សេចក្តីសង្ឃឹម ពេលជួបការលំបាក
ពេលដែលស្វាមីរបស់ខ្ញុំសង់សំយ៉ាប នៅពីមុខផ្ទះយើង គាត់ក៏បានរំពឹងថា នៅថ្ងៃណាមួយសត្វចាបអាចមកធ្វើសំបុក នៅលើសំយ៉ាបនោះ។ ដូចនេះគាត់ក៏បានសង់កំពូល នៅគៀនជ្រុងសរសរសំយ៉ាប។ ក្រោយមកយើងសើចសប្បាយ ពេលយើងឃើញពួកចាបរ៉ូប៊ីនកំពុងព្យាយាមសង់ផ្ទះថ្មីរបស់ពួកវា ពីលើសំយ៉ាបនេះ។ យើងឃើញមានស្មៅជាច្រើនគរលើគ្នា នៅលើដំបូលសំយ៉ាប ដែលពួកវាបានពាំមកដាក់។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីភ្លៀងបានធ្លាក់ជាប់គ្នាពីរថ្ងៃ យើងក៏ឃើញមានសំបុកមួយបានបង្ហាញរូប រាង្គ នៅចំកន្លែងដែលយើងមិននឹកស្មានដល់។ ដោយសារតែភ្លៀងមិនដាច់ ទើបមេចាបនោះអាចធ្វើឲ្យសំបុករបស់ខ្លួនបិទភ្ជាប់គ្នាយ៉ាងជាប់លាប់។ សត្វបក្សីនោះបានប្តូប្តេជ នៅក្នុងការធ្វើទ្រនំថ្មីរហូតបានសម្រេច ដោយចាក់ស្មៅលាយជាមួយនឹងមែកឈើតូចៗ។ វាមានភាពអត់ធ្មត់យ៉ាងខ្លាំង។
ការអត់ធ្មត់ នាំឲ្យមានការលើកទឹកចិត្ត! យើងអាចមានចិត្តនឿយណាយ និងបាក់ទឹកចិត្ត ដោយសារយើងជួបប្រទះទុក្ខលំបាក ពេលយើងព្យាយាមរស់នៅក្នុងជីវិតដែលថ្វាយព្រះកិត្តនាមដល់ព្រះគ្រីស្ទ។ តែពេលណាយើងឆ្លងកាត់ទុក្ខលំបាក ដោយពឹងផ្អែកលើព្រះ នោះទ្រង់ប្រទានកម្លាំងឲ្យយើងបន្តដំណើរទៅមុខទៀត ទោះបញ្ហារបស់យើងមិនទាន់មានដំណោះស្រាយក៏ដោយ។ បទគម្ពីរ កាឡាទី ៦:៩ បានរំព្ញកយើងថា “កុំឲ្យណាយចិត្តនឹងធ្វើការល្អឡើយ” ហើយលើកទឹកចិត្តយើង កុំឲ្យឈប់ធ្វើការល្អ។
តើព្រះនៃក្តីស្រឡាញ់របស់យើង កំពុងតែប្រើការលំបាក ក្នុងជីវិតយើង ដើម្បីបង្កើតឲ្យមានសេចក្តីស៊ាំថ្នឹកឬ? ចូរអនុញ្ញាតឲ្យទ្រង់បង្កើតសេចក្តីសង្ឃឹម នៅក្នុង និងតាមរយៈបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់យើង(រ៉ូម ៥:៣-៤)។_Cindy Hess Kasper
ចូរទុកចិត្តខ្ញុំ
ពេលមីង និងពូរបស់ខ្ញុំបាននាំខ្ញុំទៅបឹងមីឈីហ្គិន(Michigan) ខ្ញុំគ្រាន់តែជាក្មេងស្រីដ៏តូចម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ។ ពេលដែលបងប្អូនជីដូនមួយរបស់ខ្ញុំមួយចំនួន បានចូលជ្រៅទៅក្នុងទឹករលក ដោយមិនខ្លាចគ្រោះថ្នាក់ ខ្ញុំកំពុងតែលេងនៅក្បែរមាត់ច្រាំង។ បន្ទាប់មកពូនម(Norm) ក៏បានសួរខ្ញុំថា “តើក្មួយចេះហែលទឹកទេ?” ខ្ញុំក៏ឆ្លើយថា “ក្មួយមិនចេះទេ”។ គាត់ក៏ប្រាប់ថា “កុំភ័យអី ពូនឹងនាំក្មួយទៅក្នុងទឹក”។ ខ្ញុំក៏បដិសេធថា “តែទឹកជ្រៅណាស់”។ គាត់ក៏បានផ្តល់ការធានាថា “សូមគ្រាន់តែតោងពូឲ្យជាប់ទៅបានហើយ។ តើក្មួយទុកចិត្តពូទេ?” បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានកាន់ដៃគាត់ ហើយយើងក៏ចាប់ផ្តើមដើរឆ្ពោះទៅរកទឹកបឹងនោះ។
ពេលជើងរបស់ខ្ញុំបានផុតពីបាតបឹងហើយ ពូនមក៏បានពរខ្ញុំឡើង ហើយនិយាយបញ្ជាក់ថា “ពូចាប់ក្មួយជាប់ហើយ ពូចាប់ក្មួយជាប់ហើយ”។ បន្ទាប់មក គាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា “មិនអីទេ ចូរក្មួយដាក់ជើងចុះក្រោម។ ក្មួយអាចឈរនៅកន្លែងនេះបានហើយ”។ ខ្ញុំមានការភ័យខ្លាច ព្រោះខ្ញុំនៅតែយល់ថា ខ្លួនឯងកំពុងនៅក្នុងទឹកជ្រៅ តែខ្ញុំបានទុកចិត្តគាត់ ហើយខ្ញុំក៏អសប្បាយ ពេលបានដឹងថា ខ្ញុំកំពុងឈរនៅលើដីខ្សាច់បាតបឹង។
តើអ្នកធ្លាប់ស្ថិតនៅក្នុងភាពអសង្ឃឹមយ៉ាងខ្លាំង ដែលធ្វើឲ្យអ្នកមានអារម្មណ៍ថា ហាក់ដូចជាកំពុងលិចចូលទៅក្នុងទឹកជ្រៅឬទេ? ការលំបាកនៅក្នុងជីវិត អាចធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ថា កំពុងទទួលរងការគៀបសង្កត់។ ព្រះមិនបានសន្យាថា យើងនឹងបានគេចផុតពីសមុទ្រនៃជីវិតដែលរំជួលនោះឡើយ តែទ្រង់បានសន្យាថា “អញនឹងមិនចាកចេញពីឯង ក៏មិនបោះបង់ចោលឯងឡើយ”(ហេព្រើ ១៣:៥)។
យើងអាចជឿជាក់ថា ព្រះដ៏ស្មោះត្រង់របស់យើងនឹងរង់ចាំជួយយើងជានិច្ច ពេលយើងមានទុកលំបាក។ “កាលណាឯងដើរកាត់ទឹកធំ នោះអញនឹងនៅជាមួយ កាលណាដើរកាត់ទន្លេ នោះទឹកនឹងមិនលិចឯងឡើយ”(អេសាយ ៤៣:២)។-Cindy…
តើអ្នកជាមនុស្សខ្ជិលធ្វើការឬ?
ពេលយើងកំពុងសិក្សាកណ្ឌសុភាសិត នៅក្នុងការសិក្សាព្រះគម្ពីរក្នុងក្រុមតូចរបស់ខ្ញុំ អ្នកដឹកនាំរបស់យើងបានស្នើរសុំឲ្យយើងកែរតម្រូវការពិពណ៌នា អំពីមនុ-ស្សខ្ជិល ដោយប្រើពាក្យមនុស្សខ្ជិលធ្វើការ ជំនួសពាក្យ មនុស្សខ្ជិលច្រអូស(៦:៦,៩)។ មែនហើយ ឥឡូវនេះគាត់កំពុងប្រើពាក្យដែលខ្ញុំមានទម្លាប់ប្រើ។ ភ្លាមៗនោះ ខ្ញុំក៏ចាប់ផ្តើមគិតអំពីមនុស្សទាំងអស់ ដែលខ្ញុំបានចាត់ទុកជាមនុស្សខ្ជិលធ្វើការ។
មនុស្សខ្ជិលធ្វើការ គឺប្រៀបបាននឹងបុរសឬស្រ្តីណា ដែលមិនបានបង្រៀន និងប្រៀនប្រដៅកូនរបស់ខ្លួន ឬដូចអ្នកដែលមិនព្រមជួយធ្វើការងារផ្ទះ ឬក៏ដូចពួកក្មេងជំទង់ ដែលមិនអើពើចំពោះការសិក្សា ហើយគិតតែពីលេងហ្គេម-អ៊ីនធើណិត ទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ។
បើយើងមានចិត្តស្មោះត្រង់មែន នោះយើងមុខជាទទួលស្គាល់ថា យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែអាចក្លាយជាមនុស្សខ្ជិលធ្វើការ។ ចុះចំណែកឯ “អ្នកដែលខ្ជិលអធិស្ឋាន” (១ថែស្សាឡូនិច ៥:១៧-១៨) ឬ “មនុស្សខ្ជិលអានព្រះគម្ពីរ”(ទំនុកតម្កើង ១១៩:១០៣ ២ធីម៉ូថេ ៣:១៦-១៧) ឬក៏ “អ្នកដែលខ្ជិលប្រើអំណោយទានខាងវិញ្ញាណរបស់ខ្លួន” (រ៉ូម ១២:៤-៨) ឬមួយ “អ្នកខ្ជិលធ្វើបន្ទាល់ថ្វាយព្រះ”វិញ?(ម៉ាថាយ ២៨:១៩-២០ កិច្ចការ ១:៨)។
បើសិនជាយើងមិនកំពុងតែធ្វើអ្វី ដែលព្រះសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងធ្វើទេ នោះយើងប្រាកដជាមនុស្សខ្ជិលខាងវិញ្ញាណហើយ។ តាមពិត ពេលដែលយើងបដិសេធមិនព្រមស្តាប់បង្គាប់ព្រះ នោះយើងកំពុងតែធ្វើអំពើបាបហើយ។
សូមស្តាប់ពាក្យលើកទឹកចិត្ត និងប៉ះពាល់ចិត្ត នៅក្នុងព្រះគម្ពីរយ៉ាកុប ដែលចែងថា “ដូច្នេះ ឯអ្នកណាដែលចេះធ្វើល្អ តែមិនធ្វើសោះ នោះរាប់ជាបាបដល់អ្នកនោះវិញ”(៤:១៧)។ សូមយើងកុំបណ្តោយខ្លួនឯង ឲ្យក្លាយជាមនុស្សខ្ជិលខាងវិញ្ញាណឡើយ។-Cindy Hess Kasper
ភាពមិនគ្រប់លក្ខណ៍
តារាភាពយន្តដ៏ល្បីល្បាញម្នាក់ បានអត្ថាធិប្បាយថា គាត់ចូលចិត្តសម្តែងតួ “ដែលមិនល្អឥតខ្ចោះ” នៅក្នុងខ្សែភាពយន្ត ព្រោះទស្សនិកជន នឹងមានការយល់ដឹងច្បាស់ជាង អំពីតួអង្គដែលមិនល្អឥតខ្ចោះ។ មនុស្សយើងភាគច្រើនយល់ថា ការយល់ដឹងអំពីមនុស្សដែលមិនល្អឥតខ្ចោះ គឺមានភាពងាយស្រួលជាង ព្រោះយើងដឹងថា ខ្លួនយើង មិនល្អឥតខ្ចោះឡើយ។
នៅក្នុងរឿង ដែលបានកត់ទុកក្នុងព្រះគម្ពីរ ព្រះបានរាប់បញ្ចូលមនុស្សដែលមានល្បិចកល មានភាពខ្សោយ មិនអាចទុកចិត្តបាន ហើយមានកំហឹង។ ឧទាហរណ៍ លោកយ៉ាកុប ជាអ្នកដែលបានបោកប្រាស់ឪពុករបស់ខ្លួន ដើម្បីឲ្យបានទទួលព្រះពរ(លោកុប្បត្តិ ២៧:១-២៩)។ បន្ទាប់មក មានមនុស្សម្នាក់ទៀត គឺលោកគេឌាន ដែលមិនបានជឿព្រះច្បាស់ ហើយក៏បានសូមឲ្យទ្រង់ធ្វើទីសំគាល់ពីរដង ដើម្បីឲ្យបញ្ជាក់ថា ទ្រង់ពិតជាស្មោះត្រង់ ចំពោះព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ទ្រង់មែន(ពួកចៅហ្វាយ ៦:៣៩)។ នៅក្នុងរឿងក្រោយមកទៀត លោកពេត្រុសខ្លាចមានគ្រោះថ្នាក់ បានជាបដិសេធថា មិនស្គាល់មិត្តសម្លាញ់ខ្លួន និងព្រះអម្ចាស់(ម៉ាកុស ១១:៦៦-៧២)។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងបានអានសាច់រឿងរបស់ពួកគេ ពីដើមដល់ចប់ នោះយើងសង្កេតឃើញថា អ្នកទាំងនេះអាចជម្នះលក្ខណៈខ្វះខាតរបស់ខ្លួន ដោយជំនួយពីព្រះ ហើយនៅទីបំផុត ពួកគេសុទ្ធតែមានប្រយោជន៍ចំពោះទ្រង់។ នោះជាអ្វីដែលកើតឡើង ពេលដែលពួកគេមិនបានពឹងផ្អែកលើសមត្ថភាពខ្លួនឯង តែបានពឹងផ្អែកព្រះវិញ។
យើងម្នាក់ៗសុទ្ធតែមានភាពមិនគ្រប់លក្ខណ៍ ពីកំណើតមក គឺមិនខុសពីអស់អ្នកដែលបានរស់នៅ ក្នុងសម័យរាប់ពាន់ឆ្នាំមុនទេ។ ប៉ុន្តែ ដោយសារព្រះគុណព្រះ នោះយើងអាចជម្នះភាពមិនគ្រប់លក្ខណ៍នោះ ដោយឱបក្រសោបយក “កំឡាំងរបស់ទ្រង់…
សក្តិសមឥតខ្ចោះ
នៅក្នុងការសម្ភាសន៍ចូលធ្វើការងារ គេបានសួរមិត្ត ភ័ក្ររបស់ខ្ញុំថា “តើអ្នកមានជំនាញអ្វី?” គេបានសួរគាត់ដូចនេះ ដើម្បីបញ្ជាក់ឲ្យបានច្បាស់ ថាតើគាត់សក្តិសមនឹងមុខដំណែងនោះឬក៏អត់។ មិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំម្នាក់នេះក៏បានរំឭកឡើងវិញនៅក្នុងចិត្ត អំពីជំនាញ និងទេពកោសល្យរបស់ខ្លួន ដោយសង្ឃឹមថានឹងបាននិយាយសង្កត់ធ្ងន់អំពីបុគ្គលិកលក្ខណៈពិសេសៗ ដែលខ្លួនមាន ដែលនឹងអាចរួមចំណែក នៅក្នុងការធ្វើឲ្យក្រុមហ៊ុននោះមានជោគជ័យនៅពេលខាងមុខ។
ចុះបើសិនជាយើងមានជំនាញដ៏ល្អឥតខ្ចោះ ដែលចាំបាច់ សម្រាប់បំពេញកិច្ចការដែលព្រះត្រាសហៅឲ្យយើងធ្វើ? ជាការពិតណាស់ យើងសុទ្ធតែមានជំនាញរៀងៗខ្លួន! អំណោយទានខាងវិញ្ញាណដែលយើងមាន បូករួមជាមួយនឹងបទពិសោធន៍ ការបណ្តុះបណ្តាល និងអំណោយទានពីកំណើតរបស់យើង ព្រមទាំងចិត្តដែលចុះចូលព្រះផង អាចធ្វើឲ្យយើងក្លាយជាមនុស្សពិសេសម្នាក់ ដែលមានជំនាញដ៏ចាំបាច់ សម្រាប់ធ្វើ “ការល្អ” ដែលព្រះ “បានត្រៀមទុកជាស្រេច”(អេភេសូរ ២:១០)។ បើព្រះមានកិច្ចការអ្វីដែលទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យអ្នកបំពេញ ហើយអ្នកក៏បានដឹងថា ទ្រង់កំពុងត្រាសហៅអ្នកឲ្យធ្វើ ទ្រង់នឹងប្រទានអ្វីៗដែលអ្នកត្រូវការដើម្បីបំពេញកិច្ចការនោះ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត យើងអាចសម្រាយបទគម្ពីរអេភេសូ ២:១០ យ៉ាងដូចនេះថា ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើង “ចូររួមជាមួយទ្រង់ នៅក្នុងការងារដែលទ្រង់ធ្វើ គឺការល្អដែលទ្រង់បានត្រៀមជាស្រេច សម្រាប់ឲ្យយើងធ្វើ”។ ទ្រង់មានការតម្រូវមួយសម្រាប់យើង គឺឲ្យយើង “មានចិត្តស្មោះត្រង់”(១កូរិនថូស ៤:២)។
តើអ្នកបានរកឃើញផ្នែកណាមួយ នៅក្នុងការងារបម្រើព្រះ សម្រាប់ឲ្យទ្រង់ប្រើអ្នកហើយឬនៅ? សូមយើង “ធ្វើការល្អ” ហើយ “ធ្វើការល្អឲ្យច្រើនជាបរិបូរ”(១ធីម៉ូថេ ៦:១៨)។-Cindy Hess Kasper
ធ្វើការរបស់អ្នក
បីបួនឆ្នាំមុន កូនស្រីរបស់ខ្ញុំឈ្មោះ រ៉ូស៊ី (Rosie)បានឆ្លាប់ ធ្វើជាអ្នកដឹកនាំរឿងល្ខោននៅសាលាមួយកន្លែង។ មាន កូនសិស្សជាច្រើនចូលមកធ្វើការសម្តែងជាដំបូងសិន មុនត្រូវបានជ្រើសឱ្យសម្តែង ហើយមានតែពីរបីនាក់ប៉ុណ្ណោះត្រូវបានគេរើសឱ្យដើរតួសំខាន់។ ហើយមានតួរងសំខាន់ៗជាច្រើននាក់ទៀត ដែលត្រូវជ្រើសរើសឱ្យសម្តែងតាមផ្នែកផ្សេងៗគ្នា ដែលតួរទាំងនេះសុទ្ឋតែចាំបាច់សំរាប់ការផលិត រឿង។
មានមនុស្សជំទង់ៗជាច្រើនផ្សេងទៀតក៏ចង់មានមួយចំណែកក្នុងការសម្តែងរឿងល្ខោននេះដែរ ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនសប្បាយចិត្តក្នុងការបញ្ចាំងភ្លើង។ ពួកគេកាន់ក្នុងដំណែងជាអ្នកផ្លាស់ប្តូរផ្ទាំងរូបភាព បើកបិទផ្ទាំងវាំងនន បើកភ្លើង ហើយជួយតុបតែងកាយ និងផ្លាស់ប្តូរសម្លៀកបំពាក់។ បន្ទាប់ មកក៏មានឪពុកម្តាយដែលរស់នៅក្នុងសហគមន៍ជាច្រើននាក់ គឺជាអ្នកផ្គត់ផ្គង់នំភីហ្សា និងបង្អែមសង់ខ្យាសំរាប់អ្នកហាត់សម ហើយក៏បរិច្ចាកសំភារៈបង្កើតជារូបរាងឡើង ដេរសម្លៀកបំពាក់ធ្វើគ្រឿងសម្គាល់ និងជួយចែកកម្មវិធីសម្តែង។
ការជោគជ័យក្នុងការសម្តែងទាំងនេះ ដែលមានដំណើរការបួនទៅប្រាំខែយ៉ាងផុសផុលឡើង ដល់កំរិតខ្ពស់បំផុតនោះ គឺអាស្រ័យទៅលើការខំព្យាយាមរៀបចំយ៉ាងពេញទំហឹងរបស់អ្នកស្ម័គ្រចិត្តទាំងនោះ។
ស្រដៀងគ្នានេះដែរ ក្នុងរូបកាយរបស់ព្រះគ្រីស្ទមានការងារធ្វើពេញបន្ទុក ហើយយើងម្នាក់ត្រូវចូលរួម។ អ្នកជឿគ្រប់រូបមានអំណោយខុសប្លែកគ្នាសំរាប់បំរើ។ កាលណាអំណោយទានទាំងនេះត្រូវបានផ្គុំភ្ផាប់ក្នុងការទាក់ទងរួមគ្នា “នោះគ្រប់ទាំងសន្លាក់ដែលផ្គត់ផ្គង់ឱ្យតាមខ្នាតការងាររបស់អវយវៈនិមួយៗ” (អេភេសូរ 4:16) ហើយយើងដែលមានគ្នាច្រើន ក៏ជារូបកាយតែមួយ(រ៉ូម 12:5)។
យើងត្រូវការគ្នាទៅវិញទៅមក។ តើអ្នកកំពុងតែបំរើផ្នែកអ្វីខ្លះក្នុងពួកជំនុំ? —Cindy Hess Kasper
មិនអីទេ
ថ្មីៗនេះ ប្តីរបស់ខ្ញុំ ហើយនិងខ្ញុំ បានជួបមនុស្សកំលោះម្នាក់ដែលធ្លាប់ស្គាល់គ្នាកាលពីមុនមក។ ពួកយើងបានស្គាល់គាត់ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងមកហើយ តាំងពីគាត់នៅក្មេងៗមកម៉្លេះ។ ពួកយើងបានសំណេះសំណាលគ្នាពីកម្មវិធីបុណ្យ ណូអែលយ៉ាងជក់ចិត្ត នៅពេលម៉ាថាយបានប្រើសំលេងសាប្រាណូបុរសដែលល្អឥតខ្ចោះ ច្រៀងចំរៀងបទ “មិនអីទេ” ដែលជាស្នាដៃនិពន្ឋដោយ Wayne Kirkpatrick and Michael W. Smith។ បទនេះច្រៀងបានយ៉ាងពិរោះ ណាស់ ហើយក៏ជាការចងចាំមួយយ៉ាងអស្ចារ្យដែរ ។
មិនអីទេ មិនអីទេ
ចូរតម្លើងសំលេងរបស់អ្នក ហើយច្រៀងចុះ
ពីព្រោះអេម៉ាញ៉ូអែលប្រសូតហើយ
ប្រសូតមកជាព្រះអម្ចាស់ និងព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើង។
ច្រៀងថា ហាលេលូយ៉ា ច្រៀងថា ហាលេលូយ៉ា មិនអីទេនៅក្នុងចិត្ត។
ពេលស្តាប់ពាក្យគ្រប់ម៉ាត់នៃបទចំរៀងនេះ នៅថ្ងៃបុណ្យណូអែល ធ្វើឱ្យយើងគ្រប់រូបស្រាកស្រាន្តនៅក្នុងចិត្តច្រើនណាស់។ ប៉ុន្តែ ក៏មានមនុស្សមួយចំនួនមិនបានជក់ចិត្តគំនិតពីអត្ថបទចំរៀងនេះទេ ពីព្រោះការរស់នៅរបស់គេ កំពង់ស្ថិតនៅក្នុងភាពច្របូកច្របល់។ ពួកគេធ្លាប់បានឆ្លងកាត់រឿងជាច្រើនដូចជា បាត់បងនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ គ្មានការងារធ្វើ មានជម្ងឺធ្ងន់ធ្ងរ ឬក៏មានទុក្ខក្រៀមក្រំនៅក្នុងចិត្តគ្មានថ្ងៃណាបានធូរស្បើយឡើយ។ ក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេបានស្រែកយំខ្លាំងៗថា “មិនមានអ្វីល្អទាល់តែសោះសំរាប់រូបខ្ញុំ!”
យើងរាល់គ្នាដែលមកអបអរសាទរខួបកំណើតរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើង ទោះជាមានស្រមោលអតីតកាលខ្មៅងងឹតនៅជាប់ព្រលឹងរបស់យើងយ៉ាងណាក៏ដោយ នោះគ្រប់យ៉ាងមិនអីទេដោយសារតែមានព្រះគ្រីស្ទ។ យើងរាល់គ្នាមិននៅឯកកោរ ក្នុងការឈឺចាប់របស់យើងតែម្នាក់ឯងទៀតទេ។ ព្រះជាម្ចាស់គង់នៅក្បែរយើង ហើយសន្យាថាមិនបោះបង់យើងចោលឡើយ(ហេព្រើរ 13:5)។ ទ្រង់សន្យាថា ទ្រង់ផ្តល់ព្រះគុណរបស់ទ្រង់ល្មមដល់យើងរាល់គ្នា(២កូរិនថូស 12:9)។ ព្រះទ្រង់សន្យាទៀតថា ទ្រង់នឹងបំពេញគ្រប់ទាំងអស់ ដែលយើងរាល់គ្នាត្រូវការ(ភីលីព 4:19)។ ព្រះអង្គក៏បានសន្យាដែរថា ទ្រង់ឱ្យជីវិតអស់កល្បជានិច្ចដល់យើងរាល់គ្នា…
ការដឹងគុណរកពាក្យថ្លែងពុំបាន
មូលហេតុនាំឲ្យយើងនិយាយថា អរគុណដល់អ្នកប្រទានអំណោយ ព្រោះយើងចង់កោតសរសើរដល់ម្ចាស់អំណោយ។ អ្នកនិពន្ធជីប៊ី ស្ទនមានប្រសាសន៍ ថា៖«ការដឹងគុណដោយស្ងៀមស្ងាត់មិនមានតម្លៃឡើយ»។
ពេលកូនយើងនៅតូចនៅឡើយ ជារឿយៗយើងត្រូវតែរំលឹកពួកគេ កុំឲ្យមើលមុខ មើលជើង ឬនិយាយពាក្យពិបាកយល់ជំនួសឲ្យពាក្យ«អរគុណ»នោះឡើយ។ ក្រោយពេលយើងរៀបការបានច្រើនឆ្នាំមក ខ្ញុំនិងប្តីខ្ញុំនៅតែរៀននិយាយពាក្យអរគុណដល់គ្នាទៅវិញទៅមក ព្រោះវាសំខាន់ណាស់។ ពេលណាយើងមានចិត្តចង់កោតសរសើរអ្វីមួយ យើងព្យាយាមនិយាយចេញមក ទោះបីជាយើងបាននិយាយដដែលនេះញឹកញាប់ក៏ដោយ។ លោកវីលៀម អាកធួ វត មានប្រសាសន៍ថា៖«ការដឹងគុណដោយអារម្មណ៍ ហើយមិនបានបញ្ចេញមក ប្រៀបបីដូចបានខ្ចប់កាដូ តែមិនបានជូនដល់អ្នកណាម្នាក់»។
ការសម្តែងការដឹងគុណពិតជាមានសំខាន់ណាស់សម្រាប់ទំនាក់ទំនងរបស់មនុស្ស ហើយរឹតតែពិសេសទៅទៀតគឺជាមួយព្រះជាម្ចាស់នៃយើង។ កាលណាយើងរំលឹកទៅដល់ព្រះពររាប់មិនអស់ ដែលទ្រង់បានប្រទានមកយើង តើយើងបានអរព្រះគុណព្រះអង្គហើយឬនៅ? កាលណាយើងគិតដល់អំណោយដ៏ពិសេស ដែលព្រះអង្គបានសុគត និង រស់ឡើងវិញអត់ទោសបាបយើង តើដួងចិត្តយើងពោរពេញដោយការកោតសរសើរ និងអរព្រះគុណទ្រង់ទេ? (រ៉ូម ៦:២៣, ២កូរិនថូស ៩:១៥)។
សូមនឹកចាំបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ១០៧:១ ក្នុងចិត្តអ្នករាល់ថ្ងៃ៖ «សូមអរព្រះគុណដល់ព្រះយេហូវ៉ា ដ្បិតទ្រង់ល្អ» ។-Cindy Hess Kasper
វិន័យរបស់លោកវូឌិន
លោកចន វូឌិន(John Wooden) គឺជាគ្រូបង្វឹកដ៏ល្បីល្បាញម្នាក់ដែលបានដាក់វិន័យដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ សម្រាប់ ឲ្យក្រុមកីឡារបស់គាត់អនុវត្តតាម ។ ពេលណាមានកីឡាករណាម្នាក់ទទួលបានពន្ទុ នោះគាត់ត្រូវទទួលស្គាល់ សមាជិកក្រុមណាមួយ ដែលបានជួយឲ្យអ្នកនោះបានពន្ទុ ។ មានពេលមួយ ពេលដែលគាត់កំពុងបង្វឹកក្រុមកីឡាវិទ្យាល័យ មានសមា-ជិកក្រុមកីឡាម្នាក់ បានសួរគាត់ថា “លោកគ្រូ តើការធ្វើដូចនេះ មិននាំចំណាយពេលច្រើនពេកទេឬ?” លោកវូឌិនក៏បានតបថា “ខ្ញុំមិនបានប្រាប់ឲ្យឯង រត់ទៅឱបគាត់ នៅកន្លែងហ្នឹងឯណា គឺគ្រាន់តែងង់ក្បាលដាក់គាត់ទៅបានហើយ”។
ដើម្បីទទួលបានជ័យជម្នះ លោកវូឌិនបានមើលឃើញភាពចាំបាច់នៃការបង្រៀនក្រុមកីឡារបស់គាត់ថា ពួកគេជាកីឡាករមួយក្រុម គឺមិនមែន “គ្រាន់តែជាក្រុម ដែលមានទៅដោយមនុស្សដែលមានម្ចាស់ការរៀងៗខ្លួននោះឡើយ”។ មនុស្សម្នាក់ៗ សុទ្ធតែរួមចំណែក នៅក្នុងការជួយឲ្យអ្នកដទៃទៀតនៅក្នុងក្រុមទទួលបានជោគជ័យ ។
ការនេះបានក្រើនរំឭកខ្ញុំ អំពីរបៀបនៃការធ្វើការ ក្នុងរូបកាយនៃព្រះគ្រីស្ទ ។ តាមបទគម្ពីរ ១កូរិនថូស ១២:១៩-២០ យើងម្នាក់ៗគឺសុទ្ធតែជាផ្នែកផ្សេងៗគ្នា នៃរូបកាយតែមួយ ។ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “ បើគ្រប់ទាំងអស់សុទ្ធតែជាអវយវៈតែ១ នោះតើរូបកាយនឹងនៅឯណា តែមានអវយវៈជាច្រើនវិញ ប៉ុន្តែរូបកាយតែ១ទេ”។ តើជោគជ័យរបស់គ្រួគង្វាល ការសិក្សាព្រះគម្ពីរ ឬកម្មវិធីនៃពួកជំនុំ អាស្រ័យទៅលើការងាររបស់មនុស្សតែម្នាក់ឬ? តើត្រូវមានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់រួមចំណែក ដើម្បីឲ្យពួកជំនុំ ឬអង្គការគ្រីស្ទបរិស័ទ ឬក៏គ្រួសារមួយ មានដំណើរការយ៉ាងរលូនទៅបាន?
វិន័យរបស់លោកវូឌិន…
ចូរឲ្យពន្លឺអ្នកចែងចាំងឡើង!
ខ្ញុំមានអារម្មណ៍នឿយណាយ នៅពេលដែលខ្ញុំមិនឃើញគេ មកជួសជុលបង្គោលភ្លើង តាមផ្លូវមុខផ្ទះខ្ញុំ ទោះបីជាខ្ញុំបានព្យាយាមទូរស័ព្ទម្តងហើយម្តងទៀតក៏ដោយ ។ បង្គោលភ្លើងទាំងនោះ មានភាពចាំបាច់ណាស់សម្រាប់ការបំភ្លឺផ្លូវ ពេលងងឹត ដូចនេះ បង្គោលភ្លើងនីមួយៗចាំបាច់ត្រូវមានដំណើរការ ។ ខ្ញុំបារម្ភថា បើនៅតែងងឹតដូចនេះទៀត ខ្ញុំប្រហែលជាអាចបើកបរប៉ះក្មេងៗ ដែលដើរទៅសាលារៀន ពេលខ្ញុំបើកឡានចេញពីផ្ទះ នៅពេលព្រលឹមស្រាងៗជាមិនខានទេ ។
ព្រះគម្ពីរបានចែងជាច្រើនដង អំពីពន្លឺ ។ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានមានបន្ទូលថា ទ្រង់ជាពន្លឺនៃលោកិយ(យ៉ូហាន៩:៥)។ មានសេចក្តីបង្រៀនឲ្យយើង “ពាក់គ្រឿងសឹកនៃពន្លឺ” ដោយប្រដាប់ខ្លួន ដោយព្រះអម្ចាស់(រ៉ូម ១៣:១២-១៤)។ បទគម្ពីរម៉ាថាយ ៥:១៦ បានបង្រៀនថា យើងត្រូវ “ឲ្យពន្លឺរបស់យើង បានភ្លឺនៅមុខមនុស្សលោកយ៉ាងនោះដែរ ដើម្បីឲ្យគេឃើញការល្អ ដែលយើងប្រព្រឹត្ត រួចសរសើរតម្កើង ដល់ព្រះវរបិតានៃយើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌”។
ពន្លឺដែលមិនចែងចាំង គឺលែងមានប្រយោជន៍ទៀតហើយ ។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា គ្មានអ្នកណាអុជចង្កៀង យកទៅដាក់ក្រោមថាំងដែរ គេតែងដាក់លើជើងចង្កៀងវិញ នោះទើបភ្លឺដល់អ្នកដែលនៅក្នុងផ្ទះទាំងអស់គ្នា(ម៉ាថាយ ៥:១៥)។ ការប្រព្រឹត្តរបស់យើង(គឺពន្លឺរបស់យើង) គួរតែនាំមនុស្ស ឲ្យស្គាល់ព្រះមួយអង្គ ដែលទ្រង់ជាពន្លឺ ។ កាលពីដើម យើងមិនមានពន្លឺនៅក្នុងខ្លួនយើងទេ តែឥឡូវនេះយើងត្រូវបញ្ចេញពន្លឺ នៃព្រះគ្រីស្ទ ដើម្បីឲ្យគេស្គាល់ទ្រង់(អេភេសូរ ៥:៨)។
ព្រះទ្រង់បានដាក់យើងនៅក្នុងបរិស្ឋានដ៏ជាក់លាក់ណាមួយ…