នឹកចាំពីការលះបង់
ពេលដែលទិវាអតីតយុទ្ធជនមកដល់ ខ្ញុំបានគិតដល់អតីតយុទ្ធជនជាច្រើននាក់ ជាពិសេសឪពុក និងពូរបស់ខ្ញុំ ដែលបានបម្រើក្នុងជួរកងទ័ពអាមេរិក ក្នុងអំឡុងសម័យសង្រ្គាមលោកលើកទី២។ ពួកគេបានត្រឡប់មកផ្ទះវិញដោយសុវត្ថិភាព ប៉ុន្តែ នៅសម័យសង្រ្គាមនោះ ប្រជាជនរាប់សែនគ្រួសារបានបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្លួន ក្នុងការបម្រើប្រទេសជាតិ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលមានគេសួរឪពុកខ្ញុំ និងទាហានភាគច្រើន ដែលបានប្រយុទ្ធក្នុងសង្រ្គាមនោះ ពួកគេក៏បាននិយាយថា ពួកគេបានស្ម័គ្រចិត្តបូជាជីវិត ដើម្បីការពារមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្លួន និងដើម្បីគាំទ្រអ្វីដែលត្រឹមត្រូវសម្រាប់ពួកគេ។
នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ពេលនរណាម្នាក់ពលីជីវិត ក្នុងបុព្វហេតុការពារជាតិរបស់ខ្លួន ជាញឹកញាប់ គេបានយកបទគម្ពីរ យ៉ូហាន ១៥:១៣ មកសូត្រ ក្នុងពិធីបុណ្យសព ដើម្បីផ្តល់កិត្តិយស សម្រាប់ការលះបង់របស់ពួកគេ។ បទគម្ពីរនេះចែងថា “គ្មានអ្នកណាមានសេចក្តីស្រឡាញ់ធំជាងនេះ គឺដែលអ្នកណានឹងប្តូរជីវិត ជំនួសពួកសំឡាញ់របស់ខ្លួននោះទេ”។ ប៉ុន្តែ តើខគម្ពីរនេះមានប្រវត្តិដើមយ៉ាងដូចម្តេចខ្លះ?
ខគម្ពីរនេះជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលបានថ្លែងទៅកាន់ពួកសិស្សរបស់ព្រះអង្គ ក្នុងពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ នៅពេលដែលព្រះអង្គជិតដល់ពេលសុគត។ តាមពិត នៅពេលនោះ យូដាសបានចេញទៅក្រៅហើយ ដើម្បីក្បត់ព្រះអង្គ(១៣:១៨-៣០)។ ព្រះគ្រីស្ទបានជ្រាបអំពីរឿងនេះទាំងស្រុង តែព្រះអង្គនៅតែសម្រេចព្រះទ័យលះបង់ព្រះជន្ម ដើម្បីមិត្តសម្លាញ់ និងសត្រូវរបស់ទ្រង់។
ព្រះយេស៊ូវបានស្ម័គ្រព្រះទ័យ និងត្រៀមព្រះកាយជាស្រេច ដើម្បីសុគត សម្រាប់អ្នកដែលនឹងជឿព្រះអង្គនៅថ្ងៃណាមួយ និងថែមទាំងសម្រាប់អ្នកដែលជាសត្រូវរបស់ទ្រង់នៅឡើយ(រ៉ូម ៥:១០)។ បន្ទាប់មក ព្រះអង្គក៏បានបង្គាប់សិស្សព្រះអង្គ ឲ្យ “ស្រឡាញ់គ្នា” ដូចដែលព្រះអង្គបានស្រឡាញ់ពួកគេ(យ៉ូហាន ១៥:១២)។…
តុសម្រាប់ជជែកគ្នា
ភាពឯកោស្ថិតក្នុងចំណោមការគំរាមកំហែងខ្លាំងបំផុត មកលើការរស់នៅរបស់យើង ដែលមានផលប៉ះពាល់មកលើសុខភាពរបស់យើង តាមរយៈអាកប្បកិរិយា ដែលយើងមានចំពោះពត៌មានសង្គម ការបរិភោគអាហារ ។ល។ ការសិក្សាមួយបានរកឃើញថា ២ភាគ៣ នៃមនុស្សទាំងអស់នៅលើផែនដី គ្រប់វ័យ និងភេទ ធ្លាប់មានអារម្មណ៍ឯកោ យ៉ាងហោចណាស់ ក្នុងពេលណាមួយនៃជីវិត។ ផ្សារទំនើបមួយនៅប្រទេសអង់គ្លេស បានបង្កើត “តុសម្រាប់ជជែកគ្នា” ក្នុងតូបកាហ្វេរបស់ខ្លួន ដើម្បីជំរុញឲ្យមនុស្សមានទំនាក់ទំនងជាមួយគ្នា។ អ្នកដែលចង់បានមនុស្សអង្គុយនិយាយគ្នាលេង គឺគ្រាន់តែអង្គុយនៅតុនោះ ដោយចូលរួមជាមួយអ្នកដទៃ ឬបង្ហាញឲ្យគេដឹងថា ខ្លួនចង់មានអ្នកនិយាយជាមួយ។ ពេលនោះ ការសន្ទនាក៏បានកើតមាន ដោយធ្វើឲ្យពួកគេមានអារម្មណ៍ថាបានតភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកដទៃ ឬមានទំនាក់ទំនងជាសហគមន៍។
ពួកជំនុំដំបូង ក៏មានការប្តេជ្ញាចិត្ត នៅក្នុងការប្រកបទាក់ទងគ្នាផងដែរ។ បើគ្មានការប្រកបគ្នាទេ ពួកគេមានអារម្មណ៍ថាឯកោខ្លាំងណាស់ នៅក្នុងការអនុវត្តន៍នូវជំនឿរបស់ខ្លួន ដែលនៅមានភាពថ្មីស្រឡាង សម្រាប់លោកិយ នៅសម័យនោះ។ ពួកគេមិនគ្រាន់តែមានការប្តេជ្ញាចិត្ត ចំពោះការបង្រៀនរបស់ពួកសាវ័ក ដើម្បីស្វែងយល់អំពីអត្ថន័យនៃការដើរតាមព្រះយេស៊ូវប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងបានជួបជុំគ្នា ក្នុងទីធ្លាព្រះវិហារ និងកាច់នំប៉័ងនៅផ្ទះរបស់ពួកគេ ដើម្បីធ្វើការលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក និងប្រកបគ្នា(កិច្ចការ ២:៤២,៤៦)។
យើងត្រូវការការទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកដទៃ ព្រោះព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតយើងមក ឲ្យមានទំនាក់ទំនងជាមួយគ្នា។ យើងចាំបាច់ត្រូវមានការប្រាស្រ័យទាក់ទង និងរួបរួមគ្នា ដើម្បីឲ្យមានការលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណ គឺមិនខុសពីពួកជំនុំដំបូងនោះឡើយ។—Kirsten Holmberg
អ្នកបញ្ចាំងពន្លឺ
នៅលើឆកនៃកោះហាតេរ៉ាស ដែលមានទីតាំងនៅក្បែរតំបន់ឆ្នេរនៃរដ្ឋឃែរ៉ូឡៃណាខាងជើង សហរដ្ឋអាមេរិក មានប៉មបញ្ចាំងពន្លឺមួយ ដែលជាទីរំឭកដល់អ្នកដែលបានធ្វើការក្នុងស្ថានីយបញ្ចាំងពន្លឺ តាំងពីឆ្នាំ១៨០៣។ គេបានហៅអ្នកទាំងនោះថា “អ្នកបញ្ចាំងពន្លឺ”។ គេបានផ្លាស់ប្តូរទីតាំងរបស់សំណង់អគារនោះ ឲ្យនៅឆ្ងាយពីសមុទ្រ ដោយសារខ្សែបន្ទាត់ឆ្នេរមានការសឹករីករិល ហើយមិនយូរប៉ុន្មាន គេក៏បានឆ្លាក់ឈ្មោះរបស់អ្នកបញ្ចាំងពន្លឺទាំងនោះ នៅលើថ្មរបស់គ្រឹះចាស់ ដោយរៀបចំផ្លាកឈ្មោះនោះ ឲ្យបែរមុខទៅរកទីតាំងថ្មី។ នៅលើផ្លាកនោះ គេក៏បានឆ្លាក់អក្សរដើម្បីពន្យល់ថា ការរៀបចំដូចនេះ គឺដើម្បីឲ្យអ្នកទស្សនាក្នុងពេលសព្វថ្ងៃ អាចដើរតាមគំរូរបស់អ្នកបញ្ចាំងពន្លឺទាំងនោះ ហើយ “ថែរក្សា” ប៉មបញ្ចាំងពន្លឺផងដែរ។
ព្រះយេស៊ូវជាអ្នកប្រទានពន្លឺ។ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “ខ្ញុំជាពន្លឺលោកីយ៍ អ្នកណាដែលតាមខ្ញុំ នោះមិនដែលដើរក្នុងសេចក្តីងងឹតឡើយ គឺនឹងមានពន្លឺនៃជីវិតវិញ”(យ៉ូហាន ៨:១២)។ ការអះអាងរបស់ព្រះអង្គត្រង់ចំណុចនេះ បាននាំឲ្យមនុស្សជាច្រើនមានការភ្ញាក់ផ្អើល។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលដូចនេះ ដើម្បីបញ្ជាក់ អំពីទំនាក់ទំនងដែលព្រះអង្គមានជាមួយព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ដែលជាអ្នកបង្កើតពន្លឺ និងជីវិត និងជាអ្នកចាត់ព្រះអង្គឲ្យយាងចុះមក។
ពេលណាយើងទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះពីព្រះយេស៊ូវ ហើយដើរតាមការបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គ គឺមានន័យថា យើងចាប់ផ្តើមមានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះ ហើយព្រះអង្គប្រទានឲ្យយើងមានអំណាច និងគោលបំណងថ្មី។ ព្រះជន្ម និងក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ មានអំណាចកែប្រែជីវិតមនុស្ស និងជា “ពន្លឺសម្រាប់មនុស្សទាំងអស់”(១:៤) ដែលបានចែងចាំងក្នុងយើង និងតាមរយៈយើង ចូលទៅក្នុងលោកិយដែលងងឹត ហើយពេលខ្លះ មានពេញទៅដោយគ្រោះថ្នាក់។
ក្នុងនាមយើងជាអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ យើងក្លាយជា “អ្នកបញ្ចាំងពន្លឺ” ដល់លោកិយ។…
ថ្វាយទឹកភ្នែកអ្នកទៅព្រះជាម្ចាស់
កាលពីរដូវក្តៅឆ្នាំមុន សត្វត្រីបាឡែនពិឃាតមួយក្បាលទៀត ឈ្មោះ តាលេខ្វះ(Talequah)បានបង្កើតកូន។ ហ្វូងរបស់ត្រីបាឡែនពិឃាត តាលេខ្វះ ត្រូវបានគេចាត់ទុកជាសត្វដែលជិតផុតពូជ ហើយកូនរបស់វា ដែលទើបតែកើតថ្មីនោះ គឺជាក្តីសង្ឃឹមរបស់ពួកគេ សម្រាប់ពេលអនាគត។ ប៉ុន្តែ កូនរបស់វាក៏បានស្លាប់ បន្ទាប់ពីកើតបានរយៈពេលមិនដល់១ម៉ោង។ មេត្រីបាឡែនមួយក្បាលនេះបានរុញសាកសពរបស់កូនវា កាត់តាមតំបន់ទឹកត្រជាក់ ក្នុងមហាសមុទ្របាស៊ីភិច អស់រយៈពេល៧០ថ្ងៃ ទំរាំតែវាអាចព្រលែងសាកសពរបស់កូនវា។ គេក៏បានថតព្រឹត្តិការណ៍ដ៏សោកសៅនេះ ហើយចាក់ផ្សាយឲ្យមនុស្សទូទាំងពិភពលោកទស្សនា។
ជួនកាល អ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ក៏មានការពិបាក នៅក្នុងការជម្នះភាពសោកសង្រេងផងដែរ។ ជួនកាល យើងខ្លាចគេគិតថា ភាពសោកសង្រេងរបស់យើង គឺជាសញ្ញាបង្ហាញថា យើងកំពុងតែខ្វះសេចក្តីសង្ឃឹម។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបានចែងអំពីមនុស្សជាច្រើន ដែលបានស្រែករកព្រះ ពេលដែលពួកគេសោកសង្រេង។ ការពោលទំនួញ និងក្តីសង្ឃឹម អាចជាផ្នែកមួយនៃការឆ្លើយតប ដ៏ស្មោះត្រង់។
កណ្ឌគម្ពីរបរិទេវ ជាកណ្ឌគម្ពីរដែលមានបទកំណាព្យ៥បទ ដែលបង្ហាញភាពសោកសង្រេងរបស់អ្នកដែលបានបាត់បង់ផ្ទះសម្បែង ត្រូវពួកខ្មាំងសត្រូវតាមសម្លាប់ ហើយក៏ស្ទើរតែបាត់បង់ជីវិត(៣:៥២-៥៤) ហើយពួកគេក៏បានទួញយំ និងទូលអង្វរឲ្យព្រះជាម្ចាស់ប្រទានភាពយុត្តិធម៌(ខ.៦៤)។ ពួកគេស្រែករកព្រះ មិនមែនដោយសារពួកគេអស់សង្ឃឹមនោះទេ តែគឺដោយសារពួកគេជឿថា ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែស្តាប់ពួកគេ។ ហើយពេលដែលពួកគេស្រែករកព្រះអង្គ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានយាងមកជិតពួកគេ(ខ.៥៧)។
ការសោកសង្រេងអំពីរឿងដ៏សោកសៅក្នុងពិភពលោក ឬក្នុងជីវិតយើង គឺមិនមែនជាទង្វើរខុសឆ្គងទេ។ ព្រះជាម្ចាស់តែងតែស្តាប់យើងអធិស្ឋានជានិច្ច ហើយយើងអាចដឹងច្បាស់ថា ព្រះជាម្ចាស់ប្រាកដជានឹងទតមើលយើង ពីស្ថានសួគ៌មកមិនខាន។—Amy Peterson
កាំបិតដែលបានកែប្រែ
ពេលដែលការវាយប្រហារដោយកាំបិតមានការកើនឡើង ពេញទូទាំងចក្រភពអង់គ្លេស មជ្ឈមណ្ឌលជាងដែកអង់គ្លេសមានគំនិតមួយ។ មជ្ឈមណ្ឌលនេះបានធ្វើការជាមួយកងកម្លាំងប៉ូលីសប្រចាំតំបន់ ដោយបង្កើតប្រអប់ដាក់កាំបិត២រយប្រអប់ យកទៅដាក់នៅទូទាំងប្រទេស ហើយក៏បានធ្វើយុទ្ធនាការណ៍លើកទឹកចិត្ត ឲ្យគេយកកាំបិតមកប្រគល់ក្នុងប្រអប់នោះ។ ជាលទ្ធផល កាំបិតប្រហែល១សែនដើម ត្រូវបានគេយកមកដាក់ក្នុងប្រអប់ទាំងនោះ ជាលក្ខណៈអនាមិក ដែលក្នុងនោះ មានកំាបិតខ្លះនៅមានប្រឡាក់ឈាមនៅឡើយ។ បន្ទាប់មក គេក៏បានដឹកជញ្ជូនកាំបិតទាំងនោះ យកទៅឲ្យលោកអាលហ្វ៊ី ប្រេតលី(Alfie Bradley) ដែលជាជាងចម្លាក់។ គាត់ក៏បានធ្វើឲ្យមុខកាំបិតទាំងនោះរិលអស់ ហើយក៏បានឆ្លាក់ឈ្មោះជនរងគ្រោះ ដោយសារការវាយប្រហារដោយកាំបិត នៅលើផ្លែកាំបិតមួយចំនួន ហើយក៏បានឆ្លាក់សាររបស់ជនល្មើសដែលមានការស្តាយក្រោយ ចំពោះទង្វើររបស់ខ្លួន នៅពីលើផ្លែកាំបិតផ្សេងទៀត។ បន្ទាប់មក គេក៏បានយកកាំបិតទាំង១សែនដើមនោះ មកផ្សាចូលគ្នា បង្កើតជារូបចម្លាក់ទេវតាកាំបិត ដែលមានកម្ពស់៨ម៉ែត្រ ដែលមានស្លាបធ្វើពីដែកថែបពណ៌ភ្លឺផ្លេក។
ពេលខ្ញុំឈរនៅពីមុខរូបចម្លាក់ទេវតាកាំបិតនេះ ខ្ញុំក៏បានឆ្ងល់ថា តើការកសាងរូបចម្លាក់នេះ បានជួយការពារជីវិតមនុស្សប៉ុន្មានពាន់នាក់ មិនឲ្យត្រូវរបួស ដោយសារការវាយប្រហារនឹងកាំបិត។ ពេលនោះ ខ្ញុំក៏បានគិតដល់ការបើកសម្តែងរបស់ហោរាអេសាយ អំពីផ្ទៃមេឃ និងផែនដីថ្មី(អេសាយ ៦៥:១៧) ជាកន្លែងដែលក្មេងៗមិនស្លាប់ទាំងអាយុខ្លី (ខ.២០) ឬចម្រើនវ័យធំឡើង ក្នុងភាពក្រីក្រ ដែលនាំឲ្យកើតមានឧក្រឹដ្ឋកម្មនោះឡើយ(ខ.២២-២៣) ជាកន្លែងដែលលែងមានការវាយប្រហារដោយកាំបិតឬដាវ ព្រោះដាវទាំងអស់នឹងត្រូវគេយកទៅកែច្នៃជាវត្ថុដែលមានប្រយោជន៍ជាងនេះ(២:៤)។
ផែនដីថ្មីនេះ មិនទាន់មកដល់នៅឡើយទេ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវតែអធិស្ឋាន និងបម្រើរហូតដល់ពេលដែលវាមកដល់(ម៉ាថាយ ៦:១០)។ រូបចម្លាក់ទេវតាកាំបិត នៅប្រទេសអង់គ្លេស បានធ្វើឲ្យយើងគិតដល់ពេលអនាគត…
ព្រះយេស៊ូវមានព្រះភក្ត្រញញឹម
បើគេតម្រូវឲ្យអ្នកដើរតួជាព្រះយេស៊ូវ ក្នុងខ្សែភាពយន្តមួយ តើអ្នកនឹងសម្តែងយ៉ាងដូចម្តេច? នេះជាសំណួរ ដែលលោកប្រ៊ូស ម៉ាឈានោ(Bruce Marchiano) បានជួប ពេលដែលគេឲ្យគាត់សម្តែងជាតួព្រះយេស៊ូវ ក្នុងខ្សែភាពយន្តព្រះគម្ពីរដោយរូបភាព ក្នុងឆ្នាំ១៩៩៣ ក្រោមចំណងជើងថា កណ្ឌគម្ពីរម៉ាថាយ ។ គាត់ដឹងថា មនុស្សរាប់លាននាក់ដែលបានទស្សនារឿងនេះ នឹងធ្វើការសន្និដ្ឋានអំពីព្រះយេស៊ូវ ដោយផ្អែកទៅលើការសម្តែងរបស់គាត់ ដូចនេះ គាត់មានអារម្មណ៍ថា ពិបាកពេក នៅក្នុងការសម្តែងជាតួព្រះយេស៊ូវ “ឲ្យត្រូវ”។ គាត់ក៏បានលុតជង្គង់ចុះ អធិស្ឋាន ហើយទូលអង្វរព្រះយេស៊ូវ សូមឲ្យគាត់សម្តែងជាតួរបស់ព្រះអង្គឲ្យបានល្អ។
លោកប្រ៊ូសក៏បានទទួលការឆ្លើយតប នៅក្នុងជំពូកទី១ នៃកណ្ឌគម្ពីរហេព្រើរ ដែលក្នុងនោះ អ្នកនិពន្ធបានប្រាប់យើង អំពីរបៀបដែលព្រះវរបិតាបានចាក់ប្រេងតាំងថ្វាយព្រះបុត្រាទ្រង់ “ដោយប្រេងនៃក្តីអំណរ”(១:៩)។ ក្តីអំណរប្រភេទនេះ កើតឡើងពីការប្រកបទាក់ទងនឹងព្រះវរបិតា ដែលបានបង្ហាញចេញមកអស់ពីចិត្ត។ ព្រះយេស៊ូវមានក្តីអំណរប្រភេទនេះ ពេញមួយព្រះជន្មរបស់ទ្រង់។ គឺដូចដែលបទគម្ពីរហេព្រើរ ១២:២ បានពិពណ៌នាថា “ទ្រង់បានរងទ្រាំនៅឈើឆ្កាង ទាំងមើលងាយចំពោះសេចក្តីអាម៉ាស់ខ្មាសនោះ ឲ្យតែបានសេចក្តីអំណរដែលនៅចំពោះទ្រង់ រួចទ្រង់ក៏គង់ខាងស្តាំបល្ល័ង្កនៃព្រះ”។
បន្ទាប់ពីគាត់បានយល់អំពីការបកស្រាយនេះ ក្នុងព្រះគម្ពីរ គាត់ក៏បានសម្តែងជាតួព្រះយេស៊ូវ ដោយបង្ហាញចេញនូវក្តីអំណរ តាមលក្ខណៈដ៏ពិសេស។ ជាលទ្ធផលគេក៏បានហៅគាត់ថា “អ្នកដើរតួជាព្រះយេស៊ូវ ដែលមានព្រះភក្រ្តញញឹម”។ យើងក៏អាចលុតជង្គង់ចុះ ហើយ “ទូលអង្វរដល់ព្រះយេស៊ូវ សូមឲ្យយើងមានអាកប្បកិរិយា ដូចព្រះអង្គ” ផងដែរ។ សូមឲ្យព្រះអង្គបំពេញយើង…
តើផ្លូវនោះ នាំយើងទៅដល់ណា?
មានពេលមួយ យើងបានធ្វើដំណើរ ដោយទូរស័ព្ទយើងគ្មានសេវា និងគ្មានផែនទីកាន់ក្នុងដៃ។ យើងមានតែការចងចាំ អំពីផែនទីដែលគេបានបិទ នៅច្រកចូលដើម្បីនាំផ្លូវយើង។ ជាង១ម៉ោងក្រោយមក ទីបំផុត យើងក៏បានចេញពីក្នុងព្រៃ ចូលទៅក្នុងចំណតយានយន្ត។ យើងបានបើកហួសផ្លូវបំបែក ដែលជាផ្លូវកាត់ សម្រាប់ថ្មើរជើង ចម្ងាយ៨០០ម៉ែត្រ កាត់ព្រៃ ដូចនេះ យើងក៏បានដើរតាមផ្លូវ កាន់តែ ឆ្ងាយថែមទៀត។
ជីវិតរបស់យើងអាចមានលក្ខណៈដូចនេះឯង។ ក្នុងការសម្រេចចិត្ត យើងមិនគ្រាន់តែត្រូវសួរថា តើវាជាផ្លូវត្រូវ ឬខុសប៉ុណ្ណោះទេ តែយើងក៏ត្រូវសួរថា តើផ្លូវនោះនឹងនាំយើងទៅដល់ណា។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១ បានប្រៀបធៀបរបៀបនៃការរស់នៅពីប្រភេទ គឺរបៀបនៃការរស់នៅរបស់មនុស្សសុចរិត(អ្នកដែលស្រឡាញ់ព្រះ) និងរបៀបនៃការរស់នៅរបស់មនុស្សអាក្រក់(សត្រូវរបស់អ្នកដែលស្រឡាញ់ព្រះ)។ មនុស្សសុចរិតចម្រើនឡើង ដូចដើមឈើ តែពួកមនុស្សអាក្រក់ត្រូវខ្យល់បក់បោកប៉ើងទៅឆ្ងាយ ដូចអង្កាម(ខ.៣-៤)។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើងនេះបានបង្ហាញឲ្យយើងដឹងថា ការចម្រើនឡើងពិតប្រាកដ មានលក្ខណៈដូចម្តេចខ្លះ។ អ្នកដែលមានការចម្រើនឡើង គឺជាអ្នកដែលបានពឹងផ្អែកលើព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីទទួលកម្លាំងជាថ្មី ក្នុងការរស់នៅ។
ដូចនេះ តើយើងអាចក្លាយជាមនុស្សប្រភេទនេះ ដោយរបៀបណា? បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១ បានជំរុញយើង ឲ្យគេចចេញពីទំនាក់ទំនង ដែលបង្ហិនបំផ្លាញ និងទម្លាប់អាក្រក់ ហើយលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យអរសប្បាយនឹងសេចក្តីបង្គាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់វិញ(ខ.២)។ សរុបមក យើងអាចចម្រើនឡើង ដោយសារព្រះជាម្ចាស់ “ថែរក្សាផ្លូវរបស់មនុស្សសុចរិត”(ខ.៦)។
ចូរថ្វាយផ្លូវរបស់អ្នកដល់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងអនុញ្ញាតឲ្យព្រះអង្គដឹកនាំអ្នក ចេញពីផ្លូវចាស់ ដែលគ្មានគោលដៅ…
អំណោយនៃសន្តិភាព
មុនពេលដែលលោកស្រីបាបារ៉ា ប៊ូស(Barbara Bush) ដែលជាភរិយារបស់អតីតប្រធានាធិបតីអាមេរិក ចច អេឆ ដាប់ប៊លយូ ប៊ូស(George H. W. Bush) លាចាកលោក គាត់បានមានប្រសាសន៍ទៅកាន់កូនប្រុសរបស់គាត់ថា “ម៉ាក់បានទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ហើយទ្រង់ជាព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់ម៉ាក់។ ហើយម៉ាក់មិនខ្លាចសេចក្តីស្លាប់ទេ”។ នេះជាប្រសាសន៍ ដោយមានទំនុកចិត្ត និងគួរឲ្យស្ងប់ស្ងែងណាស់ ដែលបានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីជំនឿដ៏រឹងមាំ និងបានចាក់ឫសចូលជ្រៅ។ គាត់បានពិសោធន៍នឹងអំណោយនៃសន្តិភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលបានកើតឡើង ពីការស្គាល់ព្រះយេស៊ូវ សូម្បីតែនៅពេលដែលគាត់កំពុងតែប្រឈមមុខដាក់សេចក្តីស្លាប់ក៏ដោយ។
លោកស៊ីម្មានដែលជាអ្នកក្រុងយេរូសាឡិម នៅសតវត្សរ៍ទី១ ក៏បានពិសោធន៍នឹងសន្តិភាពដ៏អស្ចារ្យនេះ តាមរយៈព្រះយេស៊ូវផងដែរ។ នៅពេលដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានប៉ះពាល់ចិត្តគាត់ គាត់ក៏បានទៅព្រះវិហារ ទន្ទឹមនឹងពេល ដែលនាងម៉ារា និងលោកយ៉ូសែប បាននាំព្រះឱរ៉សយេស៊ូវ ទៅកាត់ស្បែក នៅព្រះវិហារ តាមការតម្រូវរបស់ក្រឹត្យវិន័យ សម្រាប់កូនប្រុសដែលទើបតែកើត។ ព្រះគម្ពីរមិនបាននិយាយច្រើន អំពីលោកស៊ីម្មាននោះទេ តែតាមរយៈការពិពណ៌នារបស់លោកលូកា គេអាចនិយាយបានថា គាត់ជាមនុស្សពិសេសរបស់ព្រះ ដែលសុចរិត និងមានជំនឿខ្លាំង ដែលកំពុងតែរង់ចាំការយាងមកនៃព្រះមែស៊ី ដោយចិត្តស្មោះត្រង់ ហើយ “ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានសណ្ឋិតលើគាត់”(លូកា ២:២៥)។ ប៉ុន្តែ ទាល់តែគាត់បានឃើញព្រះយេស៊ូវ ទើបគាត់បានពិសោធន៍នឹងសន្តិភាពដ៏ពិត ក្នុងជម្រៅចិត្តគាត់។
ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងតែពរព្រះយេស៊ូវ ក្នុងដៃគាត់ គាត់ក៏បានបន្លឺសម្លេងច្រៀងសរសើរព្រះ ដោយបង្ហាញចេញនូវការពេញចិត្តទាំងស្រុងចំពោះព្រះអង្គថា…
តើឈ្មោះមានអ្វីដែលសំខាន់?
កូនប្រុសរបស់ខ្ញុំបានចាប់កំណើត នៅថ្ងៃសុក្រ តាមពេលវេលាដែលព្រះជាម្ចាស់បានកំណត់។ យើងក៏បានដាក់ឈ្មោះឲ្យគាត់ថា កូហ្វ៊ី(Kofi) ដែលមានន័យថា ក្មេងប្រុសដែលកើតនៅថ្ងៃសុក្រ។ យើងបានដាក់ឈ្មោះឲ្យគាត់ តាមលំនាំឈ្មោះរបស់មិត្តភក្តិយើងម្នាក់ ដែលជាគ្រូគង្វាលជនជាតិហ្កាណា។ កូនប្រុសតែមួយរបស់គាត់បានបាត់បង់ជីវិត កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន។ គាត់បានអធិស្ឋានឲ្យកូហ្វ៊ីជាប្រចាំ។ យើងពិតជាមានកិត្តិយសណាស់។
យើងងាយនឹងមើលរំលងសារៈសំខាន់របស់ឈ្មោះមនុស្ស បើសិនជាយើងមិនបានដឹងអំពីប្រវត្តិរបស់ឈ្មោះណាមួយ។ ក្នុងបទគម្ពីរលូកា ជំពូក ៣ យើងឃើញថា ក្នុងបញ្ជីរាយនាមបុព្វបុរសរបស់លោកយ៉ូសែប មានឈ្មោះមួយ ដែលមានលក្ខណៈគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លំាង។ បញ្ជីរាយនាមបុព្វបុរសរបស់លោកយ៉ូសែប បានរាប់ឈ្មោះក្នុងខ្សែស្រឡាយរបស់លោកយ៉ូសែប បញ្រ្ចាស់មកក្រោយ ចាប់ពីឈ្មោះរបស់លោកយ៉ូសែប ដល់លោកអ័ដាំម ហើយថែមទាំងរាប់បញ្ចូលព្រះជាម្ចាស់ផងដែរ(ខ.៣៨)។ ខ.៣១ លោកលូកាបានសរសេរថា “កូនរបស់ណាថាន់ៗ ជាកូនដាវីឌ”។ ណាថាន់ ជាឈ្មោះដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ព្រោះ ក្នុងបទគម្ពីរ ១របាក្សត្រ ៣:៥ យើងឃើញថា គាត់បានចាប់កំណើតពីនាងបាតសេបា។
តើវាជារឿងចៃដន្យទេ ដែលស្តេចដាវីឌបានដាក់ឈ្មោះឲ្យកូនដែលទ្រង់មានជាមួយនាងបាតសេបាថា ណាថាន់? តាមប្រវត្តិរបស់រឿងនេះ នាងបាតសេបាមិនមែនជាមហេសីស្របច្បាប់របស់ស្តេចដាវីឌឡើយ។ ហោរាណាថាន់ ហ៊ានទៅស្តីបន្ទោសឲ្យស្តេចអង្គនេះ ដោយសារទ្រង់បានប្រើអំណាចទ្រង់ក្នុងផ្លូវខុស ដោយលួចយកនាងបាតសេបា ហើយធ្វើឃាតស្វាមីរបស់នាង(២សាំយ៉ូអែល ១២)។ ស្តេចដាវីឌក៏បានទទួលយកការស្តីបន្ទោសរបស់លោកហោរារូបនេះ ហើយក៏បានប្រែចិត្តចេញពីអំពើបាបដ៏ស្មោកគ្រោកនេះ។ ក្នុងពេលដែលទ្រង់កំពុងឆ្លងកាត់ការប្រោសឲ្យជា ទ្រង់ក៏បានដាក់ព្រះនាមឲ្យបុត្រាទ្រង់ថា ណាថាន់។ នេះពិតជាទង្វើរដ៏ត្រឹមត្រូវណាស់ ព្រោះណាថាន់ ជាកូនរបស់នាងបាតសេបា ហើយទ្រង់នឹងក្លាយជាបុព្វបុរសរបស់លោកយ៉ូសែប…
រឿងដែលធ្វើឲ្យជីវិតផ្លាស់ប្រែ
កាលពីក្មេង ខ្ញុំមានអនុស្សាវរីយ៍ល្អជាច្រើន ជាមួយនឹងការអាន ឬស្តាប់រឿងនិទាន។ ថ្ងៃមួយ ម្តាយខ្ញុំបានត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ដោយនាំសៀវភៅរឿងក្នុងព្រះគម្ពីរអមដោយរូបភាព។ វាជាសៀវភៅធំមួយក្បាល មានក្របក្រាស់ និងមានចំណងជើងថា អ្នកគង្វាលល្អ សៀវភៅរឿងក្នុងព្រះគម្ពីរ ។ រៀងរាល់ពេលល្ងាច មុនពេលចូលគេង ខ្ញុំ និងបងប្រុសខ្ញុំអង្គុយស្តាប់គាត់អានរឿងឲ្យយើងស្តាប់ យ៉ាងជក់ចិត្ត។ រឿងទាំងនោះត្រូវបាននិពន្ធមក តាំងពីសម័យយូរលង់មកហើយ ដោយនិយាយអំពីមនុស្សដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ និងនិយាយអំពីព្រះជាម្ចាស់ ដែលស្រឡាញ់ពួកគេ។ រឿងទាំងនោះ បានក្លាយជាកែវពង្រីកមួយ ដែលយើងអាចប្រើ ដើម្បីមើលទៅពិភពលោកដ៏ធំធេង។
ព្រះយេស៊ូវជាអ្នកតំណាលរឿងដ៏អស្ចារ្យបំផុត ដែលគ្មាននរណាម្នាក់អាចប្រៀបផ្ទឹមបាន។ ព្រះអង្គជ្រាបថា យើងម្នាក់ៗសុទ្ធតែចូលចិត្តស្តាប់រឿង ហេតុនេះហើយ ព្រះអង្គក៏បានប្រើការតំណាលរឿង ជាមធ្យោបាយ ដើម្បីផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អរបស់ព្រះអង្គ។ ក្នុងចំណោមរឿងទាំងនោះ មានដូចជា រឿងបុរសព្រោះគ្រាប់ពូជ(ម៉ាកុស ៤:២៦) រឿងគ្រាប់ពូជដ៏តូចល្អិត ដែលដុះចេញជាដើមដ៏ធំ (ខ.៣១) ។ល។ កណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អម៉ាកុស បានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា ព្រះយេស៊ូវបានប្រើការតំណាលរឿង នៅក្នុងការទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្សជាទូទៅ(ខ.៣៤) ដើម្បីជួយពួកគេ ឲ្យមើលឃើញលោកិយកាន់តែច្បាស់ និងមានការយល់ដឹងកាន់តែត្រឹមត្រូវ អំពីព្រះ ដែលស្រឡាញ់ពួកគេ។
ការចាំរឿងក្នុងព្រះគម្ពីរ គឺពិតជាមានប្រយោជន៍ណាស់ ព្រោះយើងអាចប្រើរឿងក្នុងព្រះគម្ពីរ ដើម្បីផ្សាយដំណឹងល្អ នៃសេចក្តីមេត្តា និងព្រះគុណ ដល់អ្នកដទៃ។—John Blasé