ពេលនេះជាពេលអ្វី?
នៅបច្ចិមប្រទេស មានពាក្យស្លោកមួយឃ្លាពោលថា “ការធ្វើត្រូវពេល គឺសំខាន់សម្រាប់គ្រប់ការទាំងអស់”។ ពាក្យស្លោកនេះពិតជានិយាយត្រូវណាស់ ព្រោះសាវ័កប៉ុលក៏បានមានប្រសាសន៍ផងដែរថា “លុះវេលាកំណត់បានមកដល់ នោះព្រះទ្រង់បានចាត់ព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ឲ្យមក”(កាឡាទី ៤:៤)។ ប្រសាសន៍របស់គាត់ត្រង់ចំណុចនេះ ពិតជាធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការចាប់អារម្មណ៍ណាស់។
ពេលដែលយើងក្រឡេចមកមើល ទៅប្រវត្តិសាស្រ្តពិភពលោកតែបន្តិច នោះយើងឃើញថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានយាងមកចាប់កំណើត ចំពេលល្អណាស់។ ជាច្រើនសតវត្សរ៍ មុនពេលព្រះអង្គប្រសូត្រ អធិរាជអ័ឡេចក្សាន្តដឺ(Alexander) បានលើកទ័ពវាយកាន់កាប់ទឹកដីជាច្រើន ដោយនាំមកនូវវប្បធម៌ និងភាសាក្រិក ចូលទឹកដីទាំងនោះផង។ ពេលដែលចក្រភពរបស់ទ្រង់រលាយ ចក្រភពរ៉ូម៉ាំង ក៏បានចាប់យកទឹកដីដែលអធិរាជអ័ឡេចក្សាន្តដឺបានបន្សល់ទុក ហើយបានពង្រីកទឹកដីរបស់ខ្លួន នៅក្រោមឥទ្ធិពលបង្រួបបង្រួមនៃវប្បធម៌ និងភាសារបស់ជនជាតិក្រិក។ គឺក្នុងសម័យគ្រប់គ្រងរបស់ចក្រភពរ៉ូម៉ាំងនោះហើយ ដែលមានការឆ្កាងមនុស្សសម្លាប់។ ព្រះអង្គបានប្រសូត្រក្នុងសម័យនោះ ហើយក៏បានខ្ចាយព្រះលោហិតនៅលើឈើឆ្កាង ដើម្បីលោះបាបយើង។ នៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ចក្រភពរ៉ូម៉ាំ មានលក្ខខ័ណ្ឌប្រកប ដែលអំណោយផលដល់ការផ្សាយដំណឹងល្អ ឆ្លងទៅដល់ទ្វីបទាំងបី ដែលចក្រភពនេះបានរៀបចំឲ្យមានផ្លូវល្អៗ ការឆ្លងកាត់ព្រំដែនដែលមិនមានការរឹតបន្តឹង “លិខិតឆ្លងដែន” និងមានភាសារួមមួយ។ នេះជាផែនការរបស់ព្រះ ដែលបានរៀបចំឲ្យព្រះបុត្រាព្រះអង្គយាងមក ឲ្យចំពេល ដែលមានលក្ខខ័ណ្ឌប្រកបទាំងអស់នេះ។
ការរៀបចំពេលវេលារបស់ព្រះ មានភាពល្អឥតខ្ចោះ ក្នុងការគ្រប់យ៉ាង។ ខណៈពេលដែលយើងកំពុងរង់ចាំជំនួយរបស់ព្រះអង្គ យើងប្រហែលជាឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីបានជាព្រះអង្គហាក់ដូចជាមិនជួយយើង ឲ្យបានឆាប់។ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវចាំថា ព្រះអង្គកំពុងធ្វើការ ដែលយើងមើលមិនឃើញ ដើម្បីត្រៀមខ្លួនជួយយើង ឲ្យត្រូវពេល។…
ជើងឯកដែលមិនចេះភ័យខ្លាច
កាលនៅពីក្មេង ខ្ញុំមានបញ្ហាគេងក្រលក់។ ពេលដែលឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំបិទភ្លើង មិនទាន់បានយូរប៉ុន្មានផង ខ្ញុំក៏មើលទៅខោអាវដែលខ្ញុំបានបោះទៅលើកៅអី ឃើញមានរូបរាង្គដូចសត្វនាគភ្លើង ធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការភ័យខ្លាចណាស់ ហើយខ្ញុំក៏មានការតក់ស្លត់ផងដែរ ពេលដែលខ្ញុំស្រមៃឃើញសត្វអ្វីមួយ កំពុងលាក់ខ្លួនក្រោមគ្រែរបស់ខ្ញុំ បានជាខ្ញុំគេងក្រលក់។
ក្រោយមក ខ្ញុំបានដឹងថា មិនមែនមានតែក្មេងៗទេ ដែលទៅណាមិនរួច ដោយសារមានការភ័យខ្លាច។ ការភ័យខ្លាចរារាំងមិនឲ្យយើងអត់ទោសឲ្យគេ មិនហ៊ានចេញមុខ ក្នុងកន្លែងការងារ ឬមិនហ៊ានលះបង់ធនធានរបស់យើង ថ្វាយដល់នគរព្រះ ឬមួយមិនហ៊ាននិយាយថាទេ ពេលដែលមិត្តភ័ក្រយើងសុទ្ធតែនិយាយថា បាទ ឬចាស។ ការនេះបានបណ្តាលឲ្យយើងត្រូវប្រយុទ្ធ នឹងសត្វនាគភ្លើងជាច្រើនក្បាល នៅក្នុងជីវិតរបស់យើង។
ពេលខ្ញុំអានបទគម្ពីរដែលចែង អំពីការដែលពួកសាវ័កនៅក្នុងទូក ពេលជួបខ្យល់ព្យុះ ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ ពេលដែលបានដឹងថា មានតែព្រះយេស៊ូវទេ ដែលមិនមានការភ័យខ្លាច ក្នុងហេតុការណ៍នោះ។ ព្រះអង្គមិនខ្លាចខ្យល់ព្យុះ ព្រះអង្គមិនខ្លាចមនុស្សឆ្គួត នៅក្នុងកន្លែងកប់ខ្មោច ហើយក៏មិនខ្លាចវិញ្ញាអាក្រក់មួយកងពល ដែលបានសណ្ឋិតគាត់ឡើយ(ម៉ាថាយ ៨:២៣-៣៤)
ពេលយើងជួបការភ័យខ្លាច យើងចាំបាច់ត្រូវស្តាប់ព្រះយេស៊ូវសួរយើងថា “ហេតុអ្វីបានជាភ័យដូច្នេះ”?(ខ.២៦) ហើយត្រូវនឹកចាំថា ព្រះអង្គនឹងមិនចាកចោលយើង ឬបោះបង់ចោលយើងឡើង(ហេព្រើ ១៣:៥-៦)។ គ្មានការអ្វីដែលព្រះអង្គមិនអាចជម្នះនោះឡើយ ដូចនេះ គ្មានអ្វីដែលព្រះអង្គខ្លាចឡើយ។
ដូចនេះ លើកក្រោយ ពេលដែលអ្នកជួបការភ័យខ្លាច សូមចាំថា អ្នកអាចពឹងផ្អែកលើព្រះយេស៊ូវ ដែលជាជើងឯករបស់យើង ដែលមិនចេះភ័យខ្លាច!—Joe Stowell
គ្រឿងផ្សំដែលជួយឲ្យសុខភាពល្អ
ម៉ាទី(Martie) ភរិយារបស់ខ្ញុំ តែងតែមានការប្រុងប្រយ័ត្ន នៅក្នុងការដើរផ្សារ ពេលដែលនាងត្រូវទិញអាហារ ដែលល្អចំពោះសុខភាព និងមានជីវជាតិ។ ទោះបីជាអាហារនោះ ត្រូវបានវេចខ្ចប់ ដោយកញ្ចប់ ដែលគួរឲ្យទាក់ទាញយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏នាងនៅតែពិនិត្យមើលគ្រឿងផ្សំដែលមានបង្ហាញក្នុងតារាង នៅផ្នែកខាងក្រោយនៃកញ្ចប់។ មានពាក្យបច្ចេកទេសរបស់គ្រឿងផ្សំជាច្រើន ដែលពិបាកអាន ដែលតាមធម្មតា វាបង្ហាញថា ក្នុងកញ្ចប់អាហារនោះ មានដាក់ជាតិគីមី ដែលជួយឲ្យអាហារទុកបានយូរ តែធ្វើឲ្យខូចជីវជាតិល្អៗ។ ដូចនេះ ពេលនាងឃើញមានគ្រឿងផ្សំមិនល្អដូចនេះ នាងដាក់កញ្ចប់អាហារនោះ ចូលក្នុងធ្នើដាក់ទំនិញវិញ ហើយបន្តដើររកមើលកញ្ចប់អាហារ ដែលមានផ្លាកយីហោ ដែលមានផលិតផលអាហារធម្មជាតិ ដែលជួយឲ្យមានសុខភាពល្អ។
ជាញឹកញាប់ ខ្ញុំយល់ថា ការដែលនាងមានទម្លាប់ដើរទិញឥវ៉ាន់យ៉ាងដូចនេះ គឺមិនសូវខុសពីការដែលព្រះស្វែងរកចំណុចល្អ ក្នុងជីវិតយើងឡើយ។ ព្រះអង្គទតមើលចិត្តរបស់យើង ជាសំខាន់ ទោះបីជាសម្បកក្រៅរបស់យើង មានភាពទាក់ទាញយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ហេតុនេះហើយបានជា ព្រះគម្ពីរសុភាសិត ដែលជាព្រះគម្ពីរនៃប្រាជ្ញា បានដាស់តឿនយើង ឲ្យមានការប្រុងប្រយ័ត្ន ចំពោះការអ្វីដែលចូលក្នុងចិត្តរបស់យើង “ដ្បិតអស់ទាំងផលនៃជីវិត សុទ្ធតែចេញពីក្នុងចិត្តមក”(សុភាសិត ៤:២៣)។
ការស្លៀកពាក់ឲ្យសមរម្យ និងការធ្វើខ្លួនឲ្យក្មេងជាងវ័យ មិនសូវជាសំខាន់ទេ បើសិនជាចិត្តរបស់យើងបង្កប់ទៅដោយ ភាពលោភលន់ សេចក្តីសម្អប់ ភាពក្តៅក្រហាយ ការអាណិតខ្លួនឯង និងចារិកលក្ខណៈដែលមិនបង្កើតផលផ្លែផ្សេងទៀតនោះ។ ដូចនេះ ចូរសួរខ្លួនឯងថា ពេលដែលអ្នកដទៃមើលមកកញ្ចក់នៃជីវិតរបស់ខ្ញុំ តើពួកគេឃើញថា…
វាជាចុងបញ្ចប់ឬ?
អ្វីៗក្នុងលោកិយនេះ នឹងត្រូវដល់ពីបញ្ចប់ ដោយជៀសមិនបាន ដែលមានពេលខ្លះ ការនេះអាចធ្វើឲ្យយើងមានការខកចិត្ត។ យើងប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ដូចនេះឯង ពេលដែលយើងអានសៀវភៅមួយក្បាល យ៉ាងជក់ចិត្តណាស់ បានជាយើងមិនចង់ឲ្យវាចប់។ ឬនៅពេលដែលយើងមើលខ្សែភាពយន្តមួយរឿង ដែលយើងចង់ឲ្យរឿងនោះនៅមានសាច់រឿងបន្តទៀត។
ប៉ុន្តែ ការទាំងអស់ គឺរាប់ទាំងការល្អ និងការអាក្រក់ “គឺសុទ្ធតែត្រូវបញ្ចប់”។ តាមពិត ជីវិតមនុស្សត្រូវបញ្ចប់នៅពេលណាមួយ ដែលជួនកាល ត្រូវបញ្ចប់លឿនជាងការរំពឹងទុកទៅទៀត។ សម្រាប់អ្នកដែលធ្លាប់ឈរនៅក្បែរក្តាមឈូសរបស់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្លួន គឺសុទ្ធស្គាល់ការឈឺចាប់ នៃភាពចន្លោះប្រហោងនៅក្នុងចិត្ត ដែលមិនចង់ឲ្យការបែកគ្នា ឆាប់កើតឡើងយ៉ាងដូចនេះទេ។
តែសូមអរព្រះគុណព្រះយេស៊ូវ ដែលព្រះអង្គបានដោះស្រាយបញ្ហាខកចិត្ត ចំពោះការបញ្ចប់ទាំងឡាយ ដោយព្រះអង្គប្រទាននូវសេចក្តីសង្ឃឹមដល់យើងរាល់គ្នា តាមរយៈការសុគត និងការមានព្រះជន្មឡើងវិញរបស់ព្រះអង្គ។ ក្នុងព្រះអង្គ “ចុងបញ្ចប់នៃជីវិត” ជាការចាប់ផ្តើមនៃជីវិតដ៏អស់កល្បជានិច្ច ដែលនឹងលែងមានសេចក្តីស្លាប់ជារហូត ហើយពាក្យ “វាចប់ហើយ” ត្រូវបានជំនួសដោយពាក្យ មានអំណរ “ជារៀងរហូត”។ ដោយសាររូបកាយយើង មិនស្ថិតស្ថេរ នោះសាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍បញ្ជាក់ថា “យើងរាល់គ្នានឹងបានផ្លាស់ប្រែទៅក្នុង១រំពេច”(១កូរិនថូស ១៥:៥២) ហើយគាត់រំឭកយើងថា ដោយសារព្រះយេស៊ូវបានឈ្នះសេចក្តីស្លាប់ហើយ នោះយើងអាចនិយាយដោយក្លាយហានថា “ឱសេចក្តីស្លាប់អើយ ទ្រនិចឯងនៅឯណា សេចក្តីស្លាប់អើយ ជ័យជំនះរបស់ឯងនៅឯណា?”(ខ.៥៥)
ដូចនេះ ចូរកុំឲ្យចិត្តយើងថប់បារម្ភឡើយ។ ថ្វីត្បិតតែយើងមានទុក្ខព្រួយពិតមែន តែយើងអាចមានការដឹងគុណចំពោះព្រះ ពីព្រោះព្រះអង្គ “ប្រទានឲ្យយើងរាល់គ្នាមានជ័យជំនះ ដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើង”(ខ.៥៧)។—Joe…
ការច្រៀងសរសើរ ក្នុងទីសាធារណៈ
ខ្ញុំចូលចិត្តទស្សនាវីដេអូយូធូប(YouTube) ដែលគេបានថតសកម្មភាពរបស់មនុស្សនៅក្នុងកន្លែងលក់អាហារ ក្នុងផ្សាទំនើបមួយកន្លែង ដែលកំពុងតែមានជីវិតប្រព្រឹត្តទៅជាធម្មតា តែមានការរំខាន ពីមនុស្សម្នាក់ដែលស្រាប់តែក្រោកឈរឡើង ហើយក៏ចាប់ផ្តើមច្រៀងបទខ្លី “ហាលេលូយ៉ា” ដោយចិត្តក្លាហាន។ ពេលនោះមនុស្សម្នាក់ៗមានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលដែលបានឃើញមនុស្សម្នាក់ទៀត ក្រោកឈរ ហើយច្រៀងជាមួយគាត់ដែរ បន្ទាប់មក មានមនុស្សម្នាក់ហើយ ហើយម្នាក់ទៀតចូលរួមច្រៀងជាមួយទៀត។ មិនយូរប៉ុន្មាន កន្លែងលក់អាហារមួយនោះ មានឮសម្លេងលាន់រំពង ទៅដោយបទចម្រៀងសរសើរដំកើង ដែលជាស្នាដៃនិពន្ធរបស់លោកហេនដេល(Handel)។
មានក្រុមហ៊ុនចម្រៀងអូប៉េរ៉ាក្នុងតំបន់មួយ បានដាក់អ្នកចម្រៀងរបស់ខ្លួន ក្នុងកន្លែងយុទ្ធសាស្រ្តជាច្រើន ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចបញ្ចូលការច្រៀងថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ ដោយអំណរ ទៅក្នុងការរស់នៅជាប្រចាំថ្ងៃរបស់អ្នកមកទិញអាហារថ្ងៃត្រង់។
ពេលដែលខ្ញុំបានមើលវីដេអូនេះម្តងៗ ខ្ញុំមានការប៉ះពាល់ចិត្តណាស់ ហើយស្រក់ទឹកភ្នែកផង។ ការនេះបានរំឭកខ្ញុំថា ការនាំសិរីល្អព្រះ ចូលទៅក្នុងសកម្មភាពជាធម្មតានៃជីវិតរបស់យើង ដោយរស់នៅឲ្យមានលក្ខណៈសម្បត្តិដូចព្រះគ្រីស្ទ គឺជាការអ្វីដែលព្រះបានត្រាសហៅ ឲ្យយើងធ្វើជាប្រចាំថ្ងៃ។ ចូរយើងគិតអំពីការនាំព្រះគុណព្រះ ចូលទៅក្នុងស្ថានភាពអ្វីមួយ ដែលមានវិញ្ញាណនៃមនុស្សបាត់បង់កំពុងត្រូវការសេចក្តីសង្រ្គោះ។ ចូរយើងគិតអំពីការចែកចាយ អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទ ជាមួយអ្នកដែលកំពុងមានភាពកំសត់។ ឬគិតអំពីការធ្វើជាដៃរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលជួយជ្រោងមិត្តភ័ក្រ្តដែលកំពុងខ្សោះល្វើយ ពុំនោះទេ ចូរគិតអំពីការនាំសន្តិភាព ចូលទៅក្នុងស្ថាភាពដែលច្របូកច្របល់ និងវឹកវរ។
គឺដូចដែលអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងបានរំឭកយើងថា យើងមានអភ័យឯកសិទ្ធិដ៏ខ្ពស់ និងបរិសុទ្ធ ដែលអាចថ្លែងប្រាប់ពី “សិរីល្អទ្រង់ នៅកណ្តាលអស់ទាំងសាសន៍ ហើយពីការអស្ចារ្យរបស់ទ្រង់ នៅកណ្តាលបណ្តាជនទាំងឡាយ”(ទំនុកដំកើង ៩៦:៣)។—Joe Stowell
ទំនុកចិត្ត ពេលមានបញ្ហា
ក្មេងៗខ្លះចូលចិត្តនិយាយអួត អំពីប៉ារបស់ខ្លួន។ បើសិនជាលោកអ្នកផ្ទៀងត្រចៀកស្តាប់ការសន្ទនា នៅក្នុងតំបន់ដែលពួកគេរស់នៅ នោះលោកអ្នកប្រហែលឮក្មេងៗនិយាយគ្នាថា “ប៉ារបស់ខ្ញុំធំជាងប៉ារបស់ឯង!” ឬថា “ប៉ារបស់ខ្ញុំឆ្លាតជាងប៉ារបស់ឯង!” ប៉ុន្តែ ការអួតដែលខ្លាំងបំផុតនោះគឺ “ប៉ារបស់ខ្ញុំខ្លាំងជាងប៉ារបស់ឯង!” ជាធម្មតា ការអួតនេះមានលក្ខណៈជាការព្រមានថា បើអ្នកចង់ធ្វើបាបវា នោះវានឹងឲ្យប៉ារបស់វាមកការពារវា ដែលសូម្បីតែប៉ារបស់អ្នកក៏មិនអាចជួយអ្នកឡើយ!
ការជឿថា ឪពុករបស់អ្នកជាមនុស្សខ្លាំងជាងគេ នៅម្ដុំផ្ទះរបស់អ្នក អាចនាំឲ្យអ្នកមានទំនុកចិត្តច្រើន ពេលជួបគ្រោះថ្នាក់។ ហេតុនេះហើយបានជាខ្ញុំចូលចិត្តការពិតដែលថា ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតារបស់យើង មានគ្រប់ព្រះចេស្ដា។ នោះមានន័យថា គ្មានអ្នកណាម្នាក់អាចប្រកួតជាមួយនឹងកម្លាំង និងអំណាចរបស់ព្រះអង្គបានឡើយ។ ហើយដែលពិសេសជាងនេះទៅទៀតនោះ គឺវាមានន័យថា យើងបាន “ជ្រកនៅក្រោមម្លប់នៃព្រះដ៏មានគ្រប់ព្រះចេស្ដា”(ទំនុកដំកើង ៩១:១)។ ហេតុនេះហើយបានជា អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងអាចនិយាយយ៉ាងមានទំនុកចិត្តថា គាត់នឹងមិន “ភ័យខ្លាចអ្វីឡើយ ទោះទាំងសេចក្តីស្ញែងខ្លាចនៅពេលយប់ ឬព្រួញដែលហើរនៅពេលថ្ងៃ” (ខ.៥)។
ទោះបីជាថ្ងៃនេះ យើងមានបញ្ហាអ្វីខ្លះក៏ដោយ ក៏យើងមិនត្រូវភ្លេចទេថា ព្រះរបស់យើង ទ្រង់ខ្លាំងជាងអ្វីទាំងអស់នៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នក។ ដូច្នេះ ចូរទុកចិត្តលើព្រះអង្គចុះ! ម្លប់នៃព្រះវត្តមានរបស់ព្រះអង្គ គឺជាការធានាថា អំណាចរបស់ព្រះអង្គអាចបង្វែរ សូម្បីតែជាស្ថានភាពអាក្រក់បំផុត ឲ្យទៅជាល្អវិញ។—Joe Stowell
ការមើលឃើញព្រះនៅកន្លែងដែលធ្លាប់ស្គាល់
នៅតំបន់ដែលខ្ញុំរស់នៅ ព្រះអម្ចាស់បានប្រទានពរឲ្យខ្ញុំ បានមើលទស្សនីយភាពដ៏គួរឲ្យពេចពិលរមិលមើល ដែលបង្ហាញចេញនូវសិរីល្អរបស់ព្រះ តាមរបៀបដ៏ប៉ិនប្រសប់។ ថ្មីៗនេះ ពេលខ្ញុំបើកបររថយន្តកាត់តាមព្រៃព្រឹក្សា ខ្ញុំមានចិត្តរំភើបណាស់ ពេលបានឃើញសម្រស់ដ៏ស្រស់បំព្រងនៃស្លឹកឈើពណ៌ក្រហម និងពណ៌លឿង ដែលបានតុបតែងលម្អរកាយដើមឈើ នៃរដូវស្លឹកឈើជ្រុះ ដែលសុទ្ធតែត្រូវបានរៀបចំយ៉ាងវិចិត្រ ឲ្យស៊ីនឹងផ្ទៃមេឃពណ៌ខៀវដ៏ភ្លឺថ្លានៅខាងក្រោយ។
ហើយមិនយូរប៉ុន្មាន នៅពេលដែលសីតុណ្ហភាពបានធ្លាក់ចុះ ហើយរដូវរងាក៏ចូលមកដល់ ខ្ញុំនឹងបាននឹកចាំថា គ្រាប់ព្រិលល្អិតៗ ដែលធ្លាក់ចុះមក បានគរលើគ្នា បង្កើតបានជាទួលតូចធំជាច្រើន ក្នុងទីវាលដ៏សក្បុស។ បន្ទាប់មក ក៏មានការអស្ចារ្យនៃរដូវផ្ការីក នៅពេលដែលរុក្ខជាតិដែលហាក់ដូចជាស្លាប់ ទាំងអស់សង្ឃឹម ក្នុងរដូវរងា បានប្រែជាមានជីវិតឡើងវិញ ដោយចេញពន្លក និងមានផ្ការីកឡើង ធ្វើឲ្យទីវាលប្រែកា្លយជាមានផ្កាចម្រុះពណ៌ដ៏ច្រើនស្អេកស្កះ ។
នៅទីកន្លែងណាក៏ដោយ ឲ្យតែយើងមើលទៅពិភពលោកនៅជុំវិញខ្លួនយើង នោះយើងនឹងឃើញភស្ដុតាងដែលបញ្ជាក់ថា “ផែនដីទាំងមូលមានពេញដោយសិរីល្អនៃទ្រង់!”(អេសាយ ៦:៣)។ អ្វីដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលនោះ គឺថា ស្នាព្រះហស្តដែលព្រះបានបង្កើតមក នៅជុំវិញយើង សុទ្ធតែមានការខូចខាត ដោយសារអំពើបាប(រ៉ូម ៨:១៨-២២) ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់នៅតែទតឃើញ ហើយសព្វព្រះទ័យនឹងរចនាទេសភាពដែលបានធ្លាក់ក្នុងអំពើបាបនោះ ឲ្យមានសម្រស់ឡើងវិញ ដោយព្រះហស្តនៃក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ។ ការនេះបានជួយរំឭកយើង ជារៀងរាល់ថ្ងៃថា សម្រស់នៃព្រះគុណរបស់ព្រះអង្គ បានគ្របបាំងអំពើបាបរបស់យើង ហើយថាសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ តែងតែមានសម្រាប់យើងជានិច្ច។—Joe Stowell
អំណាចដែលមានគុណប្រយោជន៍
កីឡាប្រដាល់ និងការប្រកួតកម្លាំង សុទ្ធតែមានលក្ខណៈពិសេសដូចគ្នា។ ក្នុងព្រឹត្តិការណ៍នៃការប្រកួត កីឡាករនីមួយៗ បានបញ្ចេញសមត្ថភាពរៀងៗខ្លួន ក្នុងគោលបំណងដើម្បីបង្ហាញថា នរណាមានកម្លាំងខ្លាំងជាងគេ។ វាមិនខុសពីការប្រកួតកាច់ដៃឡើយ គេប្រកួតគ្នា ដើម្បីឲ្យដឹងថា នរណាមានកម្លាំងដៃខ្លាំងជាងគេ។
យ៉ាងណាមិញ លក្ខណៈពិសេសរបស់ព្រះ គឺជាការដែលព្រះអង្គមានអំណាចគ្រប់ចេស្តា។ ប៉ុន្តែ តើព្រះអង្គបង្ហាញកម្លាំងរបស់ព្រះអង្គ ដោយរបៀបណា? ព្រះអង្គមិនបង្ហាញចេស្តារបស់ព្រះអង្គ ដោយរៀបចំហ្វូងផ្កាយកាឡាក់ស៊ីឡើងវិញ នៅចំពោះមុខយើង ឬដោយផ្លាស់ប្ដូរពណ៌របស់ព្រះអាទិត្យមួយពព្រិចភ្នែក ឬក៏ធ្វើឲ្យផ្លេកបន្ទោរបញ្ចេញពន្លឺនៅនឹងមួយកន្លែងឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះដែលមានក្តីស្រឡាញ់ និងក្តីអាណិតចំពោមនុស្សដែលត្រូវការជំនួយ ដូចជាយើង ព្រះអង្គបានសម្រេចព្រះទ័យ “ដើម្បីនឹងសំដែងព្រះចេស្ដា ជួយដល់អស់អ្នកណាដែលមានចិត្តស្មោះត្រង់ចំពោះទ្រង់វិញ”(២របាក្សត្រ ១៦:៩)។
ព្រះគម្ពីរទាំងមូល បានកត់ទុកជាច្រើនដង អំពីការដែលព្រះអង្គបានបង្ហាញព្រះចេស្តារ តាមរបៀបដូចនេះ ដែលរាប់ចាប់តាំងពីការដែលព្រះអង្គញែកសមុទ្រក្រហម ការប្រទាននំម៉ាណា ដោយការអស្ចារ្យក្នុងវាលរហោស្ថាន ការចាប់កំណើតដ៏អស្ចារ្យពីស្រ្តីព្រហ្មចារី រហូតដល់ការមានព្រះជន្មឡើងវិញ។ ក្នុងការអស្ចារ្យទាំងអស់នេះ ព្រះដ៏មានគ្រប់ព្រះចេស្ដានៃយើង ទ្រង់បានសម្រេចព្រះទ័យ សម្តែងព្រះចេស្ដារបស់ទ្រង់ ដើម្បីប្រទានពរ ថែរក្សា និងការពាររាស្រ្តរបស់ទ្រង់ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់។
ចូរយើងទុកចិត្តថា ព្រះអង្គមានព្រះហឫទ័យរីករាយ ក្នុងការបង្ហាញព្រះចេស្ដាររបស់ព្រះអង្គ ពេលយើងជួបការពិបាកក្នុងជីវិត។ ហើយនៅពេលដែលព្រះអង្គសំដែងព្រះចេស្ដា ដើម្បីជួយយើងហើយ នោះចូរយើងកុំភ្លេចថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះអង្គឡើយ!–Joe Stowell
តែងតែធ្វើឲ្យចម្រើនឡើង
ពេលដែលខ្ញុំហៀបនឹងចេញទៅធ្វើការ មានពេលខ្លះ ភរិយារបស់ខ្ញុំបានឃាត់ខ្ញុំ ដោយសារខ្ញុំមានបញ្ហាស្លៀកពាក់។ តាមធម្មតា គាត់ឃាត់ខ្ញុំ ព្រោះក្រវ៉ាត់កររបស់ខ្ញុំ មិនសមនឹងអាវក្រៅ ឬខោរជើងវែងមានពណ៌មិនសមនឹងអាវក្រៅជាដើម។ ខ្ញុំបានដឹងថា ការដែលនាងជួយឲ្យខ្ញុំមានការសម្រេចចិត្តឲ្យបានត្រឹមត្រូវ បានជះឥទ្ធិពលល្អមកលើជីវិតខ្ញុំ ហើយតែងតែធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការចម្រើនឡើងផង ទោះបីជាពេលខ្លះ វាហាក់ដូចជាបង្អាក់ការអ្វីដែលខ្ញុំចង់ធ្វើក៏ដោយ។
ជាញឹកញាប់ ព្រះគម្ពីរបានបង្រៀនយើងឲ្យ “ប្រដាប់ខ្លូន” ដោយអាកប្បកិរិយ៉ា និងការប្រព្រឹត្តដែលស័ក្តិសមនឹងអត្តសញ្ញាណរបស់យើង ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ ជួនកាល គេស្គាល់យើង ដោយសារខោអាវដែលយើងចូលចិត្តស្លៀកពាក់ ប៉ុន្តែ យើងក៏អាចធ្វើឲ្យគេស្គាល់ព្រះយេស៊ូវ ដោយសារការប្រដាប់ខ្លួន ដោយអាកប្បកិរិយ៉ា និងការប្រព្រឹត្ត ដែលបង្ហាញឲ្យគេដឹងអំពីព្រះវត្តមានព្រះក្នុងជីវិតយើង។ យ៉ាងណាមិញ លោកសាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនយើង ឲ្យប្រដាប់កាយ តាមខ្នាតគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដោយមានចិត្តក្តួលអាណិត សប្បុរស សុភាព សំឡូត ចិត្តអត់ធ្មត់ និងការអត់ទោស(កូល៉ុស ៣:១២)។ ហើយគាត់បានឲ្យយើងប្រដាប់កាយដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលជាចំណុចសំខាន់បំផុត … ហើយឲ្យសន្តិភាពរបស់ព្រះ បានត្រួតត្រាចិត្តរបស់យើងផង(ខ.១៤, ១៥)។
យើងអាចចាប់ផ្តើមប្រដាប់ខ្លួន ឲ្យមានលក្ខណៈដូចព្រះគ្រីស្ទ ដោយចំណាយពេលជាមួយព្រះអង្គ។ បើយើងបានឮព្រះអង្គមានបន្ទូលដាស់តឿន ឲ្យប្រដាប់កាយឲ្យបានសមរម្យ មុខនឹងចេញទៅក្នុងលោកិយ នោះចូរយើងអនុញ្ញាតឲ្យព្រះអង្គដឹកនាំយើង ឲ្យមានលក្ខណៈដូចព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គតែងតែសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងចម្រើនឡើងខាងការល្អជានិច្ច។—Joe Stowell
ការមានចំណែក
ឪពុករបស់ខ្ញុំមានអនុស្សាវរីយ៍ជាច្រើន កាលគាត់នៅក្មេង ក្នុងស្រុកកំណើតរបស់គាត់។ ដូចនេះ អ្នកអាចស្រមៃថា ខ្ញុំមានចិត្តរំភើបរីករាយយ៉ាងណា កាលនៅក្មេង ពេលដែលគាត់នាំក្រុមគ្រួសារ ទៅស្រុកកំណើតរបស់គាត់ ក្នុងរដូវក្តៅជារៀងរាល់ឆ្នាំ។ នៅទីនោះ យើងបាននាំគ្នាស្ទូចត្រី ក្នុងទន្លេសង់យ៉ូសែប ហើយទៅលេងកសិដ្ឋាន ជាកន្លែងដែលគាត់មានអនុស្សាវរីយ៍ក្នុងវ័យកុមារ។ ក្រុងនោះ មិនមែនជាស្រុកកំណើតរបស់ខ្ញុំ ទេ ប៉ុន្តែ ពេលដែលខ្ញុំបានទៅលេងកន្លែងនោះម្តងៗ ជាមួយកូន និងចៅរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំតែងតែមានអារម្មណ៍ថា កក់ក្តៅ ដូចជាផ្ទះរបស់ខ្ញុំដែរ។
ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូល ទៅកាន់ពួកសិស្សព្រះអង្គ អំពីផ្ទះរបស់ព្រះអង្គ ក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ ដែលព្រះអង្គបានចាកចោល ដើម្បីយាងចុះមកមានព្រះជន្មរស់ នៅក្នុងចំណោមយើង។ ព្រះអង្គប្រាកដជាមានអំណរណាស់ ពេលដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលប្រាប់ពួកសិស្សថា “នៅក្នុងដំណាក់នៃព្រះវរបិតាខ្ញុំ មានទីលំនៅជាច្រើន… ខ្ញុំទៅរៀបកន្លែងឲ្យអ្នករាល់គ្នា… ប្រយោជន៍ឲ្យអ្នករាល់គ្នា បាននៅកន្លែងដែលខ្ញុំនៅនោះដែរ”(យ៉ូហាន ១៤:២-៣)។ ជាការពិតណាស់ ព្រះយេស៊ូវ “បានរងទ្រាំនៅឈើឆ្កាង ទាំងមើលងាយចំពោះសេចក្តីអាម៉ាស់ខ្មាសនោះ ឲ្យតែបានសេចក្តីអំណរដែលនៅចំពោះទ្រង់”(ហេព្រើ ១២:២) ហើយបានវិលត្រឡប់ទៅផ្ទះរបស់ព្រះអង្គ ក្នុងនគរស្ថានសួគ៌វិញ ហើយនឹងយាងត្រឡប់មកយកកូនប្រុសស្រីរបស់ព្រះអង្គ ទៅនៅជាមួយអស់កល្បជានិច្ច។
ពេលដែលយើងគិតអំពីកន្លែងដែលព្រះយេស៊ូវបានរៀបចំទុកឲ្យយើង ក្នុងផ្ទះរបស់ព្រះវរបិតា យើងអាចរំពឹងគិតដល់ថ្ងៃដែលយើងនឹងបានទៅនៅទីនោះ ហើយការនេះបណ្តាលចិត្តយើង ឲ្យចង់ទៅប្រាប់អ្នកដទៃ អំពីដំណឹងល្អដែលថា ព្រះរាជបុត្រាបានយាងមកសង្រ្គោះយើង ឲ្យរួចពីលោកិយដែលបានធ្លាក់ចូលក្នុងអំពើបាប។—Joe Stowell