ធ្វើជាឧបករណ៍នៃសន្តិភាព
កាលសង្រ្គាមលោកលើកទី១ បានផ្ទុះឡើង ក្នុងឆ្នាំ១៩១៤ រដ្ឋបុរសនៃចក្រភពអង់គ្លេស លោក អេដវើត ក្រេយ(Edward Grey) បានប្រកាស់ថា “ចង្កៀងបានរលត់ នៅទូទាំងទ្វីបអឺរ៉ុប យើងនឹងមិនបានឃើញចង្កៀងទំាងនោះឆេះឡើងវិញ ក្នុងមួយជីវិតយើងឡើយ”។ លោកក្រេយពិតជានិយាយត្រូវ។ ពេលដែលសង្រ្គាមចប់ មនុស្សប្រហែល២០លាននាក់បានស្លាប់បាត់បង់ជីវិត(១០លាននាក់ ជាជនស៊ីវិល) ហើយមនុស្ស២១លាននាក់ទៀតរងរបួស។
ពេលខ្លះរឿងដ៏តក់ស្លត់ក៏អាចកើតមានឡើង ក្នុងជីវិតយើងផ្ទាល់ផងដែរ ទោះមិនធំ ឬធ្ងន់ធ្ងរដូចសង្រ្គាមលោកក៏ដោយ។ ផ្ទះ កន្លែងធ្វើការ ព្រះវិហារ ឬតំបន់ដែលយើងរស់នៅ ក៏អាចត្រូវបានគ្របដណ្តប់ ទៅចំណុចដ៏គួរឲ្យភ័យខ្លាចនៃជម្លោះ។ ហេតុនេះហើយបានជាព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យនាំមកនូវការផ្លាស់ប្តូរ ក្នុងលោកិយនេះ។ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវពឹងផ្អែកទៅលើប្រាជ្ញារបស់ព្រះអង្គ។ ត្រង់ចំណុចនេះ សាវ័កយ៉ាកុបបានមានប្រសាសន៍ថា “ប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើ នោះមុនដំបូងហៅថាបរិសុទ្ធ រួចមកមានមេត្រីចិត្ត សេចក្តីសំឡូត ចិត្តទន់ ក៏ពេញដោយសេចក្តីមេត្តាករុណា និងផលល្អ ឥតរើសមុខ ហើយឥតពុតមាយាផង ១៨ រីឯផលនៃសេចក្តីសុចរិត នោះបានព្រោះចុះដោយសេចក្តីមេត្រី សំរាប់ពួកអ្នកដែលរកសេចក្តីមេត្រីនោះឯង”(យ៉ាកុប ៣:១៧-១៨)។
តួនាទីរបស់អ្នកផ្សះផ្សាគឺសំខាន់ណាស់ បើសិនជាយើងគិតដល់លទ្ធផលនៃការផ្សះផ្សា។ ពាក្យសេចក្តីសុចរិត គឺមានន័យថា “ភាពត្រូវ ជាមួយព្រះ” ឬ “មានទំនាក់ទំនងដែលត្រឹមត្រូវ”។ អ្នកផ្សះផ្សាអាចជួយស្អាង ទំនាក់ទំនង ឡើងវិញ។ ហេតុនេះហើយបានជាព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “មានពរហើយ…
ប្រយុទ្ធនឹងបញ្ហា ដែលខ្លាំងដូចសត្វនាគ
តើអ្នកធ្លាប់ប្រយុទ្ធនឹងសត្វនាគទេ? នៅក្នុងសៀវភៅដែលលោកយូជិន ភីធ័រសិន(Eugene Peterson) បាននិពន្ធមានចំណងជើងថា ការស្តាប់បង្គាប់ ដ៏យូរអង្វែង នៅក្នុងទិសដៅតែមួយ គាត់បានប្រៀបធៀបការភ័យខ្លាចរបស់មនុស្ស ទៅនឹងការបង្ហាញចេញនូវការភ័យខ្លាច និងការរួមផ្សំនៃសេចក្តីដែលគួរឲ្យភ័យខ្លាចទំាងអស់ ដែលអាចធ្វើឲ្យយើងឈឺចាប់។ គាត់ថា សត្វមាន់ព្រៃមិនមែនជាគូរប្រៀបរបស់សត្វនាគសោះឡើយ។ តើលោកភីធ័រសិនចង់មានន័យដូចម្តេច? ជីវិតរបស់យើងមានពេញទៅដោយទុក្ខលំបាក ដែលមានដូចជា បញ្ហាសុខភាពដែលគំរាមកំហែងជីវិត ការបាត់បង់ការងារ ទំនាក់ទំនងប្តីប្រពន្ធដែលបែកបាក់ និងកូនដែលមិនស្តាប់បង្គាប់ជាដើម។ បញ្ហាទាំងអស់នេះ អាចនាំឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ធ្ងន់ធ្ងរ ហើយបង្ហាញ នូវភាពផុយស្រួយនៃជីវិត ដែលយើងមិនមានកម្លាំងគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីប្រយុទ្ធនឹងពួកវា តែម្នាក់ឯង។
តែក្នុងសង្រ្គាមនោះ យើងមានព្រះដែលជាអ្នកប្រយុទ្ធជើងឯក។ គឺមិនមែនជាជើងឯកក្នុងរឿងនិទាននោះទេ តែជាជើងឯកដែលខ្លាំងពូកែជាងគេ ដែលប្រយុទ្ធជំនួសយើង ហើយវាយបំបាក់សត្វនាគ ដែលព្យាយាមបំផ្លាញយើង។ ទោះសត្វនាគនោះ ជាទុក្ខលំបាករបស់យើង ឬជាសត្រូវខាងវិញ្ញាណ ដែលចង់បំផ្លាញយើងក្តី អ្នកប្រយុទ្ធជើងឯករបស់យើង ខ្លាំងពូកែជាងសត្វនាគនោះ ហេតុនេះហើយជាសាវ័កប៉ុលបានសរសេរ អំពីព្រះយេស៊ូវថា “ទ្រង់បានទាំងទំលាក់ងារពីពួកគ្រប់គ្រង និងពួកមានអំណាច ទាំងដាក់ពួកទាំងនោះនៅកណ្តាលជំនុំឲ្យគេមើល ហើយដឹកនាំគេទៅ ដោយមានជ័យជំនះ ដោយសារឈើឆ្កាងនោះឯង”(កូល៉ុស ២:១៥)។ អំណាចដែលបង្ហិនបំផ្លាញនៃលោកិយដែលមានបាប មិនអាចតតាំងនឹងព្រះអង្គបានឡើយ!
នៅពេលណាយើងដឹងថា ទុក្ខលំបាកនៃជីវិតយើងធំពេកសម្រាប់យើង គឺជាពេលដែលយើងអាចចាប់ផ្តើមសម្រាកក្នុងការសង្រ្គោះរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ យើងអាចនិយាយដោយទំនុកចិត្តថា “តែអរព្រះគុណដល់ព្រះអង្គ ពីព្រោះទ្រង់ប្រទានឲ្យយើងរាល់គ្នាមានជ័យជំនះ ដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើង”(១កូរិនថូស…
មិនបែកគ្នាជារៀងរហូតទេ
ពេលដែលបងប្រុសខ្ញុំ ឈ្មោះដាវីឌ បានបាត់បង់ជីវិតភ្លាមៗ ដោយសារជម្ងឺគាំងបេះដូង ទស្សនៈដែលខ្ញុំមាន ចំពោះជីវិត ក៏មានការផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងខ្លាំង។ ដាវីឌគឺជាកូនទី៤ ក្នុងចំណោមកូនទាំង៧ ប៉ុន្តែ គាត់បានលាចាកលោកមុនគេ ហើយលក្ខណៈនៃការលាចាកលោកដែលមិននឹកស្មានដល់នេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការសញ្ជឹងគិតច្រើនណាស់។ កាលនោះ ខ្ញុំបានមើលឃើញថា ពេលដែលវ័យយើងកាន់តែចាស់ អនាគតនៃគ្រួសារយើងបានដិតជាប់ទៅដោយការបាត់បង់ ច្រើនជាងការចំណេញ។ វានឹងមានការលាគ្នា ច្រើនជាងការសួស្តី។
ការយល់ដឹង អំពីរឿងនេះ មិនមានអ្វីដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលទេ ព្រោះជីវិតមនុស្សមានលក្ខណៈដូចនេះឯង។ ប៉ុន្តែ ការយល់ដឹងអំពីរឿងនេះ អាចធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់។ វាបាននាំឲ្យយើងចាប់ផ្តើមឲ្យតម្លៃមកលើពេលវេលានីមួយៗ ដែលមានក្នុងជីវិត និងឲ្យតម្លៃមកលើឱកាសនីមួយៗ ដែលយើងមាន។ ហើយយើងនឹងឲ្យតម្លៃ មកលើការជួបជុំគ្នាជាថ្មី នៅនគរព្រះ នៅពេលអនាគត ដែលនៅទីនោះ យើងមិនចាំបាច់និយាយលាគ្នាទៀតឡើយ។
បទគម្ពីរវិវរណៈ ២១:៣-៤ បានលើកទឹកចិត្តយើងថា “ទ្រង់នឹងគង់នៅជាមួយនឹងគេ គេនឹងធ្វើជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់ ហើយព្រះអង្គទ្រង់ក៏នឹងធ្វើជាព្រះដល់គេ ព្រះទ្រង់នឹងជូតអស់ទាំងទឹកភ្នែក ពីភ្នែកគេចេញ និងគ្មានសេចក្តីស្លាប់ ឬសេចក្តីសោកសង្រេង ឬសេចក្តីយំទួញ ឬទុក្ខលំបាកណាទៀតឡើយ ដ្បិតសេចក្តីមុនទាំងប៉ុន្មាន បានកន្លងបាត់ទៅហើយ”។
ទោះក្នុងជីវិតយើងនៅលើផែនដី យើងប្រហែលជាជួបការបែកគ្នា រយៈពេលវែង ប៉ុន្តែ ដោយសារជំនឿលើការសុគត និងការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះគ្រីស្ទ នោះយើងនឹងបានជួបជុំជាមួយអ្នកជឿដទៃទៀត នៅនគរស្ថានសួគ៌ ដោយលែងបែកគ្នាជារៀងរហូត។—Bill…
ការសុគតរបស់ព្រះអង្គ នាំមកនូវជីវិត
ក្នុងអំឡុងពេលដែលអ្នកស្រីយូអាណា ផ្លែនដ័រ(Joanna Flanders) បង្រៀនព្រះបន្ទូលដល់អ្នកទោស ក្នុងមន្ទីរឃុំឃាំងដែលមានអំពើហឹង្សាខ្លាំងបំផុត នៅប្រទេសអាហ្វ្រិកខាងត្បូង គាត់ក៏បានឃើញអំណាចចេស្តារបស់ព្រះគ្រីស្ទកែប្រែចិត្តរបស់មនុស្សជាច្រើន។ អ្នកស្រីយូអាណា បានចាប់ផ្តើមទៅសួរសុខទុក្ខអ្នកទោសជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ គាត់បានឲ្យពួកគេចែកចាយ អំពីបទពិសោធន៍របស់ពួកគេកាលពីក្មេង ដែលត្រូវគេធ្វើបាប ហើយគាត់ក៏បានបង្ហាញពួកគេ នូវវិធីដោះស្រាយបញ្ហាជម្លោះ។ នៅឆ្នាំដែលគាត់ចាប់ផ្តើមការសួរសុខទុក្ខនេះ អំពើហឹង្សាបានកើតឡើងមកលើអ្នកទោស និងអ្នកយាម តែ២ករណីប៉ុណ្ណោះ គឺខុសពីឆ្នាំមុន ដែលមានដល់ទៅ២៧៩ករណី។
សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនថា “បានជាបើអ្នកណានៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ នោះឈ្មោះថាបានកើតជាថ្មីហើយ អស់ទាំងសេចក្តីចាស់បានកន្លងបាត់ទៅ មើល គ្រប់ទាំងអស់បានត្រឡប់ជាថ្មីវិញ”(២កូរិនថូស ៥:១៧)។ យើងមិនតែងតែបានឃើញការផ្លាស់ប្រែកើតមានជាញឹកញាប់ ដូចដែលអ្នកស្រីយ៉ូអាណាបានឃើញ ក្នុងពន្ធធនាគារនោះឡើយ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវដឹងថា អំណាចនៃដំណឹងល្អនាំឲ្យជីវិតផ្លាស់ប្រែ ហើយនាំមកនូវក្តីសង្ឃឹម តាមរបៀបដ៏អស្ចារ្យបំផុត ក្នុងចក្រវាល។ និយាយរួម គឺនាំមកនូវជីវិតថ្មី។ ការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវ បានបើកផ្លូវឲ្យយើងធ្វើដំណើរ ឆ្ពោះទៅរកការផ្លាស់ប្រែ ឲ្យមានលក្ខណៈដូចព្រះអង្គ គឺជាការធ្វើដំណើរ ដែលនឹងបញ្ចប់ ពេលដែលយើងបានជួបព្រះអង្គ មុខទល់នឹងមុខ(មើល ១យ៉ូហាន ៣:១-៣)។
ក្នុងនាមយើងជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ យើងអបអរសាទរ ចំពោះជីវិតយើង ដែលបានកើតជាថ្មី។ ប៉ុន្តែ យើងមិនត្រូវភ្លេចការលះបង់របស់ព្រះគ្រីស្ទឡើយ។ ការសុគតរបស់ព្រះអង្គ បាននាំឲ្យយើងមានជីវិតថ្មី។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ដ្បិតឯព្រះអង្គ ដែលមិនបានស្គាល់បាបសោះ នោះទ្រង់បានធ្វើឲ្យត្រឡប់ជាតួបាប…
ភាពចម្រុះនៃពណ៌សម្បុរ
ទីក្រុងឡុងដ៍ស្ថិតក្នុងចំណោមទីក្រុងដែលមានប្រជាជនចម្រុះជាតិសាសន៍ច្រើនជាងគេ នៅលើពិភពលោក អស់ជាច្រើនទសវត្សរ៍មកហើយ។ កាលពីឆ្នាំ១៩៣៣ លោកគ្លីន រ៉ូបឺត(Glyn Roberts) ដែលជាអ្នកការសែត បានសរសេរ អំពីទីក្រុងដ៏អស្ចារ្យនៃប្រទេសអង់គ្លេសថា “ខ្ញុំនៅតែគិតថា ភាពចម្រុះនៃមនុស្សគ្រប់ពណ៌សម្បុរ និងភាសារ គឺជាចំណុចល្អបំផុតនៃទីក្រុងឡុងដ៍”។ ភាពចម្រុះនោះ នៅតែបន្តមានក្នុងពេលសព្វថ្ងៃនេះ ដោយមានក្លិន សម្លេង និងរូបភាពចម្រុះគ្នា ក្នុងសហគមន៍នៃពិភពលោក។ សម្រស់នៃភាពចម្រុះនេះ គឺជាចំណុចដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ របស់ទីក្រុងមួយ ដែលស្ថិតក្នុងចំណោមទីក្រុងដែលអស្ចារ្យបំផុតរបស់ពិភពលោក។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ទីក្រុងឡុងដ៍ នៅតែជួបបញ្ហា ដូចទីក្រុងដទៃទៀត ដែលមានមនុស្សរស់នៅច្រើន។ ការផ្លាស់ប្តូរបាននាំមកនូវបញ្ហាប្រឈម។ ជួនកាល វប្បធម៌ផ្សេងគ្នាមានការប៉ះទង្គិចគ្នា។ ហេតុនេះហើយ គ្មានទីក្រុងណាមួយដែលមនុស្សបានបង្កើត អាចប្រៀបធៀបនឹងភាពអស្ចារ្យនៃស្ថាន ដែលជាផ្ទះដ៏អស់កល្បរបស់យើងបានឡើយ។
ពេលដែលសាវ័កយ៉ូហានចូលទៅក្នុងព្រះវត្តមានព្រះ នៅនគរស្ថានសួគ៌ ភាពចម្រុះជាតិសាសន៍ ស្ថិតក្នុងចំណោមធាតុផ្សំជាច្រើន នៃការថ្វាយបង្គំព្រះនៅនគរស្ថានសួគ៌ បានជាអ្នកដែលបានទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះ បានច្រៀងសរសើរថា “ទ្រង់គួរនឹងយកក្រាំងនេះ ហើយនិងបកត្រាផង ដ្បិតទ្រង់បានត្រូវគេធ្វើគុត ហើយទ្រង់បានលោះយើងរាល់គ្នា ដោយព្រះលោហិតទ្រង់ ចេញពីគ្រប់ទាំងពូជមនុស្ស គ្រប់ភាសា គ្រប់នគរ ហើយពីគ្រប់ទាំងសាសន៍ ថ្វាយដល់ព្រះ ក៏តាំងយើងរាល់គ្នាឡើងជានគរ ហើយជាពួកសង្ឃ ថ្វាយដល់ព្រះនៃយើងរាល់គ្នា ឲ្យយើងបានសោយរាជ្យលើផែនដី”(វិវរណៈ ៥:៩-១០)។
សូមយើងស្រមៃអំពីនគរស្ថានសួគ៌ ដែលមានមនុស្សចម្រុះជាតិសាសន៍…
សារៈសំខាន់នៃការការដឹកនាំរបស់ព្រះ
លោកអាន់ឃល ហ្សាគី(Uncle Zaki) គឺជាមិត្តភក្តិរបស់លោកខេនេត បេលី(Kenneth Bailey) ដែលជាអ្នកប្រាជ្ញ ហើយថែមទាំងបានធ្វើជាអ្នកនាំផ្លូវដែលគាត់បានទុកចិត្ត នៅក្នុងការធ្វើដំណើរចូលទៅក្នុងសមុទ្រខ្សាច់សាហារាដ៏ធំល្វឹងល្វើយ។ លោកបេលីក៏បាននិយាយថា គាត់និងក្រុមការងាររបស់គាត់បានបង្ហាញចេញនូវការទុកចិត្តទាំងស្រុង ចំពោះលោកហ្សាគី ក្នុងការធ្វើដំណើរនេះ។ ត្រង់ចំណុចនេះ ពួកគេកំពុងតែបញ្ជាក់ ដល់លោកហ្សាគីថា “យើងមិនស្គាល់ផ្លូវធ្វើដំណើរទេ ហើយបើអ្នកវង្វេងផ្លូវ នោះយើងនឹងស្លាប់ទាំងអស់គ្នាមិនខាន។ យើងបានទុកចិត្តទំាងស្រុង ចំពោះការដឹកនាំរបស់អ្នក”។
ក្នុងពេលដែលស្តេចដាវីឌមានចិត្តនឿយព្រួយ និងឈឺចាប់ខ្លាំង ទ្រង់បានស្វែងរកការដឹកនាំ ពីព្រះជាម្ចាស់ ដែលទ្រង់បានបម្រើ។ ក្នុងបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ៦១:២ ទ្រង់បានពោលថា “កាលណាចិត្តទូលបង្គំត្រូវបង្គ្រប នោះទូលបង្គំនឹងអំពាវនាវដល់ទ្រង់ពីចុងផែនដីផង សូមនាំទូលបង្គំទៅឯថ្មដាដែលខ្ពស់ជាងទូលបង្គំ”។ ទ្រង់ត្រូវការសុវត្ថិភាព និងភាពធូរស្រាល នៅក្នុងការចូលទៅក្នុងព្រះវត្តមានរបស់ព្រះជាម្ចាស់សារជាថ្មី(ខ.៣-៤)។
មនុស្សដែលអស់សង្ឃឹម ដូចសត្វចៀមដែលវង្វេងចេញពីអ្នកគង្វាល ត្រូវការការដឹកនាំមកពីព្រះ(អេសាយ ៥៣:៦)។ បើដឹកនាំជីវិតខ្លួនឯង យើងនឹងវង្វេង ដោយគ្មានក្តីសង្ឃឹម ក្នុងវាលរហោស្ថាននៃលោកិយ ដែលពេញដោយអំពើបាប។
ប៉ុន្តែ ព្រះអម្ចាស់មិនដែលទុកយើងចោលឡើយ! ព្រះអង្គជាអ្នកគង្វាលយើង ដែលនឹងដឹកនាំយើង “នៅក្បែរទឹកហូរគ្រឿនៗ” ហើយដឹកនាំយើង ធ្វើឲ្យវិញ្ញាណយើងមានភាពស្រស់ថ្លាឡើង (ទំនុកដំកើង ២៣:២-៣)។
តើអ្នកត្រូវការការដឹកនាំរបស់ព្រះ ក្នុងផ្នែកណាខ្លះនៃជីវិតអ្នក នៅថ្ងៃនេះ? ចូរស្រែករកព្រះអង្គចុះ។ ព្រះអង្គនឹងមិនបោះបង់ចោលអ្នកឡើយ។—BILL CROWDER
ការនឹកចាំរបស់សហគមន៍
លោករីឆាត មូវ(Richard Mouw) ជាទេវវិទូ ដែលបាននិពន្ធសៀវភៅមានចំណងជើងថា ជំនឿដែលគ្មានការសម្រាក ដែលក្នុងនោះ គាត់បាននិយាយ អំពីសារៈសំខាន់នៃការនឹកចាំ អំពីមេរៀន ពីអតីតកាល។ គាត់បានដកស្រង់សម្តីរបស់លោករ៉ូប៊ីត បេឡាហ៍(Robert Bellah) ដែលជាសង្គមវិទូ ដែលមានប្រសាសន៍ថា “ប្រជាជាតិដែលមានសុខភាពល្អ ត្រូវតែមានការនឹកចាំជាសហគមន៍”។ លោកបេឡាហ៍បានលើកឡើងថា គោលការណ៍នៃការនឹកចាំ ក៏មានភាពចាំបាច់សម្រាប់គ្រួសារ ដែលជាចំណងដ៏សំខាន់មួយទៀតក្នុងសង្គម ព្រោះការនឹកចាំជាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់ ក្នុងការរស់នៅ ក្នុងសហគមន៍។
ព្រះគម្ពីរក៏បានបង្រៀនយើង អំពីតម្លៃនៃការនឹកចាំ អំពីសហគមន៍ផងដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទាននូវពិធីបុណ្យរំលង ដល់ពួកអ៊ីស្រាអែល ដើម្បីឲ្យពួកគេនឹកចាំ អំពីការអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើ ដើម្បីរំដោះពួកគេ ឲ្យរួចពីភាពជាទាសករ នៅទឹកដីអេស៊ីព្ទ(មើល និក្ខមនំ ១២:១-៣០)។ សព្វថ្ងៃនេះ ជនជាតិយូដានៅទូទាំងពិភពលោក នៅតែបន្តនឹកចាំ អំពីពិធីបុណ្យដ៏មានន័យនេះ រៀងរាល់រដូវផ្ការីក។
បុណ្យរំលងក៏មានអត្ថន័យដ៏ជ្រាលជ្រៅ ចំពោះអ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទផងដែរ ព្រោះបុណ្យរំលងតែងតែចង្អុលបង្ហាញមនុស្ស ឲ្យងាកទៅរកព្រះរាជកិច្ចដែលព្រះមែស៊ីបានសម្រេចនៅលើឈើឆ្កាង។ នៅក្នុងពិធីបុណ្យរំលង មុនពេលព្រះគ្រីស្ទសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ព្រះអង្គបានបង្កើតពិធីបុណ្យមួយ នៅតុអាហារ សម្រាប់ឲ្យគេនឹកចាំជារៀងរហូត។ បទគម្ពីរលូកា ២២:១៩ បានចែងថា “ទ្រង់ក៏យកនំបុ័ងមកអរព្រះគុណ ហើយកាច់ប្រទានទៅគេ ដោយព្រះបន្ទូលថា នេះហើយជារូបកាយខ្ញុំ ដែលបានប្រទានមកសំរាប់អ្នករាល់គ្នា ចូរធ្វើបុណ្យនេះ…
ក្តីសង្ឃឹម សម្រាប់ពេលអស់សង្ឃឹម
បញ្ហាសេដ្ឋកិច្ច ជំងឺរាតត្បាត បញ្ហាទំនាក់ទំនង និងបញ្ហាជាច្រើន សុទ្ធតែអាចធ្វើឲ្យយើងធ្លាក់ចូលក្នុងភាពអស់សង្ឃឹម។ សូម្បីតែអ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ ដែលមានការប្តូរផ្តាច់បំផុត ក៏ងាយនឹងជួបពេល ឬរដូវកាលនៃភាពអស់សង្ឃឹម។ ជាក់ស្តែងសាវ័កប៉ុលក៏ធ្លាប់បាននិយាយ អំពីបន្ទុកដែលធ្ងន់ក្រៃលែង ដែលបានធ្វើឲ្យគាត់ និងក្រុមការងារគាត់អស់សង្ឃឹមនឹងនៅរស់(២កូរិនថូស ១:៨)។ ប៉ុន្តែ គាត់បានពន្យល់ថា ការនេះបានកើតឡើង គឺដើម្បីឲ្យគាត់បានរៀនពឹងផ្អែកទៅលើព្រះជាម្ចាស់ ជាជាងពឹងផ្អែកខ្លួនឯង(ខ.៩)។
ការស្វែងរកក្តីសង្ឃឹម ក្នុងពេលអស់សង្ឃឹម គឺពិតជាចាំបាច់ណាស់។ ប៉ុន្តែ ដូចដែលលោកប៊ីល ក្រោឌ័រ(Bill Crowder)ដែលជាគ្រូបង្រៀនព្រះគម្ពីរ នៃព័ន្ធកិច្ចនំម៉ាណា បានចង្អុលបង្ហាញ ក្នុងទំព័រសៀវភៅនេះ មានភាពអស់សង្ឃឹមមួយប្រភេទ ដែលពិតជាអាចប្រែក្លាយជាក្តីសង្ឃឹមពិតប្រាកដ សម្រាប់ថ្ងៃថ្មី ផ្លូវថ្មី និងក្តីសង្ឃឹម ដែលស្ថិតស្ថេរជារៀងរហូត។
សូមបំពេញទម្រង់ខាងក្រោម ដើម្បីទាញយកសៀវភៅនេះ ដោយឥតគិតថ្លៃ។
[contact-form-7 id="134513" title="Form for DS: Hope for desperate time"]
បទចម្រៀងដែលនាំឲ្យផ្លាស់ប្តូរ
តើបដិវត្តន៍ផ្ទុះឡើងដោយសាអ្វី? តើដោយសារកាំភ្លើង គ្រាប់បែក ឬការធ្វើសង្រ្គាមវាយឆ្មក់? នៅចុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៨០ នៅប្រទេសអេស្តូនា គេបានប្រើបទចម្រៀង ដើម្បីបញ្ឆេះឲ្យបដិវត្តន៍មួយផ្ទុះឡើង។ បន្ទាប់ពីប្រជាជននៅប្រទេសនេះបានរស់នៅក្រោមការគៀបសង្កត់របស់សហភាពសូវៀតអស់ជាច្រើនទសវត្សរ៍ ចលនាមួយចាប់ផ្តើមឡើង ដោយការច្រៀងចម្រៀងស្នេហាជាតិ ដែលមានបទជាបន្តបន្ទាប់។ បទចម្រៀងទាំងនេះបានធ្វើឲ្យ “បដិវត្តន៍បទចម្រៀង” ចាប់កំណើតឡើង ដោយមានតួនាទីដ៏សំខាន់ នៅក្នុងការធ្វើឲ្យប្រទេសអេស្តូនាមានឯករាជ្យឡើងវិញ នៅឆ្នាំ១៩៩១។
មានវេបសាយមួយបានពិពណ៌នា អំពីចលនានេះថា “វាជាចលនាបដិវត្តន៍អហឹង្សា ដែលបានផ្តួលរំលំការគ្រប់គ្រងមួយ ដែលមានពេញដោយហឹង្សា។ ប៉ុន្តែ ការច្រៀងបទម្រៀង តែងតែបានធ្វើជាកម្លាំងសាមគ្គីដ៏សំខាន់មួយ សម្រាប់ជនជាតិអេស្តូនា ខណៈពេលដែលពួកគេបានស៊ូទ្រាំនឹងការគ្រប់គ្រងរបស់សហភាពសូវៀតអស់រយៈពេល៥០ឆ្នាំ”។
តន្រ្តីក៏អាចមានតួនាទីដ៏សំខាន់ នៅក្នុងការជួយយើង ឲ្យអាចឆ្លងកាត់ពេលដ៏ពិបាក។ ប្រហែលមកពីហេតុនេះហើយ បានជាបទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានប៉ះពាល់ចិត្តយើងម្តងហើយម្តងទៀត។ មានពេលមួយ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងកំពុងតែស្ថិតក្នុងពេលដ៏ខ្មៅងងឹត បានជាគាត់បន្លឺសម្លេងច្រៀងឡើងថា “ឱព្រលឹងអញអើយ ហេតុអ្វីបានជាត្រូវបង្អោនចុះ ហើយមានសេចក្តីរសាប់រសល់នៅក្នុងខ្លួនដូច្នេះ ចូរសង្ឃឹមដល់ព្រះចុះ ដ្បិតអញនឹងបានសរសើរ ដល់ទ្រង់ទៀត ដោយព្រោះព្រះភក្ត្រទ្រង់ដែលតែងតែជួយ”(ទំនុកដំកើង ៤២:៥)។ ពេលដែលលោកអេសាភដែលជាអ្នកដឹកនាំកម្មវិធីថ្វាយបង្គំ ស្ថិតក្នុងរដូវកាលនៃការខកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង គាត់ក៏បានរំឭកខ្លួនឯងថា “ប្រាកដមែន ព្រះទ្រង់ប្រព្រឹត្តល្អ ដល់សាសន៍អ៊ីស្រាអែល គឺដល់អស់អ្នកដែលមានចិត្តត្រចះ”(៧៣:១)។
ស្ថិតក្នុងពេលដ៏ពិបាក សូមយើងចូលរួមជាមួយអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង នៅក្នុងការច្រៀងចម្រៀងចេញពីចិត្តយើង ដែលនាំឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរ។ បទចម្រៀងនៃការផ្លាស់ប្តូរនេះ អាចជម្នះភាពអស់សង្ឃឹម និងការភាន់ភាំង ដោយជំនឿ លើសេចក្តីស្រឡាញ់…
ជំនាញដ៏អស្ចារ្យ
អ្នកដឹកនាំក្រុមចម្រៀងមហាវិទ្យាល័យរបស់យើងបានដឹកនាំក្រុម និងបានប្រគុំបទចម្រៀងជាមួយយើង ដោយលេងព្យាណូ។ គាត់បានថ្លឹងថ្លែងការទទួលខុសត្រូវទាំងនេះ យ៉ាងប៉ិនប្រសប់។ ពេលដែលការប្រគុំតន្រ្តីមួយបានបញ្ចប់ មើលទៅគាត់ដូចជាមានភាពហត់នឿយណាស់ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានសួរសុខទុក្ខគាត់។ គាត់ក៏បានឆ្លើយតបថា គាត់មិនដែលបានធ្វើដូចនេះពីមុនមកទេ។ បន្ទាប់មកគាត់ក៏បានរៀបរាប់ថា គាត់ពិបាកលេងព្យាណូនោះឲ្យត្រូវតុង ហេតុនេះហើយ ក្នុងការប្រគុំតន្រ្តីនេះទាំងមូល គាត់បានលេងព្យាណូនេះ ដោយប្រើឃីពីផ្សេងគ្នា ដោយដៃម្ខាងលេងឃីមួយ ហើយដៃម្ខាង លេងឃីមួយទៀត។ ខ្ញុំមានការស្ញើចសរសើរ ចំពោះជំនាញដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលរបស់គាត់ ហើយខ្ញុំក៏ស្ងប់ស្ងែងចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ដែលបានបង្កើតមនុស្ស ឲ្យមានសមត្ថភាពដូចនេះ។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីស្តេចដាវីឌដែលបានបង្ហាញចេញនូវព្រះទ័យស្ងប់ស្ងែងលើសនេះទៀត ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ដោយបន្លើសំឡេងឡើងថា “ទូលបង្គំនឹងអរព្រះគុណដល់ទ្រង់ ដ្បិតទ្រង់បានបង្កើតទូលបង្គំមកយ៉ាងគួរកោត គួរអស្ចារ្យ ឯស្នាដៃនៃទ្រង់ ក៏សុទ្ធតែអស្ចារ្យទាំងអស់ ព្រលឹងទូលបង្គំក៏ដឹងច្បាស់ហើយ(ទំនុកដំកើង ១៣៩:១៤)។ ទោះយើងមានភាពស្ងប់ស្ងែងចំពោះសមត្ថភាពរបស់មនុស្ស ឬភាពអស្ចារ្យនៃធម្មជាតិក្តី សូមយើងចាំថា ភាពអស្ចារ្យនៃស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះ សុទ្ធតែបាននាំយើងឲ្យងាកទៅរកព្រះអង្គ ដែលជាព្រះអាទិកររបស់យើង។
ថ្ងៃណាមួយ ពេលណាយើងបានចូលក្នុងព្រះវត្តមានព្រះ ក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ យើងនឹងបានឃើញមនុស្សគ្រប់ជំនាន់ថ្វាយបង្គំព្រះអង្គ ដោយពោលឡើងថា “ឱព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះនៃយើងរាល់គ្នាអើយ ទ្រង់គួរនឹងទទួលសិរីល្អ កិត្តិនាម និងព្រះចេស្តា ដ្បិតទ្រង់បានបង្កើតរបស់សព្វសារពើមក ហើយគឺដោយបំណងព្រះហឫទ័យទ្រង់ហើយ ដែលរបស់ទាំងនោះបានកើតមក ហើយមាននៅផង”(វិវរណៈ ៤:១១)។ ជំនាញដ៏អស្ចារ្យដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានយើង និងសម្រស់ដ៏អស្ចារ្យទាំងឡាយ ដែលព្រះអង្គបានបង្កើត…