ក្នុងលក្ខណៈជាឯកសារដ៏រស់
លោកភីទ័រ ក្រូហ្វ(Peter Croft) បាននឹកចាំ អំពីកិច្ចការដែលជីតារបស់គាត់បានធ្វើ បានជាគាត់សរសេរថា “សម្រាប់អ្នកដែលបានរើសយកព្រះគម្ពីរប៊ីបរបស់ខ្លួនមកអាន ទោះជាភាសាអ្វីក៏ដោយ ក្នុងជម្រៅចិត្តរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំចង់ឲ្យគាត់មិនគ្រាន់តែយល់ តែបានពិសោធន៍នឹងអត្ថបទព្រះគម្ពីរ ក្នុងលក្ខណៈជាឯកសារដ៏រស់ ដែលនៅតែសំខាន់ គ្រោះថ្នាក់ និងរំភើបរីករាយ ដូចកាលរាប់ពាន់ឆ្នាំមុន”។ ជីតារបស់លោកភីធ័រ គឺលោក ជេ ប៊ី ភីលីព(J.B. Phillips) ជាអ្នកបម្រើព្រះក្នុងផ្នែកយុវជន ដែលបានធ្វើការបកស្រាយព្រះគម្ពីរប៊ីប ជាភាសាអង់គ្លេស ក្នុងអំឡុងសម័យសង្រ្គាមលោកលើកទី២ ដើម្បីឲ្យសិស្សនៅព្រះវិហាររបស់គាត់អាចយល់។
យើងក៏ជួបឧបសគ្គនៅក្នុងការអាន និងពិសោធន៍នឹងព្រះបន្ទូលព្រះ ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប មិនខុសពីសិស្សរបស់លោកភីលីពឡើយ ហើយភាគច្រើនមិនមែនដោយសារបញ្ហាភាសានោះទេ។ យើងប្រហែលជាខ្វះពេលវេលា ការលត់ដំ ឬវិធីសាស្រ្តត្រឹមត្រូវ ដើម្បីរៀនព្រះបន្ទូលព្រះ។ ប៉ុន្តែ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១ បានចែងថា មនុស្សដែលមានពរ “នោះត្រេកអរតែនឹងក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះយេហូវ៉ាវិញ ក៏រំពឹងគិតក្នុងក្រឹត្យវិន័យទ្រង់ទាំងយប់ទាំងថ្ងៃដែរ”(ខ.១-២)។ ការជញ្ជឹងគិតអំពីព្រះបន្ទូល ក្នុងព្រះគម្ពីរជារៀងរាល់ថ្ងៃ ជួយឲ្យយើងចម្រើនឡើង ក្នុងគ្រប់រដូវកាល ទោះយើងជួបប្រទះទុក្ខលំបាកយ៉ាងណាក៏ដោយ។
តើអ្នកមានទស្សនៈយ៉ាងណា ចំពោះព្រះគម្ពីរប៊ីបរបស់អ្នក? ព្រះគម្ពីរប៊ីបនៅតែសំខាន់ ក្នុងការផ្តល់គំនិតយោបលសម្រាប់ការរស់នៅសព្វថ្ងៃ តែនៅតែគ្រោះថ្នាក់ នៅក្នុងការត្រាស់ហៅឲ្យមនុស្សជឿ និងដើរតាមព្រះយេស៊ូវ ហើយនៅតែមានភាពរំភើបរីករាយ នៅក្នុងការផ្តល់ចំណេះដឹងអំពីព្រះ និងមនុស្សជាតិ។ ព្រះគម្ពីរប៊ីបប្រៀបបាននឹងផ្លូវទឹក(ខ.៣) ដែលផ្តល់ឲ្យនូវការទ្រទ្រង់ជីវិត…
ការដើរជាមួយព្រះយេស៊ូវ
របបអាហារដ៏ត្បិតត្បៀត ស្បែកជើងមិនជ្រាបទឹក និងផែនទី ស្ថិតក្នុងចំណោមរបស់របរដ៏ចាំបាច់ ដែលអ្នកដើរព្រៃត្រូវការ ក្នុងការធ្វើដំណើរតាមផ្លូវលំរបស់លោកចន មួរ(John Muir)។ ផ្លូវលំរបស់លោកចន មួរមានប្រវែង៣៣៩គីឡូម៉ែត្រ ក្នុងភាគខាងលិចនៃសហរដ្ឋអាមេរិក ដែលបត់ចុះឡើងៗ កាត់តាមជ្រលងដងអូ បឹងបួរ ព្រៃ និងភ្នំដែលស្ថិតនៅរយៈកម្ពស់ប្រហែល១៤៣២៥ម៉ែត្រ។ ដោយសារការឆ្លងកាត់តាមផ្លូវលំមួយនេះ ដោយថ្មើរជើង ត្រូវចំណាយពេលប្រហែល៣សប្តាហ៍ ការដាក់ស្បៀងអាហារឲ្យបានត្រឹមត្រូវ ជាប់តាមខ្លួន គឺពិតជាសំខាន់ណាស់។ បើអ្នកដាក់ច្រើនពេក អ្នកនឹងបាក់កម្លាំងដោយសារទម្ងន់របស់វា តែបើដាក់តិចពេក អ្នកនឹងជួបការខ្វះខាត នៅតាមផ្លូវ។
ដើម្បីបញ្ចប់ការធ្វើដំណើរខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ក្នុងនាមជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ យើងក៏ត្រូវពិចារណា អំពីការអ្វីខ្លះដែលយើងត្រូវដាក់ជាប់ខ្លួនផងដែរ។ ក្នុងបទគម្ពីរហេព្រើរ ជំពូក១២ សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យ “ចោលអស់ទាំងបន្ទុក និងអំពើបាប ដែលរុំយើងជុំវិញជាងាយម៉្លេះនោះចេញ”។ គាត់បានប្រៀបធៀបការរស់នៅរបស់យើង ទៅនឹង “ការរត់ ក្នុងទីប្រណាំង នៅមុខយើង” ដែលក្នុងនោះ យើងមិនត្រូវនឿយហត់ និងរសាយចិត្តឡើយ(ខ.១,៣)។ ការមានបន្ទុកនៃអំពើបាបធ្ងន់ពេក ឬការបែកអារម្មណ៍ទៅរកអ្វី នៅក្រៅគោលបំណងរបស់ព្រះ គឺជាការលីបន្ទុកដែលមិនចាំបាច់។
គេបានណែនាំអ្នកដើរព្រៃ ដែលធ្វើដំណើរតាមផ្លូវរបស់លោកចន មួរ ឲ្យដាក់ជាប់ខ្លួននូវរបស់សំខាន់ៗ។ យ៉ាងណាមិញ ព្រះទ្រង់ក៏បានប្រទាននូវការណែនាំ ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប សម្រាប់ឲ្យយើងដើរតាមព្រះយេស៊ូវផងដែរ។ យើងត្រូវបើកមើលព្រះគម្ពីរប៊ីប ដើម្បីឲ្យយើងអាចដឹងថា…