ្តោតទៅលើកិច្ចការដដែល គឺផ្តោតទៅលើការឈោងចាប់មនុស្ស នៅទូទាំងពិភពលោក ដោយព្រះរាជសារនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ។
អង្គការយើង ខ្ញុំ ជាអង្គការអន្តរនិកាយ និងមិនរកប្រាក់ចំណេញ ដែលមានបុគ្គលិក និងអ្នកស្ម័គ្រចិត្ត កំពុងបម្រើការនៅក្នុងការិយ៉ាល័យជាង៣៥កន្លែង ដោយធ្វើការរួមគ្នា ដើម្បីចែកចាយសម្ភារៈជាង៦០លាន នៅក្នុង១៥០ប្រទេស។ ទោះបីជាសម្ភារៈរបស់យើងខ្ញុំ ជាការផ្សាយតាមវិទ្យុ ឬទូរទស្សន៍ ជា DVD សម្លេង សៀវភៅ app សម្រាប់ឧបករណ៍…
ទស្សនៈ
ទស្សនៈរបស់យើងខ្ញុំ គឺដើម្បីឲ្យមនុស្ស នៅគ្រប់ជាតិសាសន៍មានទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ខ្លួនជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទ ដោយការលូតលាស់ ឲ្យមានលក្ខណៈកាន់តែដូចទ្រង់ ហើយបម្រើទ្រង់ នៅក្នុងមហាគ្រួសាររបស់ទ្រង់ នៅតាមតំបន់នីមួយៗ ។
បេសកកម្ម
ការងារបេសកកម្មរបស់យើងខ្ញុំ គឺដើម្បីឲ្យមនុស្សគ្រប់រូបមានឱកាសទទួល និងមានការយល់ដឹងអំពីប្រាជ្ញានៃព្រះគម្ពីរ ដែលធ្វើឲ្យជីវិតផ្លាស់ប្រែ ។
