រឹងមំាដូចដែកថែប ហើយស្រទន់ដូចក្រណាត់កាំម្ញី
លោកខាល ស៊ែនបឺក(Carl Sandburg) គឺជាអ្នកនិពន្ធកំណាព្យដ៏ល្បី ដែលបានសរសេរ អំពីលោកអ័ប្រាហាំ លីនខិន(Abraham Lincoln)ដែលជាអតីតប្រធានាធិបតីអាមេរិកថា “គេកម្រនឹងបានអានរឿងនៃមនុស្សជាតិ ដែលនិយាយអំពីបុរសម្នាក់ដែលបានចាប់កំណើតនៅលើផែនដី ដោយមានចិត្តខ្លាំងដូចដែកថែប ហើយស្រទន់ដូចក្រណាត់កាំម្ញី … គាត់ជម្នះខ្យល់ព្យុះដ៏អាក្រក់ ដោយចិត្តដែលមានសន្តិភាព ដែលមិនអាចពិពណ៌នាបាន ហើយក៏មានភាពឥតខ្ចោះផង”។ គេបានប្រើពាក្យ “ដែកថែប និងក្រណាត់កាំម្ញី” ដើម្បីពិពណ៌នា អំពីរបៀបដែលលោកលីនខិនបានធ្វើឲ្យមានតុល្យភាព នៅក្នុងការកាន់អំណាចរបស់គាត់ ដោយមានការយោគយល់ចំពោះបុគ្គលម្នាក់ៗ ដែលស្រេកឃ្លានសេរីភាព។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មានតែអង្គបុគ្គលម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត ដែលបានធ្វើឲ្យមានតុល្យភាព រវាងភាពរឹងមាំ និងភាពស្រទន់ ឬរវាងអំណាច និងការអាណឹត។ អង្គបុគ្គលនោះគឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ ក្នុងបទគម្ពីរយ៉ូហាន ជំពូក៨ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវប្រឈមមុខដាក់អ្នកដឹកនាំសាសនា ដែលកំពុងកាត់ទោសស្រ្តីម្នាក់ដែលបានប្រព្រឹត្តអំពើផឹតក្បត់ ទ្រង់បានបង្ហាញនូវភាពរឹងមាំដូចដែកថែប និងភាពស្រទន់ដូចក្រណាត់កាំម្ញី។ ទ្រង់បានបង្ហាញភាពរឹងមាំដូចដែក ដោយប្រឈមមុខដាក់ការទាមទារបស់ហ្វូងមនុស្សដែលស្រេកឃ្លានការបង្ហូរឈាម ដោយបង្វែរអារម្មណ៍ពួកគេ ឲ្យងាកមកមើលអំពើបាបរបស់ខ្លួនឯងវិញ។ គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលទៅកាន់ពួកគេថា “អ្នកណាដែលគ្មានបាបសោះ ចូរឲ្យអ្នកនោះចោលនាងនឹងថ្មជាមុនគេចុះ”(ខ.៧)។ បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូវក៏បានបង្ហាញនូវសេចក្តីអាណឹតដ៏ស្រទន់ដូចក្រណាត់កាំម្ញី ដោយប្រាប់ស្រ្តីនោះថា “ខ្ញុំក៏មិនកាត់ទោសនាងដែរ អញ្ជើញទៅចុះ តែកុំធ្វើបាបទៀតឡើយ”(ខ.១១)។
កាលណាយើងបង្ហាញឲ្យគេឃើញភាពរឹងមាំ និងភាពស្រទន់របស់ទ្រង់ តាមរយៈការឆ្លើយតបរបស់យើងចំពោះអ្នកដទៃ នោះរឿងនេះអាចបង្ហាញថា ព្រះវរបិតាកំពុងតែធ្វើការនៅក្នុងយើង ដោយកែប្រែយើងឲ្យមានលក្ខណៈកាន់តែដូចព្រះយេស៊ូវ។ យើងអាចបង្ហាញលោកិយ…
មានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនឯងតូច
លោកដេវីឌ លីន(David Lean) ជាអ្នកផលិតខ្សែភាពយន្តរឿង លោកឡរិន នៃទឹកដីអារ៉ាប់ ។ អ្នករិះគន់ខ្សែភាពយន្តជាលក្ខណៈអាជីពជាច្រើននាក់បានទទួលស្គាល់ថា ខ្សែភាពយន្តនេះស្ថិតក្នុងចំណោមខ្សែភាពយន្តដែលអស្ចារ្យបំផុត នៅគ្រប់សម័យ។ រឿងនេះបានបង្ហាញទេសភាពដ៏ស្រស់ស្អាតនៃវាលរហោស្ថាននៅតំបន់អារ៉ាប់ ហើយមានឥទ្ធិពលមកលើអ្នកផលិតខ្សែភាពយន្តមួយជំនាន់ ដែលរាប់បញ្ចូលលោកស្ទីវិន ស្ពេលបឺក(Steven Spielberg) ដែលជាអ្នកដឹកនាំរឿងដែលបានទទួលពានរង្វាន់អូស្កា។ លោលស្ពេលបឺកបានមានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំបានទទួលការជំរុញចិត្ត ពេលខ្ញុំបានមើលរឿងនេះ ជាលើកទីមួយ។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំនៅតូចណាស់។ វានៅតែធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំនៅតូចណាស់។ ហើយនេះជារង្វាស់មួយនៃភាពអស្ចារ្យរបស់វា”។
សម្រាប់ខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់ ភាពធំសម្បើមនៃស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនខ្ញុំតូចណាស់។ គឺនៅពេលដែលខ្ញុំមើលទៅមហាសមុទ្រ ឬជិះយន្តហោះពីលើភ្នំទឹកកកនៅតំបន់ប៉ូល ឬក៏គយគន់ផ្ទៃមេឃពេលយប់ងងឹត ដែលមានផ្កាយរាប់ពាន់លាន។ បើសិនជាចក្រវាលដែលព្រះបានបង្កើត មានភាពធំសម្បើមយ៉ាងនេះហើយ ចុះទំរាំតែព្រះអាទិករដែលបានមានបន្ទូលឲ្យវាចេញជារូបរាង្គឡើង តើទ្រង់កាន់តែមានភាពធំអស្ចារ្យយ៉ាងណា?
ស្តេចដាវីឌក៏បានប្រកាស អំពីភាពធំប្រសើររបស់ព្រះ និងភាពតូចតាចរបស់មនុស្សយ៉ាងដូចនេះថា “នោះតើមនុស្សជាអ្វី ដែលទ្រង់នឹករឭកដល់គេ ហើយកូនមនុស្សផង ដែលទ្រង់ប្រោសដូច្នេះ”(ទំនុកដំកើង ៨:៤)។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានលើកទឹកចិត្តយើង ដោយមានបន្ទូលធានាថា “ចូរពិចារណាពីសត្វស្លាបនៅលើអាកាស វាមិនសាបព្រោះ មិនច្រូតកាត់ ឬប្រមូលដាក់ក្នុងជង្រុកផង តែព្រះវរបិតានៃអ្នក ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ទ្រង់ចិញ្ចឹមវា ឯអ្នករាល់គ្នា តើគ្មានដំឡៃលើសជាងសត្វទាំងនោះទេឬអី?”(ម៉ាថាយ ៦:២៦)។
ខ្ញុំប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនខ្ញុំតូច…
តើដើម្បីសេចក្តីស្រឡាញ់ ឬដើម្បីលុយ?
កវីកំណាព្យអៀរឡង់ ឈ្មោះអូស្កា វាយ(Oscar Wilde) បានមានប្រសាសន៍ថា “កាលពីក្មេង ខ្ញុំគិតថា លុយជាវត្ថុដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិត។ ឥឡូវនេះ ដល់ពេលខ្ញុំមានវ័យចាស់ជាងមុន ខ្ញុំក៏បានដឹងថា លុយពិតជាសំខាន់បំផុតមែន”។ តាមពិត គាត់គ្រាន់តែនិយាយលេងទេ។ គាត់រស់នៅបានតែ៤៦ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ ដូចនេះ គាត់មិនបានឆ្លងកាត់វ័យចាស់នៅឡើយទេ។ គាត់ពិតជាដឹងច្បាស់ថា មនុស្សមិនត្រូវរស់នៅ ដើម្បីលុយឡើយ។
លុយជារបស់បណ្តោះអាសន្នប៉ុណ្ណោះ។ វានៅជាមួយយើងតែមួយភ្លែត ហើយក៏ទៅចោលយើងបាត់។ ដូចនេះ យើងមិនត្រូវរស់នៅដើម្បីវា ឬដើម្បីរបស់អ្វីដែលវាអាចទិញនោះឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនមនុស្ស នៅក្នុងជំនាន់របស់ទ្រង់ ទាំងអ្នកមាន និងអ្នកក្រ ឲ្យកែប្រែផ្នត់គំនិត ដែលពួកគេមានចំពោះទ្រព្យសម្បត្តិ។ ក្នុងបទគម្ពីរលូកា ១២:១៥ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “ចូរប្រយ័ត្ន ហើយខំចៀសពីសេចក្តីលោភចេញ ដ្បិតជីវិតនៃមនុស្សមិនស្រេចនឹងបានទ្រព្យសម្បត្តិជាបរិបូរទេ”។ ក្នុងវប្បធម៌របស់យើងសព្វថ្ងៃ មនុស្សចូលចិត្តផ្តោតទៅលើការស្វែងរករបស់ទ្រព្យឲ្យកាន់តែច្រើន និងស្វែងរករបស់ថ្មីៗ និងល្អជាងមុន បានជាយើងត្រូវមានការស្កប់ចិត្ត និងត្រូវផ្លាស់ប្តូរផ្នត់គំនិត ដែលយើងមានចំពោះលុយ និងទ្រព្យសម្បត្តិ។
ពេលដែលបុរសអ្នកមានម្នាក់បានជួបព្រះយេស៊ូវ គាត់បានដើរចេញពីទ្រង់ ដោយទឹកមុខក្រៀមក្រំ ព្រោះគាត់មានទ្រព្យសម្បត្តិជាច្រើន ដែលគាត់មិនចង់លះបង់(លូកា ១៨:១៨-២៥) ប៉ុន្តែ លោកសាខេ ដែលជាអ្នកយកពន្ធបានលះបង់ទ្រព្យសម្បត្តិជាច្រើន ដែលគាត់បានខិតខំរក ពេញមួយជីវិតគាត់(លូកា ១៩:៨)។ និយាយរួម លោកសាខេបានប្រែចិត្ត…
កីឡាបាល់ទាត់ និងអ្នកគង្វាល
មុនពេលការប្រកួតបាល់ទាត់អង់គ្លេស ទស្សនិកជនទំាងឡាយបានច្រៀងចម្រៀងរបស់ក្រុមដែលខ្លួនគាំទ្រ។ ការច្រៀងចម្រៀងនេះ ជាធាតុផ្សំដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍របស់កីឡាបាត់ទាត់អង់គ្លេស។ បទចម្រៀងទាំងនោះ គឺរាប់ចាប់តាំងពីបទរីករាយ(បទ“សប្បាយគ្រប់គ្នា”) ដល់បទចម្លែក(បទ “ពពុះសាប៊ូដែលរសាត់ឥតឈប់”) និងបទដែលគួរឲ្យភ្ញាកផ្អើល។ ឧទាហរណ៍ បទទំនុកដំកើង ជំពូក២៣ គឺជាបទចម្រៀងប្រចាំក្រុម វេស ប្រូមវីជ អាលបីយ៉ុន។ គេបានដាក់តាំងបទគម្ពីរទំនុកដំកើងជំពូក២៣នេះ នៅច្រកទ្វារខាងមុខស្តាត របស់ក្រុមមួយនេះ ដោយប្រកាស់អំពីអ្នកគង្វាលដ៏ល្អ អស្ចារ្យ និងធំបំផុត ទៅដល់មនុស្សគ្រប់គ្នាដែលមកទស្សនានៅ ស្តាត “វេស ប្រោន បេគគីស”។
ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើងជំពូក២៣ ស្តេចដាវីឌមានបន្ទូលថា “ព្រះយេហូវ៉ាជាអ្នកគង្វាលខ្ញុំ”(ខ.១)។ ក្រោយមក កណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អម៉ាថាយក៏បានចែងផងដែរថា “កាល[ព្រះយេស៊ូវ]ទ្រង់ឃើញហ្វូងមនុស្សហើយ នោះទ្រង់មានព្រះហឫទ័យក្តួលអាណិតដល់គេ ដ្បិតគេល្វើយ ហើយខ្ចាត់ខ្ចាយ ដូចហ្វូងចៀម ដែលឥតអ្នកគង្វាល”(ម៉ាថាយ ៩:៣៦)។ ហើយក្នុងបទគម្ពីរ យ៉ូហាន ជំពូក១០ ព្រះយេស៊ូវបានប្រកាស់ អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ និងព្រះទ័យទុកដាក់ ចំពោះមនុស្សដែលជាចៀម ក្នុងជំនាន់របស់ទ្រង់។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា “ខ្ញុំជាអ្នកគង្វាលល្អ ឯអ្នកគង្វាលល្អ ក៏ស៊ូតែប្តូរជីវិតជំនួសចៀម”(ខ.១១)។ ព្រះយេស៊ូវមានព្រះទ័យអាណឹតចំពោះហ្វូងមនុស្សដែលបានដើរតាមទ្រង់ បានជាទ្រង់ឆ្លើយតប ចំពោះតម្រូវការរបស់ពួកគេ ហើយទីបំផុត ទ្រង់ក៏បានលះបង់ព្រះជន្មជំនួសយើងរាល់គ្នា។
ឃ្លា “ព្រះអម្ចាស់ជាអ្នកគង្វាលរបស់ខ្ញុំ” គឺលើសពីទំនុកចម្រៀងសម័យបុរាណ ឬពាក្យស្លោកដ៏ឆ្លាតវ័យ។…
ចានគោមនៃទឹកភ្នែក
នៅទីក្រុងបូស្តុន រដ្ឋម៉ាសាឈូសេត មានផ្លាកមួយដែលមានចំណងជើងថា “ការឆ្លងកាត់ចានគោមនៃទឹកភ្នែក”។ ផ្លាកនេះបានរំឭក អំពីអ្នកដែលហ៊ានធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់មហាសមុទ្រអាត្លង់ទិច ដើម្បីគេចចេញពីការស្លាប់ ក្នុងអំឡុងពេលនៃគ្រោះអត់ឃ្លានផ្លែដំឡូងបារាំងនៅប្រទេសអៀរឡង់ នៅចុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៨៤០។ មានមនុស្សជាងមួយលាននាក់បានស្លាប់នៅក្នុងគ្រោះធម្មជាតិនោះ ខណៈពេលដែលមនុស្សជាងមួយលានទៀត បានបោះបង់ចោលផ្ទះសំបែង ដើម្បីធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់មហាសមុទ្រអាត្លង់ទិច ទៅសហរដ្ឋអាមេរិក។ លោកចន បូយល អូ រេលី(John Boyle O’Reilly) បានហៅរឿងនេះថា “ចានគោមនៃទឹកភ្នែក”។ ដោយសារអ្នកដំណើរទាំងនោះមានការស្រេកឃ្លាន និងការឈឺចាប់ ពួកគេបានស្វែងរកក្តីសង្ឃឹម ក្នុងអំឡុងពេលដ៏អស់សង្ឃឹម។
ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៥៥ ស្តេចដាវីឌបានរៀបរាប់អំពីរបៀបដែលទ្រង់ដេញតាមក្តីសង្ឃឹម។ យើងមិនដឹងថា កាលនោះ ទ្រង់កំពុងតែជួបការគំរាមកំហែងអ្វីឡើយ តែទម្ងន់នៃទុក្ខលំបាករបស់ទ្រង់ គឺល្មមនឹងធ្វើឲ្យទ្រង់បាក់ទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង(ខ.៤-៥)។ ពេលនោះ ទ្រង់ក៏បានអធិស្ឋាន សូមជំនួយពីព្រះជាម្ចាស់ បានជាទ្រង់ពោលថា “ឱបើសិនណាជាមានស្លាបដូចជាព្រាបទៅរ៉ា នោះអញនឹងហើរចេញទៅ ឲ្យបានសេចក្តីសុខ”(ខ.៦)។
យើងក៏ប្រហែលជាចង់រត់គេចទៅរកកន្លែងមានសុវត្ថិភាព ក្នុងពេលដ៏ឈឺចាប់ ដូចស្តេចដាវីឌផងដែរ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បន្ទាប់ពីទ្រង់បានពិចារណាអំពីទុក្ខលំបាករបស់ទ្រង់ហើយ ទ្រង់ក៏បានសម្រេចព្រះទ័យរត់ទៅរកព្រះរបស់ទ្រង់ ជាជាងរត់គេចពីការឈឺចាប់ គឺដូចដែលទ្រង់បានបន្លឺសម្លេងច្រៀងថា “ចំណែកខ្ញុំនឹងអំពាវនាវដល់ព្រះ ហើយព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់នឹងជួយសង្គ្រោះខ្ញុំ”(ខ.១៦)។
ពេលដែលបញ្ហាចូលមកដល់ សូមចាំថាព្រះនៃការកម្សាន្តចិត្តគ្រប់យ៉ាង ទ្រង់អាចនាំអ្នកឆ្លងកាត់ពេលដ៏ងងឹត និងការភ័យខ្លាចដែលជ្រៅបំផុតរបស់អ្នក។ ទ្រង់បានសន្យាថា ថ្ងៃណាមួយ ទ្រង់នឹងជូតទឹកភ្នែកយើងឲ្យអស់(វិវរណៈ ២១:៤)។ ការធានានេះនឹងជួយឲ្យយើងកាន់តែមានភាពរឹងមាំ…
ពិបាកដូចត្រូវភ្លើងឆេះ
លោកអូស ហ្គីណេស(Os Guinness) បាននិពន្ធសៀវភៅមានចំណងជើងថា ការត្រាសហៅ ។ ក្នុងសៀវភៅនេះ គាត់បានពិពណ៌នា អំពីពេលដែលលោកវីនស្ទុន ឆឺឈីល(Winston Churchill) បានទៅវិស្សមកាលជាមួយមិត្តភក្តិគាត់ នៅភាគខាងត្បូងនៃប្រទេសបារាំង ដោយអង្គុយនៅក្បែរកន្លែងដុតភ្លើង ដើម្បីកម្តៅខ្លួនគាត់ ក្នុងពេលយប់ដ៏រងា។ ពេលអតីតនាយករដ្ឋមន្រ្តីរូបនេះ មើលទៅភ្លើងដែលកំពុងតែឆេះ គាត់ក៏បានឃើញអង្កត់ឱសដើមស្រល់ ដែលកំពុងតែ “ប្រេះបែក ដោយបញ្ចេញសម្លេងឈីតៗ ហើយព្រោះជ័រចេញមកក្រៅ ដូចមនុស្សស្តោះទឹកមាត់។ ភ្លាមៗនោះ គាត់ក៏និយាយថា គាត់ដឹងថា ហេតុអ្វីបានជាអង្កត់ឱសនោះស្តោះទឹកមាត់ ព្រោះគាត់ដឹងថា ការដែលត្រូវភ្លើងឆេះមានការពិបាកប៉ុណ្ណា”។
ទុក្ខលំបាក ភាពអសង្ឃឹម គ្រោះថ្នាក់ ទុក្ខព្រួយ និងផលវិបាកនៃការប្រព្រឹត្តខុសរបស់យើង សុទ្ធតែអាចធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ពិបាកដូចត្រូវភ្លើងឆេះ។ កាលៈទេសៈដ៏ពិបាកធ្វើឲ្យចិត្តយើងបាត់បង់អំណរ និងសន្តិភាពបន្តិចម្តងៗ។ ពេលដែលស្តេចដាវីឌបានទទួលផលវិបាក នៃអំពើបាបដែលទ្រង់បានប្រព្រឹត្ត ទ្រង់ក៏បានសរសេរនៅក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើងថា “កាលទូលបង្គំបានស្ងៀមនៅ នោះឆ្អឹងទូលបង្គំបានខ្សោះទៅ ដោយសារដំងូរដែលទូលបង្គំថ្ងូរជាដរាបរាល់ថ្ងៃ… ធាតុទឹករបស់ទូលបង្គំបានត្រឡប់ទៅជារីងហួត ដូចជារដូវក្តៅ”(ទំនុកដំកើង ៣២:៣-៤)។
ក្នុងពេលដ៏ពិបាកបែបនេះ តើយើងត្រូវងាកទៅរកជំនួយ នៅទីណា? តើយើងទៅរកក្តីសង្ឃឹមនៅទីណា? សាវ័កប៉ុលបានជួបការលំបាកជាច្រើន នៅក្នុងការងារបម្រើព្រះ បានជាគាត់សរសេរថា “ដែលយើងខ្ញុំត្រូវគេសង្កត់សង្កិនគ្រប់ជំពូក តែមិនទ័លផ្លូវឡើយ មានសេចក្តីវិលវល់ តែមិនទ័លគំនិតទេ។ មានគេធ្វើទុក្ខ តែមិនមែនត្រូវចោលនៅម្នាក់ឯងទេ ត្រូវគេវាយដួលស្តូក…
បេសកកម្មជួយសង្រ្គោះ ដ៏អស្ចារ្យបំផុត
កាលពីថ្ងៃទី១៨ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ ១៩៥២ មានខ្យល់ព្យុះដ៏កាចសាហាវមួយបានបក់បោកមក ធ្វើឲ្យនាវា អេស អេស ភែនលេតតុន ដែលជានាវាដឹកប្រេង ដាច់ជាពីរកំណាត់ នៅចម្ងាយប្រហែល១៦គីឡូម៉ែត្រ ពីឆ្នេរសមុទ្ររដ្ឋម៉ាសាឈូសេត។ នៅពេលនោះ មាននាវិកជាង៤០នាក់ បានជាប់នៅក្នុងនាវាដែលកំពុងតែលិចនោះ នៅក្នុងពេលដែលមានខ្យល់ព្យុះ និងទឹករលកដ៏កាចសាហាវ កំពុងតែបក់បោក។
ពេលពួកឆ្មាំសមុទ្របានទទួលដំណឹង អំពីគ្រោះមហន្តរាយនេះ នៅស្ថានីយរបស់ពួកគេ នៅក្រុងឆាថាម រដ្ឋម៉ាសាឈូសេត លោកបឺនី វេបបឺ(Bernie Webber) បានដឹកនាំមនុស្សបីនាក់ បើកនាវាសង្រ្គោះមួយគ្រឿង ទៅជួយនាវិកដែលកំពុងជាប់នៅលើនាវា ដែលកំពុងលិចនោះ ក្នុងស្ថានភាពដែលស្ទើរតែគ្មានសង្ឃឹមទាល់តែសោះ ហើយក៏បាននាំនាវិក៣២នាក់ មករកកន្លែងសុវត្ថិភាព។ សកម្មភាពដ៏ក្លាហាននេះ ត្រូវបានគេចាត់ទុកជាការជួយសង្រ្គោះដ៏អស្ចារ្យបំផុត ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តនៃឆ្មាំសមុទ្រអាមេរិក ហើយនៅឆ្នាំ ២០១៦ គេក៏បានផលិតខ្សែភាពយន្ត ដែលមានចំណងជើងថា ពេលដ៏មានន័យបំផុត ដែលផ្អែកទៅលើហេតុការណ៍នេះ។
ក្នុងបទគម្ពីរលូកា ១៩:១០ ព្រះយេស៊ូវបានប្រកាស់ អំពីព្រះរាជកិច្ចជួយសង្រ្គោះរបស់ទ្រង់ ដោយមានបន្ទូលថា “កូនមនុស្សបានមក ដើម្បីស្វែងរក និងជួយសង្រ្គោះមនុស្សបាត់បង់”។ ឈើឆ្កាង និងការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ គឺជាភស្តុតាងដ៏ប្រសើរបំផុត ដែលបញ្ជាក់ថា ទ្រង់ពិតជាបានមកជួយសង្រ្គោះមនុស្សជាតិមែន ដោយទ្រង់បានផ្ទុកអំពើបាបរបស់យើង នៅលើអង្គទ្រង់ ហើយបានផ្សៈផ្សាមនុស្ស ឲ្យជានឹងព្រះវរបិតា។…
កន្លែងដែលមានសុវត្ថិភាព
ខ្ញុំ និងបងប្រុសរបស់ខ្ញុំ បានចម្រើនវ័យធំឡើង នៅក្នុងតំបន់ជើងភ្នំ ដែលមានមានព្រៃដុះច្រើន ក្នុងរដ្ឋវើជីនាខាងលិច ដែលបានផ្តល់ឲ្យនូវទេសភាពដ៏សម្បូរបែប សម្រាប់ឲ្យយើងធ្វើអ្វី តាមការស្រមើស្រមៃរបស់យើង។ កាលនៅក្មេង យើងបានធ្វើតាមសាច់រឿង ដែលយើងឃើញមានក្នុងរឿងដែលយើងបានអាន និងក្នុងខ្សែភាពយន្តដែលយើងបានទស្សនា ដោយតោងវល្លិធំៗ យោលខ្លួនចុះឡើង ដូចតួអង្គតាហ្សង់ ឬសង់ផ្ទះនៅលើដើមឈើ ដូចក្រុមគ្រួសាររ៉ូប៊ីនសិន ដែលជាជនជាតិស្វីសជាដើម។ ការសាងសង់បន្ទាយទ័ព ក៏ជាអ្វីដែលយើងចូលចិត្តលេងជាងគេផងដែរ ដោយយើងបានកុហក់ខ្លួនឯងថា យើងមានសុវត្ថិភាព រួចពីការវាយប្រហារផ្សេងៗ។ ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក កូនៗរបស់ខ្ញុំក៏បាននាំគ្នាលេងសង់បន្ទាយទ័ព ដោយប្រើភួយ កម្រាលពួក និងខ្នើយកើយ ដើម្បីសាងសង់ “កន្លែងដ៏មានសុវត្ថិភាព” ផ្ទាល់ខ្លួន ប្រឆាំងនឹងសត្រូវក្នុងការស្រមៃរបស់ពួកគេ។ យើងហាក់ដូចជាមានសុភាវគិត ដែលចង់បានកន្លែងលាក់ខ្លួន ដែលយើងអាចមានអារម្មណ៍ថា មានសុវត្ថិភាព និងសុខសាន្ត។
ពេលដែលស្តេចដាវីឌ ដែលជាអ្នកចម្រៀង និងកវីកំណាព្យនៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ស្វែងរកកន្លែងដែលមានសុវត្ថិភាព ទ្រង់បានស្វែងរកកន្លែងជ្រកកោននោះ នៅក្នុងព្រះជាម្ចាស់ គឺមិនបានទៅរកនៅកន្លែងផ្សេងឡើយ។ គឺដូចដែលមានចែងនៅក្នុងបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ៤៦:១-២ ថា “ព្រះទ្រង់ជាទីពឹងជ្រក ក៏ជាកំឡាំងនៃយើងខ្ញុំ ជាជំនួយដែលនៅជាប់ជាមួយក្នុងគ្រាអាសន្ន ហេតុនោះ យើងខ្ញុំនឹងមិនខ្លាចឡើយ”។ ពេលដែលអ្នកពិចារណា អំពីសេចក្តីដែលបានចែងក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ អំពីដំណើរជីវិតរបស់ស្តេចដាវីឌ និងការគំរាមកំហែង ដែលទ្រង់បានជួប ស្ទើរតែជាប្រចាំ…
ការនឿយហត់ នៅក្នុងការអាណិត
អ្នកស្រី អ៊ែន ហ្វ្រែង(Anne Frank) មានឈ្មោះល្បី ដោយសារសៀវភៅកំណត់ហេតុរបស់គាត់ បានពិពណ៌នា អំពីការលាក់ខ្លួនរបស់ក្រុមគ្រួសារគាត់ អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ ក្នុងអំឡុងពេលសង្រ្គាមលោកលើកទី២។ ក្រោយមក ពេលដែលនាងត្រូវគេឃុំឃាំង ក្នុងជំរុំមរណៈរបស់ពួកណាហ្ស៊ី អ្នកដែលជាប់ឃុំជាមួយនាង បាននិយាយថា “ទឹកភ្នែករបស់នាង ដែលបានស្រក់សម្រាប់ពួកគេ មិនដែលចេះរីងស្ងួតឡើយ” វត្តមានរបស់នាង “បានធ្វើជាព្រះពរ សម្រាប់អ្នកដែលស្គាល់នាង”។ ដោយហេតុនេះហើយ អ្នកប្រាជ្ញឈ្មោះ ខេណេត បេលេយ(Kenneth Bailey) បានសន្និដ្ឋានថា អ្នកស្រីអ៊ែន មិនដែលបង្ហាញចេញនូវ “ភាពនឿយហត់ នៅក្នុងការអាណិតឡើយ”។
ភាពនឿយហត់ នៅក្នុងការអាណិត អាចកើតមាន ដោយសារការរស់នៅ ក្នុងលោកិយដែលមានការខ្ទេចខ្ទាំខ្លាំង។ ទុក្ខវេទនាហួសថ្លែងដែលមនុស្សជាតិបានជួបប្រទះ អាចធ្វើឲ្យមនុស្សដែលមានចិត្តសប្បុរសបំផុត ក្នុងចំណោមយើង មានអារម្មណ៍ថា វាជារឿងធម្មតា។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ភាពនឿយហត់ នៅក្នុងការអាណឹត មិនមាននៅក្នុងលក្ខណៈសម្បត្តិរបស់ព្រះយេស៊ូវឡើយ។ បទគម្ពីរម៉ាថាយ ៩:៣៥-៣៦ បានចែងថា “ព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់ក៏យាងទៅដល់គ្រប់ក្រុងគ្រប់ភូមិ ព្រមទាំងបង្រៀនក្នុងសាលាប្រជុំទាំងប៉ុន្មាន ហើយប្រកាសប្រាប់ដំណឹងល្អពីនគរ ទ្រង់ក៏ប្រោសអស់ទាំងជំងឺរោគា និងជរាពិការ ក្នុងពួកបណ្តាជនឲ្យបានជា។ កាលទ្រង់ឃើញហ្វូងមនុស្សហើយ នោះទ្រង់មានព្រះហឫទ័យក្តួលអាណិតដល់គេ ដ្បិតគេល្វើយ ហើយខ្ចាត់ខ្ចាយ ដូចហ្វូងចៀម…
តន្ត្រីដ៏ពិរោះរណ្តំ
ឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំ បានបង្រៀនខ្ញុំឲ្យស្រឡាញ់ដូរតន្ត្រីគ្រប់ប្រភេទ គឺរាប់ចាប់ពីតន្រ្តីជនបទ ដល់តន្រ្តីបុរាណ។ ដូចនេះ បេះដូងខ្ញុំបានលោតយ៉ាងលឿន ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែដើរ ចូលក្នុងមហោស្រពមូស្គូ ដើម្បីស្តាប់តន្រ្តីជាតិប្រទេសរូស្ស៊ី។ មហោស្រពនេះ ស្ថិតក្នុងចំណោមសាលមហោស្រពដែលធំបំផុតរបស់ប្រទេសនេះ។ ខណៈពេលដែលអ្នកដឹកនាំវង់តន្រ្តីកំពុងតែនាំតន្ត្រីករទាំងឡាយ ឲ្យប្រគុំបទដ៏ល្បីល្បាញរបស់លោកឆាយកូស្គី(Tchaikovsky) ភ្លេងក៏ឡើងសម្លេងបន្តិចម្តងៗ លាន់ឡើង កាន់តែពិរោះរណ្តំ។ ពេលនោះជាពេលដ៏អស្ចារ្យ ហើយទស្សនិកជនក៏បានក្រោកឡើយទះដៃសរសើរ។
ព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធទាំងមូល គឺប្រៀបបាននឹងតន្ត្រីដែលបានប្រគំឡើង ដោយភាពពិរោះរណ្តំ ដែលអស្ចារ្យបំផុត ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត គឺនៅត្រង់ចំណុច ដែលព្រះយេស៊ូវសុគតនៅលើឈើឆ្កាង និងមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ។ បន្ទាប់ពីអ័ដាម និងនាងអេវ៉ាបានធ្លាក់ចូលក្នុងអំពើបាប ក្នុងសួនច្បាអេដែន ព្រះទ្រង់ក៏បានសន្យាថា នឹងប្រទានព្រះដ៏ប្រោសលោះមួយអង្គ(លោកុប្បត្តិ ៣:១៥)។ ហើយខ្លឹមសារមួយនេះ ក៏បានបន្តនៅក្នុងបទគម្ពីរសញ្ញាថ្មីទំាងមូល។ ព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ទ្រង់ បានបង្ហាញនៅក្នុងកូនចៀម នៃបទរំលង(និក្ខមនំ ១២:២១) ក្តីសង្ឃឹមរបស់ពួកហោរា(១ពេត្រុស ១:១០) និងការស្រេកឃ្លាននៃរាស្រ្តរបស់ព្រះ។
បទគម្ពីរ១យ៉ូហាន ៤:១៤ បានបញ្ចាក់ថា “យើងបានឃើញ ក៏ធ្វើបន្ទាល់ថា ព្រះវរបិតាបានចាត់ព្រះរាជបុត្រាមក ធ្វើជាព្រះអង្គសង្គ្រោះនៃមនុស្សលោក”។ តើយើងបានឃើញ និងធ្វើបន្ទាល់ដោយរបៀបណា? ព្រះទ្រង់បានសម្រេចព្រះបន្ទូល ដែលបានសន្យាថា នឹងសង្រ្គោះលោកិយដែលមានបាប នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវសុគត ហើយមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ដើម្បីអត់ទោសបាបឲ្យយើង ហើយផ្សះផ្សាយើងឲ្យជាងនឹងព្រះអាទិកររបស់យើង។ ហើយថ្ងៃណាមួយ ទ្រង់នឹងយាងមកវិញ ហើយស្អាងស្នាព្រះហស្តរបស់ទ្រង់ទំាងមូលឡើងវិញ។…