អ្នកដើរលឿនជាងគេ ក្នុងពិភពលោក
យោងតាមការសិក្សាមួយ ដែលបានធ្វើការវាស់ស្ទុងជំហាននៃជីវិតរបស់ប្រជាជន នៅទីក្រុង ក្នុង៣២ប្រទេស បានឲ្យដឹងថា ប្រជាជនដែលមានការប្រញាប់ប្រញាល់ជាងគេ គឺប្រជាជនដែលកំពុងរស់នៅក្នុងប្រទេសសឹង្ហបូរី។ ពួកគេដើរក្នុងល្បឿន១៨ម៉ែត្រ ក្នុងរយៈពេល១០:៥៥វិនាទី បើធៀបនឹងអ្នករស់នៅក្នុងក្រុងញូយ៉ក ដែលចំណាយពេល១២វិនាទី និងអ្នកដែលរស់នៅក្នុងទីក្រុងប្លាន់ទា ប្រទេសម៉ាឡាវី ក្នុងទ្វីបអាហ្វ្រិក ដែលបានចំណាយពេល៣១:៦០ វិនាទី។
ប៉ុន្តែ ទោះបីជាអ្នកកំពុងរស់នៅទីណាក៏ដោយ ការសិក្សាបានបង្ហាញថា ល្បឿននៃការដើររបស់មនុស្សបានកើនឡើង ១០ភាគរយ ជាមធ្យម ក្នុងរយៈពេល២០ឆ្នាំមកនេះ។ បើសិនជាល្បឿននៃការដើររបស់មនុស្ស ជាសញ្ញាបង្ហាញអំពីជំហាននៃជីវិតមនុស្ស នោះមានន័យថា មនុស្សយើងសព្វថ្ងៃ ពិតជាមានការរវល់កាន់តែខ្លាំងជាងមុន។
តើអ្នកកំពុងតែជាប់នៅក្នុងភាពរញេរញ៉ៃ នៃការរស់នៅដ៏មមាញឹកឬ? ចូរបង្អង់ឈប់សិន ហើយពិចារណាអំពីព្រះបន្ទូល ដែលព្រះយេស៊ូវបានមានមកកាន់នាងម៉ាថាថា “នាងព្រួយចិត្តខំប្រឹងរៀបចំធ្វើអីច្រើនម៉្លេះ មានសេចក្តីតែ១ទេ ដែលសម្រាប់ត្រូវការ ឯម៉ារា នាងបានរើសចំណែកយ៉ាងល្អ ដែលមិនត្រូវយកចេញពីនាងឡើយ”(លូកា ១០:៤១-៤២)។
ត្រង់ចំណុចនេះ សូមកត់សំគាល់ព្រះបន្ទូលដ៏ស្រទន់របស់ព្រះយេស៊ូវចុះ។ ព្រះអង្គមិនបានស្តីបន្ទោសឲ្យនាងម៉ាថា ដោយសារនាងចង់បម្រើភ្ញៀវឲ្យបានល្អនោះទេ តែផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គបានរំឭកនាង អំពីការអ្វីដែលនាងត្រូវយកជាអាទិភាព។ នាងម៉ាថាមានកិច្ចការដ៏ចាំបាច់ជាច្រើនដែលត្រូវធ្វើ ប៉ុន្តែ នាងបានរាប់ការនោះជាសំខាន់ពេក។ ពេលនោះ នាងក៏បានជាប់រវល់ក្នុងការធ្វើកិច្ចការល្អៗជាច្រើន បានជានាងមិនចំណាយពេលអង្គុយនៅទៀបព្រះបាទព្រះយេស៊ូវ។
ពេលដែលយើងខិតខំធ្វើការ ឲ្យបានផលផ្លែច្រើន ថ្វាយព្រះអម្ចាស់ សូមយើងនឹកចាំអំពីការមួយ ដែលសមនឹងឲ្យយើងយកចិត្តទុកដាក់បំផុតនោះ គឺការអសប្បាយនឹងការចំណាយពេលជាមួយព្រះអម្ចាស់។-Poh…
មេរៀនដែលទទួលបានពីការឈឺធ្មេញ
លោកស៊ី អេស លូវីស(C. S. Lewis) បាននិពន្ធសៀវភៅ ដែលមានចំណងជើងថា “ជំនឿដ៏ពិតរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ”។ នៅក្នុងសៀវភៅនេះ គាត់បានសរសេរថា “កាលនៅពីក្មេង ខ្ញុំឧស្សាហ៍ឈឺធ្មេញ ហើយបើសិនជាខ្ញុំទៅរកម្តាយរបស់ខ្ញុំ គាត់នឹងដាក់ថ្នាំឲ្យខ្ញុំ ដើម្បីជួយបំបាត់ការឈឺចាប់ នៅពេលយប់នោះ ហើយឲ្យខ្ញុំទៅគេង។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនបានទៅរកម្តាយខ្ញុំទេ ទាល់តែធ្មេញខ្ញុំឈឺខ្លាំងទ្រាំលែងបាន ទើបខ្ញុំទៅរកគាត់ ដូចនេះ គាត់ក៏ឲ្យខ្ញុំចាំទៅពេទ្យធ្មេញ នៅពេលព្រឹកថ្ងៃស្អែក។ ខ្ញុំចង់ឲ្យបាត់ឈឺធ្មេញភ្លាមៗ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនអាចបាត់ឈឺធ្មេញឡើយ បើសិនជាខ្ញុំមិនឲ្យគេព្យាបាលធ្មេញនោះឲ្យបានស្រួលបួលទេនោះ។
យ៉ាងណាមិញ យើងក៏ប្រហែលជាមិនចង់ចូលទៅរកព្រះភ្លាមៗដែរ ពេលដែលយើងមានបញ្ហា ឬកំពុងជួបការលំបាកក្នុងផ្នែកណាមួយ គឺមិនសូវខុសពីលោកលូវីសប៉ុន្មានទេ។ យើងដឹងថា ព្រះអង្គអាចដកយកចេញនូវការឈឺចាប់ ចេញពីយើងភ្លាមៗ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងដោះស្រាយឫសគុលនៃបញ្ហានោះ ជាជាងដកចេញនូវការឈឺចាប់ភ្លាមៗ។ ពេលនោះ យើងប្រហែលជាខ្លាចព្រះអង្គបើកកកាយរឿង ដែលយើងមិនបានត្រៀមខ្លួនដោះស្រាយ ឬមិនព្រមដោះស្រាយ។
ពេលដែលយើងមានបញ្ហាដូចនេះ យើងចាំបាច់ត្រូវរំឭកខ្លួនឯងថា “ព្រះអង្គទ្រង់ប្រព្រឹត្តនឹងយើងរាល់គ្នា ដូចជាកូនទេ”(ហេព្រើ ១២:៧)។ ព្រះអង្គប្រៀនប្រដៅយើងដោយប្រាជ្ញា ទោះយើងអាចមានការឈឺចាប់ក៏ដោយ ហើយព្រះអង្គក៏បានពាល់យើង ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់។ ព្រះអង្គស្រឡាញ់យើងខ្លាំងណាស់ បានជាព្រះអង្គមិនចង់ឲ្យជីវិតយើងនៅដដែលទេ តែព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងជួយឲ្យយើងផ្លាស់ប្រែ ឲ្យមានលក្ខណៈដូចព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ(រ៉ូម ៨:២៩)។ យើងអាចទុកចិត្តលើបំណងព្រះទ័យរបស់ព្រះអង្គដែលពេញដោយក្តីស្រឡាញ់ ជាជាងទុកចិត្តលើអារម្មណ៍របស់យើង…
ការរំខាន
មានពេលមួយខ្ញុំ និងប្អូនស្រីរបស់ខ្ញុំ បានទន្ទឹងរង់ចំាពេល ដែលយើងនឹងទៅដើរលេង នៅប្រទេសតៃវ៉ាន់។ យើងបានទិញសំបុត្រយន្តហោះ ហើយបានកក់បន្ទប់សណ្ឋាគារ។ ក្រោយមក នៅសល់ពេលតែ២អាទិត្យទៀតប៉ុណ្ណោះ យើងនឹងចាប់ផ្តើមធ្វើដំណើរហើយ ប៉ុន្តែ ប្អូនស្រីរបស់ខ្ញុំត្រូវនៅផ្ទះ នៅប្រទេសសឹង្ហបូរី ព្រោះនាងមានកិច្ចការបន្ទាន់មួយដែលត្រូវធ្វើ។ ពេលនោះ យើងមានការសោកស្តាយណាស់ ដែលផែនការរបស់យើងជួបការរំខានដូចនេះ។
ពេលដែលពួកសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវរួមដំណើរជាមួយព្រះអង្គ ក្នុងបេសកកម្មបន្ទាន់មួយ ការធ្វើដំណើររបស់ពួកគេក៏មានការរំខានផងដែរ(ម៉ាកុស ៥:២១-៤២)។ កាលនោះ កូនស្រីរបស់លោកយ៉ៃរ៉ុស ដែលជាមេសាលាប្រជុំ ជិតស្លាប់ហើយ។ ព្រះអង្គត្រូវប្រញាប់ធ្វើដំណើរទៅផ្ទះរបស់គាត់។ បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូវស្រាប់តែឈប់ហើយ មានបន្ទូលថា “អ្នកណាពាល់អាវខ្ញុំ”(ខ.៣០)។
ពួកសាវ័កក៏បានទូលព្រះអង្គថា “ទ្រង់ឃើញថាហ្វូងមនុស្សប្រជ្រៀតទ្រង់ដែរ ម្តេចឡើយក៏មានព្រះបន្ទូលថា អ្នកណាពាល់ទ្រង់ដូច្នេះ?”(ខ.៣១)។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវជ្រាបថា បញ្ហានោះជាឱកាសសម្រាប់ជួយស្ត្រីម្នាក់ ដែលកំពុងមានទុក្ខវេទនា។ ជម្ងឺរបស់នាង បានធ្វើឲ្យមានភាពមិនស្អាត តាមក្រឹត្យវិន័យ ហើយមិនអាចចូលរួមក្នុងជីវភាពសហគមន៍ អស់រយៈពេល១២ឆ្នាំហើយ!(មើលលេវីវិន័យ ១៥:២៥-២៧)
ពេលដែលព្រះយេស៊ូវកំពុងមានបន្ទូលជាមួយស្ត្រីនេះ កូនស្រីរបស់លោកយ៉ៃរ៉ុសក៏បានស្លាប់។ ព្រះអង្គមិនបានយឺតពេល ក្នុងការសង្រ្គោះជីវិតកូនស្រីរបស់គាត់ឡើយ ព្រោះក្រោយមក ព្រះអង្គបានប្រោសនាងឲ្យរស់ឡើងវិញ។ ដូចនេះ ការពន្យាពេលនេះ បានអនុញ្ញាតឲ្យលោកយ៉ៃរ៉ុសមានការយល់ដឹងកាន់តែស៊ីជម្រៅ អំពីព្រះយេស៊ូវ និងអំណាចចេស្តាព្រះអង្គ ដែលមិនគ្រាន់តែអាចប្រោសឲ្យជាប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងអាចប្រោសមនុស្សស្លាប់ឲ្យរស់ឡើងវិញ! ជួនកាល ការខកចិត្តរបស់យើង អាចជាការរៀបចំរបស់ព្រះ…
បញ្ហារបស់បេះដូង
បេះដូងមនុស្សយើងលោត ដោយចង្វាក់៧០ ទៅ៧៥ដងក្នុងមួយនាទី។ ទោះបីជាមធ្យម បេះដូងមនុស្សមានទម្ងន់៣ខាំក៏ដោយ ក៏បេះដូងដែលមានសុខភាពល្អ អាចបូមឈាម៧៥៧០លីត្រ ឲ្យមានចរាចរពេញរាង្គកាយ តាមសរសៃឈាមដែលមានប្រវែង៩៦៥៦១គីឡូម៉ែត្រ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ បេះដូងមនុស្សបង្កើតថាមពលដែលល្មមនឹងឲ្យឡានមួយគ្រឿងបើកបាន ៣២គីឡូម៉ែត្រ ហើយបើគិតក្នុងរយៈពេលមួយជីវិតវិញ គឺអាចឲ្យឡាននោះបើកបានចម្ងាយ ដែលស្មើចម្ងាយពីផែនដីទៅស្ថានព្រះច័ន្ទពីរដង។ បេះដូងដែលមានខុសភាពល្អអាចធ្វើកិច្ចការដ៏អស្ចារ្យជាច្រើន។ ផ្ទុយទៅវិញ បើសិនជាបេះដូងរបស់យើងលែងដំណើរការ រូបកាយរបស់យើងទាំងមូលនឹងស្លាប់។
យើងក៏អាចនិយាយបានដូចគ្នា អំពី “បេះដូងខាងវិញ្ញាណ”។ ក្នុងភាសាខ្មែរ គេបានប្រើពាក្យបេះដូង សំដៅទៅលើ “ចិត្ត” របស់មនុស្ស។ ក្នុងព្រះគម្ពីរ ពាក្យ ចិត្ត ដំណាងឲ្យចំណុចកណ្តាលនៃអារម្មណ៍ ការគិត និងហេតុផលរបស់មនុស្សយើង។ ចិត្តជា “ទីបញ្ជាការកណ្តាល” នៃជីវិតយើង។
គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “ចូររក្សាចិត្ត ដោយអស់ពីព្យាយាម ដ្បិតអស់ទាំងផលនៃជីវិត សុទ្ធតែចេញពីក្នុងចិត្តមក”(សុភាសិត ៤:២៣)។ ជាការពិតណាស់ យើងពិបាកនឹងអនុវត្តតាមព្រះរាជបញ្ចា ក្នុងបទគម្ពីរនេះ។ ក្នុងការរស់នៅ មានការបន្ទាន់ជាច្រើនដែលទាមទាពេលវេលា កម្លាំង និងចំណាប់អារម្មណ៍ពីយើង។ ប៉ុន្តែ យើងហាក់ដូចជាមិនបានគិតថា ការស្តាប់ព្រះបន្ទូលព្រះ និងការអនុវត្តតាមព្រះបន្ទូលព្រះអង្គជាការបន្ទាន់ឡើយ។ យើងប្រហែលជាមិនបានកត់សំគាល់ អំពីផលវិបាកនៃការមិនអើពើចំពោះកិច្ចការដ៏សំខាន់នេះឡើយ ប៉ុន្តែ យូរៗទៅ បញ្ហានេះអាចបណ្តាលឲ្យមានការគាំងបេះដូងខាងវិញ្ញាណ។
ខ្ញុំសូមអរព្រះគុណព្រះ…
តើនរណានៅកណ្តាល?
ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានស្វែងយល់ អំពីទ្រឹស្តីរបស់តារាវិទូ ខូភ័រនីខឺស(Copernicus)ដែលបានរកឃើញថា យើងមិនមែនជាចំណុចកណ្តាលនៃចក្រក្រវាឡទេ។ ពិភពលោកមិនបានវិលជុំវិញខ្លួនយើងដែរ។ វាមិនបានរំកិលទៅមុខ តាមជំហានរបស់យើង តាមបង្គាប់ ឬតាមការសម្រេចចិត្តរបស់យើងឡើយ។ ទោះបីជាយើងប្រហែលជាចង់ឲ្យការទាំងនេះ កើតឡើងផ្ទុយពីនេះក៏ដោយ ក៏យើងមិនត្រូវរស់នៅសម្រាប់តែខ្លួនឯងឡើយ។ អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងមូលទៅរកព្រះអម្ចាស់។ ទំនុកដំកើង ជំពូក ៣៣ បានចែងថា ព្រះអង្គនៅកណ្តាលអ្វីៗទំាងអស់នៅក្នុងធម្ម ជាតិ ហើយក៏គ្រប់គ្រងលើទាំងអស់ផង(ខ.៦-៩)។ ព្រះអង្គបានដាក់ព្រំដែនសមុទ្រ ហើយបានដាក់មហាសមុទ្រនៅក្នុងទីផ្ទុកទឹកដ៏ធំមហាសាល។ អ្វីៗក្នុងធម្មជាតិ មានដំណើរការ តាមច្បាប់ធម្មជាតិ ដែលព្រះអង្គបានតាក់តែង។
ព្រះអង្គក៏នៅកណ្តាលប្រជាជាតិទាំងឡាយផងដែរ(ខ.១០-១២)។ គ្មាននរណាអាចរៀបផែនការទាស់នឹងព្រះអង្គទេ។ ទីបំផុត គឺមានតែផែនការរបស់ព្រះអង្គទេ ដែលនឹងស្ថិតស្ថេរជាដរាប។ បំណងព្រះទ័យព្រះអង្គមិនដែលរង្គោះរង្គើរឡើយ។
និយាយរួម ជីវិតរបស់មនុស្សជាតិទាំងអស់ មិនអាចជៀសផុតពីព្រះអម្ចាស់ឡើយ(ខ.១៣-១៩)។ ព្រះអង្គបានទតមើលមនុស្សជាតិទាំងមូល។ ព្រះអង្គបានបង្កើតចិត្តយើងមក ហើយព្រះអង្គជ្រាបអំពីអ្វីៗទាំងអស់ ដែលយើងធ្វើ។ ហើយព្រះអង្គមានអំណាចនឹងជួយយើង ក្នុងការរស់នៅ ហើយរំដោះយើងឲ្យរួចពីស្ថានភាព ដែលយើងមិនអាចគ្រប់គ្រងបាន។
ព្រះបានបង្កើតជីវិតយើងមក ដើម្បីឲ្យផ្តោតទៅលើព្រះអង្គ មិនមែនផ្តោតទៅលើខ្លួនឯងទេ។ តើយើងគួរដឹងគុណព្រះអង្គប៉ុណ្ណា ដែលយើងអាចបម្រើព្រះដែលមានអំណាចដូចនេះ ដែលបានគ្រប់គ្រងផ្នែកនីមួយៗ នៃជីវិតយើង។-Poh Fang Chia
អត្ថន័យរបស់ឈ្មោះ
មិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំម្នាក់បានសរសេរសំបុត្រមួយច្បាប់ ទុកឲ្យកូនរបស់គាត់ ដែលទើបតែកើតសម្រាប់ឲ្យគាត់អាន ពេលគាត់ធំឡើង។ ក្នុងសំបុត្រនោះ គាត់បានសរសេរថា “កូនប្រុស ជាទីស្រឡាញ់របស់ប៉ា ប៉ានិងម៉ាក់ចង់ឲ្យកូនរកឃើញពន្លឺ និងផ្តោតទៅលើពន្លឺនោះ។ កូនមានឈ្មោះ ស៊ីន សន(Xin Xuan)។ ស៊ីនមានន័យថា ភាពស្មោះត្រង់ ការស្កប់ចិត្ត និងភាពត្រឹមត្រូវ ហើយសន មានន័យថា ភាពកក់ក្តៅ និងពន្លឺ”។ គាត់និងភរិយារបស់គាត់ បានជ្រើសរើសឈ្មោះមួយនេះ យ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន ដោយសង្ឃឹមថា កូនប្រុសរបស់ខ្លួននឹងបានល្អដូចឈ្មោះនោះដែរ។
យ៉ាងណាមិញ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវដាក់ឈ្មោះថ្មីឲ្យលោកស៊ីម៉ូនថា ពេត្រុស ឬកេផាស(យ៉ូហាន ១:៤២) ព្រះអង្គមិនមែនចេះតែរើសឈ្មោះឲ្យគាត់ព្រាវៗនោះឡើយ។ ពេត្រុសមានន័យថា “ថ្ម”។ ប៉ុន្តែ ទាល់តែមួយរយៈពេលក្រោយមក ទើបគាត់មានភាពរឹងមាំដូចឈ្មោះនោះ។ តាមព្រះគម្ពីរ យើងដឹងថា លោកពេត្រុសមានប្រវត្តិជាអ្នកនេសាទត្រី ដែលជាមនុស្សឆេវឆាវ។ គាត់ធ្លាប់ប្រកែកជាមួយព្រះយេស៊ូវ(ម៉ាថាយ ១៦:២២-២៣) ហើយបានដកដាវកាប់គេ(យ៉ូហាន ១៨:១០-១១) ហើយថែមទាំងបានបដិសេធថា មិនស្គាល់ព្រះអង្គទៀត(ខ.១៥-២៧)។ ប៉ុន្តែ ក្នុងព្រះគម្ពីរកិច្ចការ យើងឃើញថា ព្រះបានធ្វើការក្នុងជីវិតគាត់ ហើយបានបង្កើតពួកជំនុំតាមរយៈគាត់ទៀតផង។ ដូចនេះលោកពេត្រុស ពិតជាបានក្លាយជាមនុស្ស ដែលរឹងមាំដូចថ្មមែន។
ក្នុងនាមជាអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ អ្នកក៏អាចមានការផ្លាស់ប្រែ ទៅជាមនុស្សដែលមានអត្តសញ្ញាណថ្មីផងដែរ គឺមិនខុសពីលោកពេត្រុសឡើយ។…
យុទ្ធសាស្រ្តបន្ទាយនៅទទេ
រឿងសាមកុក ជារឿងប្រលោមលោកបែបប្រវត្តិសាស្រ្តរបស់ជនជាតិចិន ដែលក្នុងនោះ លោកលូ ក្វានសុង(Luo Guanzhoung) បានពិពណ៌នាអំពី “យុទ្ធសាស្រ្តបន្ទាយនៅទទេ” ដែលជាការប្រើចិត្តសាស្រ្ត ដើម្បីបោកប្រាស់សត្រូវឲ្យដកថយ។ ពេលដែលនគរវេលើកទ័ព១សែន៥ម៉ឺននាក់ ចូលមកដល់ក្រុងស៊ីចេង ដែលមានទ័ពតែ២ពាន់៥រយនាក់ ពួកគេក៏បានឃើញទ្វារក្រុងបើកចំហរ ហើយឃើញជូគើ លៀង ដែលជាកំពូលអ្នកប្រើក្បួនទ័ព កំពុងដេញពិណ យ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម ដោយមានក្មេងពីរនាក់អង្គុយជាមួយគាត់។ មេទ័ពរបស់នគរវេក៏មានការសង្ស័យ ហើយជឿថា នោះគ្រាន់តែជាអន្ទាក់ ក៏បានបញ្ជាឲ្យទ័ព ដកថយទាំងស្រុង។
ព្រះគម្ពីរក៏បាននិយាយ អំពីយុទ្ធសាស្រ្តសង្រ្គាមដែលធ្វើឲ្យខ្មាំងសត្រូវភាន់ច្រឡំផងដែរ។ ក្នុងព្រះគម្ពីរពួកចៅហ្វាយ ជំពូក៧ ព្រះបានបង្គាប់ឲ្យលោកគីឌាន ដឹកនាំពួកប្រុសៗ៣០០នាក់ ឲ្យប្រើត្រែស្នែង ក្អម និងចន្លុះ ជាយុទ្ធសាស្រ្តតទល់នឹងពួកខ្មាំងសត្រូវ ដែល“មានគ្នាច្រើនណាស់ ដូចជាកណ្តូប សត្វអូដ្ឋរបស់គេក៏មានច្រើនឥតគណនា ដូចជាខ្សាច់ដែលនៅមាត់សមុទ្រ”(ខ.១២)។
តើពួកអ៊ីស្រាអែលអាចឈ្នះខ្មាំងសត្រូវដែលខ្លាំងយ៉ាងនេះឬទេ? តាមសមត្ថភាពរបស់មនុស្ស គឺមិនអាចទៅរួចទេ!ពួកគេមិនមានគ្នាគ្រប់គ្រាន់ ហើយក៏គ្មានគ្រឿងសាស្រ្តាវុធផង។ ប៉ុន្តែ អ្វីដែលពួកគេមានដែលអាចជួយពួកគេបាន និងជាអ្វីដែលពួកគេត្រូវការនោះ គឺព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះ ដែលព្រះអង្គបានមានបន្ទូលធានាដល់ពួកគេថា “អញនឹងជួយសង្គ្រោះឯងរាល់គ្នា ហើយប្រគល់ពួកម៉ាឌានមកក្នុងកណ្តាប់ដៃឯង ដោយសារមនុស្ស៣០០នាក់”(ខ.៧)។ តើពួកគេបានទទួលលទ្ធផលយ៉ាងណា? គឺពួកគេបានទទួលជ័យជម្នះដ៏អស្ចារ្យ!
តើអ្នកកំពុងតែប្រឈមមុខនឹងឧបស័គ្គ ដែលមិនអាចជម្នះបានឬ? ព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូលថា “មើល អញនេះជាព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃគ្រប់ទាំងសាសន៍ តើមានការអ្វីដែលពិបាកពេកដល់អញដែរឬ?”(យេរេមា…
តើវីរបុរសនោះជានរណា?
ជួនកាល ពេលយើងអានព្រះគម្ពីរពួកចៅហ្វាយ ដែលនិយាយអំពីសង្រ្គាម និងអ្នកចម្បាំងដ៏មហិមារ យើងប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា យើងហាក់ដូចជាកំពុងតែអានសៀវភៅរឿងនិទានកុមារ ដែលនិយាយអំពីវីរបុរសដ៏អស្ចារ្យ។ យើងមានតួអង្គសំខាន់ៗដូចជា ដេបូរ៉ា បារ៉ាក គីឌាន និងសាំសុនជាដើម។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្នុងចំណោមពួកចៅហ្វាយ(ឬអ្នករំដោះ)ទាំងនោះ ក៏មានអូធ្នាលផងដែរ។
ព្រះគម្ពីរបាននិយាយដោយសង្ខេបអំពីជីវិតរបស់គាត់ ឲ្យចំចំណុចតែម្តង(ពួកចៅហ្វាយ ៣:៧-១១) ដូចនេះ ព្រះគម្ពីរមិនបានរៀបរាប់ អំពីអំណាចរបស់គាត់ទេ។ តែយើងពិតជាអាចដឹងអំពីការអ្វី ដែលព្រះបានធ្វើតាមរយៈគាត់ដែលមានដូចជា: ការដែល “ទ្រង់តាំងឲ្យមានអ្នកជួយសង្គ្រោះម្នាក់ដល់គេ”(ខ.៩) ការដែល “ព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះយេហូវ៉ាសណ្ឋិតនៅលើលោក”(ខ.១០) និងការដែល “ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់បានប្រគល់គូសាន-រីសាថែម ជាស្តេចស្រុកអើរ៉ាម-ន៉ាហារេម មកក្នុងកណ្តាប់ដៃនៃលោក នោះលោកមានកំឡាំងនឹងឈ្នះស្តេចគូសាន-រីសាទៀត”(ខ.១០)។
បទគម្ពីរដែលចែងអំពីលោកអូធ្នាល បានជួយឲ្យយើងផ្តោតទៅលើចំណុចសំខាន់បំផុត គឺកិច្ចការដែលព្រះបានធ្វើ តាមរយៈគាត់។ ពេលយើងអានរឿងដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ ដែលនិយាយអំពីតួអង្គ ដ៏គួរឲ្យស្ងប់ស្ញែង យើងអាចភ្លេចផ្តោតទៅលើចំណុចនេះ ហើយមិនបានចាប់អារម្មណ៍ នឹងការអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់កំពុងធ្វើតាមរយៈពួកគេ។
កាលពីក្មេង ខ្ញុំចង់ឲ្យខ្លួនឯងមានប្រាជ្ញាថែមទៀត ដើម្បីឲ្យខ្ញុំអាចនាំមនុស្សកាន់តែច្រើនឲ្យស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទ។ តែខ្ញុំមិនចាំបាច់គិតដូច្នោះទេ។ ព្រះអង្គច្រើនតែប្រើមនុស្សសាមញ្ញ ឲ្យធ្វើកិច្ចការដែលមិនធម្មតា។ ពេលអ្នកដទៃឃើញពន្លឺព្រះអង្គចែងចាំង តាមរយៈការរស់នៅរបស់យើង នោះព្រះនាមទ្រង់ក៏បានដំកើងឡើង ហើយពួកគេក៏ចង់ចូលមករកព្រះអង្គផងដែរ(ម៉ាថាយ ៥:១៦)។
ពេលអ្នកដទៃក្រឡេកមកមើលជីវិតយើង យើងចាំបាច់ត្រូវឲ្យគេមើលឃើញព្រះអង្គ គឺមិនមែនមើលឃើញយើងទេ។-Poh Fang Chia
ការស្តាយក្រោយ
តើអ្នកធ្លាប់ស្តាយក្រោយ បន្ទាប់ពីបានទិញទំនិញអ្វីមួយខុសដែរឬទេ? មុនពេលខ្ញុំទិញរបស់ប្រើប្រាស់ណាមួយ ខ្ញុំមានចិត្តច្រាស់ច្រាល ព្រោះខ្ញុំចង់ប្រើវាជាលើកទីមួយ។ តែបន្ទាប់ពីបានទិញរបស់នោះហើយ ជួនកាលខ្ញុំស្រាប់តែមានអារម្មណ៍ស្តាយក្រោយភ្លាម។ មានសម្លេងមួយបានសួរខ្ញុំថា តើខ្ញុំពិតជាត្រូវការរបស់នេះមែនឬ? តើខ្ញុំគួរតែចំណាយលុយ ទៅលើរបស់នោះឬទេ? ក្នុងបទគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ជំពូក៣ យើងឃើញថា មានការស្តាយក្រោយ ជាលើកដំបូងបំផុតបានកើតឡើងចំពោះមនុស្សជាតិ។ រឿងនោះបានកើតមាន នៅពេលដែលសត្វពស់ដែលមានល្បិចកល បានបញ្ចុះបញ្ចូលនាងអេវ៉ា ឲ្យមានការសង្ស័យចំពោះព្រះបន្ទូលព្រះ(ខ.១)។ បន្ទាប់មក ពេលវាឃើញនាងមានការសង្ស័យចំពោះព្រះបន្ទូលព្រះហើយ វាក៏បាននាំឲ្យនាងសង្ស័យចំពោះបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ព្រះទៀត(ខ.៤-៥)។ វាបានសន្យាថា ភ្នែកនាងនឹង “ភ្លឺឡើង” ហើយនាងនឹងបាន “ដូចជាព្រះ”(ខ.៥)។
ដូចនេះ នាងអេវ៉ាក៏បានបរិភោគផ្លែដឹងខុសត្រូវ ហើយអ័ដាំមក៏បានញាំតាម។ ហើយអំពើបាបក៏បានចូលមកក្នុងលោកិយ។ ប៉ុន្តែ អ្នកទាំងពីរ ដែលជាបុរស និងស្ត្រីដំបូង បានទទួលនូវលទ្ធផលអាក្រក់ លើសពីអ្វីដែលពួកគេចង់បានទៅទៀត។ ភ្នែកពួកគេក៏បានភ្លឺឡើង ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនបានដូចព្រះទេ។ តាមពិត បន្ទាប់ពីមានរឿងនេះកើតឡើង អ្វីដែលពួកគេធ្វើមុនគេ គឺរត់ទៅពួន គេចចេញពីព្រះវត្តមានព្រះ(ខ.៧-៨)។
អំពើបាបនាំមកនូវផលវិបាកដ៏អាក្រក់បំផុត។ វាតែងតែព្យាយាមរារាំងមិនឲ្យយើង ទទួលបាននូវរបស់ដ៏ល្អបំផុតពីព្រះ។ ប៉ុន្តែ ព្រះបានដណ្តប់កាយរបស់អ័ដាំម និងនាងអេវ៉ា ដោយស្បែកសត្វ ដោយសេចក្តីមេត្តាករុណា និងព្រះគុណរបស់ព្រះអង្គ(ខ.២១) ដែលជានិមត្តសញ្ញា នៃការដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើសម្រាប់យើង ដោយសុគតនៅលើឈើឆ្កាង លោះបាបយើង។…
លែងឃ្លានបាយ
កាលពីពេលថ្មីៗនេះ ពេលដែលខ្ញុំកំពុងតយុទ្ធនឹងជម្ងឺផ្តាស់សាយធំ ខ្ញុំស្រាប់តែលែងមានអារម្មណ៍ចង់ញាំអាហារដូចធម្មតា។ ខ្ញុំមិនឃ្លានបាយពេញមួយថ្ងៃ ទោះខ្ញុំបានញាំអាហារតែបន្តិចក៏ដោយ។ ទោះខ្ញុំញាំតែទឹកសោះ ក៏មានអារម្មណ៍ថា មិនឃ្លានអ្វីទេ។ តែខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំមិនអាចរស់បានយូរទេ បើខ្ញុំផឹកតែទឹកនោះ។ ខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវមានចិត្តចង់ហូបអាហារឡើងវិញ ព្រោះរូបកាយរបស់ខ្ញុំ ត្រូវការអាហារបម្រុង។
ពេលដែលប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលវិលត្រឡប់ ពីការនិរទេស ក្នុងចក្រភពបាប៊ីឡូន ពួកគេមិនសូវមានការស្រេកឃ្លានខាងវិញ្ញាណទេ។ ពួកគេបានបែរចេញពីព្រះ និងផ្លូវរបស់ព្រះអង្គ។ ដើម្បីជួយឲ្យវិញ្ញាណរបស់ពួកគេមានសុខភាពល្អឡើងវិញ លោកនេហេមាក៏បានរៀបចំឲ្យមានការសិក្សាព្រះគម្ពីរ ហើយឲ្យលោកអែសរ៉ា ធ្វើជាគ្រូបង្រៀនរបស់ពួកគេ។
លោកអែសរ៉ាក៏បានអានក្រាំងក្រឹត្យវិន័យរបស់លោកម៉ូសេ ឲ្យពួកបណ្តាជនស្តាប់ ចាប់ពីពេលព្រឹកដល់ពេលថ្ងៃត្រង់ ដើម្បីចម្អែតពួកគេ ដោយសេចក្តីពិតរបស់ព្រះ(នេហេមា ៨:៣)។ ហើយពួកបណ្តាជនក៏បានស្តាប់គាត់អាន យ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន។ តាមពិត ការនេះបានធ្វើឲ្យពួកគេមានចិត្តស្រេកឃ្លានព្រះបន្ទូលយ៉ាងខ្លាំង បានជាពួកមេគ្រួសារ ពួកសង្ឃ និងពួកលេវី ក៏បានមកជួបលោកអែសរ៉ា នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ដើម្បីសិក្សាក្រឹត្យវិន័យឲ្យកាន់តែលម្អឹតថែមទៀត ព្រោះពួកគេចង់យល់ឲ្យច្បាស់(ខ.១៣)។
ពេលដែលយើងមានអារម្មណ៍ថា យើងបានងាកចេញឆ្ងាយពីព្រះ ឬមានភាពទន់ខ្សោយខាងវិញ្ញាណ យើងអាចស្វែងរកអាហារបម្រុងខាងវិញ្ញាណ ក្នុងព្រះបន្ទូលព្រះ។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “នោះត្រូវឲ្យសង្វាតរកទឹកដោះសុទ្ធ ខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណវិញ ដូចជាទារកដែលទើបនឹងកើត ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានចម្រើនធំឡើង ដរាបដល់បានសង្គ្រោះ”(១ពេត្រុស ២:២)។ ចូរទូលសូមឲ្យព្រះប្រទានឲ្យអ្នកមានចិត្ត ដែលស្រេកឃ្លានឡើងវិញ ក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះអង្គ ហើយចាប់ផ្តើមចម្អែតចិត្ត វិញ្ញាណ និងគំនិតរបស់អ្នក ដោយព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ។-POH…