ដោយ លោកបណ្ឌិត អ័ឡិច តាំង(Dr Alex Tang)
ហេតុអ្វីបានជាគ្រីស្ទបរិស័ទគួរតែផ្អាកការជួបជុំគ្នា នៅព្រះវិហារ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការរាលដាល នៃមេរោគ COVID-១៩ ទូទាំងពិភពលោក? តើដោយសារយើងខ្វះការទុកចិត្តលើការការពាររបស់ព្រះជាម្ចាស់ឬ? ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ៩១:៥-៦ តើព្រះជាម្ចាស់មិនបានសន្យាទេឬថា ទ្រង់នឹងការពារយើង បានជាយើងមិនត្រូវ “មិនភ័យខ្លាចអ្វីឡើយ ទោះទាំងសេចក្តីស្ញែងខ្លាចនៅពេលយប់… ឬសេចក្តីហិនវិនាសដែលបំផ្លាញនៅពេលថ្ងៃត្រង់ផង”?
សព្វថ្ងៃនេះ មានពួកជំនុំកាន់តែច្រើនឡើងៗ បានផ្អាកកម្មវិធីថ្វាយបង្គំនៃព្រះវិហារ ឬការជួបជុំគ្នាដទៃទៀត ដើម្បីជៀសវាងការរីករាយដាល នៃមេរោគ COVID-19។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះវិហារជាច្រើនបានចាប់ផ្តើមធ្វើការផ្សាយផ្ទាល់នូវកម្មវិធីថ្វាយបង្គំតាមអនឡាញ ឬតាមហ្វេសប៊ុកជាដើម ឬក៏មានLink ចូលទៅកាន់វេបសាយរបស់ខ្លួន ដើម្បីផ្តល់ឲ្យសមាជិកពួកជំនុំ នូវការលើកទឹកចិត្ត ការប្រាស្រ័យទាក់ទងគ្នា និងព្រះបន្ទូលព្រះ។
ការជួបជុំគ្នាដោយផ្ទាល់ ជាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់ នៃប្រពៃណីរបស់ព្រះវិហារគ្រីស្ទបរិស័ទ។ យើងជួបជុំគ្នា ដើម្បីការប្រកបគ្នា ការប្រារព្ធពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ ការអធិស្ឋាន ការថ្វាយបង្គំ និងការកែតម្រង់។ សូម្បីតែនៅក្នុងពេលដែលមានការបៀតបៀនខ្លាំងបំផុត ក៏ពួកជំនុំសម័យដើម នៅតែព្យាយាមជួបជុំគ្នា ជាសម្ងាត់ ទោះមានគ្រោះថ្នាក់ក៏ដោយ។ ដូចនេះ ហេតុអ្វីបានជាយើងគួរតែផ្អាកការជួបជុំគ្នាដោយផ្ទាល់ ដូចមុនទៀត? ហេតុអ្វីបានជាយើងគួរតែលប់ចោលកម្មវិធីជួបជុំផ្សេងៗ?
វាមិនមានន័យថា យើងខ្វះជំនឿនោះទេ
ទីមួយ វាមិនមានន័យថា យើងខ្វះជំនឿនោះទេ ពេលដែលយើងផ្អាកការជួបជុំគ្នា នៅព្រះវិហារ។ ផ្ទុយទៅវិញ វាមានន័យថា យើងកំពុងតែមានជំនឿលើព្រះ ដែលបានបង្កើតមនុស្សមកឲ្យមានហេតុផល ដើម្បីឲ្យយើងប្រព្រឹត្តដោយសមហេតុផល។ ជាការពិតណាស់ ព្រះជាម្ចាស់បានសន្យាថា នឹងការពារយើង។ ប៉ុន្តែ តើហេតុអ្វីយើងមិនលោតចុះពីអគារ១០ជាន់ ដោយទុកចិត្តថា ព្រះអង្គនឹងចាត់ទេវតាព្រះអង្គ ឲ្យមកទ្រយើង មិនឲ្យធ្លាក់ប៉ះនឹងថ្ម? តើបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ៩១:១១-១២ មិនបានចែងទេឬថា “ដ្បិតទ្រង់នឹងបង្គាប់ដល់ពួកទេវតារបស់ទ្រង់ ពីដំណើរឯង ឲ្យបានថែរក្សាឯង ក្នុងគ្រប់ទាំងផ្លូវរបស់ឯង ទេវតាទាំងនោះនឹងទ្រឯងដោយដៃ ក្រែងជើងឯងទង្គិចនឹងថ្ម?”
ត្រង់ចំណុចនេះ យើងចាំបាច់ត្រូវគិតថា តើនេះជាការបង្ហាញចេញនូវជំនឿ ឬសេចក្តីអំណួត? អារក្សក៏បានល្បួងព្រះយេស៊ូវយ៉ាងដូចនេះផងដែរ ពេលដែលវានាំព្រះអង្គទៅកំពូលព្រះវិហារ ហើយប្រាប់ព្រះអង្គឲ្យលោតចុះ។ អារក្សដែលជាខ្មាំងសត្រូវថែមទាំងបានដកស្រង់បទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ៩១:១១-១២(វាក៏ចេះខគម្ពីរដែរ)។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានឆ្លើយតបទៅវាវិញ ទុកជាគំរូឲ្យយើងអនុវត្តតាម។ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា យើងមិនត្រូវល្បងលរព្រះជាម្ចាស់ឡើយ គឺដូចដែលព្រះអង្គបានដកស្រង់បទគម្ពីរចោទិយកថា ៦:១៦ បានចែងថា “កុំឲ្យឯងរាល់គ្នាល្បងលព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃឯងដូចជាបានល្បងទ្រង់នៅត្រង់ម៉ាសានោះឡើយ”។
ដូចនេះ ព្រះយេស៊ូវមិនសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងធ្លាក់ចូលទៅក្នុងការល្បងលព្រះជាម្ចាស់ ដោយមិនដឹងខ្លួននោះឡើយ។ កាលពួកអ៊ីស្រាអែលនៅតំបន់ម៉ាសា ពួកគេបានប្រកែកជាមួយលោកម៉ូសេ អំពីរឿងខ្វះទឹកបរិភោគ ហើយលោកម៉ូសេក៏បានស្តីបន្ទោសពួកគេ ដែលបានល្បងលព្រះជាម្ចាស់ ដោយការមិនស្តាប់បង្គាប់ និងការខ្វះជំនឿ។ ហេតុនេះហើយ ពួកអ្នកដែលនៅក្នុងជំនាន់លោកម៉ូសេ មិនបានមើលឃើញទឹកដីសន្យាឡើយ ប៉ុន្តែ ត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់ដាក់ទោស ឲ្យរស់នៅវិលវល់ក្នុងវាលរហោស្ថាន អស់៤០ឆ្នាំ រហូតដល់ពេលដែលពួកគេស្លាប់អស់(ទំនុកដំកើង ៩៥:៨-១០)។
ដូចនេះ យើងប្រហែលជាឆ្ងល់ថា អ្វីដែលយើងចង់ធ្វើនោះបានបង្ហាញនូវជំនឿ ឬជាការខ្វះជំនឿ តែទន្ទឹមនឹងនោះ យើងក៏ត្រូវប្រាកដថា យើងមិនកំពុងតែល្បងលព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ជួនកាល យើងគ្រាន់តែចង់ដឹងថា តើព្រះអង្គនឹងធ្វើតាមព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះអង្គឬអត់។ ខ្ញុំសូមបញ្ជាក់ថា ការផ្អាកការជួបជុំគ្នា នៅព្រះវិហារ ក្នុងពេលដែលមានជម្ងឺរាតត្បាត មិនមែនជាការខ្វះជំនឿនោះទេ។
ការផ្អាកការជួបជុំគ្នា ក្នុងសង្គម គឺជាការទទួលខុសត្រូវរបស់យើង
ទីពីរ គេបានរកឃើញថា ការផ្អាកការជួបជុំ ក្នុងសង្គម ជាមធ្យោបាយដ៏មានប្រសិទ្ធភាព ដើម្បីកាត់បន្ថយការរីករាលដាលនៃមេរោគ COVID-១៩។ វីរុសនេះអាចចម្លងតាមរយៈការប៉ះពាល់ផ្ទាល់ទៅនឹងដំណក់ទឹកតូចៗដែលចេញពីប្រព័ន្ធផ្លូវដង្ហើមរបស់អ្នកដែលបានឆ្លងវីរុស (តាមរយៈការក្អក និងកណ្តាស់) និងការប៉ះទៅលើផ្ទៃនានាដែលមានវីរុសនេះ(ដែលរាប់បញ្ចូលតុកៅអី និងបង្កាន់ដៃជាដើម)។ មេរោគនេះរីករាលដាលយ៉ាងងាយស្រួល ពេលដែលមនុស្សមួយក្រុមជួបជុំគ្នា ហើយក្នុងចំណោមពួកគេ មានម្នាក់មានជម្ងឺនេះ។
ការបញ្ឈប់ការរាលដាលពីមនុស្សម្នាក់ទៅមនុស្សម្នាក់ទៀត នឹងជួយទប់ស្កាត់ជម្ងឺឆ្លងជាសកលនេះបាន។ ដូចនេះ យើងក៏ចាំបាច់ត្រូវលប់ចោលការជួបជុំគ្នាផងដែរ។ វាជាការផ្អាកការជួបជុំគ្នា ក្នុងសង្គម និងជាការទទួលខុសត្រូវរបស់យើង។ យើងត្រូវការពារគ្នាទៅវិញទៅមក ជាពិសេសអ្នកដែលមានអាយុលើស៦៥ឆ្នាំ ដែលងាយនឹងបាត់បង់ជីវិត ដោយសារមេរោគនេះ។
ផលប្រយោជន៍មួយទៀតនៃការផ្អាកការជួបជុំក្នុងសង្គម គឺថា វាបានកាត់បន្ថយការរីករាលដាលនៃមេរោគ កូរ៉ូណា។ បើសិនជាមានមនុស្សជាច្រើនបានឆ្លង និងឈឺ ក្នុងពេលតែមួយ នោះប្រព័ន្ធសុខាភិបាលរបស់យើងនឹងមានការពិបាកប្រឈមមុខដោះស្រាយ គឺដូចនៅប្រទេសអ៊ីតាលី អ៊ីរ៉ង់ និងប្រទេសចិន។
តើយើងអាចធ្វើអ្វីខ្លះ នៅចំពោះមុខនៃបញ្ហានេះ
អ្វីដែលយើងអាចធ្វើ ក្នុងផ្នែកដ៏តូចនៃពិភពលោករបស់យើង គឺត្រូវរក្សាអនាម័យផ្ទាល់ខ្លួន និងបង្កើនការប្រុងប្រយ័ត្ន ហើយទុកឲ្យភ្នាក់ងារសុខាភិបាលបំពេញតួនាទីរបស់ពួកគេ។
ខាងក្រោមនេះ ជាគន្លឹះដ៏មានប្រសិទ្ធភាពសម្រាប់ការពារខ្លួនយើង និងអ្នកដទៃ
- ចូរនៅផ្ទះឲ្យបានច្រើនបំផុត តាមដែលអាចធ្វើទៅបាន
- ចូរជៀសវាងការធ្វើដំណើរ ក្នុងប្រទេស និងជាពិសេសទៅក្រៅប្រទេស បើសិនជាអាច(ទោះអ្នកបានបង់ប្រាក់សម្រាប់ការធ្វើដំណើរហើយក្តី សុខភាពរបស់អ្នកសំខាន់ជាងលុយរបស់អ្នក)។
- ចូរលាងដៃរបស់អ្នកនឹងសាប៊ូ និងទឹកនៅផ្ទះ ឲ្យបានញឹកញាប់ ហើយលាងជាមួយទឹកលាងដៃ ពេលអ្នកនៅក្រៅផ្ទះ។
- បើអ្នកមានជម្ងឺគ្រុនក្តៅ និងក្អក ចូរនៅផ្ទះ កុំទៅជួបមិត្តភក្តិរបស់អ្នក
- ចូរញាំអាហារនៅផ្ទះ និងជៀសវាងការញាំអាហារក្រៅផ្ទះ ឲ្យបានច្រើនបំផុត តាមដែលអាចធ្វើទៅបាន
- បើអ្នកត្រូវញាំអាហារក្រៅផ្ទះ ចូរប្រើទឹកលាងដៃ ដើម្បីសម្អាតកន្លែងដែលអ្នកអង្គុយ ហើយប្រើស្លាបព្រាផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក
- ចូរជៀសវាងការប៉ះច្រមុះ មុខ និងមាត់របស់អ្នក
- ចូរព្យាយាមអង្គុយ ចម្ងាយ២ម៉ែត្រ ពីអ្នកដទៃ
- ចូរជៀសវាងកន្លែងមានមនុស្សច្រើន សូម្បីតែនៅកន្លែងក្មេងលេង ឬសួនសាធារណៈក៏ដោយ។
ការទទួលខុសត្រូវផ្នែកសង្គមនេះ ក៏ជាការបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះអ្នកដទៃផងដែរ ដែលជាផ្នែកមួយនៃការថ្វាយបង្គំព្រះ។ ការសម្រេចចិត្តលប់ចោល ឬផ្អាកការជួបជុំគ្នាដោយផ្ទាល់នៅព្រះវិហារ គឺជាការឆ្លើយតប ដោយការទទួលខុសត្រូវ ចំពោះការរាតត្បាតជាសកល នៃមេរោគកូរ៉ូណា។ ព្រះវិហារទាំងឡាយគួរតែប្រើប្រាប់មធ្យោបាយដទៃទៀត ដើម្បីតភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងជាមួយពួកជំនុំរបស់ខ្លួន តាមអនឡាញ ដែលជាបច្ចេកវិទ្យាដ៏ពេញនិយម និងងាយស្រួលប្រើប្រាស់។ ចូរយើងបន្តអធិស្ឋាន សូមឲ្យការរាតត្បាតនេះបញ្ចប់ ក្នុងពេលដ៏ខ្លីខាងមុខ ដើម្បីឲ្យយើងអាចបន្តការជួបជុំថ្វាយបង្គំព្រះ ជាធម្មតាឡើងវិញ។
អត្ថបទនេះ ជាទស្សនៈផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកនិពន្ធដែលជាភ្ញៀវនៃព័ន្ធកិច្ចនំម៉ាណាប្រចាំថ្ងៃ ហើយមិនបានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីទស្សនៈរបស់ព័ន្ធកិច្ចនំម៉ាណាប្រចាំថ្ងៃឡើយ។ យើងខ្ញុំបានធ្វើការកែសម្រួលបន្តិចបន្តួច ទៅលើអត្ថបទដើម តាមlinkនេះ: https://draltang.wordpress.com/2020/03/15/why-churches-should-stop-meeting-together/
អំពីអ្នកនិពន្ធ
លោកបណ្ឌិត អ័ឡិច តាំង(Alex Tang) ជាគ្រូអធិប្បាយ វាគ្មិន អ្នកវិទ្យាសាស្រ្តសង្គម និងជាអ្នកនិពន្ធ និងស្ថាបនិក នៃKairos Spiritual Formation Ministries។ គាត់ក៏ជាទីប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ផ្នែករោគកុមារ នៅមន្ទីរពេទ្យ KPJ Johor Specialist Hospital នៅរដ្ឋ យ៉ូហ៊រ បារ៊ូ ប្រទេសម៉ាឡេស៊ី និងជាសាស្រ្តចារ្យ ផ្នែកជម្ងឺកុមារ នៅសាលាពេទ្យ ក្នុងសកលវិទ្យាល័យម៉ូណាស។ លោកបណ្ឌិតតាំងក៏បង្រៀនមុខវិជ្ជាទេវសាស្រ្ត នៅសាលាព្រះគម្ពីរម៉ាឡេស៊ី(MBS) នៅប្រទេសម៉ាឡេស៊ី និងនៅសាលាទេវសាស្រ្តអាស៊ីខាងកើត(EAST) នៅប្រទេសសឹង្ហបូរី។ អ្នកអាចចូលទៅកាន់វេបសាយរបស់គាត់ www.alextang.org។