ដង្វាយដ៏រស់
ម្តាយមីងរបស់ឪពុកម្តាយខ្ញុំ ធ្លាប់មានការងារដ៏រីករាយ នៅក្នុងផ្នែកផ្សាយពាណិជ្ជកម្ម ហើយបានធ្វើដំណើរឡើងចុះ ពីទីក្រុងឈីកាហ្គោ ទៅទីក្រុងញូយ៉ក។ ប៉ុន្តែ គាត់បានសម្រេចចិត្តបោះបង់ចោលអាជីពនេះ ដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលគាត់មានចំពោះឪពុកម្តាយនាង។ ពួកគេកំពុងរស់នៅ ក្នុងរដ្ឋមេនេសូតា ហើយត្រូវការអ្នកថែទាំ។ គាត់មានបងប្អូនប្រុសពីរនាក់ ដែលបានបាត់បង់ជីវិតទាំងវ័យក្មេង ក្នុងហេតុការណ៍ដ៏សោកសៅ ដូចនេះ គាត់គឺជាកូនតែមួយដែលឪពុកម្តាយគាត់នៅសល់។ សម្រាប់ខ្លួនគាត់ផ្ទាល់ ការបម្រើឪពុកម្តាយរបស់គាត់ គឺជាការបង្ហាញចេញនូវជំនឿរបស់នាង។
សំបុត្រដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរផ្ញើ ទៅពួកជំនុំនៅទីក្រុងរ៉ូម បានជំរុញគ្រីស្ទបរិស័ទ ឲ្យថ្វាយជីវិត ធ្វើជា “ដង្វាយដ៏រស់ ហើយបរិសុទ្ធ ដែលគាប់ព្រះហឫទ័យដល់ព្រះ”(រ៉ូម ១២:១)។ គាត់សង្ឃឹមថា ពួកគេនឹងចែករំលែកសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទ ដែលមានការលះបង់ ដល់គ្នាទៅវិញទៅមក(ខ.៣)។ ពេលដែលពួកគេធ្លាក់ចូល ទៅក្នុងការមិនចុះសម្រុងគ្នា និងការបែកបាក់ គាត់បានបង្គាប់ពួកគេ ឲ្យលះបង់អំណួតរបស់ខ្លួន ព្រោះពួកគេ “ដែលមានគ្នាច្រើន ក៏ជារូបកាយតែមួយក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ហើយជាអវយវៈដល់គ្នានឹងគ្នាបែបយ៉ាងនោះដែរ”(ខ.៥)។ គាត់ចង់ឲ្យពួកគេ បង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលមានការលះបង់ ដល់គ្នាទៅវិញទៅមក។
ជារៀងរាល់ថ្ងៃ យើងមានឱកាសបម្រើគ្នា ទៅវិញទៅមក។ ឧទាហរណ៍ យើងអាចឲ្យនរណាម្នាក់ចូលទទួលសេវ៉ាកម្មមុនយើង ឬយើងអាចថែទាំអ្នកដែលមានជម្ងឺជាដើម។ ពុំនោះទេ យើងអាចចែករំលែកបទពិសោធន៍របស់យើង ខណៈពេលដែលយើងផ្តល់យោបល់ ឬទិសដៅ សម្រាប់អ្នកដទៃ។ កាលណាយើងថ្វាយជីវិតយើង ធ្វើជាដង្វាយដ៏រស់ គឺមានន័យថា…
សំបុត្រលើកទឹកចិត្ត
រូប៊ី(Ruby) ចូលចិត្តរត់ ច្រៀង រាំ និងលេង ដូចក្មេងអាយុ៤ឆ្នាំដទៃទៀតដែរ។ ប៉ុន្តែ នាងក៏បានចាប់ផ្តើមរអ៊ូរទាំអំពីការឈឺចាប់ នៅក្បាលជង្គង់របស់នាង។ ឪពុកម្តាយរបស់រូប៊ីក៏បាននាំនាងទៅជួបពេទ្យ ដើម្បីពិនិត្យមើល។ ពួកគេក៏បានទទួលលទ្ធផលដ៏តក់ស្លត់ ដោយគ្រូពេទ្យបានរកឃើញថា នាងមានជម្ងឺមហារីកជាលីកាប្រសាទ ដំណាក់កាលទី៤។ នេះជារឿងដ៏សោកសៅណាស់។ ឪពុកម្តាយរបស់នាង ក៏បានប្រញាប់នាំនាង ទៅសម្រាកព្យាបាលនៅមន្ទីរពេទ្យ។
ការសម្រាកព្យាបាលរបស់រូប៊ីនៅពេទ្យ ក៏បានអូសបន្លាយពេលដ៏យូរ ដោយឈានចូលទៅដល់រដូវកាលនៃបុណ្យណូអែល ធ្វើឲ្យនាងកាន់តែពិបាកបន្តស្នាក់នៅទៀត។ ក្នុងចំណោមពេទ្យរបស់រូប៊ី មានពេទ្យម្នាក់បានផ្តល់យោបល់ ឲ្យគេដាក់ប្រអប់សំបុត្រនៅក្រៅបន្ទប់នាង ដើម្បីឲ្យក្រុមគ្រួសារ អាចផ្ញើសំបុត្រ ដែលមានពេញទៅដោយការអធិស្ឋាន និងការលើកទឹកចិត្តសម្រាប់នាង។
បន្ទាប់មក ការអំពាវនាវក៏បានកើតមាន ក្នុងហ្វេសប៊ុក ហើយនៅពេលនោះ នាងក៏បានទទួលសំបុត្រជាច្រើន ពីមិត្តភក្តិ និងអ្នកដែលនាងមិនដែលស្គាល់សោះ។ រឿងនេះ បាននាំឲ្យមានការភ្ញាក់ផ្អើល ដល់គេរាល់គ្នា ជាពិសេសគឺរូប៊ី។ ជាសរុបរូប៊ីបានទទួលសំបុត្រជាង១សែនច្បាប់ ធ្វើឲ្យនាងមានការលើកទឹកចិត្តច្រើនជាងមុនបន្តិច ហើយទីបំផុត នាងក៏បានត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។
សំបុត្រដែលសាវ័កប៉ុលបានផ្ញើទៅពួកជំនុំ នៅក្រុងកូល៉ុស គឺជាប្រភេទសំបុត្រដែលរូប៊ីបានទទួល(កូល៉ុស ១:២)។ ពាក្យដែលគាត់បានសរសេរ នៅលើទំព័រសំបុត្រនោះ បានពាំនំាសេចក្តីសង្ឃឹម ឲ្យពួកគេបន្តបង្កើតផលផ្លែ និងចំណេះដឹង ព្រមទាំងកម្លាំង និងការស៊ូទ្រំា និងអត់ធ្មត់(ខ.១០-១១)។ សូមយើងស្រមៃថា តើពាក្យទាំងនោះបានធ្វើជាថ្នាំពេទ្យដ៏ល្អយ៉ាងណា សម្រាប់ពួកអ្នកស្មោះត្រង់…
ទទួលទុកក្នុងចិត្ត ហើយបន្តដំណើរទៅមុខ
ខ្ញុំបាននឹកចាំ អំពីយោបលដ៏ល្អៗមួយចំនួន ដែលមិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់បានផ្តល់ឲ្យខ្ញុំ។ នៅដើមដំបូងនៃអាជីពរបស់គាត់ ជាអ្នកចាក់ផ្សាយវិទ្យុ គាត់មានការពិបាក មិនដឹងថា ត្រូវឆ្លើយតបយ៉ាងដូចម្តេច ចំពោះការរិះគន់ និងការសរសើរ។ ពេលនោះ គាត់យល់ថា ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែលើកទឹកចិត្តគាត់ ឲ្យទទួលយកការរិះគន់ ក៏ដូចជាការសរសើរ។ តើគាត់ត្រូវទទួលការទាំងពីរយ៉ាងនេះ ទុកក្នុងចិត្តដោយរបៀបណា? គឺគាត់បានរៀនសូត្រ អំពីប្រយោជន៍ ដែលគាត់អាចទទួលបានពីការរិះគន់ ហើយទទួលយកការសរសើរពីអ្នកដទៃ។ បន្ទាប់មក គាត់យកការទាំងពីរយ៉ាងនេះ ទុកក្នុងចិត្ត ហើយបន្តដំណើរទៅមុខទៀត ដោយការបន្ទាបខ្លួន ក្នុងព្រះគុណ និងអំណាចចេស្តារបស់ព្រះ។
ការរិះគន់ និងការសរសើរបណ្តាលឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ដ៏មានអំណាច តែបើមិនប្រយ័ត្នទេ វាអាចនាំឲ្យយើងលើកដំកើងខ្លួនឯង ឬមានអំណួត។ បទគម្ពីរសុភាសិតបានចែងអំពីអត្ថប្រយោជន៍នៃការលើកទឹកចិត្ត និងការផ្តល់យោបល់ដ៏ឆ្លាតវ័យ។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ដំណឹងដែលគាប់ចិត្ត នោះរមែងចំរើនកំឡាំងដល់ឆ្អឹង។ ត្រចៀកណាដែលស្តាប់តាមសេចក្តីបន្ទោសនៃជីវិត នោះនឹងអាស្រ័យនៅជាកណ្តាលពួកអ្នកប្រាជ្ញ។ អ្នកណាដែលមិនព្រមទទួលសេចក្តីប្រៀនប្រដៅនោះឈ្មោះថាស្អប់ខ្ពើមដល់ព្រលឹងខ្លួន តែអ្នកណាដែលស្តាប់តាមសេចក្តីបន្ទោស នោះបានយោបល់វិញ”(១៥:៣០-៣២)។
បើយើងបានទទួលការស្តីបន្ទោស នោះយើងអាចសម្រេចចិត្តឲ្យការស្តីបន្ទោសនោះសំលៀងយើងឲ្យមុត។ បទគម្ពីរសុភាសិតបានចែងថា “ត្រចៀកណាដែលស្តាប់តាមសេចក្តីបន្ទោសនៃជីវិត នោះនឹងអាស្រ័យនៅជាកណ្តាលពួកអ្នកប្រាជ្ញ”(ខ.៣១)។ ហើយបើគេឲ្យពរយើង ដោយពាក្យសរសើរ នោះយើងអាចរៀនសូត្រ ពីការរិះគន់ និងការសរសើរ ទទួលទុកក្នុងចិត្ត ហើយបន្តដំណើរទៅមុខទៀត នៅក្នុងព្រះអង្គ(ខ.៣៣)។—RUTH O'REILLY-SMITH
ការអធិស្ឋាន និងការលូតលាស់
ពេលដែលភរិយារបស់មិត្តភក្តិខ្ញុំ កើតជម្ងឺវង្វេង ការផ្លាស់ប្តូរ ដែលបានបណ្តាលមកពីជម្ងឺនេះ បានធ្វើឲ្យជីវិតគាត់ជួបភាពជូរចត់។ គាត់ចាំបាច់ត្រូវចូលនិវត្តន៍មុនពេលកំណត់ ដើម្បីមើលថែភរិយាគាត់ ហើយខណៈពេលដែលជម្ងឺនេះមានសភាពកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរឡើងៗ នាងត្រូវការការថែទាំកាន់តែខ្លាំង។
គាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា គាត់ខឹងនឹងព្រះជាម្ចាស់ណាស់ ប៉ុន្តែ ពេលដែលគាត់អធិស្ឋានអំពីរឿងនេះ កាន់តែច្រើន ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានបើកបង្ហាញអ្វីដែលបានកប់ក្នុងចិត្តគាត់ និងបង្ហាញឲ្យដឹងថា គាត់មានភាពអាត្មានិយមប៉ុណ្ណា នៅក្នុងជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់គាត់។ គាត់ក៏បាននិយាយសារភាពទាំងទឹកភ្នែកថា នាងបានឈឺដប់ឆ្នាំហើយ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់បានជួយគាត់ ឲ្យមានទស្សនៈ និងគំនិតខុសពីមុន។ សព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំបានធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះនាង ហើយខ្ញុំក៏បានធ្វើថ្វាយព្រះយេស៊ូវផងដែរ។ ការមើលថែនាង គឺជាឯកសិទ្ធិដ៏អស្ចារ្យ ក្នុងជីវិតគាត់”។
ជួនកាល ព្រះជាម្ចាស់ឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់យើង ដោយមិនបានប្រទានអ្វីដែលយើងចង់បាននោះទេ តែទ្រង់ជំរុញចិត្តយើង ឲ្យមានការផ្លាស់ប្រែ។ មានពេលមួយ ហោរាយ៉ូណាសមានកំហឹងឆួលឡើង ដោយសារព្រះជាម្ចាស់ប្រោសប្រណីដល់ទីក្រុងនីនីវេ ដែលជាទីក្រុងដ៏អាក្រក់ ឲ្យជៀសផុតពីការបំផ្លិចបំផ្លាញ។ ពេលនោះ ព្រះអង្គក៏បានបណ្តាលឲ្យរុក្ខជាតិមួយដើមដុះឡើង ដើម្បីឲ្យគាត់មានម្លប់ជ្រក នៅពេលថ្ងៃក្តៅ(យ៉ូណាស ៤:៦)។ បន្ទាប់មក ទ្រង់ក៏បានធ្វើឲ្យវាក្រៀមស្វិត។ ពេលលោកយ៉ូណាសរអ៊ូរទាំ ព្រះទ្រង់ក៏បានឆ្លើយតបថា “ការដែលឯងខឹងពីដំណើរដើមវល្លិនោះ តើគួរឬ?”(ខ.៧-៩)។ លោកយ៉ូណាសគិតតែពីខ្លួនឯង បានជាគាត់ឆ្លើយថា ដែលគាត់ខឹងនោះ គឺត្រូវហើយ។ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានជំរុញចិត្តគាត់ ឲ្យគិតពីអ្នកដទៃ…
បរិយ៉ាកាស នៃការលើកទឹកចិត្ត
ខ្ញុំបានទទួលការលើកទឹកចិត្ត រៀងរាល់ពេលដែលខ្ញុំបានទៅមើលមជ្ឈមណ្ឌលហាត់ប្រាណ នៅក្បែរផ្ទះខ្ញុំ។ នៅកន្លែងដ៏មមាញឹកនោះ មានសុទ្ធតែអ្នក ដែលព្យាយាមហាត់ប្រាណ ឲ្យមានខុសភាពល្អ និងកម្លាំងកាន់តែខ្លាំង។ គេបានដាក់ផ្លាកសញ្ញា នៅទីនោះ ដើម្បីរំឭកយើងថា យើងមិនត្រូវកាត់ទោសគ្នាទៅវិញទៅមកឡើយ ប៉ុន្តែ គេតែងតែស្វាគមន៍ ពាក្យសម្តី និងសកម្មភាព ដែលបង្ហាញចេញនូវការគាំទ្រគ្នាទៅវិញទៅមក ចំពោះការប្រឹងប្រែងរបស់យើង។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា អំពីអាកប្បកិរិយា ដែលយើងត្រូវមាន ក្នុងជីវិតខាងវិញ្ញាណ។ អ្នកខ្លះបានព្យាយាមហ្វឹកហាត់ ឲ្យមានភាពរឹងមាំខាងវិញ្ញាណ និងលូតលាស់ ក្នុងសេចក្តីជំនឿ តែពេលខ្លះពួកគេមានអារម្មណ៍ថា ពួកគេហាក់ដូចជាមិនអាចចូលទៅក្នុងចំណោមគ្រីស្ទបរិស័ទដទៃបាន ដោយសារខ្លួនមិនមានភាពរឹងមាំខាងវិញ្ញាណ នៅក្នុងការដើរជាមួយព្រះយេស៊ូវ ដូចអ្នកដទៃ។
ត្រង់ចំណុចនេះ សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនយើង ដោយនិយាយត្រង់ៗថា “ចូរកំសាន្ត ហើយស្អាងចិត្តគ្នា ទៅវិញទៅមក ដូចជាអ្នករាល់គ្នាកំពុងតែធ្វើហើយនោះដែរ”(១ថែស្សាឡូនិច ៥:១១)។ ហើយគាត់បានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅទីក្រុងរ៉ូមថា “ត្រូវឲ្យយើងទាំងអស់គ្នាបំពេញចិត្តអ្នកជិតខាងខ្លួន សំរាប់ជាសេចក្តីល្អ ឲ្យបានស្អាងចិត្តឡើង”(រ៉ូម ១៥:២)។ យើងត្រូវដឹងថា ព្រះវរបិតានៃយើងមានព្រះទ័យសណ្តោស ចំពោះយើងយ៉ាងខ្លាំង បានជាយើងអាចបង្ហាញចេញនូវព្រះគុណរបស់ព្រះអង្គ ដល់អ្នកដទៃ ដោយពាក្យសម្តី និងសកម្មភាព ដែលលើកទឹកចិត្ត។
ខណៈពេលដែលយើង “ទទួលគ្នាទៅវិញទៅមក”(ខ.៧) ចូរយើងថ្វាយការលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ដាច់ដល់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយអនុញ្ញាតឲ្យព្រះវិញ្ញាណព្រះអង្គធ្វើការក្នុងជីវិតយើង។ ហើយខណៈពេលដែលយើងព្យាយាមដើរតាមព្រះអង្គជារៀងរាល់ថ្ងៃ ចូរយើងបង្កើតបរិយាកាស នៃការលើកទឹកចិត្ត…
អំពើសប្បុរស
មានពេលមួយ ពេលម្តាយខ្ញុំត្រឡប់មកពីធ្វើការវិញ គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថា មិត្តភក្តិរបស់យើងឈ្មោះ ហេលែន(Helen) បានផ្ញើអំណោយមួយមកខ្ញុំ។ កាលខ្ញុំកំពុងចម្រើនវ័យធំឡើង យើងមិនសូវមានរបស់របរអ្វីច្រើនទេ ដូចនេះ ការទទួលអំណោយមួយ នៅក្នុងប្រអប់សំបុត្រ គឺសប្បាយដូចការប្រារព្ធបុណ្យណូអែល លើកទីពីរអញ្ចឹង។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ព្រះជាម្ចាស់ស្រឡាញ់ នឹកចាំ និងឲ្យតម្លៃខ្ញុំ តាមរយៈស្រ្តីដ៏អស្ចារ្យម្នាក់នេះ។
ស្រ្តីមេមាយទាល់ក្រ ដែលអ្នកស្រីតេប៊ីថាបានកាត់ខោអាវឲ្យ ប្រាកដជាមានអារម្មណ៍ដូចនេះផងដែរ។ កាលនោះ នាងជាសិស្សស្រីម្នាក់របស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលកំពុងរស់នៅ ក្នុងទីក្រុងយ៉ុបប៉េ។ គេឮល្បីថា នាងជាមនុស្សដែលបានធ្វើអំពើសប្បុរសជាច្រើន។ នាងតែងតែ “ធ្វើអំពើល្អ និងជួយអ្នកក្រជាច្រើន”(កិច្ចការ ៩:៣៦)។ បន្ទាប់មក នាងក៏មានជម្ងឺ ហើយក៏បានស្លាប់។ នៅពេលនោះ សាវ័កពេត្រុសកំពុងតែនៅទីក្រុងជិតខាង ដូចនេះ មានគ្រីស្ទបរិស័ទពីរនាក់ បានទៅរកគាត់ ហើយក៏បានអង្វរគាត់ ឲ្យធ្វើដំណើរមកក្រុងយ៉ុបប៉េ។
ពេលលោកពេត្រុសមកដល់ ស្រ្តីមេម៉ាយដែលអ្នកស្រីតេប៊ីថាបានជួយ ក៏បានបង្ហាញភស្តុតាងនៃភាពសប្បុរសរបស់នាង ដែលមានដូចជា “អាវ និងសំលៀកបំពាក់ទាំងប៉ុន្មាន ដែលតេប៊ីថាបានធ្វើ”(ខ.៣៩)។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធក៏បានដឹកនាំលោកពេត្រុស ឲ្យអធិស្ឋានឲ្យគាត់ ហើយព្រះជាម្ចាស់ក៏បានប្រោសនាងឲ្យរស់ឡើងវិញ! ដោយសារព្រះទ័យសណ្តោសរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅក្នុងការប្រោសគាត់ “មនុស្សទាំងឡាយបានដឹងដំណឹងពីការនោះ នៅពេញពាសក្នុងក្រុងយ៉ុបប៉េ ហើយមានមនុស្សជាច្រើន បានជឿដល់ព្រះអម្ចាស់”(ខ.៤២)។
ខណៈពេលដែលយើងបង្ហាញចេញនូវចិត្តសប្បុរស ដល់អ្នកដែលនៅជុំវិញយើង សូមព្រះជាម្ចាស់ប្រទានពរពួកគេ…
ចូលទៅក្នុងការសម្រាក ក្នុងព្រះគុណ
ទីបំផុត នៅថ្ងៃទី៨ ខែមករា ឆ្នាំ ១៩៦៤ ក្មេងប្រុសអាយុ១៧ឆ្នាំ ឈ្មោះ រែនឌី ហ្កាតន័រ(Randy Gardner) បានធ្វើនូវរឿងមួយ ដែលគាត់មិនធ្លាប់ធ្វើពីមុនមក ដោយព្យាយាមឃាត់ខ្លួនឯងមិនឲ្យដេក អស់រយៈពេល១១ថ្ងៃ និង២៥នាទី។ កាលនោះ គាត់ចង់បំបែកឯកត្តកម្ម របស់សៀវភៅឯកត្តកម្មពិភពលោកហ្គីននេស ដែលបានកត់ត្រាអំពីរយៈពេលដ៏វែងបំផុត ដែលរូបកាយរបស់មនុស្សអាចរស់នៅ ដោយមិនបានដេក។ ហ្កាន័របានផឹកភេសជ្ជៈ ហើយទៅលេងកីឡាវាយកូនបាល់ និងកីឡាបោះប៊ូលីងដើម្បីឃាត់ខ្លួនឯងមិនឲ្យគេង អស់រយៈពេល១សប្តាហ៍កន្លះ។ ទីបំផុត មុនពេលគាត់ដួលដោយការហត់នឿយពេក គាត់ក៏បាត់បង់ការគ្រប់គ្រងការដឹងរស់ជាតិ ការធំក្លិន និងការស្តាប់។ ប៉ុន្មានទសវត្សរ៍ក្រោយមក គាត់ក៏បានកើតជម្ងឺគេងមិនលក់ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ មួយរយៈពេលខ្លី។ គាត់បានបំបែកកំណត់ត្រា តែទន្ទឹមនឹងនោះគាត់ក៏បានបញ្ជាក់ឲ្យគេដឹងកាន់តែច្បាស់ថា ការគេង គឺពិតជាសំខាន់ណាស់។
មនុស្សជាច្រើនមានការពិបាក នៅក្នុងការគេង នៅពេលយប់។ ហ្កាន័រមិនបានដេកជាច្រើនថ្ងៃ ដោយសារគាត់ចង់បំបែកកំណត់ត្រា ប៉ុន្តែ យើងប្រហែលជាមានបញ្ហាដេកមិនលក់ ដោយសារកត្តាជាច្រើន ដែលមានដូចជាការថប់បារម្ភ ដោយសារយើងខ្លាចធ្វើអ្វីមួយមិនបានសម្រេច ឬខ្លាចមិនអាចធ្វើអ្វីដែលគេបានរំពឹងឲ្យយើងធ្វើ ឬដោយសារការរស់នៅ ដោយភាពប្រញាប់ប្រញាល់ជាដើម។ ជួនកាល យើងមានការពិបាក មិនអាចបំបាត់ការភ័យខ្លាច និងមិនអាចសម្រាកបាន។
ទាក់ទងនឹងរឿងនេះ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានប្រាប់យើងថា “បើគ្មានព្រះយេហូវ៉ាសង់ផ្ទះឡើង” នោះយើងធ្វើការជាឥតប្រយោជន៍ទេ(ទំនុកដំកើង ១២៧:១)”។ ការ…
ខុសបរិបទ
ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែតម្រង់ជួរ រង់ចាំឡើងជិះយន្តហោះ មានមនុស្សម្នាក់ប៉ះស្មាខ្ញុំ។ ខ្ញុំក៏បានងាកមករកគាត់ ហើយក៏បានទទួលការស្វាគមន៍ដ៏កក់ក្តៅ។ គាត់ក៏បានសួរខ្ញុំថា “អេលីសា(Elisa)! នៅចាំខ្ញុំទេ? ខ្ញុំឈ្មោះចូន(Joan)”។ ពេលនោះ ខ្ញុំក៏បានខំនឹកគិត អំពីមនុស្សទាំងប៉ុន្មាននាក់ ដែលមានឈ្មោះចូន ដែលខ្ញុំបានស្គាល់ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំនៅតែនឹកមិនឃើញថា ធ្លាប់ស្គាល់គាត់ពីពេលណា។ តើគាត់ជាអ្នកជិតខាង ដែលខ្ញុំធ្លាប់រស់នៅក្បែរ កាលពីមុន? ឬជាមិត្តរួមការងារកាលពីមុន? ខ្ញុំរកនឹកមិនឃើញទេ។
ពេលគាត់ឃើញខ្ញុំពិបាករកនឹកដូចនេះ គាត់ក៏បានប្រាប់ខ្ញុំថា “អេលីសា យើងធ្លាប់ស្គាល់គ្នាកាល នៅរៀននៅវិទ្យាល័យ”។ ខ្ញុំក៏បានចាប់ផ្តើមនឹកឃើញថា កាលនោះ គឺនៅពេលយប់ថ្ងៃសុក្រ នៅទីលានប្រកួតកីឡាបាល់ទាត់ យើងបានស្រែកហូរកញ្រ្ចៀវ ពីកន្លែងឈរទស្សនា។ ពេលដែលខ្ញុំបានគិតដល់បរិបទមួយនេះហើយ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីគាត់ឡើងវិញ។
ក្រោយពេលដែលព្រះយេស៊ូវបានសុគតហើយ នាងម៉ារា មកពីស្រុកម៉ាកដាឡា ក៏បានទៅផ្នូររបស់ព្រះអង្គនៅពេលព្រឹកព្រលឹម ហើយក៏បានឃើញថ្មបានយកចេញពីមាត់ផ្នូរហើយ(យ៉ូហាន ២០:១-២)។ នាងក៏បានរត់ទៅហៅសាវ័កពេត្រុស និងសាវ័កយ៉ូហាន។ អ្នកទាំងពីរក៏បានត្រឡប់មកផ្នូរវិញ ជាមួយនឹងនាង ហើយក៏បានឃើញផ្នូរព្រះអង្គនៅទទេ(ខ.៣-១០)។ តែនាងម៉ារាបានឈរយំនៅខាងក្រៅផ្នូរ(ខ.១១)។ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវបង្ហាញព្រះអង្គទ្រង់ នៅទីនោះ “នាងមើលទ្រង់មិនស្គាល់ទេ”(ខ.១៤) ដោយនឹកស្មានថា ទ្រង់ជាអ្នកថែចំការ(ខ.១៥)។
តើហេតុអ្វី បានជានាងមើលព្រះយេស៊ូវមិនស្គាល់ យ៉ាងដូច្នេះ? តើព្រះកាយរបស់ព្រះអង្គ ដែលមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ មានការផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងខ្លាំង បានជានាងពិបាកនឹងមើលទ្រង់ស្គាល់ឬ?…
មានក្តីសង្ឃឹមជាថ្មី
ខណៈពេលដែលគ្រាប់ផ្លោងបានធ្លាក់ ធ្វើឲ្យកក្រើកដី នៅក្បែរកន្លែងដែលទាហានវ័យក្មេងម្នាក់កំពុងប្រចាំការ គាត់ក៏បានអធិស្ឋានយ៉ាងអស់ពីចិត្តថា “ឱព្រះអម្ចាស់ បើព្រះអង្គទុកជីវិតឲ្យទូលបង្គំរស់នៅបន្តទៀត ទូលបង្គំនឹងទៅរៀននៅសាលាព្រះគម្ពីរ ដែលម្តាយទូលបង្គំចង់ឲ្យទូលបង្គំទៅរៀន”។ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានឆ្លើយតប ការអធិស្ឋានដ៏អស់ពីចិត្តរបស់គាត់នៅថ្ងៃនោះ។ ទាហានវ័យក្មេងនោះ គឺជាឪពុករបស់ខ្ញុំ ដែលបានរួចជីវិត ក្នុងសង្រ្គាមលោកលើកទី២។ គាត់ក៏បានទៅរៀននៅវិទ្យាស្ថានព្រះគម្ពីរមូឌី ហើយបានចំណាយពេលមួយជីវិត នៅក្នុងការងារបម្រើព្រះ។
មានអ្នកប្រយុទ្ធម្នាក់ទៀត ដែលបានអត់ទ្រាំនឹងគ្រោះភ័យផ្សេងទៀត ដែលបាននាំគាត់ងាកទៅរកព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែ បញ្ហារបស់គាត់បានកើតមាន ពេលដែលគាត់បានព្យាយាមជៀសវាង ការប្រយុទ្ធ។ ខណៈពេលដែលកងទ័ពរបស់ស្តេចដាវីឌកំពុងតែប្រយុទ្ធជាមួយនឹងពួកសាសន៍អាម៉ូរី ទ្រង់កំពុងតែគង់នៅក្នុងរាជវាំងរបស់ទ្រង់ ដោយរវល់តែមើលប្រពន្ធរបស់គេ(២សាំយ៉ូអែល ១១)។ ក្នុងបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ជំពូក៣៩ ស្តេចដាវីឌក៏បានរៀបរាប់អំពីដំណាក់កាលនៃការស្អាងឡើងវិញដ៏ឈឺចាប់ ដោយសារអំពើបាប ដែលបានកើតឡើងពីរឿងនោះ។ គឺដូចដែលទ្រង់បានសរសេរថា “សេចក្តីទុក្ខព្រួយរបស់ខ្ញុំក៏ជ្រួលឡើង ចិត្តខ្ញុំបានក្តៅនៅក្នុងខ្លួន កំពុងដែលខ្ញុំគិតរំពឹង នោះភ្លើងក៏ឆួលឡើង”(ខ.២-៣)។ វិញ្ញាណបាក់បែករបស់ស្តេចដាវីឌ ក៏បានបណ្តាលចិត្តទ្រង់ ឲ្យទូលសូមដល់ព្រះជាម្ចាស់ថា “ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ
សូមឲ្យទូលបង្គំដឹងពីចុងបំផុតនៃទូលបង្គំ ហើយពីចំនួនថ្ងៃអាយុនៃទូលបង្គំផង ដើម្បីឲ្យទូលបង្គំបានដឹងជាមានជីវិតស្រួយអម្បាលម៉ានទៅ”(ខ.៤)។ ស្ថិតក្នុងពេលដែលទ្រង់កំពុងផ្តោតចិត្តជាថ្មីនោះ ទ្រង់មិនបានអស់សង្ឃឹមឡើយ។ ទ្រង់មិនបានងាកទៅរកជំនួយពីកន្លែងផ្សេងទេ។ គឺដូចទ្រង់មានបន្ទូលថា “ឥឡូវនេះ ឱព្រះអម្ចាស់អើយ តើទូលបង្គំនៅរង់ចាំអ្វីទៀត ដ្បិតទូលបង្គំសង្ឃឹមដល់ទ្រង់តែ១ប៉ុណ្ណោះ”(ខ.៧)។ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានទុកជីវិតឲ្យស្តេចដាវីឌ ក្នុងសង្រ្គាមផ្ទាល់ខ្លួននោះ ហើយទ្រង់ក៏បានបន្តបម្រើព្រះជាម្ចាស់ទៀត។
កត្តាដែលបាននាំឲ្យយើងអធិស្ឋានទៅរកព្រះ គឺមិនសំខាន់ដូចការផ្តោតចិត្តទៅរកព្រះអង្គ នៅក្នុងការអធិស្ឋានឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់ជាប្រភពនៃក្តីសង្ឃឹមរបស់យើង។…
ព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញ
វែនតាមីញ៉ូប ដែលខ្ញុំមានជាលើកទីមួយ បានបើកភ្នែកខ្ញុំ ឲ្យមើលឃើញពិភពលោកដ៏ស្រស់ស្អាត។ ភ្នែករបស់ខ្ញុំអាចមើលឃើញវត្ថុដែលនៅជិតច្បាស់ល្អ។ ប៉ុន្តែ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បើខ្ញុំមិនប្រើវែនតាទេ វត្ថុដែលនៅចុងម្ខាងនៃបន្ទប់ ឬនៅឆ្ងាយៗ មានសភាពព្រាលៗ។ កាលខ្ញុំមានអាយុ១២ឆ្នាំ ពេលដែលខ្ញុំបានពាក់វែនតាមីញ៉ូបជាលើកដំបូង ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលបានឃើញអក្សរនៅលើក្តាខៀន និងស្លឹកឈើ នៅលើដើមឈើច្បាស់ជាងមុន ហើយដែលសំខាន់បំផុតនោះ គឺបានឃើញស្នាមញញឹមស្រស់ច្បាស់កាន់តែច្បាស់។
ខ្ញុំបានឃើញមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំញញឹមតបមកខ្ញុំវិញ ពេលខ្ញុំញញឹមដាក់ពួកគេ ហើយពេលនោះ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ការដែលត្រូវគេមើលឃើញ គឺជាអំណោយ និងព្រះពរដ៏អស្ចារ្យ ដូចការមើលឃើញគេវិញផងដែរ។
នាងហាកាដែលជាបាវបម្រើ បានដឹងអំពីរឿងនេះ ពេលដែលនាងបានរត់គេចពីការគៀបសង្កត់ របស់នាងសារ៉ាយដែលជាចៅហ្វាយស្រី។ តាមវប្បធម៌នៅសម័យនោះ នាងហាកាជា “មនុស្សដែលគេមិនឲ្យតម្លៃ” ដោយនាងមានផ្ទៃពោះ ហើយនៅតែម្នាក់ឯង ខណៈពេលដែលនាងកំពុងតែរត់គេចទៅវាលរហោស្ថាន ដោយគ្មានជំនួយ ឬក្តីសង្ឃឹម។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នាងក៏បានដឹងថា ព្រះទ្រង់ទតឃើញនាង ហើយនាងក៏បានទទួលអំណាច ឲ្យមើលឃើញទ្រង់វិញផងដែរ។ ពីមុននាងដឹងច្បាស់អំពីព្រះវត្តមានរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ តែពេលនោះ នាងក៏បានឃើញព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងច្បាស់ បានជានាងហៅព្រះនាមទ្រង់ថា អេល រ៉ូអេ ដែលប្រែមកថា“ព្រះដែលទតឃើញ”នាង។ ហើយនាងក៏បាននិយាយថា នាងបានឃើញព្រះដែលបានទតឃើញនាង(លោកុប្បត្តិ ១៦:១៣) ។
ព្រះដ៏ទតឃើញ ទ្រង់ក៏បានទតឃើញយើងម្នាក់ៗផងដែរ។ តើអ្នកមានអារម្មណ៍ថា គ្មាននរណាម្នាក់យកភ្នែកមើលអ្នក ឬនៅឯកោ…