គ្រូពេទ្យជនបទ
លោកស៊ីនគ្លែរ លូវីស(Sinclair Lewis) ជាអ្នកនិពន្ធសៀវភៅរឿងប្រលោមលោក ដែលមានចំណងជើងថា វិថីសំខាន់ ដែលនិយាយអំពីដំណើរជីវិតរបស់អ្នកស្រីខារ៉ូល(Carol) ដែលជាអ្នកទីក្រុងដ៏ទាន់សម័យម្នាក់ ដែលបានរៀបការជាមួយវេជ្ជបណ្ឌិតជនបទ។ នាងមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនមានភាពខ្ពង់ខ្ពស់ជាងអ្នកដទៃ នៅក្នុងទីក្រុងដ៏តូច ដែលនាងទើបតែបានផ្លាស់មករស់នៅ។ ប៉ុន្តែ អាកប្បកិរិយ៉ាដែលស្វាមីរបស់នាងមាន នៅក្នុងការជួយអ្នករបួស បានធ្វើឲ្យនាងគិតឡើងវិញ អំពីភាពវាយឫករបស់នាង។ ពេលនោះមានកសិករអន្តោប្រវេសន្ត ម្នាក់មានរបួសដៃជាទម្ងន់ ដែលត្រូវកាត់ដៃនោះចោល។ អ្នកស្រីខារ៉ូលក៏បានមើលទៅស្វាមីរបស់នាង ដោយចិត្តកោតសរសើរ ពេលដែលគាត់កំពុងនិយាយកម្សាន្តចិត្តបុរសដែលមានរបួស និងភរិយារបស់គាត់ ដែលកំពុងពិបាកចិត្ត។ អាកប្បកិរិយ៉ាដែលចេះឈឺឆ្អាល ដែលមានលក្ខណៈជាអ្នកបម្រើ របស់លោកគ្រូពេទ្យម្នាក់នេះ បានជម្រុញឲ្យអ្នកស្រីខារ៉ូលចង់កែប្រែផ្នត់គំនិតដែលពេញដោយអំនួត។
ក្នុងទំនាក់ទំនងរបស់យើង ក្នុងនាមជាអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ យើងអាចសម្រេចចិត្តថា តើយើងត្រូវគិតថា យើងមានភាពខ្ពង់ខ្ពស់ជាងអ្នកដទៃ ឬគិតថា យើងត្រូវបម្រើប្រយោជន៍អ្នកដទៃ។ សាវ័កប៉ុលបានប្រាប់យើងថា “កុំឲ្យធ្វើអ្វី ដោយទាស់ទែងគ្នា ឬដោយសេចក្តីអំនួតឥតប្រយោជន៍ឡើយ តែចូររាប់អានគេឲ្យលើសជាងខ្លួនដោយចិត្តសុភាពវិញ កុំឲ្យគ្រប់គ្នាស្វែងរកតែប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនឡើយ ត្រូវស្វែងរកចំពោះអ្នកដទៃផង”(ភីលីព ២:៣-៤)។
កាលណាយើងផ្តោតទៅលើគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូវ នោះយើងអាចរៀនគិតថា សេចក្តីត្រូវការរបស់អ្នកដទៃ មានភាពសំខាន់ជាងតម្រូវការរបស់យើង។ ទ្រង់បានយក “រូបភាពជាបាវបម្រើ” ហើយបានលះបង់ព្រះជន្មទ្រង់ ដើម្បីយើងរាល់គ្នា (ខ.៥-៨)។ ពេលដែលយើងមិនបានឲ្យតម្លៃអ្នកដទៃ នោះសូមយើងមើលទៅការលះបង់ដែលទ្រង់មានសម្រាប់យើង ដែលបានបង្ហាញផ្លូវដែលល្អជាង គឺផ្លូវនៃការបន្ទាបខ្លួន។–Dennis Fisher
តើទ្រង់ជាមិត្តភ័ក្រក្នុងក្តីស្រមៃឬ?
កាលពីពេលកន្លងទៅ ខ្ញុំបានឮគេនិយាយប្រាប់ខ្ញុំថា មានគេផ្សព្វផ្សាយនៅលើផ្ទាំងផ្សាយពាណិជ្ជកម្ម នៅតាមផ្លូវធំៗថា “ព្រះជាមិត្តភ័ក្រដែលមានតែក្នុងក្តីស្រមៃ ចូរទទួលស្គាល់ការពិត នោះជាការប្រសើរសម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នា”។ ជាការពិតណាស់ អ្នកដែលហ៊ានសរសេរយ៉ាងដូចនេះ បានប្រៀបធៀបគ្រីស្ទបរិស័ទ ទៅនឹងកូនក្មេង ដែលបង្កើតឲ្យមានមិត្តភ័ក្រម្នាក់ នៅក្នុងការស្រមើស្រមៃរបស់ខ្លួន។ ប៉ុន្តែ តើព្រះគ្រាន់តែជាមិត្តភ័ក្រនៅក្នុងក្តីស្រមៃរបស់យើងឬ?
ជាការពិតណាស់ យើងមានភស្តុតាងបញ្ជាក់ថា ព្រះពិតជាមានមែន។ ចូរពិចារណាអំពីទ្រឹស្តីដែលមានដូចតទៅ : ការករកើតនៃពិភពលោក បានបង្ហាញថា ក្នុងសកលោកនេះ មានអ្នករចនាម្នាក់ ដែលបានបង្កើតរបស់សព្វសារពើមក(រ៉ូម ១:១៨-២០)។ សម្បជញ្ញៈរបស់មនុស្សជួយ ឲ្យមនុស្សដឹងខុសត្រូវ ហើយការនេះបង្ហាញថា មានអ្នកដាក់ក្រឹត្យវិន័យ នៅក្នុងសម្បជញ្ញៈរបស់យើង(រ៉ូម ២:១៤-១៥)។ ភាពប៉ិនប្រសប់ដែលយើងបង្ហាញចេញ នៅក្នុងតន្រ្តី និងសីល្បៈ ឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីភាពប៉ិនប្រសប់ ដែលព្រះអាទិករមាន(និក្ខមនំ ៣៥:៣១-៣២)។ ព្រះគ្រីស្ទបានបើកសម្តែង ឲ្យយើងដឹងថា ព្រះមានលក្ខណៈដូចម្តេច តាមរយៈការយាងមកយកកំណើតជាមនុស្ស(ហេព្រើ ១:១-៤)។ ហើយការប្រកបស្និទ្ធស្នាលជាមួយព្រះវិញ្ញាណ ក្នុងចិត្តគ្រីស្ទបរិស័ទម្នាក់ៗ បង្ហាញពីភាពពិតរបស់ព្រះ(កាឡាទី ៥:២២-២៣)។
ព្រះគម្ពីរបានប្រាប់យើងថា នឹងមានអ្នកដែលបដិសេធមិនព្រមទទួលស្គាល់ ភាពពិតរបស់ព្រះ(២ពេត្រុស ៣:៤-៦)។ ប៉ុន្តែ លោកយ៉ាកុបបានរំឭកយើង អំពីភាពពិតរបស់ទ្រង់ និងការដែលអ្នកជឿព្រះក្នុងគ្រាសញ្ញាចាស់ បានធ្វើជាមិត្តសំឡាញ់ទ្រង់ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា : “អ័ប្រាហាំបានជឿដល់ព្រះ ហើយសេចក្តីនោះ…
ពាក្យរបស់មនុស្សមានប្រាជ្ញា
សព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំមានអាយុជាង៦០ឆ្នាំហើយ ខ្ញុំបានរំឭកឡើងវិញ អំពីអ្នកដឹកនាំខាងវិញ្ញាណទាំង ឡាយ ដែលបានជះឥទ្ធិពលល្អ មកលើជីវិតខ្ញុំ។ កាលខ្ញុំនៅរៀននៅសាលាព្រះគម្ពីរ ព្រះប្រើគ្រូបង្រៀនព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ដើម្បីធ្វើឲ្យខ្ញុំស្រឡាញ់ចូលចិត្តព្រះបន្ទូលទ្រង់។ គ្រូបង្រៀនភាសាក្រិករបស់ខ្ញុំ បានប្រើវិធីសាស្រ្តបង្រៀនល្អៗ ដើម្បីជំរុញឲ្យខ្ញុំបញ្ចប់ការសិក្សាព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី យ៉ាងជោគជ័យ។ ហើយពេលដែលខ្ញុំចាប់ផ្តើមបម្រើការជាគ្រូគង្វាលជាលើកដំបូង គ្រូគង្វាលជាន់ខ្ពស់របស់ខ្ញុំ បានដឹកនាំខ្ញុំនៅក្នុងការធ្វើកិច្ចការសំខាន់ៗ ដើម្បីជួយអ្នកដទៃ ឲ្យលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណ។ និយាយរួម គ្រូបង្រៀនទាំងនេះ សុទ្ធតែបានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំ តាមរបៀបខុសៗគ្នា។
ស្តេចសាឡូម៉ូនធ្វើការស្វែងយល់ប្រកបដោយប្រាជ្ញា អំពីរបៀបដែលអ្នកដឹកនាំអាចជួយឲ្យយើងមានការរីកលូតលាស់ គឺដូចដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលថា “ពាក្យរបស់មនុស្សមានប្រាជ្ញា ធៀបដូចជាជន្លួញ ហើយពាក្យរបស់ពួកអ្នក ដែលប្រមូលកត់ទុកពាក្យប្រាជ្ញនោះក៏ដូចជាដែកគោលបោះភ្ជាប់ ជាពាក្យដែលមកពីអ្នកគង្វាលតែ១”(សាស្តា ១២:១១)។ គ្រូខ្លះបានប្រើពាក្យ ដែលប្រៀបបាននឹងជន្លួញ ដែលជួយជម្រុញយើង គ្រូខ្លះទៀតជួយសង់មូលដ្ឋានគ្រឹះខាងវិញ្ញាណដ៏រឹងមាំ នៅក្នុងជីវិតយើង។ ហើយមានគ្រូខ្លះទៀត គឺជាគ្រូគង្វាលដែលមើលថែរយើង ដោយស្តាប់យើងយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ ពេលដែលយើងមានការឈឺចាប់។
ព្រះគ្រីស្ទទ្រង់ជាអ្នកគង្វាលល្អ ដែលបានប្រទាននូវអំណោយទានផ្សេងៗ ដល់អ្នកដឹកនាំ ដូចជា អំណោយទាន លើកទឹកចិត្ត បង្កើត និងមើលថែរពួកជំនុំ។ ទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងបន្ទាបខ្លួន និងមានសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះអ្នកដទៃជានិច្ច ទោះយើងជាអ្នកដឹកនាំ ឬជាអ្នកដែលរៀនសូត្រពីអ្នកដឹកនាំក៏ដោយ។ យើងពិតជាមានអភ័យឯកសិទ្ធិពិសេសណាស់ ដែលអ្នកគង្វាលរបស់យើង បានដឹកនាំ និងប្រើយើង ឲ្យលើកទឹកចិត្តអ្នកដទៃ នៅពេលដែលពួកគេកំពុងដើរជាមួយទ្រង់។–Dennis…
ការធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ព្យុះ
ប្រជាជនសម័យបុរាណ នៅក្នុងនគរអ័ស៊ូម(Axum) ដែលមានទីតាំងនៅជាប់នឹងសមុទ្រក្រហម ដែលសព្វថ្ងៃនៅក្នុងប្រទេសអេធីយ៉ូពី បានរកឃើញថា ខ្យល់ព្យុះមូសុងដែលបក់បោកមកខ្លាំង អាចត្រូវបានគេប្រើជាប្រយោជន៍ ដោយប្រើក្តោងនាវា ដើម្បីឲ្យខ្យល់ព្យុះនោះរុញនាវាឲ្យលឿនទៅមុន។ ពួកគេមិនបានខ្លាចខ្យល់ និងភ្លៀងដែលមានកម្លាំងខ្លាំងនោះឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេបានរកឃើញវិធីបើកនាវាកាត់តាមព្យុះនោះទៅវិញ។
យ៉ាងណាមិញ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ១០៧ បានធ្វើឲ្យយើងនឹកស្រមៃឃើញ ការដែលព្រះអនុញ្ញាតឲ្យមានព្យុះភ្លៀង ក្នុងជីវិតយើង ហើយជួយឲ្យយើងអាចធ្វើដំណើរទៅមុខទៀត កាត់តាមព្យុះនោះ។ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “ទ្រង់បង្គាប់ទៅ នោះក៏កើតមានខ្យល់ព្យុះ ដែលបណ្តាលឲ្យរលកកំរើកឡើង … គ្រានោះ គេអំពាវនាវដល់ព្រះយេហូវ៉ា ដោយសេចក្តីវេទនារបស់គេ ហើយទ្រង់ក៏ប្រោសឲ្យរួចពីសេចក្តីលំបាកនោះ”(ទំនុកដំកើង ១០៧:២៥,២៨)។
ការដែលយើងទុកចិត្តការដឹកនាំរបស់ព្រះ ពេលយើងមានការពិបាក គឺជាអ្វីដែលព្រះសព្វព្រះទ័យនឹងបង្រៀនយើង ក្នុងព្រះគម្ពីរ។ បទគម្ពីរហេព្រើ ជំពូក ១១ បានរៀបរាប់អំពីមនុស្សជាច្រើន ដែលប្រើបញ្ហារបស់ខ្លួន ជាឱកាសដើម្បីប្រើជំនឿរបស់ខ្លួន និងដើម្បីពិសោធនឹងព្រះគុណ ការផ្គត់ផ្គង់ និងការប្រោសលោះរបស់ព្រះ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “ដោយសារសេចក្តីជំនឿ នោះគេបានឈ្នះនគរដទៃ បានសំរេចការសុចរិត បានទទួលសេចក្តីសន្យា បានបិទមាត់សិង្ហ បានពន្លត់អំណាចភ្លើង បានរួចពីមុខដាវ បានមានកំឡាំងក្នុងកាលដែលកំពុងតែខ្សោយ ក៏ត្រឡប់ជាពូកែក្នុងចំបាំង”(ខ.៣៣-៣៤)។
ក្នុងការរស់នៅ យើងជៀសមិនផុតពីការលំបាក ដែលប្រៀបដូចជាខ្យល់ព្យុះ។ ជាដំបូង យើងប្រហែលជាចង់រត់គេចចេញពីបញ្ហារបស់យើង តែទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ…
ថ្ងៃបុណ្យផ្កាធូលីព
មានប្រទេសមួយចំនួន នៅទូទាំងពិភពលោកបានប្រារព្ធថ្ងៃបុណ្យផ្កាធូលីព ដើម្បីទទួលស្វាគមន៍ការមកដល់នៃរដូវផ្ការីក។ ពេលដែលខ្ញុំគិតអំពីផ្កាធូលីព ខ្ញុំច្រើនតែគិតអំពីប្រទេសហូឡង់ ប៉ុន្តែ តាមពិត ការដាំផ្កានេះលក់ជាលើកដំបូង គឺចាប់ផ្តើមមាននៅតំបន់មជ្ឈិមបូព៌ា។ សព្វថ្ងៃ ផ្កាធូលីពដែលមានពណ៌ច្រើនមុខនេះ ត្រូវបានគេនិយមចូលចិត្តនៅទូទាំងពិភពលោក ដែលក្នុងនោះ ផ្កាធូលីពមានប្រហែល១០៩ពូជ ត្រូវបានគេយកទៅដាំ នៅតាមកន្លែងផ្សេងៗ ដូចជា នៅតាមសួនច្បារ តាមដងផ្លូវ និងក្នុងសួនច្បារក្នុងបរិវេណផ្ទះ នៅទូទាំងពិភពលោក។
ក្នុងរដូវភ្លៀងកាលពីឆ្នាំទៅ ខ្ញុំបានដាំមើមផ្កាធូលីពមួយចំនួន។ ពីរបីខែក្រោយមក មើមទាំងនោះបានដុះចេញជាផ្ការីកមានពណ៌គួរឲ្យគយគន់ ដែលបញ្ជាក់ថា រដូវផ្ការីកបានមកដល់ហើយ។ ផ្កាទាំងនោះក៏បានរំឭកឲ្យខ្ញុំបានដឹងផងដែរថា រដូវក្តៅកំពុងតែរំគិលមក ហើយពេលដែលរដូវក្តៅមកដល់ ខ្ញុំនឹងបានមើលឃើញផ្កាកាន់តែច្រើន ដោយចិត្តត្រេកអរ។
យ៉ាងណាមិញ ផ្កាគឺជាវត្ថុដែលជួយរំឭកដ៏អស្ចារ្យ ដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំអំពីព្រះគុណនៃព្រះ ក្នុងជីវិតយើង។ ព្រះអម្ចាស់នៃយើងបានមានបន្ទូលជាពាក្យប្រៀបប្រដូចអំពីផ្កាឈូក នៅក្នុងបឹង ដើម្បីរំឭកយើងអំពីការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះវរបិតានៃយើង ដែលគង់នៅស្ថានសួគ)។ គឺដូចដែលទ្រង់បានមានបន្ទូល នៅក្នុងសេចក្តីអធិប្បាយនៅលើភ្នំថា “ចូររំពឹងគិតតែពីផ្កាឈូកនៅក្នុងបឹង ដែលវាដុះជាយ៉ាងដូចម្តេច.. តែខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា សូម្បីតែហ្លួងសាឡូម៉ូន ក្នុងគ្រាដែលមានគ្រប់ទាំងសេចក្តីរុងរឿងរបស់ទ្រង់ នោះទ្រង់មិនបានតែងអង្គ ដូចជាផ្កា១នោះផង … តើទ្រង់មិនតុបតែងឲ្យអ្នករាល់គ្នា លើសជាងទៅទៀតទេឬអី?”(ម៉ាថាយ ៦:២៨-៣០)។
ផ្កាធូលីពធ្វើជាសញ្ញាបញ្ជាក់អំពីការបញ្ចប់នៃរដូវរងា និងការមកដល់នៃរដូវផ្ការីក ប៉ុន្តែ ផ្កាធូលីពក៏មិនខុសពីផ្កាឈូកនៅក្នុងបឹងឡើយ ពោលគឺវាអាចរំឭកយើងឲ្យនឹកចាំ អំពីព្រះមួយអង្គ ដែលយើងអាចពឹងផ្អែកលើការផ្គត់ផ្គង់អាហារ…
ការស្រូបយកជីវ ជាតិនៃព្រះបន្ទូល
ស្តេចចេមស៍ គឺជាក្សត្រដ៏មានភាពល្បីល្បាញ ដោយ សារព្រះគម្ពីរឃីង ចេមស៍(King James) ដែលគេបានបកប្រែមកជាភាសាអង់គ្លេស ដោយភ្ជាប់ជាមួយព្រះនាមទ្រង់។ ការបោះពុម្ភព្រះគម្ពីរនេះ បានកើតឡើង ស្ទើរតែនៅពេលដំណាលគ្នា នឹងការដែលទ្រង់បានធ្វើការកែសម្រួលអត្ថបទសៀវភៅដែលមានចំណងជើងថា សៀវភៅនៃការអធិស្ឋានធម្មតា ។ គេបានប្រើសៀវភៅនេះរហូតមកដល់ពេលបច្ចុប្បន្ន ដែលសៀវភៅនេះ ជាលំនាំនៃការអធិស្ឋានទូលអង្វរ និងការថ្វាយបង្គំ ដែលផ្ទុកទៅដោយសេចក្តីអធិស្ឋានដ៏អស្ចារ្យមួយ ដើម្បីសូមឲ្យមានលក្ខណៈសម្បត្តិដែលសមស្របតាមព្រះគម្ពីរ ដោយអធិស្ឋានយ៉ាងដូចនេះថា “ឱព្រះអម្ចាស់ ដ៏មានពរ ទ្រង់បានបណ្តាលឲ្យគេតែងព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធមក សម្រាប់ឲ្យយើងខ្ញុំ រៀនសូត្រ សូមជួយឲ្យយើងខ្ញុំ … បានស្តាប់ បានអាន គូសចំណាំ រៀនសូត្របទគម្ពីរទាំងនោះ ទាំងស្រូបយកជីវជាតិនៅខាងក្នុងផង ដោយការអត់ធ្មត់ និងការកម្សាន្តចិត្តនៃព្រះបន្ទូលដ៏បរិសុទ្ធនៃទ្រង់ ប្រយោជន៍ឲ្យយើងខ្ញុំ ក្រសោបយក និងតោងឲ្យជាប់សេចក្តីសង្ឃឹមដ៏មានពរ នៃជីវិតដ៏អស់កល្បជានិច្ច”។
កាលពីពេលជាច្រើនសតវត្ស មុនសម័យស្តេចចេមន៍ លោកហោរា យេរេមា បានថ្លែងអំពីការអនុញ្ញាតឲ្យព្រះគម្ពីរចម្អែតចិត្តយើង តាមរបៀបស្រដៀងគ្នា បានជាគាត់អធិស្ឋានដូចនេះថា “ទូលបង្គំបានឃើញព្រះបន្ទូលទ្រង់ ទូលបង្គំក៏បានទទួលទានលេបចូលអស់ហើយ ព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ជាសេចក្តីអំណរ ហើយជាទីរីករាយចិត្តដល់ទូលបង្គំ ដ្បិតឱព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃពួកពលបរិវារអើយ ទូលបង្គំបានហៅតាមព្រះនាមទ្រង់”(យេរេមា ១៥:១៦)។ យើងមានលក្ខណៈសម្បត្តិដែលសមស្របតាមព្រះបន្ទូលព្រះ ពេលដែលយើង “អាន គូសចំណាំ រៀនសូត្រ និងស្រូបយកជីវជាតិនៃព្រះបន្ទូលទ្រង់”…
ពិបាកស្រឡាញ់
កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ខ្ញុំបានធ្វើការជាអ្នកប្រឹក្សាយោបលក្មេងប្រុសមួយចំនួន ដែលមិនស្តាប់បង្គាប់ឪពុកម្តាយ។ ពេលនោះខ្ញុំបានដឹងអំពីការលំបាក នៅក្នុងការប្រឈមមុខនឹងអាកប្បកិរិយ៉ារបស់ពួកគេ។ ពួកគេចូលចិត្តធ្វើបានសត្វ ដែលគេចិញ្ចឹមនៅក្នុងសួនសត្វសម្រាប់កុមារ ហើយជួនកាលបានឈ្លោះប្រកែកគ្នា។ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានប្រើវិធីសាស្រ្តស្ងៀមស្ងាត់ និងរឹងមាំ ដើម្បីដឹកនាំពួកគេ។ ហើយទោះបីជាពួកគេ ចេះតែធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ពិបាកទទួលក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនៅតែយកចិត្តទុកដាក់ នៅក្នុងការបំពេញសេចក្តីត្រូវការរបស់ពួកគេជានិច្ច។
ទោះបីជាខ្ញុំបានបង្ហាញចេញនូវភាពសប្បុរស និងសេចក្តីស្រឡាញ់ក៏ដោយ ក៏នៅក្នុងចិត្តខ្ញុំ ខ្ញុំច្រើនតែមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំកំពុងតែ“អត់ធ្មត់ចំពោះពួកគេ”។ ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការដែលព្រះវរបិតា ដែលគង់នៅស្ថានដ៏ខ្ពស់ បានផ្គត់ផ្គង់កូនរបស់ទ្រង់ ដែលបះបោរទាស់នឹងទ្រង់។ ទាក់ទងនឹងរឿងរបស់រាស្រ្តអ៊ីស្រាអែល ក្នុងអំឡុងពេលដែលពួកគេភាសខ្លួនចេញពីនគរអេស៊ីព្ទ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា “ព្រះទ្រង់បានទ្រាំទ្រនឹងកិរិយារបស់គេ នៅទីរហោស្ថាន ក្នុងរវាងប្រហែលជា៤០ឆ្នាំ”(កិច្ចការ ១៣:១៨)។ ក្នុងព្រះគម្ពីរដើមជាភាសាក្រិក ពាក្យ “ទ្រាំទ្រ” ច្រើនតែមានន័យថា ផ្គត់ផ្គង់សេចក្តីត្រូវការរបស់មនុស្ស ដោយចិត្តអត់ធ្មត់ ទោះបីជាពួកគេឆ្លើយតប ដោយការរមើលគុណក៏ដោយ។
ពេលដែលយើងខិតខំមើលថែរអ្នកដទៃ ដោយការយកចិត្តទុកដាក់ អ្នកខ្លះប្រហែលជាមិនឆ្លើយតបជាវិជ្ជមាន ចំពោះយើងឡើយ។ ពេលដែលមានរឿងនេះកើតឡើង នោះយើងចាំបាច់ត្រូវនឹកចាំថា ព្រះទ្រង់ក៏មានការអត់ធ្មត់ចំពោះយើងផងដែរ។ ហើយទ្រង់បានប្រទានព្រះវិញ្ញាណទ្រង់មក ដើម្បីជួយឲ្យយើងឆ្លើយតប ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះអ្នកដែលយើងពិបាកស្រឡាញ់ ឬអ្នកដែលមិនចេះដឹងគុណ (កាឡាទី ៥:២២-២៣)។
ឱព្រះអម្ចាស់អើយ សូមប្រទានឲ្យទូលបង្គំមានចិត្តអត់ធ្មត់ ចំពោះអ្នកដែលយើងខ្ញុំពិបាកស្រឡាញ់។–Dennis Fisher
ជ្រោយនៃទុក្ខវេទនា
នៅថ្ងៃទី១០ ខែមិថុនា ឆ្នាំ ១៧៧០ សំពៅរបស់លោកចេមស៍ ឃុគ(James Cook) ដែលអ្នករុករក ដែលមានសញ្ជាតិអង់គ្លេស បានបើកប៉ះនឹងថ្មប៉ប្រះទឹក នៅឆ្នេរភាពខាងជើង នៃប្រទេសអូស្រ្តាលី។ គាត់ក៏បានបើកនាវានោះ ងាកទៅរកទឹកជ្រៅវិញ តែគាត់នៅតែប៉ះថ្មប៉ប្រះទឹកទៀត ហើយលើកនេះការប៉ះទង្គិចស្ទើរតែបានធ្វើឲ្យសំពៅរបស់គាតលិច។ បទពិសោធន៍នេះបានបណ្តាលចិត្តលោកឃុគ ឲ្យសរសេរ នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុរបស់សំពៅនោះថា “ខ្ញុំដាក់ឈ្មោះទីតាំងខាងជើងនោះថា ជ្រោយទុក្ខវេទនា ព្រោះនៅទីនេះ មានការលំបាក់គ្រប់យ៉ាងកើតឡើង”។
មានមនុស្សជាច្រើន បានដកពិសោធនឹងការលំបាក ដែលហាក់ដូចជាការចាប់ផ្តើម នៃការលំបាកជាច្រើនទៀត ដែលកើតឡើងជាបន្តបន្ទាប់គ្នា ដែលមានដូចជា ការបាត់បង់ការងារ ការស្លាប់របស់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ការលែងលះទាំងបង្ខំ ឬការមានសុខភាពចុះខ្សោយជាដើម។ ទោះបីជាបញ្ហាវិបត្តិហាក់ដូចជា “ជ្រោយនៃទុក្ខវេទនា” របស់យើងក៏ដោយ ក៏ព្រះទ្រង់នៅតែមានអំណាចលើទាំងអស់ ហើយទ្រង់ពិតជានៅតែគ្រប់គ្រងស្ថានការណ៍របស់យើង។ ទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងប្រើទុក្ខលំបាករបស់យើង ដើម្បីឲ្យយើងមានភាពសាំថ្នឹក។ គឺដូចដែលសាវ័កយ៉ាកុបបានមានប្រសាសន៍ថា “បងប្អូនអើយ កាលណាអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីល្បួងផ្សេងៗ នោះត្រូវរាប់ជាសេចក្តីអំណរសព្វគ្រប់វិញ ដោយដឹងថា ការល្បងលមើលសេចក្តីជំនឿនៃអ្នករាល់គ្នា នោះនាំបង្កើតឲ្យមានសេចក្តីខ្ជាប់ខ្ជួន”(យ៉ាកុប ១:២-៣)។ “សេចក្តីខ្ជាប់ខ្ជួន” គឺមានន័យថា យើងនៅតែមានអំណាច ឬមានសមត្ថភាពអត់ធ្មត់នឹងការលំបាក។
ក្នុងពេលដែលអ្នកកំពុងស្ថិតនៅ ក្នុងការលំបាកដែលធ្វើឲ្យជីវិតផ្លាស់ប្រែ នោះចូរចាំថា ព្រះទ្រង់នៅតែធ្វើការរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងប្រើបទពិសោធន៍ នៃ“ជ្រោយនៃទុក្ខវេទនា” របស់អ្នក ដើម្បីស្អាងបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់អ្នក។…
ចូររត់ដើម្បីទទួលបានរង្វាន់
ជារៀងរាល់ឆ្នាំ ក្នុងខែមិនា ការណាំងរទេះ តាមផ្លូវលំ អ៊ីឌីតារ៉ត(Iditarod) តែងតែប្រារព្ធឡើង នៅរដ្ឋអាឡាស្កា។ នៅក្នុងការប្រកួតនោះ សត្វឆ្កែទាំងហ្វូងដែលអូសរទេះ និងអ្នកបររទេះ ត្រូវបានគេហៅថា “មូស័រ” ហើយពួកគេត្រូវប្រណាំង ក្នុងចម្ងាយផ្លូវជាង ១៦០០គីឡូម៉ែត្រ ចាប់ពីក្រុងអេនខូរីច(Anchorage)ទៅក្រុងណូម(Mome)។ ក្រុមដែលចូលរួមប្រកួតទាំងអស់ នឹងត្រូវឆ្លងកាត់ចម្ងាយផ្លូវនេះ ក្នុងរយៈពេល ពី៨ទៅ១៥ថ្ងៃ។ កាលពីឆ្នាំ២០១១ លោកចន បេឃ័រ(John Baker) បានបំបែកឯកត្តកម្មថ្មីមួយ ដោយឆ្លងកាត់ចម្ងាយផ្លូវនេះ ក្នុងរយៈពេលត្រឹមតែ៨ថ្ងៃ ១៩ម៉ោង ៤៦នាទី និង៣៩វិនាទីប៉ុណ្ណោះ។ ការនេះសបញ្ជាក់ថា ការធ្វើការជាក្រុម រវាងហ្វូងឆ្កែអូសរទេះ និងសត្វឆ្កែ ពិតជាគួរឲ្យកត់សំគាល់ណាស់ ហើយអ្នកចូលរួមការប្រកួត សុទ្ធតែខំប្រឹងប្រែង ដោយផ្តោតទៅលើការដណ្តើមយកជ័យជម្នះឲ្យបាន។ អ្នកឈ្នះលេខ១ទទួលរង្វាន់ជាទឹកប្រាក់ និងបានរថយន្តភីកអាប់ថ្មីមួយគ្រឿង។ ប៉ុន្តែ ដោយសារពួកគេមានការទ្រាំទ្រនឹងអាកាសធាតុដ៏អាក្រក់ នោះការកោតសរសើរ និងរង្វាន់ដែលគេទទួលបាន ហាក់បីដូចជាមិនសំខាន់ និងមានលក្ខណៈបណ្តោះអាសន្នប៉ុណ្ណោះ។
សាវ័កប៉ុលក៏មានការយល់ដឹង អំពីភាពរំភើបរីករាយដែលមានក្នុងការប្រណាំងផងដែរ គ្រាន់តែគាត់បាននិយាយ អំពីការប្រណាំងនេះ ដើម្បីពន្យល់អំពីរង្វាន់ដ៏អស្ចារ្យអស់កល្បជានិច្ចវិញ។ លោកប៉ុលបានសរសេរថា “ហើយអស់អ្នកដែលតយុទ្ធគ្នា គេខំសង្កត់ចិត្តគ្រប់ជំពូក គឺធ្វើដូច្នេះដើម្បីឲ្យបានតែភួងជ័យដែលត្រូវពុករលួយ តែយើងរាល់គ្នាវិញ គឺឲ្យបានមកុដមួយដែលមិនចេះពុករលួយឡើយ” (១កូរិនថូស ៩:២៥)។
ជួនកាល…
ស្មរបន្ទាល់ដ៏រស់
លោកវ៉ចមេន នី(Watchman Nee) ត្រូវបានគេចាប់ខ្លួន ដោយសារតែជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទក្នុងឆ្នាំ១៩៥២ ហើយគាត់ត្រូវចំណាយពេលមួយជីវិត ក្នុងពន្ធនាគារ។ គាត់បានស្លាប់ ក្នុងបន្ទប់ឃុំឃាំង នៅថ្ងៃទី៣០ ខែឧសភា ឆ្នាំ១៩៧២។ នៅពេលក្មួយស្រីរបស់គាត់មកប្រមូលរបស់របរដែលគាត់មាន ឆ្មាំពន្ធនាគារបានប្រគល់ក្រដាសមួយសន្លឹកដែលគាត់បានឆ្លូលដាក់ នៅក្បែរគ្រែគេងរបស់គាត់។ នៅក្នុងក្រដាសនោះ គាត់បានសរសេរទីបន្ទាល់នៃជីវិតគាត់ យ៉ាងដូចនេះថា :
“ព្រះគ្រីស្ទជាព្រះបុត្រានៃព្រះ ដែលបានសុគតជំនួសមនុស្សមានបាប ហើយមានព្រះជន្មឡើងវិញនៅថ្ងៃទីបី។ នេះជាសេចក្តីពិតដ៏ធំប្រសើរបំផុត ក្នុងសកលលោក។ ខ្ញុំបានស្លាប់ដោយសារជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ”–ពីខ្ញុំវ៉ចមេន នី។
គេជឿថា សាវ័កប៉ុលក៏បានស្លាប់ ដោយសារជំនឿដែលគាត់មានចំពោះព្រះគ្រីស្ទផងដែរ។ នៅក្នុងសំបុត្រមួយច្បាប់ ដែលគាត់បានសរសេរមុនពេលគាត់ស្លាប់ គាត់បានលើកទឹកចិត្តអ្នកអានថា “ចូរនឹកចាំថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាព្រះវង្សហ្លួងដាវីឌ ទ្រង់បានរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ តាមដំណឹងល្អដែលខ្ញុំផ្សាយប្រាប់ ហើយខ្ញុំរងទុក្ខ...ប៉ុន្តែព្រះបន្ទូលមិនបានជាប់ចំណងទេ” (២ធីម៉ូថេ ២:៨-៩)។
ព្រះប្រហែលជាមិនបានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យទៅស្លាប់ ក្នុងនាមជាស្មរបន្ទាល់ នៃសេចក្តីពិតនៃព្រះគ្រីស្ទ ដូចដែលអ្នកដើរតាមទ្រង់រាប់លានអ្នក បានធ្វើជាច្រើនសតវត្សរ៍មកហើយនោះទេ ប៉ុន្តែ ព្រះបានត្រាស់ហៅយើងឲ្យធ្វើជាស្មរបន្ទាល់ដ័៏រស់ នៃព្រះរាជកិច្ច ដែលទ្រង់បានធ្វើជួសយើង។ ទោះបីជាយើងនឹងទទួលលទ្ធផលយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែអាចបង្ហាញចេញនូវទឹកចិត្តកត្តញ្ញូ ចំពោះអំណោយទាននៃព្រះគុណព្រះអង្គ ដោយប្រាប់មនុស្សទាំងឡាយ អំពីការអ្វីដែលព្រះយេស៊ូបានធ្វើ សម្រាប់យើង។–Dennis Fisher