ការសន្ទនាជាមួយព្រះ
លោកវេជ្ជបណ្ឌិត ចេមស៍ អ៊ែម ហ៊ូស្តន់ (James M Houston) បានមានប្រសាសន៍ថា “ការអធិស្ឋាន គឺជាមិត្តភាព ជាមួយនឹងព្រះ”។ ខ្ញុំគិតថាគាត់គិតត្រូវ ព្រោះតាមន័យដ៏សាមញ្ញ ការអធិស្ឋាន គឺជារឿងដែលសំឡាញ់ពីរនាក់ជជែកគ្នា។
ការអធិស្ឋានគឺជាការសន្ទនា រវាងព្រះនិងយើង ដែលជាកូនរបស់ទ្រង់។ ការអធិស្ឋានមិនមែនជាការសន្ទនាតែម្ខាង ឬជាការនិយាយតែម្នាក់ឯងនោះទេ ប៉ុន្តែ ជាការសន្ទនាឆ្លងឆ្លើយគ្នាដ៏ល្អ។ ព្រះទ្រង់មានបន្ទូលមកយើងតាមរយៈព្រះបន្ទូលទ្រង់ និងតាមរយៈការធ្វើបន្ទាល់នៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដែលគង់ក្នុងយើង។ យើងឆ្លើយតបទៅចំពោះទ្រង់វិញ ដោយការលើកដំកើង ការលន់តួ សេចក្តីសំណូម ការទូលអង្វរ និងការអរព្រះគុណ។ បើពុំមានធាតុផ្សំទាំងប្រាំនេះទេ នោះសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់យើងនឹងធ្ងន់ទៅតែម្ខាងទេ ហើយមិនមានសមមាត្រនោះទេ។ សូមពិចារណាដោយសង្ខេបអំពីធាតុផ្សំទាំងប្រាំនេះក្នុងសេចក្តីអធិស្ឋាន។
ធាតុផ្សំទីមួយ នៃសេចក្តីអធិស្ឋានដ៏ពិតគឺ ការលើកដំកើង ។ ខណៈដែលយើងចូលក្នុងព្រះវត្តមានព្រះ ដោយការអធិស្ឋាន យើងចាប់ផ្តើម ដោយបង្ហាញចេញនូវការថ្វាយបង្គំ និងការគោរពរបស់យើងចំពោះទ្រង់។ ជនជាតិយូដា មានពាក្យទំនៀមមួយ ពោលថា “ មនុស្សគួរតែបន្លឺសម្លេង ជាពាក្យសរសើរដល់ព្រះ ជាដំបូងជានិច្ច បន្ទាប់មក ទើបនិយាយចេញជាពាក្យអធិស្ឋាន”។ យើងឃើញថា ការសរសើរព្រះអម្ចាស់នៃយើង គឺមានតាំងពីជំនាន់ដើម ដូចដែលបានកត់ត្រាទុកក្នុងព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធទាំងមូល។
ការលន់តួ កើតឡើងបន្ទាប់ពីការសសើរដំកើង។ នៅពេលដែលលោកអេសាយឃើញព្រះអម្ចាស់ ក្នុងសិរីល្អទ្រង់ នោះលោកស្រែកថា “វរហើយខ្ញុំ ខ្ញុំត្រូវវិនាសជាពិត ដ្បិតខ្ញុំជាមនុស្សមានបបូរមាត់មិនស្អាត ហើយខ្ញុំនៅកណ្តាលបណ្តាមនុស្សដែលមានបបូរមាត់មិនស្អាតដែរ” (អេសាយ ៦:៥)។ យើងមិនអាចសរសើរព្រះដ៏បរិសុទ្ធ ដោយពុំមានការយល់ដឹងស៊ីជម្រៅ អំពីភាពមិនស្អាតរបស់យើងនោះទេ។ ព្រះគម្ពីរក៏បានបង្រៀនយើងផងដែរថា ព្រះទ្រង់អត់ទោសឲ្យយើង ដោយព្រះហឫទ័យដែលប្រកបដោយព្រះគុណ នៅពេលដែលយើងលន់តួបាបរបស់យើង ចំពោះទ្រង់(១យ៉ូហាន ១:៩)។
លុះត្រាតែយើងសរសើរដំកើង និងលន់តួទៅចំពោះព្រះអង្គសិន ទើបយើងថ្វាយសេចក្តីសំណូម របស់យើងទៅចំពោះព្រះវរបិតា។ សេចក្តីអធិស្ឋានដែលពិត កើតមានឡើងពីការទូលសូមរបស់អ្នក ដែលទទួលស្គាល់ទាំងស្រុងនូវសេចក្តីត្រូវការរបស់ខ្លួន និងការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះ ដែលបង្ហាញពីសេចក្តីល្អទាំងស្រុងរបស់ទ្រង់។
ព្រះយេស៊ូវបានសន្យាថា “តាំងពីដើមមក អ្នករាល់គ្នាមិនបានសូមអ្វី ដោយនូវឈ្មោះខ្ញុំទេ ឥឡូវ ចូរសូមចុះ នោះអ្នករាល់គ្នានឹងបាន ដើម្បីឲ្យសេចក្តីអំណររបស់អ្នករាល់គ្នាបានពោរពេញពិត” (យ៉ូហាន១៦:២៤)។ ទ្រង់លើកទឹកចិត្តយើងឲ្យទូលសូមដល់ព្រះវរបិតា នូវអ្វីដែលយើងត្រូវការ។
ខណៈពេលដែលយើងអធិស្ឋាន យើងគួរតែបញ្ចូលនូវ ការទូលអង្វរ សម្រាប់អ្នកដទៃផងដែរ។ វាពិតជាអស្ចារ្យណាស់ ដែលយើងអាចមានការបម្រើដល់អ្នកដទៃ នៅចំពោះមុខបល្លង្កនៃព្រះគុណរបស់ទ្រង់ តាមរយៈការអធិស្ឋាន!
ហោរាសំាយូអែលបានប្រាប់រាស្រ្តអ៊ីស្រាអែលថា “សូមកុំឲ្យខ្ញុំធ្វើបាបចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ដោយលែងអធិស្ឋានឲ្យអ្នករាល់គ្នា នោះឡើយ” (១សាំយូអែល ១២:២៣)។ ការទូលអង្វរសម្រាប់អ្នកដទៃ គឺជាការទទួលខុសត្រូវខាងវិញ្ញាណដ៏សំខាន់ ដែលយើងមិនអាចព្រងើយកន្តើយបានឡើយ ក្នុងនាមជាគ្រីស្ទបរិស័ទ។
ការសន្ទនាជាមួយព្រះ ត្រូវតែមាន ការអរព្រះគុណ ផងដែរ ទើបគ្រប់គ្រាន់។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តយើងថា “ ចូរអរសប្បាយជានិច្ច ចូរអធិស្ឋានឥតឈប់ឈរ ចូរអរព្រះគុណក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់ ពីព្រោះព្រះទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យឲ្យអ្នករាល់គ្នាធ្វើយ៉ាងដូច្នោះ ដោយនូវព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ ” (១ថែស្សាឡូនីច ៥:១៦-១៨)។ យើងពិសោធនូវសេចក្តីអំណររបស់ព្រះ នៅពេលដែលយើងសន្ទនាជាមួយទ្រង់ ដោយការអធិស្ឋាន និងអរព្រះគុណទ្រង់ សម្រាប់ការឆ្លើយតបរបស់ទ្រង់។
អ្នកផ្សាយដំណឹងល្អដ៏ល្បីល្បាញម្នាក់ ឈ្មោះ ឆាលស៍ ហ្វ៊ីននេយ (Charles Finney) បានកត់សំគាល់ថា “ពេលណាព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងប្រទានពររាស្រ្តទ្រង់ ជាដំបូង ទ្រង់នាំពួកគេអធិស្ឋានជាមុនសិន”។ ទ្រង់នាំពួកគេឲ្យមានការឆ្លើយឆ្លងទៅមកជាមួយទ្រង់ ក្នុងការសន្ទនាដ៏ល្អ។
តើព្រះទ្រង់បាននាំអ្នក ឲ្យអធិស្ឋានឬទេ? សូមផ្អាកអ្វីដែលយើងកំពុងធ្វើសិន ហើយនិយាយជាមួយទ្រង់ ក្នុងពេលឥឡូវនេះ។
ការជញ្ជឹងគិត
- តើមានអ្វីនៅក្នុងចិត្តអ្នក? តើអ្នកចង់និយាយអំពីអ្វីជាមួយព្រះ? តើអ្នកមានអារម្មណ៍ថា បានទទួលការបណ្តាលចិត្តឲ្យសរសើរដំកើងទ្រង់ទេ? តើអ្នកមានអ្វីដែលត្រូវលន់តួទេ? តើអ្នកមានការទូលសូមដ៏ជាក់លាក់ណាមួយ ត្រូវទូលដល់ទ្រង់ទេ?
ការអនុវត្តន៍
- សូមចំណាយពេលឥឡូវនេះ ដើម្បីអធិស្ឋានទៅកាន់ព្រះបិតា នៃអ្នកដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌។ ត្រូវប្រាកដថា អ្នកបានកត់ត្រាចុះនូវការទូលសូមអ្វីដែលថ្មី ឬបញ្ហាដែលត្រូវលន់តួ ក្នុងសៀវភៅកត់ត្រាការអធិស្ឋានរបស់អ្នក។
ដើម្បីត្រឡប់ទៅទំព័រដើមវិញ សូចចុចពីលើ link: https://khmer-odb.org/healthy-habits/