ខ្ញុំមានជីវិតរស់
អ្នកស្រីឡរ៉ា ប្រ៊ូក(Laura Brooks) មានអាយុ៥២ឆ្នាំ និងមានកូនពីរនាក់។ គាត់មិនបានដឹងខ្លួនសោះថា គេបានរាប់បញ្ចូលឈ្មោះគាត់ ក្នុងចំណោមមនុស្ស១ម៉ឺន៤ពាន់នាក់ ដែលគេបានច្រឡំរាប់បញ្ចូលឈ្មោះ ក្នុងបញ្ជីឈ្មោះអ្នកស្លាប់ ក្នុងទិន្នន័យរបស់រដ្ឋាភិបាល នៅឆ្នាំ២០១១។ គាត់ឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីបានជាគេឈប់ផ្ញើសែកសម្រាប់ជនពិការ ឲ្យគាត់ទៀត ហើយគេក៏លែងទទួលប្រាក់សំណង និងថ្លៃឈ្នួលផ្ទះពីគាត់ទៀត។ គាត់ក៏បានទៅធនាគា ដើម្បីសាកសួរអំពីរឿងនេះ តែអ្នកដំណាងរបស់ធនាគាបានប្រាប់គាត់ថា គេបានបិទគណនីយរបស់គាត់ ព្រោះគេបានទទួលដំណឹងថា គាត់បានស្លាប់ហើយ។ ជាការពិតណាស់ នេះជាការយល់ច្រឡំរបស់ពួកគេ។
យ៉ាងណាមិញ សាវ័កប៉ុលមិនមានការយល់ច្រឡំទេ ពេលដែលគាត់មានប្រសាសន៍ថា អ្នកជឿព្រះនៅក្រុងអេភេសូរធ្លាប់ស្លាប់ម្តងមកហើយ គឺស្លាប់ខាងវិញ្ញាណ។ ពួកគេបានស្លាប់ខាងវិញ្ញាណ ព្រោះពួកគេបានដាច់ចេញពីព្រះ ដោយធ្វើជាទាសករនៃអំពើបាប(អេភេសូរ ២:៥) ហើយមានទោស នៅក្រោមសេចក្តីក្រោធរបស់ព្រះ។ ដូចនេះ ពួកគេគ្មានសង្ឃឹមអ្វីឡើយ!
តែព្រះបានប្រទានដំណោះស្រាយសម្រាប់បញ្ហានេះ ដើម្បីពួកគេ ក៏ដូចជាដើម្បីយើងរាល់គ្នា ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់។ ព្រះដែលមានព្រះជន្មរស់ ដែលប្រទានជីវិតដល់មនុស្សស្លាប់(រ៉ូម ៤:១៧) បានចាក់បង្ហូរសេចក្តីមេត្តា និងសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះអង្គ ដោយចាត់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ ជារាជបុត្រាព្រះអង្គ ឲ្យយាងចុះមកផែនដី។ យើងមានជីវិតឡើងវិញ តាមរយៈការសុគត និងការមានព្រះជន្មឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវ(អេភេសូរ ២:៤-៥)។
ពេលដែលយើងជឿថា ព្រះយេស៊ូវពិតជាបានសុគត ហើយមានព្រះជន្មឡើងវិញមែន នោះយើងក៏បានផ្លាស់ពីស្លាប់ មកមានជីវិត។ ពេលនេះ…
គ្មានភាពលំអៀងទៀតឡើយ
ការសែតញូស៍វីក បានធ្វើការស្ទង់មតិក្នុងឆ្នាំ២០១០ ហើយបានរកឃើញថា ជាស្ថិតិ : ៥៧ភាគរយ នៃអ្នកគ្រប់គ្រងផ្នែកជ្រើសរើសបុគ្គលិកចូលធ្វើការ បានជឿថា បេកជនដែលដាក់ពាក្យចូលធ្វើការ ដែលមិនមានរូបសម្បត្តិគួរឲ្យទាក់ទាញ(តែមានសមត្ថភាព) ច្រើនតែមានការពិបាកក្នុងការរកការងារធ្វើ។ ហើយ៨៤ភាគរយនៃអ្នកគ្រប់គ្រងបាននិយាយថា ចៅហ្វាយនាយរបស់ពួកគេច្រើនតែមានការស្ទាក់ស្ទើរ ក្នុងការជ្រើសរើសបេកជនដែលមានសមត្ថភាព តែមានវ័យចំណាស់ ឲ្យចូលធ្វើការ។ ម្យ៉ាងទៀត ៦៤ភាគរយ នៃអ្នកគ្រប់គ្រងផ្នែកជ្រើសរើសបុគ្គលិកឲ្យចូលធ្វើការ បាននិយាយថា ក្រុមហ៊ុនទាំងឡាយគួរតែទទួលការអនុញ្ញាតឲ្យជ្រើសរើសបុគ្គលិកចូលធ្វើការ ដោយផ្អែកទៅលើរូបសម្បត្តិ។ ស្ថិតិនេះបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា ការជ្រើសរើសបុគ្គលិកឲ្យចូលធ្វើការយ៉ាងដូចនេះ គឺជាភាពលំអៀងដែលមិនអាចទទួលយកបានឡើយ។
ភាពលំអៀងដូចនេះ មិនមែនមានតែក្នុងសម័យបច្ចុប្បន្នឡើយ។ វាក៏បានកើតមាន ក្នុងពួកជំនុំដំបូងផងដែរ បានជាសាវ័កយ៉ាកុបបានប្រឈមមុខដោះស្រាយបញ្ហានេះ។ លោកយ៉ាកុបបានមានប្រសាសន៍ នៅក្នុងសំបុត្ររបស់គាត់ ដោយចិត្តជាគ្រូគង្វាលថា “បងប្អូនអើយ កុំឲ្យមានសេចក្តីជំនឿ ជឿដល់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់ដ៏ឧត្តមនៃយើង ដោយរើសមុខអ្នកណាឡើយ”(យ៉ាកុប ២:១)។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានលើកឡើងអំពីឧទាហរណ៍ នៃភាពលំអៀងទៅរកអ្នកមាន ហើយមិនអើពើចំពោះអ្នកក្រ(ខ.២-៤)។ ភាពលំអៀងដូចនេះ មិនសមស្របនឹងជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទទេ(ខ.១) និងបានក្បត់នឹងព្រះគុណរបស់ព្រះ(ខ.៥-៧) ល្មើសនឹងក្រឹត្យវិន័យនៃក្តីស្រឡាញ់(ខ.៨) ហើយក៏ជាអំពើបាបផង(ខ.៩)។ ដើម្បជម្នះភាពលំអៀងនេះ យើងត្រូវយកគំរូតាមព្រះយេស៊ូវ ដោយស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងយើង ឲ្យដូចខ្លួនឯង។
យើងប្រឆាំងនឹងវិញ្ញាណនៃភាពលំអៀង ពេលដែលយើងបង្ហាញចេញនូវក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ឲ្យបានទូលំទូលាយ ដោយស្រឡាញ់គ្នា និងប្រព្រឹត្តល្អចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក។-Marvin Williams
លប់រណ្តៅដែលបាក់ស្រុត
កាលពីចុងខែឧសភា ឆ្នាំ២០១០ ខ្យល់ព្យុះត្រូពិកអាហ្កាថា បានបក់បោកមកលើតំបន់អាមេរិកកណ្តាល ធ្វើឲ្យមានភ្លៀងធ្លាក់ខ្លាំង និងមានការបាក់ដី នៅកន្លែងជាច្រើន។ ពេលដែលខ្យល់ព្យុះនេះស្ងប់ ស្រាប់តែមានដីបាក់ស្រុតជារណ្តៅដ៏ធំមួយ ជម្រៅ៦០ម៉ែត្រ ក្នុងទីប្រជុំជន នៃទីក្រុងកាតេម៉ាឡា។ ការបាក់ស្រុតជារណ្តៅនេះ បានបណ្តាលឲ្យបាក់ស្រុតដីដែលក្បែរនោះ ដោយស្រូបទាញដី បង្គោលភ្លើង និងអគារកំពស់៣ជាន់មួយខ្នង ចូលទៅក្នុងដីដ៏ជ្រៅនោះ។
ការបាក់ស្រុតដីជារណ្តៅដ៏ធំដូចនេះ អាចនាំឲ្យមានមហន្តរាយដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ ប៉ុន្តែ ការបាក់ស្រុតជារណ្តៅដែលកើតមានជាញឹកញាប់ ហើយនាំឲ្យមហន្តរាយបំផុតនោះ គឺការបាក់ស្រុត ដែលមានក្នុងចិត្តមនុស្សទៅវិញទេ។ គឺដូចដែលយើងឃើញមាន ក្នុងដំណើរជីវិតរបស់ស្តេចដាវីឌ ជាឧទាហរណ៍ស្រាប់។
បើគេមើលស្តេចដាវីឌតែសម្បកក្រៅ គឺឃើញការរស់នៅរបស់ទ្រង់មានភាពនឹងនរ តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ តាមពិត ជីវិតខាងក្នុងរបស់ទ្រង់ បានតាំងនៅលើគ្រឹះដែលងាយបាក់បែក។ បន្ទាប់ពីទ្រង់បានប្រព្រឹត្តអំពីកំផឹតនិងការកំចាយឈាម ទ្រង់គិតថា ទ្រង់បានលាក់ទុកទង្វើរដ៏ពិសពល់នោះជិត មិនឲ្យគេដឹងទេ(២សាំយ៉ូអែល ១១-១២)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះក៏បានចាក់ចុចចិត្តទ្រង់យ៉ាងខ្លាំង បន្ទាប់ពីណាថាន បានមកជួបទ្រង់ ធ្វើឲ្យទ្រង់ដឹងខ្លួនថា ការលាក់ទុកអំពើបាបក្នុងជីវិតរបស់ទ្រង់ បានធ្វើឲ្យគ្រឹះនៃជីវិតខាងវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់មានការបាក់ស្រុតជ្រៅទៅៗ។ ដូចនេះ ស្តេចដាវីឌក៏បានទទួលស្គាល់អំពើបាបរបស់ទ្រង់ នៅចំពោះព្រះ ដោយការប្រែចិត្ត(ទំនុកដំកើង ៣២:៥) ដើម្បីកុំឲ្យការបាក់ស្រុតខាងវិញ្ញាណ ប្រែជាកាន់តែអាក្រក់ទៅៗ។ ដូចនេះ ព្រះក៏បានគ្របបាំងអំពើបាបរបស់ស្តេចដាវីឌ ហើយក៏បានប្រទានឲ្យទ្រង់មានក្តីអំណរ ពីការអត់ទោសបាប។
ត្រង់ចំណុចនេះ យើងក៏នឹងបានពិសោធនឹងព្រះគុណព្រះផងដែរ ពេលដែលយើងសារភាពអំពើបាបរបស់យើង…
សម្រាប់ពេលដ៏វែងខាងមុខ
ក្នុងការស្ទង់មតិ មនុស្សពេញវ័យជាង១ពាន់នាក់ ក្នុងឆ្នាំ២០០៦ គេបានរកឃើញថា មនុស្សភាគច្រើន អាចអត់ធ្មត់ជាមធ្យម បានតែ១៧នាទីទេ នៅក្នុងការឈរជាជួរ ដើម្បីរង់ចាំវេណទទួលសេវាកម្មអ្វីមួយ។ ម្យ៉ាងទៀត ពេលទូរស័ព្ទទៅកាន់នរណាម្នាក់ មនុស្សភាគច្រើនអាចអត់ធ្មត់បានតែ៩នាទីប៉ុណ្ណោះ នៅក្នុងការរង់ចាំឲ្យគេលើកទូរស័ព្ទ។ ការខ្វះការអត់ធ្មត់ គឺជាលក្ខណៈសម្បត្តិដែលមនុស្សយើងមានជាធម្មតាទៅហើយ។
សាវ័កយ៉ាកុបបានសរសេរសំបុត្រ ទៅកាន់អ្នកជឿព្រះមួយក្រុម ដែលកំពុងមានការពិបាក នៅក្នុងការអត់ធ្មត់ ក្នុងការរង់ចាំព្រះយេស៊ូវយាងត្រឡប់មកវិញ(យ៉ាកុប ៥:៧)។ នៅសម័យនោះ ពួកគេកំពុងរស់នៅ ក្រោមការកេងប្រវ័ញ្ច និងក្នុងពេលដ៏ពិបាក បានជាសាវ័កយ៉ាកុបបានលើកទឹកចិត្តពួកគេ ឲ្យមានការអត់ធ្មត់ ក្នុងរយៈពេលវែង។ គាត់បានព្យាយាមលើកទឹកចិត្តគ្រីស្ទបរិស័ទទាំងនោះ ឲ្យឈរឲ្យមាំមួន ហើយរស់នៅដោយការលះបង់ រហូតដល់ពេលដែលព្រះអម្ចាស់យាងមក ដើម្បីជំនុំជម្រះលោកិយ។ គាត់បានបង្រៀនពួកគេឲ្យ “តាំងចិត្តឲ្យខ្ជាប់ខ្ជួនឡើង ដ្បិតព្រះអម្ចាស់ជិតយាងមកហើយ”(ខ.៨)។
គាត់ក៏បានប្រាប់ពួកគេ ឲ្យមានការអត់ធ្មត់ ដូចកសិករ ដែលមានចិត្តអត់ធ្មត់ក្នុងការរង់ចាំទឹកភ្លៀង និងការច្រូតកាត់(ខ.៧) និងដូចពួកហោរា និងលោកយ៉ូប ដែលជាពួកព្ធយុកោ ដែលបានបង្ហាញនូវការអត់ធ្មត់ ក្នុងទុក្ខវេទនា(ខ.១០-១១)។ នៅចុងបញ្ចប់ គាត់បានលើកទឹកចិត្តអ្នកជឿព្រះ កុំឲ្យបោះបង់ការតស៊ូឡើយ។
ពេលដែលយើងកំពុងជួបការល្បងល ក្នុងទុក្ខលំបាក ព្រះសព្វព្រះទ័យនឹងជួយយើង ឲ្យបន្តរស់នៅ ដោយជំនឿ និងដោយទុកចិត្ត ទៅលើសេចក្តីអាណិត និងសេចក្តីមេត្តារបស់ព្រះអង្គ(ខ.១១)។-Marvin Williams
ការនឹកចាំអំពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះវរបិតា
ពេលដែលលោកជីម ដាវីឌសិន(Jim Davidson) ឡើងភ្នំរេនា គាត់បានឆ្លងស្ពានដែលកើតឡើងពីព្រឹលគរលើគ្នា ហើយស្ពាននោះក៏បាក់ស្រុត ធ្វើឲ្យគាត់ធ្លាក់ចូលក្នុងប្រលោះផ្ទាំងទឹកកកដ៏ជ្រៅ។ លោកជីមបានឈរទាំងមានឈាម និងស្នាមជាំ ក្នុងរូងទឹកកកដ៏ងងឹត ហើយពេលនោះ គាត់ក៏នឹកចាំថា កាលពីក្មេង ឪពុកគាត់បានរំឭកគាត់ជាច្រើនដងថា គាត់អាចសម្រេចការធំបាន បើសិនជាគាត់ក្រាញ់ននាលនឹងការលំបាក មិនព្រមរាថយ។ ពាក្យសម្តីនោះក៏បានជួយលើកទឹកចិត្តលោកជីម ខណៈពេលដែលគាត់ខំតោងឡើងតាមជញ្ជាំងទឹកកក ចេញពីល្អាងទឹកកកដ៏ងងឹតនោះ ទៅកាន់ទីសុវត្ថិភាព ដោយចំណាយពេលអស់៥ម៉ោង ដោយប្រើឧបករណ៍ដែលគាត់មានបន្តិចបន្តួច និងក្នុងស្ថានភាពដ៏ពិបាកក្រែលែង។
យ៉ាងណាមិញ មានពេលខ្លះអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងក៏ធ្លាប់ឆ្លងកាត់ការពិបាក ដូចលោកជីមផងដែរ ពោលគឺគាត់ហាក់ដូចជាបានខំតោងឡើង ចេញពីរូងភ្នំនៃទុក្ខវេទនា និងការឈឺចាប់ ដោយរំឭកខ្លួនឯង អំពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះវរបិតា ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌។ គាត់បានទទួលស្គាល់ថា បើសិនជាព្រះ និងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គ មិនបានទ្រទ្រង់គាត់ ឲ្យមានក្តីអំណរទេ នោះគាត់មុខជាស្លាប់ ក្នុងទុក្ខវេទនានោះហើយ(ទំនុកដំកើង ១១៩:៩២)។ គាត់បានបង្ហាញនូវទំនុកចិត្តទាំងស្រុង ចំពោះព្រះបន្ទូលដ៏អស់កល្ប នៃព្រះអម្ចាស់(ខ.៨៩) និងទុកចិត្តលើភាពស្មោះត្រង់ នៃលក្ខណៈសម្បត្តិរបស់ព្រះអង្គ(ខ.៩០)។ ដោយសារតែភាពស្មោះត្រង់របស់ព្រះ អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើង បានប្តេជ្ញាចិត្តថា គាត់នឹងមិនបំភ្លេចព្រះបន្ទូល ដែលព្រះអង្គមានមកកាន់គាត់ទេ ព្រោះព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ មានតួនាទីដ៏សំខាន់បំផុត នៅក្នុងការជួយរំដោះជីវិតគាត់ និងនាំឲ្យគាត់មានកម្លាំងឡើងវិញ។
ពេលដែលយើងស្ថិតក្នុងរូងភ្នំដ៏ងងឹតបំផុត និងស្ថិតនៅក្នុងពេលដ៏វេទនា ព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ អាចធ្វើឲ្យវិញ្ញាណរបស់យើងមានកម្លាំងឡើងវិញ កាលណាយើងរំឭកខ្លួនឯង…
ការកើតជាថ្មី
លោកគ្រីស ស៊ីមសិន(Chris Simpson) ធ្លាប់រស់នៅក្នុងជីវិត ដែលពេញដោយសេចក្តីសម្អប់។ បន្ទាប់ពីកូនដំបូងរបស់គាត់បានបាត់បង់ជីវិត គាត់មានការភ័ន្តច្រឡំ ហើយមានសេចក្តីកំហឹងក្នុងចិត្ត។ គាត់បានបញ្ចេញកំហឹងនោះ ដាក់ជាតិសាសន៍ផ្សេងៗ ហើយនៅលើខ្លួនគាត់មានសាក់រូប ដែលបង្ហាញពីសេចក្តីសម្អប់។ តែបន្ទាប់ពីលោកស៊ីមសុន បានស្តាប់កូនប្រុសរបស់គាត់ និយាយត្រាប់តាមសេចក្តីកំហឹងរបស់ខ្លួន គាត់ក៏បានដឹងខ្លួនថា គាត់ចាំបាច់ត្រូវកែប្រែចរិករបស់គាត់។ គាត់ក៏បានមើលខ្សែភាពយន្តរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ ដែលនិយាយអំពីសេចក្តីក្លាហាន ហើយក៏បានចាប់ផ្តើមចូលរួមកម្មវិធីថ្វាយបង្គំក្នុងព្រះវិហារ។ រយៈពេល១ខែក្រោយមក គាត់ក៏បានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក ធ្វើជាអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ សព្វថ្ងៃនេះ លោកស៊ីមសិន បានក្លាយជាមនុស្សថ្មីម្នាក់ ហើយបានលះបង់សេចក្តីសម្អប់របស់គាត់ ដែលក្នុងនោះ គាត់បានឲ្យគេលប់រូបសាក់របស់គាត់ ដែលធ្វើឲ្យមានការឈឺសាច់ និងចំណាយអស់លុយច្រើន។
យ៉ាងណាមិញ សាវ័កប៉ុលក៏ធ្លាប់បានស្គាល់ការផ្លាស់ប្រែ ដ៏ជ្រាលជ្រៅប្រភេទនេះផងដែរ។ កាលពីមុន គាត់ស្អប់ព្រះយេស៊ូវ ហើយបានធ្វើទុកបៀតបៀនអ្នកដើរតាមព្រះអង្គ(កិច្ចការ ២២:៤-៥ ១កូរិនថូស ១៥:៩)។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលគាត់បានជួបព្រះយេស៊ូវ ហើយមានការប្រកបខាងវិញ្ញាណជាមួយព្រះអង្គ(កិច្ចការ ៩:១-២០) ជីវិតរបស់គាត់បានផ្លាស់ប្រែទាំងស្រុង ធ្វើឲ្យគាត់វាយតម្លៃជីវិតរបស់គាត់ឡើងវិញ ដោយផ្អែកទៅលើការអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានសម្រេច នៅលើឈើឆ្កាង។ ការប្រកបជាមួយព្រះគ្រីស្ទបានធ្វើឲ្យសាវ័កប៉ុល ក្លាយជាមនុស្សថ្មីម្នាក់។ ជីវិតចាស់ដែលមានអំពើបាប សេចក្តីស្លាប់ និងភាពអាត្មានិយម ក៏បានកន្លងបាត់ទៅ ហើយការចាប់ផ្តើមជាថ្មី ការតាំងសញ្ញាថ្មី ការមានទស្សនវិស័យ និងការរស់នៅបែបថ្មីក៏ចាប់ផ្តើមមាន ក្នុងជីវិតគាត់។
ការដើរតាមព្រះយេស៊ូវមិនគ្រាន់តែជាការចាប់ផ្តើមជីវិតថ្មីទេ…
ការរស់នៅដោយគ្មាននំប៉័ង
ក្នុងសង្គម ដែលប្រជាជនមានអាហារជាបរិបូរសម្រាប់ជ្រើសរើស នំប៉័ងលែងក្លាយជាផ្នែកដ៏ចាំបាច់នៃអាហារប្រចាំថ្ងៃទៀតហើយ បានជាអ្នកខ្លះបានសម្រេចចិត្តរស់នៅ ដោយមិនចាំបាច់ញាំនំប៉័ង ដោយសារមូលហេតុផ្សេងៗ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្នុងទឹកដីអ៊ីស្រាអែល នៅសតវត្សរ៍ទី១ គេបានចាត់ទុកនំប៉័ង ជាអាហារដ៏ចាំបាច់។ មានតែសាសន៍ដទៃទេ ដែលមិនញាំនំប៉័ងជាប្រចាំថ្ងៃនោះ។
ថ្ងៃមួយ មានមនុស្សមួយហ្វូង តាមរកព្រះយេស៊ូវ ដោយសារព្រះអង្គបានធ្វើការអស្ចារ្យ ដោយឲ្យនំប៉័ង នឹងត្រីកើនចំនួនច្រើនជាបរិបូរ សម្រាប់ឲ្យបណ្តាជនបរិភោគ(យ៉ូហាន ៦:១១,២៦)។ ពួកគេបានសុំឲ្យព្រះអង្គធ្វើទីសម្គាល់ ដូចជាការទម្លាក់នំម៉ាណាពីលើមេឃមក ដូចដែលព្រះបានផ្គត់ផ្គង់ដល់រាស្រ្តព្រះអង្គ នៅក្នុងវាលរហោស្ថានដែរ(៦:៣០-៣១ និក្ខមនំ ១៦:៤)។ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវប្រាប់ពួកគេថា “ព្រះអង្គជានំប៉័ងដ៏ពិត ដែលមកពីស្ថានសួគ៌”(យ៉ូហាន ៦:៣២) ពួកបណ្តាជនស្តាប់មិនយល់ឡើយ។ ពួកគេចង់ឲ្យព្រះអង្គប្រទាននំប៉័ង ក្នុងន័យត្រង់ មិនមែនក្នុងន័យធៀបទេ។ តែព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា ព្រះវរបិតាបានចាត់ព្រះអង្គមក ឲ្យធ្វើជានំប៉័ងខាងវិញ្ញាណ សម្រាប់ចម្អែតវិញ្ញាណពួកគេ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ បើសិនជាពួកគេ ទទួលយកព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ មកអនុវត្តដោយជំនឿ ក្នុងវិញ្ញាណរបស់ខ្លួន នោះពួកគេនឹងបានពិសោធនឹងការឆ្អែតខាងវិញ្ញាណ ដ៏អស់កល្បជានិច្ច(ខ.៣៥)។
ព្រះយេស៊ូវមិនសព្វព្រះទ័យនឹងធ្វើជាអាហារ ដែលយើងអាចជ្រើសរើសតាមចិត្ត ជាប្រចាំថ្ងៃនោះឡើយ តែព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងធ្វើជាអាហារដ៏ចាំបាច់ ក្នុងជីវិតយើង ពោលគឺអាហារ ដែលយើង “មិនអាចអត់បាន”។ ដែលសាសន៍យូដានៅសតវត្សរ៍ទី១ ដែលមិនអាចរស់នៅ ដោយគ្មាននំប៉័ងខាងសាច់ឈាមជាយ៉ាងណា នោះសូមយើងកុំមានចិត្តចង់សាកល្បងរស់នៅ ដោយគ្មានព្រះគ្រីស្ទ ដែលជានំប៉័ងខាងវិញ្ញាណរបស់យើងឡើយ។—Marvin…
អំណាចនៃការលើកទឹកចិត្ត
នៅក្នុងអំឡុងពេលនៃការសិក្សាស្រាវជ្រាវថ្មីៗនេះ គេបានសម្ភាសនិយោជិកប្រមាណជា ២សែននាក់ ដើម្បីស្វែងយល់ អំពីចំណុចខ្វះខាត ដែលពួកគេត្រូវការ ដើម្បីធ្វើការងារឲ្យកាន់តែមានប្រសិទ្ធិភាព។ ការសិក្សានោះបានធ្វើការសន្និដ្ឋានថា ការឲ្យតម្លៃ និងការលើកទឹកចិត្តគឺជាអ្វីដែលពួកគេចង់បានបំផុត ពីថ្នាក់លើរបស់ពួកគេ។ ការស្រាវជា្រវនេះបញ្ជាក់ថា ការលើកទឹកចិត្តគឺជាតម្រូវការមូលដ្ឋានរបស់មនុស្ស។
លោកសាវ័កប៉ុលហាក់ដូចជាបានយល់ច្បាស់ថា នេះក៏ជាតម្រូវការជាមូលដ្ឋានរបស់ពួកជំនុំ នៅឯក្រុងកូរិនថូសផងដែរ ដូច្នេះហើយ មុនពេលដែលគាត់ប្រៀនប្រដៅពួកគេ ដោយភាពម៉ឺងម៉ាត់ គាត់បាននិយាយលើកទឹកចិត្ត ជាមុនសិន។ ក្នុងនាមជាអ្នកដឹកនាំខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណរបស់ពួកគេ លោកប៉ុលបានចាប់ផ្តើមសរសេរសំបុត្រទៅកាន់ពួកគេ ដោយនិយាយអរព្រះគុណដល់ព្រះ ដោយព្រោះព្រះគុណ ដែលបានប្រទានមក ក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ។
កាលពីដើមពួកគេបាននៅដាច់ឆ្ងាយពីព្រះ ប៉ុន្តែ ឥឡូវនេះ ពួកគេគឺជាអ្នកជឿ ដែលមានចំណែកនៅក្នុងព្រះគុណរបស់ទ្រង់ ដោយសារការសុគត និងការរស់ឡើងវិញនៃអង្គព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ ពួកគេបាននៅជាប់ព្រះយេស៊ូវហើយ ដូចនេះ ពួកគេទទួលបានជីវិតខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណ ពីព្រះអង្គមក ហើយផលផ្លែនៃសេចក្តីប្រកបនេះ ជាការចម្រើនឡើងខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណ នៅក្នុងការគោរពប្រតិបត្តិដល់ព្រះ(១កូរិនថូស ១:៤-៧)។ លោកសាវ័កប៉ុលបានអរព្រះគុណដល់ព្រះជាប់ជានិច្ច ដោយព្រោះទ្រង់បានធ្វើការនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកអ្នកជឿ នៅក្រុងកូរិនថូស។ ខ្ញុំអាចស្រមៃឃើញថា ពួកគេអាចរងទ្រាំនូវការរិះគន់ធ្ងន់ៗពីលោកប៉ុលបាន គឺដោយព្រោះតែពាក្យលើកទឹកចិត្តដ៏ស្រទន់របស់គាត់។
នៅពេលយើងឃើញគេកំពុងស្ដាប់បង្គាប់ព្រះ នោះសូមចំណាយពេលលើកទឹកចិត្តពួកគេ ហើយអរព្រះគុណដល់ព្រះ សម្រាប់ការដែលទ្រង់កំពុងធ្វើតាមរយៈពួកគេ។-Marvin Williams
ការបន្ថយល្បឿន
នៅពេលអ្នកនិពន្ធម្នាក់ឈ្មោះ ប៊្រូស ហ្វេល័រ (Bruce Feiler) បានទៅធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យរកឃើញថា មានជម្ងឺមហារីកឆ្អឹង ក្នុងភ្លៅរបស់គាត់ ពេលនោះគាត់ត្រូវដើរ ដោយប្រើឈើច្រត់ជាជំនួយ អស់រយៈពេលជាងមួយឆ្នាំ។ ការរៀនដើរដោយប្រើឈើច្រត់ បានបណ្តាលចិត្តគាត់ឲ្យយល់អំពីសារៈសំខាន់នៃការបន្ថយល្បឿន ក្នុងដំណើរជីវិតរបស់គាត់។ បានជាគាត់មានប្រសាសន៍ថា “ការបន្ថយល្បឿន បានក្លាយជាមេរៀនមួយសំខាន់បំផុត ដែលខ្ញុំរៀន បាន ពីបទពិសោធន៍របស់ខ្ញុំ។”
ក្រោយពេលព្រះរំដោះរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ ចេញពីស្រុកអេស៊ីព្ទ ព្រះអង្គបានប្រទានក្រឹត្យវិន័យទាំង១០ប្រការ ដល់ពួកគេ ដែលក្នុងនោះ មានក្រឹត្យវិន័យទី៤ ដែលបណ្ដាលឲ្យពួកគេបន្ថយល្បឿន ដោយបង្អង់សិន ដើម្បីរំពឹងគិតអំពីព្រះអង្គ និងអំពីពិភពលោកនេះ។ ក្រឹត្យវិន័យទីបួន បានបង្គាប់ពួកអ៊ីស្រាអែលឲ្យមានការឈប់សម្រាក ដែលផ្ទុយគ្នាស្រឡះពីការធ្វើជាទាសករ នៅក្រោមនឹមត្រួតត្រារបស់ស្ដេចផារ៉ោន ដែលកាលនោះ គេបានបង្ខំពួកគេឲ្យធ្វើការដោយគ្មានថ្ងៃឈប់សម្រាក។
ក្រឹត្យវិន័យមួយនេះ បានបង្គាប់រាស្រ្តរបស់ព្រះ ឲ្យញែកពេលមួយថ្ងៃ ក្នុងមួយសប្តាហ៍ចេញ ដើម្បីនឹកចាំអំពីការសំខាន់ៗជាច្រើនដូចជា : ព្រះរាជកិច្ចរបស់ព្រះក្នុងការបង្កើតរបស់សព្វសារពើរ(លោកុប្បត្តិ ២:២) ការរំដោះពួកគេចេញពីភាពជាទាសករ នៅស្រុកអេស៊ីព្ទ(ចោទិយកថា ៥:១២-១៥) ទំនាក់ទំនងរបស់ពួកគេជាមួយព្រះ (ចោទិយកថា ៦:៤-៦) និងការដែលពួកគេត្រូវការការសម្រាកយកកម្លាំងឡើងវិញ ដោយផ្ទាល់ខ្លួន(និក្ខមនំ ៣១:១២-១៨)។ ព្រះមិនបានប្រទានថ្ងៃឈប់សម្រាក សម្រាប់ឲ្យពួកគេមានការខ្ជិលច្រអូសនោះទេ ប៉ុន្តែ គឺដើម្បីឲ្យពួកគេបានទទួលស្គាល់ ថ្វាយបង្គំ និងសម្រាកនៅក្នុងព្រះអង្គ។…
ការជ្រើសរើសតាមចំណូលចិត្ត
គេហទំព័រឈ្មោះភែនដូរ៉ា(Pandora) ស្ថិតនៅក្នុងចំណោមឧបករណ៍ដ៏អស្ចារ្យ ក្នុងពិភពតន្រ្តី នាសម័យអ៊ីនធឺណិត។ គេហទំព័រនេះជួយឲ្យយើងអាចបង្កើតស្ថានីយវិទ្យុផ្ទាល់ខ្លួនតាមអ៊ីនធឺណិត ដោយអនុញ្ញាតឲ្យយើង “ជ្រើសរើស” បទភ្លេងរបស់យើង។ យើងអាចចាក់ស្តាប់បទចម្រៀង ហើយចុចសញ្ញាមេដៃលើកឡើងលើ ឬមេដៃទំលាក់ចុះក្រោម ដើម្បីបង្ហាញថា យើងចូលចិត្តបទចម្រៀងនោះឬអត់។ រួចអ្នកអាចប្រមូលបានបទចម្រៀងមួយក្រុម ដែលអ្នកបានចូលចិត្តស្តាប់ក្នុងគេហទំព័រនោះ។
គួរឲ្យស្តាយណាស់ ដែលជួនកាល យើងក៏បានធ្វើការជ្រើសរើសដូចនេះ នៅក្នុងការអានព្រះគម្ពីរផងដែរ។ យើងប្រហែលជាជ្រើសរើសតែបទគម្ពីរមួយចំនួន ដែលយើងចូលចិត្តជាពិសេស ហើយមិនអើពើរនឹងបទគម្ពីរដទៃទៀត។ ដូចនេះ យើងបាន “ជ្រើសរើស”តែបទគម្ពីរណា ដែលត្រូវចិត្តយើងប៉ុណ្ណោះ។
យ៉ាងណាមិញ សម្រាប់អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងវិញ ព្រះបន្ទូលព្រះគឺសុទ្ធតែសំខាន់គ្រប់ខ បានជាគាត់មានប្រសា-សន៍ថា “បូករួមទាំងអស់ព្រះបន្ទូលនៃទ្រង់ទៅ ឃើញថាពិតត្រង់ទាំងអស់”(ទំនុកដំកើង ១១៩:១៦០)។ ម្យ៉ាងទៀត សាវ័កប៉ុលបានប្រាប់លោកធីម៉ូថេ ដែលជាគ្រូគង្វាលវ័យក្មេងថា “គ្រប់ទាំងបទគម្ពីរ គឺជាព្រះទ្រង់បានបញ្ចេញព្រះវិញ្ញាណបណ្តាលឲ្យតែងទេ ក៏មានប្រយោជន៍សំរាប់ការបង្រៀន ការរំឭកឲ្យដឹងខ្លួន ការប្រដៅដំរង់ និងការបង្ហាត់ខាងឯសេចក្តីសុចរិត”(២ធីម៉ូថេ ៣:១៦)។ ព្រះគម្ពីរមានសារៈសំខាន់ចំពោះព្រះយេស៊ូវ (ម៉ាថាយ ៥:១៧-១៨) ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គមានទស្សនៈចំពោះព្រះគម្ពីរ តាមរបៀបខុសពីអ្នកដឹកនាំសាសនា ក្នុងសម័យនោះ។ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា អ្នកដែលសំឡាប់មនុស្ស នឹងត្រូវជំនុំជម្រះ តែ “សូម្បីតែអ្នកដែលខឹងបងប្អូនខ្លួន ដោយមិនសមហេតុផល” ក៏អាចត្រូវជំនុំជម្រះផងដែរ(ខ.២១-២២)។ ព្រះអង្គមិនសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងជ្រើសរើសតែបទគម្ពីរណា ដែលយើងចូលចិត្តនោះឡើយ។ …