ផ្លូវដ៏រលាក់
មិត្តសំឡាញ់របស់ខ្ញុំម្នាក់ដែលចូលចិត្តទៅស្ទូចត្រីជាមួយខ្ញុំ បានប្រាប់ខ្ញុំថា មានបឹងមួយដែលមានដើមស្រល់ដុះជុំវិញ មានទីតាំងនៅជើងភ្នំខាងជើង របស់ភ្នំចាក់ហ៊ែនឌល រដ្ឋអ៊ីដាហូ។ មានពាក្យចចាមអារ៉ាមថា មានត្រីត្រោតធំៗណាស់ កំពុងពួនសំងំ ក្នុងបឹងនោះ។ គាត់ក៏បានយកខ្មៅដៃ និងកូនកន្សែងមួយសន្លឹក មកគូរផែនទីមួយឲ្យខ្ញុំ។ បីបួនសប្តាហ៍ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានចាក់សាំងឡានរបស់ខ្ញុំ ហើយចេញដំណើរទៅតាមទិសដៅ ដែលមិត្តភក្តិខ្ញុំបានគូសបង្ហាញក្នុងផែនទីនោះ។
ផែនទីរបស់គាត់បាននាំខ្ញុំធ្វើដំណើរ តាមផ្លូវអាក្រក់បំផុត ដែលខ្ញុំមិនដែលបើកបរពីមុនមក! វាជាផ្លូវចាស់មួយ ដែលគេបានឈូសឆាយកាត់ព្រៃសម្រាប់ឲ្យឡានធំៗដឹកឈើ ចេញពីព្រៃ ហើយក៏មិនដែលកែលម្អម្ដងណាឡើយ។ ផ្លូវនោះមានគ្រលុកទឹកច្រោះ ដើមឈើរលំកាត់ផ្លូវ ស្នាមខូងជ្រៅៗ និងមានថ្មធំៗដែលធ្វើឲ្យព្រឺឆ្អឹងខ្នង ហើយកល់បាតក្រោមឡានរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំចំណាយពេលអស់កន្លះព្រឹក ទំរាំទៅដល់គោលដៅរបស់ខ្ញុំ ហើយនៅពេលខ្ញុំបានទៅដល់ ខ្ញុំក៏បានសួរខ្លួនឯងថា “ហេតុអ្វីមិត្តភក្តិខ្ញុំ ឲ្យខ្ញុំធ្វើដំណើរតាមផ្លូវលំបាកដូច្នេះទៅវិញ?”
ប៉ុន្តែ បឹងនោះពិតជាអស្ចារ្យមែន។ ខ្ញុំក៏បានឃើញមានត្រីធំៗមែន! តាមពិត មិត្ដភក្ដិរបស់ខ្ញុំបានប្រាប់ឲ្យខ្ញុំធ្វើដំណើរតាមផ្លូវត្រូវហើយ គឺជាផ្លូវដែលខ្ញុំខ្លួនឯងក៏អាចជ្រើសរើសដែរ ហើយអាចនឹងអត់ធ្មត់ទ្រាំទ្របាន បើសិនជាខ្ញុំបានដឹងពីដំបូងថា មានអ្វីកំពុងរង់ចាំខ្ញុំ នៅចុងបញ្ចប់។
បទពិសោធន៍ថ្ងៃនោះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំបទគម្ពីរដែលបានចែងថា “អស់ទាំងផ្លូវនៃព្រះយេហូវ៉ា សុទ្ធតែប្រកបដោយសេចក្ដីសប្បុរស នឹងសេចក្ដីពិត ចំពោះអស់អ្នកដែលកាន់តាមសេចក្ដីសញ្ញា នឹងសេចក្ដីបន្ទាល់របស់ទ្រង់” (ទំនុកដំកើង ២៥:១០)។ ផ្លូវរបស់ព្រះសម្រាប់យើង មានខ្លះរដិបរដុប និងរលាក់ ខ្លះទៀតគួរឲ្យនឿយហត់ និងគួរឲ្យធុញទ្រាន់…
ទ្រព្យសម្បត្តិនៅស្ថានសួគ៌
ការតប្រព័ន្ធខ្សែភ្លើងអន់ពេក បានបណ្ដាលឲ្យមានអគ្គីភ័យឆេះផ្ទះខ្ញុំ ដែលទើបតែសង់ថ្មីអស់រលីង។ អណ្ដាតភ្លើងបានលេបត្របាក់ផ្ទះរបស់ខ្ញុំអស់ ក្នុងរយៈពេលប្រមាណជាមួយម៉ោងប៉ុណ្ណោះ ដោយគ្មានបន្សល់ទុកអ្វីសោះ ក្រៅពីកំទេចបាក់បែក។ មានពេលមួយទៀត ពេលក្រុមគ្រួសារខ្ញុំបានធ្វើដំណើរពីព្រះវិហារ ត្រឡប់មកផ្ទះវិញ នៅថ្ងៃអាទិត្យ ស្រាប់តែឃើញផ្ទះរបស់យើង ត្រូវចោរគាស់ចូល ហើយក៏បានលួចយកទ្រព្យសម្បត្តិយើងអស់មួយចំនួន។
នៅក្នុងពិភពលោកដែលមិនល្អឥតខ្ចោះនេះ ការបាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្តិខាងសាច់ឈាម បានកើតមានឡើងជាធម្មតាទៅហើយ ឧទាហរណ៍ យានយន្តត្រូវគេលួច ឬខូចខាត, កប៉ាល់បានលិច, អគារដួលរំលំ, ផ្ទះសម្បែងត្រូវទឹកជំនន់លិច និងរបស់ទ្រព្យផ្ទាល់ខ្លួនត្រូវចោរលួចប្លន់ជាដើម។ ហេតុនេះហើយបានជា ព្រះយេស៊ូវបានទូន្មានកុំឲ្យយើងទុកចិត្តលើទ្រព្យសម្បត្តិនៅផែនដី(ម៉ាថាយ ៦:១៩)។
ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូល អំពីរឿងប្រៀបប្រដូចថា មានបុរសម្នាក់បានគណនាឃើញថា ខ្លួនមានទ្រព្យសម្បត្តិជាបរិបូរ រួចក៏បានសម្រេចចិត្តបង្គរទុករបស់ទ្រព្យទាំងប៉ុន្មាន សម្រាប់ខ្លួនឯងដេកស៊ីសប្បាយ(លូកា ១២:១៦-២១)។ អ្នកនោះបានប្រាប់ខ្លួនឯងថា “ចូរសម្រាកឲ្យបានស្រួល ហើយស៊ីផឹកសប្បាយចុះ” (ខ.១៩)។ ប៉ុន្តែ នៅយប់នោះឯង គាត់បានបាត់បង់គ្រប់យ៉ាង រួមទាំងជីវិតរបស់គាត់ដែរ។ សរុបសេចក្តីមក ព្រះយេស៊ូវក៏មានបន្ទូលថា “អ្នកណាដែលប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិ ទុកបំរុងតែខ្លួនឯង តែឥតមានខាងឯព្រះសោះ នោះក៏ដូច្នោះដែរ” (ខ.២១)។
ទ្រព្យសម្បត្តិនៅលោកិយនេះ គឺសម្រាប់ឲ្យមនុស្សប្រើជាបណ្តោះអាសន្នប៉ុណ្ណោះ។ គ្មានអ្វីដែលនៅស្ថិតស្ថេរជារហូតនោះឡើយ គឺមានតែកិច្ចការអ្វីដែលព្រះទ្រង់ឲ្យយើងធ្វើសម្រាប់អ្នកដទៃប៉ុណ្ណោះ ដែលនឹងនាំមកនូវលទ្ធផលដ៏ស្ថិតស្ថេរអស់កល្បជានិច្ច។ យើងអាចសន្សំទ្រព្យសម្បត្តិទុកនៅនគរស្ថានសួគ៌ តាមមធ្យោបាយជាច្រើន ដែលមានដូចជា ការលះបង់ពេលវេលា និងធនធាន ដើម្បីផ្សាយដំណឹងល្អ…
ព្រះតម្រង់ផ្លូវឲ្យយើង
កាលពីមួយសតវត្សរ៍មុន បុរសម្នាក់់ អាយុ៤១ឆ្នាំ ឈ្មោះ អូសវល ឆេមបឺ(Oswald Chambers) បានធ្វើដំណើរមកដល់ប្រទេសអេស៊ីព្ទ ដើម្បីបម្រើការជាគ្រូបង្រៀនព្រះបន្ទូលរបស់អង្គការ YMCA សម្រាប់កងទ័ពចក្រភពអង់គ្លេស ក្នុងអំឡុងសង្រ្គាមលោកលើកទី១។ គេបានរៀបចំឲ្យគាត់ទៅធ្វើការក្នុងជំរំមួយ នៅតំបន់ហ្សេទួន ដែលនៅភាគខាងជើងទីក្រុងខៃរ៉ូ ចម្ងាយប្រហែល ៨គីឡូម៉ែត្រ។ នៅពេលយប់ដំបូងដែលគាត់បាននៅទីនោះ ត្រូវនឹងថ្ងៃទី២៧ ខែតុលា ឆ្នាំ១៩១៥ លោកឆេមបឺ បានសរសេរ នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុរបស់គាត់ថា “តំបន់នេះពិតជាទីរហោស្ថាន នៅក្នុងចិត្តរបស់កងទ័ព ហើយក៏ជាឱកាសដ៏ត្រចះត្រចង់សម្រាប់មនុស្សទាំងឡាយផង។ ខ្ញុំមិនដែលធ្លាប់ជួបប្រទះអ្វីៗ ដែលមាននៅទីនេះពីមុនមកទេ ហើយខ្ញុំកំពុងតែរង់ចាំមើល ដោយយកចិត្តទុកដាក់ ចំពោះការថ្មីៗដែលព្រះទ្រង់នឹងធ្វើ ហើយរៀបចំ។”
លោកឆេមបឺរបានជឿ ហើយក៏បានអនុវត្តតាមព្រះបន្ទូល ដែលមានចែងក្នុង សុភាសិត ៣:៥-៦ ថា “ចូរទីពឹងដល់ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យអស់អំពីចិត្ត កុំឲ្យពឹងផ្អែកលើយោបល់របស់ខ្លួនឡើយ។ ត្រូវឲ្យទទួលស្គាល់ទ្រង់នៅគ្រប់ទាំងផ្លូវឯងចុះ នោះទ្រង់នឹងដំរង់អស់ទាំងផ្លូវច្រករបស់ឯង”។
បទគម្ពីរនេះមានការកម្សាន្តចិត្ត ហើយក៏មានការដាស់តឿនផងដែរ។ យើងមានសន្តិភាពក្នុងចិត្ត ពេលដឹងថាព្រះអម្ចាស់នឹងដឹកនាំផ្លូវយើង ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ប៉ុន្តែ យើងមិនត្រូវងប់ងល់នឹងផែនការរបស់យើងខ្លាំងពេក ដល់ថ្នាក់យើងប្រឆាំងនឹងការនាំផ្លូវ ឬការរៀបចំពេលវេលារបស់ព្រះនោះឡើយ។
លោកឆេមបឺរបានមានប្រសាសន៍ថា “យើងគ្មានសិទ្ធិសម្រេចថា ព្រះទ្រង់គួរដាក់យើងឲ្យនៅកន្លែងណាមួយឡើយ ហើយក៏គ្មានសិទ្ធិដឹងជាមុនថា តើយើងសក្ដិសមនៅទីនោះឬក៏អត់។ ព្រះទ្រង់ជាវិស្វករដែលរៀបចំគ្រប់ការទាំងអស់។ ទោះទ្រង់ដាក់យើងឲ្យនៅទីណាក៏ដោយ ក៏គោលបំណងធំបំផុតរបស់យើង…
ទាំងអស់គ្នាមានសុវត្ថិភាព! ទាំងអស់គ្នាសុខសប្បាយទេ!
នៅខែមករា ឆ្នាំ១៩១៥ កប៉ាលមួយគ្រឿងឈ្មោះ អិនដ្យួរិនស៍ (Endurance ប្រែមកថា អត់ធន់) បានជាប់គាំង ហើយក៏បានខូចនៅក្នុងផ្ទាំងទឹកកក នៅក្បែរឆ្នេរនៃទ្វីបអង់តាកទិក។ ក្រុមអ្នករុករកតំបន់ប៉ូលមួយក្រុម ក្រោមការដឹកនាំរបស់លោកអើននេស ស៊ែកឃលថុន(Ernest Shackleton) បានរួចផុតពីសេចក្តីស្លាប់ ហើយក៏បានធ្វើដំណើរទៅដល់កោះអ៊ីលីហ្វិន ដោយជិះទូកសង្រ្គោះតូចៗចំនួនបី ចេញពីនាវានេះ។ ពួកគេបានជាប់គាំង នៅលើកោះដែលគ្មានមនុស្សរស់នៅ នៅឆ្ងាយពីផ្លូវនាវាចរ ហើយពួកគេមានក្ដីសង្ឃឹមតែមួយគត់។ នៅថ្ងៃទី២៤ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩១៦ គ្នារបស់ពួកគេ២២នាក់បានមើលលោកស៊ែកឃលថុន និងមិត្តភក្តិរបស់ពួកគេ៥នាក់ទៀត កំពុងជិះនៅក្នុងទូកសង្រ្គោះតូចមួយ ឆ្ពោះទៅកាន់កោះចចជៀខាងត្បូង ដែលស្ថិតនៅចម្ងាយ១២៨៧គីឡូម៉ែត្រ។ ការប្រថុយបែបនេះ គឺហាក់ដូចជាគ្មានសង្ឃឹមទេ ហើយបើសិនជាមានការថ្លោះធ្លោយ នោះពួកគេច្បាស់ជាត្រូវស្លាប់ទាំងអស់គ្នាមិនខាន។ ក្រោយមក រឿងដ៏គួរឲ្យរីករាយបានកើតឡើង ជាងបួនខែក្រោយមក មានទូកមួយបង្ហាញខ្លួនពីចម្ងាយ ដោយមានលោកស៊ែកឃលថុននៅលើក្បាលទូក ស្រែកហៅពួកគេថា “តើអ្នកទាំងអស់គ្នាសុខសប្បាយទេ?” រួចក៏មានសម្លេងឆ្លើយតបមកវិញថា “ទាំងអស់គ្នាមានសុវត្ថិភាព! ទាំងអស់គ្នាសុខសប្បាយទេ!”
តើមានអ្វីដែលបានធ្វើឲ្យពួកគេមានការរួបរួមគ្នា ហើយជួយឲ្យពួកគេនៅមានជីវិតរស់ក្នុងអំឡុងពេលប៉ុន្មានខែនោះ? គឺដោយសារពួកគេមានជំនឿ និងក្តីសង្ឃឹមចំពោះមនុស្សម្នាក់។ ពួកគេបានជឿថា លោកស៊ែកឃលថុននឹងរកឃើញផ្លូវជួយសង្រ្គោះពួកគេ។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីសេចក្តីជំនឿរបស់វីរបុរសទាំងឡាយ ដែលមានចែងនៅក្នុងបទគម្ពីរ ហេព្រើរ ជំពូក ១១។ សេចក្ដីជំនឿរបស់ពួកគេ ដែលជា “ចិត្តដែលដឹងជាក់ថានឹងបានដូចសង្ឃឹម ជាសំគាល់ពីការដែលមើលមិនឃើញ”…
សំណួរដែលកំពុងឆេះ
មានរឿងនិទានបុរាណមួយ របស់ជនជាតិដើមអាមេរិកបានដំណាលថា គេបានឲ្យក្មេងប្រុសម្នាក់ ដើរចូលក្នុងព្រៃតែម្នាក់ឯង នៅពេលយប់នារដូវលំហើយ ដើម្បីបង្ហាញថា គាត់ជាអ្នកក្លាហាន។ មិនយូរប៉ុន្មាន ផ្ទៃមេឃក៏ចាប់ផ្ដើមងងឹត ហើយសម្លេងធម្មជាតិនៃរាត្រីងងឹត ក៏បានលាន់ឮពេញអាកាស។ ដើមឈើទាំងឡាយបានបញ្ចេញសូរក្រេតក្រតៗ និងថ្ងួចថ្ងូររងំ សត្វទីទុយយំរងោចៗ ហើយឆ្កែព្រៃខៃយ៉ូទីក៏លូរលាន់គ្រលួចទៀត។ ថ្វីដ្បិតតែគាត់មានការភ័យខ្លាចក៏ដោយ ក៏គាត់បាននៅក្នុងព្រៃអស់ពេញមួយយប់ ដើម្បីល្បងលសេចក្តីក្លាហាន។ នៅទីបញ្ចប់ ពេលព្រឹកព្រលឹមក៏ចូលមកដល់ គាត់ក៏បានឃើញមនុស្សម្នាក់នៅក្បែរគាត់។ អ្នកនោះគឺជាជីតារបស់គាត់ ដែលបានតាមឃ្លាំមើលគាត់អស់ពេលពេញមួយយប់។
នៅពេលលោកម៉ូសេចូលទៅក្នុងទីរហោស្ថានកាន់តែជ្រៅ គាត់ក៏បានឃើញគុម្ពបន្លាមួយ ដែលកំពុងឆេះ តែមិនចេះសុះ។ បន្ទាប់មក ព្រះទ្រង់ក៏បានចាប់ផ្ដើមមានព្រះបន្ទូល មកកាន់គាត់ ចេញពីគុម្ពបន្លានោះ ដោយបង្គាប់ឲ្យគាត់ ត្រឡប់ទៅស្រុកអេស៊ីព្ទវិញ ដើម្បីដឹកនាំពួកកូនចៅអ៊ីសា្រអែល ចេញពីភាពជាទាសករដ៏ព្រៃផ្សៃ ហើយមានសេរីភាព។ ដោយក្ដីស្ទាក់ស្ទើរ លោកម៉ូសេបានចាប់ផ្ដើមទូលសួរទ្រង់ថា “តើទូលបង្គំជានរណាដែលគួរទៅយ៉ាងដូច្នេះ?”
ព្រះទ្រង់គ្រាន់តែឆ្លើយថា ទ្រង់នឹងនៅជាមួយគាត់។
រួចគាត់ទូលព្រះអម្ចាស់ទៀតថា “ឧបមា ទូលបង្គំនិយាយប្រាប់ពួកគេថា «ព្រះនៃពួកព្ធយុកោរបស់អ្នករាល់គ្នាបានចាត់ខ្ញុំឲ្យមកឯអ្នករាល់គ្នា» រួចពួកគេសួរទូលបង្គំវិញថា «ព្រះអង្គនោះមានព្រះនាមអ្វី?» តើត្រូវឲ្យទូលបង្គំប្រាប់ពួកគេថាដូចម្ដេចវិញ?”
ព្រះទ្រង់មានព្រះបន្ទូលតបថា “អញជាព្រះដ៏ជាព្រះ . . . [ចូរប្រាប់ពួកគេថា] «គឺអញ ដែលបានចាត់ឲ្យឯងទៅឯពួកគេ»” (និក្ខមនំ ៣:១១-១៤)។ ឃ្លាថា «អញជាព្រះដ៏ជាព្រះ»…
មិនមែនជាអ្វីដែលខ្ញុំត្រូវព្រួយបារម្ភ
មានបុរសម្នាក់ចេះតែខ្វល់ខ្វាយអំពីបញ្ហាគ្រប់យ៉ាង។ ថ្ងៃមួយ មិត្តភក្ដិរបស់គាត់បានឮគាត់ហួចយ៉ាងសប្បាយ ហើយមើលទៅគាត់ហាក់ដូចជាមានភាពល្ហែរល្ហើយ គួរឲ្យកត់សម្គាល់។ ពួកគេក៏បានសួរគាត់ ដោយការភ្ញាក់ផ្អើលថា “តើមានរឿងអ្វីកើតឡើងហ្នឹង?”
គាត់បានឆ្លើយថា “ខ្ញុំជួលមនុស្សម្នាក់ ឲ្យខ្វល់ខ្វាយជំនួសខ្ញុំហើយ។”
ពួកគេបានសួរទៀតថា “តើអ្នកបានជួលគាត់ ក្នុងតម្លៃប៉ុន្មាន?”
គាត់បានតបមកវិញថា “ពីរពាន់ដុល្លារក្នុងមួយសប្តាហ៍។”
ពួកគេបន្តសួរថា “ហើយ តើអ្នកមានលទ្ធភាពបង់ថ្លៃឈ្នួលឲ្យគាត់អត់?"
គាត់ក៏បានប្រាប់ពួកគេថា “ខ្ញុំគ្មានលទ្ធភាពរកលុយបង់ឲ្យគាត់ទេ ប៉ុន្តែ នេះហើយជាបញ្ហាដែលគាត់ត្រូវព្រួយបារម្ភនោះ”។
នៅក្នុងជីវិតពិត វិធីដ៏គួរឲ្យអស់សំណើចនេះ មិនអាចដោះស្រាយបញ្ហានៃការព្រួយបារម្ភបានទេ ប៉ុន្តែ ក្នុងនាមជាកូនព្រះ យើងអាចផ្ទេរអស់ទាំងការព្រួយបារម្ភរបស់យើង ដល់ព្រះនៃយើង ដែលទ្រង់គ្រប់គ្រងលើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ជាពិសេស សូម្បីតែក្នុងពេលដែលយើងមានអារម្មណ៍ថា វាមិនអាចទៅរួចក៏ដោយ។
លោកហោរាអេសាយរំឭកយើងថា ព្រះទ្រង់នាំអស់ទាំងហ្វូងផ្កាយចេញមកតាមចំនួន ហើយទ្រង់ក៏ហៅរបស់ទាំងនោះតាមឈ្មោះរៀងរាល់តួ (អេសាយ ៤០:២៥-២៦)។ ដោយព្រោះ “ព្រះចេស្តាដ៏ធំរបស់ទ្រង់ ហើយដោយព្រោះតេជានុភាពដ៏ខ្លាំងក្លារបស់ទ្រង់” នោះគ្មានផ្កាយណាដែលទ្រង់មិនស្គាល់នោះឡើយ(ខ.២៦)។ ហើយដូចដែលព្រះអង្គស្គាល់អស់ទាំងផ្កាយតាមឈ្មោះរៀងរាល់តួ នោះទ្រង់ក៏ស្គាល់យើងរាល់គ្នា ផ្ទាល់ខ្លួនម្នាក់ៗផងដែរ។ យើងម្នាក់ៗសុទ្ធតែស្ថិតក្រោមការថែទាំដ៏ដិតដល់របស់ទ្រង់(ខ.២៧)។
ប្រសិនបើយើងចេះតែមានការព្រួយបារម្ភ នោះយើងអាចផ្ទេរអស់ទាំងសេចក្តីខ្វល់ខ្វាយនោះ ទៅលើព្រះអម្ចាស់បាន។ ព្រះអង្គមិនដែលល្វើយ ឬនឿយហត់ខ្លាំងពេក ដល់ថ្នាក់មិនចាប់អារម្មណ៍នឹងយើងនោះឡើយ។ ព្រះអង្គមានអស់ទាំងប្រាជ្ញា និងគ្រប់ទាំងព្រះចេស្ដា ហើយទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យប្រើប្រាស់ប្រាជ្ញា និងព្រះចេស្ដា ដើម្បីជួយដល់យើងជានិច្ច។ ព្រះដ៏បរិសុទ្ធនោះដែលបង្គាប់អស់ទាំងហ្វូងផ្កាយ ទ្រង់មានព្រះពាហុប្រកបដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ឃុំគ្រងយើង។-POH…
ការពិនិត្យសុខភាពខាងឯវិញ្ញាណ
តាមធម្មតាវេជ្ជបណ្ឌិតណែនាំប្រជាពលរដ្ឋ ឲ្យធ្វើការពិនិត្យសុខភាព ឲ្យបានទៀងទាត់ ដើម្បីឲ្យអាចរកឃើញបញ្ហាខុសភាពណាមួយ មុនពេលវាក្លាយជាជម្ងឺធ្ងន់ធ្ងរ។ យើងថែរទាំសុខភាពខាងវិញ្ញាណរបស់យើង តាមគំរូដូចនេះផងដែរ គឺតាមរយៈការសួរសំណួរមួយចំនួន ដែលមានឫសគល់នៅក្នុងបញ្ញត្តិដែលសំខាន់ជាងគេបំផុតរបស់ព្រះ ដែលព្រះបានដាក់ឲ្យ(ម៉ាកុស ១២:៣០)។
តើខ្ញុំបានស្រឡាញ់ព្រះអស់ពីចិត្តរបស់ខ្ញុំ ដោយសារទ្រង់បានស្រឡាញ់ខ្ញុំជាមុនឬទេ? រវាងទ្រព្យសម្បត្តិ នៅផែនដី និងទ្រព្យសម្បត្តិដែលខ្ញុំមាននៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ តើខ្ញុំចង់បានមួយណាខ្លាំងជាង? (កូល៉ុស ៣:១)។ ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យចង់ឲ្យសេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ទ្រង់ បានគ្រប់គ្រងលើចិត្តរបស់យើង។
តើខ្ញុំបានស្រឡាញ់ព្រះអស់ពីព្រលឹងរបស់ខ្ញុំឬទេ? តើខ្ញុំស្ដាប់តាមព្រះបន្ទូល ដែលប្រាប់ថាខ្ញុំជានរណាឬទេ? តើខ្ញុំកំពុងបែរចេញ ពីសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាបែបអាត្មានិយមឬទេ?(ខ.៥)។ តើខ្ញុំកំពុងប្រែក្លាយជាមានចិត្តក្តួលអាណិត សប្បុរស បន្ទាបខ្លួន សុភាព ហើយអត់ធ្មត់ឬទេ? (ខ.១២)។
តើខ្ញុំបានស្រឡាញ់ព្រះអស់ពីគំនិតរបស់ខ្ញុំឬទេ? តើខ្ញុំផ្ចង់ចិត្តលើការប្រកបស្និទ្ធស្នាលជាមួយព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ឬមួយខ្ញុំបណ្ដោយឲ្យគំនិតរបស់ខ្ញុំគិតពីនេះពីនោះ តាមតែអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំ?(ខ.២) តើគំនិតរបស់ខ្ញុំនាំខ្ញុំ ទៅរកបញ្ហា ឬទៅរកដំណោះស្រាយ? ទៅរកការរួបរួមគ្នា ឬទៅរកការបែកបាក់គ្នា? ទៅរកការអត់ទោស ឬទៅរកការសងសឹក? (ខ.១៣)។
តើខ្ញុំស្រឡាញ់ព្រះអស់ពីកម្លាំងរបស់ខ្ញុំឬទេ? តើខ្ញុំសុខចិត្តទទួលស្គាល់ថាខ្លួនឯងខ្សោយ ដើម្បីឲ្យព្រះបានបង្ហាញកម្លាំងរបស់ទ្រង់ជំនួសខ្ញុំឬទេ?(ខ.១៧)។ តើខ្ញុំបានពឹងផ្អែកលើព្រះគុណរបស់ព្រះ ដើម្បីឲ្យបានកម្លាំងចម្រើនឡើងក្នុងព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ឬទេ?
កាលណាយើងអនុញ្ញាតឲ្យ “ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះគ្រីស្ទសណ្ឋិតនៅក្នុងយើងជាបរិបូរ . . . ដែលមានប្រាជ្ញាគ្រប់ទាំងអស់ផង”(ខ.១៦) នោះទ្រង់នឹងប្រដាប់កាយយើង ឲ្យអាចស្អាងចិត្តគ្នាឡើង ដើម្បីឲ្យយើងកាន់តែមានសុខភាពល្អឡើងខាងឯវិញ្ញាណ និងកាន់តែមានប្រយោជន៍នៅចំពោះទ្រង់។-JULIE ACKERMAN…
សេចក្ដីស្រឡាញ់នៅមុនបង្អស់
ពេលល្ងាចថ្ងៃមួយ មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់ បានយកស្លាកមួយ ក្នុងចំណោមស្លាកទាំងបីសម្រាប់តុបតែង មកបង្ហាញខ្ញុំ ដែលគាត់នឹងប្រើសម្រាប់ការតុបតែងលម្អរបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវរបស់គាត់។ នៅលើស្លាកនោះ មានសរសេរអក្សរថា “បន្ទាប់ពីសេចក្តីជំនឿ គឺមានសេចក្តីសង្ឃឹម”។ គាត់បានកាន់ស្លាកបណ្តើរ ហើយប្រាប់ខ្ញុំបណ្តើរថា “ឃើញទេ ខ្ញុំមាន សេចក្ដីស្រឡាញ់ រួចហើយ”។
ខ្ញុំក៏បានគិតក្នុងចិត្តថា ដូច្នេះ យើងត្រូវមាន សេចក្ដីស្រឡាញ់ ជាមុន។ រួចមិនយូរប៉ុន្មាន សេចក្តីជំនឿ និងសេចក្តីសង្ឃឹមនឹងមកតាមក្រោយ!
សេចក្តីស្រឡាញ់ពិតជានៅខាងមុខគេមែន។ តាមការពិតទៅ សេចក្តីស្រឡាញ់មានដើមកំណើត នៅក្នុងព្រះ តាំងពីដើមរៀងមក។ បទគម្ពីរ ១យ៉ូហាន ៤:១៩ បានរំឭកយើងថា “យើងស្រឡាញ់ព្រះ ពីព្រោះទ្រង់បានស្រឡាញ់យើងជាមុន”។ បទគម្ពីរ ១កូរិនថូស ជំពូក ១៣ (ដែលគេហៅថា “ជំពូកនៃសេចក្តីស្រឡាញ់”) បានបកស្រាយអំពីលក្ខណៈដ៏ពិតនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ គឺដូចដែលបានចែងមកថា “សេចក្តីស្រឡាញ់មិនចេះផុតឡើយ”(ខ.៨)។
សេចក្តីជំនឿ និងសេចក្តីសង្ឃឹម មានសារៈសំខាន់ចំពោះគ្រីស្ទបរិស័ទណាស់។ ដោយសារយើងរាល់គ្នាបានរាប់ជាសុចរិត ដោយព្រោះសេចក្តីជំនឿ នោះ “យើងបានជាមេត្រីនឹងព្រះ ដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នា”(រ៉ូម ៥:១)។ ចំណែកឯ សេចក្ដីសង្ឃឹម ដែលមានចែងទុក ក្នុងបទគម្ពីរហេព្រើរ ៦:១៩…
បទចំរៀងនៃជីវិតរបស់យើង
មនុស្សគ្រប់គ្នាមានការប៉ះពាល់ចិត្តតាមបែបផ្សេងពីគ្នា ពេលពួកគេស្តាប់បទភ្លេងមួយបទ ក្នុងពេលតែមួយ។ អ្នកនិពន្ធបទភ្លេងស្ដាប់ឮបទដែលគាត់បានតែង តាមគំនិតស្រមើស្រម៉ៃរបស់គាត់។ ប្រិយមិត្តអ្នកស្តាប់បទភ្លេងរបស់គាត់ ក៏បានស្តាប់ដោយញ្ញាណ និងអារម្មណ៍របស់ពួកគេ។ ចំណែកឯតន្ត្រីកទាំងឡាយ ដែលកំពុងប្រគំបទនោះ នៅក្នុងវង់តន្រ្តី ស្ដាប់ឮបទភ្លេងនោះយ៉ាងច្បាស់បំផុត ចេញពីឧបករណ៍តន្រ្តីដែលនៅជិតខ្លួនបំផុត។
គ្រីស្ទបរិស័ទគ្រប់រូប គឺប្រៀបបាននឹងតន្រ្តីនៅក្នុងវង់តន្ត្រីរបស់ព្រះ។ ជាញឹកញាប់ យើងស្ដាប់ឮតែសម្លេងឧបករណ៍តន្រ្តីណាដែលនៅជិតយើងបំផុតប៉ុណ្ណោះ។ យើងមិនស្ដាប់ឮឧបករណ៍ភ្លេងទាំងអស់ ក្នុងពេលតែមួយ គឺមិនខុសពីលោកយ៉ូបដែលនិយាយ ទាំងការឈឺចាប់ថា “ឥឡូវនេះ ខ្ញុំបានត្រឡប់ទៅជាបទចំរៀងរបស់គេ ហើយជាពាក្យដែលគេពោលបង្អាប់” (យ៉ូប ៣០:៩)។
លោកយ៉ូបបានរំឭក អំពីកាលដែលពួកខ្សែរាជវង្ស និងពួកមន្ត្រីទាំងប៉ុន្មានបានគោរពដល់គាត់។ ជីវិតរបស់គាត់ធ្លាប់បានលាងជើងដោយខ្លាញ់ទឹកដោះ ហើយទាំងថ្មក៏បញ្ចេញប្រេងហូរមកឲ្យគាត់ផងដែរ(យ៉ូប ២៩:៦)។ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ រូបគាត់បានត្រឡប់ជាផ្ទាំងស៊ីបនៃអ្នកចំអកឡកឡឺយទៅវិញ។ គាត់ក៏បានថ្លែងទំនួញថា “ហេតុនោះបានជាស៊ុងខ្ញុំបានត្រឡប់ជាសេចក្ដីសោកសៅ” (យ៉ូប ៣០:៣១)។ តែតន្រ្តីនៃជីវិតគាត់ មិនមែនមានសម្លេងតែប៉ុណ្ណឹងឡើយ។ គាត់គ្រាន់តែមិនបានស្ដាប់ឮបទភ្លេងឲ្យបានគ្រប់ជ្រុងជ្រោយប៉ុណ្ណោះ។
នៅថ្ងៃនេះ អ្នកប្រហែលអាចស្ដាប់ឮតែណោទភ្លេងកំសត់ៗ ចេញពីវីយូឡុងរបស់អ្នកប៉ុណ្ណោះ។ តែសូមកុំទាន់អស់សង្ឃឹមឡើយ។ សេចក្ដីលម្អិតគ្រប់យ៉ាងនៃជីវិតរបស់អ្នក សុទ្ធតែជាចំណែកមួយនៃការតែងនិពន្ធរបស់ព្រះ។ ឬអ្នកកំពុងតែស្ដាប់ឮសម្លែងខ្លុយដ៏រីករាយ។ សូមសរសើរដំកើងព្រះ សម្រាប់ការនោះ ហើយចែករំលែកសេចក្តីអំណរនោះ ជាមួយអ្នកឯទៀតផងចុះ។
បទភ្លេងដ៏ល្អឯកនៃការប្រោសលោះរបស់ព្រះ គឺជាសម្លេងតន្រ្តីដែលយើងកំពុងតែប្រគំ ហើយនៅទីបំផុត គ្រប់ការទាំងអស់ផ្សំគ្នា សម្រាប់បំពេញបំណងព្រះហឫទ័យដ៏ល្អរបស់ទ្រង់។ ព្រះទ្រង់ជាអ្នកនិពន្ធបទភ្លេងនៃជីវិតរបស់យើង។ បទចំរៀងរបស់ទ្រង់គឺគ្រប់លក្ខណ៍ ដូច្នេះ…
ពាក្យសម្ដីមិនប្រុងប្រយ័ត្ន
ពេលខ្ញុំកំពុងតែបើករថយន្តបានប្រហែលជិតកន្លះម៉ោង កូនស្រីរបស់ខ្ញុំស្រាប់តែស្រែកយំពីកៅអីខាងក្រោយ។ នៅពេលខ្ញុំសួរថា “តើកូនកើតអី?” នាងក៏បានឆ្លើយថា បងប្រុសរបស់នាងបានចាប់ទាញដៃរបស់នាងខ្លាំងពេក។ ពេលនោះបងប្រុសរបស់នាងក៏បានអះអាងថា គាត់ចាប់ទាញដៃនាង គឺព្រោះតែនាងក្ដិចគាត់។ នាងនិយាយថា នាងបានក្ដិចគាត់ ព្រោះព្រោះតែគាត់បាននិយាយពាក្យអាក្រក់ៗដាក់នាង។
គួរឲ្យសោកស្ដាយណាស់ ដែលគំរូមិនល្អមួយនេះ ដែលបានកើតឡើងជាធម្មតារវាងក្មេងៗ ក៏អាចកើតមានជាញឹកញាប់ ក្នុងទំនាក់ទំនងរបស់មនុស្សធំផងដែរ។ ពេលមនុស្សម្នាក់និយាយអ្វីមួយ ធ្វើឲ្យមនុស្សម្នាក់ទៀតឈឺចិត្ត អ្នកដែលឈឺចិត្តនោះ ក៏បានវាយបកទៅវិញដោយពាក្យសម្តី។ ចំណែកឯអ្នកដែលបង្កររឿង ក៏បានសងសឹកវិញ ដោយពាក្យប្រមាថបន្ថែមទៀត។ មិនយូរប៉ុន្មាន រឿងនេះក៏ផ្ទុះចេញជាកំហឹង និងពាក្យសម្ដីឃោរឃៅ ដែលធ្វើឲ្យខូចទំនាក់ទំនងតែម្ដង។
ព្រះគម្ពីរបានចែងថា “ពាក្យឥតបើគិត ដូចជាចាក់ដោយដាវ” ហើយ “ពាក្យគំរោះគំរើយ នោះបណ្ដាលឲ្យមានសេចក្ដីកំហឹង” ប៉ុន្តែ “ពាក្យតបឆ្លើយដោយស្រទន់ នោះរមែងរំងាប់សេចក្ដីក្រោធទៅ”(សុភាសិត ១២:១៨; ១៥:១)។ ហើយពេលខ្លះ ការនៅស្ងៀមមិនតបតសោះ ជាមធ្យោបាយល្អបំផុត ដើម្បីឆ្លើយតបចំពោះសម្តីអាក្រក់ និងគំរោះគំរើយ។
មុនពេលព្រះយេស៊ូវត្រូវគេឆ្កាង ពួកមេដឹកនាំសាសនាបានប្រើពាក្យសម្តីរបស់ខ្លួន ដើម្បីព្យាយាមនាំឲ្យទ្រង់ឈ្លោះជាមួយពួកគេ(ម៉ាថាយ ២៧:៤១-៤៣)។ ក៏ប៉ុន្តែ “កាលគេបានជេរប្រមាថដល់ទ្រង់ នោះទ្រង់មិនបានជេរតបវិញទេ . . . គឺបានប្រគល់ព្រះអង្គទ្រង់ទៅព្រះ ដែលជំនុំជំរះដោយសុចរិតវិញ” (១ពេត្រុស ២:២៣)។
គំរូរបស់ព្រះយេស៊ូវ និងជំនួយមកពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ…