ការអរសប្បាយនឹងរបស់ដែលមាន
លោកបណ្ឌិត ចន វាយ(John White) ជាអ្នកនិពន្ធសៀវភៅដែលមានចំណងជើងថា ការហ៊ានចូលទៅជិតព្រះអង្គ ។ គាត់បានសរសេរទីបន្ទាល់ ក្នុងសៀវភៅនោះថា ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ ព្រះបានប្រទានពរឲ្យគាត់មានផ្ទះដ៏ស្រស់ស្អាតមួយ រួមតាំងសម្ភារៈមានតម្លៃជាច្រើនផង។ ប៉ុន្តែ អារម្មណ៍ដែលគាត់មានចំពោះផ្ទះនោះ មានការផ្លាស់ប្តូរដ៏គួរឲ្យកត់សម្គាល់។ ពេលដែលគាត់រំឭកខ្លួនឯងថា ផ្ទះនោះជាអំណោយដ៏ថ្លៃថ្លារបស់ព្រះ គាត់មានអំណរ និងការអរព្រះគុណព្រះ។ តែពេលដែលគាត់ប្រៀបធៀបផ្ទះនោះ នឹងផ្ទះរបស់មិត្តភ័ក្រគាត់ គាត់ក៏ប្រែជាមានអំណួត ព្រោះគាត់មានផ្ទះដ៏ស្អាតយ៉ាងនោះនៅ ហើយសេចក្តីអំណររបស់គាត់ក៏រលាយបាត់ទៅវិញយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ ជាការពិតណាស់ ផ្ទះរបស់គាត់បានក្លាយជាបន្ទុកដ៏ធ្ងន់។ ពេលនោះ គាត់គ្មានឃើញអ្វីក្រៅពីដើមឈើតូចៗជាច្រើន ដែលដុះជារបង និងដើមឈើជាច្រើនទៀត ដែលគាត់មើលថែរជាប្រចាំ ហើយមានការងារកំប៉ិចកំប៉ុកច្រើនរាប់មិនអស់ទៀត។ លោកវ៉ាយក៏មានប្រសាស៍ថា “សេចក្តីអំណួតបានបាំងភ្នែកគាត់ឲ្យស្រវាំង ហើយធ្វើឲ្យចិត្តគាត់មានបន្ទុក តែការដឹងគុណព្រះ បានធ្វើឲ្យភ្នែកគាត់មើលឃើញច្បាស់ ហើយសម្រាលបន្ទុកគាត់វិញ”។
យ៉ាងណាមិញ អ្នកនិពន្ធសៀវភៅសាស្តា តែងតែមើលឃើញព្រះជានិច្ច ពេលដែលគាត់មានអំណរ ចំពោះសម្ភារៈដែលព្រះប្រទាន។ ព្រះជាអ្នកប្រទានឲ្យមានទ្រព្យសម្បត្តិ និងធនធាន ព្រមទាំងឲ្យមានអំណាចនឹងបរិភោគផលនៃរបស់ទាំងនោះ និងទទួលយកចំណែករបស់ខ្លួនបាន ហើយរីករាយក្នុងការដែលខ្លួនធ្វើដែរ(៥:១៨-១៩)។
ជីវិតរបស់យើងទាំងមូលជាអំណោយដែលព្រះប្រទានពរឲ្យជាប់ជានិច្ច ពោលគឺចាប់តាំងពីដើមដំបូង រហូតដល់ចុងបញ្ចប់នៃជីវិតយើង។ យើងមិនសមនឹងទទួលអ្វីឡើយ។ ព្រះអង្គក៏មិនបានជំពាក់អ្វីនឹងយើងដែរ។ តែព្រះអង្គបានប្រទានអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដល់យើង។ បើយើងនឹកចាំអំពីការនេះ នោះយើងមិនចាំបាច់ត្រូវមានអារម្មណ៍អាត្មានិយម ឬប្រកាន់ទោសខ្លួនឯងឡើយ។ ព្រះពរខាងសម្ភារៈអ្វីក៏ដោយ ដែលយើងមាន គឺសុទ្ធតែជាអំណោយមកពីព្រះនៃយើង ដែលប្រកបដោយព្រះគុណ។—Dennis…
ធ្វើការជាប់ជានិច្ច
កូនៗខ្ញុំ បានកំពុងតែយកសំរាមរបស់ពួកគេគ្រវែងចោល ក្បែរកន្លែងលក់អាហារ មួយកន្លែង ។ មានបុរសម្នាក់ស្ទើរតែបានរត់បុកប៉ះត្រូវកូនប្រុសច្បងរបស់ខ្ញុំ ហើយកូនប្រុសប្អូន បាននិយាយសើចសប្បាយលេងថា “ប្រហែលជាបុរសម្នាក់នេះ បានលួចរបស់អ្វីមួយហើយមើលទៅ” ។ ខ្ញុំគិតឃើញថា ខ្ញុំគួរតែប្រើរឿងនេះ ជាឱកាសបង្ហាត់បង្រៀនដល់ពួកគេ ហើយខ្ញុំបាននិយាយថា “ការហ្នឹងឯង ជាអ្វីដែលព្រះគម្ពីរហៅថា ជាការជំនុំជំរះនោះ”។ កូនខ្ញុំបានសួរខ្ញុំទាំងទឹកមុខញញឹមថា “ហេតុអ្វីបានជាអ្នកម៉ាក់តែងតែបង្រៀនខ្ញុំយ៉ាងដូច្នោះ?” ក្រោយពេលខ្ញុំបានសើចចប់ហើយនោះខ្ញុំបានប្រាប់ទៅកូនខ្ញុំថា ម៉ាក់នឹងមិនដែលឈប់ឃ្វាលពួកកូនៗ នោះទេ ។
លោកសាវ័កប៉ូល បានបង្រៀនដល់ចាស់ទុំនៅក្នុងពួកជំនុំអេភេសូរថា អ្នករាល់គ្នាមិនត្រូវឈប់សំរាក់ពីការឃ្វាលប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ(កិច្ចការ 20)។ ដ្បិតលោកបានដឹងថា មានគ្រូខុសឆ្គងជាច្រើន ព្យាយាមទាញនាំពួកជំនុំឱ្យទៅតាមគេវិញ(ខ.29) អ្នករាល់គ្នាត្រូវខំការពារ ពួកជំនុំចេញពីពួកអ្នកខុសឆ្គងទាំងនោះ។ ហេតុនេះ អ្នកដឹកនាំពួកជំនុំទាំងឡាយអើយ ចូរមើលថែប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយបង្រៀនពួកគេខាងវិញ្ញាណ នាំមុខពួកគេដោយសុភាព និងប្រមានពួកគេដោយម៉ាត់យ័ត្ន។ ត្រូវប្រាប់ពីព្រះគ្រីស្ទដែលបានទិញពួកគេមក ដោយបង់ព្រះជន្មនៅលើឈើឆ្កាង រកអ្វីមកកាត់ថ្លៃមិនបានឡើយ(ខ.28)។
អ្នកដឹកនាំពួកជំនុំគ្រប់រូប មានការទទួលខុសត្រូវយ៉ាងសម្បើម ដើម្បីមើលថែរព្រលឹងយើងរាល់គ្នា ហើយពួកគាត់នឹងរៀបរាប់ពីកិច្ចការ ដែលបានធ្វើនៅកណ្តាលចំណោមយើងរាល់គ្នា ទូលដល់ព្រះអម្ចាស់វិញ។ ចូរយើងរាល់គ្នានាំយកសេចក្តីអំណរសំរាប់អ្នកមើលថែទាំងនោះ ដើម្បីឆ្លើយតបនឹងភាពស្មោះត្រង់ និងភាពជាអ្នកដឹកនាំដ៏ល្អរបស់ពួកគេ ដោយការស្តាប់តាម និងចុះចូលគ្រប់ជំពូក(ហេព្រើរ 13:17)។
យើងនាំគ្នារួមចិត្តគំនិត និងព្រួតដៃគ្នាដើម្បីភ័ក្តីភាព ចំពោះព្រះរាជបញ្ផាររបស់ព្រះអម្ចាស់ យើងជ្រោងគ្នាទៅវិញទៅមកដើម្បីឈានទៅរកបទដ្ឋានរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គ្រប់កិច្ចការទាំងអស់នេះ ទាមទារឱ្យមានការទុកចិត្ត…