ការប្រកបជាមួយព្រះយេស៊ូវ
ខ្ញុំមិនដែលភ្លេចពេលដែលខ្ញុំមានឯកសិទ្ធិ នៅក្នុងការអង្គុយនៅក្បែរលោកប៊ីលី ក្រាហាំ នៅពេលញាំអាហារពេលល្ងាចជាមួយគាត់។ ខ្ញុំមានកិត្តិយសណាស់ ដែលបានញាំអាហារពេលល្ងាចជាមួយគាត់ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំហាក់ដូចជាមានការស្ទាក់ស្ទើរ មិនដឹងថា ត្រូវនិយាយអ្វីឲ្យបានសមរម្យ។ ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំគួរតែចាប់ផ្តើមការសន្ទនា ដោយសួរគាត់ អំពីការអ្វីខ្លះ ដែលគាត់ស្រឡាញ់បំផុត នៅក្នុងការងារ ដែលគាត់បានធ្វើបម្រើព្រះ ជាច្រើនឆ្នាំមកនេះ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានសួរគាត់ ជាលក្ខណៈសំរាយថា តើអ្វីដែលគាត់ស្រឡាញ់បំផុតនោះ គឺជាការស្គាល់ប្រធានាធិបតី ស្តេច និងក្សត្រី? ឬក៏ជាការផ្សាយដំណឹងល្អ ដល់មនុស្សរាប់លាននាក់ នៅទូទាំងពិភពលោក?
មុនពេលខ្ញុំបញ្ចប់សំណួរជាលក្ខណៈសម្រាយ លោកគ្រូគង្វាល ក្រាហាំ ក៏បានកាត់ខ្ញុំ ដោយគ្មានការស្ទាក់ស្ទើរថា “អ្វីដែលខ្ញុំស្រឡាញ់បំផុត គឺការប្រកបដែលខ្ញុំមានជាមួយព្រះយេស៊ូវ។ គឺខ្ញុំបានស្គាល់ព្រះវត្តមានទ្រង់ បានរៀនសូត្រអំពីប្រាជ្ញារបស់ទ្រង់ បានអនុញ្ញាតឲ្យទ្រង់នាំផ្លូវ និងដឹកនាំខ្ញុំ នេះជាក្តីអំណរដ៏ខ្លាំងបំផុតរបស់ខ្ញុំ”។ ភ្លាមៗនោះ ខ្ញុំទទួលការប៉ះពាល់ចិត្ត និងការបណ្តាលចិត្ត។ ខ្ញុំមានការប៉ះពាល់ចិត្ត ព្រោះខ្ញុំមិនដឹងច្បាស់ថា ខ្ញុំនឹងអាចឆ្លើយដូចគាត់ឬទេ ហើយក៏បានទទួលការបណ្តាលចិត្ត ដោយខ្ញុំចង់ឲ្យខ្លួនខ្ញុំអាចឆ្លើយដូចគាត់ដែរ។
យ៉ាងណាមិញ សាវ័កប៉ុលក៏បានគិតអំពីចំណុចនេះផងដែរ ពេលដែលគាត់បានរាប់ថា ជោគជ័យដ៏ធំបំផុតរបស់គាត់ មិនមានតម្លៃអ្វី ស្មើនឹង “ការស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់របស់គាត់ឡើយ”(ភីលីព ៣:៨)។ តើជីវិតយើងនឹងមានការរីកចម្រើនប៉ុណ្ណា នៅពេលដែលយើងដេញតាមព្រះយេស៊ូវ និងការប្រកបជាមួយទ្រង់…
ការលៃយកឱកាស
នៅក្នុងសៀវភៅដែលលោកអូស ហ្គីនណេស(Os Guniness) បាននិពន្ធ មានចំណងជើងថា មនុស្សដែលមិនអាចធ្វើបាន គាត់បានដកស្រង់សុភាសិតអាហ្រ្វិក ដែលចែងថា “ពួកបច្ចិមប្រទេសមាននាឡិការ។ ជនជាតិអាហ្វ្រិកមានពេលវេលា”។ សុភាសិតនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំពិចារណា អំពីពេលជាច្រើនដង ដែលខ្ញុំបានឆ្លើយតប ទៅកាន់ការស្នើរសុំរបស់អ្នកដទៃ ដោយពាក្យថា “ខ្ញុំគ្មានពេលទេ”។ ខ្ញុំក៏បានគិតអំពីការបន្ទាន់ជាច្រើន ដែលមិនអាចជៀសរួច និងអំពីកាលវិភាគ និងការកំណត់ពេល ដែលបានគ្រប់គ្រងជីវិតខ្ញុំ។
យ៉ាងណាមិញ លោកម៉ូសេបានអធិស្ឋាន ក្នុងបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ជំពូក ៩០ ថា “ដូច្នេះ សូមបង្រៀនឲ្យយើងខ្ញុំចេះកំណត់រាប់ថ្ងៃអាយុ នៃយើងខ្ញុំ ដើម្បីឲ្យយើងខ្ញុំមានចិត្តខ្មីឃ្មាត ឲ្យបានសតិបញ្ញា”(ខ.១២)។ ហើយសាវ័កប៉ុលក៏បានបង្រៀនផងដែរថា “ត្រូវប្រយ័ត្នដោយមធ្យ័ត ដែលអ្នករាល់គ្នាដើរយ៉ាងណា …ទាំងលៃយកឱកាសឲ្យទាន់ពេលផង ពីព្រោះសម័យនេះអាក្រក់ណាស់”(អេភេសូរ ៥:១៥-១៦)។
សាវ័កប៉ុល និងលោកម៉ូសេប្រាកដជាជឿថា ការប្រើពេលវេលាឲ្យបានឆ្លាតវ័យ គឺមិនអាស្រ័យទៅលើការមើលនាឡិការតែម្យ៉ាងនោះឡើយ។ ស្ថានភាពរបស់យើង ប្រហែលជាតម្រូវឲ្យយើងធ្វើកាលវិភាគដ៏មមាញឹក ឬជំរុញឲ្យយើងផ្តល់ឲ្យនូវអំណោយនៃពេលវេលារបស់យើងជាបន្ថែម ដល់នរណាម្នាក់។
យើងមានពេលខ្លីណាស់ ដើម្បីនាំឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរថ្វាយព្រះគ្រីស្ទ ក្នុងជីវិតយើង ហើយយើងចាំបាច់ត្រូវឆក់ឱកាសឲ្យបានជាអតិបរមា។ ការនេះអាចមានន័យថា យើងចាំបាច់ត្រូវឈប់ខ្វល់អំពី នាឡិការ និងផែនការយើងមួយរយៈសិន ខណៈពេលដែលយើងត្រូវបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អត់ធ្មត់របស់ព្រះគ្រីស្ទ ចំពោះអ្នកដែលទ្រង់បាននាំចូលក្នុងជីវិតយើង។
ខណៈពេលដែលយើងរស់នៅ ក្នុងកម្លាំង និងព្រះគុណ នៃព្រះគ្រីស្ទ…
ពេលនីមួយៗ សុទ្ធតែសំខាន់
មិត្តភក្តិ និងក្រុមគ្រួសាររបស់អ្នកស្រីអាដា(Ada) បានស្លាប់មុនគាត់ អស់ហើយ ហើយគាត់ក៏បានរស់ក្នុងផ្ទះថែរទាំជនចាស់ជរា ជាកន្លែងដែលខ្ញុំបានជួបគាត់។ គាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា “ការមានជីវិតជាមនុស្សចាស់ គឺពិបាកបំផុត នៅពេលដែលខ្ញុំត្រូវមើលឃើញគេរាល់គ្នាលាចាកលោក ទៅចោលខ្ញុំអស់ ម្តងមួយៗ”។ ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំក៏បានសួរគាត់ថា តើមានអ្វីខ្លះ ដែលគាត់ចាប់អារម្មណ៍ ហើយតើគាត់ចូលចិត្តចំណាយពេលធ្វើអ្វី? គាត់ក៏បានឆ្លើយប្រាប់ខ្ញុំ ដោយប្រើបទគម្ពីរ ដែលសាវ័កប៉ុលបាននិពន្ធ (ភីលីព ១:២១) ដែលបានចែងថា “ដ្បិតឯខ្ញុំ ដែលខ្ញុំរស់នៅ នោះគឺសំរាប់ព្រះគ្រីស្ទទេ ហើយដែលស្លាប់ទៅ នោះជាកំរៃវិញ”។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏មានប្រសាសន៍ថា “ពេលខ្ញុំនៅមានជីវិតនៅឡើយ ខ្ញុំមានកិច្ចការដែលត្រូវធ្វើ។ នៅថ្ងៃដែលល្អ ខ្ញុំជជែកជាមួយអ្នករស់នៅទីនេះ អំពីព្រះយេស៊ូវ ហើយនៅថ្ងៃដែលពិបាក ខ្ញុំនៅតែអាចអធិស្ឋាន”។
គួរឲ្យកត់សំគាល់ថា សាវ័កប៉ុលបាននិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរភីលីព នៅក្នុងគុក។ ហើយគាត់ក៏បានទទួលស្គាល់ការពិតមួយ ដែលគ្រីស្ទបរិស័ទជាច្រើនយល់ ខណៈពេលដែលពួកគេប្រឈមមុខនឹងជីវិតដែលមានកំណត់។ គឺការពិត ដែលថា ទោះបីជាយើងកាន់តែជិតដល់ពេលទៅនៅនគរស្ថានសួគ៌ក៏ដោយ ក៏ពេលវេលា ដែលយើងនៅសល់នៅលើផែនដី គឺនៅតែសំខាន់ចំពោះព្រះអម្ចាស់។ អ្នកស្រីអាដាបានទទួលស្គាល់ថា គ្រប់ដង្ហើមដែលគាត់ដក គឺជាឱកាស សម្រាប់បម្រើ និងថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ គឺមិនខុសពីសាវ័កប៉ុលឡើយ។ ហេតុនេះហើយ បានជាអ្នកស្រីអាដាបានចំណាយពេលជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដើម្បីស្រឡាញ់អ្នកដទៃ ហើយនាំគេឲ្យស្គាល់ព្រះសង្រ្គោះ។
សូម្បីតែនៅក្នុងពេលដែលខ្មៅងងឹតបំផុត…
ការកាត់ទោសអ្នកដទៃ
ខ្ញុំរហ័សនឹងរិះគន់នរណាក៏ដោយ ដែលខ្ញុំឃើញដើរបណ្តើរ មើលទូរស័ព្ទបណ្តើរ នៅតាមផ្លូវ។ ខ្ញុំក៏បាននិយាយម្នាក់ឯងថា តើពួកគេមិនខ្លាចឡានបុកទេឬ? តើពួកគេខ្វល់អំពីសុវត្ថិភាពរបស់ខ្លួនឯងឬទេ? ប៉ុន្តែ ថ្ងៃមួយ ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែឆ្លងតាមច្រកចូល ទៅក្នុងផ្លូវចង្អៀតមួយ ខ្ញុំមានការជក់ចិត្តនឹងសារ នៅក្នុងទូរស័ព្ទខ្ញុំយ៉ាងខ្លាំង បានជាខ្ញុំមិនបានមើលឡាន ដែលខាងឆ្វេងដៃខ្ញុំ។ អរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលអ្នកបើកបរបានឃើញខ្ញុំទាន់ ហើយក៏បានបញ្ឈប់ឡានភ្លាមៗ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ខ្មាស់អៀន។ ពេលនោះ ម្រាមដែលចង្អុលរិះគន់គេ ដោយតាំងខ្លួនជាអ្នកសុចរិត បានបែរមកចង្អុលខ្លួនឯងវិញ។ ខ្ញុំបានកាត់ទោសអ្នកដទៃ ប៉ុន្តែ ទីបំផុត ក៏បានកាត់ទោសខ្លួនឯងវិញ។
ការមានពុត ក៏ជាប្រធានបទដែលព្រះយេស៊ូវ បានលើកមកមានបន្ទូល នៅក្នុងសេចក្តីអធិប្បាយនៅលើភ្នំផងដែរ។ គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា “អ្នកមានពុតអើយ ចូរយកធ្នឹមពីភ្នែករបស់ខ្លួនចេញជាមុនសិន នោះទើបនឹងបានឃើញច្បាស់ អាចនឹងយកកំទេចចេញពីភ្នែករបស់បងប្អូនអ្នកបានដែរ”(ម៉ាថាយ ៧:៥)។ ខ្ញុំមាន “ធ្នឹម” ដ៏ធំមួយ នៅក្នុងភ្នែក ដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំកាត់ទោសអ្នកដទៃ ដោយភ្លេចមើលមកខ្លួនឯង។
ព្រះយេស៊ូវក៏មានបន្ទូលផងដែរថា “ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាថ្កោលទោសគេយ៉ាងណា នោះគេនឹងថ្កោលអ្នកវិញយ៉ាងនោះដែរ”(៧:២)។ ពេលខ្ញុំនឹកចាំអំពីទឹកមុខដែលទើសទាល់ ដែលខ្ញុំបានឃើញនៅលើមុខអ្នកបើកបរ បន្ទាប់ពីគាត់បានជាន់ហ្រ្វាំងឈប់ភ្លាមៗ ពេលខ្ញុំដើរពីមុខឡានគាត់ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីទឹកមុខដែលទើសទាល់ ដែលខ្ញុំមាន ពេលខ្ញុំរិះគន់អ្នកដទៃដែលជក់មើលទូរស័ព្ទ។
យើងរាល់គ្នា គ្មាននរណាដែលល្អឥតខ្ចោះទេ។ ប៉ុន្តែ ជួនកាល ខ្ញុំបានភ្លេចខ្លួន…
ព្រះពរនៅក្នុងភាពរញេរញ៉ៃ
មានពេលមួយខ្ញុំបានធ្វើឲ្យខ្លួនឯងធ្លាក់ចូល ទៅក្នុងភាពរញេរញ៉ៃ ដូចនេះ យកល្អ ខ្ញុំត្រូវដកខ្លួនចេញពីភាពរញេរញ៉ៃនេះ។ មានពេលខ្លះ ខ្ញុំគិតថា ទោះខ្ញុំបានជឿលើព្រះដែលមានព្រះគុណជាបរិបូរក៏ដោយ ក៏ពេលខ្លះខ្ញុំនៅតែប្រព្រឹត្ត តាមរបៀបដែលហាក់ដូចជាជឿថា ទ្រង់ប្រទានជំនួយ តែនៅពេលដែលខ្ញុំសក្តិសមនឹងទទួលជំនួយទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ។
ការគិតដូចនេះ គឺមិនត្រឹមត្រូវទេ គឺដូចដែលព្រះទ្រង់បានប្រទានព្រះគុណទ្រង់ នៅពេលដែលទ្រង់បង្ហាញព្រះអង្គទ្រង់ដល់លោកយ៉ាកុបជាលើកទីមួយ។ លោកយ៉ាកុបចំណាយពេលពេញមួយជីវិត ដើម្បីព្យាយាមកែប្រែជោគវាសនារបស់គាត់។ គាត់បានកើតមកជាកូនទីពីរ នៅសម័យដែលកូនប្រុសច្បងមានសិទ្ធិទទួលពរពីឪពុករបស់ខ្លួន ជាពិសេស។ គេជឿថា ពរនោះនឹងនាំឲ្យកូនច្បងមានភាពសម្បូរសប្បាយនៅពេលអនាគត។ ដូចនេះ យ៉ាកុបក៏បានសម្រេចចិត្តធ្វើអ្វីក៏ដោយ ឲ្យតែបានពរនោះពីឪពុកគាត់។ ទីបំផុត គាត់ក៏បានជោគជ័យ ដោយប្រើវិធីបោកបញ្ឆោត ដើម្បីឲ្យបានពរ ដែលឪពុកគាត់បានត្រៀមទុកសម្រាប់បងប្រុសគាត់(លោកុប្បត្តិ ២៧:១៩-២៩)។
ប៉ុន្តែ ជាលទ្ធផលគ្រួសារគាត់ត្រូវបែកបាក់ ដោយគាត់ត្រូវរត់គេចពីបងប្រុសគាត់ ដែលខឹងសម្បានឹងគាត់(ខ.៤១-៤៣)។ នៅពេលយប់មកដល់(២៨:១១) លោកយ៉ាកុបប្រាកដជាមានអារម្មណ៍ថា ជីវិតគាត់ពិបាក គឺខុសឆ្ងាយពីជីវិតដែលមានព្រះពរ។
ប៉ុន្តែ នៅយប់នោះគាត់ក៏បានជួបព្រះជាម្ចាស់ ដែលនោះជាព្រះពរដ៏ពិត ទោះពីមុនគាត់ធ្លាប់បោកបញ្ឆោតគេក៏ដោយ។ ព្រះទ្រង់ក៏បានបង្ហាញគាត់ថា គាត់មិនចាំបាច់ត្រូវប្រើផែនការអាក្រក់ ដើម្បីទទួលព្រះពរឡើយ ដ្បិតគាត់ជាមនុស្សមានពរស្រាប់ហើយ។ ជោគវាសនារបស់គាត់ គឺលើសពីការមានភាពសម្បូរសប្បាយផ្នែកសម្ភារៈ(ខ.១៤) គឺជោគវាសនាដែលបានជាប់នៅក្នុងព្រះ ដែលទ្រង់នឹងមិនដែលយាងចោលគាត់ឡើយ(ខ.១៥)។
នេះជាមេរៀនដែលលោកយ៉ាកុប ត្រូវចំណាយពេលរៀនសូត្រពេញមួយជីវិត។
ហើយយើងក៏ដូច្នោះដែរ។ ទោះយើងមានវិបដិសារីច្រើន ឬមានអារម្មណ៍ថា ព្រះគង់នៅឆ្ងាយពីយើងយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ទ្រង់នៅតែគង់នៅជាមួយយើងជានិច្ច ដោយការដឹកនាំយើង…
កន្លែងដ៏សុខសាន្តរបស់យើង
ខ្ញុំមានការងារដំបូងបំផុត នៅភោជនីយដ្ឋានអាហាររហ័ស។ នៅពេលល្ងាចថ្ងៃសៅរ៍ មានបុរសម្នាក់បាននៅក្នុងភោជនីដ្ឋាននោះមិនឃើញទៅណា ហើយក៏បានសួរខ្ញុំថា ខ្ញុំចេញពីធ្វើការនៅម៉ោងប៉ុន្មាន។ ពេលនោះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍មិនស្រួល។ ប៉ុន្មានម៉ោងក្រោយមក គាត់ក៏បានហៅដំឡូងចៀនមួយចាន បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានហៅភេសជ្ជះមួយកំប៉ុង ដូចនេះ អ្នកគ្រប់គ្រងភោជ្ជនីយដ្ឋានក៏មិនបានបណ្តេញគាត់ទេ។ ទោះបីជាខ្ញុំមិនរស់នៅឆ្ងាយពីភោជនីដ្ឋាន ក៏ខ្ញុំនៅតែមិនហ៊ានដើរទៅផ្ទះតែម្នាក់ឯង កាត់តាមកន្លែងចតរថយន្ត ហើយកាត់តាមវាលខ្សាច់។ ទីបំផុត ដល់ពេលពាក់កណ្តាលអាធ្រាត ខ្ញុំក៏បានចូលទៅក្នុងការិយ៉ាល័យ ដើម្បីទូរស័ព្ទ។
ហើយប៉ារបស់ខ្ញុំក៏បានលើកទូរស័ព្ទ ហើយក៏បានងើបចេញពីដំណេកដ៏កក់ក្តៅរបស់គាត់ ដោយគ្មានការស្ទាក់ស្ទើរ ។ ៥នាទីក្រោយមក គាត់ក៏បានមកដល់ ហើយក៏បានជូនខ្ញុំទៅផ្ទះ។
កាលនោះខ្ញុំដឹងច្បាស់ថា ប៉ាខ្ញុំនឹងមកជួយខ្ញុំ នៅពេលយប់នោះ ហើយការនេះក៏បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការធានា ដែលមានចែង នៅក្នុងបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ជំពូក៩១។ ព្រះវរបិតានៃយើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ តែងតែគង់នៅជាមួយយើងជានិច្ច ដោយការពារ និងថែរក្សាយើង ពេលដែលយើងមានការច្របូកច្របល់ ឬមានការភ័យខ្លាច ឬក៏មានការខ្វះខាត។
ទ្រង់បានប្រកាសថា ពេលដែលពួកគេអំពាវរកទ្រង់ ទ្រង់នឹងឆ្លើយតប(ទំនុកដំកើង ៩១:១៥)។ ទ្រង់មិនគ្រាន់តែជាកន្លែង ដែលយើងអាចរត់ទៅរក ដើម្បីទទួលបាននូវភាពសុខសាន្តប៉ុណ្ណោះទេ។ ទ្រង់ ជា ជម្រករបស់យើង(ខ.១)។ ទ្រង់ជាថ្មដាដែលយើងអាចយកជាទីពំនាក់(ខ.២)។
ពេលដែលយើងមានការភ័យខ្លាច គ្រោះថ្នាក់ ឬភាពមិនច្បាស់លាស់ យើងអាចទុកចិត្តលើព្រះបន្ទូលទ្រង់ ដែលបានសន្យាថា ពេលយើងស្រែករកទ្រង់ ទ្រង់នឹងឮយើង…
មិនដូចការផ្សាយពាណិជ្ជកម្ម
ក្នុងអំឡុងពេលវិស្សមកាល ខ្ញុំ និងស្វាមីខ្ញុំបានចុះឈ្មោះ ចូលរួមការជិះទូកកម្សាន្ត ចុះតាមខ្សែទឹកទន្លេឆាតាហ៊ូឈី នៅរដ្ឋចចជា។ ដោយសារខ្ញុំបានពាក់ស្បែកជើងសង្រែក រ៉ូបសម្រាប់រដូវក្តៅ និងមួកដែលមានហាមធំ ខ្ញុំក៏បានលាន់មាត់ ពេលដែលយើងដឹងថា ការធ្វើដំណើរនោះ មានរាប់បញ្ចូលការជិះទូកចុះតាមល្បាក់ទឹក ដែលមានទឹកហូរខ្លាំង គឺខុសពីការផ្សាយពាណិជ្ជកម្ម។ តែអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលយើងបានជិះទូកនោះ ជាមួយប្តីប្រពន្ធមួយគូរ ដែលមានបទពិសោធន៍នៅក្នុងការជិះទូកចុះតាមល្បាក់ទឹក។ ពួកគេក៏បានបង្រៀនស្វាមីខ្ញុំ អំពីមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃការអ៊ំទូក ហើយក៏បានសន្យាថា នឹងនាំយើងទៅដល់គោលដៅ ដោយសុវត្ថិភាព។ ខ្ញុំក៏បានអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលពេលនោះខ្ញុំមានអាវសុវត្ថិភាព។ ខ្ញុំក៏បានស្រែក ហើយតោងដៃជ័ររបស់ទូកនោះ ទាល់តែយើងបានទៅដល់ត្រើយ ដែលមានសុទ្ធតែភក់ ដែលនៅខ្សែទឹកខាងក្រោម។ ខ្ញុំក៏បានបោះជំហានទៅលើឆ្នេរ ហើយក៏បានចាក់ទឹកចេញពីការបូបយួរដៃរបស់ខ្ញុំ ខណៈពេលដែលស្វាមីខ្ញុំបានជួយពូតជាយរូបរបស់ខ្ញុំ ដែលបានទទឹកជោគ។ យើងក៏បានអស់សំណើចយ៉ាងសប្បាយ ទោះការធ្វើដំណើរនេះ មិនមានភាពងាយស្រួល ដូចការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មក៏ដោយ។
យ៉ាងណាមិញ ព្រះយេស៊ូវបានដាស់តឿនពួកសាវ័កទ្រង់យ៉ាងច្បាស់ អំពីការធ្វើដំណើរដ៏ពិបាក ដែលពួកគេនឹងជួបនៅពេលខាងមុខ គឺខុសពីការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មអំពីការធ្វើដំណើរនោះ ដែលមិនបានរៀបរាប់ជាលម្អិត អំពីចំណុចដ៏សំខាន់មួយ នៃការធ្វើដំណើរនោះ។ ទ្រង់បានប្រាប់ពួកគេថា ពួកគេនឹងជួបការបៀតបៀន ហើយស្លាប់ដោយសារជំនឿ ហើយទ្រង់នឹងសុគត ហើយក្រោយមក ទ្រង់ក៏បានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ។ ទ្រង់ក៏បានធានាដល់ពួកគេថា ពួកគេអាចទុកចិត្តទ្រង់បាន ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ ទ្រង់ក៏បានបញ្ជាក់ថា ទ្រង់នឹងដឹកនាំពួកគេ ទៅរកជ័យជម្នះដែលមិនអាចបដិសេធន៍បាន និងសេចក្តីសង្ឃឹមដ៏អស់កល្ប(យ៉ូហាន…
“គួរឲ្យស្រឡាញ់!”
នៅពេលព្រឹកថ្ងៃមួយ ពេលដែលកូនស្រីខ្ញុំបានរៀបចំខ្លួនរួចរាល់ហើយ នាងក៏បាននិយាយឮៗថា “គួរឲ្យស្រឡាញ់”។ ខ្ញុំមិនដឹងថា នាងចង់និយាយពីអ្វីទេ។ បន្ទាប់មក នាងក៏បានទះថ្មមៗ ពីលើអាវរបស់នាង ដែលបងប្អួនជីដូនមួយរបស់នាងបានឲ្យ។ នៅពីមុខអាវនោះ ខ្ញុំឃើញពាក្យ “គួរឲ្យស្រឡាញ់”។ ខ្ញុំក៏បានឱបនាងយ៉ាងណែន ហើយក៏បានញញឹម ដោយក្តីអំណរ។ ខ្ញុំក៏បានប្រាប់នាងថា “កូនគួរឲ្យស្រឡាញ់ណាស់!” នាងក៏បានញញឹមកាន់តែខ្លាំង ដោយនិយាយពាក្យនោះម្តងហើយម្តងទៀត។
ខ្ញុំមិនមែនជាឪពុកដែលល្អឥតខ្ចោះទេ។ ប៉ុន្តែ ពេលនោះ ជាពេលដ៏ល្អឥតខ្ចោះ។ នៅក្នុងការឆ្លើយឆ្លងដ៏មានន័យនោះ ខ្ញុំបានឃើញទឹកមុខរបស់កូនស្រីខ្ញុំ បញ្ចេញរស្មី ដោយសារនាងបានទទួលសេចក្តីស្រឡាញ់ដោយឥតលក្ខខ័ណ្ឌ ពោលគឺនាងបានបញ្ចេញទឹកមុខនៃក្តីអំណរ។ នាងដឹងថា ពាក្យដែលនៅពីខាងមុខអាវរបស់នាង គឺត្រូវនឹងអារម្មណ៍ដ៏ពិត ដែលឪពុករបស់នាងមាន ចំពោះនាង។ តើមានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់ ដែលដឹងច្បាស់ ក្នុងចិត្តថា ព្រះវរបិតាបានស្រឡាញ់យើង ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលគ្មានព្រំដែន? ជួនកាល យើងពិបាកនឹងយល់ អំពីសេចក្តីពិតនេះ។ ពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែលនៅសម័យដើម ក៏មានបញ្ហានេះផងដែរ។ ពួកគេឆ្ងល់ថា តើទុក្ខលំបាករបស់ពួកគេ គឺជាសញ្ញាបញ្ជាក់ថា ព្រះទ្រង់លែងស្រឡាញ់ពួកគេឬយ៉ាងណា? ប៉ុន្តែ ក្នុងបទគម្ពីរ យេរេមា ៣១:៣ ហោរាយេរេមាបានរំឭកពួកគេថា កាលពីមុន ព្រះទ្រង់ធ្លាប់មានបន្ទូលប្រាប់ពួកគេថា ទ្រង់ស្រឡាញ់ពួកគេ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្ថិតស្ថេរនៅអស់កល្បជានិច្ច។
យើងក៏ស្រេកឃ្លានរកសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលឥតលក្ខខ័ណ្ឌនោះផងដែរ។ តែរបួសក្នុងចិត្ត ការខកចិត្ត…
ការឆ្លើយតប ចំពោះការរិះគន់
ខ្ញុំធ្វើការជាមួយក្រុមការងារ ដែលរៀបចំពិធីប្រចំាឆ្នាំរបស់សហគមន៍។ យើងបានចំណាយពេល១១ខែ ដើម្បីរៀបគម្រោងលម្អឹតជាច្រើន ដើម្បីធ្វើយ៉ាងណា ឲ្យមានជោគជ័យ នៅក្នុងការប្រារព្ធពិធី។ យើងបានជ្រើសរើសកាលបរិច្ឆេទ និងទីកន្លែងដ៏ល្អ។ យើងកំណត់តម្លៃសំបុត្រចូលរួម។ យើងបានជ្រើសរើសអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង រាប់ចាប់ពីអ្នកលក់អាហារ ដល់អ្នកបច្ចេកទេសផ្នែកសម្លេង។ ខណៈពេលដែលពិធីកាន់តែជិតចូលមកដល់ យើងក៏បានឆ្លើយតប សំណួររបស់សាធារណៈជន ហើយក៏បានផ្តល់ឲ្យនូវការណែនាំ។ ក្រោយមក យើងក៏បានប្រមូលមតិរបស់អ្នកចូលរួម។ មតិខ្លះល្អ។ មតិខ្លះទៀត មិនពិរោះស្តាប់។ ក្រុមការងាររបស់យើងបានឮថា អ្នកចូលរួមមានចិត្តរំភើបរីករាយ ហើយក៏បានឮពាក្យរអ៊ូរទាំផងដែរ។ ការឆ្លើយតបអវិជ្ជមាន អាចធ្វើឲ្យយើងបាក់ទឹកចិត្ត ហើយជួនកាល ធ្វើឲ្យយើងចង់បោះបង់ចោលការងារយើង។
យ៉ាងណាមិញ លោកនេហេមា ក៏មានអ្នករិះគន់ផងដែរ ខណៈពេលដែលគាត់ដឹកនាំក្រុមការងារ សាងសង់កំផែងក្រុងយេរូសាឡិមឡើងវិញ។ គេពិតជាបានសើចចម្អកឲ្យលោកនេហេមា និងអ្នកដែលធ្វើការជាមួយគាត់ ដោយនិយាយថា “បើគ្រាន់តែមានចចកមួយឡើងទៅលើកំផែងថ្ម ដែលគេកំពុងតែធ្វើនោះឲ្យរលំទៅហើយ”(នេហេមា ៤:៣)។ ពេលដែលខ្ញុំបានរៀនសូត្រអំពីរបៀបដែលគាត់ឆ្លើយតប ចំពោះអ្នករិះគន់ ខ្ញុំក៏ចេះឆ្លើយតប ចំពោះអ្នករិះគន់របស់ខ្ញុំ។ គឺគាត់បានឆ្លើយតប ដោយងាកបែរទៅរកព្រះ ដើម្បីទទួលជំនួយពីទ្រង់ ជាជាងមានអារម្មណ៍ពិបាកចិត្ត ឬខំតបតចំពោះពាក្យសម្តីរបស់គេ។ គាត់មិនបានឆ្លើយតប ដោយត្រង់ៗតែម្តងទេ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានទូលដល់ព្រះថា គេកំពុងតែប្រព្រឹត្តមកលើរាស្រ្តរបស់ទ្រង់ យ៉ាងដូចម្តេចខ្លះ(ខ.៤)។ បន្ទាប់ពីគាត់បានថ្វាយក្តីកង្វល់ទាំងអស់នោះដាច់ដល់ព្រះហើយ គាត់ និងក្រុមការងាររបស់គាត់ ក៏បានបន្តការងារជួសជុលកំផែងទីក្រុង អស់ពីចិត្ត…
សេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលមានការបន្ទាបខ្លួន
កាលលោកបេនយ៉ាមីន ហ្វ្រែងគ្លីន(Benjamin Franklin) នៅជាយុវជន គាត់បានកត់ត្រា អំពីគុណធម៌ទាំង១២ ដែលគាត់ចង់ ឲ្យកើតមាន ក្នុងជីវិតគាត់។ គាត់ក៏បានបង្ហាញការកត់ត្រានោះ ដល់មិត្តភក្តិគាត់ម្នាក់ ហើយមិត្តភក្តិនោះក៏បានឲ្យយោបលថា គាត់គួរតែបន្ថែម “ការបន្ទាបខ្លួន” នៅក្នុងចំណោមគុណធម៌ទាំងនោះផងដែរ។ លោកហ្វ្រែងគ្លីនពេញចិត្តនឹងយោបលនេះ។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានធ្វើការណែនាំមួយចំនួន នៅក្នុងការកត់ត្រានោះ ដើម្បីជួយខ្លួនគាត់ សម្រេចឲ្យបានគុណធម៌នីមួយៗ ក្នុងជីវិតគាត់។ នៅក្នុងការគិតហ្វឹកហាត់ឲ្យបានការបន្ទាបខ្លួន លោកហ្វែ្រងគ្លីន ក៏បានលើកឡើងថា ព្រះយេស៊ូវជាគំរូដ៏ល្អ សម្រាប់ឲ្យគាត់យកតម្រាប់តាម។
ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញដល់យើង នូវគំរូដ៏ល្អបំផុត នៃការបន្ទាបខ្លួន។ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “ត្រូវតែមានគំនិតគិតដូចជាព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវវិញ ដែលទោះបើទ្រង់មានរូបអង្គជាព្រះក៏ដោយ គង់តែមិនបានរាប់សេចក្តីស្មើនឹងព្រះនោះ ទុកជាសេចក្តីដែលគួរកាន់ខ្ជាប់ឡើយ គឺទ្រង់បានលះបង់ព្រះអង្គទ្រង់ មកយករូបភាពជាបាវបំរើវិញ ព្រមទាំងប្រសូតមកមានរូបជាមនុស្សផង”(ភីលីព ២:៥-៧)។
ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញចេញ នូវការបន្ទាបខ្លួន ដែលល្អប្រសើរបំផុត។ ទោះទ្រង់បានគង់នៅជាមួយព្រះវរបិតាអស់កល្បជានិច្ចក៏ដោយ ក៏ទ្រង់នៅតែសម្រេចព្រះទ័យបន្ទាបខ្លួន នៅក្រោយឈើឆ្កាង ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ដើម្បីឲ្យទ្រង់អាចលើកអ្នកដែលជឿទ្រង់ ឲ្យចូលទៅក្នុងក្តីអំណរនៃព្រះវត្តមានទ្រង់ តាមរយៈការសុគរបស់ទ្រង់។
យើងយកតម្រាប់តាមការបន្ទាបខ្លួនរបស់ព្រះយេស៊ូវ ពេលដែលយើងខិតខំបម្រើព្រះវរបិតានៃយើង ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ដោយបម្រើអ្នកដទៃ។ ព្រះទ័យសប្បុរសរបស់ព្រះយេស៊ូវ ជួយឲ្យយើងមើលឃើញសម្រស់ នៃការមិនគិតប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ដោយបំពេញសេចក្តីត្រូវការរបស់អ្នកដទៃ។ នៅក្នុងលោកិយ ដែល “យកខ្លួនឯងជាទីមួយ”…