ខ្ញុំមានមិត្តភ័ក្តិម្នាក់ឈ្មោះ រុកហ៊ែ្សន(Roxanne) កំពុងរស់នៅក្នុងប្រទេសមួយ នៅទ្វីបអាហ្វ្រិក ដែលនៅទីនោះ ទឹកជាធនធានដែលមានតម្លៃណាស់។ ជាញឹកញាប់ ប្រជាជននៅទីនោះ ត្រូវធ្វើដំណើរទៅយកទឹក តាមប្រឡាយទឹកតូចៗ ដែលមានទឹកកខ្វក់ នៅតំបន់ឆ្ងាយៗ ដែលបណ្តាលឲ្យមានជម្ងឺ និងបាត់បង់ជីវិត។ ការខ្វះខាតទឹក បានធ្វើឲ្យគេមានការពិបាក នៅក្នុងការបង្កើតអង្គការកុមារកំព្រា ឬព្រះវិហារ ដើម្បីបម្រើប្រជាជន។ ប៉ុន្តែ បញ្ហានេះបានចាប់ផ្តើមមានការប្រែប្រួល។ តាមរយៈការដឹកនាំរបស់រ៉ុកហ៊ែ្សន និងអំណោយសប្បុរសធម៌ របស់ពួកជំនុំដែលមានក្តីស្រឡាញ់ នៅតាមបណ្តាព្រះវិហារដែលមានភាពរឹងមាំ ឥឡូវនេះ គេកំពុងតែជីកអណ្តូងទឹក។ យ៉ាងហោចណាស់ មានអណ្តូងទឹក៦ ដែលកំពុងដាក់ឲ្យប្រើប្រាស់ ដោយអនុញ្ញាតឲ្យពួកជំនុំនៅទីនោះ ធ្វើជាមជ្ឈមណ្ឌលនៃក្តីសង្ឃឹម និងការលើកទឹកចិត្ត។ មណ្ឌលសុខភាពមួយកន្លែង និងមណ្ឌលសម្រាប់កុមារកំព្រា៧០០នាក់ ក៏នឹងអាចត្រូវគេបើក ដោយសារមានទឹកសម្រាប់ប្រើប្រាស់។
ការជួយឧបត្ថម្ភនោះ គឺកើតចេញពីសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលបានបង្ហូរចេញពីបងប្អូនរួមជំនឿ ដែលនាំឲ្យយើងបានពិសោធនឹងក្តីស្រឡាញ់ និងភាពសប្បុរសរបស់ព្រះអង្គ។ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ នៅក្នុងបទគម្ពីរ ១កូរិនថូស ជំពូក១៣ថា បើសិនជាយើងមិនមានក្តីស្រឡាញ់ទេ នោះពាក្យសម្តីយើងដូចជាឈឹងដែលឮទ្រហឹង ហើយក្តីជំនឿយើងគ្មានន័យអ្វីទេ។ ហើយសាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា បើសិនជាយើងមានរបស់ទ្រព្យ ហើយជួយអ្នកដែលមានការខ្វះខាត នោះជាភស្តុតាងបញ្ជាក់ថា យើងនៅជាប់ក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់(១យ៉ូហាន ៣:១៦)។
ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងប្រព្រឹត្ត “ដោយសប្បុរស”(ទំនុកដំកើង ១១២:៥) ជាមួយនឹងអ្នកដែលមានការខ្វះខាត ដ្បិតព្រះអង្គក៏មានព្រះទ័យមេត្តា ចំពោះយើងផងដែរ។-Dave Branon