ល្អតែសម្បកក្រៅ
មានពេលមួយខ្ញុំបានទៅកាត់សក់។ ពេលកាត់សក់ហើយ ជាងកាត់សក់បានប្រាប់ខ្ញុំថា សក់របស់ខ្ញុំពិតជាមានសុខភាពល្អមែន។ គាត់សង្ឃឹមថា សក់ខ្ញុំល្អដោយសារផលិតផលរបស់គាត់។ តែខ្ញុំបានសុំទោសគាត់ ហើយប្រាប់គាត់ថា ខ្ញុំគ្រាន់តែប្រើផលិតផលណា ដែលថោក ហើយមានក្លិនល្អ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏ប្រាប់គាត់ទៀតថា ខ្ញុំក៏បានព្យាយាមញាំអាហារល្អៗផងដែរ។ ខ្ញុំគិតថា ការញាំអាហារល្អៗជាកត្តាចម្បងដែលធ្វើឲ្យសក់ខ្ញុំមានសុខភាពល្អ។
ពេលខ្ញុំគិតអំពីការអ្វី ដែលធ្វើឲ្យយើងមានរូបសម្បត្តិល្អ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីការខ្លះដែលយើងធ្វើ ដែលនាំឲ្យយើងមានវិញ្ញាណល្អផងដែរ។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលអំពីបញ្ហានេះ ជាមួយនឹងអ្នកដឹកនាំសាសនា ក្នុងទីក្រុងយេរូសាឡិម(ម៉ាថាយ ២៣)។ ពួកគេបានអនុវត្តតាមក្រឹត្យវិន័យខាងសាសនា ដែលរញេរញ៉ៃខុសពីក្រិត្យវិន័យដែលព្រះបានប្រទានឲ្យ។ ពួកគេបានខិតខំធ្វើឲ្យគេយល់ថា ខ្លួនជាមនុស្សល្អ ដើម្បីបង្ហាញថា ពួកគេល្អជាងអ្នកដទៃ។ ប៉ុន្តែ ការខិតខំរបស់ពួកគេមិនបានធ្វើឲ្យព្រះស្ញើចសរសើរឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលទៅកាន់ពួកគេថា “វេទនាដល់អ្នករាល់គ្នា ពួកអាចារ្យ និងពួកផារិស៊ី ជាមនុស្សកំពុតអើយ ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាលាងចានលាងថាសតែខាងក្រៅ ឯខាងក្នុងវិញ នោះពេញដោយអំពើប្លន់ និងសេចក្តីហួសខ្នាតទទេ”(ខ.២៥)។ ការអ្វីដែលពួកផារិស៊ីបានធ្វើ ដើម្បីឲ្យអ្នកដទៃគិតថា ខ្លួនជាមនុស្សល្អ គឺពិតជាបានបង្ហាញថា ពួកគេមិនមែនជាមនុស្សល្អទាល់តែសោះ។
វប្បធម៌នីមួយៗបានឲ្យតម្លៃ ទៅលើការខិតខំធ្វើអំពើល្អ តាមការបង្រៀន និងទំនៀមទម្លាប់របស់សាសនាខុសៗគ្នា ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់ឲ្យតម្លៃ ទៅលើវិញ្ញាណដែលបានផ្លាស់ប្រែ។ ហើយការអ្វីដែលព្រះអង្គឲ្យតម្លៃ មិនអាចវាស់ស្ទង់ ដោយការអ្វីដែលមនុស្សបានឃើញឡើយ។ ព្រះទ្រង់ឲ្យតម្លៃ ទៅលើចិត្តដែលស្អាត និងបំណងដែលល្អ។…
ដើមឈើសម្រាប់សម្រាក
មានដើមឈើមួយ ដើមនៅក្នុងចំការពោត ដែលនៅទល់មុខការិយាល័យរបស់ខ្ញុំ។ គេបានកាប់ដើមឈើអស់ជាច្រើនហិចតា ដើម្បីឲ្យកសិកអាចដំាពោត នៅលើផ្ទៃដីនោះ។ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីបានជាគេទុកដើមឈើមួយដើមនោះ ឲ្យបន្តលូតលាស់ បែកមែកសាខាដូចនេះ។ ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានដឹងអំពីមូលហេតុ។ តាំងពីយូរមកហើយ កសិករមានប្រពៃណីទុកដើមឈើមួយដើម ឲ្យបន្តដុះនៅក្នុងចំការពោធ ឬវាលស្រែ សម្រាប់ឲ្យពួកគេចូលជ្រកម្លប់ ជាមួយសត្វពាហនៈរបស់ខ្លួន ពេលមានថ្ងៃក្តៅខ្លាំង ក្នុងរដូវក្តៅ។
មានពេលខ្លះ យើងអាចឆ្លងផុតបញ្ហាអ្វីមួយ ដោយមិនដឹងថា ហេតុអ្វីបានជាមានតែយើងដែលអាចឆ្លងផុត។ មានទាហានត្រឡប់មកពីធ្វើសឹកសង្រ្គាមវិញ ហើយមានអ្នកជម្ងឺបានរួចជីវិតពីជម្ងឺដ៏កាចសាហាវ ដោយមិនដឹងថា ហេតុអ្វីបានជាពួកគេអាចឆ្លងផុត តែអ្នកដទៃទៀតមិនអាចរួចជីវិត។
បទគម្ពីរសញ្ញាចាស់បានចែង អំពីសំណល់នៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ដែលព្រះបានទុកជីវិត ពេលដែលប្រជាជាតិមួយនេះ ត្រូវសាសន៍ដទៃនិរទេស។ ពួកសំណល់នៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានរក្សាក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះ ហើយក្រោយមក ក៏បានសាងសង់ព្រះវិហារឡើងវិញ(អែសរ៉ា ៩:៩)។ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា គាត់ជាផ្នែកមួយនៃសំណល់នៃរាស្រ្តរបស់ព្រះ (រ៉ូម ១១:១,៥)។ ព្រះបានទុកឲ្យគាត់រស់នៅ ដើម្បីធ្វើជាអ្នកនាំដំណឹងល្អ ទៅផ្សាយដល់សាសន៍ដទៃ(ខ.១៣)។
បើសិនជាយើងកំពុងតែឈនៅកន្លែង ដែលអ្នកដទៃបានដួលអស់ នោះយើងត្រូវលើកដៃឡើងឈោងទៅរកនគរស្ថានសួគ៌ ដោយការសរសើរ ហើយលាតសន្ធឹងដៃយើងធ្វើជាម្លប់ ដល់អ្នកដែលនឿយព្រួយខាងវិញ្ញាណ។ ព្រះអម្ចាស់ជួយឲ្យយើងអាចធ្វើជាដើមឈើ សម្រាប់ឲ្យអ្នកដទៃចូលមកសម្រាកក្នុងព្រះអង្គ។-Julie Ackerman Link
ចុះតាមជណ្តើរ
មានវីដេអូមួយ និយាយអំពីកូនឆ្កែមួយក្បាលឈ្មោះ ដេស៊ី(Daisy) ដែលនៅជាន់ខាងលើ មិនហ៊ានចុះមកក្រោម តាមកាំជណ្តើរ។ ទោះបីជាមនុស្សនៅខាងក្រោមបានព្យាយាមស្រែកលើកទឹកចិត្តវាឲ្យចុះជណ្តើរយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ដេស៊ីនៅតែមិនអាចចុះក្រោមបាន។ វាចង់ចុះទៅរកមនុស្សដែលនៅខាងក្រោមខ្លាំងណាស់ តែការភ័យខ្លាចបានរារាំងវាមិនឲ្យចុះមកក្រោមកើត។ បន្ទាប់មក មានឆ្កែមួយក្បាលឈ្មោះសាយមិន(Simon) ដែលជាឆ្កែធំ បានមកជួយ។ សាយមិនក៏បានរត់ឡើងតាមជណ្តើរទៅលើ ហើយចុះមកក្រោមវិញឲ្យដេស៊ីមើលថា វាងាយស្រួលយ៉ាងណា។ តែដេស៊ីនៅតែគ្មានការជឿជាក់។ សាយមិនក៏បានព្យាយាមធ្វើឲ្យមើលម្តងទៀត តែលើកនេះវាធ្វើយឺតៗ។ បន្ទាប់មកវាក៏បានមើលដេស៊ីព្យាយាមចុះមកក្រោម។ តែដេស៊ីនៅតែមានការភ័យខ្លាចពេក។ សាយមិនក៏បានឡើងទៅលើម្តងទៀត ដើម្បីបង្ហាញពីវិធីចុះជណ្តើរ។ ទីបំផុតដេស៊ីក៏ហ៊ានឈានជើងក្រោយ តាមជំហានជើងមុខរបស់វា ដោយមានសាយមិននៅក្បែរវា។ វាក៏អាចចុះមកក្រោម ដោយជោគជ័យ។ មនុស្សទាំងអស់ដែលនៅចាំខាងក្រោម ក៏បានស្រែកអបអរសាទរឲ្យវា!
រឿងនេះពិតជាមានន័យមែន ហើយអាចឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីការបង្កើតសិស្សថ្វាយព្រះ។ យើងបានចំណាយពេលជាច្រើន ដើម្បីព្យាយាមបង្រៀនអ្នកដទៃ ឲ្យឡើងទៅលើ តែការដែលសំខាន់ ហើយពិបាកជាងនោះទៀតនោះ គឺការបង្រៀនពួកគេ ពីរបៀប “ចុះក្រោម”។ ក្នុងព្រះគម្ពីរទាំងមូល យើងឃើញថា ព្រះសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងមានការបន្ទាបខ្លួន។ ដោយសារជនជាតិយូដាបានបន្ទាបខ្លួន នោះព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូលថា “ព្រះអង្គនឹងមិនបំផ្លាញពួកគេទេ”(២របាក្សត្រ ១២:៧)។
មានពេលជាច្រើនដង ដែលព្រះទ្រង់បានបង្ហាញការបន្ទាបខ្លួន ដោយយាងចុះមក(និក្ខមនំ ៣:៧-៨ ១៩:១០-១២ មីកា ១:៣)។ ទីបំផុតព្រះអង្គក៏បានចាត់ព្រះយេស៊ូវឲ្យយាងចុះមក ហើយព្រះអង្គក៏បានចំណាយពេលបង្រៀនយើង ពីរបៀបបន្ទាបខ្លួនតាមព្រះអង្គ(ភីលីព ២:៥-១១)។-Julie…
រៀបចំឲ្យមានសណ្តាប់ធ្នាប់
សណ្តាប់ធ្នាប់មិនកើតមានដោយឯកឯងឡើយ។ ពេលខ្ញុំធ្វើការសង្កេតមើលអ្វីៗ នៅជុំវិញខ្លួនខ្ញុំ ខ្ញុំជឿថា នេះជាការពិតមែន។ ពេលដែលខ្ញុំពិចារណា អំពីការិយាល័យរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលដែលបានដឹងថា វាពិតជាងាយនឹងមានភាពរញេរញ៉ៃប៉ុណ្ណា ហើយតើខ្ញុំត្រូវចំណាយពេលយូរប៉ុណ្ណា ដើម្បីរៀបចំឲ្យមានរបៀបរៀបរយឡើងវិញ។ សណ្តាប់ធ្នាប់តម្រូវឲ្យមានការរៀបចំ។ វាមិនកើតឡើង ដោយឯកឯងឡើយ។
ដូចនេះ ខ្ញុំមិនគួរមានការភ្ញាក់ផ្អើល ចំពោះបញ្ហានេះទេ។ ព្រះគម្ពីរបានចែង អំពីការដែលព្រះមានតួនាទី នៅក្នុងការធ្វើឲ្យភាពរញេរញ៉ៃ ក្លាយជាមានសណ្តាប់ធ្នាប់ ដែលនោះជាខ្លឹមសាដ៏សំខាន់មួយ ក្នុងព្រះគម្ពីរ។ ព្រះអង្គបានរៀបចំឲ្យមានសណ្តាប់ធ្នាប់ ពេលដែលព្រះអង្គបង្កើតប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែល(និក្ខមនំ ៧-១៤)។ ពេលព្រះមានបន្ទូលថា ពេលនោះជាពេលដែលត្រូវនាំរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ ចេញពីនគរអេស៊ីព្ទ ស្តេចផារ៉ោនបានប្រឆាំងនឹងព្រះអង្គ។ សេដ្ឋកិច្ចរបស់នគរអេស៊ីព្ទពឹងផ្អែកទៅលើទាសក ដែលជាជនជាតិហេព្រើ ដូចនេះ ស្តេចផារ៉ោនមិនចង់ឲ្យពួកគេទៅណាទេ។ ដើម្បីឲ្យស្តេចផារ៉ោនកែប្រែគំនិត ព្រះអង្គក៏បានទម្លាក់គ្រោះចង្រៃទាំង១០ ដើម្បីឲ្យទ្រង់ព្រមដោះលែងពួកគេ។ ពួកគ្រូសីលរបស់ស្តេចផារ៉ោន អាចធ្វើត្រាប់តាម គ្រោះចង្រៃពីរ ដែលកើតឡើងមុនគេ។ តែពួកគេមិនអាចកែប្រែគ្រោះចង្រៃណាមួយឡើយ។ ពួកគេអាចបង្កើតឲ្យមានភាពវឹកវរ តែពួកគេមិនអាចធ្វើឲ្យមានសណ្តាប់ធ្នាប់បានទេ។ មានតែព្រះទេ ដែលអាចធ្វើឲ្យមានសណ្តាប់ធ្នាប់បាន។
យើងអាចរៀបចំកន្លែងរស់នៅរបស់យើង ឲ្យមានសណ្តាប់ធ្នាប់ ដោយប្រើកម្លាំងរបស់យើង តែគ្មាននរណាអាចរៀបចំជីវិតឲ្យមានសណ្តាប់ធ្នាប់ ពេលដែលមានភាពវឹកវរខាងផ្លូវចិត្ត និងផ្លូវវិញ្ញាណបានឡើយ។ មានតែព្រះទេ ដែលអាចជួយយើងបាន។ ព្រះអង្គស្អាងឲ្យមានសណ្តាប់ធ្នាប់ឡើងវិញ នៅក្នុងស្ថានភាពដែលវឹកវរ ពេលដែលយើងរស់នៅតាមបំណងព្រះទ័យព្រះ ដោយមិននិយាយអាក្រក់ មានចិត្តស្លូតបូត…
ភាពផ្អែមពិរោះ
កាលពីយូរមកហើយ ខ្ញុំបានមើលខ្សែភាពយន្តបែបប្រឌិត ដែលនិយាយអំពីអ្នកស្រីម៉ារី ផុបភីន(Mary Poppins) ដែលជាឈ្នួលមើលថែរក្មេងឲ្យគេ។ គាត់ជាតួអង្គដែលរួសរាយ ដែលជាជំនួយដ៏ល្អដល់គ្រួសារដែលគាត់បម្រើ។ ប៉ុន្តែ គាត់គ្រាន់តែជាតួអង្គក្នុងរឿងប្រឌិតប៉ុណ្ណោះ ហើយអ្នកដែលខ្ញុំពិតជាត្រូវការនោះ គឺមនុស្សដែលមានទស្សនវិស័យ សម្រាប់ពេលអនាគត ដែលមានគំនិតវិជ្ជមាន ក្នុងជីវិតពិត។ ខ្ញុំត្រូវការមនុស្សដែលរីករាយ និងមានភាពប៉ិនប្រសប់ ដែលអាចបង្ហាញឲ្យយើងឃើញភាពវិជ្ជមាន នៅក្នុងការអ្វីដែលយើងគិតថា អវិជ្ជមាន គឺអ្នកដែលអាចរំឭកយើងថា “ភាពផ្អែមពិរោះ អាចនាំឲ្យមានភាពធូរស្បើយ”។
សេ្ដចដាវីឌបាននិពន្ធបទចម្រៀងមួយបទ ដែលនិយាយអំពីបញ្ហាដែលស្រដៀងគ្នានឹងបញ្ហានេះផងដែរ។ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “អស់ទាំងខច្បាប់របស់ព្រះយេហូវ៉ាសុទ្ធតែពិតត្រង់ ហើយ… ក៏ផ្អែមជាងទឹកឃ្មុំ ហើយជាងដំណក់ស្រក់ពីសំណុះផង”(ទំនុកដំកើង ១៩:៩-១០)។ យើងកម្រគិតថា ក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះមានភាពផ្អែមល្ហែមណាស់។ ជាញឹកញាប់ យើងច្រើនតែគិតថា ក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះអង្គ មានភាពល្វីង ឬពិបាកនឹងលេប។ តែក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះអង្គជាសេចក្តីពិត ដែលមិនគ្រាន់តែជាថ្នាំ ដែលព្យាបាលជម្ងឺខាងវិញ្ញាណប៉ុណ្ណោះឡើយ តែថែមទាំងជាអាហារដ៏ល្អ ដែលជួយការពារជម្ងឺ និងធ្វើឲ្យវិញ្ញាណយើងមានសុខភាពល្អ។ សេចក្តីពិតរបស់ព្រះអង្គមិនមែនជាថ្នាំវ៉ាក់សាំង ឬថ្នាក់ចាក់ឡើយ។ តែជាម្ហូបដ៏ឈ្ងុយឆ្ងាញ់ ដែលគួរតែចាត់ទុកជាម្ហូបពិសេស ដែលធ្វើឲ្យយើងឃ្លាន ហើយចង់ “ភ្លក់មើលឲ្យដឹងថា ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ល្អ”ប៉ុណ្ណា(៣៤:៨)។
យើងច្រៀងសរសើរព្រះយេស៊ូវ ថាព្រះនាមព្រះអង្គ ជានាមដ៏ផ្អែមពិរោះ តែមានអ្នកខ្លះហាក់ដូចជាយល់ថា ព្រះអង្គមានភាពជូរល្វីងទៅវិញ។ សេចក្តីពិតដ៏បរិសុទ្ធ ដែលមិនប្រឡាក់ទៅដោយអំណួត ជាសេចក្តីពិតដ៏ផ្អែមបំផុត…
ជ្រើសរើសយកជីវិត
ពេលខ្ញុំកំពុងចម្រើនវ័យធំឡើង ខ្ញុំឧស្សាហ៍សួរខ្លួនឯងថា “តើព្រះមានបំណងព្រះទ័យយ៉ាងណា សម្រាប់ជីវិតខ្ញុំ”។ ចុះបើសិនជាខ្ញុំមិនអាចរកឃើញ ឬស្គាល់បំណងព្រះទ័យព្រះ? កាលនោះ ខ្ញុំយល់ថា ការស្វែងរកបំណងព្រះទ័យព្រះ ហាក់ដូចជាមិនខុសពីការស្វែងរកម្ជុលក្នុងបាតសមុទ្រទេ។ គឺហាក់ដូចជាបានលាក់ទុកមិនឲ្យខ្ញុំដឹងអញ្ចឹង។ ខ្ញុំពិបាកយល់ណាស់ គឺបានត្រឹមតែស្មាន ហើយមានការយល់ច្រឡំរាប់មិនអស់។
ប៉ុន្តែ ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ខ្ញុំមានទស្សនៈយល់ខុស អំពីបំណងព្រះទ័យព្រះ។ ព្រះមិនសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងរស់នៅជាមនុស្សបាត់បង់ និងវង្វេង ហើយចេះតែស្វែងរកទាំងងងឹតងងល់ឡើយ។ ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងឲ្យយើងស្គាល់បំណងព្រះទ័យព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គបានបង្ហាញព្រះទ័យដ៏សាមញ្ញរបស់ព្រះអង្គ ឲ្យយើងស្គាល់ច្បាស់។ ព្រះអង្គមិនបានប្រទានឲ្យយើងមានជម្រើសច្រើនពេកឡើយ គឺបានប្រទានជម្រើសតែពីរប៉ុណ្ណោះ។ តើយើងជ្រើសរើសយក “ជីវិត និងការល្អ” ឬរើសយក “សេចក្តីស្លាប់ និងការអាក្រក់”(ចោទិយកថា ៣០:១៥)។ ក្នុងករណី ដែលយើងមិនដឹងច្បាស់ថា ត្រូវរើសយកមួយណា ព្រះអង្គថែមទាំងបានប្រាប់ថា យើងត្រូវរើសយក “ជីវិត”(ខ.១៩)។ ការជ្រើសរើសជីវិត ជាការជ្រើសរើសព្រះ និងស្តាប់បង្គាប់ព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ។
ពេលលោកម៉ូសេមានប្រសាសន៍ផ្តាំផ្ញើពួកអ៊ីស្រាអែល គាត់បានប្រាប់ពួកគេឲ្យធ្វើការសម្រេចចិត្តឲ្យបានត្រឹមត្រូវ ដោយយកចិត្តទុកដាក់ ហើយប្រយ័ត្ននឹងប្រព្រឹត្តតាម អស់ទាំងពាក្យក្នុងក្រឹត្យវិន័យ…ដោយសារសេចក្តីនោះ ជាជីវិតរបស់ពួកគេរាល់គ្នា”(៣២:៤៦-៤៧)។ ព្រះមានបំណងព្រះទ័យឲ្យយើងមានជីវិត។ ព្រះបន្ទូលព្រះអង្គជាជីវិត។ ហើយព្រះយេស៊ូវជាព្រះបន្ទូលព្រះ។ មានពេលខ្លះ ព្រះអង្គប្រាប់យើងថា ត្រូវជ្រើសរើសយកអ្វី តែពេលខ្លះព្រះអង្គប្រហែលជាឲ្យយើងសម្រេចចិត្តដោយខ្លួនឯង ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គបានប្រទាននូវគំរូដ៏ល្អឥតខ្ចោះរបស់ព្រះយេស៊ូវ សម្រាប់ឲ្យយើងយកតម្រាប់តាម។…
ប្រើទឹកក្នុងដបច្រើនពេក
នៅសហរដ្ឋអាមេរិក គេបានប្រើទឹកបរិសុទ្ធដែលគេច្រកក្នុងដប ក្នុងបរិមាណដ៏ច្រើនលើសលប់ អស់ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ។ មនុស្សភាគច្រើននៅទីនោះ បានទទួលការផ្គត់ផ្គង់ទឹកស្អាត ដោយឥតគិតថ្លៃ ហើយអាចបើកក្បាលរូប៊ីណេនៅផ្ទះប្រើ ហើយអាចប្រើក្បាលរូប៊ីណេទឹកស្អាត នៅទីសាធារណៈ សម្រាប់បរិភោគនៅពេលណាក៏បាន ប៉ុន្តែ ពួកគេនៅតែទិញទឹកដែលគេច្រកក្នុងដបលក់នោះដដែល។ ខ្ញុំមិនយល់ថា ខ្ញុំត្រូវចំណាយលុយ ទៅលើរបស់អ្វីដែលគេបានផ្តល់ឲ្យដោយឥតគិតថ្លៃនោះឡើយ ប៉ុន្តែ អ្នកខ្លះជឿថា ផលិតផលដែលពួកគេបានចំណាយលុយទិញ មានភាពល្អប្រសើរជាងរបស់ដែលទទួលបានដោយឥតគិតថ្លៃ។
យ៉ាងណាមិញ ជួនកាល បញ្ហានេះក៏កើតមានក្នុងជីវិតខាងវិញ្ញាណផងដែរ។ អ្នកខ្លះមានការពិបាក នៅក្នុងការសម្រេចចិត្តទទួលយកសេចក្តីសង្រ្គោះ ដោយឥតគិតថ្លៃ។ ពួកគេចង់ធ្វើអ្វីម្យ៉ាង ដើម្បីឲ្យបានសេចក្តីសង្រ្គោះ។ ប៉ុន្តែ គ្មាននរណាម្នាក់អាចបង់ថ្លៃ ដើម្បីទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះឡើយ ព្រោះគេត្រូវបង់ថ្លៃ ដោយភាពល្អឥតខ្ចោះរបស់ខ្លួន តែគ្មាននរណាម្នាក់ល្អឥតខ្ចោះឡើយ(ម៉ាថាយ ១៩:២១) ហើយមានតែព្រះយេស៊ូវទេ ដែលអាចបង់ថ្លៃនោះបាន(រ៉ូម ៥:១៨)។ ព្រះអង្គបានសន្យា ដល់អស់អ្នកដែលស្រេកទឹកថា ព្រះអង្គនឹង “ឲ្យអ្នកនោះផឹកពីរន្ធទឹកនៃជីវិតឥតយកថ្លៃ”(វិវរណៈ ២១:៦)។
អ្នកខ្លះព្យាយាមបង់ថ្លៃយកទឹកដ៏រស់ នៃសេចក្តីសង្រ្គោះ ដោយការប្រព្រឹត្តល្អ និងការដាក់ទាន។ ទោះបីជាព្រះបានឲ្យតម្លៃ ចំពោះការប្រព្រឹត្តល្អដូចនេះក៏ដោយ ក៏ព្រះមិនបានតម្រូវឲ្យគេខំប្រព្រឹត្តល្អ ដើម្បីឲ្យបានទទួលការអត់ទោសបាបពីព្រះអង្គឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានបង់ថ្លៃលោះយើង ដោយសុគតនៅលើឈើឆ្កាងជួសយើងរួចហើយ ហើយព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងបំបាត់ការស្រេកទឹករបស់យើង ដោយឲ្យយើងទទួលទឹកដ៏រស់ ដែលបង្ហូរចេញពីព្រះអង្គ ដោយឥតគិតថ្លៃ ដែលទឹកនោះក៏មិនចេះរីងស្ងួតឡើយ។-Julie Ackerman Link
ការភ័យខ្លាចក្លែងក្លាយ
មានឪពុកម្តាយជាច្រើន ចូលចិត្តលេងល្បែងពញ្ញាក់កូនតូចរបស់ខ្លួន ជាការកម្សាន្តសប្បាយទាំងអស់គ្នា ដែលក្នុងនោះ ឪពុកឬម្តាយយកបាតដៃមកបិទមុខរបស់ខ្លួន ពីមុខកូនតូច រួចក៏ដកដៃនោះចេញវិញភ្លាម ដើម្បីបង្ហាញមុខខ្លួន ឲ្យកូនតូចមើល ហើយស្រែកថា “វ៉ាក់អឺ!” ពេលនោះ កូនតូចក៏ភ្លាក់ខ្លួនព្រើត ហើយក៏សើចក្អឹកៗ តាមភាពឡេះឡោះរបស់គាត់។ ការលេងពញ្ញាក់នេះ គ្រាន់តែជាការបន្លាចក្លែងក្លាយ ដែលនាំឲ្យមានភាពសប្បាយរីករាយ។ តែក្រោយមក កូននោះក៏បានជួបរឿងដែលពិតជាធ្វើឲ្យខ្លាចមែន ដែលមិនអាចលេងសើចបានឡើយ។ ការភ័យខ្លាចពិតប្រាកដដំបូងបំផុត ច្រើនតែកើតមាន ពេលដែលក្មេងវង្វេងឪពុកម្តាយ។ ពេលនោះ ក្មេងដើរបែកពីឪពុកម្តាយដោយមិនដឹងខ្លួន ពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយទៀត។ តែពេលដែលវាដឹងថា វាបានវង្វេងឪពុកម្តាយហើយ វាក៏ចាប់ផ្តើមមានការតក់ស្លត់ ហើយស្រែកយំភ្លាម។ ឪពុកម្តាយវាក៏ប្រញាប់រត់មករកវា ដែលជាការធានាថា ពួកគាត់មិនបានទុកវាចោលម្នាក់ឯងទេ។
ពេលយើងធំឡើង យើងអាចរកបានការភ័យខ្លាចក្លែងក្លាយ ដែលមានលក្ខណៈទំនើបជាងមុន ដូចជា សៀវភៅរឿង និងខ្សែភាពយន្តបែបភ័យរន្ធត់ និងការជិះគ្រឿងយន្ត ដែលធ្វើឲ្យភ័យខ្លាច ក្នុងសួនកម្សាន្តជាដើម។ ការភ័យខ្លាចបែបនេះ ពិតជាមានការពេញនិយមណាស់ បានជាមានអ្នកខ្លះបានហ៊ានប្រថុយនឹងគ្រោះថ្នាក់កាន់តែធំជាងមុន ដើម្បីទទួលបាននូវការរំភើបចិត្តកាន់តែខ្លាំង។
ប៉ុន្តែ ពេលដែលការភ័យខ្លាចពិតប្រាកដមកដល់ យើងប្រហែលជាដឹងខ្លួនថា យើងបានវង្វេងចេញពីព្រះដែលបានស្រឡាញ់ និងយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះយើង គឺមិនខុសពីសាសន៍អ៊ីស្រាអែលសម័យដើមឡើយ(អេសាយ ៣០)។ ពេលយើងដឹងថា យើងកំពុងស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដ៏គ្រោះថ្នាក់ យើងក៏ចាប់ផ្តើមមានការតក់ស្លត់។ ពេលនោះ យើងស្រែកហៅរកជំនួយ ដោយមិនចាំបាច់ប្រើភាសាកាទូត…
ចូររំពឹងគិតអំពីផ្កាឈូក
ខ្ញុំស្រឡាញ់ធម្មជាតិ និងចូលចិត្តសរសើរដំកើងព្រះអាទិករដែលបានបង្កើតធម្មជាតិមក ប៉ុន្តែ មានពេលខ្លះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនឯងបានធ្វើខុស ដោយបានស្ងើចសរសើរធម្មជាតិខ្លាំងពេក។ ពេលនោះ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំថា ព្រះយេស៊ូវបានប្រើធម្មជាតិ ជាឧបករណ៍សម្រាប់ការបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គបានបង្រៀនមនុស្សកុំឲ្យមានការព្រួយបារម្ភ ដោយប្រើផ្កាជាឧទាហរណ៍។ គឺដូចដែលព្រះអង្គបានមានបន្ទូលថា “ចូររំពឹងគិតអំពីផ្កាឈូកនៅក្នុងបឹង” ហើយព្រះអង្គបានរំឭកបណ្តាលជនថា ទោះបីជាផ្កាមិនបានធ្វើការត្បាញរវៃទាល់តែសោះ តែព្រះបានដណ្តប់កាយពួកវា ដោយសម្រស់ដ៏គួរឲ្យគយគន់។ ដូចនេះ បើព្រះអង្គបានតុបតែងរុក្ខជាតិយ៉ាងប្រសើរយ៉ាងនេះហើយ តើព្រះអង្គនឹងយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះយើងខ្លាំងជាងអម្បាលម៉ាន(ម៉ាថាយ ៦:២៨-៣៤)។
ម្យ៉ាងទៀត បទគម្ពីរដទៃទៀត ក៏បានបង្ហាញផងដែរថា ព្រះបានប្រើស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះអង្គ ដើម្បីបង្ហាញព្រះអង្គទ្រង់ដល់យើងរាល់គ្នា គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “ផ្ទៃមេឃសំដែងពីសិរីល្អនៃព្រះ ហើយលំហអាកាសក៏បង្ហាញការ ដែលព្រះហស្តទ្រង់ធ្វើ ថ្ងៃ១ពោលប្រាប់តដល់ថ្ងៃ១ទៀត ហើយយប់១ក៏សំដែងចំណេះដល់យប់១ទៀតដែរ”(ទំនុកដំកើង ១៩:១-២)។ ម្យ៉ាងទៀត លោកអេសាភបានមានប្រសាសន៍ផងដែរថា “នោះផ្ទៃមេឃនឹងសំដែងពីសេចក្តីសុចរិតរបស់ទ្រង់ ដ្បិតគឺព្រះហើយ ដែលជាចៅក្រម”(ទំនុកដំកើង ៥០:៦)។
ហើយសាវ័កប៉ុលក៏បានមានប្រសាសន៍ផងដែរថា “ដ្បិតអ្វីៗរបស់ទ្រង់ ដែលរកមើលមិនឃើញ តាំងពីកំណើតលោកីយ៍មក ទោះទាំងព្រះចេស្តាដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច និងនិស្ស័យជាព្រះរបស់ទ្រង់ នោះឃើញច្បាស់វិញ ដោយពិចារណាយល់របស់ទាំងប៉ុន្មាន ដែលទ្រង់បានបង្កើតមក”(រ៉ូម ១:២០)។
ព្រះអង្គស្រឡាញ់យើងណាស់ ហើយសព្វព្រះទ័យនឹងឲ្យយើងស្គាល់ព្រះអង្គ ដោយព្រះអង្គបានដាក់ភស្តុតាងនៅគ្រប់ទីកន្លែង ឲ្យយើងឃើញ។-Julie Ackerman Link
ការស្តាប់
គេថា ព្រះបានប្រទានឲ្យយើងម្នាក់ៗ មានត្រចៀកពីរ និងមាត់មួយ គឺព្រះអង្គមានហេតុផលរបស់ព្រះអង្គ។ ការមានសមត្ថភាពស្តាប់ គឺជាជំនាញដ៏ចាំបាច់សម្រាប់ការរស់នៅ។ អ្នកប្រឹក្សាយោបលប្រាប់យើង ឲ្យស្តាប់គ្នាទៅវិញទៅមក ដើម្បីឲ្យមានទំនាក់ទំនងល្អ។ អ្នកដឹកនាំខាងវិញ្ញាណប្រាប់យើង ឲ្យស្តាប់ព្រះបន្ទូលព្រះ។ ប៉ុន្តែ តើមាននរណា ដែលនិយាយប្រាប់យើងថា “ចូរស្តាប់ខ្លួនឯង?” ត្រង់ចំណុចនេះ ខ្ញុំមិនបាននិយាយថា យើងមានសម្លេងមួយ នៅខាងក្នុងចិត្តយើង ដែលតែងតែប្រាប់យើងឲ្យនិយាយអ្វីដែលត្រូវជានិច្ចឡើយ។ ហើយខ្ញុំក៏មិនបាននិយាយថា យើងមិនគួរស្តាប់ខ្លួនឯង ក្រៅពីស្តាប់ព្រះ និងអ្នកដទៃឡើយ។ ខ្ញុំចង់លើកទឹកចិត្ត ឲ្យយើងស្តាប់ខ្លួនឯង ដើម្បីឲ្យបានដឹងថា អ្នកដទៃអាចឬមិនអាចទទួលពាក្យសម្តីរបស់យើង។
ពួកអ៊ីស្រាអែលអាចអនុវត្តតាមការណែនាំដូចនេះផងដែរ នៅពេលដែលលោកម៉ូសេនំាពួកគេចេញពីនគរអេស៊ីព្ទ។ គ្រាន់តែពួកគេទទួលសេរីភាព ដោយការអស្ចារ្យរបស់ព្រះ មិនទាន់បានប៉ុន្មានថ្ងៃផង ពួកគេបាននំាគ្នារអ៊ូរទាំ(និក្ខមនំ ១៦:២)។ ការដែលពួកគេត្រូវការអាហារ គឺមិនមែនជាការខុសឆ្គងអ្វីទេ ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនគួរបង្ហាញពីតម្រូវការនោះ ដោយការរអ៊ូរទាំឡើយ(ខ.៣)។
ពេលដែលយើងនិយាយចេញមក ដោយការភ័យខ្លាច កំហឹង ភាពល្ងង់ខ្លៅ ឬអំណួត អ្នកដែលឮយើងនិយាយ នឹងបានដឹងថា យើងកំពុងមានអារម្មណ៍បែបណា ទោះយើងនិយាយការពិត ឬកុហក់ក៏ដោយ។ ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនដឹងទេថា អារម្មណ៍នោះ ចេញពីសេចក្តីស្រឡាញ់ ឬការខ្វល់ខ្វាយ ឬក៏ការមើលងាយ និងការមិនគោរព ដូចនេះ ពួកគេអាចមានការយល់ច្រឡំចំពោះយើង។…