ឈ្មោះដែលព្រះបានដាក់ឲ្យ
គេបានដាក់ឈ្មោះហៅក្រៅ ឲ្យអ្នកប្រឹក្សាយោបល់ទាំងឡាយ នៅក្នុងកន្លែងបោះជំរុំ ដែលគ្រួសាររបស់ខ្ញុំបានចូលរួម ជារៀងរាល់ឆ្នាំ។ តាមធម្មតា ឈ្មោះហៅក្រៅទាំងនោះ ត្រូវបានមិត្តភក្តិជាអ្នកដាក់ឲ្យគ្នា ដោយផ្អែកទៅលើរឿងដែលគួរឲ្យខ្មាស់អៀន ទម្លាប់ដែលគួរឲ្យអស់សំណើច ឬសកម្មភាពកម្សាន្តដែលគេចូលចិត្ត។
ឈ្មោះហៅក្រៅ គឺមិនគ្រាន់តែសម្រាប់ប្រើនៅក្នុងការបោះជំរុំប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែ ក៏ឃើញគេប្រើ ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីបផងដែរ។ ឧទាហរណ៍ ព្រះយេស៊ូវបានហៅសាវ័កយ៉ាកុប និងយ៉ូហានថា “កូនផ្គរលាន់”(ម៉ាកុស ៣:១៧)។ ក្នុងព្រះគម្ពីរ កម្រមាននរណាម្នាក់ដាក់ឈ្មោះហៅក្រៅ ឲ្យខ្លួនឯងណាស់ តែរឿងនេះបានកើតឡើង ពេលដែលស្រ្តីម្នាក់ឈ្មោះណាអូមី បានសុំឲ្យគេហៅគាត់ថា “ម៉ារ៉ា” ដែលមានន័យថា “ភាពល្វីងជូរចត់”(នាងរស់ ១:២០) ដោយសារស្វាមី និងកូនប្រុសទាំងពីររបស់នាងបានស្លាប់ចោលនាងអស់។ នាងមានអារម្មណ៍ថា ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើឲ្យជីវិតនាងមានភាពល្វីងជូរចត់(ខ.២១)។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ឈ្មោះដែលណាអូមីដាក់ឲ្យខ្លួនឯង មិនស្ថិតស្ថេរនោះឡើយ ព្រោះគាត់មិនជួបការបាត់បង់ដ៏សោកសៅជារៀងរហូតឡើយ។ ក្នុងពេលដែលនាងកាន់ទុក្ខ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានប្រទានពរនាង តាមរយៈនាងរស់ ដែលជាកូនប្រសារស្រីរបស់នាង ដែលបានរៀបការ ហើយបង្កើតបានកូនប្រុសម្នាក់។ ដូចនេះ នាងណាអូមីក៏មានគ្រួសារថ្មីមួយ។
ជួនកាល យើងប្រហែលជាចង់ដាក់ឈ្មោះហៅក្រៅឲ្យខ្លួនឯងថា “មនុស្សបរាជ័យ” ឬ “មនុស្សគ្មានគេស្រឡាញ់” ដោយផ្អែកទៅលើទុក្ខលំបាក ដែលយើងបានជួបប្រទះ ឬកំហុសដែលយើងបានធ្វើ ប៉ុន្តែ យើងនឹងមិនជួបទុក្ខលំបាកជារៀងរហូតឡើយ។ យើងអាចហៅខ្លួនយើងថា “ស្ងួនភ្ញា” ជាឈ្មោះដែលព្រះទ្រង់បានប្រទានយើង(រ៉ូម…
តើកំពុងតែស្ថិតក្នុងភាពមិនច្បាស់លាស់ឬ?
កាលពីខែឧសភា ឆ្នាំ១៩៧០ អត្ថបទសារពត៌មានមួយបានប្រើសំនួនវោហារមួយឃ្លា ជាលើកទីមួយ សំដៅទៅលើភាពមិនច្បាស់លាស់ ដែលទាក់ទងនឹងការប្រណាំងឡានរបស់លោកស្ទីវ គ្រីស៊ីឡូហ្វ(Steve Krisiloff)។ កាលនោះ គេបានពិពណ៌នាថា គាត់កំពុងតែស្ថិតនៅក្នុងភាពមិនច្បាស់លាស់ ដោយសារការបើកបររបស់គាត់ មានល្បឿនយឺត នៅក្នុងទីលានប្រកួតអ៊ីនឌីអាណាប៉ូលីស ៥០០។ ក្រោយមក គេក៏បានបញ្ជាក់ថា ថេរវេលានៃការបើកបររបស់គាត់មានល្បឿនយឺតជាងគេ ក្នុងចំណោមអ្នកដែលមានលក្ខណៈសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីចូលរួមប្រកួត ប៉ុន្តែ គាត់អាចចូលរួមប្រកួតជាមួយគេបាន។
ពេលខ្លះ យើងប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា យើងកំពុងតែស្ថិតក្នុងភាពមិនច្បាស់លាស់ ដោយមិនដឹងថា យើងមានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីចូលរួមនៅក្នុងការប្រកួត ឬអាចបញ្ចប់ការរត់ប្រណាំងនៃជីវិតនោះឡើយ។ ក្នុងនាមយើងជាកូនព្រះ ព្រះយេស៊ូវបានរៀបកន្លែងឲ្យយើង នៅនគរស្ថានសួគ៌ហើយ(យ៉ូហាន ១៤:៣)។ យើងអាចមានទំនុកចិត្តថា យើងនឹងបានទៅនៅកន្លែងនោះ គឺដោយសារព្រះយេស៊ូវ ដែលបានសម្រេចព្រះទ័យធ្វើជា “គ្រឹះ” នៃជីវិតយើង ហើយព្រះអង្គក៏បានជ្រើសរើសយើង ធ្វើជា “ថ្មដ៏រស់” ដែលពេញដោយព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះ ដែលអាចធ្វើជារាស្រ្តរបស់ព្រះ តាមបំណងព្រះទ័យទ្រង់(១ពេត្រុស ២:៥-៦)។
ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ យើងមិនភ័យខ្លាចចំពោះពេលអនាគតឡើយ ព្រោះយើងមានក្តីសង្ឃឹមក្នុងព្រះអង្គ ហើយដើរតាមព្រះអង្គ(ខ.៦)។ “អ្នករាល់គ្នាជាពូជជ្រើសរើស ជាពួកសង្ឃហ្លួង ជាសាសន៍បរិសុទ្ធ ជារាស្ត្រដ៏ជាកេរ្តិ៍អាករនៃព្រះ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានសំដែងចេញ ឲ្យឃើញអស់ទាំងលក្ខណៈរបស់ព្រះ ដែលទ្រង់បានហៅអ្នករាល់គ្នាចេញពីសេចក្តីងងឹត មកក្នុងពន្លឺអស្ចារ្យរបស់ទ្រង់”(ខ.៩)។
ក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះយេស៊ូវ យើងមិនស្ថិតក្នុងភាពមិនច្បាស់លាស់នោះឡើយ។…
សំបុត្រដែលឆ្លងកាត់សម័យកាល
មានយុវជនជាង១លាននាក់ បានចូលរួម នៅក្នុងការប្រកួតសរសេរសំបុត្រអន្តរជាតិ រៀងរាល់ឆ្នាំ។ នៅឆ្នាំ២០១៨ គេបានឲ្យបេកជនទាំងអស់សរសេរសំបុត្រ ដោយស្រមៃថា បើសិនពួកគេជាសំបុត្រមួយច្បាប់ ដែលកំពុងតែធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ពេលវេលាពីសម័យមួយ ទៅសម័យមួយទៀត តើពួកគេនឹងសរសេរសារអ្វី នៅក្នុងសំបុត្រនោះ ទៅកាន់អ្នកអានរបស់ខ្លួន?
ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប មានកណ្ឌគម្ពីរសំបុត្រជាច្រើន ដែលបានឆ្លងកាត់សម័យកាលជាច្រើន ទំរាំតែបានមកដល់យើង ព្រោះកណ្ឌគម្ពីរទាំងនោះត្រូវបានសរសេរឡើង តាមការបណ្តាលចិត្ត និងការដឹកនាំ ពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ខណៈពេលដែលពួកជំនុំរបស់ព្រះគ្រីស្ទ មានការរីកលូតលាស់ ពួកសាវ័ករបស់ព្រះអង្គ ក៏បានសរសេរសំបុត្រទាំងនោះ ផ្ញើទៅពួកជំនុំប្រចាំតំបន់ នៅក្នុងទ្វីបអឺរ៉ុប និងតំបន់អាស៊ីមីន័រ ដើម្បីជួយពួកគេឲ្យយល់ អំពីរបៀបរស់នៅក្នុងជីវិតថ្មីក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ហើយក្នុងចំណោមសំបុត្រទាំងនោះ មានសំបុត្រជាច្រើនត្រូវបានគេប្រមូលផ្តុំ ធ្វើជាកណ្ឌគម្ពីរសំបុត្រ ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប សម្រាប់ឲ្យយើងអាន រហូតមកដល់ពេលសព្វថ្ងៃ។
តើអ្នកនិពន្ធសំបុត្រទាំងនោះ ចង់និយាយអ្វីខ្លះ ទៅកាន់អ្នកអានសំបុត្ររបស់ខ្លួន? ត្រង់ចំណុចនេះ តាមសំបុត្រទីមួយរបស់លោកយ៉ូហាន គាត់បានលើកឡើងអំពី “សេចក្តីដែលមានតាំងពីដើមមក ដែលគាត់បានឮ ហើយភ្នែកបានឃើញ ក៏បានមើល ហើយដៃបានប៉ះពាល់ ខាងឯព្រះបន្ទូលនៃជីវិត”។ បានសេចក្តីថា គាត់បានសរសេរ អំពីបទពិសោធន៍ដែលគាត់មានជាមួយព្រះគ្រីស្ទ ដែលមានព្រះជន្មរស់(១យ៉ូហាន ១:១)។ គាត់សរសេរ ដើម្បីឲ្យអ្នកអានសំបុត្រគាត់ អាចប្រកបគ្នា និងប្រកបជាមួយព្រះវរបិតា ហើយនិងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះរាជបុត្រាទ្រង់”(ខ.៣)។ គាត់ថា…
ការសុគតរបស់ព្រះអង្គ នាំមកនូវជីវិត
ក្នុងអំឡុងពេលដែលអ្នកស្រីយូអាណា ផ្លែនដ័រ(Joanna Flanders) បង្រៀនព្រះបន្ទូលដល់អ្នកទោស ក្នុងមន្ទីរឃុំឃាំងដែលមានអំពើហឹង្សាខ្លាំងបំផុត នៅប្រទេសអាហ្វ្រិកខាងត្បូង គាត់ក៏បានឃើញអំណាចចេស្តារបស់ព្រះគ្រីស្ទកែប្រែចិត្តរបស់មនុស្សជាច្រើន។ អ្នកស្រីយូអាណា បានចាប់ផ្តើមទៅសួរសុខទុក្ខអ្នកទោសជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ គាត់បានឲ្យពួកគេចែកចាយ អំពីបទពិសោធន៍របស់ពួកគេកាលពីក្មេង ដែលត្រូវគេធ្វើបាប ហើយគាត់ក៏បានបង្ហាញពួកគេ នូវវិធីដោះស្រាយបញ្ហាជម្លោះ។ នៅឆ្នាំដែលគាត់ចាប់ផ្តើមការសួរសុខទុក្ខនេះ អំពើហឹង្សាបានកើតឡើងមកលើអ្នកទោស និងអ្នកយាម តែ២ករណីប៉ុណ្ណោះ គឺខុសពីឆ្នាំមុន ដែលមានដល់ទៅ២៧៩ករណី។
សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនថា “បានជាបើអ្នកណានៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ នោះឈ្មោះថាបានកើតជាថ្មីហើយ អស់ទាំងសេចក្តីចាស់បានកន្លងបាត់ទៅ មើល គ្រប់ទាំងអស់បានត្រឡប់ជាថ្មីវិញ”(២កូរិនថូស ៥:១៧)។ យើងមិនតែងតែបានឃើញការផ្លាស់ប្រែកើតមានជាញឹកញាប់ ដូចដែលអ្នកស្រីយ៉ូអាណាបានឃើញ ក្នុងពន្ធធនាគារនោះឡើយ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវដឹងថា អំណាចនៃដំណឹងល្អនាំឲ្យជីវិតផ្លាស់ប្រែ ហើយនាំមកនូវក្តីសង្ឃឹម តាមរបៀបដ៏អស្ចារ្យបំផុត ក្នុងចក្រវាល។ និយាយរួម គឺនាំមកនូវជីវិតថ្មី។ ការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវ បានបើកផ្លូវឲ្យយើងធ្វើដំណើរ ឆ្ពោះទៅរកការផ្លាស់ប្រែ ឲ្យមានលក្ខណៈដូចព្រះអង្គ គឺជាការធ្វើដំណើរ ដែលនឹងបញ្ចប់ ពេលដែលយើងបានជួបព្រះអង្គ មុខទល់នឹងមុខ(មើល ១យ៉ូហាន ៣:១-៣)។
ក្នុងនាមយើងជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ យើងអបអរសាទរ ចំពោះជីវិតយើង ដែលបានកើតជាថ្មី។ ប៉ុន្តែ យើងមិនត្រូវភ្លេចការលះបង់របស់ព្រះគ្រីស្ទឡើយ។ ការសុគតរបស់ព្រះអង្គ បាននាំឲ្យយើងមានជីវិតថ្មី។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ដ្បិតឯព្រះអង្គ ដែលមិនបានស្គាល់បាបសោះ នោះទ្រង់បានធ្វើឲ្យត្រឡប់ជាតួបាប…
ការកាត់ចិត្ត
មានពេលមួយគ្រូពេទ្យនៅមន្ទីរពេទ្យសម្រាប់អ្នកជំងឺដំណាក់កាលចុងក្រោយ បានប្រាប់ខ្ញុំថា “ឪពុករបស់អ្នកជិតផុតដង្ហើមហើយ”។ ពាក្យ “ជិតផុតដង្ហើម” គឺសំដៅទៅលើដំណាក់កាលចុងក្រោយ នៃជីវិតរបស់អ្នកជំងឺ និងជាពាក្យថ្មីមួយសម្រាប់ខ្ញុំ ដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ចម្លែក គឺហាក់ដូចជាកំពុងតែធ្វើដំណើរតាមផ្លូវឯកទិស ដ៏ឯកោ។ នៅថ្ងៃចុងក្រោយរបស់ឪពុកខ្ញុំ ខ្ញុំនិងបងស្រីខ្ញុំអង្គុយនៅក្បែរគ្រែគាត់ ដោយមិនដឹងថា គាត់នៅអាចស្តាប់យើងឮឬអត់នោះទេ។ យើងក៏បានថើបផ្នែកខាងលើនៃថ្ងាសដ៏ស្រស់ស្អាតរបស់គាត់ ដែលទំពែក។ យើងក៏បាននិយាយខ្សិបដាក់គាត់ អំពីព្រះបន្ទូលសន្យាដែលព្រះទ្រង់មានសម្រាប់គាត់។ យើងក៏បានច្រៀងបទ “សេចក្តីស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់ អស្ចារ្យណាស់” ហើយក៏បានដកស្រង់បទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ជំពូក២៣។ យើងប្រាប់គាត់ថា យើងស្រឡាញ់គាត់ ហើយអរគុណគាត់ ដែលបានធ្វើជាឪពុករបស់យើង។ យើងដឹងថា ចិត្តគាត់ចង់ទៅនៅជាមួយព្រះយេស៊ូវ ហើយក៏បានប្រាប់គាត់ថា គាត់អាចទៅបាន។ ការនិយាយចេញនូវពាក្យទាំងនេះ គឺជាការបោះជំហានដ៏ឈឺចាប់ទីមួយ ឆ្ពោះទៅរកការកាត់ចិត្ត។ ពីរបីនាទីក្រោយមក ឪពុករបស់យើងក៏បានទទួលស្វាគមន៍ដោយអំណរ ចូលទៅក្នុងផ្ទះដ៏អស់កល្បរបស់គាត់។
ការស្លាប់របស់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ធ្វើឲ្យយើងមានការឈឺចាប់។ សូម្បីតែព្រះយេស៊ូវក៏ព្រះកន្សែងផងដែរ ពេលដែលឡាសា ដែលជាមិត្តសំឡាញ់របស់ទ្រង់ បាត់បង់ជីវិត(យ៉ូហាន ១១:៣៥)។ ប៉ុន្តែ ដោយសារព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះ នោះយើងមានក្តីសង្ឃឹម បន្ទាប់ពីយើងលាចាកផែនដីនេះ។ បទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ១១៦:១៥ បានចែងថា “អ្នកបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះ” គឺអ្នកដែលជាកម្មសិទ្ធិរបស់ទ្រង់ មានតម្លៃចំពោះព្រះអង្គ។ ទោះពួកគេស្លាប់ ពួកគេនឹងមានជីវិតរស់ឡើងវិញ។
ព្រះយេស៊ូវបានសន្យាថា…
ដើរតាមផ្លូវព្រះវរបិតា
ក្នុងទស្សវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៦០ សហគមន៍ដ៏អ៊ូអរ នៅតំបន់ឡនដេល ខាងជើង នៅផ្នែកខាងលិចនៃទីក្រុងឈីកាហ្គោ គឺជាសហគមន៍ដែលគេបានធ្វើការសាកល្បង ឲ្យមានការរស់នៅចម្រុះជាតិសាសន៍។ គេបាននាំជនជាតិអាមេរិកស្បែកខ្មៅមួយចំនួនតូច ក្នុងវណ្ណៈកណ្តាល ឲ្យចូលមករស់នៅក្នុងផ្ទះ ក្នុងសហគមន៍នេះ ដោយមាន “ចុះកិច្ចសន្យា” ដើម្បីទទួលខុសត្រូវ ចំពោះការកាន់កាប់ផ្ទះ ជាកម្មសិទ្ធិ និងចំពោះការបង់ថ្លៃឈ្នួលផ្ទះ។ ក្នុងកិច្ចសន្យានោះ តម្លៃផ្ទះរបស់ពួកគេនឹងមិនកើនឡើងឡើយ ហើយបើពួកគេខកខានមិនបានបង់ថ្លៃផ្ទះតែមួយលើក ពួកគេនឹងបាត់បង់ប្រាក់ដែលគាត់បានបង់រំលោះ ព្រមទាំងផ្ទះរបស់គាត់ផង។ អ្នកលក់ដែលគ្មានក្តីមេត្តាក៏បានលក់ផ្ទះគាត់ ក្នុងតម្លៃថ្លៃជាងមុន ហើយបន្ទាប់មក ក្រុមគ្រួសារគាត់ត្រូវគេបណ្តេញចេញ ដោយសារតែការខកខានមិនបានបង់ប្រាក់ តែមួយលើកនោះ។ ក្រោយមក ក្រុមគ្រួសារមួយទៀត ក៏បានទិញផ្ទះនោះ តាមកិច្ចសន្យាដដែលនោះ ហើយវដ្តនៃការទិញលក់ ដែលជំរុញដោយចិត្តលោភលន់នេះ ក៏ចេះតែបន្តទៅមុខទៀត។
លោកសាំយ៉ូអែលបានតែងតាំងពួកកូនប្រុសគាត់ ឲ្យធ្វើជាចៅហ្វាយរបស់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល ហើយពួកគេក៏បានទទួលការជំរុញចិត្តពីភាពលោភលន់ផងដែរ។ ពួកកូនប្រុសគាត់ “មិនបានដើរតាមគន្លងរបស់គាត់ទេ”(១សំាយ៉ូអែល ៨:៣)។ ពួកកូនប្រុសគាត់បានងាកទៅរកការអាក្រក់ ដើម្បីផលកំរៃ ដោយចិត្តមិនស្មោះត្រង់ ហើយបានប្រើមុខនាទីរបស់ខ្លួន ដើម្បីប្រយោជន៍ខ្លួនឯង។ អាកប្បកិរិយ៉ាដ៏ទុច្ចរិតនេះ បានធ្វើឲ្យពួកចាស់ទំនៃអ៊ីស្រាអែល និងព្រះជាម្ចាស់មិនសព្វព្រះទ័យ ហើយពួកគេក៏បានឲ្យស្នើរឲ្យមានស្តេចឡើងគ្រប់គ្រងពួកគេជាបន្តបន្ទាប់ ដូចដែលមានចែងពេញក្នុងទំព័រនៃកណ្ឌគម្ពីរសញ្ញាចាស់(ខ.៤-៥)។
ការបដិសេធន៍មិនព្រមដើរតាមផ្លូវរបស់ព្រះ នំាឲ្យមានភាពពុករលួយកើតមាន ហើយជាលទ្ធផល អំពើអយុត្តិធម៌ក៏មានការចម្រុងចម្រើន។ ការដើរតាមផ្លូវព្រះ គឺមានន័យថា យើងមិនគ្រាន់តែបង្ហាញចេញនូវភាពស្មោះត្រង់ និងយុត្តិធម៌ ក្នុងពាក្យសម្តីប៉ុណ្ណោះទេ…
ត្រូវបានស្រឡាញ់ មានសម្រស់ស្អាត និងមានអំណោយទាន
ម៉ាល់ខុម(Malcolm)ជាក្មេងជំទង់ ដែលមើលទៅ ហាក់ដូចជាមានទំនុកចិត្តលើសមត្ថភាពខ្លួនឯង។ ប៉ុន្តែ ទំនុកចិត្តនេះមានតែសម្បកក្រៅទេ។ តាមពិត ភាពវឹកវរក្នុងគ្រួសារគាត់ បានបណ្តាលឲ្យគាត់មានការភ័យខ្លាច និងចង់ឲ្យគេទទួលស្គាល់គាត់ ហើយធ្វើឲ្យគាត់មានការយល់ថា គាត់ជាអ្នកនាំឲ្យគ្រួសាររបស់គាត់មានបញ្ហា។ គាត់និយាយថា “ខ្ញុំនៅចាំថា រៀងរាល់ពេលព្រឹក ខ្ញុំចូលក្នុងបន្ទប់ទឹក ឆ្លុះកញ្ចក់ ហើយនិយាយឮៗដាក់ខ្លួនឯងថា ឯងជាមនុស្សល្ងីល្ងើ ឯងមានរូបរាងអាក្រក់ ហើយវាជាកំហុសរបស់ឯង”។
ម៉ាល់ខុមស្អប់ខ្លួនឯង រហូតដល់ពេលគាត់មានអាយុ២១ឆ្នាំ គឺនៅពេលដែលគាត់បានរកឃើញការបើកសម្តែងមកពីព្រះ ឲ្យគាត់ស្គាល់អត្តសញ្ញាណរបស់គាត់ ក្នុងព្រះយេស៊ូវ។ គាត់ក៏បាននិយាយថា “ខ្ញុំដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់ស្រឡាញ់ខ្ញុំដោយឥតលក្ខខណ្ឌ ហើយនេះជាការពិត ដែលមិនអាចកែប្រែបាន។ ខ្ញុំមិនអាចធ្វើឲ្យព្រះអង្គមានក្តីអាម៉ាស់ ហើយព្រះអង្គនឹងមិនដែលបដិសេធខ្ញុំឡើយ”។ ពេលនោះ គាត់ឆ្លុះកញ្ចក់ ហើយនិយាយប្រាប់ខ្លួនឯងថា “ព្រះអង្គស្រឡាញ់អ្នក អ្នកមានរូបរាងល្អស្អាត អ្នកមានអំណោយទាន ហើយវាមិនមែនជាកំហុសរបស់អ្នកទេ”។
ទីបន្ទាល់របស់ម៉ាល់ខុម បានពិពណ៌នា អំពីការអ្វីដែលព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះបានធ្វើ សម្រាប់អ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ គឺព្រះអង្គបានរំដោះយើង ឲ្យរួចផុតពីការភ័យខ្លាច ដោយបង្ហាញថា ព្រះអង្គបានស្រឡាញ់យើងខ្លាំងប៉ុណ្ណា(រ៉ូម ៨:១៥,៣៨-៣៩) ហើយបានបញ្ជាក់ថា យើងជាកូនរបស់ព្រះ ដែលនឹងទទួលព្រះពរជាច្រើន ក្នុងនាមជាកូនព្រះអង្គ(៨:១៦-១៧ ១២:៦-៨)។ ដូចនេះហើយ យើងអាចចាប់ផ្តើមមានទស្សនៈដ៏ត្រឹមត្រូវ ចំពោះខ្លួនឯង ដោយមានចិត្តគំនិតជាថ្មី(១២:២-៣)។
ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមកទៀត ម៉ាល់ខុមនៅតែនិយាយពាក្យទាំងនេះ ប្រាប់ខ្លួនឯង…
សេចក្តីមេត្តារបស់ព្រះកំពុងធ្វើការ
មានពេលមួយកំហឹងរបស់ខ្ញុំបានឡើងកម្តៅបន្តិចម្តងៗ ពេលដែលស្រ្តីម្នាក់បានធ្វើបាបខ្ញុំ ស្តីបន្ទោសឲ្យខ្ញុំ ហើយនិយាយដើមខ្ញុំ។ ខ្ញុំចង់ឲ្យគេរាល់គ្នាដឹង អំពីការអាក្រក់ដែលនាងបានធ្វើ ពោលគឺចង់ឲ្យនាងរងទុក្ខវេទនា ដូចដែលខ្ញុំបានរងទុក្ខដោយសារទង្វើររបស់នាង។ ខ្ញុំមានកំហឹង និងចិត្តល្វីងជូរចត់ចំពោះនាង ទាល់តែក្បាលរបស់ខ្ញុំចាប់ផ្តើមឈឺ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលខ្ញុំអធិស្ឋានសូមព្រះទ្រង់ដកការឈឺចាប់ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធក៏បានប៉ះពាល់ចិត្តខ្ញុំ។ តើខ្ញុំអាចរៀបគម្រោងសងសឹកគេដោយរបៀបណា ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែទូលអង្វរសូមព្រះទ្រង់ដកការឈឺចាប់របស់ខ្ញុំចេញ? បើសិនជាខ្ញុំជឿថា ព្រះអង្គយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះខ្ញុំ ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំមិនទុកចិត្តថា ព្រះអង្គនឹងដោះស្រាយបញ្ហារបស់ខ្ញុំ? ខ្ញុំដឹងថា អ្នកដែលធ្លាប់ឈឺចាប់ ច្រើនតែធ្វើឲ្យអ្នកដទៃទៀតឈឺចាប់ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានទូលសូមព្រះទ្រង់ជួយខ្ញុំ ឲ្យអត់ទោសឲ្យស្រ្តីនោះ ហើយស្វែងរកការផ្សះផ្សា។
ស្តេចដាវីឌដែលជាអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង បានជ្រាប អំពីការលំបាក នៅក្នុងការទុកចិត្តព្រះ ខណៈពេលដែលទ្រង់ស៊ូទ្រាំនឹងអំពើអយុត្តិធម៌។ ស្តេចដាវីឌបានប្រឹងប្រែងអស់ពីចិត្ត ដើម្បីក្លាយជាអ្នកបម្រើប្រកបដោយក្តីស្រឡាញ់ ប៉ុន្តែ ស្តេចសូល នៅតែមានការច្រណែន និងចង់សម្លាប់គាត់ចោល(១សាំយ៉ូអែល ២៤:១-២)។ ស្តេចដាវីឌបានរងទុក្ខលំបាកជាច្រើន ខណៈពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ជួយដោះស្រាយបញ្ហារបស់គាត់ ហើយរៀបចំផ្លូវឲ្យគាត់ឡើងគ្រងរាជ្យជាស្តេច ប៉ុន្តែ គាត់នៅតែសម្រេចចិត្តថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះជាម្ចាស់ ជាជាងសងសឹក(ខ.៣-៧)។ គាត់បានធ្វើអ្វីដែលគាត់ត្រូវធ្វើ ដោយព្យាយាមផ្សៈផ្សាជាមួយស្តេចសូល ហើយថ្វាយលទ្ធផល ឲ្យព្រះទ្រង់ជាអ្នកសម្រេច(ខ.៨-២២)។
ពេលដែលអ្នកដទៃបានធ្វើអាក្រក់មកលើយើង ហើយមិនបានទទួលលទ្ធផលអាក្រក់ យើងមានការពិបាកចិត្ត ចំពោះរឿងអយុត្តិធម៌នេះ។ ប៉ុន្តែ ដោយសារសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ព្រះ ធ្វើការនៅក្នុងចិត្តយើង និងចិត្តអ្នកដទៃ នោះយើងអាចអត់ឱនទោសឲ្យគេ ដូចដែលព្រះអង្គបានអត់ទោសឲ្យយើង ហើយទទួលព្រះពរ…
សង្រ្គាមបានចប់ហើយ
បន្ទាប់ពីសង្រ្គាមលោកលើកទី២ បានបញ្ចប់ លោកហ៊ីរូ អូណូដា(Hiroo Onoda) បានបន្តលាក់ខ្លួនក្នុងព្រៃ អស់រយៈពេល២០ឆ្នំា ដោយមិនព្រមជឿថា ប្រទេសរបស់គាត់ បានចុះចាញ់សង្រ្គាមនោះឡើយ។ កាលសម័យសង្រ្គាម អ្នកដឹកនាំយោធារបស់ប្រទេសជប៉ុនបានបញ្ជូនលោកអូណូដា ឲ្យទៅកោះដាច់ស្រយ៉ាលមួយ ក្នុងប្រជុំកោះ(លូបាង)នៃប្រទេសភីលីពីន ដើម្បីឈ្លបមើលកងទ័ពសម្ព័ន្ធមិត្ត។ បន្ទាប់ពីកិច្ចព្រមព្រៀងសន្តិភាពត្រូវបានចុះហត្ថលេខា ហើយការប្រយុទ្ធគ្នាក៏បានបញ្ចប់ លោកអូណូដាបានបន្តរស់នៅក្នុងព្រៃ។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៤ មេបញ្ជាការរបស់លោកអូណូដា ក៏បានធ្វើដំណើរទៅកោះនោះ ដើម្បីស្វែងរកគាត់ ហើយក៏បានប្រាប់គាត់ថា សង្រ្គាមបានចប់ហើយ។
អស់រយៈពេលបីទសវត្សរ៍នោះ លោកអូណូដាបានរស់នៅ ដោយការខ្វះខាត តែម្នាក់ឯងក្នុងព្រៃ ដោយសារគាត់មិនព្រមចុះចាញ់ ដោយមិនជឿថា សង្រ្គាមបានបញ្ចប់នោះឡើយ។ យើងក៏អាចប្រព្រឹត្តខុសដូចគាត់ផងដែរ។ សាវ័កប៉ុលបានប្រកាស់សេចក្តីដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលថា “យើងបានត្រូវកប់ជាមួយនឹងទ្រង់ហើយ ដោយទទួលជ្រមុជក្នុងសេចក្តីស្លាប់”(រ៉ូម ៦:៣)។ ព្រះយេស៊ូវបានសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ដោយបានឈ្នះការកុហក់របស់សាតាំង ការភ័យខ្លាចសេចក្តីស្លាប់ និងកាត់ផ្តាច់ចំណងនៃអំពើបាប ដោយអំណាចចេស្តាព្រះអង្គ។ ទោះយើងបាន “ស្លាប់ខាងឯបាប” ហើយ “បានរស់ខាងឯព្រះ”(ខ.១១)ក៏ដោយ ក៏ជាញឹកញាប់ យើងហាក់ដូចជានៅតែបន្តរស់នៅ ក្រោមអំណាចនៃការអាក្រក់។ យើងចាញ់ការល្បួង ដោយធ្វើតាមការលួងលោមរបស់អំពើបាប។ យើងស្តាប់តាមការកុហករបស់អារក្ស ដោយមិនបានទុកចិត្តព្រះយេស៊ូវ។ ប៉ុន្តែ យើងមិនត្រូវចុះចាញ់ឡើយ។ យើងមិនចំាបាច់ត្រូវរស់នៅ តាមការបោកបញ្ចោតនោះទៀតឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងអាចឱបក្រសោបយករឿងដ៏ពិតនៃជ័យជម្នះរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដោយពឹងអាងព្រះគុណព្រះអង្គ។…
ការកែតម្រង់ដ៏សប្បុរស
អាកាសធាតុ នៅដើមរដូវផ្ការីក គឺពិតជាធ្វើឲ្យស្រស់ស្រាយណាស់។ ភរិយារបស់ខ្ញុំបានរួមដំណើរកម្សាន្តជាមួយខ្ញុំ ដោយ ចិត្តរីករាយយ៉ាងខ្លាំង។ ប៉ុន្តែ សម្រស់នៃពេលវេលា ដែលយើងមានជាមួយគ្នា អាចប្រែក្លាយជាសោកនាដកម្មភ្លាមៗ បើសិនជាខ្ញុំមិនបានឃើញផ្លាកសញ្ញាពណ៌ក្រហម លាយស ដែលបានឲ្យដំណឹងខ្ញុំថា ខ្ញុំកំពុងតែទៅតាមទិសដៅខុសហើយ។ ដោយសារខ្ញុំបានឃើញផ្លាក “ហាមចូល” នៅចំពោះមុខខ្ញុំ ខ្ញុំក៏បានប្រញាប់បត់ចង្កូតឡាន ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមានការភិតភ័យ ពេលដែលខ្ញុំគិតដល់គ្រោះថ្នាក់ ដែលខ្ញុំអាចនាំមកឲ្យភិរយាខ្ញុំ និងខ្លួនឯង ព្រមទាំងអ្នកដទៃ បើសិនជាខ្ញុំមិនអើពើរចំពោះផ្លាកសញ្ញា ដែលរំឭកខ្ញុំថា ខ្ញុំកំពុងតែទៅតាមផ្លូវខុស។
ខចុងក្រោយនៃកណ្ឌគម្ពីរយ៉ាកុប បាននិយាយសង្កត់ធ្ងន់ អំពីសារៈសំខាន់នៃការកែតម្រង់។ ក្នុងចំណោមយើង តើមាននរណាខ្លះ ដែលមិនត្រូវការ “ការកែតម្រង់” ពីអ្នកដែលយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះយើង ដើម្បីឲ្យយើងងាកចេញពីសកម្មភាព ការសម្រេចចិត្ត ឬបំណងចិត្ត ដែលអាចធ្វើឲ្យឈឺចាប់? តើមានគ្រោះថ្នាក់អ្វីខ្លះ ដែលអាចកើតឡើងចំពោះយើង ឬអ្នកដទៃ បើសិនជាគ្មាននរណាម្នាក់ មកជួយណែនាំយើង ឲ្យទាន់ពេលវេលាទេនោះ?
បទគម្ពីរយ៉ាកុប ៥:២០ បានចែងថា “អ្នកណាដែលនាំមនុស្សបាប ឲ្យត្រឡប់ពីផ្លូវវង្វេងមកវិញ នោះឈ្មោះថា បានជួយសង្គ្រោះព្រលឹង១ ឲ្យរួចពីសេចក្តីស្លាប់ ហើយក៏គ្របបាំងអំពើបាបជាអនេកអនន្តផង”។ ត្រង់ចំណុចនេះ សាវ័កយ៉ាកុបកំពុងតែនិយាយសង្កត់ធ្ងន់ អំពីតម្លៃនៃការកែតម្រង់ ដោយចិត្តសប្បុរស។ ការកែតម្រង់ គឺជាការបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីមេត្តារបស់ព្រះ។…