សេចក្តីអំណរ បន្ទាប់ពីការខកចិត្ត
កាលខ្ញុំកំពុងរៀននៅសាលាព្រះគម្ពីរ ខ្ញុំបានប្រឡងចូលក្រុមតន្រ្តីរបស់សាលាព្រះគម្ពីរ ដែលនឹងធ្វើដំណើរទៅប្រគុំ នៅតាមកន្លែងផ្សេងៗ។ ពេលនោះ ខ្ញុំមានចិត្តរំភើបរីករាយ ដោយសង្ឃឹមថា នឹងបានចូលរួមនៅក្នុងការងាររបស់ក្រុមតន្រ្តីមួយនេះ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមានការបាក់ទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលខ្ញុំមិនអាចចូលក្នុងក្រុមតន្ត្រីនោះបាន។ ពេលនោះខ្ញុំមានការខកចិត្ត ប៉ុន្តែ ព្រះបានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំ ឲ្យទុកចិត្តលើបំណងព្រះទ័យរបស់ព្រះអង្គ ជាជាងទុកចិត្តលើបំណងចិត្តរបស់ខ្លួនឯង។
ជាច្រើនខែក្រោយមក ខ្ញុំក៏មានឱកាសចូលរួម ក្នុងក្រុមតន្រ្តីមួយផ្សេងទៀត តែលើកនេះ ខ្ញុំបានចូលរួម ក្នុងនាមជាគ្រូបង្រៀនព្រះគម្ពីរ។ ជាលទ្ធផល ខ្ញុំបានទទួលព្រះពរលើសពីក្តីស្រមៃរបស់ខ្ញុំទៅទៀត។ ក្នុងក្រុមតន្រ្តីនោះ ខ្ញុំបានជួបនារីម្នាក់ ដែលក្រោយមកក៏បានក្លាយជាភរិយារបស់ខ្ញុំ ដូចនេះ យើងអាចបម្រើព្រះគ្រីស្ទជាមួយគ្នា ប៉ុន្តែ ជាងនោះទៅទៀត ក្រុមតន្រ្តីនេះបានផ្តល់ឱកាសឲ្យខ្ញុំផ្សាយព្រះបន្ទូល បានរយៈពេល៣ឆ្នាំ។ និយាយរួម នេះជាផែនការដ៏ល្អឥតខ្ចោះ ដែលព្រះបានរៀបចំ ដើម្បីឲ្យខ្ញុំធ្វើការបម្រើព្រះអង្គ ក្នុងផ្នែកព្រះបន្ទូល។
មានពេលជាច្រើនដង ដែលយើងមានការខកចិត្ត ពេលដែលបំណងយើងមិនបានសម្រេច។ ពេលនោះ យើងចាំបាច់ត្រូវទទួលស្គាល់ការពិតថា ព្រះវរបិតាទ្រង់ជ្រាបថា អ្វីជាការល្អបំផុតសម្រាប់យើង។ យើងសន្និដ្ឋានថា យើងកំពុងដើរផ្លូវត្រូវហើយ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងសម្រាកក្នុងព្រះអង្គ យើងនឹងបានដឹងថា ព្រះអង្គរៀបផែនការ ដើម្បីជាប្រយោជន៍យើងរាល់គ្នា និងដើម្បីសរសើរដំកើងព្រះនាមព្រះអង្គ។ យើងងាយនឹងយល់អំពីបញ្ហានេះ ពេលដែលយើងបានទទួលលទ្ធផលល្អ លើសពីការរំពឹងទុករបស់យើងទៅទៀត តែយើងពិបាកយល់ ពេលដែលយើងមើលមិនឃើញប្រយោជន៍ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន ឬប្រហែលជាមិនដែលបានឃើញ…
៨០ភាគរយទៀត
ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំឃើញគេសរសេរនៅលើផ្ទាំងប្រកាសដ៏ធំមួយថា ៨០ភាគរយនៃជីវិតទាំងអស់ នៅលើផែនដីនេះ គឺមាននៅក្នុងសមុទ្រ។ តួរលេខដ៏ច្រើនលើសលប់បែបនេះ គឺពិបាកនឹងឲ្យយើងស្វែងយល់បាន ព្រោះភាគច្រើននៃជីវិតនៅលើផែនដីនេះ មិនមែនជាអ្វីដែលយើងមើលឃើញនឹងភ្នែកទទេ។ ពេលដែលខ្ញុំពិចារណាអំពីរឿងនេះ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំថា ព្រះបានបង្កើតរបស់សព្វសារពើ ក្នុងចំនួនដ៏ច្រើន លើសពីការរំពឹងគិតរបស់យើង។ យើងងាយនឹងមានការរំភើបចិត្ត ចំពោះទេសភាពដ៏ស្រស់ត្រកាលនៃជួរភ្នំ ឬចំពោះទិដ្ឋភាពថ្ងៃលិច ប៉ុន្តែ ទន្ទឹមនឹងនោះ មានពេលខ្លះ យើងមិនបានឃើញភាពលម្អិតនៃស្នាព្រះហស្តដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះអង្គទេ ព្រោះយើងមិនបានធ្វើការសិក្សា និងពិនិត្យឲ្យកាន់តែល្អិតល្អន់។
មានស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះជាច្រើន ក្នុងមហាសមុទ្រ ដែលកំបាំងពីភ្នែកយើង ប៉ុន្តែ នៅមានស្នាព្រះហស្តជាច្រើនទៀត ដែលមានរូបរាង្គតូចពេក មិនអាចឲ្យយើងមើលឃើញនឹងភ្នែកទទេបាន។ របស់សព្វសារពើ ដែលរាប់ចាប់តាំងពីវត្ថុដែលមានទំហំតូចល្អិត រហូតដល់វត្ថុដែលយើងមិនទាន់ទៅដល់ ក៏ដូចជាមិនទាន់ស្រាវជ្រាវ ក្នុងចក្រវាល សុទ្ធតែជាស្នាព្រះហស្តនៃព្រះអាទិកររបស់យើង។ សិរីល្អនៃការបង្កើតរបស់ព្រះ បានសម្តែងឡើង ក្នុងរចនាសម្ព័ន្ធដ៏អស្ចារ្យទាំងនោះ ទោះជាយើងមើលឃើញ ឬមើលមិនឃើញក្តី(រ៉ូម ១:២០)។
ពេលដែលយើងមានការយល់ដឹងកាន់តែច្រើន អំពីភាពអស្ចារ្យនៃការបង្កើតរបស់ព្រះអាទិករ នោះការយល់ដឹងនេះ តែងតែនាំយើងឲ្យងាកបែរមករកព្រះអង្គ ហើយបណ្តាលចិត្តយើងឲ្យចង់ថ្វាយបង្គំព្រះអង្គ។ គឺដូចដែលអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងមានប្រសាសន៍ថា “ចូរឲ្យផ្ទៃមេឃ និងផែនដី ព្រមទាំងសមុទ្រ ហើយសត្វទាំងប៉ុន្មាន ដែលរវើកនៅក្នុងនោះ បានសរសើរដល់ទ្រង់ចុះ”(ទំនុកដំកើង ៦៩:៣៤)។ បើស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះថ្វាយការសរសើរដល់ព្រះអាទិករ នោះយើងក៏គួរតែចូលរួម ដោយច្រៀងបន្ទរផងដែរ។ ព្រះដែលយើងបម្រើ ជាព្រះដ៏ធំប្រសើរណាស់!—Bill…
ប្រាជ្ញារបស់ហ្វូងមនុស្ស
សៀវភៅដែលមានចំណងជើងថា ប្រាជ្ញារបស់ហ្វូងមនុស្ស ជាសៀវភៅដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ ដែលក្នុងនោះ លោកចេមស៍ សួរូវេគី(James Surowiecki) ដែលជាអ្នកនិពន្ធសៀវភៅនេះ បានបង្ហាញអំពីទស្សនៈដ៏សាមញ្ញមួយ ដែលអាចធ្វើឲ្យមនុស្សវង្វេងបាន គឺទស្សនៈដែលបានយល់ឃើញថា “ហ្វូងមនុស្សដែលមានគ្នាច្រើន មានភាពឆ្លាតវ័យជាងមនុស្សដែលលេចធ្លោ ដែលមានគ្នាតិច ទោះបីជាមនុស្សដែលលេចធ្លោទាំងនោះ មានភាពវ័យឆ្លាត ពូកែដោះស្រាយបញ្ហាជាង ចេះលើកកម្ពស់ឲ្យមានទស្សនៈថ្មីៗ មានការសម្រេចចិត្តដែលឆ្លាតវ័យ ឬចេះព្យាករណ៍អំពីពេលអនាគតយ៉ាងណាក៏ដោយ”។ អ្នកនិពន្ធសៀវភៅនេះ បានធ្វើការប្រៀបធៀបរវាងមនុស្សទាំងពីរក្រុមនោះ ក្នុងវិស្ស័យផ្សេងៗ ដែលរាប់ចាប់តាំងពីវិស្ស័យវប្បធម៌ដែលពេញនិយម រហូតដល់វិស្ស័យនយោបាយ ហើយបានធ្វើការសន្និដ្ឋានជាមូលដ្ឋានថា “ហ្វូងមនុស្សដែលមានគ្នាច្រើន ច្រើនតែមានភាពត្រឹមត្រូវជាងមនុស្ស ដែលលេចធ្លោដែលមានគ្នាតិច។ ទ្រឹស្តីនេះមានលក្ខណៈគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ ប៉ុន្តែ គេអាចយកទ្រឹស្តីនេះមកពិភាក្សា ក្នុងពេលបោះឆ្នោតរើសអ្នកដឹកនាំប្រទេស ឬនៅពេលដែលគេបោះឆ្នោតឲ្យបេកជន ដែលប្រកួតក្នុងកម្មវិធីទូរទស្សន៍ជាដើម”។
យ៉ាងណាមិញ ព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា ប្រាជ្ញារួមរបស់ហ្វូងមនុស្ស មិនអាចឲ្យយើងទុកចិត្តបានគ្រប់ពេលឡើយ ហើយក៏អាចបណ្តាលឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ផងដែរ(ម៉ាថាយ ៧:១៣-១៤) ប៉ុន្តែ ប្រាជ្ញារួមរបស់ហ្វូងមនុស្សអាចមានប្រយោជន៍ នៅពេលដែលប្រាជ្ញានោះត្រូវតាមព្រះបន្ទូលព្រះ។ បទគម្ពីរសុភាសិត ១១:១៤ បានចែងថា “ទីណាដែលឥតមានអ្នកប្រាជ្ញានាំមុខ នោះប្រជាជនរមែងដួលទៅ តែបើមានអ្នកប្រឹក្សាជាច្រើន នោះមានសេចក្តីសុខវិញ”។ ការរួមគ្នាតែមួយ ក្នុងរូបកាយព្រះគ្រីស្ទមានប្រយោជន៍ណាស់ ជាពិសេសនៅពេលដែលយើងអាចជួយគ្នាទៅវិញទៅមក នៅក្នុងការស្វែងរកប្រាជ្ញាពីព្រះ។ ពេលដែលយើងរួមគ្នា ដើម្បីស្វែងរកបំណងព្រះហឫទ័យព្រះ នោះយើងនឹងរកឃើញសុវត្ថិភាព នៅក្នុងការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះ និងទទួលប្រាជ្ញារបស់ព្រះអង្គ សម្រាប់ការពិបាកដែលយើងឆ្លងកាត់ក្នុងជីវិត។—Bill…
មានពរខ្លាំងណាស់
ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ពេលខ្ញុំធ្វើដំណើរទៅកន្លែងធ្វើការ ក៏ដូចជានៅពេលដែលខ្ញុំត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ខ្ញុំមានពេលច្រើន សម្រាប់អានអក្សរស្ទីគើរ ដែលគេបិទនៅលើកាងខាងក្រោយរបស់ឡាន ដែលកំពុងបើកនៅខាងមុខឡានខ្ញុំ។ ខ្ញុំឃើញឡានខ្លះមានបិទពាក្យគ្រោកគ្រាត ឡានខ្លះទៀតមានដាក់ពាក្យស្លោកពិរោះៗ តែមានឡានមួយចំនួន មានបិទពាក្យអក្សរអសីលធម៌យ៉ាងខ្លាំង។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ថ្មីៗនេះខ្ញុំឃើញឡានមួយគ្រឿងមានបិទពាក្យពេចន៍ដ៏ស្រទន់ នៅលើកាងខាងក្រោយរបស់វា ដែលបានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំ ឲ្យគិតអំពីអាកប្បកិរិយ៉ា ដែលខ្ញុំច្រើនតែមាន ក្នុងការរស់នៅ។ អក្សរស្ទីគើរនោះសរសេរថា “ខ្ញុំមានពរខ្លាំងណាស់ ខ្ញុំមិនរអ៊ូរទាំអំពីជីវិតឡើយ”។
ខ្ញុំទទួលស្គាល់ថា ពេលនោះខ្ញុំមានការប៉ះពាល់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលខ្ញុំជញ្ជឹងគិតអំពីពាក្យមួយឃ្លានេះ។ មានពេលច្រើនដងពេកហើយ ដែលខ្ញុំបានចំណាយពេលនឹកស្តាយអំពីការអ្វីដែលមិនបានសម្រេចដូចបំណងរបស់ខ្ញុំ ជាជាងចំណាយពេលផ្តោតទៅលើអំណោយដ៏អស្ចារ្យ ដែលព្រះវរបិតានៃយើង ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌បានប្រទានមក។ ពេលដែលខ្ញុំបានអានពាក្យពេចន៍ដ៏សាមញ្ញ នៅថ្ងៃនោះហើយ ខ្ញុំក៏បានធ្វើការប្តេជ្ញាចិត្តជាថ្មីថា នឹងមានការដឹងគុណចំពោះព្រះអម្ចាស់ កាន់តែសកម្ម និងអស់ពីចិត្ត ព្រោះព្រះនៃយើង ព្រះអង្គល្អចំពោះខ្ញុំណាស់ តាមរបៀបជាច្រើន ដែលខ្ញុំមិនអាចរាប់អស់។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១០៧ ជាទំនុកបទចម្រៀង ដែលព្យាយាមកែប្រែគំនិតរបស់មនុស្ស ដែលមិនចេះអរព្រះគុណព្រះ។ មានមនុស្សជាច្រើនយល់ថា ស្តេចដាវីឌ ជាអ្នកនិពន្ធទំនុកមួយនេះ ដែលបានដាស់តឿនចិត្តដែលកាន់តែត្រជាក់ឡើងៗ ដោយគ្មានការដឹងគុណព្រះ គឺដូចដែលទំនុកមួយនេះបានច្រៀងបន្ទរបួនដងថា “ឱសូមឲ្យមនុស្សទាំងឡាយសរសើរដល់ព្រះយេហូវ៉ា ដោយព្រោះសេចក្តីសប្បុរសរបស់ទ្រង់ ហើយដោយព្រោះអស់ទាំងការអស្ចារ្យ ដែលទ្រង់បានប្រោសដល់មនុស្សជាតិ”(ខ.៨,១៥,២១,៣១)។ សូម្បីតែក្នុងពេលដែលពិបាកបំផុត ក៏យើងនៅតែមានការជាច្រើន ដែលត្រូវអរព្រះគុណព្រះ។ សូមយើងរៀនអរព្រះគុណព្រះ សម្រាប់សេចក្តីល្អ ដែលព្រះអង្គមានចំពោះយើង!—Bill…
ពាក្យសម្តីដែលយើងនិយាយ
អ្នកប្រហែលជាធ្លាប់ឮគេនិយាយថា “អ្នកប្រាជ្ញជជែកអំពីទ្រឹស្តី អ្នកចេះដឹងកំរិតមធ្យមជជែកគ្នាអំពីព្រឹត្តិការណ៍ មនុស្សមានគំនិតតូចជជែកគ្នាអំពីមនុស្ស”។ ខ្ញុំទទួលស្គាល់ថា យើងមានវិធីសាស្រ្តជាច្រើន សម្រាប់និយាយអំពីមនុស្សណាម្នាក់ ដោយផ្តល់កិត្តិយសឲ្យពួកគេ។ ប៉ុន្តែ ពាក្យស្លោកខាងលើនេះ និយាយសង្កត់ធ្ងន់ទៅលើការនិយាយមិនល្អអំពីអ្នកដទៃ។ ក្នុងពិភពលោកសព្វថ្ងៃ យើងមានប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយជាច្រើន ដូចជាកាសែត វិទ្យុ ទូរទស្សន៍ និងនៅលើគេហទំព័របណ្តាញសង្គមជាដើម ដែលនិយាយអំពីជីវិត ឬរឿងផ្ទាល់ខ្លួនរបស់មនុស្សមួយចំនួន តាមរបៀបដែលមិនសមរម្យ។ ការនិយាយអំពីរឿងផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកដទៃ តាមប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយទាំងនោះ មានការកើនឡើងកាន់តែខ្លាំង បានជាមនុស្សក្នុងសម័យនេះ ច្រើនតែយល់ថា ការនិយាយដើមគ្នាបានក្លាយជារឿងធម្មតាទៅហើយ ដូចនេះ មិនមែនមានតែអ្នកមាន និងបុគ្គលដែលល្បីឈ្មោះប៉ុណ្ណោះទេ ដែលគេលើកមកនិយាយដើមនោះ។ បានជានៅតាមកន្លែងធ្វើការ ពួកជំនុំ នៅក្បែរផ្ទះ និងក្នុងគ្រួសារយើង មានមនុស្សជាច្រើន ដែលបានក្លាយជាគោលដៅ នៃការនិយាយដើម ដោយអណ្តាតដ៏មុតស្រួច ហើយពួកគេមានការឈឺចាប់ណាស់ ពេលដែលបានដឹងថា ខ្លួនបានក្លាយជាជនរងគ្រោះនៃការនិយាយដើម ដែលការនេះមិនគួរកើតមានសោះ។
ដូចនេះ តើធ្វើដូចម្តេច ឲ្យយើងអាចជៀសចេញ ពីការប្រើពាក្យសម្តី ដែលធ្វើឲ្យអ្នកដទៃឈឺចាប់? ជាការពិតណាស់ យើងអាចជៀសវាងការនិយាយដើមអ្នកដទៃបាន ពេលដែលយើងទទួលស្គាល់ថា ព្រះទ្រង់ជាអ្នកដែលស្តាប់ឮពាក្យសម្តីគ្រប់ម៉ាត់ ដែលយើងនិយាយចេញមក ទោះជានៅពេលណាក៏ដោយ ហើយព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងឲ្យយើងមានជីវិតរស់នៅ ដែលល្អប្រសើរជាងនេះ។ យើងអាចអធិស្ឋានតាមអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងថា “ឱព្រះអម្ចាស់ ជាថ្មដា ហើយជាអ្នកប្រោសលោះនៃទូលបង្គំអើយ សូមឲ្យពាក្យសំដីដែលចេញមកពីមាត់ទូលបង្គំ…
ជម្នះសេចក្តីអំណួតខ្លួនឯង
ក្នុងសម័យចក្រភពរ៉ូម ពេលដែលមេទ័ពម្នាក់ វិលត្រឡប់ពីធ្វើសង្រ្គាមដែលមានជ័យជម្នះ តាមធម្មតា គេធ្វើក្បួនដង្ហែរជ័យជម្នះ ដើម្បីទទួលស្វាគមន៍មេទ័ព ដែលបានប្រយុទ្ធកាន់កាប់បានទឹកដីថ្មីនោះ។ នៅក្នុងក្បួនដង្ហែរនោះ មានការរាប់បញ្ចូលកងទ័ពរបស់មេទ័ពនោះ ក៏ដូចជាចំណាប់ខ្មាំង និងជ័យភ័ណ្ណ ដែលពួកគេរឹបយកបាន ជាភស្តុតាងនៃជ័យជម្នះរបស់ពួកគេ។ ពេលដែលក្បួនដង្ហែរកំពុងឆ្លងកាត់តាមទីក្រុង មានមនុស្សទាំងហ្វូងស្រែកហូរ ដើម្បីអបអរជ័យជម្នះរបស់វីរៈបុរសរបស់ពួកគេ។ តែទន្ទឹមនឹងនោះ ដើម្បីកុំឲ្យមេទ័ពនោះ មានមោទនភាពបំប៉ោងហួសហេតុពេក គេបានឲ្យទាសករម្នាក់ជិះនៅក្នុងរទេះសេះចម្បាំងជាមួយគាត់ ក្នុងក្បួនដង្ហែរនោះដែរ។ តើមកពីហេតុអ្វី? មូលហេតុគឺដើម្បីកាលណាជនជាតិរ៉ូម៉ាំងទាំងហ្វូងៗ ស្រែកសរសើរមេទ័ពនោះយ៉ាងកងរំពង ទាសករនោះអាចបន្តខ្សិបដាក់ត្រចៀកគាត់ជាប់ជានិច្ចថា “អ្នកក៏អាចស្លាប់ដែរ”។
ពេលយើងមានជ័យជម្នះ ហើយក៏អាចភ្លេចភាពកម្សោយរបស់ខ្លួនឯង ហើយអនុញ្ញាតឲ្យចិត្តយើងមានពេញដោយអំណួតដ៏គ្រោះថ្នាក់។ សាវ័កយ៉ាកុបបាននាំយើង ឲ្យងាកចេញពីគ្រោះថ្នាក់នៃសេចក្តីអំណួត ហើយងាកទៅរកការបន្ទាបខ្លួន និងងាកទៅរកព្រះវិញ។ បានជាគាត់មានប្រសាសន៍ថា “ព្រះទ្រង់ទាស់ទទឹងនឹងពួកមានឫកធំ តែទ្រង់ផ្តល់ព្រះគុណមកពួករាបសាវិញ”(យ៉ាកុប ៤:៦)។ ចំណុចសំខាន់នៃសេចក្តីបង្រៀននេះគឺ ព្រះគុណ ។ គ្មានអ្វីដែលអស្ចារ្យជាងព្រះគុណព្រះឡើយ! មានតែព្រះអម្ចាស់ទេ ដែលសមនឹងទទួលការអរព្រះគុណ និងសរសើរដំកើង ជាពិសេស សម្រាប់ព្រះគុណដែលព្រះអង្គបានប្រទានដល់យើង។
ស្នាដៃ ជ័យជម្នះ ឬភាពអស្ចារ្យរបស់យើង មិនមែនបានមកពីខ្លួនយើងឡើយ តែជាព្រះពរនៃព្រះគុណនៃព្រះដែលគ្មានអ្វីប្រៀបផ្ទឹមបាន ដែលជាទីពឹងផ្អែករបស់យើង អស់កល្បជានិច្ច។—Bill Crowder
ម៉ាស៊ីនហ្វឹកហាត់បើកយន្តហោះ
ពេលដែលអ្នកបើកយន្តហោះ កំពុងស្ថិតក្នុងការហ្វឹកហាត់ ពួកគេចំណាយពេលជាច្រើនម៉ោង នៅក្នុងម៉ាស៊ីនហ្វឹកហាត់បើកយន្តហោះ។ ម៉ាស៊ីនហ្វឹកហាត់បើកយន្តហោះទាំងនេះ បានឲ្យសិស្សមានអារម្មណ៍ថា ពួកគេកំពុងបើកបរក្នុងយន្តហោះពិតៗ ដូចនេះ ពួកគេមានឱកាសដកពិសោធនឹងការពិបាក និងគ្រោះថ្នាក់នៃការបើកបរយន្តហោះ ដោយមិនចាំបាច់ប្រថុយនឹងគ្រោះថ្នាក់ ដែលកើតមានក្នុងការបើកបរយន្តហោះពិត។ អ្នករៀនបើកយន្តហោះ ក្នុងម៉ាស៊ីននេះ មិនចាំបាច់ត្រូវឡើងទៅលើអាកាសផុតពីដី ហើយបើសិនជាពួកគេបើកយន្តហោះធ្លាក់ នៅក្នុងម៉ាស៊ីនហ្វឹកហាត់បើកយន្តហោះ ពួកគេនៅតែអាចដើរចេញយ៉ាងស្រួល ដោយគ្មានគ្រោះថ្នាក់អ្វីទាំងអស់។
ម៉ាស៊ីនហ្វឹកហាត់បើកយន្តហោះ ពិតជាឧបករណ៍ដ៏មានប្រយោជន៍ នៅក្នុងការបង្រៀន ពោលគឺវាបានជួយឲ្យអ្នករៀនបើកយន្តហោះត្រៀមខ្លួន សម្រាប់ការបញ្ជាយន្តហោះពិត។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ឧបករណ៍ទាំងនោះមានការខ្វះខាតម្យ៉ាង។ ឧបករណ៍ទាំងនេះធ្វើឲ្យអ្នករៀនបើកយន្តហោះមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនកំពុងស្ថិតក្នុងស្ថានភាពពិត តែមិនអាចធ្វើឲ្យពួកគេទទួលរងនូវសម្ពាតដ៏ពិត ដែលកើតមាននៅក្នុងកាប៊ីនរបស់យន្តហោះពិតបានឡើយ។
យ៉ាងណាមិញ ជីវិតពិតក៏មានលក្ខណៈដូចនេះផងដែរ តើមែនទេ? គេមិនអាចបង្កើតស្ថានភាពសប្បនិមិត្ត ដើម្បីធ្វើឲ្យមនុស្សមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនកំពុងស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពពិតបានឡើយ។ យើងមិនអាចទៅរកកន្លែង ដែលគ្មានគ្រោះថ្នាក់ និងគ្មានហនិភ័យ ដើម្បីពិសោធន៍នឹងភាពឡើងចុះៗនៃជីវិត ដោយមិនជួបការអាក្រក់បានឡើយ។ យើងមិនអាចជៀសផុតពីហនិភ័យ និងគ្រោះថ្នាក់នៃការរស់នៅ ក្នុងលោកិយដែលបានធ្លាក់ចូល ក្នុងអំពើបាបបានឡើយ។ ហេតុនេះហើយបានជាព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលធានាដល់យើងថា “ខ្ញុំប្រាប់សេចក្តីទាំងនេះ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នា បានសេចក្តីសុខសាន្ត ដោយសារខ្ញុំ នៅលោកីយ៍នេះ នោះអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីវេទនាមែន ប៉ុន្តែ ត្រូវសង្ឃឹមឡើង ដ្បិតខ្ញុំបានឈ្នះលោកីយ៍ហើយ”(យ៉ូហាន ១៦:៣៣)។
ទោះបីជាយើងមិនអាចជៀសផុតពីគ្រោះថ្នាក់ ក្នុងការរស់នៅក្នុងលោកិយដែលធ្លាក់ចូលក្នុងអំពើបាបក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែអាចមានសន្តិភាពក្នុងចិត្ត តាមរយៈទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះយេស៊ូវ។…
មិនមែនជាការប្រថុយ
ថ្មីៗនេះ មិត្តរួមការងាររបស់ខ្ញុំម្នាក់ បានចែកចាយបទពិសោធន៍ ដែលគាត់មាន នៅក្នុងការលោតខ្សែយឺត ពីលើស្ពាន ដែលខ្ញុំមិនចង់សាកល្បងឡើយ។ ការពិពណ៌នារបស់គាត់ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំយល់ថា ការលោតខ្សែយឺតពីលើស្ពាន មានលក្ខណៈដ៏គួរឲ្យទាក់ទាញ ហើយក៏គួរឲ្យខ្លាចផងដែរ។ សម្រាប់ខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់ ខ្ញុំមិនយល់ថា ការលោតដាំក្បាលចុះក្រោមពីលើស្ពាន កំពស់រាប់សិបម៉ែត្រ ដោយមានកៅស៊ូយក្សចងភ្ជាប់ជើង គឺជាការកម្សាន្តសប្បាយឡើយ។ ប៉ុន្តែ គាត់បានរៀបរាប់ថា គាត់លោតដោយមានខ្សែសុវត្ថិភាពចងភ្ជាប់ខ្លួនគាត់ ដោយចំណងពីរ ជាបន្ថែមទៀត ដើម្បីកុំឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់។ គាត់មានទំនុកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង នៅក្នុងការលោតពីកំពស់ដ៏ខ្ពស់នោះ ដោយសារគាត់បានដឹងច្បាស់ថា គេបានផលិត និងសាកល្បងចំណងដ៏រឹងមាំនោះយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្នរួចជាស្រេចហើយ។
ពេលដែលខ្ញុំឮគាត់និយាយដូចនេះ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំថា សម្រាប់អ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ ការរស់នៅក្នុងលោកិយ ដែលមានពេញដោយអំពើបាប មិនមែនជាការ “លោតនៃសេចក្តីជំនឿ” ទាំងងងឹតងងល់នោះឡើយ។ ព្រោះយើងអាចដឹងថា យើងក៏មានចំណងសុវត្ថិភាពមួយគូរ ដែលអាចការពារយើងឲ្យមានសុវត្ថិភាព សូម្បីតែនៅក្នុងពេលដ៏ងងឹតបំផុតក៏ដោយ។ ក្នុងបទគម្ពីរអេភេសូរ ២:៨-៩ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា “ដ្បិតគឺដោយព្រះគុណ ដែលអ្នករាល់គ្នាបានសង្គ្រោះ ដោយសារសេចក្តីជំនឿ ហើយសេចក្តីនោះក៏មិនមែនកើតពីអ្នករាល់គ្នាដែរ គឺជាអំណោយទានរបស់ព្រះវិញ ក៏មិនមែនដោយការប្រព្រឹត្តដែរ ក្រែងអ្នកណាអួតខ្លួន”។
ចំណងសុវត្ថិភាពទាំងពីរនោះ គឺជាព្រះគុណ និងសេចក្តីជំនឿ លើកិច្ចការដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើសម្រេច ដែលបានធានានូវនិរន្តភាព នៃទំនាក់ទំនងដែលយើងមានជាមួយព្រះ។ តាមរយៈការធានានោះ យើងអាចដឹងថា សេចក្តីសង្រ្គោះ…
ការនាំមុខ
សៀវភៅរឿង បងប្អូនរួមអាវុធ ដែលលោកស្ទីហ្វិន អេមប្រូស(Stephen Ambrose) បាននិពន្ធ បាននិយាយផ្តោតទៅលើដំណើរជីវិតរបស់កងពលតូចអ៊ីហ្ស៊ី(Easy)នៃកងទ័ពអាមេរិក ដែលរាប់ចាប់ពីការហ្វឹកហាក់របស់ពួកគេ នៅរដ្ឋចចជា(Georgia) មកដល់ពេលសម្រុកចូលខេត្តនរមែនឌី នៅថ្ងៃឌីដេយ(D-Day នៅថ្ងៃទី៦ ខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៤៤) ហើយរហូតមកដល់ចុងបញ្ចប់នៃរឿងនេះ ដែលនិយាយអំពីការបញ្ចប់នៃសង្រ្គាមលោកលើកទីពីរ។ ក្នុងសម័យសង្រ្គាមដ៏យូរនោះ លោកមេបញ្ជាការរីឆាត វីនធ័រ(Richard Winters) ជាអ្នកដឹកនាំកងពលតូចអ៊ីហ្ស៊ី។ លោកវីនធ័រ ជាមេបញ្ជាការដ៏ល្អម្នាក់ ព្រោះគាត់តែងនាំមុខពលទាហានរបស់គាត់ នៅក្នុងសមរភូមិជានិច្ច។ ពេលកំពុងប្រយុទ្ធគ្នា កងទ័ពរបស់គាត់ច្រើនតែឭគាត់និយាយថា “មកតាមខ្ញុំ!”។ មេបញ្ចាការដទៃទៀត ប្រហែលជាចូលចិត្តបញ្ជាពីខាងក្រោយទ័ពរបស់ខ្លួន ដោយកុំឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ ប៉ុន្តែ ពេលដែលកងពលរបស់គាត់ចូលសមរភូមិ គាត់តែងតែនាំមុនពួកគេមិនដែលខានឡើយ។
ព្រះយេស៊ូវជាអ្នកដឹកនាំដ៏ពិត សម្រាប់កូនស្ងួនភា្ញរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់ជ្រាបថា យើងត្រូវការអ្វី ហើយតើមានចំណុចណា ដែលយើងងាយរងគ្រោះបំផុត។ ការដឹកនាំរបស់ទ្រង់ បានធ្វើឲ្យបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក២៣ ក្លាយជាបទចម្រៀងដែលគេស្រឡាញ់បំផុត នៅក្នុងចំណោមបទទំនុកដំកើង ក្នុងព្រះគម្ពីរ។ ក្នុងខ.២ ស្តេចដាវីឌបានមានប្រសាសន៍ថា អ្នកគង្វាល “ឲ្យខ្ញុំដេកសំរាកនៅទីមានស្មៅខៀវខ្ចី ទ្រង់នាំខ្ញុំទៅក្បែរមាត់ទឹកដែលហូរគ្រឿនៗ” ហើយទ្រង់មានបន្ទូលថែមទៀតក្នុងខ.៣ ថា “ទ្រង់កែព្រលឹងខ្ញុំឡើងវិញ ទ្រង់នាំខ្ញុំទៅតាមផ្លូវសុចរិត ដោយយល់ដល់ព្រះនាមទ្រង់”។ ទំនុកនេះបានបង្ហាញ ពីមូលហេតុដែលទ្រង់យកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះយើងទាំងស្រុង។ យើងនៅតែអាចដើរតាមទ្រង់ជានិច្ច មិនថាតែនៅពេលដែលយើងមានចិត្តស្រស់ស្រាយ និងមានកម្លាំងឡើយ(“ទឹកហូរគ្រឿនៗ”)…
គួរឲ្យធុញណាស់
កាលកូនរបស់យើងនៅវ័យជំទង់ យើងបានពិភាក្សាគ្នា បន្ទាប់ពីកម្មវិធីជួបជុំរបស់យុវជនបានបញ្ចប់។ ខ្ញុំបានសួរពួកគេថា “តើកម្មវិធីយុវជនកាលពីល្ងាចមិញ សប្បាយទេ?” ពួកគេតបថា “គួរឲ្យធុញណាស់”។ ជាច្រើនសប្តាហ៍ក្រោយមក ខ្ញុំនៅតែឮពួកគេនិយាយពាក្យដដែល ដូចនេះខ្ញុំក៏បានសម្រេចចិត្តទៅមើលកម្មវិធីនោះ ដោយខ្លួនឯង។ ខ្ញុំក៏បានចូលទៅក្នុងកន្លែងហាត់កីឡា ដែលពួកយុវជនបានប្រើជាកន្លែងធ្វើកម្មវិធី ហើយខ្ញុំក៏បានមើលពួកគេ។ ខ្ញុំឃើញពួកគេចូលរួម ដោយមានការសើចសប្បាយ ការស្តាប់ ដូចនេះ ពួកគេកំពុងតែសប្បាយណាស់។ នៅពេលយប់នោះ តាមផ្លូវត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ខ្ញុំបានសួរពួកគេអំពីកម្មវិធីល្ងាចនោះទៀត ហើយពួកគេនៅតែនិយាយដូចមុនថា “គួរឲ្យធុញណាស់”។ ខ្ញុំក៏តបពួកគេថា “ប៉ាក៏បាននៅទីនោះដែរ ប៉ាឃើញកូនសប្បាយខ្លាំងណាស់!” ពួកគេក៏ឆ្លើយថា “ប្រហែលជា ពេលនោះកម្មវិធីមិនសោះកក្រោះ ដូចសព្វដងទេចឹង”។
ខ្ញុំក៏បានទទួលស្គាល់ថា ពួកគេបានទទួលរងសម្ពាធពីមិត្តភ័ក្រ ហើយខ្លាចគេមើលមក មិនឃើញពួកគេមិនមានភាពសប្បាយរីករាយ បានជាពួកគេចេះតែបដិសេធថា ពួកគេមិនអរសប្បាយនឹងកម្មវិធីយុវជននោះឡើយ។ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏ត្រូវសួរខ្លួនឯងផងដែរថា តើខ្ញុំខ្លាចគេមើលមក ឃើញខ្ញុំមានភាពអសប្បាយពេក ចំពោះការខាងវិញ្ញាណ ដូចពួកគេដែរឬ?
ជាការពិតណាស់ ក្នុងសកលលោកនេះ គ្មានអ្វីដែលសក្តិសមនឹងឲ្យយើងមានចិត្តក្លៀវក្លា ជាងការដែលបានដឹងថា ព្រះគ្រីស្ទជានរណា ហើយទ្រង់បានធ្វើការអ្វីខ្លះសម្រាប់យើងនោះឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា “ខ្ញុំបានមក ដើម្បីឲ្យវារាល់គ្នាមានជីវិត ហើយឲ្យមានជីវិតនោះពេញបរិបូរផង”(យ៉ូហាន ១០:១០)។ ការនេះគឺផ្ទុយនឹងភាពធុញទ្រាន់! ទោះជាយើងកំពុងស្ថិតក្នុងវ័យណាក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែអាចអរសប្បាយនឹងអំណោយ ដែលព្រះសង្រ្គោះបានប្រទានដល់យើង។ អំណោយនោះ…