ការនឹកចាំ និងការប្រារព្ធ
នៅថ្ងៃទី៦ ធ្នូ ឆ្នាំ១៩០៧ មានបន្ទុះដ៏ធំបានធ្វើឲ្យរង្គោះរង្គើសហគមន៍តូចមួយ ក្នុងរដ្ឋវើជីនា ខាងលិច នៃសហរដ្ឋអាមេរិក ដោយបណ្តាលឲ្យមានសោកនាដកម្មដ៏អាក្រក់បំផុត ក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រនៃឧស្សាហកម្មរ៉ែធ្យូងថ្ម។ គ្រោះថ្នាក់នោះបានឆក់យកជីវិតកម្មករអណ្តូងរ៉ែ៣៦០នាក់ ហើយគេបានប៉ាន់ប្រមាណឃើញថា សោកនាដកម្មដ៏រន្ធត់នេះបានបន្សល់ទុកនូវស្រ្តីមេម៉ាយ២៥០នាក់ និងបណ្តាលឲ្យក្មេងៗប្រហែល១ពាន់នាក់កំព្រាឪពុក។ អ្នកប្រវត្តិសាស្រ្តជឿថា កម្មវិធីរំឭកមរណភាពរបស់ពួកគេ បានក្លាយជាប្រភពនៃទិវាឪពុក នៅសហរដ្ឋអាមេរិក។ ការនឹកចាំនេះបានកើតចេញពីការបាត់បង់ដ៏ធំ ហើយទីបំផុតក្លាយជាការប្រារព្ធទិវាឪពុក។
សោកនាដកម្មធំបំផុតក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តបានកើតឡើង ពេលដែលមនុស្សជាតិបានឆ្កាងព្រះ ដែលបានបង្កើតពួកគេ។ ប៉ុន្តែ ពេលដ៏ខ្មៅងងឹតនោះក៏បានបង្កើតឲ្យមានការនឹកចាំ និងការប្រារព្ធពិធីផងដែរ។ នៅពេលយប់ មុនពេលព្រះយេស៊ូវយាងទៅឈើឆ្កាង ព្រះអង្គបានប្រើធាតុផ្សំនៃពិធីបុណ្យរំលង របស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែល ដើម្បីបង្កើតពិធីរំឭកអំពីការសុគតរបស់ព្រះអង្គ។ កណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អលូកាបានពិពណ៌នា អំពីរឿងនេះយ៉ាងដូចនេះថា "ទ្រង់ក៏យកនំបុ័ងមកអរព្រះគុណ ហើយកាច់ប្រទានទៅគេ ដោយព្រះបន្ទូលថា នេះហើយជារូបកាយខ្ញុំ ដែលបានប្រទានមកសំរាប់អ្នករាល់គ្នា ចូរធ្វើបុណ្យនេះ ដើម្បីរំឭកពីខ្ញុំចុះ"(លូកា ២២:១៩)។
រហូតមកដល់ពេលសព្វថ្ងៃ កាលណាយើងប្រារព្ធពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ យើងថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះអង្គ រំឭកអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្ថិតស្ថេរ ដែលព្រះអង្គមានសម្រាប់យើង ដោយនឹកចាំ អំពីការលះបង់របស់ព្រះអង្គ ដើម្បីសង្រ្គោះយើង និងអបអរអំណោយនៃជីវិត ដែលការលះបង់របស់ព្រះអង្គបានប្រទាន។ ក្នុងបទចម្រៀងទំនុកដំកើង ដែលលោកឆាល វេសលី(Charles Wesley) បាននិពន្ធ គាត់បានសរសេរថា “ឱសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យ! តើហេតុអ្វីបានជាព្រះអង្គសុគតជំនួសទូលបង្គំ?”—Bill Crowder
ក្តីសង្ឃឹមនៅក្នុងភាពសោកសៅ
កាលអ្នកបើកឡានតាក់ស៊ីកំពុងតែជូនយើងទៅអាកាសយានដ្ឋានហ៊ីតស្រូ នៅទីក្រុងឡុងដ៍ គាត់បានយករឿងរបស់គាត់ មកនិយាយប្រាប់យើង។ គាត់មករស់នៅក្នុងចក្រភពអង់គ្លេស តែម្នាក់ឯង ពេលគាត់មានអាយុ១៥ឆ្នាំ ដើម្បីរត់គេចពីសង្រ្គាម និងគ្រោះទុរភិក្ស។ មកដល់ពេលនេះ គឺ១៥ឆ្នាំហើយ។ គាត់មានគ្រួសារផ្ទាល់ខ្លួន និងអាចផ្គត់ផ្គង់ពួកគេ តាមមធ្យោបាយដែលគាត់មិនអាចធ្វើបាន ក្នុងស្រុកកំណើតគាត់។ ប៉ុន្តែ គាត់បានពោលទំនួញថា គាត់នៅតែបែកខ្ញែកពីឪពុកម្តាយ និងបងប្អូនបង្កើតរបស់គាត់។ គាត់ប្រាប់យើងថា គាត់មានការធ្វើដំណើរដ៏លំបាកលំបិន ដែលនឹងមិនបញ្ចប់ ទាល់តែគាត់មិនបានជួបជុំគ្រួសារគាត់វិញ។
ការបែកខ្ញែកពីមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ក្នុងជីវិតនេះ គឺពិតជាពិបាកណាស់ ប៉ុន្តែ ការបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ដែលបានស្លាប់ គឺពិបាកលើសនេះទៀត ហើយក៏បានធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ថា មានការបាត់បង់ ដែលហាក់ដូចជាមិនចេះធូរស្បើយ ទាល់តែយើងបានជួបជុំជាមួយពួកគេឡើងវិញ។ ពេលដែលអ្នកជឿថ្មី នៅទីក្រុងថែស្សាឡូនិចមានការងឿងឆ្ងល់ អំពីការបាត់បង់ដូចនេះ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរតបទៅពួកគេវិញថា “បងប្អូនអើយ ខ្ញុំមិនចង់ឲ្យអ្នករាល់គ្នាឥតដឹង ពីពួកអ្នកដែលដេកលក់ទៅហើយទេ ក្រែងអ្នករាល់គ្នាកើតទុក្ខព្រួយ ដូចជាអ្នកឯទៀត ដែលគ្មានសង្ឃឹម”(១ថែស្សាឡូនិច ៤:១៣)។ គាត់បានពន្យល់ថា ក្នុងនាមយើងជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ យើងរស់នៅ ដោយការរំពឹងថា នឹងបានជួបជុំគ្នាឡើងវិញ ជារៀងរហូត ក្នុងព្រះវត្តមានព្រះគ្រីស្ទ(ខ.១៧)។
មានបញ្ហាតិចណាស់ ដែលធ្វើឲ្យយើងឈឺចាប់ខ្លាំង ដូចការបែកបាក់ ដែលយើងទទួលរង ប៉ុន្តែ ក្នុងព្រះយេស៊ូវយើងមានសង្ឃឹមថា នឹងបានជួបជុំគ្នាឡើងវិញ។ ហើយក្នុងពេលដែលយើងសោកសង្រេង…
ជីវិតដែលមានសន្តិភាព
នៅទីក្រុងភើត ប្រទេសអូស្រ្តាលី មានកន្លែងមួយ ដែលគេបានដាក់ឈ្មោះឲ្យថា ផ្ទះសាឡូម។ មនុស្សប្រុសដែលមានបញ្ហាញៀនថ្នាំ ឬញៀននឹងអ្វីមួយ អាចទៅស្វែងរកជំនួយ នៅផ្ទះនោះ។ នៅទីនោះ ពួកគេនឹងជួបបុគ្គលិកដែលយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះពួកគេ ហើយណែនាំពួកគេឲ្យស្គាល់សាឡូមរបស់ព្រះ(សាឡូម ជាភាសាហេព្រើរ មានន័យថា សន្តិភាព )។ ជីវិតរបស់ពួកគេបានខ្ទេចខ្ទំា ដោយសារទម្ងន់នៃការញៀនថ្នាំ ស្រា ល្បែង និងការអ្វីផ្សេងទៀត តែពួកគេកំពុងតែទទួលការផ្លាស់ប្រែ ដោយក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ។
ព្រះរាជសារនៃដំណឹងល្អ គឺជាចំណុចស្នូល នៃការផ្លាស់ប្រែនេះ។ មនុស្សមានជីវិតប្រេះបែក ដែលបានចូលផ្ទះសាឡូម ក៏បានដឹងថា តាមរយៈការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវ ពួកគេអាចមានជីវិតថ្មីផងដែរ។ ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ យើងទទួលបាននូវសន្តិភាព និងការប្រោសឲ្យជាដ៏ពិត។
សន្តិភាពមិនគ្រាន់តែជាអវត្តមាន នៃជម្លោះនោះទេ តែជាព្រះវត្តមាននៃភាពពេញលេញរបស់ព្រះ។ យើងរាល់គ្នា ត្រូវការសន្តិភាពនេះ ហើយយើងអាចរកឃើញ តែនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ និងព្រះវិញ្ញាណព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះ។ ហេតុនេះហើយ សាវ័កប៉ុលបានចង្អុលបង្ហាញពួកជំនុំនៅទីក្រុងកាឡាទី អំពីព្រះរាជកិច្ចនៃព្រះវិញ្ញាណ ដែលផ្លាស់ប្រែជីវិតមនុស្ស។ ពេលដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធធ្វើការក្នុងជីវិតយើង ព្រះអង្គជួយយើងឲ្យបង្កើតផលផ្លែរបស់ព្រះអង្គ ដែលមានដូចជា ក្តីស្រឡាញ់ ក្តីអំណរ ការអត់ធ្មត់ ជាដើម(កាឡាទី ៥:២២-២៣)។ ព្រះអង្គប្រទាននូវធាតុផ្សំដ៏សំខាន់ នៃសន្តិភាពដ៏ពិត និងស្ថិតស្ថេរ។
ខណៈពេលដែលព្រះវិញ្ញាណជួយឲ្យយើងអាចរស់នៅ ក្នុងសន្តិភាពរបស់ព្រះ យើងអាចរៀនថ្វាយការខ្វះខាត និងការបារម្ភរបស់យើង…
ទឹកដែលយើងត្រូវការ
បឹងបៃកាល ជាបឹងដែលជ្រៅជាងគេបំផុត នៅលើពិភពលោក។ វាមានទំហំធំធេង និងគួរឲ្យស្ញប់ស្ញែងណាស់។ វាមានជម្រៅប្រហែល១,៦ គីឡូម៉ែត្រ និងមានបណ្តោយ ៦៣៦ គីឡូម៉ែត្រ នឹងទទឹង ៧៩គីឡូម៉ែត្រ។ បរិមាណនៃទឹកបឹងនេះ ត្រូវជា១ភាគ៥ នៃបរិមាណទឹកសាបទាំងអស់នៅលើពិភពលោក សរុបចូលគ្នា។ ប៉ុន្តែ បឹងនេះពិបាកនឹងឲ្យគេទៅដល់ណាស់។ បឹងបៃកាលមានទីតាំង ក្នុងតំបន់ស៊ីបេរី ដែលស្ថិតក្នុងចំណោមតំបន់ដាច់ស្រយាលបំផុត នៃប្រទេសរូស្ស៊ី។ ភពផែនដីយើងកំពុងតែមានការខ្វះខាតទឹកសាបយ៉ាងខ្លាំង ដូចនេះ វាជារឿងគួរឲ្យឆ្ងល់ ដែលផ្ទៃទឹកដ៏ធំល្វឹងល្វើយនេះ បានលាក់ខ្លួន នៅក្នុងកន្លែង ដែលមនុស្សជាច្រើនមិនអាចទៅដល់។
បឹងបៃកាលស្ថិតនៅដាច់ស្រយាល ធ្វើឲ្យគេពិបាកទៅរកទឹករបស់វា ប៉ុន្តែ មានប្រភពទឹកមួយដែលផ្តល់ឲ្យនូវជីវិត ដែលមិនចេះរីងស្ងួត មានសម្រាប់អ្នកដែលត្រូវការ។ នៅក្បែរអណ្តូងទឹកមួយ ក្នុងស្រុកសាម៉ារី ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលជាមួយស្រ្តីម្នាក់ ហើយក៏បានបង្ហាញអំពីការស្រេកទឹកខាងវិញ្ញាណដ៏ជ្រាលជ្រៅរបស់នាង។ គឺមានតែព្រះយេស៊ូវទេ ដែលអាចបំបាត់ការស្រេកទឹកខាងវិញ្ញាណរបស់នាងបាន។
ទឹកដែលព្រះយេស៊ូវប្រទានដល់នាង គឺខុសពីទឹកដែលនាងដងពីអណ្តូងនោះ។ គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា “តែអ្នកណាដែលផឹកទឹកខ្ញុំឲ្យ នោះនឹងមិនស្រេកទៀតឡើយ ទឹកដែលខ្ញុំឲ្យ នឹងត្រឡប់ជារន្ធទឹកនៅក្នុងអ្នកនោះ ដែលផុសឡើងដល់ទៅបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច”(យ៉ូហាន ៤:១៣-១៤)។
មានការជាច្រើនដែលសន្យាថា នឹងធ្វើឲ្យយើងស្កប់ចិត្ត តែមិនដែលបានបំបាក់ការស្រេកទឹករបស់យើងឡើយ។ មានតែព្រះយេស៊ូវទេ ដែលពិតជាអាចបំបាត់ការស្រេកទឹកខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ហើយទឹករស់របស់ព្រះអង្គ មានសម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នា នៅគ្រប់ទីកន្លែង។—Bill Crowder
អ្វីដែលយើងមិនអាចមើលឃើញ
អ្នកប្រវត្តិសាស្រ្តបាននិយាយថា យុគសម័យអាតូមិច បានចាប់ផ្តើម នៅថ្ងៃទី១៦ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៤៥ គឺនៅពេលដែលអាវុធនុយក្លេអ៊ែរដំបូងបំផុត ត្រូវបានគេបំផ្ទុះ នៅក្នុងវាលរហោស្ថានដាច់ស្រយាលមួយកន្លែង ក្នុងរដ្ឋញូមិចស៊ីកូ។ ប៉ុន្តែ ទស្សនវិទូជនជាតិក្រិក ឈ្មោះ ដេម៉ូគ្រីតូស(ឆ្នាំ ៤៦០ ដល់ ៣៧០ មុនគ.ស) បានរុករកវត្តមាន និងអំណាចរបស់អាតូម តាំងពីមុនពេលគេច្នៃបង្កើតឧបករណ៍ ដែលអាចមើលឃើញអាតូម ដែលជាភាពតូចល្អិតបំផុត នៃចក្រវាល។ លោកដេម៉ូគ្រីតូស បានយល់អំពីការអ្វីដែលគាត់មិនអាចមើលឃើញ ហើយជាលទ្ធផល ក៏បានបង្កើតបានទ្រឹស្តីអំពីអាតូម។
ព្រះគម្ពីរបានចែងថា ជំនឿគឺជាការជឿទៅលើអ្វីដែលយើងមិនអាចមើលឃើញ។ គឺដូចដែលបទគម្ពីរហេព្រើរ ១១:១ បានចែងថា “រីឯសេចក្តីជំនឿ នោះគឺជាចិត្តដែលដឹងជាក់ថានឹងបានដូចសង្ឃឹម ជាសំគាល់ពីការដែលមើលមិនឃើញ”។ ការដឹងច្បាស់នេះ មិនមែនកើតចេញពីការគិតដោយប្រាថ្នាចង់បាន ឬគិតបែបវិជ្ជមាននោះទេ។ តែជាការទុកចិត្តលើព្រះ ដែលយើងមិនអាចមើលឃើញ តែព្រះអង្គពិតជាមានពិតមែន។ យើងអាចដឹងថា ព្រះអង្គមានពិតមែន ដោយមើលការអ្វីដែលព្រះហស្តទ្រង់បានធ្វើ(ទំនុកដំកើង ១៩:១) និងបានបង្ហាញចេញមក ឲ្យយើងឃើញ តាមរយៈចារិកលក្ខណៈ និងផ្លូវរបស់ទ្រង់ នៅក្នុងព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ព្រះនាមយេស៊ូវ ដែលបានយាងមក ដើម្បីបង្ហាញក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះវរបិតា ដល់យើង(យ៉ូហាន ១:១៨)។
សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា គឺដោយសារទ្រង់ហើយ ដែលយើងរាល់គ្នាបានរស់ កំរើក…
ការស្រេចហើយ
រូបគំនូររបស់លោកមៃឃលអេនជេឡូ(Michelangelo) បានពិពណ៌នា អំពីផ្នែកជាច្រើន នៃព្រះជន្មរបស់ព្រះយេស៊ូវ នៅលើផែនដី តែរូបគំនូររបស់គាត់ ដែលបង្ហាញភាពសោកសៅបំផុត ស្ថិតក្នុងចំណោមរូបគំនូដែលសាមញ្ញបំផុត។ នៅឆ្នាំ១៥៤០ គាត់បានគូរគំនូរមួយផ្ទាំង សម្រាប់មិត្តភក្តិគាត់ម្នាក់ ឈ្មោះ វីតូរៀ ខូឡូណា(Vittoria Colonna) ដែលជារូបគំនូរព្រះមាតាព្រះយេស៊ូវត្រកងព្រះសពព្រះយេស៊ូវ។ គាត់បានគូរូបនោះពីដីស ដោយពិពណ៌នា អំពីការដែលនាងម៉ារា មើលទៅមេឃ ខណៈពេលដែលនាងត្រកងព្រះសពបុត្ររបស់នាង ដែលរឹងស្តូក។ នៅពីក្រោយនាងម៉ារា មានរូបឈើឆ្កាងដែលបញ្ចេញពន្លឺ នឹងពាក្យថា “គេមិនដឹងថា ព្រះយេស៊ូវបានហូរព្រះលោហិតច្រើនប៉ុណ្ណាទេ”។ គំនូររបស់លោកមៃឃលអេនជេឡូ ពិតជាមានន័យណាស់។ គឺបានលើកទឹកចិត្តយើងថា ពេលណាយើងពិចារណា អំពីការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវ នោះយើងត្រូវពិចារណា អំពីការលះបង់របស់ព្រះអង្គផងដែរ។
ការលះបង់របស់ព្រះគ្រីស្ទ ក៏បានបង្ហាញនៅក្នុងការប្រកាស់របស់ព្រះអង្គ មុនពេលព្រះអង្គផុតដង្ហើម ដោយព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “ការស្រេចហើយ”(យ៉ូហាន ១៩:៣០)។ ពាក្យ “ការស្រេចហើយ” មានអត្ថន័យផ្សេងៗគ្នា ដែលមានដូចជា ការបង់ថ្លៃបានរួចរាល់ហើយ កិច្ចការបានចប់សព្វគ្រប់ហើយ យញ្ញបូជាត្រូវបានថ្វាយហើយ និងស្នាដៃដ៏ល្អឯកបានបញ្ចប់ហើយ។ ការអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើជំនួសយើង នៅលើឈើឆ្កាង គឺបានបង់ថ្លៃលោះយើង ចប់សព្វគ្រប់ហើយ។ ប្រហែលមកពីហេតុនេះហើយ បានជាសាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា “ឯខ្ញុំ កុំបីឲ្យខ្ញុំអួតខ្លួនឡើយ អួតបានតែពីឈើឆ្កាងនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នាប៉ុណ្ណោះ ដែលដោយសារទ្រង់ នោះលោកីយ៍បានត្រូវជាប់ឆ្កាងខាងឯខ្ញុំ…
ចិត្តដែលរឹងមាំ
បណ្ឌិត ប៉ុល ប្រ៊ែន(Paul Brand) និងលោកភីលីព យេនស៊ី(Philip Yancey) បានរួមគ្នានិពន្ធសៀវភៅ ដែលមានចំណងជើងថា ត្រូវបានបង្កើតមក យ៉ាងគួរកោត និងគួរអស្ចារ្យ ។ ក្នុងសៀវភៅនេះ បណ្ឌិតប៉ុល ប្រ៊ែនបានធ្វើការសង្កេតឃើញថា “បេះដូងរបស់សត្វចាប ហាំមីងដ៏តូចល្អិត មានទម្ងន់តែប៉ុន្មានក្រាមប៉ុណ្ណោះ តែវាលោត៨រយដង ក្នុងមួយនាទី។ បេះដូងរបស់សត្វត្រីប៉ាឡែនពណ៌ខៀវវិញ មានទម្ងន់កន្លះតោន តែវាលោតតែ១០ដងក្នុងមួយនាទីប៉ុណ្ណោះ ហើយគេអាចឮសម្លេងបេះដូងវាលោត ពីចម្ងាយ៣គីឡូ។ តែបេះដូងរបស់មនុស្ស មិនមានលក្ខណៈដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ដូចសត្វទាំងនេះទេ តែវាបានបំពេញតួនាទីរបស់វា ដោយលោត១០ម៉ឺនដង ក្នុងមួយថ្ងៃ(៦៥ ទៅ៧០ដង ក្នុងមួយនាទី) ដោយមិនឈប់សម្រាក ដើម្បីជួយឲ្យយើងរស់នៅបាន៧០ឆ្នាំ ឬលើសពីនេះទៀត”។
បេះដូងរបស់យើងពិតជាអស្ចារ្យណាស់ ដោយវាបានផ្តល់កម្លាំងឲ្យយើងយ៉ាងល្អិតល្អន់ ដើម្បីការរស់នៅ បានជាគេប្រៀបប្រដូចវា ទៅនឹងចិត្ត នៅក្នុងវិញ្ញាណរបស់យើងផងដែរ។ តែចិត្ត ឬបេះដូងខាងវិញ្ញាណ ងាយនឹងជាប់គាំង។ តើយើងត្រូវធ្វើដូចម្តេច?
លោកអេសាភ ដែលជាអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជាអ្នកដឹកនាំការថ្វាយបង្គំរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។ គាត់បានទទួលស្គាល់ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៧៣ថា កម្លាំងដ៏ពិតគឺមានប្រភពមកពីខាងក្រៅខ្លួនយើង។ គឺដូចដែលគាត់បានសរសេរថា “ឯសាច់ និងចិត្តទូលបង្គំ នោះនឹងសាបសូន្យទៅបាន ប៉ុន្តែព្រះទ្រង់ជាទីពឹងនៃចិត្ត ហើយជាចំណែកមរដក នៃទូលបង្គំជាដរាបដែរ”(ខ.២៦)។ លោកអេសាភនិយាយត្រូវ។…
មានលក្ខណៈដូចព្រះយេស៊ូវ
កាលនៅពីក្មេង លោកប្រ៊ូស វែរ(Bruce Ware) ដែលជាអ្នកទេវសាស្រ្ត មានចិត្តនឿយណាយ ពេលដែលគាត់បានអានបទគម្ពីរ ១ពេត្រុស ២:២១-២៣ ដែលបានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យមានលក្ខណៈដូចព្រះយេស៊ូវ។ ក្នុងសៀវភៅ ដែលលោកវែរបាននិពន្ធ មានចំណងជើងថា ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ គាត់បានសរសេរ អំពីអារម្មណ៍នឿយណាយរបស់គាត់ ក្នុងវ័យយុវជនយ៉ាងដូចនេះថា កាលនោះ គាត់គិតថា គាត់មិនអាចធ្វើតាមខគម្ពីរនេះបានទេ ជាពិសេស នៅពេលដែលខគម្ពីរនេះបានប្រាប់ឲ្យយើង ឲ្យយកគំរូតាម ព្រះដែលមិនធ្លាប់ធ្វើអំពើបាប។ គាត់ថា រឿងនេះពិតជាចម្លែកណាស់ គាត់មិនជឿថា គាត់អាចធ្វើតាមខគម្ពីរនេះបានឡើយ។
ខ្ញុំយល់អំពីមូលហេតុ ដែលលោកវែរគិតថា ការអនុត្តតាមខគម្ពីរនេះ មានការពិបាក។ គឺដូចដែលបទខ្លីមួយបទបានច្រៀងថា “ចិត្តខ្ញុំចង់ឲ្យខ្លួនខ្ញុំ មានលក្ខណៈដូចព្រះយេស៊ូវ”។ ជាការពិតណាស់ យើងមិនមានលទ្ធភាពធ្វើឲ្យខ្លួនយើងមានលក្ខណៈដូចព្រះអង្គឡើយ។ បើយើងពឹងផ្អែកលើសមត្ថភាពខ្លួនឯង យើងមិនអាចមានលក្ខណៈដូចព្រះអង្គឡើយ។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះអង្គមិនបានទុកឲ្យយើងពឹងកម្លាំងខ្លួនឯងនោះឡើយ។ ព្រះទ្រង់បានប្រទានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមកកូនព្រះអង្គ ដើម្បីឲ្យព្រះគ្រីស្ទមានរូបរាង ក្នុងយើង(កាឡាទី ៤:១៩)។ ហេតុនេះហើយ ក្នុងជំពូកដែលសាវ័កប៉ុលនិយាយអំពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ គាត់បានសរសេរថា “ដ្បិតអ្នកណាដែលទ្រង់បានស្គាល់ជាមុន នោះទ្រង់ក៏តម្រូវទុកជាមុន ឲ្យបានត្រឡប់ដូចជារូបអង្គនៃព្រះរាជបុត្រាទ្រង់”(រ៉ូម ៨:២៩)។ ព្រះទ្រង់នឹងបញ្ចប់ព្រះរាជកិច្ចទ្រង់ នៅក្នុងជីវិតយើង តាមរយៈព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នៃព្រះយេស៊ូវ ដែលគង់នៅក្នុងយើង។
កាលណាយើងចុះចូលនឹងកិច្ចការដែលព្រះវិញ្ញាណធ្វើក្នុងយើង នោះយើងនឹងមានលក្ខណៈកាន់តែដូចព្រះអង្គ។…
ក្នុងជម្រៅនៃចិត្តដែលជ្រៅបំផុត
លោកវិចទ័រ យូហ្គូ(Victor Hugo ឆ្នាំ១៨០២-១៨៨៥) ជាកវីកំណាព្យ និងអ្នកនិពន្ធរឿងប្រលោមលោក ក្នុងអំឡុងសម័យដែលមានភាពចលាចលផ្នែកសង្គម និងនយោបាយ ក្នុងប្រទេសបារាំង កាលពីសតវត្សរ៍ទី១៩។ គាត់ប្រហែលជាមានឈ្មោះល្បី ភាគច្រើន ដោយសាររឿងប្រលោមលោកដែលគាត់បាននិពន្ធ មានចំណងជើងថា ទុក្ខវេទនា ។ ប្រហែល១សតវត្សរ៍ក្រោយមក គេក៏បានផលិតខ្សែវីដេអូចម្រៀង ដោយផ្អែកទៅលើរឿងប្រលោមលោកនេះ ដែលស្ថិតក្នុងចំណោមផលិតកម្មដែលមានប្រជាប្រិយភាពបំផុត ក្នុងជំនាន់របស់យើង។ នេះមិនមែនជារឿងដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលឡើយ។ លោកយូហ្គូធ្លាប់បាននិយាយថា “តន្រ្តីបង្ហាញចេញនូវអ្វីដែលគេមិនអាចនិយាយចេញ តែមិនអាចបិទមាត់ មិនឲ្យនិយាយបាន”។
អ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរទំនុកដំកើងក៏បានយល់ស្របមតិគាត់ផងដែរ។ បទចម្រៀង និងសេចក្តីអធិស្ឋានក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានផ្តល់ឲ្យយើងនូវការឆ្លុះបញ្ចាំងដ៏ស្មោះត្រង់ អំពីជីវិត និងការឈឺចាប់ដែលមិនអាចជៀសរួច។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើងក៏បានប៉ះពាល់ចិត្តយើង ត្រង់ចំណុចដែលជ្រៅបំផុត ដែលយើងពិបាកចូលទៅដល់ដោយខ្លួនឯង។ ឧទាហរណ៍ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ៦:៦ ស្តេចដាវីឌបានពោលទំនួញថា “ទូលបង្គំអស់កំឡាំង ដោយថ្ងូរ ដំណេកទូលបង្គំត្រូវទទឹកជោកទាល់ភ្លឺ ទឹកភ្នែកទូលបង្គំហូរស្រោចដាបគ្រែ”។
ការឆ្លុះបញ្ចាំងដ៏ស្មោះត្រង់ នៅក្នុងបទចម្រៀង ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរទំនុកដំកើង គឺបានផ្តល់ឲ្យយើងនូវការលើកទឹកចិត្តដ៏អស្ចារ្យ។ ការនេះបានលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យថ្វាយការភ័យខ្លាចរបស់យើងដល់ព្រះ ដែលបានស្វាគមន៍យើង ចូលទៅក្នុងព្រះវត្តមាននៃការកម្សាន្តចិត្ត និងជំនួយរបស់ព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គឱបយើង ដោយយល់ចិត្តយើង ដោយព្រះទ័យស្មោះត្រង់។
តន្រ្តីអាចជួយឲ្យយើងបង្ហាញចេញនូវអារម្មណ៍ ដែលយើងពិបាកបង្ហាញចេញមក ដោយពាក្យសម្តី ប៉ុន្តែ ទោះយើងបង្ហាញចេញមក ដោយការច្រៀង ការអធិស្ឋាន ឬការទួញយំដោយស្ងាត់ស្ងៀមក្តី…
ភាសានៃឈើឆ្កាង
លោកគ្រូគង្វាល ធីម ឃែលល័រ(Tim Keller) បានមានប្រសាសន៍ថា “បើយើងគ្រាន់តែនិយាយប្រាប់ នោះគេមិនដឹងថា ខ្លួនគេជានរណាឡើយ។ យើងត្រូវបង្ហាញពួកគេផងដែរ។ ក្នុងន័យនេះ យើងអាចនិយាយបានម្យ៉ាងទៀតថា “សកម្មភាពបញ្ចេញសម្លេងឮជាងពាក្យសម្តី”។ ឧទាហរណ៍ ប្តីប្រពន្ធបង្ហាញការពេញចិត្តចំពោះគ្នា ដោយការស្តាប់ និងស្រឡាញ់គ្នា។ ឪពុកម្តាយបង្ហាញឲ្យកូនៗដឹងថា ខ្លួនឲ្យតម្លៃពួកគេ ដោយថែរក្សាពួកគេ ដោយក្តីស្រឡាញ់។ គ្រូបង្វឹកក៏បានបង្ហាញកីឡាករថា ពួកគេមានសក្តានុពល ដោយព្យាយាមជួយអភិវឌ្ឍន៍សមត្ថភាពពួកគេ។ល។ ប៉ុន្តែ សកម្មភាពខុសពីនេះ អាចបង្ហាញអ្នកដទៃ នូវរឿងដ៏ឈឺចាប់ ដែលមានខ្លឹមសារកាន់តែខ្មៅងងឹត។
ក្នុងចំណោមពាក្យសម្តី ដែលផ្អែកទៅលើការប្រព្រឹត្ត ក្នុងចក្រវាលនេះ មានពាក្យសម្តីមួយដែលសំខាន់បំផុត។ ពេលណាយើងចង់ឲ្យព្រះទ្រង់បង្ហាញថា យើងជានរណានៅចំពោះព្រះនេត្រព្រះអង្គ នោះយើងអាចមើលទៅការអ្វីដែលព្រះអង្គបានធ្វើនៅលើឈើឆ្កាង ដើម្បីយើងរាល់គ្នា។ ក្នុងបទគម្ពីររ៉ូម ៥:៨ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា “ព្រះទ្រង់សំដែងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ដល់យើងរាល់គ្នាឲ្យឃើញច្បាស់ ដោយព្រះគ្រីស្ទបានសុគតជំនួសយើងរាល់គ្នា នោះគឺក្នុងកាលដែលយើងនៅមានបាបនៅឡើយផង”។ ការអ្វីដែលព្រះអង្គបានធ្វើនៅលើឈើឆ្កាង គឺបានបង្ហាញថា យើងជានរណា គឺអ្នកដែលព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់យ៉ាងខ្លាំង បានជាព្រះអង្គប្រទានព្រះរាជបុត្រាតែមួយរបស់ព្រះអង្គ(យ៉ូហាន ៣:១៦)។
មនុស្សមានបាប ក្នុងសង្គមដែលប្រេះបែក ងាយនឹងធ្វើឲ្យយើងយល់ច្រឡំ ចំពោះពាក្យសម្តី និងសកម្មភាពរបស់ពួកគេ តែព្រះរាជសារដែលចេញពីព្រះទ័យរបស់ព្រះ បានបន្លឺសម្លេងយ៉ាងច្បាស់ តាមរយៈការអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើ។ តើអ្នកជានរណា? អ្នកជាមនុស្សដែលព្រះអង្គស្រឡាញ់ជាខ្លាំងដ៏ម្ល៉េះ បានជាព្រះអង្គប្រទានព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ…