ថ្ងៃទី៥
អាន យ៉ាកុប ១:១៦-១៨
ពីរសប្តាហ៍បន្ទាប់ពីបុណ្យណូអែល ខ្ញុំបានបើកមើលលិខិតមួយច្បាប់ ដោយចិត្តរំភើបរីករាយ ដែលផ្ញើមកពីម្ដាយរបស់ខ្ញុំ ហើយសើចតិចៗម្នាក់ឯង នៅពេលខ្ញុំបានឃើញពាក្យអគុណ ដែលបានសរសេរដោយដៃ នៅលើក្រដាស់តូចមួយសន្លឹកនោះ។ គាត់បានរំឭកខ្ញុំ អំពីសារៈសំខាន់នៃអាកប្បកិរិយាល្អ ហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា សំណេររបស់គាត់ គឺជាការអរគុណពិតមែន ដូចជាការក្រើនរំឭក ឲ្យខ្ញុំផ្ញើសំបុត្រសម្រាប់បុណ្យណូអែលផងដែឬ។ ខ្ញុំបានយកលិខិតទុក ហើយក៏បានអង្គុយចុះ ដើម្បីចាប់ផ្តើមសរសេរនូវពាក្យថ្លែងអំណរគុណ។
សំណេររបស់ម្ដាយខ្ញុំ គឺជាការរំឭកដ៏ល្អមួយ ដើម្បីឲ្យខ្ញុំអរគុណចំពោះអំណោយដ៏ល្អៗ។ ហើយព្រះគម្ពីរយ៉ាកុបប្រាប់យើងថា គ្រប់ទាំងរបស់ដ៏ល្អ ដែលព្រះប្រទានមក និងអស់ទាំងអំណោយទានដ៏គ្រប់លក្ខណ៍ គឺសុទ្ធតែមកពីព្រះ(ខ.១៧) ។
ការទទួលព្រះពរ និងការបង្ហាញការដឹងគុណ គឺមានសារៈសំខាន់ណាស់ នៅពេលដែលយើងកំពុងស្ថិតនៅក្នុងទុក្ខលំបាក និងសេចក្តីល្បួង និងជាពិសេស នៅពេលដែលពិបាកបំផុត។ ពួកអ្នកជឿជនជាតិយូដានៅសម័យលោកយ៉ាកុប ទំនងជាកំពុងប្រឈមមុខនឹងការបាក់ទឹកចិត្ត។ ពេលខ្លះ ពួកគេធ្លាប់ចោទសួរពីសេចក្តីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ តើសេចក្តីល្បួង និងការល្បងលទាំងនេះមកពីព្រះឬ?
ប៉ុន្តែ លោកយ៉ាកុបរំឭកយើងយ៉ាងសុភាពថា ព្រះ ដែលមិនដែលល្បួងយើងឲ្យធ្វើខុស(១:១៣) ទ្រង់ក៏មិនដែលប្រទានឲ្យយើងនូវសេចក្តីអាក្រក់ ឬក៏អំណោយអាក្រក់ដែរ។ ទុក្ខវេទនានៃលោកិយនេះ គឺបណ្តាលមកនៃការភាពប្រេះបែករបស់យើង និងភាពមិនគ្រប់ល័ក្ខណ៍របស់លោកិយ ហើយមកពីអារក្សជាអ្នកបោកបញ្ឆោត។
យើងត្រូវដឹងថា ព្រះទ្រង់ជាប្រភពនៃគ្រប់ទាំងរបស់ដ៏ល្អ។ ទ្រង់មិនប្រែប្រួល ទ្រង់ស្ថិតស្ថេរ ហើយស្មោះត្រង់ (ខ.១៧)។ កុំអនុញ្ញាតឲ្យមានអ្វីមកបញ្ចុះបញ្ចូលយើងគិតផ្ទុយពីនេះឡើយ។
លោកយ៉ាកុបក៏បន្តរំឭកយើងពីគំរូដ៏អស្ចារ្យបំផុតនៃអំណោយទានដ៏ល្អរបស់ព្រះ ដែលប្រទានមានមកយើង គឺការប្រទាននូវការសង្គ្រោះ និងការប្រោសលោះ (ខ.១៨)។ នេះជាអំណោយទាននៃព្រះគុណដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុត មកកាន់យើង។
ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា: “នៅលោកិយនេះ នោះអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីវេទនាមែន”។ ហើយបន្ទាប់មក ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “ប៉ុន្តែត្រូវសង្ឃឹមឡើង ដ្បិតខ្ញុំបានឈ្នះលោកិយហើយ” (យ៉ូហាន ១៦:៣)។ អំណោយដ៏ល្អមួយទៀតនោះ គឺជាការធានាថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើងបានយកឈ្នះលោកិយហើយ។
ថ្ងៃនេះ សូមឲ្យយើងបានរកមើលអំណោយដ៏ល្អ និងឥតខ្ចោះនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង។
ដូចនេះ ចូរយើងកុំខកខាន នឹងអរព្រះគុណដល់ព្រះឡើយ។
ដោយ Karen Pimpo សហរដ្ឋអាមេរិក
សំណួរត្រិះរិះ
១. តើនៅពេលណាដែលអ្នកត្រូវល្បួងខ្លាំងបំផុត ឲ្យសង្ស័យព្រះ?
២. តើបទគម្ពីរនេះ ផ្តល់ការលើកទឹកចិត្តអ្វីខ្លះ ដល់អ្នកដែលប្រឈមមុខ នឹងការល្បងល និងសេចក្តីល្បួង?