ការប្រកបជាមួយព្រះយេស៊ូវ
ខ្ញុំមិនដែលភ្លេចពេលដែលខ្ញុំមានឯកសិទ្ធិ នៅក្នុងការអង្គុយនៅក្បែរលោកប៊ីលី ក្រាហាំ នៅពេលញាំអាហារពេលល្ងាចជាមួយគាត់។ ខ្ញុំមានកិត្តិយសណាស់ ដែលបានញាំអាហារពេលល្ងាចជាមួយគាត់ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំហាក់ដូចជាមានការស្ទាក់ស្ទើរ មិនដឹងថា ត្រូវនិយាយអ្វីឲ្យបានសមរម្យ។ ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំគួរតែចាប់ផ្តើមការសន្ទនា ដោយសួរគាត់ អំពីការអ្វីខ្លះ ដែលគាត់ស្រឡាញ់បំផុត នៅក្នុងការងារ ដែលគាត់បានធ្វើបម្រើព្រះ ជាច្រើនឆ្នាំមកនេះ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានសួរគាត់ ជាលក្ខណៈសំរាយថា តើអ្វីដែលគាត់ស្រឡាញ់បំផុតនោះ គឺជាការស្គាល់ប្រធានាធិបតី ស្តេច និងក្សត្រី? ឬក៏ជាការផ្សាយដំណឹងល្អ ដល់មនុស្សរាប់លាននាក់ នៅទូទាំងពិភពលោក?
មុនពេលខ្ញុំបញ្ចប់សំណួរជាលក្ខណៈសម្រាយ លោកគ្រូគង្វាល ក្រាហាំ ក៏បានកាត់ខ្ញុំ ដោយគ្មានការស្ទាក់ស្ទើរថា “អ្វីដែលខ្ញុំស្រឡាញ់បំផុត គឺការប្រកបដែលខ្ញុំមានជាមួយព្រះយេស៊ូវ។ គឺខ្ញុំបានស្គាល់ព្រះវត្តមានទ្រង់ បានរៀនសូត្រអំពីប្រាជ្ញារបស់ទ្រង់ បានអនុញ្ញាតឲ្យទ្រង់នាំផ្លូវ និងដឹកនាំខ្ញុំ នេះជាក្តីអំណរដ៏ខ្លាំងបំផុតរបស់ខ្ញុំ”។ ភ្លាមៗនោះ ខ្ញុំទទួលការប៉ះពាល់ចិត្ត និងការបណ្តាលចិត្ត។ ខ្ញុំមានការប៉ះពាល់ចិត្ត ព្រោះខ្ញុំមិនដឹងច្បាស់ថា ខ្ញុំនឹងអាចឆ្លើយដូចគាត់ឬទេ ហើយក៏បានទទួលការបណ្តាលចិត្ត ដោយខ្ញុំចង់ឲ្យខ្លួនខ្ញុំអាចឆ្លើយដូចគាត់ដែរ។
យ៉ាងណាមិញ សាវ័កប៉ុលក៏បានគិតអំពីចំណុចនេះផងដែរ ពេលដែលគាត់បានរាប់ថា ជោគជ័យដ៏ធំបំផុតរបស់គាត់ មិនមានតម្លៃអ្វី ស្មើនឹង “ការស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់របស់គាត់ឡើយ”(ភីលីព ៣:៨)។ តើជីវិតយើងនឹងមានការរីកចម្រើនប៉ុណ្ណា នៅពេលដែលយើងដេញតាមព្រះយេស៊ូវ និងការប្រកបជាមួយទ្រង់…
សីល្បៈនៃការមានចិត្តដែលដឹងគុណ
នៅថ្ងៃដែលខ្ញុំនិងម៉ាធី(Martie)រៀបការ ខ្ញុំបាននិយាយពាក្យសម្បថ ដោយចិត្តរីករាយថា នឹងស្មោះត្រង់ចំពោះនាង “ទោះល្អ ឬអាក្រក់ ទោះឈឺឬជា ទោះមានឬក្រ”។ ស្តាប់មើលទៅ វាដូចជាចម្លែកបន្តិច ដែលនៅថ្ងៃមង្គលការ ពាក្យសម្បថរបស់យើងបាននិយាយ អំពីការអាក្រក់ដែលកើតមានក្នុងជីវិតពិត ដែលមានដូចជា ការអាក្រក់ ជម្ងឺ និងភាពក្រីក្រ។ ប៉ុន្តែ ពាក្យសម្បថនេះបានគូសបញ្ជាក់ អំពីការពិត ដែលថា ជីវិតរបស់មនុស្សច្រើនតែជួបការអាក្រក់ជាញឹកញាប់។
ដូចនេះ តើយើងត្រូវធ្វើដូចម្តេច ពេលដែលយើងជួបទុក្ខលំបាក ដែលមិនអាចជៀសរួច ក្នុងជីវិត? ត្រង់ចំណុចនេះ សាវ័កប៉ុលបានជម្រុញយើង ឲ្យ“អរព្រះគុណក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់” ក្នុងព្រះនាមព្រះយេស៊ូវ(១ថែស្សាឡូនិច ៥:១៨)។ ការអរព្រះគុណព្រះ នៅពេលមានទុក្ខ គឺមិនងាយស្រួលឡើង ប៉ុន្តែ សូមយើងស្វែងយល់អំពីមូលហេតុ ដែលព្រះទ្រង់បានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យមានវិញ្ញាណដែលអរព្រះគុណ។ ការដឹងគុណព្រះ គឺមានមូលដ្ឋាននៅក្នុងសេចក្តីពិត ដែលថា ព្រះអម្ចាស់យើង “ទ្រង់ល្អ” ហើយ “សេចក្តីស្រឡាញ់ទ្រង់ស្ថិតស្ថេរជាដរាប”(ទំនុកដំកើង ១១៨:១)។ ទ្រង់គង់នៅជាមួយយើង ហើយចម្រើនកម្លាំងយើង នៅពេលយើងមានទុក្ខលំបាក(ហេព្រើរ ១៣:៥-៦) ហើយ ដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់ ទ្រង់បានប្រើទុក្ខលំបាករបស់យើង ដើម្បីជួយយើងឲ្យមានចរិយាសម្បត្តិដែលកាន់តែល្អឡើង កាន់តែដូចទ្រង់(រ៉ូម ៥:៣-៤)។
ពេលដែលជីវិតយើងជួបការលំបាក ចូរយើងសម្រេចចិត្តដឹងគុណព្រះ ដោយផ្តោតចិត្តរបស់យើង…
អំណោយតែមួយ សម្រាប់មនុស្សទាំងអស់
កាលនៅក្មេង ខ្ញុំមានចិត្តរីករាយយ៉ាងខ្លាំង ក្នុងពិធីបុណ្យណូអែល គឺមិនខុសពីក្មេងភាគច្រើនឡើយ។ ខ្ញុំមានចិត្តអន្ទះសារចង់ឲ្យថ្ងៃណូអែលឆាប់មកដល់ បានជាខ្ញុំលួចបើកមើលអំណោយ ដែលឪពុកម្តាយខ្ញុំបានខ្ចប់ទុកនៅក្រោមដើមណូអែល ក្រែងលោមានគ្រឿងលេង និងល្បែងកំសាន្តនៅក្នុងកញ្ចប់អំណោយ។ ពេលខ្ញុំឃើញអាវយឺត និងខោនៅក្នុងកញ្ចប់អំណោយ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍អន់ចិត្តយ៉ាងខ្លំាង។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ អំណោយសម្រាប់មនុស្សពេញវ័យ មិនសូវធ្វើឲ្យយើងសប្បាយដូចកាលពីក្មេងទេ។ ក្នុងថ្ងៃណូអែល កាលពីឆ្នាំមុន កូនៗរបស់ខ្ញុំបានឲ្យស្រោមជើងដ៏ស្រស់ស្អាត ដែលមានពណ៌ឆើត និងការរចនាយ៉ាងល្អ។ ពេលនោះ ខ្ញុំស្ទើរតែមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនឯងនៅក្មេងម្តងទៀត! សូម្បីតែមនុស្សចាស់ ក៏អាចពាក់ស្រោមជើងទាំងនោះដែរ គឺដូចដែលខ្ញុំបានឃើញផ្លាកសញ្ញាមានអក្សរសរសេរថា “ទំហំតែមួយត្រូវជើងមនុស្សទាំងអស់”។
ពាក្យស្វាគមន៍ ដែលគេសរសេរថា “ទំហំតែមួយត្រូវជើងមនុស្សទាំងអស់” បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំអំពីអំណោយដ៏ល្អបំផុតនៅថ្ងៃណូអែល គឺដំណឹងល្អ ដែលបានប្រកាសថា ព្រះយេស៊ូវជាអំណោយសម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នា។ ព្រះទ្រង់បានបង្ហាញឲ្យយើងដឹងច្បាស់ថា ទ្រង់ជាអំណោយសម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នាមែន គឺនៅពេលដែលពួកទេវតាបានស្រែកច្រៀងសរសើរដំកើងព្រះ ដើម្បីអញ្ជើញពួកអ្នកគង្វាលចៀម ដែលមានឋានៈតូចទៀបក្នុងសង្គម។ ទ្រង់ក៏បានបញ្ជាក់បន្ថែមទៀត នៅពេលដែលពួកអ្នកប្រាជ្ញ ដែលជាឥស្សរៈជន ដែលមានទ្រព្យសម្បត្តិ និងអំណាច បានធ្វើដំណើរតាមពន្លឺផ្កាយលើមេឃ ទៅរក និងថ្វាយបង្គំព្រះឱរសយេស៊ូវ ដែលបានប្រសូត្រ។
បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវបានចាប់ផ្តើមព្រះរាជកិច្ចទ្រង់ សមាជិកដ៏មានឥទ្ធិពលម្នាក់ របស់ពួកក្រុមប្រឹក្សាជនជាតិយូដា បានមកជួបព្រះយេស៊ូវទាំងយប់។ ក្នុងការសន្ទនានោះ ព្រះយេស៊ូវបានអញ្ជើញ “អស់អ្នកណាដែលជឿ” ឲ្យចូលមករកទ្រង់។ គ្រាន់តែទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ នោះយើងបានទទួលជីវិតអស់កល្បជានិច្ច(យ៉ូហាន ៣:១៦)។
បើព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានយាងមកធ្វើជាអំណោយសម្រាប់តែអ្នកក្រ…
សត្វឆ្កែឆ័ត្រយោង
ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលខ្ញុំបានអានរឿងឆ្កែឆ័ត្រយោងក្នុងសម័យសង្រ្គាមលោកលើកទី២។ ពេលពួកកងទ័ពសម្ព័ន្ធមិត្តកំពុងត្រៀមខ្លួន វាយលុកចូលរំដោះតំបន់អ៊ីរ៉ុបខាងលិច នៅថ្ងៃឌី-ដេយ(ថ្ងៃទី៦ មិថុនា ឆ្នាំ១៩៤៤) ពួកគេត្រូវការសមត្ថភាពហិតក្លិនដ៏ពូកែរបស់សត្វឆ្កែ ដើម្បីឆ្លងកាន់ចំការមីន ហើយដើម្បីដាត់តឿនកងទ័ពរបស់ខ្លួន អំពីគ្រោះថ្នាក់ដែលជិតចូលមកដល់។ ហើយវិធីតែមួយ ដើម្បីបញ្ជូនសត្វឆ្កែទាំងនោះ ឲ្យទៅកងទ័ពដែលនៅពីក្រោយខ្សែត្រៀមរបស់សត្រូវ គឺត្រូវទម្លាក់ពួកវាពីលើយន្តហោះ ដោយប្រើឆ័ត្រយោង។ តែសត្វឆ្កែមានសភាវគតិ ដែលខ្លាចការលោតហក់ពីកន្លែងខ្ពស់ៗ ប៉ុន្តែ មនុស្សយើងក៏ខ្លាចដូចពួកវាផងដែរ។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីមានការបណ្តុះបណ្តាលអស់រយៈពេលជាច្រើនសប្តាហ៍សត្វឆ្កែទាំងនោះ ក៏បានរៀនទុកចិត្តម្ចាស់របស់វា នៅក្នុងការលោតពីលើយន្តហោះ តាមបញ្ជាររបស់ពួកគេ។
រឿងនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើយើងមានទំនុកចិត្តចំពោះព្រះដ៏ជាម្ចាស់ នៃយើង ល្មមនឹងអាចធ្វើការពិបាកៗ ដែលតាមធម្មតា យើងមិនចង់ ឬមិនហ៊ានធ្វើឬទេ? តាមធម្មតា យើងប្រហែលជាពិបាកនឹងមានចិត្តសប្បុរស ឬអត់ទោស ឬមួយអត់ធ្មត់ ចំពោះអ្នកដែលធ្វើអាក្រក់មកលើយើងទេ។ តែព្រះយេស៊ូវបានបង្គាប់យើង ឲ្យទុកចិត្តទ្រង់ ល្មមនឹងអាចធ្វើកិច្ចការ ដែលពិបាក តែចម្រើនដល់នគរព្រះ។ យើងអាចថ្លែងឡើងថា “ទូលបង្គំទុកចិត្តនឹងទ្រង់ សូមឲ្យទូលបង្គំបានស្គាល់ផ្លូវដែលគួរដើរ ពីព្រោះទូលបង្គំបានលើកព្រលឹងទៅរកទ្រង់”(ទំនុកដំកើង ១៤៣:៨)។
សត្វឆ្កែឆ័ត្រយោងទាំងនោះ ច្រើនតែបានទទួលមេដាយ សម្រាប់ភាពក្លាហានរបស់ពួកវា។ ខ្ញុំជឿថា ថ្ងៃណាមួយ យើងក៏នឹងបានឮព្រះទ្រង់មានបន្ទូលថា “ល្អហើយ អ្នកបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់អើយ” ព្រោះយើងបានទុកចិត្តព្រះជាម្ចាស់នៃយើង ល្មមនឹងចេញទៅបម្រើទ្រង់ ពេលទ្រង់មានបន្ទូលថា “ចូរចេញទៅ!”…
ខ្ញុំមិនញាំសណ្តែកខៀវទេ!
កាលកូនៗរបស់ខ្ញុំនៅពីក្មេង ក្នុងចំណោមពួកគេ មានអ្នកដែលមិនចូលចិត្តញាំសណ្តែកខៀវ។ ពេលយើងហុចសណ្តែកខៀវឲ្យគាត់ញំា សម្រាប់អាហារពេលល្ងាច គាត់ក៏បាននិយាយថា “អត់ញាំទេ”។ ពេលនោះ យើងចង់ឲ្យគាត់និយាយថា “កូនអត់ញាំទេ អរគុណប៉ា”។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានឆ្លើយថា “ទេ ខ្ញុំមិនញាំសណ្តែកខៀវទេ!” រឿងនេះក៏បាននាំឲ្យយើងណែនាំគាត់ អំពីសុជីវធម៌ នៅក្នុងការនិយាយស្តី។ តាមពិត យើងក៏ធ្លាប់ពិភាក្សា អំពីបញ្ហាសុជីវធម៌ជាច្រើនលើកមកហើយដែរ។
ព្រះអម្ចាស់នៃយើងទ្រង់បានរំឭកយើងថា យើងត្រូវមានចិត្តដែលដឹងគុណ ពេលដែលយើងបានទទួលអ្វីមួយ គឺមិនគ្រាន់តែនិយាយអរគុណ ដោយការគួរសមប៉ុណ្ណោះទេ។ មានខគម្ពីរជាច្រើន ដែលបានក្រើនរំឭកយើងថា ការបង្ហាញចេញនូវការដឹងគុណ មានសារៈសំខាន់យ៉ាងខ្លាំង នៅក្នុងទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយព្រះអម្ចាស់។ ជាក់ស្តែងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក ១១៨ បានចាប់ផ្តើម និងបញ្ចប់ទៅវិញ ដោយពាក្យថា “ចូរអរព្រះគុណព្រះយេហូវ៉ា”(ខ.១,២៩)។ យើងត្រូវអរព្រះគុណព្រះ ពេលយើងចូលទៅក្នុងព្រះវត្តមានទ្រង់(១០០:៤)។ ហើយគ្រប់ទាំងសេចក្តីសំណូមដែលយើងទូលថ្វាយដល់ទ្រង់ គឺត្រូវធ្វើឡើង ដោយវិញ្ញាណនៃការអរព្រះគុណ(ភីលីព ៤:៦)។ ចិត្តដែលដឹងគុណព្រះ ជួយឲ្យយើងនឹកចាំ អំពីព្រះពរដ៏បរិបូរដែលព្រះទ្រង់ប្រទាន។ សូម្បីតែនៅក្នុងពេលដែលមានភាពវឹកវរ និងភាពអស់សង្ឃឹម ក៏ព្រះវត្តមាន និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ នៅជាប់ជាមួយយើងជានិច្ច។
ហេតុនេះហើយ បានជាអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើង បានរំឭកយើងថា “ចូរអរព្រះគុណដល់ព្រះយេហូវ៉ា ដ្បិតទ្រង់ល្អ សេចក្តីសប្បុរសរបស់ទ្រង់ស្ថិតស្ថេរនៅជាដរាប”(ទំនុកដំកើង ១១៨:១)។-Joe Stowell
ក្នុងសួនច្បារនោះ
បុព្វបុរសរបស់ខ្ញុំស្ថិតក្នុងចំណោមជនជាតិស្បែកសរ ដែលមកតាំងទីលំនៅមុនគេ នៅក្នុងទឹកដីមីឈីហ្គិន។ ពួកគេបានកាប់ឆ្កាព្រៃ ដើម្បីយកដីធ្វើស្រែចំការ ហើយក៏បានបង្កើតច្បារដំណាំធ្វើជាអាហារ សម្រាប់ក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគេ នៅសម័យនោះ។ ការប្រកបរបរកសិកម្មនេះ បានផ្ទេរមកអ្នកជំនាន់ក្រោយ។ ឪពុកខ្ញុំបានធំធាត់ក្នុងកសិដ្ឋានមួយ ក្នុងរដ្ឋមីឈិហ្គិន ហើយគាត់ក៏ចូលចិត្តដាំដំណាំផងដែរ ហេតុនេះហើយ បានជាខ្ញុំចូលចិត្តដាំដំណាំ និងចូលចិត្តក្លឹនរបស់ដីដែលមានជីជាតិ។ កាលពីមុន ខ្ញុំចូលចិត្តដាំដំណាំដែលចេញផ្កាដ៏ស្រស់ស្អាត និងថែរទំាដើមផ្កាកូលាប ដែលជួយឲ្យទីធ្លាផ្ទះខ្ញុំ មានសោភ័ណ្ឌភាពល្អ និងមានក្លិនក្រអូបប្រហើរ។ បើសិនជាគ្មានរុក្ខជាតិចង្រៃដុះក្នុងដីខ្ញុំទេ នោះមិនដឹងជាល្អយ៉ាងណាទេ។
ពេលដែលខ្ញុំមានការពិបាកនៅក្នុងការសម្អាតរុក្ខជាតិចង្រៃទាំងនោះ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំអំពីសួនច្បារអេដែន ដែលធ្លាប់ធ្វើជាសួនច្បារដ៏ល្អឥតខ្ចោះ មុនពេលអ័ដាំម និងនាងអេវ៉ា មិនស្តាប់បង្គាប់ព្រះ ហើយបន្លា និងអញ្ចាញក៏បាននាំឲ្យមានការពិបាកដល់អ្នកទាំងពីរ និងកសិករម្នាក់ៗ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក(លោកុប្បត្តិ ៣:១៧-១៨)។
ព្រះគម្ពីរក៏បានចែងអំពីសួនច្បារមួយទៀត គឺសួនច្បារគែតសេម៉ានី ដែលនៅទីនោះ ព្រះគ្រីស្ទទ្រង់មានការពិបាកព្រះទ័យយ៉ាងខ្លាំង បានជាទ្រង់ទូលអង្វរដល់ព្រះវរបិតា ឲ្យស្វែងរកផ្លូវផ្សេងទៀត ដើម្បីលោះអំពើបាប ដែលបានចាប់ផ្តើមមានតាំងពីសម័យសួនច្បារអេដែន។ នៅសួនច្បារគែតសេម៉ានី ព្រះយេស៊ូវក៏បានចុះចូល នឹងព្រះទ័យព្រះវរបិតា ដោយព្រះបន្ទូលថា “សូមតាមព្រះហឫទ័យទ្រង់ចុះ” ដែលនេះជាពាក្យនៃការស្តាប់បង្គាប់ព្រះវរបិតាទាំងស្រុង នៅចំពោះមុខនៃទុក្ខវេទនាដ៏ធំ(ម៉ាថាយ ២៦:៤២)។
ដោយសារព្រះយេស៊ូវបានចុះចូលព្រះទ័យព្រះវរបិតា ក្នុងសួនច្បារគែតសេម៉ានី នោះយើងអាចច្រូតកាត់ផល នៃព្រះគុណដ៏អស្ចារ្យរបស់ទ្រង់ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន។-Joe Stowell
កសាងជីវិតដែលសក្តិសម
ចៅៗរបស់ខ្ញុំ ចូលចិត្តលេងល្បែងសង់ផ្ទះណាស់។ក្មេងៗទាំងនោះ មានដុំជ័រជ្រុងៗតូចៗជាច្រើនពណ៌ សម្រាប់ឲ្យពួកគេសង់ប៉មបន្ទាយ យន្តហោះ ផ្ទះ ឬសាងសង់អ្វីផ្សេងទៀត តាមក្តីស្រមៃ និងចំណង់ចំណូលចិត្តរបស់ខ្លួន។
បន្ទាប់ពីចៅៗរបស់ខ្ញុំ បានចាប់ផ្តើមចាក់បំណែកតូចៗទាំងនោះ ចេញពីប្រអប់មកលើកម្រាលឥដ្ឋហើយ ពួកគេក៏ចាប់ផ្តើមផ្គុំបំណែកទាំងនោះចូលគ្នា។ ប៉ុន្តែ មិនយូរប៉ុន្មាន ពួកគេក៏យល់ថា ពួកគេមិនត្រូវការការណែនាំ នៅក្នុងការសាងសង់ទេ។ នៅទីបំផុត ការនេះក៏បាននាំឲ្យពួកគេឈានដល់ដំណាក់កាលមួយ ដែលពួកគេដឹងខ្លួនថា ការសាងសង់ទៅតាមការនឹកឃើញរបស់ខ្លួន មិននាំឲ្យមានលទ្ឋផលល្អទេ។ ដូច្នេះ ពួកគេក៏រុះរើបំណែកទាំងនោះចេញពីគ្នា ដើម្បីចាប់ផ្តើមសាងសង់សារជាថ្មីម្តងទៀត ប៉ុន្តែ លើកនេះ ពួកគេដឹងយ៉ាងច្បាស់ថា ការធ្វើតាមការណែនាំ ពិតជាមានសារៈសំខាន់យ៉ាងណា ចំពោះពួកគេ។
តើអ្នកចង់ឱ្យបំណែកនៃជីវិតរបស់អ្នក ត្រូវបានរុះរើចេញពីគ្នា ហើយផ្គុំចូលគ្នាឡើងវិញ តាមការណែនាំរបស់ព្រះអម្ចាស់ឬ? ប្រសិនបើអ្នកមានព្រះយេស៊ូវជាជើងជញ្ជាំងរបស់អ្នក នោះចូរចាប់ផ្តើមកសាងជីវិតតាមប្លង់របស់ទ្រង់ចុះ។ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា “ត្រូវប្រយ័ត្នរៀងខ្លួន អំពីបែបណាដែលសង់”ពីលើជើងជញ្ជាំងនោះ(១កូរិនថូស ៣:១០-១១ )។ តើប្លង់នោះជាអ្វី? នៅក្នុងប្លង់នោះមានដូចជា ការគិតប្រយោជន៍គេឱ្យលើសជាងខ្លួន ដោយចិត្តសុភាព(ភីលីព ២:៣-៤) ការធ្វើទានដោយសប្បុរសនូវធនធានរបស់អ្នក ដល់អ្នកដែលគេត្រូវការ(យ៉ាកុប ២:១៤-១៧) ការឆ្លើយតបដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះអស់អ្នកណាដែលបានធ្វើខុសនឹងអ្នក(រ៉ូម ១២:១៤-២១)។ ចំណុចទាំងនេះ គ្រាន់តែជាបំណែកដ៏តិចតួច ក្នុងចំណោមបំណែកជាច្រើនទៀត ដែលព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យអ្នកផ្គុំចូលគ្នា ដើម្បីកសាងជីវិតរបស់អ្នក…
ពិនិត្យមើលសុខភាពខាងវិញ្ញាណ
ជារៀងរាល់ឆ្នាំ ខ្ញុំត្រូវទៅជួបគ្រូពេទ្យ ដើម្បីពិនិត្យសុខភាព។ ទោះខ្ញុំមានអារម្មណ៍មានសុខភាពល្អ ហើយមិនមានបញ្ហាខុសភាពអ្វីក៏ដោយ ខ្ញុំដឹងថា ការពិនិត្យសុខភាពឲ្យបានទៀតទាត់ មានសារៈសំខាន់ ព្រោះវាអាចស្វែងរកបញ្ហាសុខភាពដែលបានលាក់ខ្លួន ហើយអាចវិវត្តន៍ទៅជាជម្ងឺធ្ងន់ធ្ងរ បើយើងមិនបានរកមើលវាទេនេះ។ ខ្ញុំដឹងថា ការអនុញ្ញាតឲ្យវេជ្ជបណ្ឌិតរបស់ខ្ញុំ រកមើល និងព្យាបាលបញ្ហាសុខភាពដែលលាក់ខ្លួន អាចនាំឲ្យខ្ញុំមានសុខភាពល្អក្នុងរយៈពេលវែង។
ជាការពិតណាស់ អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងក៏យល់ថា គាត់ត្រូវការឲ្យព្រះពិនិត្យសុខភាពខាងវិញ្ញាណរបស់ខ្លួនផងដែរ។ គឺដូចដែលគាត់បានអធិស្ឋានសូមឲ្យព្រះឆែកពិនិត្យមើលអំពើបាបដែលបានលាក់ខ្លួន យ៉ាងដូចនេះថា “ឱព្រះអង្គអើយ សូមពិនិត្យមើល ឲ្យបានស្គាល់ចិត្តទូលបង្គំផង … សូមទតមើលបើមានអំពើអាក្រក់ណានៅក្នុងទូលបង្គំ ហើយនាំទូលបង្គំតាមផ្លូវដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច”(ទំនុកដំកើង ១៣៩:២៣-២៤)។ គាត់បានឈប់បង្អង់ ដើម្បីអនុញ្ញាតឲ្យព្រះទ្រង់ ធ្វើការពិនិត្យមើលចិត្ត និងវិញ្ញាណគាត់ ទាំងស្រុង ដោយគ្មានលក្ខខ័ណ្ឌ ដោយគាត់ចុះចូលចំពោះផ្លូវដ៏សុចរិតរបស់ព្រះ ដែលនឹងជួយឲ្យគាត់មានខុសភាពល្អខាងវិញ្ញាណ។
ដូចនេះ ពេលនោះ ជាពេលពិនិត្យមើលសុខភាពខាងវិញ្ញាណ ទោះបីជាអ្នកមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនមិនមានបញ្ហាសុខភាពខាងវិញ្ញាណក៏ដោយ។ មានតែព្រះទេ ដែលជ្រាបច្បាស់ អំពីស្ថានភាពដ៏ពិត នៃចិត្តរបស់អ្នក ហើយមានតែទ្រង់ទេ ដែលអាចអត់ទោសបាប ប្រោសឲ្យជា និងដឹកនាំយើង ឆ្ពោះទៅរកជីវិតដែលស្អាតល្អ និងអនាគតដែលបង្កើតផលជាបរិបូរ។-Joe Stowell
នៅលើភ្នំដ៏ឆ្ងាយ
ជាញឹកញាប់ ខ្ញុំបាននឹកឃើញអនុស្សាវរីយ ពេលដែលកូនៗរបស់ខ្ញុំនៅពីក្មេង។ ខ្ញុំនៅចាំថា កាលនោះ យើងមានទម្លាប់ក្រោកពីព្រលឹម។ ជារៀងរាល់ពេលព្រឹក ខ្ញុំតែងតែដើរចូលបន្ទប់គេងរបស់ពួកគេ ហើយដាស់ពួកគេឲ្យក្រោកឡើង ដោយហៅឈ្មោះពួកគេ ដោយសម្លេងដ៏ស្រទន់ ហើយប្រាប់ពួកគេថា ដល់ពេលក្រោកពីគេងហើយ។
ពេលខ្ញុំអានបទគម្ពីរ ដែលនិយាយអំពីការដែលលោកអ័ប្រាហាំ ក្រោកពីព្រលឹម ដើម្បីធ្វើតាមបង្គាប់របស់ព្រះ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីពេលដែលខ្ញុំទៅដាស់កូនៗរបស់ខ្ញុំ ឲ្យក្រោកពីព្រលឹម ហើយខ្ញុំក៏ចង់ដឹងផងដែរថា តើលោកអ័ប្រាហាំមានអារម្មណ៍ទុក្ខព្រួយយ៉ាងណា ពេលដែលគាត់ត្រូវដាស់អ៊ីសាក់ ឲ្យក្រោកពីគេង ដើម្បីរៀបចំខ្លួន ទៅថ្វាយយញ្ញបូជា តាមបង្គាប់របស់ព្រះ។
បន្ទាប់មក ពេលទៅដល់កន្លែងថ្វាយយញ្ញបូជា លោកអ័ប្រាហាំក៏បានចងកូនប្រុសគាត់ ដាក់នៅលើអាសនា ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់ក៏បានប្រទានសត្វចៀមមួយក្បាល ឲ្យគាត់ធ្វើយញ្ញបូជាជាជំនួសវិញ។ ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក ព្រះទ្រង់ក៏បានប្រទាននូវយញ្ញបូជាមួយទៀត ដែលជាយញ្ញបូជាចុងក្រោយបង្អស់ ដែលជាព្រះរាជបុត្រាទ្រង់។ ចូរយើងពិចារណាថា ព្រះវរបិតាទ្រង់មានអារម្មណ៍ពិបាកយ៉ាងណា ពេលទ្រង់លះបង់ព្រះរាជបុត្រាតែមួយ ដែលទ្រង់ស្រឡាញ់ជាទីបំផុត! ហើយទ្រង់បានឆ្លងកាត់នូវការពិបាកទាំងអស់នេះ ដោយសារទ្រង់ស្រឡាញ់យើងរាល់គ្នា។
សរុបមក យើងមិនចាំបាច់សង្ស័យទៀតទេថា ព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់យើងឬអត់។-Joe Stowell
អ្នកស្វែងរកប្រាជ្ញា
រាងរាល់ពេលរដូវផ្ការីកមកដល់ មហាវិទ្យាល័យ និងសកលវិទ្យាល័យទាំងឡាយ នៅសហរដ្ឋអាមេរិក តែងតែធ្វើពិធីចែកសញ្ញាប័ត្រ ដើម្បីអបអរសាទរ ដល់និសិ្សតទាំងឡាយ ដែលបានបញ្ចប់ការសិក្សារបស់ខ្លួន ហើយបានទទួលបាននូវសញ្ញាប័ត្រ។ ពេលដែលនិស្សិតដែលបានបញ្ចប់ការសិក្សាទាំងនោះឡើងទទួលសញ្ញាប័ត្រ ពួកគេនឹងចូលទៅក្នុងពិភពមួយទៀត ដែលតម្រូវឲ្យពួកគេឆ្លងកាត់ឧស័គ្គជាច្រើនទៀត។ បើគ្រានតែបានទទួលចំណេះដឹងពីសាលា គឺមិនទាន់គ្រប់គ្រាន់ទេ។ គន្លឹះដើម្បីជោគជ័យក្នុងជីវិត គឺត្រូវយកអ្វីដែលបានរៀនទៅអនុវត្ត ដោយភាពឆ្លាតវ័យ។
ក្នុងព្រះគម្ពីរទាំងមូល មានបទគម្ពីរជាច្រើនដែលបានប្រៀបប្រដូចប្រាជ្ញា ទៅនឹងទ្រព្យសម្បត្តិ ដែលសក្តិសមនឹងឲ្យយើងស្វែងរក។ ការមានប្រាជ្ញា គឺប្រសើរជាងការមានមាសប្រាក់ជាច្រើន(សុភាសិត ៣:១៣-១៨)។ ព្រះទ្រង់ជាប្រភពនៃប្រាជ្ញា ដែលមានតែទ្រង់មួយអង្គគត់ ដែលមានប្រាជ្ញាដ៏ឥតខ្ចោះ(រ៉ូម ១៦:២៧)។ ហើយយើងអាចរកឃើញប្រាជ្ញា នៅក្នុងសកម្មភាព និងអាកប្បករិយ៉ារបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលនៅក្នុងទ្រង់ គឺមាន “គ្រប់ទាំងផលផ្លែ នៃប្រាជ្ញា”(កូល៉ុស ២:៣)។ ប្រាជ្ញាកើតមានពីការអានព្រះគម្ពីរ ហើយអនុវត្តតាម។ ជាក់ស្តែងព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានធ្វើជាគំរូនៃការយកបទគម្ពីរមកប្រើ ពេលដែលទ្រង់ត្រូវអារក្សល្បួង(លូកា ៤:១-១៣)។ ម្យ៉ាងទៀត អ្នកដែលពិតជាមានប្រាជ្ញា ព្យាយាមមើលទៅជីវិត តាមទស្សនៈរបស់ព្រះ ហើយសម្រេចចិត្តរស់នៅ តាមប្រាជ្ញារបស់ទ្រង់។
តើមានអ្វីជារង្វាន់សម្រាប់ការរស់នៅប្រភេទនេះ? បទគម្ពីរសុភាសិតបានប្រាប់យើងថា ប្រាជ្ញាគឺប្រៀបបាននឹងរស់ជាតិផ្អែមនៃទឹកឃ្មំ នៅលើអណ្តាត(សុភាសិត ២៤:១៣-១៤)។ “សប្បាយហើយ អស់អ្នកណាដែលរកបានប្រាជ្ញា ហើយអ្នកណាដែលខំប្រឹង ទាល់តែបានយោបល់”(៣:១៣)។ ចូរយើងស្វែងរកប្រាជ្ញា ដ្បិតប្រាជ្ញាមានតម្លៃច្រើនជាងមាសនិងប្រាក់!-Joe Stowell