បុណ្យខួបកំណើត គម្រប់១០០០ ឆ្នាំ
លោកយ៉ូណាថាន វេន័រ(Jonathan Weiner) គឺជាអ្នកនិពន្ធសៀវភៅ ដែលមានចំណងជើងថា ការប្រាថ្នាចង់បានលោកិយនេះ ។ ក្នុងសៀវភៅនេះ គាត់បានសរសេរអំពីវិទ្យាសាស្រ្ត ដែលបានសន្យាថានឹងជួយឲ្យមនុស្ស មានអាយុកាន់តែវែង ។ នៅក្នុងផ្នែកពាក់កណ្តាលនៃសៀវភៅនេះ លោកអូបឺរី ដឺ ក្រេយ៏(Aubrey de Grey) ដែលជាអ្នកវិទ្យាសាស្រ្តជនជាតិអង់គ្លេស បានព្យាករណ៍ថា ថ្ងៃណាមួយវិទ្យាសាស្រ្តនឹងជួយឲ្យមនុស្សរស់បានមួយពាន់ឆ្នាំ ។ លោកអូបឺរីបានអះអាងថា នៅទីបំផុត តាមការស្រាវជ្រាវអំពីរចនាសម្ព័ន្ធ និងមុខនាទីនៃជាតិគីមីចម្រុះ បានឲ្យដឹងថា ការព្យាបាលភាពចាស់ជរារបស់មនុស្ស គឺជាអ្វីដែលគេអាចធ្វើបាន ។
ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីមនុស្សយើងរស់បាន១០០០ឆ្នាំហើយ ពួកគេនឹងត្រូវស្លាប់ទៅវិញដដែល តើមានអ្វីប្លែក? ការព្យាករណ៍របស់លោកដឺ ក្រេយ គឺគ្រាន់តែពន្យាពេលនៃការប្រឈមមុខនឹងសំណួរដ៏សំខាន់បំផុតមួយ គឺសំណួរដែលសួរថា តើមានរឿងអ្វីកើតឡើង បន្ទាប់ពីយើងស្លាប់ទៅ ? ដូចនេះ ការព្យាករ-ណ៍នោះមិនបានឆ្លើយសំណួរមួយនេះទេ ។
ព្រះគម្ពីរបានចែងថា សេចក្តីស្លាប់មិនមែនជាចុងបំផុត នៃជីវិតរបស់មនុស្សឡើយ ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះគម្ពីរបានបញ្ជាក់ថា មនុស្សម្នាក់ៗនឹងត្រូវឈរនៅចំពោះព្រះគ្រីស្ទ ។ ពេលនោះ អ្នកជឿព្រះនឹងទទួលរង្វាន់ ចំពោះកិច្ចការដែលខ្លួនបានធ្វើថ្វាយទ្រង់ ហើយអ្នកមិនជឿវិញ គឺនឹងត្រូវមានទោស ដោយសារខ្លួនបានបដិសេធទ្រង់(យ៉ូហាន ៥:២៥-២៩ វិវរណៈ…
ពេលឡើង និងពេលចុះ
មនុស្សយើងភាគច្រើនបានទទួលស្គាល់ថា ជីវិតមានដំណើរឡើងហើយចុះៗ ។ ស្តេចសាឡូម៉ូនដែលជាក្សត្រដ៏មានប្រាជ្ញា ទ្រង់ក៏បានទទួលស្គាល់យ៉ាងដូចនេះផងដែរ ហើយបានឆ្លុះបញ្ចាំង នៅក្នុងការឆ្លើយតបរបស់យើង ចំពោះកាលៈទេសៈដែលមានដំណើរឡើងហើយចុះៗនោះ ។ ក្នុងព្រះគម្ពីរសាស្តា ទ្រង់បានចែងថា “មានពេលសំរាប់គ្រប់ទាំងអស់ គឺមានពេលសំរាប់គ្រប់ការ ដែលចង់ធ្វើនៅក្រោមមេឃ … មានពេលយំ និងពេលសើច មានពេលសំរាប់សោយសោក និងពេលសំរាប់លោតកព្ឆោង”(សាស្តា ៣:១-៤)។
ព្រះបិតារបស់ស្តេចសាឡូម៉ូន គឺស្តេចដាវីឌ ត្រូវបានហៅថា “មនុស្សដែលធ្វើតាមព្រះហឫទ័យព្រះ”(១សាំយ៉ូអែល ១៣:១៤ កិច្ចការ ១៣:២២)។ ប៉ុន្តែ ក្នុងការរស់នៅរបស់ស្តេចដាវីឌ គឺមានពេលឡើងហើយចុះៗ ។ ស្តេចដាវីឌបានទួញសោក នៅពេលបុត្រដែលទ្រង់មានជាមួយនាងបាតសេបា បានស្លាប់ដោយសារជម្ងឺ (២សាំយ៉ូអែល ១២:២២)។ ប៉ុន្តែ ក៏មានពេលដែលទ្រង់និពន្ធបទចម្រៀងសរសើរតម្កើង និងសើចសប្បាយផងដែរ(ទំនុកតម្កើង ១២៦:១-៣)។ ក្រោយមក ទ្រង់ក៏មានសេចក្តីទុក្ខយ៉ាងខ្លាំង ចំពោះការស្លាប់របស់អាប់សាឡំម ដែលជាបុត្រាដែលបានលើកទ័ពបះបោរនឹងទ្រង់(២សាំយ៉ូអែល ១៨:៣៣)។ ហើយនៅពេលគេដង្ហែរហិបសញ្ញាចូលក្រុងយេរូសាឡិម ស្តេចដាវីឌមានក្តីអំណរខាងវិញ្ញាណជាពន្លឹក បានជាទ្រង់រាំនៅក្នុងព្រះវត្តមានព្រះ(២សាំយ៉ូអែល ៦:១២-១៥)។
នៅពេលយើងបង្ហាញនូវឲ្យគេឃើញថា យើងជាគ្រីស្ទបរិស័ទដែលមានសន្តិភាព និងសេចក្តីអំណរនៅក្នុងជីវិត គ្រប់ពេលជាប់ជានិច្ច នោះយើងអាចនាំឲ្យមានផលអាក្រក់ដល់ខ្លួនឯង ក៏ដូចជាដល់អ្នកដទៃផងដែរ ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះគម្ពីរបានបង្ហាញថា ជីវិតរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ គឺមានពេលឡើង…
នាឡិការបស់ជីតាខ្ញុំ
នៅឆ្នាំ ១៨៧៦ លោកហេនរី ក្លេយ វើក(Henry Clay Work) បាននិពន្ធបទ “នាឡិការរបស់ជីតាខ្ញុំ”។ បទចម្រៀងនេះ បានពិពណ៌នាអំពីនាឡិការរបស់ជីតាម្នាក់ ដែលដើរយ៉ាងស្មោះត្រង់ តាមជីវិតរបស់ម្ចាស់វា ។ គាត់បានបកស្រាយអំពីវ័យកុមារ វ័យជំទង់ និងវ័យចំណាស់ នៅក្នុងបទចម្រៀងដែលនិយាយអំពីពេលវេលានេះ ។ គឺដូចដែលគាត់បានសរសេរថា :
អស់ពេលកៅសិបឆ្នាំ នៃការរស់នៅ
ទីក តក់ ទីក តក់
ជីវិតរបស់បានបន្តរស់ក្នុងវិនាទីបន្ទាប់
ទីក តក់ ទីក តក់
តែជីវិតត្រូវចប់យ៉ាងខ្លី
នៅពេលស្លាប់ក្នុងវ័យជរា ។
ការដើរឥតឈប់ឈរនៃនាឡិការ បានរំឭកឲ្យយើងដឹងថា ពេលវេលានៅលើផែនដីនេះ គឺមានកំណត់ ។ ទោះបីជាជីវិតមានក្តីអំណរ និងការឈឺចាប់ក៏ដោយ ក៏ពេលវេលានៅតែដើរទៅមុខជានិច្ច ។ សម្រាប់យើងដែលជាអ្នកជឿព្រះ ពេលវេលាដែលយើងមាននៅលើផែនដីនេះ គឺជាឱកាសសម្រាប់ទទួលនូវប្រាជ្ញា ។ អ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរទំនុកតម្កើងបានចែងថា “សូមបង្រៀនឲ្យយើងខ្ញុំចេះកំណត់រាប់ថ្ងៃអាយុនៃយើងខ្ញុំ ដើម្បីឲ្យយើងខ្ញុំមានចិត្តខ្មីឃ្មាត ឲ្យបានសតិបញ្ញា”(ទំនុកតម្កើង ៩០:១២)។
ដើម្បីរាប់ចំនួនថ្ងៃនៃជីវិតរបស់យើង យើងត្រូវសួរខ្លួនឯងនូវសំណួរដូចនេះថា : តើខ្ញុំត្រូវធ្វើដូចម្តេច ដើម្បីឲ្យមានលក្ខណៈដូចព្រះគ្រីស្ទ? តើខ្ញុំបានអានព្រះបន្ទូលព្រះជាទៀងទាត់ឬទេ? តើខ្ញុំបានលះបង់ពេលវេលា ដើម្បីអធិស្ឋានឬទេ?…
មនុស្សកាមីរ៉ា
លោកកស្ទីវិន វីលសៀ(Steven Wiltshire) ត្រូវបានគេឲ្យរហ័សនាមថា “មនុស្សកាមីរ៉ា” ដោយសារគាត់មានសមត្ថភាពដ៏អស្ចារ្យ នៅក្នុងការរំឭកឡើងវិញជាលម្អិត នូវអ្វីក៏ដោយ ដែលគាត់បានឃើញ ហើយបន្ទាប់មក គាត់ក៏គួររូបតាមការចងចាំនោះ ។ ឧទាហរណ៍ បន្ទាប់ពីលោកស្ទីវិនបានជិះយន្តហោះកាត់ពីលើទីក្រុងរ៉ូម គេក៏បានសុំឲ្យគាត់គូរូបផ្នែកកណ្តាលនៃទីក្រុងនេះ នៅលើក្រដាសទទេមួយសន្លឹក ។ ពិតជាគួរឲ្យស្ងប់ស្ងែងណាស់ គាត់បានគូរូបតាមការចងចាំរបស់គាត់ បានយ៉ាងត្រឹមត្រូវ និងច្បាស់លាស់ ដែលមានដូចជារូបផ្លូវក្រងិចក្រងុក អាគារ បង្អូចអាគារ និងរូបភាពលម្អិតជាច្រើនទៀត ។
សមត្ថភាពចងចាំរបស់លោកវីលសៀគឺពិតជាគួរឲ្យកត់សំគាល់មែន ។ ប៉ុន្តែ នៅមានសមត្ថភាពចងចាំមួយប្រភេទទៀត ដែលកាន់តែអស្ចារ្យ ហើយសំខាន់ជាងទៅទៀត ។ មុនពេលព្រះយេស៊ូវយាងឡើងនគរស្ថានសួគ៌វិញ ទ្រង់បានសន្យាពួកសាវ័កថា ទ្រង់នឹងចាត់ឲ្យព្រះវិញ្ញាណយាងចុះមក ដើម្បីឲ្យពួកគេមានការចងចាំដ៏អស្ចារ្យ អំពីការអ្វីដែលទ្រង់បានមានបទពិសោធន៍ គឺដូចដែលមានចែងថា “តែព្រះដ៏ជាជំនួយ គឺជាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ … នឹង … រំឭកពីគ្រប់ទាំងសេចក្តី ដែលខ្ញុំបានប្រាប់ដល់អ្នករាល់គ្នាដែរ”(យ៉ូហាន ១៤:២៦)។
ពួកសាវ័កបានស្តាប់ឮសេចក្តីបង្រៀនដ៏អស្ចារ្យនៃព្រះគ្រីស្ទ ។ ពួកគេបានឮទ្រង់បង្គាប់មនុស្សខ្វាក់ឲ្យមើលឃើញ មនុស្សថ្លង់ឲ្យស្តាប់ឮ ហើយមនុស្សស្លាប់ឲ្យរស់ឡើងវិញ ។ ប៉ុន្តែ នៅពេលអ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អ បានកត់ទុកនូវហេតុការណ៍ទាំងអស់នេះ ពាក្យរបស់ពួកគេមិនត្រូវបានសរសេរឡើង តាមការចងចាំរបស់មនុស្ស ដែលមានអំណោយទាននោះឡើយ ។…
ការធ្វើឲ្យខ្លួនឯងខ្សោះកម្លាំង
ខ្ញុំមានមិត្តភ័ក្រម្នាក់ ឈ្មោះចេហ្វ(Jeff) ។ ថ្ងៃមួយ កូនស្រីរបស់គាត់បានសុំឲ្យគាត់ចាត់ចែងមង្គលការរបស់នាង ។ ពួកគេមានសេចក្តីអំណរយ៉ាងខ្លាំង ក្នុងការធ្វើដំណើរទៅកាន់កន្លែងរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ ក្នុងទីតាំងដ៏ស្រស់ស្អាត និងគួរឲ្យរំភើបរីករាយ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកគេជួបបញ្ហាធំ មួយ ។ ដោយសារមង្គលការនោះ មានពិធីជប់លៀងដ៏តូចមួយ នោះលោកចេហ្វនឹងត្រូវបំពេញតួរនាទីបីផ្សេងពីគ្នា ដែលអាចប៉ះពាល់គ្នា ។ គាត់នឹងបំពេញតួនាទីជាគ្រូផ្សំផ្គុំផង ជាឳពុកនៃកូនក្រមុំផង និងជាជាងថតរូបនៃមង្គលការផង!
តើអ្នកធ្លាប់មានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនកំពុងធ្វើការច្រើនមុខពេក ក្នុងពេលតែមួយដែរឬទេ? លោកយេត្រូបានយល់ថា កូនប្រសាររបស់គាត់ គឺលោកម៉ូសេ កំពុងតែមានបញ្ហាមួយនេះឯង(និក្ខមនំ ១៨)។ លោកម៉ូសេបានជួបការលំបាកយ៉ាងខ្លាំង ដោយសារគាត់ត្រូវដឹកនាំពួកអ៊ីស្រាអែលផង ដោះស្រាយរឿងជម្លោះឲ្យពួកគេផង និងធ្វើជាចៅក្រមដោះស្រាយបញ្ហាឲ្យមនុស្សមួយហ្វូងធំផង ។ នៅទីបំផុត លោកយេត្រូក៏បានមកជួបលោកម៉ូសេ ហើយប្រាប់គាត់ថា “ការនេះហួសកំឡាំងឯងហើយ នឹងធ្វើតែម្នាក់ឯងមិនបានទេ”(ខ.១៨)។ គាត់ក៏បានផ្តល់យោបល់ដ៏ឆ្លាតវ័យ ដល់លោកម៉ូសេ គឺឲ្យអ្នកដឹកនាំដទៃទៀតដោះស្រាយរឿងក្តីតូចៗ ហើយទុកឲ្យលោកម៉ូសេដោះស្រាយរឿងក្តីធំៗ(ខ.២២)។
អ្នកអាចរៀនសូត្រតាមគំរូរបស់លោកម៉ូសេបាន ទោះបីអ្នកជាម្តាយម្នាក់ ដែលមានកូនតូចៗច្រើន ឬជានាយកប្រតិបត្តិដែលទទួលបន្ទុកលើសលប់ ក្នុងក្រុមហ៊ុន ឬក៏ជាអ្នកស្ម័គ្រចិត្តដែលទទួលបន្ទុកការងារច្រើនពេក ក្នុងពួកជំនុំក៏ដោយ ។ តើហេតុអ្វីបានជាអ្នកមិនស្វែងយល់ ដោយការអធិស្ឋាន ដើម្បីឲ្យបានដឹងថាតើមានកិច្ចការអ្វី ដែលអ្នកអាចប្រគល់ដល់អ្នកដទៃ ឬត្រូវឈប់ធ្វើ ដើម្បីកុំឲ្យខ្លួនអ្នកមានការខ្សោះកម្លាំង ។…
មិត្តជិតស្និទ្ធដាស់ឲ្យភ្ញាក់ឡើង
ពីរបីឆ្នាំមុន ខ្ញុំបានទៅធ្វើតេស្ត៍រកមើលជម្ងឺមហារីក ហើយខ្ញុំមានការបារម្ភអំពីលទ្ធផលដែលនឹងចេញមក ។ ខ្ញុំថប់បារម្ភកាន់តែខ្លាំង នៅពេលខ្ញុំគិតថា ជាការពិតណាស់ ពួកគ្រូពេទ្យបានទទួលការបណ្តុះបណ្តាលយ៉ាងល្អ ហើយពិតជាមានសមត្ថភាពខ្ពស់ ប៉ុន្តែ ពួកគេជាអ្នកដទៃ ដែលគ្មានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងខ្ញុំឡើយ ។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានភ្ញាក់ដឹងខ្លួន ពីការចាក់ថ្នាំសន្លប់ ខ្ញុំក៏បានឮសម្លេងភរិយាខ្ញុំនិយាយថា “ពិតជាអស្ចារ្យណាស់ បងសម្លាញ់ ។ គេពិនិត្យឃើញថា បងមិនមានឈឺអីទេ”។ ខ្ញុំក៏សម្លឹងមើលទឹកមុខញញឹមរបស់នាង ហើយក៏បានធូរស្បើយក្នុងចិត្ត ។ ត្រង់ចំណុចនេះ ខ្ញុំត្រូវការការធានាពីអ្នកដែលស្រឡាញ់ខ្ញុំ ។
មានការធានាស្រដៀងគ្នាមួយ ដែលបានត្រៀមទុកជាស្រេច សម្រាប់អ្នកដែលទុកចិត្តលើព្រះយេស៊ូវ ។ អ្នកជឿព្រះអាចមានការកម្សាន្តចិត្ត ដោយបានដឹងថា នៅពេលដែលពួកគេភ្ញាក់ដឹងខ្លួនឡើង នៅនគរស្ថានសួគ៌ ព្រះយេស៊ូវដែលជាអ្នកដែលស្រឡាញ់ពួកគេយ៉ាងខ្លាំងក្រៃលែង ទ្រង់កំពុងរង់ចាំពួកគេ នៅទីនោះជាស្រេច ។
ក្នុងសៀវភៅសេចក្តីអធិស្ឋានរួម មានការសម្តែងអំពីសេចក្តីសង្ឃឹមរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទម្នាក់ ដោយពាក្យថា “បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានភ្ញាក់ដឹងខ្លួនឡើង ព្រះដ៏ប្រោសលោះនៃខ្ញុំ នឹងឲ្យខ្ញុំក្រោកឡើង ហើយក្នុងរូបកាយរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងបានឃើញព្រះ ខ្លួនខ្ញុំនឹងបានឃើញទ្រង់ដោយផ្ទាល់ភ្នែក ដ្បិតទ្រង់ជាមិត្រសម្លាញ់របស់ខ្ញុំ គឺមិនមែនជាអ្នកដទៃទេ”។
តើអ្នកកំពុងពិបាកចិត្ត ដោយសារជីវិតអ្នកនឹងត្រូវអស់ឬ? ព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានសន្យាថា ទ្រង់នឹងនៅរង់ចាំទទួលអ្នក នៅពេលអ្នកចាកចេញពីលោកនេះ ទៅកាន់កន្លែងបន្ទាប់ ។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា “អ្នករាល់គ្នានឹងបានទៅនៅកន្លែងដែលខ្ញុំនៅនោះដែរ”(យ៉ូហាន…
អំណរនៅពេលព្រឹក
អែនជី(Angie)មិនអាចមើលកញ្ចក់ឡានដែលអាប់ពីក្នុងឡាននាង។ ដោយចៃដន្យ នាងក៏បត់ចង្កូចចេញពីឡានដឹកទំនិញ។ គ្រោះថ្នាក់នោះបណ្តាលឱ្យមានការប៉ះពាល់នឹងខួរក្បាលនាង ដែលនាងមិនអាចនិយាយ និងថែរក្សាខ្លួនបានទៀតទេ។ ប៉ុន្មានឆ្នាំមក ខ្ញុំក៏នឹកឆ្ងល់ពីការស្ងប់ស្ងាត់នៃឪពុកម្តាយនាង។ ថ្មីៗនេះខ្ញុំសួរពួកគេថា “តើរៀបចំឆ្លងកាត់បទពិសោធន៍នេះ យ៉ាងដូចម្តេច?” ឪពុកនាងឆ្លើយ ដោយគិតថា “ការពិតទៅ ផ្លូវមួយដែលយើងអាចធ្វើការនេះ គឺដោយទៅជិតព្រះជាម្ចាស់។
ទ្រង់ប្រទានឱ្យយើងនូវកំលាំង ដែលយើងត្រូវការ ដើម្បីជួយយើងឱ្យឆ្លងកាត់នេះ។” ម្តាយអែនជីយល់ស្របនិងបន្ថែមថាពេលមានគ្រោះថ្នាក់ សេចក្តីសោកសៅគេ គឺជ្រៅដែលគេគិតថាលែងមានអំណរទៀត។ ដូចដែលពួកគាត់ពឹងលើព្រះជាម្ចាស់ ពួកគាត់បទពិសោធន៍ការប្រទាន ដែលមិនដែលសង្ឃឹមមិនអាចរាប់បាន សំរាប់ការថែរក្សាខាងឯរូបកាយនិងវិញ្ញាណរបស់អែនជីនិងគ្រួសារទាំងមូល។ ទោះបីអែនជីនឹងមិនទទួលបានសមត្ថភាពនិយាយបាន នាងឥឡូវតទៅគេដោយស្នាមញញឹមដ៏ធំ ហើយការនេះនាំឱ្យមានអំណរ។ ដែលឪពុកម្តាយនាងពេញចិត្តគឺបន្តថាៈ“ទឹកភ្នែកនឹងមាននៅជាប់អស់មួយយប់ក៏បាន តែព្រឹកឡើង គង់នឹងមានសេចក្តីអំណរឡើងដែរ ”(ទំនុកតម្កើង ៣០:៥)។
តើអ្នកធ្លាប់ជួបនឹងការកើតទុក្ខដ៏ជ្រាលជ្រៅទេ? មានព្រះបន្ទូលសន្យាពីអំណរនៅអនាគត ចំណោមទឹកភ្នែកអ្នកពេលដែលអ្នកពឹងលើព្រះជាមា្ចស់ដ៏សែនស្រលាញ់។ —Dennis Fisher
ប៉ុល វ័យចាស់
ការធ្វើខួបកំណើតលើកទី៦០របស់ខ្ញុំ ពិតផ្លាស់ការគិតពីជីវិតរបស់ខ្ញុំៈ ខ្ញុំធ្លាប់គិតថាមនុស្សពេលដល់អាយុ៦០គឺចាស់ហើយ ។ នោះខ្ញុំចាប់ផ្តើមរាប់ចំនួនឆ្នាំដែលខ្ញុំអាចធ្វើការ ខ្ញុំប្រហែលមាន១០ទៀត។ ខ្ញុំចេះឈ្លក់នឹងការគិតនេះ រហូតដល់ខ្ញុំចងចាំអ្នកធ្វើជាមួយម្នាក់ដែលពូកែធ្វើការ ហើយមានអាយុ៨៥ឆ្នាំហើយ។ ដូច្នេះខ្ញុំបានទៅរកគាត់ហើយ សួរតើជិវិតនឹងទៅជាយ៉ាងម៉េចបន្ទាប់ពីអាយុ៦០។ គាត់ប្រាប់ខ្ញុំពីឱកាសព័ន្ធកិច្ចដែលអស្ចារ្យ មួយចំនួន ដែលព្រះជាម្ចាស់បានឲ្យគាត់លើសជាង២៥ឆ្នាំហើយ។ លោកសាវកប៉ុល សំដៅទៅខ្លួនលោកថាមានអាយុច្រើន ក្នុងភីលេម៉ូន១:៩.......ជាអ្នកមានវ័យចាស់ហើយ..... ជំនួសកូនខ្ញុំ គឺឈ្មោះអូនេស៊ីមនេះ(ខ.៩-១០)។ លោកប៉ុលកំពុងសុំភីលេម៉ូន ឲ្យទទួលអ្នកបំរើដែលរត់ចេញពីគាត់វិញគឺអូនេស៊ីម។ អ្នកសិក្សាខ្លះជឿថា លោកប៉ុលមានអាយុប្រហែលសែសិបឆ្នាំក្រាស់ ឬហាសិបឆ្នាំស្តើង ពេលដែលកាត់សរសេរសៀវភៅនេះ ហើយប្រាកដជាមិនមែនជាប្រជាជនវ័យកណ្តាលដូចស្តង់ដារឥឡូវ។ ទោះបីជាយ៉ាងណា ការសង្ឃឹមរស់ក្នុងសម័យនោះ គឺខ្លីជាង។ តែទោះបីអាយុច្រើន តែលោកប៉ុលនៅតែបន្តបំរើព្រះជាម្ចាស់ សំរាប់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំទៀត។ ក្នុងពេលដែលយើងប្រហែលជួបនឹងការកំណត់ខាងឯរូបកាយ ឬផ្នែកផ្សេងទៀត តើនឹងមានបញ្ហាអ្វីបើយើងបន្តធ្វើអ្វី ដែលយើងអាចសំរាប់ព្រះជាម្ចាស់ រហូតដល់ពេលដែលទ្រង់ត្រាស់ហៅយើងឱ្យទៅផ្ទះវិញ។ —Dennis Fisher
តើកំពុងធ្វើអ្វី?
កាលដើមរដូវនិទាឃរដូវ ប្រពន្ធខ្ញុំ និងខ្ញុំ មើលទស្សនីយភាពសត្វចាបដែលគួរអោយចាប់អារម្មណ៍ខាងក្រៅបង្អួចផ្ទះបាយយើង។ ចាបមួយគូរដោយមានចំបើង ក្នុងចំពូកចូល ក្នុងរន្ធខ្យល់ផ្ទះដែលនៅជិតខាងយើង ពីរអាទិត្យក្រោយមក យើងសប្បាយចិត្តដោយឃើញកូនចាបបួនលេចក្បាលចេញពីកន្លែងខ្យល់ចេញចូល។ ម៉ាក់ និងប៉ា ក៏ដាក់វេនបញ្ចុកចំណីកូនចាបដែលឃ្លានទាំងនោះ។
មើលឃើញមាត់ចំហធំ វារំលឹកខ្ញុំថាវាសំខាន់យ៉ាងណាទៅសំរាប់អ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទប្រាថ្នាចង់បានអាហារខាងឯវិញ្ញាណ។ ក្នុង១ពេត្រុស ២:២ លោកសាវកពេត្រុសប្រើប្រាស់ភាពរសដៀងគ្នា ពីការដែលប្រាថ្នាចង់បានអោយគេបញ្ចុកចំណីអាហារ៖ នោះត្រូវឲ្យសង្វាតរកទឹកដោះសុទ្ធ ខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណវិញ ដូចជាទារកដែលទើបនឹងកើត ឯភាសាក្រិកបកប្រែថា សង្វាត និយាយពីស្រែកដោយមានបំណង។ វាគឺជាពាក្យផ្សំដែលមានន័យថា ប្រាថ្នាចង់បានយ៉ាងអស់ពីចិត្ត រឺចង់បានយ៉ាងខ្លាំង។ វាប្រហែលមើលទៅ ដូចជាចំលែកដែលត្រូវគេបង្គាប់អោយចង់បានយ៉ាងអស់ពីចិត្ត សំរាប់អ្វីមួយ។ ប៉ុន្តែវាមិនដូចនឹងសត្វចាប និងកូនដែលឃ្លាននោះទេ យើងត្រូវការរំលឹកអំពីតម្រូវការខាងឯការចិញ្ចឹមវិញ្ញាណ។
ទោះបីជាយើងប្រហែលជាបានចំអែតដោយព្រះបន្ទូលកាលពីមុន(ខ.៣) យើងត្រូវដឹងថាតម្រូវការយើងគឺត្រូវតែបន្ត ហើយបើគ្មានការចិញ្ចឹមបន្ថែមនោះ យើងនឹងខ្សោយខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណ។ ព្រះជាម្ចាស់ចង់បញ្ចុកកូនស្ងួនភ្ងាទ្រង់។ ដូច្នេះ ចូរបើកមាត់អោយធំ! —Dennis Fisher
តើអ្នកបានដឹងអ្វីខ្លះ?
នៅសម័យចក្រភពរ៉ូម សាសន៍ដទៃស្រែកអង្វររកព្រះនាមព្រះ នៅពេលដែលពួកគេមានឱកាសភ្នាល់ល្បែងស៊ីសងតែប៉ុណ្ណោះ។ ឈ្មោះស្តេចល្បែងដ៏ពេញនិយមជាងគេ គឺអេប្រូឌី ជាភាសាក្រិកមានន័យថា ព្រះនៃសេចក្តីស្រឡាញ់។ ពេលគេបង្វិលគ្រាប់ឡុកឡាក់ គេស្រែកឡើងថា៖ «អេប៉ាប្រូឌីត» តាមន័យត្រង់គឺ «អេប្រូឌីត»។
នៅក្នុងគម្ពីរភីលីព យើងបានអានអំពីអ្នកជឿជនជាតិក្រិកម្នាក់ ឈ្មោះអេប៉ាប្រូឌីត។ គាត់ជាមិត្តដ៏ជិតស្និទ្ធរបស់លោកប៉ូល ដែលបានបម្រើយ៉ាងល្អនៅក្នុងបេសកកម្ម។ លោកប៉ូលបានសរសេរទៅកាន់មិត្តសំឡាញ់គាត់ថា៖ «អេប៉ាប្រូឌីតគាត់ជាបងប្អូន ជាគូកនធ្វើការ ហើយធ្វើទាហានជាមួយនឹងខ្ញុំ» (ភីលីព ២:២៥)។
លោកអេប៉ាប្រូឌីតជាបងប្អូនរួមជំនឿក្នុងព្រះគ្រិស្ត និងជាគូកនបម្រើព័ន្ធកិច្ច ជាទាហានរបស់ព្រះគ្រិស្ត ព្រមទាំងជាអ្នករត់សំបុត្រទៅកាន់ក្រុមជំនុំនៅក្រុងភីលីព។ គាត់បង្ហាញគំរូភាតរភាព ក្រមសីលធម៌ការងារ ការតស៊ូខាងវិញ្ញាណ និងការបម្រើព័ន្ធកិច្ច។ តាមពិតទៅលោកអេប៉ាប្រូឌីតមានកេរ្តិ៍ឈ្មោះល្អ ដែលបង្ហាញថាគាត់មិនបានរស់តាមរបៀបសាសន៍ដទៃឡើយ គឺគាត់រស់នៅដោយជំនឿលើព្រះគ្រិស្ត។
អ្វីដែលសំខាន់ជាងឈ្មោះទៅទៀតគឺ គុណតម្លៃជាគ្រិស្តបរិស័ទនៅក្នុងជីវិតយើងម្នាក់ៗរួមមាន៖ ការដែលអាចពឹងផ្អែកបាន ការយកចិត្តទុកដាក់ ការលើកទឹកចិត្ត និងប្រាជ្ញា។ តើអ្នកចង់អោយអ្នកដទៃពិព៌ណនាអ្នកថាយ៉ាងម៉េច? Dennis Fisher