ភ្នែកសម្រាប់មើល
មានពេលមួយខ្ញុំបានទៅធ្វើដំណើរកម្សាន្ត នៅឯប្រទេសអ៊ីស្រាអែល។ ពេលខ្ញុំក្រឡេកមើលទៅទឹកដីសន្យាជាលើកទីមួយ ពីលើភ្នំម៉ូអាប់ ខ្ញុំមិនបានឃើញភាពស្រស់ស្អាត ដូចការរំពឹងទុកឡើយ។ ខណៈពេលខ្ញុំមើលទៅក្រុងយេរីខូ ខ្ញុំក៏បានសួរអ្នកនាំផ្លូវរបស់យើងថា “ពេលដែលប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលមកដល់ទឹកដីសន្យា តើពួកគេបានឃើញទិដ្ឋភាពដែលស្រស់ស្អាតខ្លាំងជាងនេះឬ?” កាលនោះ ខ្ញុំគិតថា ទិដ្ឋភាពនៅត្រើយខាងកើត នៃទន្លេយ័រដាន់ មានភាពខុសគ្នាយ៉ាងខ្លាំង ពីត្រើយខាងលិចហើយ។ តែនាងបានឆ្លើយថា “ទេ តំបន់នេះមានទិដ្ឋភាពដូចនេះ អស់រយៈពេលរាប់ពាន់ឆ្នាំហើយ”។
ខ្ញុំក៏រៀបពាក្យសួរម្តងទៀតថា “តើពួកអ៊ីស្រាអែលបានឃើញអ្វីខ្លះ ពេលដែលពួកគេចូលមកដល់តំបន់នេះ?” នាងក៏តបថា “កាលនោះ ពួកគេបានឃើញព្រៃដង្គុំធំជាងគេ ក្នុងវាលរហោស្ថាននៃពិភពលោកទាំងមូល”។
ឥឡូវនេះ ខ្ញុំយល់ហើយ។ ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរកម្សាន្តតាមឡានក្រុងដែលមានម៉ាស៊ីនត្រជាក់ដ៏ទំនើប កាត់តាមវាលរហោស្ថាន ហើយមានដបទឹកត្រជាក់ដាក់តាមខ្លួន។ ដូចនេះ សម្រាប់ខ្ញុំ ព្រៃដង្គុំគ្មានអ្វីអស្ចារ្យទេ។ តែជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានវិលវល់ ក្នុងវាលរហោស្ថាន ដ៏ក្តៅហួតហែង អស់រាប់សិបឆ្នាំ។ សម្រាប់ពួកគេ ដើមឈើតូចៗដុះរង្វើលៗ ដែលពួកគេមើលឃើញពីចម្ងាយ គឺជាប្រភពទឹកដែលនាំមកនូវភាពស្រស់ស្រាយ និងការទ្រទ្រង់ជីវិត។ កាលនោះពួកគេកំពុងតែក្រៀមក្រោះ តែពេលនេះខ្ញុំកំពុងតែមានភាពស្រស់ស្រាយ។ ពួកគេកំពុងខ្សោះល្វើយ តែខ្ញុំកំពុងតែស្រណុកស្រួល។ ពួកគេបានចំណាយពេលរង់ចាំ អស់៤០ឆ្នាំ ទំរាំតែបានចូលទឹកដីសន្យា តែខ្ញុំបានចំណាយពេលតែ៤ម៉ោងប៉ុណ្ណោះ។
យើងអាចរកឃើញ សេចក្តីសប្បុរសរបស់ព្រះ នៅកន្លែងដែលស្ងួតហួតហែង និងមានការពិបាក គឺមិនខុសពីការដែលយើងអាចរកឃើញទឹក នៅក្នុងព្រៃរបោះក្នុងវាលរហោស្ថានឡើយ។ តើមានពេលប៉ុន្មានដងហើយ ដែលយើងមិនបានឃើញសេចក្តីសប្បុររបស់ទ្រង់…
ប៉ុន្តែ ព្រះ
លោកហោវ៉ាត ស៊ូកដិន(Howard Sugden) គឺជាគ្រូគង្វាលរបស់ខ្ញុំ ពេលខ្ញុំកំពុងរៀននៅមហាវិទ្យាល័យ។ មានចំណងជើងនៃការអធិប្បាយព្រះបន្ទូលរបស់គាត់ជាច្រើន ដែលខ្ញុំមិនអាចបំភ្លេចបាន។ អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំកន្លងមកនេះ ការអធិប្បាយព្រះបន្ទូល របស់គាត់ ក្រោមចំណងជើងថា “ប៉ុន្តែ ព្រះ…” នៅតែលើកទឹកចិត្តខ្ញុំ ពេលណាខ្ញុំអានចំខគម្ពីរដែលមានប្រើពាក្យ “ប៉ុន្តែ ព្រះ” ។ ខគម្ពីរទាំងនោះបានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំ ឲ្យនឹកចាំពីជំនួយដ៏សុចរិតរបស់ព្រះ សម្រាប់ពេលដែលខ្ញុំកំពុងមានបញ្ហា។ ខគម្ពីរទាំងនោះ មានដូចតទៅ :
“អ្នករាល់គ្នាបានគិតធ្វើអាក្រក់ដល់ខ្ញុំ តែព្រះ ទ្រង់សម្រេចជាការល្អវិញ ដើម្បីនឹងសង្គ្រោះដល់ជីវិតនៃមនុស្សជាច្រើន ដូចជាបានកើតមានសព្វថ្ងៃនេះ”(លោកុប្បត្តិ ៥០:២០)។
“…រូបល្អរបស់គេនឹងត្រូវសូន្យទៅ នៅស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់ … ប៉ុន្តែ ព្រះ ទ្រង់នឹងលោះព្រលឹងខ្ញុំ ឲ្យរួចពីអំណាចនៃ ស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់នោះវិញ ដ្បិតទ្រង់នឹងទទួលខ្ញុំទុក”(ទំនុកដំកើង ៤៩:១៤-១៥)។
“ឯសាច់ និងចិត្តទូលបង្គំ នោះនឹងសាបសូន្យទៅបាន ប៉ុន្តែ ព្រះ ទ្រង់ជាទីពឹងនៃចិត្ត ហើយជាចំណែកមរដក នៃទូលបង្គំជាដរាបដែរ”(ទំនុកដំកើង ៧៣:២៦)
“កម្រនឹងមានអ្នកណាព្រមស្លាប់ជំនួសមនុស្សសុចរិតណាស់ ប៉ុន្តែ ប្រហែលជាមានអ្នកខ្លះហ៊ានស្លាប់ជំនួសមនុស្សល្អដែរទេដឹង តែឯព្រះ ទ្រង់សំដែងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ដល់យើងរាល់គ្នាឲ្យឃើញច្បាស់ ដោយព្រះគ្រីស្ទបានសុគតជំនួសយើងរាល់គ្នា នោះគឺក្នុងកាលដែលយើងនៅមានបាបនៅឡើយផង”(រ៉ូម ៥:៧-៨)។
“សេចក្តីដែលភ្នែកមិនដែលឃើញ ត្រចៀកមិនដែលឮ…
កំហុសក្លាយជាការអស្ចារ្យ
សិល្បៈករម្នាក់ឈ្មោះ ចេមស៍ ហាប់ប៊ែល(James Hubbell) បានមានប្រសាសន៍ថា “កំហុស គឺជាអំណោយ”។ ពេលណាគាត់កំពុងធ្វើកិច្ចការអ្វីមួយ ហើយបានធ្វើខុសនៅត្រង់ចំណុចណាមួយ នោះគាត់មិនធ្វើកិច្ចការនោះសារឡើងវិញឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់ស្វែងរកវិធីកែច្នៃកំហុសនោះ ឲ្យក្លាយជាការអ្វីដែលល្អប្រសើរជាង។ គ្មាននរណាម្នាក់ អាចជៀសវាងការប្រព្រឹត្តខុសបានឡើយហើយយើងគ្រប់គ្នាប្រើដំណោះស្រាយ តាមចំណូលចិត្តខុសៗគ្នា។ យើងប្រហែលជាព្យាយាមលាក់បាំង ឬកែកំហុសនោះឲ្យត្រូវ ឬក៏សុំអភ័យទោស។
ជួលកាល បន្ទាប់ពីយើងបានប្រព្រឹត្តអំពើបាប យើងក៏បានប្រើដំណោះស្រាយដូចនោះផងដែរ។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់មិនបានបោះបង់យើងចោល ហើយឲ្យយើងធ្វើឡើងវិញឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានប្រោះលោះយើងឲ្យរួចពីបាបទាំងនោះ ហើយកែយើងឲ្យបានល្អជាងមុន។
សាវ័កពេត្រុសច្រើនតែធ្វើ ឬនិយាយអ្វី តាមការនឹកឃើញភ្លាមៗ។ គេបានហៅគាត់ថា “អ្នករហ័សធ្វើខុស”។ ដោយសារការភ័យខ្លាច បន្ទាប់ពីពួកសាសន៍យូដាបានចាប់ខ្លួនព្រះយេស៊ូវ គាត់បានប្រកែកបីដងថា គាត់មិនស្គាល់ព្រះយេស៊ូវទេ! តែក្រោយមក បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ទ្រង់ក៏បានឲ្យគាត់ឆ្លើយបញ្ជាក់បីដង ថាគាត់ពិតជាស្រឡាញ់ទ្រង់មែន ដូចនេះ ទ្រង់បាន កែប្រែការបដិសេធដ៏អាម៉ាស់របស់លោកពេត្រុស ឲ្យក្លាយទៅជាឱកាសដ៏អស្ចារ្យ សម្រាប់ការស្អាងឡើងវិញ(យ៉ូហាន ២១)។ ទោះបីជាលោកពេត្រុសធ្លាប់មានកំហុសកាលពីមុនក៏ដោយ ក៏ព្រះយេស៊ូវទ្រង់នៅតែស្អាងគាត់ឡើងវិញ សម្រាប់ការងារបម្រើទ្រង់ ដោយមានបន្ទូលទៅកាន់គាត់ថា “ចូរឲ្យចំណីដល់ហ្វូងចៀមខ្ញុំស៊ីផង”(ខ.១៧)។
បើអ្នកបានប្រព្រឹត្តនូវ “កំហុស” ដ៏ធំមួយ ដែលហាក់ដូចជាមិនអាចលប់លាងបាន នោះសូមចាំថា ការសំខាន់បំផុត គឺត្រូវសួរខ្លួនឯងថា តើអ្នកស្រឡាញ់ព្រះយេស៊ូវទេ?…
ការគេងលក់ដ៏ផ្អែមល្ហែម
អ្នកស្រីអានេ ហ្គេដេស(Anne Geddes) ជាអ្នកថតរូបម្នាក់ ដែលបានបង្កើតទម្រង់សិល្បៈនៃការថតរូបទារកដែលកំពុងគេង។ នាងបាននាំឲ្យមានស្នាមញញឹម នៅលើផ្ទៃមុខរបស់អ្នកដែលបានមើលរូបថតទារក ដែលនាងបានថតនោះ។ គ្មានរូបភាពអ្វីដែលអាចបង្ហាញពីសន្តិភាព បានប្រសើរជាងរូបថតទារកដែលកំពុងគេងឡើយ។
ប៉ុន្តែ រវាងការគេងមួយស្របក់នៅពេលថ្ងៃ និងការគេងនៅពេលយប់ ការមើលថែរក្មេង គឺជាការទទួលខុសត្រូវ ដែលគេត្រូវប្រកាន់ខ្ជាប់ជានិច្ច និងមានការនឿយហត់ផងដែរ។ ពេលដែលក្មេងនៅតូចមិនទាន់ដឹងអី ហើយរពឹសច្រើន ពួកគេអាចមានគ្រោះថ្នាក់ដល់ជីវិត នៅគ្រប់ពេល។ ឪពុកម្តាយងោកងុយយ៉ាងខ្លាំង បន្ទាប់ពីរវល់ធ្វើកិច្ចការជាច្រើនសម្រាប់កូនតូចៗ ដូចជា ការរត់តាម ការធ្វើឲ្យពួកគេកម្សាន្តសប្បាយ ការការពារ ការបញ្ចុកអាហារ និងការស្លៀកពាក់ឲ្យពួកគេ ព្រមទាំងការនៅយាម ការណែនាំ និងការផ្សៈផ្សាកូនៗដែលឈ្លោះគ្នាជាដើម។ បន្ទាប់ពីពួកគាត់បានយកគ្រឿងលេងរបស់កូនទៅទុក ហើយស្លៀកខោអាវសម្រាប់គេងឲ្យពួកគេហើយ ភាពរពឹសរបស់ពួកគេក៏បានថយចុះ ហើយពួកគាត់ដែលជាឪពុកឬម្តាយក៏បីវា ហើយដាក់ឲ្យវាគេង ដោយការនិទានរឿងឲ្យវាស្តាប់ រហូតដល់វាគេងលក់។ ក្រោយមក មុនពេលពួកគាត់ចូលគេង ពួកគាត់ក៏បានទៅមើលកូនរបស់ខ្លួន ជាថ្មីម្តងទៀត ដើម្បីឲ្យបានដឹងច្បាស់ថា អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងមានភាពសុខស្រួល នៅក្នុងពិភពនៃសុបិន្តហើយ។ សម្រស់ដ៏ស្រទន់នៃក្មេងដែលកំពុងគេង បានធ្វើឲ្យឪពុកម្តាយមិនស្តាយកម្លាំង ឬពេលវេលាដែលបានចំណាយ ដោយភាពនឿយហត់កាលពីពេលថ្ងៃឡើយ។
តាមព្រះគម្ពីរបានប្រាប់យើងថា ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យកូនស្ងួនភ្ញាររបស់ទ្រង់មានសន្តិភាព ឬភាពសុខសាន្ត(លេវីវិន័យ ២៦:៦) ប៉ុន្តែ មានពេលជាញយដងពេកហើយ ដែលយើងនាំឲ្យខ្លួនឯងមានបញ្ហា និងការប៉ះទង្គិចផ្សេងៗ ដោយសារភាពមិនទាន់ពេញវ័យខាងវិញ្ញាណ។ ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងមានភាពនឿយណាយនឹងការប្រព្រឹត្តខុស…
កាំជ្រួច និងសេរីភាព
ដោយសារជនជាតិចិនបានឆ្នៃបង្កើតកាំជ្រួច តាំងពីយូរមកហើយ នោះសព្វថ្ងៃនេះ ជនជាតិអាមេរិកបានប្រើកាំជ្រួចបាញ់ចេញជាផ្កាភ្លើងធំៗពណ៌ចម្រុះជាច្រើន ដើម្បីអបអរពិធីបុណ្យឯករាជ្យជាតិរបស់ខ្លួន ក្នុងខែនេះ។
ជារៀងរាល់ឆ្នាំ ជនជាតិអាមេរិកច្រៀងបទគោរពទង់ជាតិ ហើយអរសប្បាយនឹងផ្ទាំងទស្សនីយភាពដ៏ស្រស់ត្រកាល ដែលកើតឡើងពី “គ្រាប់កាំជ្រួច ដែលបានផ្ទុះនៅលើអាកាស” ហើយពេលនោះ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំថា គ្រាប់បែកភាគច្រើនអាចបណ្តាលឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ដល់ជីវិត ប៉ុន្តែ មិនអាចមានភាពស្រស់ស្អាត ដូចគ្រាប់កាំជ្រួចដែលគេបានបាញ់ឲ្យទស្សនាកម្សាន្តឡើយ។ ទោះបីជាគ្រាប់ផ្ទុះទាំងពីរប្រភេទនេះត្រូវបានបង្កើត ដោយប្រើគ្រឿងផ្សំស្រដៀងគ្នាក្តី ក៏គ្រាប់ប្រភេទទីមួយត្រូវបានបង្កើត ក្នុងគោលបំណងដើម្បីសម្លាប់មនុស្ស ខណៈដែលគ្រាប់ផ្ទុះមួយប្រភេទទៀត ត្រូវបានគេប្រើសម្រាប់ការកម្សាន្តសប្បាយ។ ត្រង់ចំណុចនេះ យើងអាចយកឧទាហរណ៍នេះ ទៅធៀបនឹងការផ្សេងទៀត ដែលគេក៏អាចប្រើក្នុងបំណងល្អផង បំណងអាក្រក់ផង។ ពេលដែលរបស់ទាំងនោះធ្លាក់ចូលក្នុងដៃរបស់មនុស្សដែលមានសមត្ថភាព មានការប្រុងប្រយ័ត្ន និងការយកចិត្តទុកដាក់ខ្ពស់ នោះរបស់ដែលគ្រោះថ្នាក់ទាំងនោះ អាចក្លាយជារបស់ដ៏ស្រស់ត្រកាល។ ប៉ុន្តែ របស់ល្អក៏អាចត្រូវមនុស្សអាក្រក់ ធ្វើឲ្យក្លាយជារបស់ដ៏គ្រោះថ្នាក់ផងដែរ។
យ៉ាងណាមិញ សេរីភាពគឺជាអ្វីដែលយើងបានអបអរសាទរ ដោយការបាញ់កាំជ្រួច តែគេក៏អាចប្រើវា ក្នុងផ្លូវល្អផង និងផ្លូវអាក្រក់ផងដែរ។ ក្នុងនាមយើងជាអ្នកជឿព្រះគ្រីស្ទ យើងមានសេរីភាពរួចផុតពីក្រឹត្យវិន័យដ៏តឹងរឹងរបស់លោកម៉ូសេ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបានដាស់តឿនយើងថា យើងមិនត្រូវប្រើសេរីភាពខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ដើម្បីបំពេញចិត្តអាត្មានិយមរបស់យើងឡើយ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “បងប្អូនអើយ ព្រះទ្រង់បានហៅអ្នករាល់គ្នាមក ឲ្យមានសេរីភាព តែកុំឲ្យប្រើសេរីនោះ ទុកជាឱកាសដល់សាច់ឈាមឡើយ គឺត្រូវបំរើគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់វិញ”(កាឡាទី ៥:១៣)។
មិនមែនមនុស្សគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែមានសេរីភាពផ្នែកនយោបាយ…
ការមិនបានដឹង និងភាពសុចរិត
អ្នកខ្លះខំជៀសវាងការទៅពិនិត្យសុខភាព ព្រោះពួកគេ មិនចង់ឲ្យគេរកឃើញថា ខ្លួនកំពុងមានបញ្ហាសុខភាពអ្វីឡើយ។ យ៉ាងណាមិញ អ្នកខ្លះក៏ខំជៀសវាងការទៅព្រះវិហារ ក៏ដោយសារពួកគេមិនចង់ដឹងថា ខ្លួនកំពុងមានបញ្ហាអំពើបាបអ្វីដែរ។ ប៉ុន្តែ ការមិនអើពើចំពោះជម្ងឺដែលយើងមាន មិនអាចធ្វើឲ្យយើងមានសុខភាពល្អបានឡើយ ហើយការមិនអើពើចំពោះអំពើបាបដែលយើងមាន ក៏មិនអាចធ្វើឲ្យយើងក្លាយជាមនុស្សដែលគ្មានបានដែរ។
តាមច្បាប់របស់ចក្រភពរ៉ូម អ្នកដែលបានល្មើសច្បាប់ មិនអាចយកលេសថា ខ្លួនមិនដែលបានដឹងអំពីច្បាប់បានឡើយ។ ទ្រឹស្តីនៃច្បាប់នេះ បានក្លាយជាប្រភពនៃច្បាប់នៅសម័យក្រោយៗទៀត ប៉ុន្តែ ទ្រឹស្តីនេះ បានចាប់កំណើតតាំងពីយូរណាស់មកហើយ។ ពេលព្រះប្រទានក្រឹត្យវិន័យដល់សាសន៍អ៊ីស្រាអែល ទ្រង់បានមានបន្ទូលច្បាស់ថា សូម្បីតែអ្នកដែលបានធ្វើអំពើបាប ដោយមិនបានដឹងអំពីក្រឹត្យវិន័យ ក៏ត្រូវថ្វាយយញ្ញបូជា ដើម្បីសូមការអត់ទោស បាបផងដែរ(លេវីវិន័យ អេសេគាល ៤៥:១៨-២០)។
នៅក្នុងសំបុត្រដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅក្រុងរ៉ូម គាត់បានលើកឡើងអំពីបញ្ហា នៃការមិនបានដឹង ឬការខ្វះការយល់ដឹងអំពីសេចក្តីពិត។ ពេលមនុស្សមិនបានស្គាល់សេចក្តីសុចរិតរបស់ព្រះ ពួកគេក៏បានតាំងសេចក្តីសុចរិតរបស់ខ្លួនគេ(រ៉ូម ១០:៣)។ ពេលយើងរស់នៅ តាមការយល់ដឹងរបស់យើង អំពីការខុស និងការត្រូវ យើងប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ល្អ ចំពោះខ្លួនឯង ប៉ុន្តែ ការនេះមិនបានធ្វើឲ្យយើងមានសុខភាពល្អខាងវិញ្ញាណឡើយ។ មានតែការវាស់ស្ទង់ តាមខ្នាតគំរូនៃសេចក្តីសុចរិតរបស់ព្រះ(ព្រះយេស៊ូវ)ទេ ដែលធ្វើឲ្យយើងដឹង អំពីស្ថានភាពនៃខុសភាពខាងវិញ្ញាណរបស់យើងបាន។
គ្មានអ្នកណាអាចខំធ្វើល្អ ដើម្បីឲ្យបានសេចក្តីសុចរិតនៃព្រះគ្រីស្ទឡើយ តែយើងអរព្រះគុណព្រះ ដែលយើងមិនចាំបាច់ត្រូវខំស្វែងរក ព្រោះទ្រង់បានចែកសេចក្តីសុចរិតរបស់ទ្រង់ដល់យើងហើយ(៥:២១)។ យើងមានដំណឹងល្អមួយគឺ : គ្រូពេទ្យដ៏អស្ចារ្យអាចដឹងថា យើងមានអំពើបាបអ្វីខ្លះ ហើយអាចធ្វើឲ្យយើងមានសុខភាពល្អខាងវិញ្ញាណ។-Julie…
ចូរវិនិច្ឆ័យឲ្យបានត្រឹមត្រូវ
បន្ទាប់ពីមានទស្សនាវដ្តីពត៌មានជាតិមួយ បានផ្សាយអំពីរឿងតាមប្រព័ន្ទអ៊ីនធើណិត ដោយរាប់បញ្ចូលសហគមន៍របស់ខ្ញុំ នៅក្នុងចំណោមទីក្រុងទាំង១០ដែល កំពុងស្លាប់ នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ប្រជាពលរដ្ឋប្រចាំតំបន់មួយនេះ មានការខឹងសម្បាយ៉ាងខ្លាំង។ ពួកគេក៏បាននាំគ្នាធ្វើញត្តិប្រឆំាងនឹងដំណឹងដ៏អយុត្តិធម៌នេះ ដោយបង្ហាញនូវភស្តុតាងជាច្រើន ដែលផ្ទុយពីដំណឹងនោះ។ មានពលរដ្ឋម្នាក់បានធ្វើនូវកិច្ចការដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលមួយ ដើម្បីតបតនឹងការកាត់សេចក្តីដ៏ហួសហេតុនោះ។ គឺគាត់បានឲ្យប្រជាពលរដ្ឋក្នុងដំបន់នោះ ទៅជួបជុំគ្នានៅទីប្រជុំជននៃទីក្រុងនោះ ហើយថតវីដេអូ ដើម្បីបង្ហាញអំពីភាពក្លៀវក្លា និងរស់រវើកនៃសហគមន៍យើង។ វីដេអូនេះបានទទួលការចាប់អារម្មណ៍ជាអន្តរជាតិ ហើយទស្សនាវដ្ដីពត៌មាននោះ ក៏បានទទួលស្គាល់ថា ខ្លួនបានផ្សាយពត៌មានខុស។ តែអង្គការមួយ ដែលបាន “ធ្វើការស្រាវជ្រាវ”អំពីទីក្រុងនេះ នៅតែបន្តធ្វើការ សន្និដ្ឋានដូចនោះដដែល ទោះបីជាការសន្និដ្ឋាននោះ ត្រូវបានធ្វើឡើង ដោយផ្អែកទៅលើមូលដ្ឋានដែលមានចំនួនកំណត់ក៏ដោយ។
ការការពារខ្លួននេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើល ព្រោះការសន្និដ្ឋានរបស់ពួកគេ ដែលត្រូវបានធ្វើឡើង ដោយគ្មានការប្រុងប្រយ័ត្ននោះ ហាក់ដូចជាមិនអាចទទួលយកបានទាល់តែសោះ។ តែក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានគិតថា មនុស្សយើងពិតជាងាយនឹងធ្វើការវិនិច្ឆ័យខុស ដោយផ្អែកទៅលើពត៌មានដ៏តិចតួចបំផុត។ ខ្ញុំសូមលើកយកឧទាហរណ៍មួយ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែលនិយាយអំពីមិត្តភ័ក្ររបស់លោកយ៉ូប។ ពួកគេបានធ្វើការសន្និដ្ឋានខុសថា លោកយ៉ូបបានជួបសោកនាដកម្មជាបន្តបន្ទាប់ ដោយសារគាត់បានធ្វើអំពើបាប។
នៅទីបំផុត ព្រះបានការពារភាពស្អាតស្អំរបស់លោកយ៉ូប ហើយបានប្រទាននូវការសន្និដ្ឋានមួយ ដែលគួរឲ្យយើងមានការប្រុងប្រយ័ត្នផងដែរ។ ទ្រង់មិនបានស្តីបន្ទោសមិត្តភ័ក្ររបស់គាត់ ដោយសារពួកគេបានវិនិច្ឆ័យលោកយ៉ូបឡើយ តែដោយសារពួកគេបាននិយាយខុស អំពីទ្រង់(យ៉ូប ៤២:៧)។ នេះជាការរំឭកដ៏សំខាន់មួយថា ពេលយើងធ្វើការវិនិច្ឆ័យ អំពីអ្នកដទៃ ដោយគ្មានការប្រុងប្រយ័ត្ន គឺអាចមានន័យថា យើងកំពុងធ្វើបាបទាស់នឹងព្រះហើយ។-Julie…
ផ្លូវឆ្ពោះទៅរកជីវិត“ងាយស្រួល”
តើឪពុកម្តាយកំពុងព្យាយាមខ្លាំងពេក ដើម្បីធ្វើឲ្យកូនៗរបស់ខ្លួនសប្បាយចិត្តឬ? ហើយតើពួកគេទទួលលទ្ធផលផ្ទុយពីអ្វីដែលពួកគេចង់បានឬ? សំណួរទាំងនោះត្រូវបានលើកឡើង នៅក្នុងការសម្ភាសអ្នកស្រីឡូរី ហ្គូលេប(Lori Gottlieb) ដែលជាអ្នកនិពន្ធអត្ថបទមួយ លើប្រធានបទ “យុវជនវ័យក្មេងដែលមិនសប្បាយចិត្ត”។ ពេលនោះ គាត់បានឆ្លើយថា “ចាស ឪពុកម្តាយដែលមិនព្រមអនុញ្ញាតឲ្យកូនមានការដកពិសោធន៍នឹងបរាជ័យ ឬការមិនសប្បាយចិត្ត គឺកំពុងតែធ្វើឲ្យកូនរបស់ខ្លួន មានការយល់ខុសអំពីពិភលោក ហើយមិនបានឲ្យពួកគេត្រៀមខ្លួន ដើម្បីប្រឈមមុខនឹងការអាក្រក់ ដែលពិតជានឹងកើតមានក្នុងជីវិតយុវវ័យឡើយ។ និយាយរួម ឪពុកម្តាយទាំងនោះបានបណ្តាលឲ្យកូនមានអារម្មណ៍ទទេ ហើយថប់បារម្ភអំពីពេលអនាគត”។
គ្រីស្ទបរិស័ទខ្លះចង់ឲ្យព្រះអម្ចាស់ ក្លាយជាឪពុកដែលការពារពួកគេ ឲ្យរួចផុតពីទុក្ខព្រួយ និងការខកចិត្តគ្រប់យ៉ាង។ ប៉ុន្តែ ទ្រង់មិនមែនជាឪពុកប្រភេទនេះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យកូនៗរបស់ទ្រង់ ឆ្លងកាត់ការលំបាក(អេសាយ ៤៣:២ ១ថែស្សាឡូនិច ៣:៣)។
ពេលយើងចាប់ផ្តើមដំណើរជីវិត ដោយជំនឿ ដែលយល់ច្រឡំថា ជីវិតមានភាពងាយស្រួល ដែលនឹងធ្វើឲ្យយើងមានការសប្បាយចិត្តដ៏ពិត នោះយើងនឹងមានភាពនឿយណាយ នៅក្នុងការព្យាយាមរស់នៅ តាមជំនឿដែលយល់ច្រឡំនោះ។ តែពេលយើងបានស្គាល់ការពិត ដែលចែងថា ជីវិតមានការលំបាក នោះយើងអាចលះបង់ជីវិតរបស់យើង ដើម្បីទទួលបាននូវជីវិតដែលល្អ និងកោតខ្លាចព្រះវិញ។ ជីវិតដែលមានការលំបាក ធ្វើឲ្យយើងមានភាពរឹងមាំ សម្រាប់ឆ្លងកាត់ពេលដែលមានការលំបាក ក្នុងជីវិត។
ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងធ្វើឲ្យយើងមានភាពបរិសុទ្ធ គឺមិនគ្រាន់តែធ្វើឲ្យយើងមានអំណរប៉ុណ្ណោះឡើយ(១ថែស្សាឡូនិច ៣:១៣)។ ហើយកាលណាយើងមានភាពបរិសុទ្ធ នោះយើងក៏ងាយនឹងមានអំណរ និងភាពស្កប់ចិត្តដ៏ពិតផងដែរ។-Julie…
ការប្រែចិត្តជឿព្រះ
មុននឹងធ្វើដំណើរទៅប្រទេសណាមួយ ខ្ញុំនិងស្វាមីរបស់ខ្ញុំបានទៅធនាគា ដើម្បីប្តូរប្រាក់ដុល្លា ទៅជាប្រាក់របស់ប្រទេសណាដែលយើងនឹងទៅលេងកំសាន្ត។ យើងធ្វើបែបនេះ ដើម្បីឲ្យយើងអាចបង់ប្រាក់ នៅក្នុងការចំណាយផ្សេងៗ នៅក្នុងប្រទេសនោះ។
ពេលយើងក្លាយជាគ្រីស្ទបរិស័ទ មានការផ្លាស់ប្តូរមួយបែបទៀតកើតឡើង។ ជីវិតរបស់យើង ដូចជាក្រដាស់ប្រាក់ ដែលយើងយកទៅដូរ ដើម្បីឲ្យបានក្រដាស់ប្រាក់មួយប្រភេទទៀត។ យើងលះបង់ជីវិតចាស់របស់យើង ដើម្បីទទួលបាននូវជីវិតថ្មីមួយទៀត ដើម្បីឲ្យយើងអាចចាប់ផ្តើម“ចាយ”ជីវិតរបស់យើង នៅក្នុងនគរមួយទៀត។ យើងមិនត្រូវចាយជីវិតរបស់យើង ដើម្បីបំពេញបំណងរបស់លោកិយឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ យើងត្រូវចាប់ផ្តើមចំណាយជីវិតរបស់យើង ដើម្បីបំពេញបំណងព្រះទ័យរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។
លោកសាវ័កប៉ុលបានធ្វើជាគំរូដ៏ល្អ ដែលបង្ហាញអំពីភាពខុសគ្នានេះ។ បន្ទាប់ពីជីវិតរបស់គាត់បានផ្លាស់ប្រែ ពេលគាត់កំពុងធ្វើដំណើរទៅទីក្រុង ដាម៉ាស់(កិច្ចការ ជំពូក៩) គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមចំណាយជីវិតរបស់គាត់ តាមរបៀបខុសពីមុន។ គាត់ឈប់តាមចាប់ខ្លួនគ្រីស្ទបរិស័ទដាក់គុក ឬតាមសម្លាប់ពួកគេទៀតហើយ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានតាមរកអ្នកមិនជឿព្រះ ដើម្បីនាំគេឲ្យប្រែចិត្តជឿព្រះ។
គឺដូចដែលគាត់បានសរសេរសំបុត្រ ទៅកាន់ពួកជំនុំក្រុងកូរិនថូសថា “ឯខ្ញុំៗសុខចិត្តនឹងចែកចាយ ហើយនឹងត្រូវហិនអស់រលីងទៅចុះ ដោយព្រោះព្រលឹងរបស់អ្នករាល់គ្នា”(២កូរិនថូស ១២:១៥)។ ការគ្រប់យ៉ាងដែលគាត់បានធ្វើ គឺសម្រាប់ស្អាងវិញ្ញាណកូនខាងវិញ្ញាណរបស់គាត់(ខ.១៤,១៩)។
ការប្រែចិត្តជឿព្រះ គឺមិនគ្រាន់តែជាការផ្លាស់ប្តូរជោគវាសនារបស់យើងប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងជាការផ្លាស់ប្តូររបៀបចំណាយជីវិតរបស់យើងជារៀងរាល់ថ្ងៃផងដែរ។ —Julie Ackerman Link
ការឃើញរូបនៅជិត និងឃើញរូបនៅឆ្ងាយ
តាមបទពិសោធន៍របស់ខ្ញុំផ្ទាល់ បើគ្រាន់តែមានភ្នែកពីរដែលមានសុខភាពល្អ គឺមិនទាន់គ្រប់គ្រាន់ល្មម ដើម្បីយើងអាចមើលឃើញច្បាស់ឡើយ។ បន្ទាប់ពីភ្នែករបស់ខ្ញុំម្ខាង បានទទួលការវះកាត់ត្រង់ផ្នែករេទីណា ដែលបានរហែករួចមក ភ្នែកទាំងសង្ខាងអាចមើលឃើញច្បាស់ ជាងមុន ប៉ុន្តែ ភ្នែកទាំងពីរមិនព្រមសហការគ្នាទេ។ បានជាម្ខាងមើលឃើញរបស់អ្វីដែលនៅឆ្ងាយ ស្របពេលដែលម្ខាងទៀតបែរជាមើលឃើញរបស់អ្វីដែលនៅជិតៗទៅវិញ។ ដូចនេះ ពួកវាមិនធ្វើការរួមគ្នាទេ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកវាបែរជាប្រទាញប្រទង់គ្នា ប៉ុន្តែ បីខែក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានកាត់វ៉ែនតា តាមវេជ្ជបញ្ជារបស់ពេទ្យ ហើយខ្ញុំក៏អាចផ្តោតទៅលើរូបភាព ដែលនៅខាងមុខខ្ញុំបានស្រួលដូចមុន។
យ៉ាងណាមិញ ក្នុងការសម្លឹងមើលទៅព្រះ យើងក៏អាចជួបបញ្ហាស្រដៀងនឹងបញ្ហាខាងលើផងដែរ។ អ្នកខ្លះអាចផ្តោតចិត្តទៅលើព្រះបានកាន់តែប្រសើរឡើង ពេលដែលពួកគេឃើញទ្រង់ “នៅជិតបង្កើយ” ឬនៅពេលដែលពួកគេយល់ថា ព្រះអម្ចាស់កំពុងមានវត្តមាន នៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេរៀងរាល់ថ្ងៃ ដោយមានភាពស្និទ្ធស្នាល។ តែគ្រីស្ទបិរស័ទដទៃទៀតមើលឃើញ “ព្រះនៅឆ្ងាយ” ឬនៅឆ្ងាយហួសពីការយល់ដឹងរបស់យើង គឺគេឃើញថា ទ្រង់កំពុងគ្រប់គ្រងសកលលោក ដោយអំណាចចេស្តា។
ស្របពេលដែលមនុស្សមានការខ្វែងគំនិតគ្នា ថាតើការមើលឃើញមួយណា ជាការមើលឃើញល្អជាងគេ ព្រះគម្ពីរមានតួនាទីដូចជាវ៉ែនតា ដែលជួយយើងឲ្យដឹងថា ការមើលឃើញទាំងពីរប្រភេទសុទ្ធតែត្រឹមត្រូវដូចគ្នាទេ។ ជាក់ស្តែង ស្តេចដាវីឌបានមានបន្ទូលអំពីការមើលឃើញទាំងពីរប្រភេទ ក្នុងទំនុកតម្កើង ជំពូក១៤៥ ថា “ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់គង់នៅជិតនឹងអ្នកដែលអំពាវនាវដល់ទ្រង់”(ខ.១៨) ហើយ“ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ធំប្រសើរ គឺគួរសរសើរយ៉ាងក្រៃលែង ឯសណ្ឋានធំប្រសើររបស់ទ្រង់ នោះនឹងរកយល់មិនបាន”(ខ.៣)។
យើងអរព្រះគុណព្រះវបិតានៃយើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ដែលទ្រង់គង់នៅក្បែរយើងដើម្បី ព្រះសណ្តាប់សេចក្តីអធិស្ឋានរបស់យើង តែទន្ទឹមនឹងនោះ ទ្រង់ក៏គង់នៅស្ថានដ៏ខ្ពស់បំផុត…