ដើរតាមម្ចាស់
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានទស្សនាសត្វឆ្កែ ឈ្មោះត្រេវរ(Trevor) កំពុងសម្តែងនៅលើឆាក នៅក្នុងកម្មវិធីការតាំងបង្ហាញសត្វឆ្កែនៅក្បែរផ្ទះខ្ញុំ។ វាជាពូជឆ្កែតឿរបស់ជនជាតិវេលស៍។ វាបានរត់ជាច្រើនម៉ែត្រ ចេញទៅហើយត្រឡប់មកវិញ តាមបញ្ជារបស់ម្ចាស់វា វាបានលោតរំលងរបង ហើយវាទៅរកវត្ថុផ្សេងៗ ដោយប្រើច្រមុះតាមហិតក្លិន។ បន្ទាប់ពីបញ្ចប់វគ្គនីមួយៗហើយ វាមកអង្គុយនៅក្បែរជើងម្ចាស់វា ហើយរង់ចាំការបញ្ជាបន្ទាប់ទៀត។
ពេលខ្ញុំឃើញសត្វឆ្កែត្រេវរស្តាប់តាមបង្គាប់របស់ម្ចាស់វា យ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្នដូចនេះ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំអំពីការដែលព្រះទ្រង់ សព្វព្រះទ័យឲ្យរាស្រ្តព្រះអង្គមានការប្តេជ្ញាចិត្តចំពោះព្រះអង្គ ក្នុងអំឡុងពេលដែលពួកគេកំពុងដើរតាមព្រះអង្គ កាត់វាលរហោស្ថាន។ ព្រះទ្រង់ដឹកនាំ តាមរបៀបដ៏វិសេស។ ព្រះវត្តមានព្រះអង្គបានបង្ហាញចេញមកជាពពក។ បើសិនជាពពកហោះឡើងលើ គឺមានន័យថា ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យឲ្យរាស្រ្តព្រះអង្គផ្លាស់ទី ទៅតំបន់ផ្សេងទៀត។ បើពពកចុះមកក្រោម ពួកគេត្រូវនៅមួយកន្លែង។ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “គឺតាមតែបង្គាប់ព្រះយេហូវ៉ា ដែលគេដំឡើងត្រសាល ហើយក៏តាមបង្គាប់ព្រះយេហូវ៉ា ដែលគេចេញដំណើរទៅ”(ជនគណនា ៩:២៣)។ ពួកអ៊ីស្រាអែលបានអនុវត្តតាមរបៀបនេះ ជារៀងរាល់យប់ថ្ងៃ ទោះបីជាពួកគេត្រូវឈប់សម្រាកនៅកន្លែងណាមួយ យូរប៉ុណ្ណាក៏ដោយ។
កាលនោះ ព្រះអង្គមិនគ្រាន់តែកំពុងល្បងលពួកអ៊ីស្រាអែលប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងដឹកនាំពួកគេ ទៅកាន់ទឹកដីសន្យា(១០:២៩)។ ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងនាំពួកគេ ទៅកន្លែងដែលល្អជាងមុន។ ដូចនេះ ពេលព្រះអង្គឲ្យយើងដើរតាមព្រះអង្គ ព្រះអង្គក៏មានព្រះទ័យដូចនេះផងដែរ។ ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងនាំយើង ទៅកន្លែងដែលយើងនឹងមានការប្រកបស្និទ្ធស្នាល ជាមួយព្រះអង្គ។ ព្រះបន្ទូលព្រះអង្គបានធានាថា ព្រះអង្គមានក្តីស្រឡាញ់ និងស្មោះត្រង់នៅក្នុងការដឹកនាំអ្នកដែលដើរតាមព្រះអង្គ ដោយបន្ទាបខ្លួន។-Jennifer Benson Schuldt
មេដៃដែលពិតត្រង់
មានរឿងល្បើករបស់ជនជាតិអាហ្វ្រិកមួយ បានដំណាលថា មានម្រាមដៃបួន និងមេដៃមួយ បានរស់នៅជាមួយគ្នា នៅលើដៃមួយចំហៀង។ ពួកគេជាមិត្តភក្តិដែលគ្មានអ្វីបំបែកបានឡើយ។ ថ្ងៃមួយ ពួកគេបានឃើញជញ្ជៀនមាសមួយវង់ នៅក្បែរពួកគេ ហើយបានផ្សំគំនិតគ្នាយកចិញ្ជៀននោះឲ្យបាន។ មេដៃនិយាយថា ពួកគេមិនត្រូវលួចចិញ្ជៀនទេ តែម្រាមដៃទាំងបួនបានថាឲ្យមេដៃថាជាជនកំសាក ដែលគិតថាខ្លួនឯងសុចរិត ហើយក៏បានឈប់រាប់អានមេដៃទៀត។ មេដៃមិនថាអីទេ ព្រោះខ្លួនមិនចង់ជាប់ពាក់ព័ន្ធនឹងអំពើអាក្រក់របស់ពួកគេទេ។ ហេតុនេះហើយបានជា ជនជាតិអាហ្រិកនៅតំបន់ខ្លះ បានជឿថា តាំងពីពេលនោះមក មេដៃនៅតែឈរម្នាក់ឯង មិននៅជាប់នឹងម្រាមដៃទាំងបួន។
រឿងនិទាននេះមិនមែនជារឿងពិតទេ តែបានរំឭកខ្ញុំថា មានពេលខ្លះ យើងប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា យើងកំពុងតែឈរម្នាក់ឯង ពេលដែលយើងមិនព្រមចូលរួមធ្វើការអាក្រក់ជាមួយមនុស្សនៅជុំវិញយើង។ ក្នុងសម័យលោកណូអេ ផែនដីមានពេញដោយអំពើហឹង្សា ហើយគំនិតរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ សុទ្ធតែ“អាក្រក់ជានិច្ច”(លោកុប្បត្តិ ៦:៥,១១)។ តែ“លោកណូអេបានប្រកបដោយព្រះគុណ នៅចំពោះព្រះអម្ចាស់” (ខ.៨)។ លោកណូអេមានការប្តូរផ្តាច់ទាំងស្រុងចំពោះព្រះ ហើយគាត់ក៏បានសង់ទូកធំតាមបង្គាប់ព្រះអង្គ។ ពេលទឹកជំនន់មកដល់ ព្រះអម្ចាស់ក៏បានការពារជីវិតគាត់ និងក្រុមគ្រួសារគាត់។
ព្រះអង្គក៏បានបង្ហាញព្រះគុណដល់យើងរាល់គ្នា តាមរយៈព្រះជន្ម ការសុគត និងការមានព្រះជន្មឡើងវិញរបស់ព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ។ យើងមានមូលហេតុ ដែលត្រូវថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះអង្គ ហើយឈរឲ្យមាំមួនថ្វាយព្រះអង្គ ក្នុងការរស់នៅជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ព្រះអង្គតែងតែគង់ជិតយើង ហើយថែមទាំងនៅជាប់ជាមួយយើងផង ដូចនេះ យើងមិនដែលឈរនៅម្នាក់ឯងទេ។ “ព្រះកាណ៍ព្រះអង្គតែងតែប្រុងស្តាប់សម្រែករបស់យើង”(ទំនុកដំកើង ៣៤:១៥)។-Jennifer Benson Schuldt
ស្ពានជីវិត
ប្រជាជនដែលរស់នៅ ក្នុងក្រុងចេរាពុងជី ប្រទេសឥណ្ឌា បានរកឃើញវិធីសាស្រ្តដ៏ពិសេសមួយ សម្រាប់ឆ្លងស្ទឹង និងអូរជាច្រើន ក្នុងទឹកដីរបស់ពួកគេ។ ពួកគេបានសង់ស្ពានដោយប្រើឫសរបស់ដើមកៅស៊ូ។ ពួកគេបានដាំដើមកៅស៊ូ នៅតាមច្រាំងឲ្យដុះឫស ចេញជា “ស្ពានដែលមានជីវិត” ឆ្លងទៅត្រើយម្ខាង ដែលត្រូវចំណាយពេលពី១០ ទៅ១៥ឆ្នាំ ទំរាំតែដើមកៅស៊ូទាំងនោះធំពេញវ័យ។ តែពេលដែលដើមកៅស៊ូទាំងនោះ ដុះចេញជាស្ពានបានរឹងមាំហើយ ស្ពាននោះមានលំនឹងណាស់ ហើយគេក៏អាចប្រើប្រាស់វាបានរាប់រយឆ្នាំ។
យ៉ាងណាមិញ ព្រះគម្ពីរបានប្រៀបប្រដូចអ្នក ដែលទុកចិត្តព្រះ ទៅនឹង “ដើមឈើដាំនៅមាត់ទឹក ដែលចាក់ឫសទៅក្បែរទន្លេ”(យេរេមា ១៧:៨)។ ដោយសារឫសរបស់ដើមឈើនោះ បានស្រូបយកជីវជាតិបានល្អ នោះវាអាចបន្តមានជីវិត នៅពេលមានអាកាសធាតុក្តៅខ្លាំង។ ហើយក្នុងអំឡុងពេលរាំងស្ងួត វានៅតែបន្តចេញផ្លែផ្កា។
យើងអាចមានភាពរឹងមាំដូចដើមឈើដែលចាក់ឫសបានល្អ ពេលដែលយើងពឹងផ្អែកលើព្រះ ដោយមានភាពនឹងនរ និងភាពរឹងមាំ ទោះបីជាយើងស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដ៏អាក្រក់បំផុតក៏ដោយ។ ផ្ទុយទៅវិញ អ្នកដែលទុកចិត្តលើមនុស្ស ច្រើនតែរស់នៅ ដោយគ្មានលំនឹង។ ព្រះគម្ពីរបានប្រៀបប្រដូចពួកគេ ទៅនឹងដើរឈើតូចៗនៅវាលរហោស្ថាន ដែលច្រើនតែខ្វះជីវជាតិ នឹងឈរនៅតែឯង(ខ.៦)។ ជីវិតខាងវិញ្ញាណរបស់អ្នកដែលលះចោលព្រះ គឺមានលក្ខណៈដូចនេះឯង។
ដូចនេះ យើងអាចសួរខ្លួនឯងថា តើយើងចាក់ឫសនៅកន្លែងណា? តើយើងបានចាក់ឫសនៅក្នុងព្រះយេស៊ូវឬទេ?(កូល៉ុស ២:៧) តើយើងជាស្ពានដែលចម្លងអ្នកដទៃ ឲ្យទៅរកព្រះអង្គឬទេ? បើយើងស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទ នោះយើងនឹងធ្វើបន្ទាល់ចំពោះសេចក្តីពិតនេះថា មានពរហើយ អ្នកដែលទុកចិត្តលើព្រះអម្ចាស់(យេរេមា…
តារាងតាមដានការលូតលាស់
បើសិនជាក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំត្រូវរើផ្ទះ ទៅនៅកន្លែងផ្សេង ខ្ញុំចង់ដោះទ្វារបន្ទប់ដាក់ឥវ៉ាន់ យកវាទៅដាក់នៅផ្ទះថ្មី ជាមួយនឹងខ្ញុំដែរ! ទ្វារនោះពិសេស ព្រោះវាបានបង្ហាញ អំពីការលូតលាស់របស់កូនៗរបស់ខ្ញុំ ជារៀងរាល់ឆ្នាំ។ រៀងរាល់ពេលពីរបីខែម្តង ខ្ញុំនិងស្វាមីរបស់ខ្ញុំ បានឲ្យកូនយើងឈរផ្អែកលើទ្វារនោះ ហើយយកខ្មៅដៃមកគូសលើទ្វារ ត្រឹមកម្ពស់ក្បាលរបស់ពួកគេ ដើម្បីកត់ចំណាំថា ពួកគេមានកម្ពស់ប៉ុន្មានហើយ។ តាមតារាងតាមដានការលូតលាស់របស់កូន ខ្ញុំឃើញថា កូនស្រីរបស់ខ្ញុំលូតកម្ពស់បាន១០សង់ទីម៉ែត្រ ក្នុងរយៈពេលតែមួយឆ្នំា។
ខណៈពេលដែលកូនៗរបស់ខ្ញុំ មានការលូតលាស់ផ្នែករូបកាយ ដែលជាផ្នែកធម្មជាតិនៃជីវិត មានការលូតលាស់មួយប្រភេទទៀត ដែលតម្រូវឲ្យយើងមានការខិតខំ គឺការលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណ ឲ្យមានលក្ខណៈដូចព្រះគ្រីស្ទ។ សាវ័កពេត្រុសបានលើកទឹកចិត្តគ្រីស្ទបរិស័ទ ឲ្យ“ចម្រើនឡើងក្នុងព្រះគុណ ហើយក្នុងការស្គាល់ដល់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ”(២ពេត្រុស ៣:១៨)។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា ភាពពេញវ័យខាងសេចក្តីជំនឿ ជួយឲ្យយើងត្រៀមខ្លួន សម្រាប់ការយាងមកវិញនៃព្រះគ្រីស្ទ។ គាត់ចង់ឲ្យព្រះយេស៊ូវយាងត្រឡប់មកវិញ ឃើញគ្រីស្ទបរិស័ទរស់នៅ ដោយមេត្រីភាព និងសេចក្តីសុចរិត(ខ.១៤)។ លោកពេត្រុសបានបង្ហាញថា ការលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណ ជាការការពារប្រឆាំងនឹងការបង្រៀនខុសឆ្គង ដែលកាត់ស្រាយព្រះបន្ទូលព្រះខុស និងនាំគេឲ្យវង្វេង(ខ.១៦-១៧)។
សូម្បីតែនៅពេលដែលយើងមានអារម្មណ៍បាក់ទឹកចិត្ត និងដាច់ចេញពីព្រះក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែអាចចាំថា ព្រះអង្គនឹងជួយឲ្យយើងមានការរីកចម្រើនខាងសេចក្តីជំនឿ ដោយធ្វើឲ្យយើងមានលក្ខណៈកាន់តែដូចព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ។ ព្រះបន្ទូលព្រះអង្គបានធានាយើងថា “ព្រះអង្គដែលទ្រង់បានចាប់តាំងធ្វើការល្អក្នុងអ្នករាល់គ្នា ទ្រង់នឹងធ្វើឲ្យកាន់តែពេញខ្នាតឡើង ទាល់តែដល់ថ្ងៃនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ”(ភីលីព ១:៦)។-Jennifer Benson Schuldt
ប្រាជ្ញាមកពីស្ថានសួគ៌
ពេលអ្នកស្រីខេរ៉ា វីលម៉ត់(Kiera Wilmot) រៀននៅវិទ្យាល័យ នាងបានធ្វើការពិសោធន៍ជាតិគីមី ក្នុងការប្រឡង តែមិនបានទទួលពន្ទុះល្អទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ នាងបែរជាមានកំហុស ដែលបានធ្វើឲ្យមានបន្ទុះជាតិគីមីផ្អើលពេញសាលា។ ទោះបីជានាងមានគម្រោង ធ្វើការពិសោធន៍ ដើម្បីឲ្យបានការទទួលស្គាល់ពីគ្រូបង្រៀនរបស់នាងក៏ដោយ ក៏នាងបែរជាទៅធ្វើការពិសោធន៍ខាងក្រៅថ្នាក់រៀន តាមការជំរុញរបស់មិត្តរួមថ្នាក់របស់នាងទៅវិញ។ នាងបានលាយជាតិគីមី ក្នុងដបជ័រមួយ ហើយវាក៏ផ្ទុះឡើង ធ្វើឲ្យមិត្តរួមថ្នាក់របស់នាងមួយចំនួន មានការភ័យខ្លាច។ តែនាងមិនមានចេតនាទេ។
យ៉ាងណាមិញ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ក៏បានចែង អំពីបញ្ហាដែលកើតឡើង ពីការជំរុញរបស់មនុស្សនៅជុំវិញខ្លួនផងដែរ។ មានពេលមួយ ដាវីឌ និងគ្នីគ្នារបស់គាត់ បានទៅលាក់ខ្លួន ពីស្តេចសូល ក្នុងរូងភ្នំមួយ(១សាំយ៉ូអែល ២៤)។ ពេលស្តេចសូលចូលក្នុងរូងភ្នំនោះ គ្នីគ្នារបស់គាត់បានប្រាប់ដាវីឌថា ព្រះបានប្រគល់ស្តេចសូលមកក្នុងកណ្តាប់ដៃពួកគេហើយ ហើយពួកគេក៏បានជំរុញឲ្យដាវីឌសម្លាប់ស្តេចសូល(ខ.៤,១០)។ បើសិនជាដាវីឌធ្វើគុតស្តេចសូលនៅពេលនោះ នោះពួកគេអាចឈប់លាក់ខ្លួនទៀត ហើយដាវីឌអាចឡើងធ្វើស្តេចផង។ តែដាវីឌមិនព្រមសម្លាប់ស្តេចសូលឡើយ ព្រោះទ្រង់ជា“អ្នកដែលព្រះយេហូវ៉ាបានចាក់ប្រេងតាំង”(ខ.៦)។
ជួនកាល មានអ្នកដែលស្និទ្ធស្នាលនឹងយើង បានប្រាប់ឲ្យយើងធ្វើការអ្វីមួយ ដែលហាក់ដូចជាកិច្ចការដ៏ត្រឹមត្រូវ ឬសមហេតុផលបំផុត សម្រាប់ពេលនោះ។ ប៉ុន្តែ ប្រាជ្ញាខាងវិញ្ញាណ ខុសពីប្រាជ្ញារបស់លោកិយ(១កូរិនថូស ២:៦-៧)។ ប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើ “នោះមុនដំបូងហៅថាបរិសុទ្ធ រួចមកមានមេត្រីចិត្ត សេចក្តីសំឡូត ចិត្តទន់ ក៏ពេញដោយសេចក្តីមេត្តាករុណា”(យ៉ាកុប ៣:១៧)។ ពេលដែលអ្នកដទៃជំរុញឲ្យយើងធ្វើការអ្វីមួយ នោះយើងអាចសូមប្រាជ្ញាពីព្រះ…
កុំជ្រួលច្របល់ ចូរបន្តរស់នៅជាធម្មតា
នៅបច្ចិមប្រទេស មានពាក្យស្លោកពោលថា “កុំជ្រួលច្របល់ ចូរទៅហៅម៉ែមក” “កុំជ្រួលច្របល់ ចូរញាំសាច់ជ្រូកបីជាន់ទៅ” “កុំជ្រួលច្របល់ ចូរដាក់កំសៀវដាំទឹកទៅ”។ ពាក្យស្លោកទាំងនេះ មានប្រភពមកពីពាក្យមួយឃ្លាដែលពោលថា “ចូរកុំជ្រួលច្របល់ ចូរបន្តរស់នៅជាធម្មតា”។ គេចាប់ផ្តើមប្រើពាក្យស្លោកនេះ ជាលើកដំបូង ក្នុងចក្រភពអង់គ្លេស ពេលដែលសង្រ្គាមលោកលើកទី២ បានចាប់ផ្តើម ក្នុងឆ្នាំ១៩៣៩។ ពួកមន្ត្រីរាជការនៅប្រទេសអង់គ្លេស បានបោះពុម្ភផ្សាយពាក្យស្លោកនេះ នៅលើប័ណ្ណប្រកាសបិទតាមផ្លូវ ដើម្បីជួយប្រជាពលរដ្ឋ កុំឲ្យមានការតក់ស្លត់ និងបាក់ទឹកចិត្តក្នុងអំឡុងពេលសង្រ្គាម។
ពេលដែលពួកអ៊ីស្រាអែលវិលត្រឡប់មកទឹកដីរបស់ខ្លួនវិញ បន្ទាប់ពីបានរស់នៅជាឈ្លើយសង្រ្គាម អស់ជាច្រើនឆ្នាំមក ពួកគេត្រូវជម្នះការភ័យខ្លាច និងការយាយីរបស់ពួកខ្មាំងសត្រូវ ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងសាងសង់ព្រះវិហារឡើងវិញ(មើលអែសរ៉ា ៣:៣)។ ពេលពួកគេបានសង់គ្រឹះព្រះវិហារហើយ ពួកសត្រូវ “ក៏បានជួលពួកអ្នកប្រាជ្ញឲ្យជួយគំនិត ដើម្បីនឹងបង្អាក់ការដែលផ្តើមធ្វើនោះ”(៤:៥)។ ខ្មាំងសត្រូវរបស់ពួកអ៊ីស្រាអែល ក៏បានសរសេរសំបុត្រទៅកាន់ពួកមន្ត្រីរបស់ស្តេច ដើម្បីចោទប្រកាន់ពួកអ៊ីស្រាអែល ហើយក៏ជោគជ័យ ក្នុងការបង្អាក់ការសាងសង់(ខ.៦,២៤)។ ទោះបីយ៉ាងណាក៏ដោយ ស្តេចដារីយ៉ូស បានចេញព្រះរាជក្រឹត្យ អនុញ្ញាតឲ្យពួកគេបន្តការសាងសង់ព្រះវិហាររហូតដល់ចប់(៦:១២-១៤)។
ពេលយើងធ្វើការបម្រើព្រះ ហើយជួបភាពអន់ថយ យើងអាចបន្តការងារយើង ដោយចិត្តស្ងប់ ព្រោះ “យើងជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះនៃស្ថានសួគ៌ និងផែនដី”(៥:១១) ដូចពួកអ៊ីស្រាអែលដែរ។ ឧបស័គ្គ និងការពន្យាពេលអាចធ្វើឲ្យយើងបាក់ទឹកចិត្ត ប៉ុន្តែ យើងអាចសម្រាកក្នុងព្រះបន្ទូល ដែលព្រះយេស៊ូវបានសន្យាថា “ខ្ញុំនឹងតាំងពួកជំនុំខ្ញុំនៅលើថ្មដានេះ ហើយទ្វារស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់នឹងមិនដែលឈ្នះពួកជំនុំឡើយ”(ម៉ាថាយ ១៦:១៨)។…
ទស្សនៈអំពីលទ្ធផលចុងក្រោយ
មុខរបបបោះពុម្ភដ៏កាក់កបរបស់លោករីឆាត លែម្យូ(Richard LeMieux) បានដួលរលំ បន្ទាប់ពីបានដំណើរការបានមួយឆ្នាំ។ មិនយូរប៉ុន្មាន ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គាត់ ក៏បានរលាសអស់ ហើយគាត់ក៏មានជម្ងឺធ្លាក់ទឹកចិត្ត។ ទីបំផុត លោកលែម្យូក៏បានធ្លាក់ខ្លួនប្រមឹកស្រា ហើយក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ ក៏បានរត់ចោលគាត់។ គាត់បានធ្លាក់ខ្លួនដល់បាតសង្គម ដោយគ្មានផ្ទះសំបែង ខូចចិត្ត ហើយក្លាយជាជនទុរគត។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គឺដោយសារគាត់ស្ថិតក្នុងពេលបែបនេះឯង ដែលគាត់បានងាកបែរមករកព្រះ។ ក្រោយមក គាត់ក៏បាននិពន្ធសៀវភៅមួយក្បាល អំពីការអ្វីដែលគាត់បានរៀន ពីទុក្ខលំបាកទាំងអស់នោះ។
ពួកអ៊ីស្រាអែលបានទទួលនូវមេរៀនខាងវិញ្ញាណមួយចំនួន ពេលដែលព្រះអនុញ្ញាតឲ្យពួកគេ អត់ទ្រាំនឹងភាពអនាថា គ្មានគោលដៅច្បាស់លាស់ និងមានគ្រោះថ្នាក់ផ្សេងៗ។ ទុក្ខលំបាកទាំងនោះ បានធ្វើឲ្យពួកគេបន្ទាបខ្លួន(ចោទិយកថា ៨:១-១៨) ព្រមទាំងបង្រៀនពួកគេឲ្យដឹងថា ព្រះនឹងបំពេញសេចក្តីត្រូវការរបស់ពួកគេ។ ពេលពួកគេឃ្លាន ព្រះអង្គបានប្រទាននំម៉ាណា។ ពេលពួកគេស្រេកទឹក ព្រះអង្គឲ្យទឹកចេញពីថ្ម សម្រាប់ឲ្យពួកគេផឹក។ ព្រះអង្គបានបង្រៀនពួកគេឲ្យដឹងថា ព្រះអង្គអាចប្រទានពរពួកគេ ទោះបីជាពួកគេកំពុងស្ថិតក្នុងពេលដ៏លំបាកក៏ដោយ(ខ.១)។ ទីបំផុត ពួកអ៊ីស្រាអែលក៏បានដឹងថា ទុក្ខលំបាកមិនមែនជាសញ្ញាបញ្ជាក់ថា ព្រះអង្គកំពុងបោះបង់ពួកគេចោលឡើយ។ លោកម៉ូសេបានរំឭកពួកគេថា ព្រះបានដឹកនាំពួកគេអស់រយៈពេល៤០ឆ្នាំ ក្នុងវាលរហោស្ថាន(ខ.២)។
ពេលយើងស្ថិតក្នុងពេលអស់សង្ឃឹម យើងអាចស្វែងរកមេរៀនខាងវិញ្ញាណ ដែលបង្កប់នៅក្នុងទុក្ខលំបាក ជាមេរៀន ដែលអាចជួយយើង ឲ្យទុកចិត្តលើព្រះ ដែលបានឲ្យគ្រប់ការទាំងអស់ផ្សំគ្នា សម្រាប់ជាសេចក្តីល្អដល់យើងរាល់គ្នា និងសម្រាប់សិរីល្អរបស់ព្រះអង្គ(រូម ៨:២៨)។-Jennifer Benson…
សដូចព្រឹល
ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំបានបើកឡានទៅទទួលចៅប្រុសរបស់ខ្ញុំ ចេញពីសាលារៀន។ ពេលយើងកំពុងធ្វើដំណើរតាមផ្លូវត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ព្រឹលក៏បានចាប់ផ្តើមធ្លាក់។ ព្រឹលដែលមានពណ៌សក្បោះដូចសំឡី បានធ្លាក់ចុះមកយ៉ាងលឿន ឥតឈប់ឈរ។ ទីបំផុត ខ្ញុំក៏បានបន្ថយល្បឿនឈប់ ដោយសារការស្ទះចរាចរណ៍។ យើងក៏បានមើលពីខាងក្នុងឡានរបស់យើង ឃើញការផ្លាស់ប្តូរកើតឡើងនៅខាងក្រៅ។ ផ្ទៃដីពណ៌ក្រម៉ៅ បានប្រែក្លាយជាពណ៌ស។ ព្រឹលបានលប់ជ្រុងអគារស្រួចៗ ហើយគ្របដណ្តប់ពីលើឡានដែលនៅក្បែរយើង និងពីលើដើមឈើដែលយើងបានឃើញផង។
ការធ្លាក់ព្រឹលនេះបានរំឭកខ្ញុំ អំពីសេចក្តីពិតខាងវិញ្ញាណ។ ព្រះគុណរបស់ព្រះបានគ្របបាំងអំពើបាបរបស់យើង ដូចព្រឹលដែលបានគ្របពីលើអ្វីៗដែលនៅចំពោះមុខយើង។ ប៉ុន្តែ ព្រះគុណមិនគ្រាន់តែបានគ្របបាំងអំពើបាបប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងបានលប់អំពីបាបរបស់យើងទៀតផង។ ព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូលទៅកាន់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល តាមរយៈហោរាអេសាយថា “មកចុះ យើងនឹងពិភាក្សាជាមួយគ្នា ទោះបើអំពើបាបរបស់ឯងដូចជាពណ៌ក្រហមទែងក៏ដោយ គង់តែនឹងបានសដូចហិមៈ ទោះបើក្រហមឆ្អៅក៏ដោយ គង់តែនឹងបានដូចជារោមចៀម(ឬព្រឹល)វិញ”(អេសាយ ១:១៨)។ នេះជាព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះអង្គ ពេលដែលកូនរបស់ព្រះអង្គមានបញ្ហានៃអំពើបាបដ៏គួរឲ្យឈឺចាប់។ ព្រះអង្គក៏បានប្រៀបប្រដូចពួកគេ ទៅនឹងរូបកាយដែល “មានសុទ្ធតែរបួស និងជាំ ហើយស្នាមរំពាត់ថ្មី ឥតបានបិទភ្ជិត ឬរុំ ឬចាក់ប្រេងឲ្យធូរស្រាកទេ”(ខ.៦)។
ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងប្រទានព្រះគុណដល់ពួកគេ ទោះអំពើបាបរបស់ពួកគេប្រែជាអាក្រក់យ៉ាងណាក៏ដោយ។ សព្វថ្ងៃនេះ ក្នុងនាមជាកូនរបស់ព្រះអង្គ យើងក៏មានការធានាដូចពួកអ៊ីស្រាអែលផងដែរ។ អំពើបាបធ្វើឲ្យជីវិតយើងប្រឡាក់ប្រឡូក តែពេលដែលយើងប្រែចិត្ត ហើយលន់តួអំពើបាបយើង ព្រះអង្គប្រទានការអត់ទោសបាប តាមព្រះគុណដ៏ធ្ងន់ក្រៃលែងនៃទ្រង់(អេភេសូរ ១:៧)។-Jennifer Benson Schuldt
តើនរណាជួយឲ្យមានជ័យជម្នះ?
លោកគ្រីស លែនហ្គិន(Chris Langan) មានកំរិតនៃបញ្ញាខ្ពស់ជាងលោកអាល់បឺត អាញស្ទាញ(Albert Eintein)។ លោកម៉ូសតាហ្វា អ៊ីសមេល(Moustafa Ismail)មានសាច់ដំដើមដៃទំហំ៧៨សង់ទីម៉ែត្រ ហើយអាចលើកទម្ងន់២៧២គីឡូក្រាម។ លោកប៊ីលហ្គេតមានទ្រព្យសម្បត្តិប្រហែលរាប់ពាន់លានដុល្លា។ អ្នកដែលមានសមត្ថភាពមិនធម្មតា ឬទ្រព្យសម្បត្តិដែលច្រើនសណ្ឋឹក អាចត្រូវអារក្សល្បួង ឲ្យមានមោទនៈភាពចំពោះខ្លួនឯងហួសហេតុពេក។ ប៉ុន្តែ យើងមិនចាំបាច់ត្រូវមានភាពឆ្លាតវ័យ មានកម្លាំង ឬទ្រព្យសម្បត្តិដ៏ច្រើនហួសប្រមាណ ដើម្បីឲ្យគេសរសើរយើង ដោយព្រោះជ័យជម្នះរបស់យើងនោះឡើយ។ ជ័យជម្នះទាំងអស់ ទោះតូចឬធំក្តី គឺសុទ្ធតែមានសំណួរមួយដូចគ្នាគឺ “តើនរណាជាអ្នកជួយឲ្យមានជ័យជម្នះ?”
ក្នុងអំឡុងពេលនៃការជំនុំជម្រះ ព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូលមកកាន់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល តាមរយៈលោកហោរាយេរេមាថា “កុំបីឲ្យអ្នកប្រាជ្ញអួតពីប្រាជ្ញារបស់ខ្លួនឡើយ ក៏កុំឲ្យមនុស្សខ្លាំងពូកែអួតពីកំឡាំងខ្លួន ឬអ្នកមាន អួតពីទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ខ្លួនដែរ”(យេរេមា ៩:២៣) ផ្ទុយទៅវិញ “ឯអ្នកដែលអួត នោះត្រូវឲ្យអួតតែពីសេចក្តីនេះវិញ គឺថាខ្លួនមានយោបល់ ហើយក៏ស្គាល់ដល់ព្រះអង្គ”(ខ.២៤)។ ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គសរសើរព្រះអង្គ និងសរសើរភាពធំប្រសើររបស់ព្រះអង្គ លើសពីអ្វីៗទាំងអស់។
បើសិនជាយើងសរសើរបំប៉ោងខ្លួនឯង នោះយើងកំពុងតែភ្លេចហើយថា “គ្រប់ទាំងរបស់ដ៏ល្អ … និងអស់ទាំងអំណោយទានដ៏គ្រប់លក្ខណ៍ នោះសុទ្ធតែមកពីស្ថានលើ”(យ៉ាកុប ១:១៧)។ យកល្អយើងគួរតែថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះវិញ គឺមិនមែនគ្រាន់តែដើម្បីកុំឲ្យចិត្តយើងមានអំណួតប៉ុណ្ណោះឡើយ តែក៏ដោយសារព្រះអង្គសក្តិសមនឹងទទួលការសរសើរ។ ព្រះអង្គជាព្រះ ដែលបាន “ធ្វើការយ៉ាងធំ រកគិតមិនយល់ជាការយ៉ាងអស្ចារ្យឥតគណនា”(យ៉ូប ៥:៩)។-Jennifer Benson Schuldt
តភ្ជាប់ជីវិត
ពេលលោកម៉ូរីស ព្រែង(Morris Frank ឆ្នាំ១៩០៨ ដល់ ១៩៨០) មានអាយុ១៦ឆ្នាំ គាត់បានពិការភ្នែកទាំងសង្ខាង។ ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក គាត់ក៏បានធ្វើដំណើរទៅប្រទេសស្វីស គាត់ក៏បានជួបសត្វឆ្កែ ឈ្នោះប័តឌី(Buddy) ដែលបាននាំឲ្យគាត់ចង់ចូលសាលាបង្រៀនអ្នកពិការភ្នែកឲ្យចេះប្រើឆ្កែនាំផ្លូវ។
ពេលលោកព្រែងមានប័តឌីជួយនាំផ្លូវ គាត់ក៏បានរៀនដើរតាមជញ្ចើមថ្នល់ដែលមានមនុស្សជាច្រើនដើរទៅមក ហើយគាត់ក៏រៀនឆ្លងថ្នល់ផងដែរ។ លោកព្រែងបានរៀបរាប់អំពីសេរីភាព ដែលអ្នកនាំផ្លូវរបស់គាត់បានផ្តល់ឲ្យយ៉ាងដូចនេះថា “វាពិតជាអស្ចារ្យណាស់ ដែលប័តឌី និងខ្សែស្បែកមួយអាចជួយឲ្យខ្ញុំធ្វើដំណើរបាន គឺជួយឲ្យខ្ញុំតភ្ជាប់ជីវិតខ្ញុំនឹងពិភពខាងក្រៅ”។ សត្វឆ្កែប័តឌី បានផ្តល់ឲ្យលោកម៉ូរីស នូវមធ្យោបាយមួយប្រភេទថ្មី ដើម្បីទាក់ទងនឹងពិភពលោកនៅជុំវិញខ្លួនគាត់។
ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៃព្រះ បានប្រទានឲ្យយើងនូវ ជីវិតខាងវិញ្ញាណដ៏ពេញបរិបូណ៍ ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ ពេលយើងទទួលព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះអម្ចាស់ ព្រះអង្គបានលាងសម្អាតអំពើបាបយើង ហើយប្រទានជីវិតថ្មីដល់យើង “តាមរយៈព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដែលទ្រង់បានចាក់មកលើយើងជាបរិបូរ ដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះនៃយើង”(ទីតុស ៣:៥-៦)។
ពេលដែលយើងស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ជួយឲ្យយើងពិសោធសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ(រ៉ូម ៥:៥) យល់ព្រះបន្ទូលព្រះ(យ៉ូហាន ១៤:២៦) អធិស្ឋាន(រ៉ូម ៨:២៦) និងនៅជាប់ក្នុងក្តីសង្ឃឹម(រ៉ូម ១៥:១៣)។
នៅថ្ងៃនេះ ពេលដែលយើងគិតអំពីទំនាក់ទំនង ដែលយើងមានជាមួយព្រះ សូមចាំថា ព្រះវិញ្ញាណជាអ្នកនាំផ្លូវយើង ទៅរកជីវិតក្នុងព្រះគ្រីស្ទ(រ៉ូម ៨:១៤)។-Jennifer Benson Schuldt