សូមអាន លីព ២:៣-៤ : តែចូររាប់អានគេឲ្យលើសជាងខ្លួនដោយចិត្តសុភាពវិញ កុំឲ្យគ្រប់គ្នាស្វែងរកតែប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនឡើយ ត្រូវស្វែងរកចំពោះអ្នកដទៃផង។
ហេតុអ្វីជំងឺប្រភេទនេះ បានកើតឡើងថ្មីម្តងទៀត? តើត្រូវបន្ទោសនរណា?
ខ្ញុំជឿជាក់ថា បច្ចុប្បន្ននេះ នរណាៗក៏និយាយអំពីជម្ងឺនេះដែរ។ វាបានក្លាយជារឿងដែលគេលើកមកនិយាយច្រើនជាងគេ នៅតាមបណ្តាញសង្គម ឬនៅក្នុងប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយ។ ដូចនេះ មានមនុស្សកាន់តែច្រើនដែលងាយនឹងធ្វើការស្តីបន្ទោសផ្សេងៗ មកលើក្រុមមនុស្ស ឬស្ថាប័នណាមួយ។ ពេលដែលខ្ញុំឃើញគេធ្វើការឆ្លើយតបយ៉ាងដូចនេះ ចំពោះការផ្ទុះឡើងនៃជំងឺរាតត្បាតដ៏សាហាវមួយនេះ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីជំងឺសារ(SARS) ដែលបានផ្ទុះឡើង នៅឆ្នាំ២០០៣ ដែលកាលនោះ អាជ្ញាធរចិនបានទទួលការស្តីបន្ទោសដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ ដោយសារការឆ្លើយតបរបស់ពួកគេ ចំពោះការផ្ទុះឡើងនៃជំងឺនេះ ដែលបានបណ្តាលឲ្យមានមនុស្សឆ្លងជាង៨០០០នាក់ និងស្លាប់ជាង៨០០នាក់។
រហូតមកដល់ពេលនេះ នៅប្រទេសចិន មានមនុស្សរហូតដល់៣៦១នាក់បានស្លាប់ និង១៧,២០៦នាក់បានឆ្លងជម្ងឺនេះ(យោងតាមវេបសាយ : https://www.worldometers.info/coronavirus/ ចំនួននេះអាចមានការប្រែប្រួល ខណៈពេលដែលអ្នកកំពុងតែអានអត្ថបទនេះ)។ ការភ័យខ្លាចបានកើតមាន នៅគ្រប់ទីកន្លែង រហូតដល់ប្រជាជននៅតាមបណ្តាប្រទេសមួយចំនួននៅអាស៊ី បានទៀមទាឲ្យរដ្ឋាភិបាលខ្លួនបិទជើងហោះហើរ ពីទីក្រុងវូហាន ចូលប្រទេសរបស់ខ្លួន។ តែយើងមិនពិបាកយល់ អំពីអារម្មណ៍ភ័យខ្លាច និងការព្រួយបារម្ភនេះទេ បើសិនជាយើងគិតដល់ផលប៉ះពាល់ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ ដែលមេរោគនេះអាចមាន មកលើទីក្រុងដែលមានប្រជាជនរស់នៅកកកុញ។
ប៉ុន្តែ ទន្ទឹមនឹងនោះ មានគេសួរខ្ញុំថា “តើអ្នកបានអធិស្ឋានឲ្យប្រជាជននៅទីក្រុងវូហាន ហើយឬនៅ?” វាជារឿងដែលគួរឲ្យខ្មាស់អៀន បើសិនជាខ្ញុំនិយាយថា ខ្ញុំមិនសូវបានគិត អំពីទុក្ខលំបាករបស់ពលរដ្ឋនៅទីក្រុងនេះ ដែលជាចំណុចចាប់ផ្តើមនៃការរាតត្បាតនៃជំងឺនេះ ដោយសារខ្ញុំមានការព្រួយបារម្ភ អំពីប្រជាជនរបស់ខ្ញុំជាងគេ។ (Read a Chinese resident’s account about What It’s Like Living In A Ghost Town In Fear)។
ប្រហែលមកពីហេតុនេះហើយ បានជាសាវ័កប៉ុលជំរុញគ្រីស្ទបរិស័ទ ឲ្យស្រឡាញ់ និងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្នកដទៃ។ គឺដូចដែលគាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “កុំឲ្យធ្វើអ្វី ដោយទាស់ទែងគ្នា ឬដោយសេចក្តីអំនួតឥតប្រយោជន៍ឡើយ តែចូររាប់អានគេឲ្យលើសជាងខ្លួនដោយចិត្តសុភាពវិញ កុំឲ្យគ្រប់គ្នាស្វែងរកតែប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនឡើយ ត្រូវស្វែងរកចំពោះអ្នកដទៃផង”(ភីលីព ២:៣-៤)។
ត្រង់ចំណុចនេះ ការរាប់អានគេឲ្យលើសជាងខ្លួនឯង គឺមានន័យថា យើងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្នកដទៃ សូម្បីតែនៅពេលដែលយើងខ្លួនឯងក៏កំពុងតែជួបទុក្ខលំបាក ឬត្រូវខាតបង់អ្វីមួយក៏ដោយ ។ ជាការពិតណាស់ សេចក្តីស្រឡាញ់ពិតប្រាកដ និងការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្នកដទៃ គឺត្រូវមានការលះបង់ប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ដូចនេះ វាមិនមែនជាការងាយទេ។
គ្រូគង្វាលម្នាក់ នៅព្រះវិហារមួយ ក្នុងទីក្រុងវូហាន បានសរសេរសំបុត្រមួយច្បាប់ផ្ញើទៅកាន់បងប្អូនរួមជំនឿ ដែលបានបោះពុម្ភផ្សាយនៅសប្តាហ៍មុន។ ក្នុងសំបុត្រនោះ គាត់បានសរសេរថា “គ្រីស្ទបរិស័ទមិនគ្រាន់តែត្រូវរួមសុខរួមទុកជាមួយប្រជាជននៅទីក្រុងនេះប៉ុណ្ណោះទេ តែយើងក៏ត្រូវមានការទទួលខុសត្រូវ នៅក្នុងការអធិស្ឋានឲ្យអ្នកដែលក្នុងរស់នៅក្នុងទីក្រុងនេះ ដោយការភ័យខ្លាច និងនាំពួកគេឲ្យស្គាល់សន្តិភាពរបស់ព្រះគ្រីស្ទផងដែរ”។
ក្នុងនាមយើងជាគ្រីស្ទបរិស័ទ តើយើងត្រូវធ្វើដូចម្តេច ក្នុងពេលដែលមានវិបត្តិបែបនេះ? ប្រហែលជាយើងអាចចង្អុលបង្ហាញគេ ឲ្យងាកទៅរកព្រះជាម្ចាស់ ហើយបង្ហាញឲ្យពួកគេដឹងថា ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យប្រទានអ្វីខ្លះ ដល់អ្នកដែលទុកចិត្តព្រះអង្គ ទោះយើងកំពុងតែតយុទ្ធនឹងការភ័យខ្លាច និងការព្រួយបារម្ភខ្លាចឆ្លងជំងឺនេះក៏ដោយ។ ហើយយើងអាចអធិស្ឋានឲ្យប្រជាជននៅទីក្រុងវូហាន និងអស់អ្នកដែលបានទទួលផលប៉ះពាល់ពីជំងឺរាតត្បាតនេះ ដោយសូមឲ្យពួកគេបានពិសោធនឹង :
- ព្រះវត្តមាននៃព្រះ ដែល“ជាទីពឹងជ្រក ក៏ជាកំឡាំងនៃយើងខ្ញុំ ជាជំនួយដែលនៅជាប់ជាមួយក្នុងគ្រាអាសន្ន”(ទំនុកដំកើង ៤៦:១)។
- ការការពាររបស់ព្រះ ដែលទ្រង់ “នឹងជួយឲ្យរួច និងតាំងឡើងយ៉ាងខ្ពស់ ចំពោះអ្នកណាទទួលស្គាល់ព្រះនាមព្រះអង្គ”(ទំនុកដំកើង ៩១:១៤)។
- សន្តិភាពរបស់ព្រះ ដែល “និងជួយការពារចិត្ត ហើយនិងគំនិតរបស់អ្នករាល់គ្នា ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ(ភីលីព ៤:៧)”។
ក្នុងនាមយើង ជាអ្នកទទួលព្រះវត្តមាន ការការពារ និងសន្តិភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ តើអ្នកនឹងចូលរួមជាមួយគ្នា នៅក្នុងការអធិស្ឋាន ឲ្យប្រជាជននៅទីក្រុងវូហានឬទេ? —Leslie Koh
ឱព្រះអម្ចាស់ ទូលបង្គំសូមអធិស្ឋានសម្រាប់អ្នក
ដែលបានទទួលផលប៉ះពាល់ពីជំងឺរាតត្បាតនេះ
ឬកំពុងតែព្រួយបារម្ភអំពីរឿងនេះ។
សូមព្រះអង្គឈោងទៅរកពួកគេ
និងបង្ហាញឲ្យពួកគេស្គាល់
ព្រះវត្តមាន ការការពារ និងសន្តិភាពរបស់ព្រះអង្គ។