ស្លាកសញ្ញាដាស់តឿន
សព្វថ្ងៃនេះ គេឃើញមានស្លាកសញ្ញាដាស់តឿន នៅគ្រប់កន្លែង គឺរាប់ចាប់ពីស្លាកសញ្ញាដាស់តឿននៅលើឧបករណ៍ប្រើប្រាស់ រហូតដល់គ្រឿងលេងរបស់ក្មេងៗ។ សូម្បីតែនៅក្នុងប្រអប់ថ្នាំពេទ្យ ក៏មានក្រដាស់តូចៗមួយសន្លឹក សម្រាប់ដាស់តឿនអំពីគ្រោះថ្នាក់ ដែលអាចកើតមានចំពោះសុខភាពរបស់យើងផងដែរ។
យ៉ាងណាមិញ ព្រះបន្ទូលព្រះមានពេញទៅដោយការដាស់តឿនជាច្រើន សម្រាប់ដាស់តឿនយើង អំពីគ្រោះថ្នាក់ ដែលនឹងកើតមានចំពោះសុខភាពខាងព្រលឹងវិញ្ញាណរបស់យើង។ មានបទគម្ពីរមួយចែងថា “មាន៦មុខ ដែលព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ស្អប់ មាន៧ផង ដែលទ្រង់ខ្ពើមឆ្អើម”(សុភាសិត ៦:១៦)។ បទគម្ពីរនេះបានទាញចំណាប់អារម្មណ៍របស់យើង ដូចជាភ្លើងសញ្ញាដាស់តឿន។ បទគម្ពីរបន្ទាប់(ខ.១៧-១៩) បានដាស់តឿន អំពីការដែលអាចនាំមកនូវសេចក្តីហិនវិនាស ដែលមានដូចជា អំណួត និងភាពមិនស្មោះត្រង់ ដែលជាបាប ដែលបំផ្លាញទំនាក់ទំនង នៅលើផែនដី ហើយធ្វើឲ្យព្រះវបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ មានព្រះទ័យព្រួយ។ បទគម្ពីរបន្ទាប់ទៀត បានចែងថា “សេចក្តីបន្ទោសនៃពាក្យប្រៀនប្រដៅ នោះជាផ្លូវជីវិតហើយ”(ខ.២៣)។ គឺអាចនិយាយបានម្យ៉ាងទៀតថា ការដាស់តឿនរបស់ព្រះមិនមែន ដើម្បីដកការសប្បាយចេញពីជីវិតយើងនោះទេ ប៉ុន្តែ គឺដើម្បីជួយការពារ និងរក្សាជីវិតរបស់យើង។
ត្រង់ចំណុចនេះ ខ្ញុំនឹកចាំអំពីក្មេងម្នាក់ ដែលឈរនៅជិតមិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំ ឈ្មោះបប់ប៊ី(Bobby) នៅខាងក្រៅព្រះវិហារ បន្ទាប់ពីកម្មវិធីថ្វាយបង្គំចប់ ហើយខ្ញុំក៏ឃើញវារត់ ទៅចូលផ្លូវថ្នល់ដែលកំពុងមានឡានបើកទៅមកយ៉ាងមមាញឹក។ ខ្ញុំក៏បានឮម្តាយរបស់វាស្រែកថា “ឈប់!” ពាក្យនេះជាការដាស់តឿន ដើម្បីការពារវា គឺមិនមែនបំបិទសេរីភាពរបស់វានោះទេ។
មានពេលជាញឹកញាប់ពេកហើយ ដែលយើងមិនអើរពើ ចំពោះការដាស់តឿនរបស់ព្រះ ដែលប្រាប់យើងឲ្យឈប់រត់តាមផ្លូវខុស…
ពេលមានការភ័យខ្លាច
កាលខ្ញុំនៅក្មេង ខ្ញុំធ្លាប់គ្រវែងខោអាវរបស់ខ្ញុំ ទៅលើកៅអី ហើយពេលដែលខ្ញុំបិទភ្លើងក្នុងបន្ទប់ ស្រម៉ោលនៃខោអាវទាំងនោះ ក៏មានរូបរាង្គដូចសត្វនាគ ធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការភ័យខ្លាចយ៉ាងខ្លាំង ហើយខ្ញុំមិនទាន់ភ្លេចរឿងនេះឡើយ។ បទពិសោធន៍នៃការភ័យខ្លាច ដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំគេងមិនលក់ កាលពីក្មេង បានក្រើនរំឭកខ្ញុំថា ពេលដែលបញ្ហាមកដល់មាត់ទ្វារនៃជីវិតយើង នោះសេចក្តីភ័យខ្លាចមិនមែនជាមិត្តសម្លាញ់របស់យើងទេ។ បើយើងមិនសម្លឹង ដោយផ្តោតទៅលើព្រះយេស៊ូវទេ នោះការភ័យខ្លាចមុខជានឹងធ្វើឲ្យយើងមិនអាចឈានទៅមុខរួច ហើយធ្វើឲ្យយើងរួញរា នៅក្នុងការធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ។
នៅពេលដែលពួកសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវ កំពុងជួបនឹងរលកបោកខ្លាំង នៅក្នុងសមុទ្រ ដែលអាចធ្វើឲ្យពួកគេធ្លាក់ពីលើទូក ពួកគេក៏បានឃើញទ្រង់ដើរនៅលើទឹក ហើយទ្រង់ក៏បានបញ្ជាក់ពួកគេថា “ចូរសង្ឃឹមឡើង គឺខ្ញុំទេតើ កុំឲ្យភ័យឡើយ”(ម៉ាថាយ១៤:២៧)។ ក្រោយមក ពេលដែលពួកសិស្សជួបជុំគ្នាស្ងាត់ៗ នៅក្នុងបន្ទប់បិទជិត ដោយសារមានការភ័យខ្លាច បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវបានសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ទ្រង់ក៏បានលេចមកឲ្យពួកគេឃើញ ហើយសួរពួកគេថា “ហេតុអ្វីបានជាវិលវល់ ហើយសង្ស័យក្នុងចិត្តដូច្នេះ”(លូកា ២៤:៣៨)។ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានជ្រាបច្បាស់ថា ពួកគេជៀសមិនផុតពីទុក្ខលំបាក នៅក្នុងលោកិយនេះឡើយ ហេតុនេះហើយទ្រង់មានបន្ទូលថា “នៅលោកីយ៍នេះ នោះអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីវេទនាមែន ប៉ុន្តែ ត្រូវសង្ឃឹមឡើង ដ្បិតខ្ញុំបានឈ្នះលោកីយ៍ហើយ”(យ៉ូហាន ១៦:៣៣)។ ត្រង់ចំណុចនេះ ទ្រង់បានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា ការទុកចិត្តទៅលើព្រះវត្តមាន និងព្រះចេស្តារបស់ទ្រង់ គឺជាថ្នាំបន្សាបសម្រាប់ការភ័យខ្លាច។
គឺដូចដែលបទទំនុកបរិសុទ្ធដ៏ល្បីមួយ បានបន្លឺថា “ចូរសម្លឹងទៅឯព្រះយេស៊ូវ សម្លឹងមើលព្រះភ័ក្រ្តដ៏អស្ចារ្យរបស់ទ្រង់ឲ្យសព្វ នោះការអ្វីៗដែលនៅផែនដីនឹងទៅជាងងឹត នៅចំពោះពន្លឺនៃសិរិល្អ និងព្រះគុណរបស់ទ្រង់។”…
ការរំពៃមើលសិរីល្អព្រះ ជាថ្មីម្តងទៀត
រៀងរាល់ពេលរដូវក្ដៅ មានអ្នកទស្សនារាប់ពាន់នាក់ នៃកម្មវិធី អរុណសួស្តី អាមេរិកាំង (Good Morning America) បាននាំគ្នាបោះឆ្នោតជ្រើសរើស “ទីកន្លែងស្អាតបំផុតនៅសហរដ្ឋអាមេរិក”។ ខ្ញុំមានសេចក្តីរីករាយយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលបានឮគេប្រកាសថា ទីកន្លែងស្អាតជាងគេ នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ក្នុងឆ្នាំ២០១១ គឺឧទ្យានជាតិមាត់បឹងSleeping Bear Dunes ដែលស្ថិតនៅក្នុងរដ្ឋរបស់ខ្ញុំ គឺរដ្ឋមីឈីហ្គិន។ តាមពិតទៅ ខ្ញុំមិនដែលបានរំពឹងថា គេនឹងដាក់ចំណាត់ថ្នាក់លេខ១ ឲ្យឧទ្យានជាតិ ដែលមានទីតាំងនៅខាងក្រោយផ្ទះរបស់ខ្ញុំនោះទេ។ ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកឃើញកាលដែលខ្ញុំ និងភរិយាខ្ញុំ គឺម៉ាទី(Martie) បានទៅលេងទឹកជ្រោះណៃអាការ៉ា(Niagara Falls)។ កាលនោះ បុរសម្នាក់ដែលនៅជិតនោះ បានសង្កេតមើលភាពរីករាយរបស់ភ្ញៀវទេសចរណ៍របស់យើង ហើយបាននិយាយលេងថា “វាគ្មាអ្វីអស្ចារ្យទេ។ ខ្ញុំឃើញទឹកជ្រោះហ្នឹងរាល់តែថ្ងៃ។”
យើងរាល់គ្នាងាយនឹងស៊ាំជាមួយនឹងអ្វីៗ ដែលនៅជុំវិញខ្លួនយើង ហើយងាយនឹងមានអារម្មណ៍ធម្មតា ចំពោះអ្វីយើងបានស្គាល់ហើយ ទោះទីកន្លែង ឬបទពិសោធន៍នោះ ធ្លាប់នាំមកនូវភាពរីករាយយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ទោះបីជាសិរីល្អរបស់ព្រះ បានសម្តែងមកយ៉ាងច្បាស់នៅជុំរិញយើងក៏ដោយ ក៏ពេលខ្លះភាពមមាញឹកក្នុងការរស់នៅប្រចាំថ្ងៃ បានបាំងពីមុខយើង ធ្វើឲ្យយើងមើលមិនឃើញសិរីល្អរបស់ទ្រង់។ យើងទទួលយកផលប្រយោជន៍ ពីការអស្ចារ្យរបស់ទ្រង់ក្នុងជីវិតយើង ដោយមិនបានដឹងគុណទ្រង់។ យើងលែងមានការកោតស្ញប់ស្ញែង ចំពោះឈើឆ្កាងទ្រង់។ យើងបានភ្លេចថា យើងមានឯកសិទ្ធិធ្វើជាកូនរបស់ព្រះ។ យើងប្រែជាមិនមានអំណរ ពេលចូលព្រះវត្តមានទ្រង់ ហើយក៏មើលរំលងភាពស្រស់ស្អាត នៃស្នាព្រះហស្តរបស់ទ្រង់ទៀត។
អ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរទំនុកដំកើងបានថ្លែងថា…
ចូរដាក់ដៃចុះ
កាលនៅពីក្មេង ម្តាយរបស់ខ្ញុំបានក្តិចក្បាលជង្គង់របស់ខ្ញុំ ជាញឹកញាប់ ពេលយើងកំពុងអង្គុយក្នុងព្រះវិហារ ហើយគាត់ខ្សិបដាក់ត្រចៀកខ្ញុំច្បាស់ៗថា “នៅឲ្យស្ងៀម”។ អ្នកប្រហែលជាយល់ថា ស្នាមម្រាមដៃរបស់គាត់បានដឹតជាប់នឹងក្បាលជង្គង់ខ្ញុំហើយ។ ខ្ញុំមានទម្លាប់អាក្រក់មួយ គឺចេះតែរើខ្លួនចុះឡើង នៅទីកន្លែងផ្សេងៗ ដូចជា នៅព្រះវិហារជាដើម គឺមិនខុសពីក្មេងដទៃទៀតឡើយ។ ហេតុនេះហើយបានជា អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំកន្លងមកនេះ នៅពេលខ្ញុំអានបទគម្ពីរដែលចែងថា “ចូរបង្អង់សិន ឲ្យដឹងថា អញជាព្រះ” (ទំនុកដំកើង ៤៦:១០) ខ្ញុំគិតថា បទគម្ពីរនេះកំពុងប្រាប់ខ្ញុំកុំឲ្យរពិស។
ប៉ុន្តែ ក្នុងព្រះគម្ពីរភាសាហេព្រើរ ពាក្យថា បង្អង់ ឬនៅឲ្យស្ងៀម គឺមានន័យថា “ឈប់ប្រឹងប្រែង”។ ពាក្យនេះមានន័យស្មើនឹងការដាក់ដៃចុះ ហើយអនុញ្ញាតឲ្យព្រះធ្វើអន្តរាគមន៍ នៅក្នុងស្ថានភាពរបស់អ្នក ដោយមិនរំខានទ្រង់ឡើយ។ ន័យធៀបនៃពាក្យនេះ គឺគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ ព្រោះយើងតែងតែប្រើដៃរបស់យើង ដើម្បីរុញច្រានអ្វីៗ ដែលនៅរាំងមុខយើង ដើម្បីការពារខ្លួន ឬដើម្បីវាយតបទៅវិញ។ ពេលយើងដាក់ដៃចុះ សូមយើងទុកចិត្តថា “ព្រះទ្រង់ជាទីពឹងជ្រក ក៏ជាកំឡាំងនៃយើងខ្ញុំ ជាជំនួយដែលនៅជាប់ជាមួយក្នុងគ្រាអាសន្ន”(ខ.១) ហើយ “ព្រះយេហូវ៉ានៃពួកពលបរិវា ទ្រង់គង់នៅជាមួយយើងខ្ញុំ គឺព្រះនៃយ៉ាកុប ទ្រង់ជាទីពឹងជ្រករបស់យើងខ្ញុំ”(ខ.៧) ពុំនោះទេ យើងនឹងមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនយើងខ្សោយ មិនអាចការពារខ្លួនបាន ហើយងាយរងគ្រោះជាមិនខាន។ អាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតថា យើងត្រូវឈប់តយុទ្ធ ហើយត្រូវទុកឲ្យព្រះធ្វើការរបស់ទ្រង់!…
ឆក់ឱកាស
ម៉ាទី(Martie) ភរិយារបស់ខ្ញុំ គឺជាអ្នកពូកែដើរផ្សា។ ពេលដែលនាងទិញទឹកដោះគោ នាងតែងតែអានអក្សរនៅលើផ្លាកសញ្ញា ដែលបញ្ជាក់ពីបរិម៉ាណនៃជីវជាតិ ដែលមានក្នុងទឹកដោះគោនោះ ហើយនាងបានស្វែងរកតម្លៃដែលសមរម្យបំផុត។ ប៉ុន្តែ ដែលពិសេសបំផុតនោះ គឺនាងពិនិត្យមើលកាលបរិឆ្ឆេទផុតកំណត់ប្រើប្រាស់។ ដូចនេះ នាងមិនចេះតែរើសយកទឹកដោះគោ ដែលនាងបានឃើញនោះឡើយ តែផ្ទុយទៅវិញ នាងស្វែងរកទឹកដោះគោណា ដែលមានកាលបរិច្ឆេទប្រើប្រាស់បានយូរជាងគេ ដើម្បីឲ្យនាងអាចយកទឹកដោះគោ ដែលស្រស់ជាងគេមកទុកក្នុងផ្ទះ។
យ៉ាងណាមិញ យើងក៏ត្រូវដឹងផងដែរថា ជីវិតរបស់មនុស្សយើងម្នាក់ៗ សុទ្ធតែមានដាក់កាលបរិច្ឆេទកំណត់ពេលនៃជីវិត ប៉ុន្តែ គ្មាននរណាម្នាក់ដឹងអំពីពេលដែលខ្លួននឹងឈប់ដកដង្ហើម ឬពេលដែលបេះដូងរបស់ខ្លួននឹងឈប់លោតឡើយ។ ដោយសារនេះជាការពិតមែន តើយើងមិនត្រូវខិតខំឆក់យកឱកាសដែលព្រះបានប្រទាន ក្នុងកាលដែលយើងនៅមានជីវិតទេឬ? ការឆក់ឱកាស គឺមានន័យថា យើងស្រឡាញ់កាន់តែខ្លាំង អត់ទោសឲ្យអ្នកដទៃកាន់តែឆាប់រហ័ស ស្តាប់កាន់តែប្រុងប្រយ័ត្ន ហើយនិយាយពាក្យពិតកាន់តែច្រើន។
សាវ័កប៉ុលបានឲ្យយោបល់យើងថា “ដូច្នេះ ត្រូវប្រយ័ត្នដោយមធ្យ័ត ដែលអ្នករាល់គ្នាដើរយ៉ាងណា កុំឲ្យដើរដូចជាមនុស្សឥតប្រាជ្ញាឡើយ ត្រូវតែដើរដោយមានប្រាជ្ញាវិញ ទាំងលៃយកឱកាសឲ្យទាន់ពេលផង ពីព្រោះសម័យនេះអាក្រក់ណាស់”(អេភេសូរ ៥:១៥-១៦)។ គាត់ក៏បានបង្រៀនយើងឲ្យ “ដើរដូចមនុស្សភ្លឺ ឬកូននៃពន្លឺ ដោយលរមើលការអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់សព្វព្រះទ័យ”(ខ.៨-១០)។
ដោយសារយើងមិនដឹងអំពីកាលបរិច្ឆេទនៃចុងបញ្ចប់នៃជីវិតរបស់យើង នោះយើងគួរតែឆក់ឱកាសបំភ្លឺជីវិតយើង ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់នៃព្រះគ្រីស្ទ នៅថ្ងៃនេះចុះ!–Joe Stowell
ល្អ ហើយច្រើន
ខ្ញុំត្រូវតែទទួលស្គាល់ថា ខ្ញុំពិតជាចូលចិត្តញាំរបស់ផ្អែមណាស់។ ក្នុងចំណោមស្ករគ្រាប់ទាំងអស់ ដែលខ្ញុំចូលចិត្ត ស្ករគ្រាប់ហ្គូត អែន ភ្លែនធី(Good & Plenty) ស្ទើរតែក្លាយជាប្រភេទស្ករគ្រាប់ដែលខ្ញុំចូលចិត្តបំផុត! ដូចនេះ ខ្ញុំពិតជាត្រេកអរខ្លាំងណាស់ ពេលដែលបានញាំស្ករគ្រាប់ដ៏ផ្អែមទាំងនោះ។
មានរបស់ល្អជាច្រើន ដែលយើងអាចរកបាន ក្នុងជីវិត ប៉ុន្តែ របស់ល្អខ្លះមិនអាចស្ថិតស្ថេរយូរឡើយ គឺមិនខុសពីស្ករគ្រាប់ហ្គូត អែន ភ្លែនធីឡើយ។ យើងប្រហែលជាចាត់ទុករបស់ខ្លះ ជារបស់ដែលល្អបំផុត ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងបាត់បង់វាទៅ យើងមានអារម្មណ៍ថា ទទេ ហើយថែមទាំងស្តាយក្រោយទៀតផង។ ហេតុនេះហើយ បានជាខ្ញុំមានការប៉ះពាល់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលបានឮអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងប្រកាសថា “ខ្ញុំបានទូលដល់ព្រះយេហូវ៉ាថា ទ្រង់ជាព្រះអម្ចាស់នៃទូលបង្គំ ក្រៅពីទ្រង់ ទូលបង្គំរកសេចក្តីល្អមិនបានឡើយ”(ទំនុកដំកើង ១៦:២)។ យើងសុទ្ធតែដឹងថា ព្រះទ្រង់ល្អ។ ប៉ុន្តែ តើយើងបានស្រឡាញ់ទ្រង់ ហើយរាប់ទ្រង់ជាមិត្តល្អបំផុត ក្នុងជីវិតយើងឬទេ?
អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងបានពន្យល់ថា ព្រះទ្រង់ល្អ ព្រោះទ្រង់ការពារយើង(ខ.១) ទ្រង់ប្រទាននូវការល្អដល់យើង(ខ.២) ទ្រង់ជួយគំនិត និងបង្រៀនយើង(ខ.៧) ហើយទ្រង់ជាព្រះដែលបង្ហាញឲ្យយើងឃើញ “ផ្លូវនៃជីវិត” ហើយបំពេញយើង ដោយសេចក្តីអំណរ ក្នុងព្រះវត្តមានទ្រង់(ខ.១១)។ ដូចនេះ ព្រះទ្រង់ល្អណាស់!
តែគួរឲ្យស្តាយណាស់ ដែលជាញឹកញាប់ យើងបានបណ្តោយឲ្យរបស់ដែលមិនសូវល្អ មកជំនួសព្រះ ក្នុងជីវិតរបស់យើង។ របស់ទាំងនោះមិនអាចស្ថិតស្ថេរបានឡើយ…
ការប្រុងត្រចៀកស្តាប់
ខ្ញុំមានបញ្ហាមួយ នៅក្នុងទំនាក់ទំនងប្តីប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំ តែខ្ញុំមិនដឹងថា អ្នកដទៃមានបញ្ហាដូចនេះដែរឬយ៉ាងណាទេ។ ជាញឹកញាប់ ខ្ញុំច្រើនតែប្រមូលអារម្មណ៍គិត ដោយមិនចាប់អារម្មណ៍ចំពោះអ្វីៗដែលនៅជុំវិញខ្លួន ជាហេតុនាំឲ្យភរិយារបស់ខ្ញុំគឺ ម៉ាទី(Martie) មានអារម្មណ៍នឿយណាយយ៉ាងខ្លាំង ជាពិសេសនៅពេលដែលនាងកំពុងនិយាយប្រាប់ខ្ញុំ អំពីរឿងសំខាន់ៗ។ ពេលដែលនាងសំគាល់ឃើញថា ខ្ញុំមិនចាប់អារម្មណ៍ចំពោះពាក្យសម្តីរបស់នាង នាងច្រើនតែសួរខ្ញុំថា “តើបងបានឮខ្ញុំនិយាយទេ?”
ការស្តាប់ គឺជាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់នៅក្នុងទំនាក់ទំនងនីមួយៗ ជាពិសេសក្នុងទំនាក់ទំនង ដែលយើងមានជាមួយព្រះគ្រីស្ទ។ បើយើងជាកម្មសិទ្ធិរបស់ទ្រង់ នោះយើងមានអភ័យឯកសិទ្ធិ នៅក្នុងការប្រកបស្និទ្ធស្នាលជាមួយទ្រង់ តាមរយៈព្រះបន្ទូលទ្រង់ និងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដែលធ្វើការក្នុងចិត្តយើង។ យើងត្រូវប្រុងត្រចៀកស្តាប់អ្នកគង្វាលដ៏ពិតរបស់យើង ពេលដែលទ្រង់បន្លឺព្រះសូរសៀង ដើម្បីដឹកនាំយើង ទៅកាន់សេចក្តីសុចរិត សេចក្តីស្រឡាញ់ ព្រះគុណ និងការអ្វីដែលសមស្របនឹងបុគ្គលិកលក្ខណៈ និងបំណងព្រះទ័យទ្រង់។ ក្នុងបទគម្ពីរយ៉ូហាន ជំពូក១០ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលច្បាស់ថា ទ្រង់ជា “អ្នកគង្វាលដ៏ល្អ” ហើយអ្នកដែលខំស្តាប់ព្រះសូរសៀងទ្រង់ ក៏បានក្លាយជាអ្នកដើរតាមទ្រង់ យ៉ាងស្ម័គ្រស្មោះ(ខ.៤) ហើយបានផ្លាស់ប្រែ ទៅជាមានលក្ខណៈដូចទ្រង់។
ការប្រុងត្រចៀកស្តាប់ពាក្យសម្តីរបស់ប្តីប្រពន្ធ ឬមិត្តភ័ក្ររបស់អ្នក គឺជាការបង្ហាញថា ពួកគេមានតម្លៃ និងភាពសក្តិសម នៅក្នុងទំនាក់ទំនង។ យ៉ាងណាមិញ ការផ្តោតចិត្តទៅលើព្រះសូរសៀងនៃព្រះយេស៊ូវ គឺជាការបញ្ជាក់ថា ទ្រង់សំខាន់ចំពោះជីវិតរបស់អ្នក។ ដូចនេះ ចូរលះចោលការអ្វីដែលរំខានដល់ជីវិតអ្នក ហើយងាកបែរមកស្តាប់ព្រះបន្ទូលទ្រង់វិញ ហើយអធិស្ឋានសូមឲ្យព្រះគុណទ្រង់បានធ្វើការអ្វី ដែលទ្រង់បានមានបន្ទូល។–Joe Stowell
ទ្រង់មិនដែលផ្ទំលក់ ក្នុងនគរស្ថានសួគ៌
ការចុះចត ស្ថិតក្នុងចំណោមចំណុចដ៏គ្រោះថ្នាក់បំផុត នៃការហោះហើររបស់យន្តហោះ។ នៅពេលដែលយន្តហោះបន្ទាបខ្លួនកាន់តែជិតដល់ដី អាកាសធាតុនៅលើដី ប្រហែលជាមានសភាពអាក្រក់ ខុសឆ្ងាយពីអាកាសធាតុ នៅរយៈកំពស់៩១៤៤ម៉ែត្រ ហើយយន្តហោះដទៃទៀត ប្រហែលជាមិនអាចមើលផ្លូវចុះចតច្បាស់។ ដូចនេះ អ្នកបើកយន្តហោះ ត្រូវពឹងផ្អែកទៅលើអ្នកគ្រប់គ្រងអាកាសចរណ៍ ដើម្បីទទួលបាននូវពត៌មានលម្អិតឲ្យបានច្បាស់លាស់ មុននឹងចុះចត ដើម្បីមិនឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់កើតឡើង។ ហេតុនេះ បើសិនជាគ្មានអ្នកគ្រប់គ្រងអាកាសចរណ៍ទេ វិនាសកម្មប្រាកដជានឹងកើតមានមិនខានទេ។
ដូចនេះ សូមយើងនឹកស្រមៃ អំពីភាពជ្រួលច្របល់ដែលអាចកើតមាន ពេលដែលអ្នកបើកបរយន្តហោះ បានព្យាយាមទាក់ទងទៅប៉មគ្រប់គ្រងអាកាសចរណ៍ តែមិនបានទទួលការឆ្លើយតបសោះ។ ទីបំផុត គេក៏បានដឹងថា អ្នកគ្រប់គ្រងអាកាសចរណ៍បានដេកលក់ហើយ ជាហេតុធ្វើឲ្យអ្នកបើកបរយន្តហោះ អ្នកដំណើរ និងយន្តហោះទាំងមូលស្ថិតក្នុងសភាពគ្រោះថ្នាក់។ តែបន្ទាប់មក ពួកគេធូរស្បើយក្នុងអារម្មណ៍ជាខ្លាំង ពេលបានទទួលដំណឹងល្អថា យន្តហោះនោះបានចុះចតដោយសុវត្ថភាពហើយ។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មានដំណឹងល្អដែលកាន់តែល្អជាងនេះទៅទៀត ដែលចង់ប្រាប់យើងថា ព្រះដែលទ្រង់ជាអ្នកគ្រប់គ្រងដំណើរជីវិតរបស់យើង ទ្រង់មិនដែលងោកងុយ ឬផ្ទំរលីវឡើយ។ ទ្រង់ទតមើលពីស្ថានលើមក ឃើញហេតុការណ៍ទាំងអស់ដែលកើតឡើង ក្នុងនិងជុំវិញជីវិតរបស់យើង។ គឺដូចដែលអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងបានកត់ទុកថា “សេចក្តីជំនួយរបស់ខ្ញុំមកតែពីព្រះយេហូវ៉ាទេ គឺជាព្រះដែលបង្កើតផ្ទៃមេឃ និងផែនដី ទ្រង់នឹងមិនឲ្យជើងអ្នករអិលភ្លាត់ឡើយ។ ព្រះអង្គដែលរក្សាអ្នក ទ្រង់មិនផ្ទំរលីវឡើយ”(១២១:២-៣)។
អ្នកអាចមានទំនុកចិត្តថា ព្រះទ្រង់ជ្រាបអំពីគ្រោះថ្នាក់ ដែលជិតកើតមាន ហើយទ្រង់នឹងដឹកនាំចរាចរណ៍នៃដំណើរជីវិតអ្នក ដោយគ្មាននឿយហត់ ដើម្បីជាប្រយោជន៍ និងសិរីល្អរបស់ទ្រង់(រ៉ូម ៨:២៨)។–Joe Stowell
តែងតែ
ខ្ញុំចូលចិត្តប្រើពាក្យ តែងតែ និង មិនដែល ។ ខ្ញុំបានប្រើពាក្យទាំងពីរនេះ នៅក្នុងការនិយាយលើកទឹកចិត្តខ្លួនឯងឲ្យមានសង្ឃឹម។ ខ្ញុំចូលចិត្តគិតថា ខ្ញុំតែងតែ អាចមានចិត្តសប្បាយជានិច្ច ហើយការរស់នៅ នឹងមិនដែល មានការខកចិត្តឡើយ។ ប៉ុន្តែ តាមពិត ខ្ញុំមិនតែងតែ មានចិត្តសប្បាយជានិច្ចឡើយ ហើយការរស់នៅ មិនដែល សមតាមបំណងជានិច្ចដែរ។
ដូចនេះ ពាក្យនេះអាចនាំឲ្យយើងមានសង្ឃឹមបាន លុះណាតែយើងគិតអំពីព្រះបន្ទូលសន្យា របស់ព្រះយេស៊ូវ អំពីព្រះវត្តមានរបស់ទ្រង់។ ពេលដែលពួកសិស្សមានការបារម្ភថា ពួកគេនឹងត្រូវរស់នៅដោយខ្លួនឯង ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា “ខ្ញុំនឹងគង់នៅជាមួយអ្នករាល់គ្នាជានិច្ច”(ម៉ាថាយ ២៨:២០)។ ព្រះគម្ពីរហេព្រើរក៏បានរំឭកយើងផងដែរថា ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា “អញនឹងមិនចាកចេញពីឯង ក៏មិនបោះបង់ចោលឯងឡើយ” បានជាយើងរាល់គ្នាអាចនឹងនិយាយ ដោយក្លាហានថា “ខ្ញុំមិនព្រមខ្លាចឡើយ ព្រោះព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ជាជំនួយខ្ញុំ តើមនុស្សនឹងធ្វើដល់ខ្ញុំ ជាយ៉ាងណាបាន”(ហេព្រើរ ១៣:៥-៦)។ ហើយសាវ័កប៉ុលបានបញ្ជាក់ដល់គ្រីស្ទបរិស័ទទាំងអស់ថា “យើងនឹងនៅជាមួយនឹងព្រះអម្ចាស់ជាដរាបទៅ”(១ថែស្សាឡូនិច ៤:១៧)។ បទគម្ពីរទាំងនេះពិតជាលើកទឹកចិត្តយើងណាស់!
ទោះបីជាដំណើរជីវិតរបស់យើង ហាក់ដូចជាមានលក្ខណៈ គួរឲ្យភ័យខ្លាចយ៉ាងណាក៏ដោយ ហើយទោះបីជាអនាគតរបស់យើង ហាក់ដូចជាអស់សង្ឃឹមយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែអាចមានចិត្តក្លាហាន និងការកម្សាន្តចិត្ត ដោយសារព្រះវត្តមាននៃព្រះ ដែលគង់ជាប់យើងជានិច្ច និងជួយឲ្យយើងអាចឆ្លងកាត់ការលំបាកទាំងអស់នោះ។ ជាងនោះទៅទៀត ពេលដែលជីវិតយើងចប់ទៅ យើងក៏នឹងនៅជាមួយទ្រង់ ដោយបានឃើញមុខទល់នឹងមុខ ជារៀងរហូត។…
ពេលមានបញ្ហា
បើអ្នកមិនធ្លាប់បានដឹងអំពីច្បាប់ម័រហ្វី(Murphy)ទេ នោះអ្នកប្រហែលជាធ្លាប់ពិសោធ នឹងពាក្យស្លោក ដែលចែងថា “បញ្ហានឹងកើតឡើង ចំពោះការអ្វីដែលអាចមានបញ្ហា”។ ពាក្យស្លោកនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកឃើញគោលការណ៍ ដែលព្រះយេស៊ូវបានចែកចាយជាមួយពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ ដោយបន្ទូលថា “នៅលោកីយ៍នេះ អ្នករាល់គ្នានឹងមានសេចក្តីវេទនាមែន”(យ៉ូហាន ១៦:៣៣)។ ត្រង់ចំណុចនេះ យើងអាចទទួលស្គាល់ថា ពាក្យស្លោកមួយនោះពិតជាបាននិយាយត្រូវមែន ព្រោះមិនយូរមិនឆាប់ យើងនឹងជួបសេចក្តីទុក្ខមែន។ ពីដើមឡើយ ព្រះទ្រង់មិនបានរៀបផែនការឲ្យជីវិតមនុស្សម្នាក់ៗជួបសេចក្តីទុក្ខទេ ប៉ុន្តែ ចាប់តាំងពីពេលដែលមនុស្សជាតិដំបូង បានចាញ់ល្បួងរបស់អារក្ស ក្នុងសួនច្បារអេដែន អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងក្នុងពិភពផែនដីនេះ ក៏បានធ្លាក់ចូលទៅក្នុងអំពើបាប ជាហេតុនាំឲ្យគ្មានសណ្តាប់ធ្នាប់ និងលែងមានដំណើរការដូចធម្មតា។
ជាការពិតណាស់ ជីវិតមនុស្សម្នាក់ៗតែងពើបប្រទះបញ្ហា។ ជាញឹកញាប់ យើងមិនបានដឹង ឬភ្លេចថា សន្តិភាពពិតជាអាចកើតមាននៅក្នុងជីវិតរបស់យើងរាល់គ្នាទេ។ គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ណាស់ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវដាស់តឿនអ្នកដើរតាមទ្រង់ អំពីបញ្ហាដែលនឹងកើតឡើង ទន្ទឹមនឹងនោះទ្រង់ក៏បានសន្យាថា នឹងប្រទានសន្តិភាព នៅក្នុងចិត្តយើងម្នាក់ៗផងដែរ។ ទ្រង់ថែមទាំងបានប្រាប់ពួកគេឲ្យ “សង្ឃឹម ឬអសប្បាយឡើង ដ្បិតទ្រង់បានឈ្នះលោកិយហើយ”(ខ.៣៣)។ ដោយសារទ្រង់បានប្រើពាក្យ បានឈ្នះ នោះមានន័យថា ការនេះបានសម្រេច តាំងពីអតីតកាលរហូតជានិរន្ត។ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់មិនគ្រាន់តែបានឈ្នះលោកិយដែលធ្លាក់ក្នុងអំពើបាប តាមរយៈការសុគត និងការមានព្រះជន្មឡើងវិញរបស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះឡើយ តែទ្រង់ថែមទាំងបានបន្តប្រទានជ័យជម្នះ ទោះបីជាយើងជួបបញ្ហាច្រើនយ៉ាងណាក៏ដោយ។
ដូចនេះ ទោះបីជាបញ្ហាអាចកើតមាន ចំពោះយើង ក្នុងលោកិយដែលមានបាបនេះយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែអាចមានសង្ឃឹម ដោយសារដំណឹងល្អដែលប្រាប់យើងថា យើងអាចពឹងផ្អែកលើព្រះយេស៊ូវ…