អរព្រះគុណព្រះដែលឲ្យយើងមានតន្រ្តី
តន្រ្តីមានតួនាទីដ៏សំខាន់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ។ ចាប់តាំងពីកណ្ឌលោកុប្បត្តិ រហូតដល់កណ្ឌវិវរណៈ ព្រះបានឲ្យតន្រ្តីករ ធ្វើការថ្វាយទ្រង់។ ទ្រង់បានប្រើភ្លេង ដើម្បីហៅ បណ្តាជនឲ្យចូលមកថ្វាយបង្គំទ្រង់ និងដើម្បីបញ្ជូនពួកគេចេញទៅធ្វើសង្គ្រាម ដើម្បីសម្រួលអារម្មណ៍ក្រេវក្រោធ និងដើម្បីធ្វើឲ្យមានចិត្តឆេះឆួលខាងវិញ្ញាណ ដើម្បីអបអរជ័យជម្នះ និងដើម្បីកាន់ទុក្ខពេលជួបការបាត់បង់។ គេអាចប្រើតន្ត្រី នៅក្នុងឱកាសទាំងអស់ ហើយតន្រ្តីជាសិល្បៈដែលមានគ្រប់ទម្រង់។ នៅក្នុងតន្រ្តី មានអ្នកដើរតាម និងអ្នកដឹកនាំ មានបទចម្រៀងធម្មតា និងចម្រៀងលាយឡំ មានឧបករណ៍ភ្លេងដែលងាយប្រើ និងឧបករណ៍ភ្លេងដែលគេពិបាកប្រើ មានទំនុកភ្លេង និងភាពស៊ីសង្វាក់គ្នា មានចង្វាក់លឿន និងចង្វាក់យឺត ហើយមានណោតខ្ពស់ និងណោតដែលទាប។
យើងអាចប្រដូចតន្រ្តីទៅនឹងពួកជំនុំ ព្រោះមនុស្សម្នាក់ៗចូលរួម ដោយធ្វើអ្វីដែលខ្លួនអាចធ្វើបានប្រសើរបំផុត។ យើងគ្រប់គ្នាច្រៀង និងលេងភ្លេងតាមណោតខុសគ្នា និងតាមពេលផ្សេងគ្នា ប៉ុន្តែយើងម្នាក់ៗប្រគុំបទចម្រៀងតែមួយទេ។ កាលណាយើងស្គាល់ផ្នែករបស់យើងកាន់តែច្បាស់ នោះយើងក៏អាចអនុវត្តតាមអ្នកដឹកនាំបានកាត់តែប្រសើរ ហើយយើងក៏ប្រគុំតន្ត្រីកាន់តែពិរោះ។
តន្រ្តីមានប្រយោជន៍បំផុត ពេលយើងប្រើវា នៅក្នុងការច្រៀងសរសើរតម្កើងព្រះ។ ពេលការសាងសង់ព្រះវិហារស្តេចសាឡូម៉ូនបានចប់សព្វគ្រប់ ពួកតន្ត្រីករក៏បានច្រៀងសរសើរ និងអរព្រះគុណព្រះ។ ពេលដែលពួកគេសរសើរតម្កើង “សិរីល្អនៃព្រះអម្ចាស់ បានពេញក្នុងព្រះវិហារនៃព្រះ”(២របាក្សត្រ ៥:១៤)។
យើងអរព្រះគុណព្រះ សម្រាប់តន្រ្តីដ៏ពិរោះ ដែលដូចជាការបើកបង្ហាញ អំពីនគរស្ថានសួគ៌ ជាកន្លែងដែលសិរីល្អព្រះនឹងសណ្ឋិតនៅជារៀងដរាប ហើយការសរសើរតម្កើងទ្រង់ នឹងមិនដែលចប់ឡើយ។-Julie Ackerman Link
ភ្នែកទិព្វ
នៅក្នុងការជួបជុំគ្រួសារ ក្នុងចំណោមក្មួយប្រុសទាំងឡាយរបស់ខ្ញុំ ក្មួយប្រុសម្នាក់បាននាំយកសៀវ ភៅរូបភាពភ្នែកទិព្វមួយក្បាល មកចែកគ្នាមើល។ រូបភាពភ្នែកទិព្វ គឺហាក់ដូចជារូបភាពដែលមានពីសណ្ឋាន(2D) ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងមើលរូបនោះ តាមរបៀបណាមួយ នោះរូបភាពដែលនៅក្នុងក្រដាសរៀបស្មើ ហាក់ដូចជាមានបីសណ្ឋានវិញ(3D)។
យើងបានដាក់វេណគ្នា ដើម្បីព្យាយាមហ្វឹកហាត់ភ្នែករបស់យើង ឲ្យមើលឃើញរូបភាព៣សណ្ឋានលេចឡើង។ សមាជិកម្នាក់នៃគ្រួសារយើងមានការលំបាក នៅក្នុងការមើលឲ្យឃើញរូបភាព៣សណ្ឋាននោះ។ មានពេលជាច្រើនដង ពេលគាត់បើកសៀវភៅនោះ ខ្ញុំបានកត់សំគាល់ ដោយក្រឡេចមើលរូបភាពនោះ ពីចម្ងាយ និងពីទិសដៅផ្សេងគ្នា។ ប៉ុន្តែ ទោះបីជាគាត់មិនអាចមើលឃើញរូបភាពបង្កប់នោះក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែជឿថា រូបភាពបង្កប់នោះគឺមាននៅក្នុងនោះមែន ព្រោះអ្នកដទៃបានឃើញវា។
ការតស៊ូរបស់គាត់ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំគិតដល់ សារសំខាន់នៃការមានភាពឧស្សាហ៍ព្រមគ្នា នៅក្នុងកិច្ចការខាងជំនឿ។ គ្រោះថ្នាក់នៃអ្នកដែលមានការសង្ស័យ កើតមាននៅពេលពួកគេឈប់ស្វែងរកព្រះ ដោយសារពួកគេជឿថា គេមិនអាចរកទ្រង់ឃើញ។ លោកម៉ូសេបានព្រមានពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែលថា ពួកអ្នកជំនាន់ក្រោយនឹងរង្វេងចេញពីព្រះជាមិនខាន។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គាត់បានសន្យាថា អ្នកដែលស្វែងរកព្រះ អស់ពីចិត្ត និងវិញ្ញាណ នឹងស្វែងរកទ្រង់ឃើញ(ចោទិយកថា ៤:២៩)។ ព្រះគម្ពីរហេព្រើបានបញ្ជាក់ថា ព្រះទ្រង់នឹងប្រទានរង្វាន់ដល់អ្នកដែលខំស្វែងរកទ្រង់(១១:៦)។
បើអ្នកមានការពិបាកនៅក្នុងការជឿព្រះ ចូរចងចាំថា : ព្រះពិតជាមានមែន ទោះបីជាអ្នកមើលទ្រង់មិនឃើញក៏ដោយ។ ទ្រង់បានសន្យាថា អ្នកដែលស្វែងរកទ្រង់ នឹងបានរកទ្រង់ឃើញជាមិនខាន។-Julie Ackerman Link
ការទាក់ទាញមនុស្សវង្វេង
ជាញឹកញាប់ មិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំ គឺអានណា(Anna) ត្រូវអ្នកដំណើរនៅតាមផ្លូវបង្អាក់ដំណើរ ដើម្បីសុំឲ្យគាត់ជួយបង្ហាញផ្លូវ។ ការនេះបានកើតឡើងចំពោះនាង សូម្បីតែនៅក្នុងប្រទេសដែលនាងបានទៅ ក្នុងនាមជាជនបរទេសម្នាក់ក៏ដោយ។ នាងក៏បានឆ្ងល់ ថាការនេះបានកើតឡើង ដោយសារនាងមានទឹកមុខស្មោះត្រង់ និងគួរឲ្យទុកចិត្ត ឬយ៉ាងណា។ ខ្ញុំក៏ឲ្យយោបលនាងថា ការនេះប្រហែលមកពីគេយល់ថា នាងកំពុងដឹងច្បាស់ថាខ្លួនឯងកំពុងទៅណា។ មិត្តភ័ក្ររបស់យើងម្នាក់ទៀត បានប្រាប់យើងថា នាងប្រហែលជាចេះទាក់ទាញអ្នកវង្វេងផ្លូវហើយ។
តាមន័យខាងវិញ្ញាណ មូលហេតុទាំងប៉ុន្មានខាងលើ ក៏គួរតែមាននៅក្នុងជីវិតខាងវិញ្ញាណរបស់រាស្រ្តរបស់ព្រះផងដែរ។ ព្រោះក្នុងនាមយើងជាអ្នកជឿព្រះ យើងមានគោលបំណង និងទិសដៅច្បាស់លាស់ ពោលគឺយើងដឹងថា យើងកំពុងធ្វើដំណើរទៅណា ហើយទៅឲ្យដល់គោលដៅនោះ ដោយរបៀបណា។ ការនេះនាំឲ្យយើងមានទំនុកចិត្ត នៅក្នុងការទៅបំពេញការត្រាសហៅរបស់ព្រះក្នុងជីវិតរបស់យើង។ ពេលដែលគេដឹងច្បាស់ថា យើងមានទំនុកចិត្តបែបនេះ មនុស្សបាត់បង់នឹងមកសុំឲ្យយើងបង្ហាញផ្លូវពួកគេ។
ព្រះទ្រង់តែងតែមានវត្តមានជានិច្ច នៅលើផែនដីនេះ ដើម្បីឲ្យមនុស្សអាចរកទ្រង់ឃើញ។ ប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែល គឺជាពន្លឺទីមួយ ដែលទ្រង់បានប្រទានដល់លោកិយ(អេសាយ ៤២:៦)។ បន្ទាប់មក ស្តេចសាឡូម៉ូនក៏បានអធិស្ឋានសូមឲ្យព្រះនាមដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះ ទាក់ទាញមនុស្សឲ្យចូលមករកទ្រង់(១ពង្សាវតាក្សត្រ ៨:៤១-៤៣)។ ជនជាតិយូដាមានពន្លឺភ្លឺបំផុត នៅក្នុងព្រះយេស៊ូវ ដែលជា“ពន្លឺនៃលោកិយ”(យ៉ូហាន ៩:៥)។ ហើយឥឡូវនេះ អ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ ត្រូវធ្វើជាពន្លឺនៃលោកិយផងដែរ(ម៉ាថាយ ៥:១៤)។ ដូចនេះ យើងមានការទទួលខុសត្រូវ នៅក្នុងការបង្ហាញផ្លូវដល់មនុស្ស ដើម្បីឲ្យពួកគេបានផ្សះផ្សានឹងព្រះ(២កូរិនថូស ៥:១៨)។-Julie Ackerman Link
រំភើប
ពាក្យស្លោកដែលពេញនិយមមួយនិយាយថា “ជិវិតមិនត្រូវបានគេវាស់ស្ទង់ ដោយចំនួននៃចលនាដង្ហើមដែលយើងដកនោះឡើយ ប៉ុន្តែ វាត្រូវបានគេវាស់ដោយឱកាសដែលធ្វើឱ្យចិត្តរបស់យើងរំភើបរីករាយទៅវិញ”។ ខ្ញុំឃើញឃ្លានេះនៅគ្រប់ទីកន្លែង និងនៅលើអាវយឺតដែលជាចំណែកមួយនៃសិល្បះ។ វាគឺជាឃ្លាដែលស្រួលចាំ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំគិតថា វាគឺជាឃ្លាដែលនាំឱ្យយល់ខុស ។
ប្រសិនបើយើងវាស់ស្ទង់មើលជីវិតដោយឱកាស រំភើបរីករាយ នោះយើងប្រាកដជាមិនយល់ពីឱកាសសាមញ្ញៗ ឡើយ។ រីឯការហូបចុក គេង ហើយនិងការដកដង្ហើមចេញចូល ទាំងនេះហាក់ដូចជារឿងដែលសាមញ្ញៗ ដែលយើងកំពុងតែនៅជាមួយរាល់តែថ្ងៃ ហើយវាជារឿងធម្មតាមិនចាំបាច់គិតច្រើនឡើយ។ ទោះបីយ៉ាងនេះក្តី ពួកវាក៏មិនមែនជារឿងដែលសាមញ្ញពេកដែរ។ គ្រប់ម៉ាត់ គ្រប់ពេល ដែលដកដង្ហើមគឺជាភាពមហាអស្ចារ្យ។ តាមការពិតទៅការមានដង្ហើមគឺជាអព្ភូតហេតុដ៏អស្ចារ្យច្រើនដងជាងអ្វីមួយ ដែលធ្វើឱ្យចិត្តរបស់យើងសប្បាយភ្លើតភ្លើន។ ស្តេចសាឡូម៉ូន ប្រហែលជាគាត់មានឱកាសសប្បាយភ្លើតភ្លើនច្រើនជាងអ្នកណាៗទាំងអស់។ លោកបាននិយាយថា “ខ្ញុំមិនបានហាមឃាត់ចិត្តមិនឱ្យមានសេចក្តីអំណរណាមួយទេ”(សាស្តា 2:1-11)។ ទោះយ៉ាងនេះក្តី លោកបាននិយាយចំអកឡកឡើយពីរឿងនេះថា “ដ្បិតការទាំងអស់នេះ សុទ្ឋតែឥតប្រយោជន៍ ហើយជាអសារឥតការទទេ” (ខ17)។
មួយជីវិតរបស់ស្តេចសាឡូម៉ូនបានរំលឹកយើងរាល់គ្នាថា រឿងដែលសំខាន់ នោះ ត្រូវស្វែងរកអំណរនៅក្នុងកិច្ចការសាមញ្ញៗ ដែលយើងធ្វើ ដ្បិតវាគឺជារឿងដ៏អស្ចារ្យពិតប្រាកដ។ កិច្ចការដែលធំជាង នោះមិនប្រាកដថាល្អជាងទេ។ ហើយការដែលច្រើនជាង នោះក៏មិនប្រាកដថាជាការធ្វើឱ្យប្រសើរឡើងនោះដែរ។ រីឯការដែលរវល់ច្រើនជាង នោះក៏មិនបានធ្វើឱ្យយើងកាន់តែសំខាន់ឡើងនោះទេ។ ជំនួសឱ្យការស្វែងរកនូវអត្ថន័យនៃឱកាសសប្បាយភ្លើតភ្លើន នោះយើងរាល់គ្នា គួរតែស្វែងយល់ពីអត្ថន័យ ចលនាដង្ហើម ដែលយើងរាល់គ្នាដក ហើយធ្វើយ៉ាងណាឱ្យវាមានន័យពេញលេញ។_ Julie Ackerman…
មេត្រីភាព
ក្នុងសម័យកាលអាដាំ និងនាងអេវ៉ា មេត្រីភាពបានបាត់បងទៅ។ ខណៈពេលដែល ពួកគេបានស៊ីផ្លែឈើដឹងខុសត្រូវ ហើយបានដឹងភាពអាក្រាតរបស់ពួកគេ ហើយពួកគេចាប់ផ្តើមបន្ទោសគ្នាទៅវិញទៅមក លោកុប្បត្តិ 3:12-13ទាំងបានចាប់ផ្តើម ទាស់ប្រឆាំងជាមួយផែនការមេត្រីភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ សេចក្តីទុក្ខព្រួយកើត មកលើអស់ទាំងកូនចៅរបស់ពួកគេ រួមទាំងយើងទាំងអស់គ្នាផងដែរ យើងបានដើរតាមគំរូអាក្រក់របស់ពួកគេ។ យើងស្តីបន្ទោសឱ្យអ្នកដទៃ ដោយព្រោះជម្រើសអាក្រក់របស់យើងផ្ទាល់ខ្លួន ហើយក៏កើតមានកំហឹង នៅពេលគ្មានអ្នកណាម្នាក់ព្រមទទួលនូវការចោទប្រកាន់។ ការស្តីបន្ទោសឱ្យអ្នកដទៃ ដោយព្រោះអភមង្គលធ្វើឱ្យបាក់បែកដល់ក្រុមគ្រួសារ ពួកជំនុំ សហគមន៍ និងជាតិសាសន៍ទាំងមូល។ យើងមិនអាចបង្កើតមេត្រីភាពបានឡើយ ពីព្រោះគ្មានគេនាំយើងចេញពីកន្លែងស្តីបន្ទោស។
បុណ្យណូអែល គឺជារដូវកាលមេត្រីភាព។ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ប្រាប់ពី ព្រះជាម្ចាស់បានណែនាំព្រះអម្ចាស់សន្តិភាព ឬព្រះអម្ចាស់មេត្រីភាព(អេសាយ 9:6)។ ព្រះយេស៊ូវបានយាងមកដើម្បីធ្វើឱ្យអំពើបាប និងការស្តីបន្ទោសបាក់បែកទៅ ដោយតាំងស្ពានមេត្រីសម្រាប់មនុស្សយើងជាមួយព្រះជាម្ចាស់ “ដោយសារព្រះលោហិតនៃឈើឆ្កាងទ្រង់” កូល៉ុស1:20។ ជំនួសឱ្យការស្តីបន្ទោសយើងរាល់គ្នា ដោយសារបញ្ហាទាំងអស់ដែលយើងបង្កឡើង នោះព្រះទ្រង់បានទទួលយកការស្តីបន្ទោស ដោយសារយើងរាល់គ្នាវិញ។ ឥឡូវនេះ ព្រះជាម្ចាស់កំពុងរើសអ្នកដែលដើរតាមទ្រង់ គឺជាអស់អ្នកណាដែលបានទទួលការអត់ទោស ហើយចង់ឱ្យអ្នកដទៃបានទទួលការអត់ទោស ដូចជាយើងដែរ។
នៅពេលយើងទទួលការអត់ទោសពីព្រះជាម្ចាស់រួចហើយ នោះយើងបាត់បង់នូវការចង់បានការអត់ទោសពីអ្នកដទៃទៀតហើយ។ នៅពេលណាយើងរស់នៅក្នុងមេត្រីភាពជាមួយព្រះជាម្ចាស់ នោះយើងចង់បង្កើតមេត្រីភាពជាមួយអ្នកដទៃដែរ។ យើងអាចឱ្យ និងទទួលអំណោយនៃមេត្រីភាពនៅបុណ្យណូអែលនេះ។ _Julie Ackerman Link
ការមកដល់
ខ្ញុំជឿថា គ្រប់បទគម្ពីរទាំងអស់ត្រូវបានបកស្រាយពីគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយក៏មានទំនាក់ទំនងជាមួយគ្នាយ៉ាងជិតស្និតផងដែរ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំត្រូវបានធ្វើឱ្យមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង នៅពេលខ្ញុំអានបទគម្ពីរប្រចាំខែវិច្ឆិកា ក្នុងពេត្រុសទី១ ដែលនិយាយអំពីរឿងរ៉ាវបួនយ៉ាងនៃការមកដល់ ហើយត្រូវនឹងពេលដែលគ្រីស្ទបរិស័ទត្រៀមរៀបចំអបអរសាទរនៃការយាងមករបស់ព្រះយេស៊ូវ នៅគ្រាដំបូង នោះបើតាមប្រតិទិនគ្រីស្ទាន ហើយក៏ជាពេលដែលពួកគេទន្ទឹងចាំផ្លូវ នៃការយាងត្រឡបមកវិញរបស់ទ្រង់ផងដែរ។ ក្នុងពេលមកដល់នោះ យើងនឹងសម្តែងឃើញនូវសេចក្តីសង្ឃឹម សន្តិភាព អំណរអ និងមេត្រីភាព ដែលការទាំងនេះ ព្រះជាម្ចាស់បានបញ្ផូនមកជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទ ។
សេចក្តីសង្ឃឹមៈ យើងរាល់គ្នាមានមរតកដែល បានបំរុងទុកសំរាប់យើងរាល់គ្នា នោះយើងរាល់គ្នាបានសេចក្តី សង្ឃឹមដ៏រស់ ដោយសារព្រះគ្រីស្ទទ្រង់រស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ(១ពេត្រុស១:៣-៥)។
សន្តិភាពៈ យើងរាល់គ្នាដែលចូលចិត្តចង់ស្រឡាញ់ ជីវិត ហើយចង់ឃើញគ្រាដ៏ល្អ នោះត្រូវឱ្យយើងរាល់គ្នាបែរចេញពីការអាក្រក់ និងត្រូវស្វែងរកសន្តិភាព ពីព្រោះព្រះអម្ចាស់តែងទតមកលើមនុស្សសុចរឹត ហើយទ្រង់ព្រះសន្តាប់ពាក្យទូលអង្វររបស់ពួកគេ (3:10-12)។
អំណរអៈ យើងរាល់គ្នាមានសេចក្តីអំណរជាខ្លាំង ទោះបើកើតមានសេចក្តីល្បួងផ្សេងៗយ៉ាងណាក៏ដោយ ដ្បិតអីសេចក្តីជំនឿរបស់យើងត្រូវបានល្បងលប្រាកដមែន ។ ចុងបំផុតនៃសេចក្តីជំនឿនេះ គឺជាសេចក្តីសង្គ្រោះដល់ព្រលឹង(1:6-9)។
សេចក្តីស្រឡាញ់ៈ យើងរាល់គ្នាអាចស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក ដោយចិត្តដ៏ស្អាតចុះ ដ្បិតអីយើងរាល់គ្នាបានកើតជាថ្មី ដោយព្រះបន្ទូលដ៏រស់ហើយនៅជាប់លាប់ (1:22-23)។
ដ្បិតអីព្រះគ្រីស្ទបានយាងមកនៅគ្រាដំបូង នោះយើងរាល់គ្នាអាចរស់នៅដោយសេចក្តីសង្ឃឹម សន្តិភាព អំណរអ និងសេចក្តីស្រឡាញ់ រហូតដល់ពេលព្រះទ្រង់យាងមកវិញម្តងទៀត ។ __ Julie Ackerman…
ចានចេះច្រៀង
លោក ម៉ៃឃល ហ្ល៊ីន ជាវិចិត្រករ និងជាអ្នកវិទ្យសាស្ត្របានរចនារូបចានចេះច្រៀងដាក់បង្ហាញក្នុងការប្រកួតសិល្បៈជាលក្ខណៈអន្តរជាតិមួយនៅរដ្ឋមីស៊ីគេន សហរដ្ឋអាមេរិក។ ចាននេះមិនប្រើអគ្គិសនីទេ តែមានរបស់មួយជួយផ្គត់ផ្គង់ភ្លើងដល់វាគឺ ការសហការ។
ខណៈពេលខ្ញុំសង្កេតមើលមនុស្សព្យាយាមធ្វើចានឲ្យចេះច្រៀងនេះ ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលខ្លាំងណាស់ ព្រោះគ្មាននរណាម្នាក់ចំណាយពេលអានសេចក្តីណែនាំនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញគេគ្រាន់តែចង់ស្តាប់ភ្លេង ហើយរក្សាគំនិតល្អនេះទុកក្នុងចិត្តប៉ុណ្ណោះ។ ពីរបីនាទីក្រោយមក ពួកគេដើរចេញទៅដោយមិនអស់ចិត្តសោះ ថាតើមានអ្វីមួយធ្វើឲ្យចាននេះចេះច្រៀងបាន។
ខ្ញុំឆ្ងល់ណាស់ តើខ្ញុំមានការធុញទ្រាន់នឹងជីវិតប៉ុន្មានដង នៅពេលដែលជីវិតខ្ញុំមិនដើរតាមការគិតទុករបស់ខ្ញុំ? យើងគិតថា យើងធ្វើត្រូវហើយ តែអ្វីៗមិនត្រូវទាល់តែសោះ។ ផ្ទុយទៅវិញយើងមិនធ្វើតាមផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ គឺធ្វើតាមចិត្តខ្លួនឯង។
ចានចេះច្រៀងនេះរំលឹកខ្ញុំឲ្យដឹងថា យើងមិនអាចរំពឹងថាជីវិតយើងល្អប្រសើរឡើយ បើយើងមិនទទួលយកការណែនាំរបស់អ្នករចនានោះ (ចោទិយកថា ៤:៤០)។ ការមិនស្តាប់បង្គាប់ធ្វើឲ្យយើងឃ្លាតឆ្ងាយពីគ្នា និងឃ្លាតចាកឆ្ងាយពីព្រះជាម្ចាស់ទៀតផង។ ដើម្បីសម្រេចតាមផែនការនៃសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ព្រះអង្គសម្រាប់ពិភពលោកនេះ(ទំនុកដំកើង ៦៧:២) យើងត្រូវធ្វើតាមការណែនាំអំពីជីវិត និងការងារដោយសន្តិភាពជាមួយគ្នា។ ពេលណាជីវិតមិនបានប្រសើរ ប្រហែលជាមកពីយើងមិនធ្វើតាមផែនការរបស់ព្រះអង្គ ។-Julie Ackerman Link
ព្រះជាម្ចាស់សម្អាតដំណាក់ព្រះអង្គ
ព្រះជាម្ចាស់សម្អាតដំណាក់ព្រះអង្គនៅរដូវស្លឹកឈើជ្រុះសប្តាហ៍នេះ។ ព្រះអង្គបញ្ជាខ្យល់បក់កាត់តាមផ្ទះអ្នកជិតខាងយើង ធ្វើឲ្យដើមឈើរង្គើ និងញ័រដើមជ្រុះស្លឹកងាប់។ ពេលខ្យល់បក់រួចហើយ ខ្ញុំត្រូវតែបោសសម្អាតវាចេញ។
នៅក្នុងជីវិតខ្ញុំផ្ទាល់ ជួនកាលព្រះជាមា្ចស់ធ្វើការស្រដៀងគ្នានេះដែរ។ ព្រះអង្គបញ្ជូន ឬអនុញ្ញាតឲ្យព្យុះភ្លៀងកើតឡើងដើម្បីជម្រុះខ្នែង ឬស្លឹកងាប់ចេញ។ ខ្ញុំមិនចង់ជម្រុះវាចេញទេ ព្រោះខ្ញុំគិតថា វាមិនទាស់អីផង តែតាមពិតទៅ វាលែងបង្កើតផលផ្លែទៀតហើយ។ ជាទូទៅវាជារឿងរ៉ាវមិនល្អ ដូចជាទម្លាប់អាក្រក់ ធ្វើឲ្យខ្ញុំមានចិត្តរឹងរូស ដែលជាឧបសគ្គរាំងស្ទះការរីកចម្រើនថ្មីៗ។
ព្យាការីយ៉ូណាសក្នុងគម្ពីរសម្ពន្ធមេត្រីចាស់ រកឃើញថាអ្វីៗកើតឡើងដោយសារតែយើងមិនព្រមជម្រុះចរិតរឹងរូសចោល។ ដោយសារតែគាត់ស្អប់អ្នកក្រុងនីនីវេ ជាងស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាព្រះអង្គធ្វើឲ្យមានព្យុះបោកបក់មកលើទូកគាត់ជិះ ហើយត្រីធំលេបគាត់ចូលក្នុងពោះបីថ្ងៃ(យ៉ូណាស ១:៤,១៧)។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី ព្រះជាម្ចាស់បានទុកជីវិតគាត់ ហើយផ្តល់ឱកាសឲ្យគាត់ជាលើកទីពីរទៅប្រកាសដំណឹងល្អនៅទីក្រុងនោះ (២:១០ ៣:១-៣)។
មែកណាមិនបង្កើតផលប្រៀបបាននឹងអត្តចរិតរឹងរូស ដែលព្រះជាម្ចាស់ចង់ឲ្យខ្ញុំជម្រុះចោល។ នៅក្នុងសំបុត្រលោកប៉ុលសរសេរទៅកាន់ទីក្រុងអេភេសូរ មានដូចជាសេចក្តីជូរល្វីង ក្តៅក្រហាយ កំហឹង ឡូឡា ជេរប្រមាថ និងគ្រប់ទាំងសេចក្តីអាក្រក់(៤:៣១)។ នៅពេលព្រះជាម្ចាស់អង្រួនការទាំងនោះ យើងត្រូវជម្រុះវាចោលទៅ។-Julie Ackerman Link
ចូររងចាំ...
នៅ កន្លែងដែលខ្ញុំរស់នៅ សរទរដូវជារដូវដើរបរបាញ់សត្វព្រៃ។ ក្នុងពេលពីរបីសប្តាហ៍ជារៀងរាល់ឆ្នាំ រដ្ឋាភិបាលចេញអជ្ញាប័ណ្ណអោយប្រជាជនដើរបរបាញ់សត្វបានច្រើនប្រភេទ។ អ្នកបាញ់សត្វខ្លះសង់ជាខ្ទមខ្ពស់ផុតដី រងចាំបាញ់សត្វក្តាន់ដើរចូលក្នុងអន្ទាក់។
ពេលខ្ញុំគិតដល់អ្នកប្រមាញ់ ដែលត្រូវរងចាំសត្វក្ងានដោយចិត្តអត់ធ្មត់។ ហើយខ្ញុំក៏គិតថា បើយើងរងចាំព្រះជាម្ចាស់វិញ ពិតជាពិសេសណាស់។ យើងតែងតែយល់ច្រឡំពាក្យ រង់ចាំ និងខ្ជះខ្ជាយ។ បើយើងគិតដល់អ្នកណាម្នាក់ យើងតែងតែគិតថា យើងមិនបានធ្វើអ្វីសោះឲ្យបានសម្រេចតាមបំណង នោះវាហាក់បីដូចជាខ្ជះខ្ជាយពេលវេលា។
ការរង់ចាំផ្តល់អត្ថប្រយោជន៍ជាច្រើនដល់យើង ជាពិសេសវាបានបង្ហាញអំពីជំនឿរបស់យើង។ បើយើងមានជំនឿខ្សោយ យើងត្រូវរង់ចាំ។ ហើយបើអ្នកមានជំនឿមាំមួន អ្នកប្រាកដជាអាចរងចាំបានយូរជាងនេះ។
ពេលយើងអានប្រវត្តិរឿងណូអែលក្នុងគម្ពីរ លូកា ២ យើងបានរៀនពីមនុស្សពីរនាក់បង្ហាញជំនឿពួកគេដោយការពេញចិត្តរងចាំ។ លោកស៊ីមាន និងអាណាបានរងចាំពេលយ៉ាងយូរ តែពួកគេមិនបានខ្ជះខ្ជាយពេលវេលាទេ គឺព្រះជាម្ចាស់បានដាក់ពួកគេនៅកន្លែងមួយ ដែលពួកគេអាចធ្វើបន្ទាល់អំពីការយាងមករបស់ព្រះមេស្ស៊ី(ខ.២២-៣៨)។ បើអ្នកអធិស្ឋាន ហើយមិនឃើញព្រះជាម្ចាស់ឆ្លើយតបភ្លាមៗ កុំអាលបោះបង់ចោលជំនឿឡើយ។-Julie Ackerman Link
សមនឹងទទួល ដោយយុត្តិធម៌
អតីតៈសហការី ផ្នែកបោះពុម្ភម្នាក់បានរស់នៅ ដោយការភ័យខ្លាចគេបណ្តេញចេញពីការងារ អស់រយៈពេលជិតមួយឆ្នាំ ។ គេមិនដឹងថាហេតុអ្វី បានជាប្រធានផ្នែកថ្មីរបស់គាត់ បានធ្វើការវាយតម្លៃអវិជ្ជមានជាច្រើន នៅក្នុងឯកសារគាត់ទេ ។ ថ្ងៃមួយ មិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំម្នាក់នេះ បានយល់ថា គេមុខជាដេញគាត់ចោលជាមិនខានទេ តែផ្ទុយទៅវិញ អ្នកដែលត្រូវបានគេបណ្តេញចេញនោះ គឺជាប្រធានផ្នែកថ្មីរបស់គាត់ទៅវិញទេ ។
មានជនជាតិយូដាម្នាក់ឈ្មោះម៉ាដេកាយ បានជួបប្រទះនឹងស្ថានភាពដូចនេះផងដែរ ក្នុងសម័យដែលប្រជាជនអ៊ីស្រា-អែល បានជាប់ជាឈ្លើយ នៅចក្រភពបាប៊ីឡូន។ ហាម៉ាន ដែលមន្ត្រីធំជាងគេ របស់ស្តេចអ័ហាស៊ូរុស ចង់ឲ្យមន្ត្រីទាំងអស់លុតជង្គុងគោរពខ្លួន ប៉ុន្តែ លោកម៉ាដេកាយព្រមឱនខ្លួនចុះគោរពចំពោះព្រះតែប៉ុណ្ណោះ(នាងអេសធើរ ៣:១-២)។ ការនេះបានធ្វើឲ្យហាមានខឹងសម្បាយ៉ាងខ្លាំង ហើយក៏បានរៀបគម្រោងកំចាត់លោកម៉ាកាយ ព្រមទាំងជនជាតិយូដាទាំងអស់ ដែលរស់នៅក្នុងចក្រភពពើរស៊ី(ខ.៥-៦)។ ហាមានក៏បានបញ្ចុះបញ្ចូលស្តេចអ័ហាស៊ូរ៉ុស ឲ្យចេញព្រះរាជក្រឹត្យ ដើម្បីប្រហារជីវិតជនជាតិយូដាទាំងអស់ ហើយបានឲ្យគេចាប់ផ្តើមដំឡើងឈើ សម្រាប់ព្យួរកលោកម៉ាដេកាយទៀត(៥:១៤)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ផ្ទុយទៅវិញ ហាម៉ានត្រូវគេព្យួរកនៅលើឈើ ដែលគាត់បានឲ្យគេដំឡើងសម្រាប់ប្រហារជីវិតលោកម៉ាដេកាយ ហើយប្រជាជនយូដាក៏បានរួចជីវិត(៧:៩-១០; ៨)។
នៅក្នុងអក្សរសាស្រ្ត គេហៅរឿងនេះថា សេចក្តីយុត្តិធម៌ដែលសក្តិសមនឹងទទួល ។ មនុស្សយើងម្នាក់ៗ មិនសុទ្ធតែទទួលបាននូវយុត្តិធម៌ដូចនេះឡើយ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបានសន្យាថា ព្រះទ្រង់នឹងសងសឹកឲ្យអ្នកដែលទទួលរងភាពអាយុត្តិធម៌ នៅថ្ងៃណាមួយជាមិនខាន (រ៉ូម ១២:១៩)។ ទន្ទឹមនឹងពេលដែលយើងកំពុងទន្ទឹមរង់ចាំថ្ងៃនោះ យើងត្រូវធ្វើអ្វីដែលយើងអាចធ្វើបាន ដើម្បីនាំឲ្យមានភាពយុត្តិធម៌…