ការនាំផ្លូវខាងវិញ្ញាណ
សៀវភៅដែលមានចំណងជើងថា រយៈបណ្តោយ ជាស្នាដៃនិពន្ធរបស់លោកដាវ៉ា សូប៊ែល(Dava Sobel) ដែលបានទទួលពានរង្វាន់។ សៀវភៅនេះនិយាយអំពីបញ្ហា ដែលពួកនាវិកសម័យដើមជួបប្រទះ។ ពួកគេអាចវាស់ដឹងថា សំពៅរបស់ខ្លួនកំពុងស្ថិតនៅរយៈបណ្តោយខាងជើង ឬខាងត្បូង នៃខ្សែបន្ទាត់អេក្វាទ័រ ដោយសង្កេតមើលថា ថ្ងៃរៈយូរប៉ុណ្ណា ឬដោយមើលកម្ពស់ថ្ងៃ។ ប៉ុន្តែ ការវាស់រយៈបណ្តោយនៃទិសខាងកើត ឬខាងលិច នៅតែមានភាពស្មុគ្រស្មាញ ហើយមិនអាចទុកចិត្តបានឡើយ រហូតដល់ពេលដែលលោកចន ហារីសិន(John Harrison) ដែលជាអ្នកផលិតនាឡិការ បានឆ្នែបង្កើតឧបករណ៍ក្រូណូម៉ែត្រ សម្រាប់វាស់រយៈបណ្តោយក្នុងសមុទ្រ។ វាជា “នាឡិកា ដែលរាប់ពេលវេលាបានត្រឹមត្រូវ ចាប់តាំងពីពេលចេញដំណើរពីកំពុងផែរ … ទៅដល់កន្លែងដាច់ស្រយ៉ាលណាក៏ដោយ ក្នុងពិភពលោក” ដូចនេះ វាបានជួយឲ្យពួកនាវិក អាចកំណត់រយៈបណ្តោយរបស់ខ្លួន។
ពេលដែលយើងធ្វើដំណើរក្នុងសមុទ្រនៃជីវិត យើងក៏ត្រូវពឹងផ្អែកអ្នកនាំផ្លូវដែលយើងអាចទុកចិត្តបាន គឺព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធ។ គឺដូចដែលអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងបានមានប្រសាសន៍ថា “ឱទូលបង្គំស្រឡាញ់ក្រឹត្យវិន័យរបស់ទ្រង់ណាស់ហ្ន៎ ទូលបង្គំរំពឹងគិតពីក្រឹត្យវិន័យនោះជាដរាបរាល់ថ្ងៃ”(ទំនុកដំកើង ១១៩:៩៧)។ គាត់មិនបានមើលព្រះបន្ទូលព្រះយូរៗម្តងទេ តែបានជញ្ជឹងគិតអំពីព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដើម្បីទទួលការដឹកនាំពីព្រះអង្គ បានជាគាត់មានប្រសាសន៍ថា គាត់បានរំពឹងគិតអំពីសេចក្តីបន្ទាល់ទ្រង់ជានិច្ច(ខ.៩៩)។ គាត់បានអនុវត្តដូចនេះ ដោយការប្តេជ្ញាចិត្តថា គាត់បានស្បថហើយ ក៏នឹងសម្រេចតាមថា គាត់នឹងកាន់តាមបញ្ញត្តដ៏សុចរិតរបស់ទ្រង់”(ខ.១០៦)។
ដូចនេះ យើងត្រូវការការនំាផ្លូវជាប់ជានិច្ច ក្នុងដំណើរជីវិតយើង ដើម្បីឲ្យយើងអាចរកឃើញផ្លូវ ហើយទៅតាមទិសដៅដែលត្រឹមត្រូវ គឺមិនខុសពីពួកនាវិកសម័យដើមឡើយ។…
ពាក្យលើកទឹកចិត្តសម្រាប់អ្នកមានទុក្ខលំបាក
នៅបច្ចិមប្រទេស មានពាក្យចាស់មួយឃ្លាពោលថា “ចូរកុំខាំចំណីលើសពីលទ្ធភាពដែលខ្លួនអាចទំពារបាន”។ មានន័យថា បើយើងឆ្លាត ចូរយើងកុំទទួលកិច្ចការដែលច្រើន លើសពីលទ្ធភាពដែលយើងអាចទទួលរ៉ាប់រងរួច។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលខ្លះ យើងមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនកំពុងទទួលបន្ទុកធ្ងន់ពេក ដោយសារទំហំ និងការពិបាកនៃកិច្ចការ ដែលយើងព្រមទទួលខុសត្រូវ។
ការនេះក៏អាចកើតឡើង ក្នុងដំណើរជីវិតខាងវិញ្ញាណក្នុងព្រះគ្រីស្ទផងដែរ គឺនៅពេលដែលការប្តេជ្ញាចិត្ត ដែលយើងមានចំពោះព្រះ ហាក់ដូចជាច្រើនពេក មិនអាចទ្រាំទ្របាន។ ប៉ុន្តែ ព្រះអម្ចាស់មានព្រះបន្ទូលលើកទឹកចិត្តសម្រាប់យើង ពេលដែលជំនឿយើងមានការរង្គោះរង្គើ។
អ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរហេព្រើបានលើកទឹកចិត្តអ្នកអានរបស់គាត់ ឲ្យនឹកចាំអំពីសេចក្តីក្លាហាន ដែលពួកគេបានបង្ហាញចេញមក កាលពីដើម(១០:៣២-៣៣)។ ទោះបីជាមានការជេរប្រមាថ និងការបៀតបៀនក្តី ក៏ពួកគេនៅតែជួយគ្រីស្ទបរិស័ទដែលកំពុងជាប់ឃុំ ហើយពួកគេសុខចិត្តឲ្យគេរឹបអូសទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ខ្លួន ដោយអំណរ(ខ.៣៣-៣៤)។ បានជាគាត់មានប្រសាសន៍ថា “កុំឲ្យបោះបង់ចោលសេចក្តីក្លាហានរបស់អ្នករាល់គ្នា ដែលមានរង្វាន់ជាធំនោះឡើយ ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាត្រូវការនឹងសេចក្តីអត់ធ្មត់ ដើម្បីឲ្យបានទទួលសេចក្តីដែលបានសន្យា ដោយធ្វើតាមព្រះហឫទ័យព្រះ”(ខ.៣៥-៣៦)។
យើងមិនត្រូវទុកចិត្តលើខ្លួនឯងទេ តែត្រូវទុកចិត្តលើព្រះយេស៊ូវ និងព្រះបន្ទូល ដែលព្រះអង្គបានសន្យាថា នឹងយាងមកវិញ តាមពេលដែលព្រះអង្គបានកំណត់(ខ.៣៧)។
អំណាចចេស្តារបស់ព្រះ ជួយឲ្យយើងអាចបន្តដើរដោយជំនឿ។ ការនឹកចាំអំពីភាពស្មោះត្រង់ ដែលព្រះមានចំពោះយើងកាលពីមុន បណ្តាលឲ្យយើងមានទំនុកចិត្តលើព្រះអង្គ នៅក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន។-David McCasland
ទឹកភ្លៀងដែលផ្តល់នូវជីវិត
ក្នុងអំឡុងពេលដែលអាកាសធាតុក្តៅខ្លាំង នៅខែសីហា ឆ្នាំ១៨៩១ លោកអ.ជី. ឌីរេនហ្វ៊ត(R.G. Dyrenforth) បានធ្វើដំណើរមកដល់ទីក្រុងមិឌលែន រដ្ឋតិចសាស់ ដោយមានការតាំងចិត្តថា គាត់នឹងធ្វើឲ្យមានបន្ទុះចេញជាទឹកភ្លៀងធ្លាក់ពីលើមេឃមក។ គាត់ និងក្រុមរបស់គាត់ក៏បានបង្ហោះ ហើយបំផ្ទុះបាឡុងធំៗ ដែលមានពេញដោយឧស្ម័នផ្ទុះ ហើយប្រើកាណុងបាញ់ភ្លើង ព្រមទាំងបំផ្ទុះរំសេវ នៅលើដី ដែលបណ្តាលឲ្យមានការកក្រើកទាំងផ្ទៃមេឃ និងផែនដី។ អ្នកខ្លះជឿថា គាត់បានធ្វើឲ្យមានភ្លៀងបន្តិចបន្តួចដែរ តែមនុស្សភាគច្រើនបាននិយាយថា គាត់បានធ្វើឲ្យមានសំលេងរំខានជាខ្លាំង។ កម្លាំងផ្ទុះនោះពិតជាគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលមែន តែមិនមានប្រសិទ្ធភាពនៅក្នុងការបង្កើតទឹកភ្លៀងទេ។
ពេលដែលពួកជំនុំដំបូងត្រូវការអ្នកមើលការខុសត្រូវ ពួកគេបានស្វែងរកមនុស្ស ដែលមានសមត្ថភាពខុសៗគ្នា។ ពួកគេបានជ្រើសរើស “មនុស្សប្រុស៧នាក់ ដែលមានឈ្មោះល្អ ពេញដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ និងប្រាជ្ញា”(កិច្ចការ ៦:៣) ដើម្បីឲ្យគ្រប់គ្រងការចែកអាហារ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ក្នុងចំណោមអ្នកទាំងនោះ មានលោកស្ទេផាន “ដែលពេញដោយសេចក្តីជំនឿ និងព្រះចេស្តា គាត់ក៏ធ្វើការអស្ចារ្យ និងទីសំគាល់យ៉ាងធំនៅក្នុងពួកជន”(ខ.៨)។ ពេលដែលមានជម្លោះកើតឡើង ពួកអ្នកដែលមកជជែកដេញដោលនឹងលោកស្ទេផាន “ពុំអាចទប់ទល់នឹងប្រាជ្ញា ហើយនិងព្រះវិញ្ញាណ ដែលគាត់អាងនឹងនិយាយនោះបានទេ”(ខ.១០)។
ព្រះគម្ពីរបានចែងយ៉ាងច្បាស់ថា លោកស្តេផានមានប្រសិទ្ធិភាព ក្នុងកិច្ចការខាងវិញ្ញាណ ដោយសារគាត់បានពេញដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដែលបានប្រទានឲ្យគាត់ មានភាពពេញខ្នាតនៃសេចក្តីជំនឿ ប្រាជ្ញា និងអំណាច។ ព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះ ដែលគង់ក្នុងជីវិតយើងសព្វថ្ងៃ បានជំនួសសម្លេងដ៏ខ្លាំងនៃភាពអាត្មានិយម និងអំណួត ដោយទឹកភ្លៀងដ៏ស្រទន់របស់ព្រះអង្គ…
ស្វែងរកផ្លូវរបស់ព្រះ
ផ្លូវក្រោមបាតសមុទ្រឆេននល ធូននល(Channel Tunnel) ត្រូវបានគេបើកឲ្យប្រើប្រាស់ នៅថ្ងៃទី៦ ខែឧសភា ឆ្នាំ១៩៩៤។ កាលពីជិតពីរសតវត្សរ៍មុន គឺនៅឆ្នាំ១៨០២ លោកអាល់បឺត ម៉ាធា(Albert Mathieu) ដែលជាវិស្វកររបស់ស្តេចណាប៉ូលេអុង(Napoleon) បានស្នើឲ្យសាងសង់ផ្លូវក្រោមបាតសមុទ្រនោះ។ សព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សរាប់ពាន់នាក់ រួមទាំងឡានតូចធំ បានធ្វើដំណើរតាមរថភ្លើងជារៀងរាល់ថ្ងៃ នៅតាមផ្លូវក្រោមបាតសមុទ្រ ដែលតភ្ជាប់ប្រទេសអង់គ្លេស និងប្រទេសបារាំង ដែលមានចម្ងាយ៥០គីឡូម៉ែត្រ។ មុនពេលគេសាងសង់ផ្លូវក្រោមបាតសមុទ្រនេះ មនុស្សម្នាបានធ្វើដំណើរតាមនាវា ឆ្លងកាត់ដៃសមុទ្រនៅចន្លោះប្រទេសអង់គ្លេស និងប្រទេសបារាំង អស់រយៈពេលជាច្រើនសតវត្សរ៍។
ព្រះទ្រង់ក៏បានរៀបផែនការ ដើម្បីឲ្យរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ មានផ្លូវដែលល្អហួសពីការរំពឹងទុកផងដែរ គឺដូចដែលមានចែងក្នុងបទគម្ពីរនិក្ខមនំ ១៤:១០-២២។ កាលនោះ ពួកគេកំពុងប្រឈមមុខនឹងសេចក្តីស្លាប់។ បើមិនត្រូវកងទ័ពស្តេចផារ៉ោនសម្លាប់ទេ ក៏ត្រូវលង់ទឹកស្លាប់ដែរ ដូចនេះ ពួកគេស្ថិតក្នុងភាពតក់ស្លុត។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់បានញែកសមុទ្រក្រហម ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចដើរឆ្លងទៅត្រើយម្ខាងទៀត ពីលើបាតសមុទ្រដែលព្រះអង្គបានធ្វើឲ្យក្លាយជាដីគោកនោះ។ ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក លោកអេសាភ ដែលជាអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើង បានលើកឡើងថា ព្រឹត្តិការណ៍ដ៏អស្ចារ្យនោះ គឺជាភស្តុតាងបញ្ជាក់ថា ព្រះអង្គពិតជាមានអំណាចចេស្តាមែន គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “ផ្លូវដែលទ្រង់យាង នោះនៅក្នុងសមុទ្រ ហើយផ្លូវច្រករបស់ទ្រង់ ក៏នៅទីមានទឹកច្រើន ឥតមានអ្នកណាឃើញដានព្រះបាទទ្រង់ឡើយ។ ទ្រង់បាននាំរាស្ត្រទ្រង់ ដូចជាហ្វូងចៀម គឺដោយដៃរបស់ម៉ូសេ និងអើរ៉ុន”(ទំនុកដំកើង ៧៧:១៩-២០)។…
សេចក្តីក្លាហាន និងការអនុវត្តន៍ជាទៀតទាត់
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានអានជីវប្រវត្តិសង្ខេបរបស់លោកយូជីន ផាតធ័រសិន(Eugene Patterson) ដែលជាអ្នកទទួលជ័យលាភីភូលីហ្សឺរ ផ្នែកកែសម្រួលអត្ថបទ នៃរដ្ឋធម្មនុញ្ញរបស់រដ្ឋអាត់លេនតា ពីឆ្នាំ១៩៦០ ដល់ឆ្នាំ១៩៦៨។ ជីវប្រវត្តិរបស់គាត់មានការពីរយ៉ាង ដែលបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើល។ ទីមួយ លោកផាតធ័រសិនជាអ្នកហ៊ានបញ្ចេញមតិ ដោយគ្មានការភ័យខ្លាច ក្នុងការទាមទាសិទ្ធិនៃពលរដ្ឋ ក្នុងអំឡុងពេលដែលមានមនុស្សជាច្រើន ប្រឆាំងនឹងការឲ្យពូជសាសន៍ទាំងឡាយមានសិទ្ធិស្មើគ្នា។ ទីពីរ គាត់បានសរសេរអត្ថបទ ចុះផ្សាយក្នុងខ្ទង់ កាសែតជារៀងរាល់ថ្ងៃ អស់រយៈពេល៨ឆ្នាំ។ ជាសរុប អត្ថបទរបស់គាត់ត្រូវបានគេចុះផ្សាយនៅលើទំព័រកាសែតបាន២៩២២ខ្ទង់។ ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំ សេចក្តីក្លាហាន និងការអនុវត្តជាទៀតទាត់ បានក្លាយជាកត្តាគន្លឹះ នៃឥទ្ធិពលនៃការរស់នៅរបស់គាត់។
យ៉ាងណាមិញ សាវ័កប៉ុលក៏មានបុគ្គលិកលក្ខណៈសម្បត្តិដូចនេះផងដែរ។ បទគម្ពីរ កិច្ចការ ជំពូក ១៣-២៨ បានកត់ទុកអំពីសេចក្តីក្លាហាន ដែលគាត់មាន ក្នុងស្ថានភាពដ៏ពិបាកម្តងហើយម្តងទៀត។ មានពេលមួយ គាត់បានជួបគ្រោះថ្នាក់សំពៅលិច ក្នុងការធ្វើដំណើរទៅទទួលការជំនុំជម្រះទោសពីស្តេចសេសារ ហើយគាត់ក៏បានទៅដល់ត្រើយខាងត្បូងនៃទីក្រុងរ៉ូម ដែលនៅទីនោះមានបងប្អូនរួមជំនឿជាច្រើនបានមកជួបគាត់(កិច្ចការ ២៨:១១-១៥)។ ពេលសាវ័កប៉ុលឃើញគេ នោះក៏អរព្រះគុណដល់ព្រះ ហើយមានចិត្តសង្ឃឹមឡើង(ខ.១៥)។ ក្នុងអំឡុងពេល២ឆ្នាំបន្ទាប់ ក្នុងនាមជាអ្នកទោស គេបានអនុញ្ញាតឲ្យគាត់ជាប់ឃុំក្នុងផ្ទះ ដែលគាត់ជួល ដែលនៅទីនោះ “គាត់បានទទួលអស់អ្នកណាដែលមកឯគាត់ ទាំងប្រកាសប្រាប់ពីនគរព្រះ ហើយបង្រៀនគ្រប់ទាំងសេចក្តី ពីព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទតាមចិត្ត ឥតមានអ្នកណាឃាត់ឃាំងឡើយ”(ខ.៣០-៣១)។
គ្រីស្ទបរិស័ទម្នាក់ៗអាចធ្វើជាអ្នកទទួលសេចក្តីក្លាហានពីព្រះ និងនាំអ្នកដទៃឲ្យមានចិត្តក្លាហានផងដែរ។…
ព្រះអង្គបានហៅផ្កាយតាមឈ្មោះរបស់វា
នៅលើតំបន់ខ្ពង់រាបក្នុងវាលរហោស្ថាន អាតាកាម៉ា នៅប្រទេសឈីលី មានកែវយឺតមើលផ្កាយមួយ ដែលស្ថិតក្នុងចំណោមកែវយឺតមើលផ្កាយដ៏ធំបំផុតក្នុងពិភពលោក ដែលប្រើរលកវិទ្យុ។ កែវយឺតនោះផ្តល់ឲ្យក្រុមអ្នកតារាសាស្រ្ត នូវរូបភាពនៃចក្រវាឡ ដែលគេមិនធ្លាប់បានឃើញពីមុនមក។ ក្នុងអត្ថបទកាសែត Associated Press លោកលូវីស អនដ្រេស ហេណាវ(Luis Andres Henao) បានមានប្រសាសន៍ថា អ្នកវិទ្យាសាស្រ្ត នៅតាមបណ្តាប្រទេសជាច្រើន “កំពុងស្វែងរកតំរុយ នៃដើមកំណើតនៃចក្រវាឡ ដោយស្រាវជ្រាវឧស្ម័នដែលត្រជាក់បំផុត និងលម្អងធូលី ដែលមានការផ្សំគ្នាជាបណ្តុំផ្កាយហ្កាឡាក់ស៊ី ហើយផ្កាយទាំងឡាយកើតឡើងពីថាមពល ដែលកើតឡើងពីបន្ទុះប៊ីក ប៊ែង”។
យ៉ាងណាមិញ ព្រះគម្ពីរបានចែងអំពីអំណាចដ៏អស្ចារ្យ និងប្រាជ្ញាដែលគ្មានដែនកំណត់របស់ព្រះ ដែលបានបង្កើតចក្រវាល ឲ្យមានផ្កាយ និងភពទាំងអស់ ហើយព្រះអង្គ “រាប់ចំនួននៃអស់ទាំងផ្កាយ ក៏ហៅបានតាមឈ្មោះទាំងអស់”(ទំនុកដំកើង ១៤៧:៤)។ ព្រះអង្គបានបង្កើតរបស់សព្វសារពើមក ដោយអំណាចចេស្តា និងក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ ដូចនេះ ព្រះអង្គមិនមែនជាអំណាចដែលនៅដាច់ឆ្ងាយពីយើង ដែលមិនបានខ្វល់ពីយើងសោះនោះទេ តែជាព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ដែលមានក្តីស្រឡាញ់ និង “ប្រោសអស់អ្នកដែលមានចិត្តសង្រេងឲ្យបានជា ក៏រុំរបួសឲ្យគេផង”(ខ.៣)។ ព្រះអង្គជ្រុំជ្រែងមនុស្សរាបសា(ខ.៦) ហើយ “សព្វព្រះហឫទ័យតែនឹងអស់អ្នក ដែលកោតខ្លាចទ្រង់ ហើយនឹងអស់អ្នកដែលសង្ឃឹមដល់សេចក្តីសប្បុរសរបស់ទ្រង់”(ខ.១១)។ ព្រះអង្គស្រឡាញ់យើងខ្លាំងណាស់ បានជាទ្រង់ប្រទានព្រះរាជបុត្រាទ្រង់តែ១ ដើម្បីឲ្យអ្នកណាដែលជឿដល់ព្រះរាជបុត្រានោះ មិនត្រូវវិនាសឡើយ គឺឲ្យមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចវិញ(យ៉ូហាន ៣:១៦)។
លោកយេ…
ភាពស្មោះត្រង់ដ៏ពិត
គេបានប៉ាន់ប្រម៉ាណថា ជាសរុប មនុស្សទាំងអស់នៅទូទាំងពិភពលោក បានធ្វើដំណើរតាមយន្តហោះជាញឹកញាប់ បានចម្ងាយជាង ២២លានលានគីឡូម៉ែត្រ។ ការនិយមធ្វើដំណើរតាមយន្តហោះ បានចាប់ផ្តើមពីដើមទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩៨០ ពេលដែលក្រុមហ៊ុនអាកាសចរណ៍ទាំងឡាយ បានចាប់ផ្តើមកម្មវិធីសន្សំពិន្ទុជាលើកដំបូង សម្រាប់ការធ្វើដំណើរតាមយន្តហោះញឹកញាប់ ដោយលើកទឹកចិត្តអតិថិជន ឲ្យធ្វើដំណើរតាមជើងហោះហើររបស់ខ្លួន ម្តងហើយម្តងទៀត ដោយផ្តល់រង្វាន់ឲ្យពួកគេ សម្រាប់ការស្មោះស្ម័គ្ររបស់ពួកគេ។ អ្នកដំណើរទាំងឡាយអាចយកពិន្ទុដែលបានសន្សំ មកដូរយករង្វាន់ដែលមានដូចជា ការធ្វើដំណើរមួយជើងដោយឥតគិតថ្លៃ សម្ភារៈប្រើប្រាស់ និងសេវ៉ាកម្មផ្សេងៗ។ ហេតុនេះហើយបានជាមិនយ៉ូរប៉ុន្មាន គេក៏បានចាប់ផ្តើមមានគម្រោងសន្សំពិន្ទុ ដោយធ្វើដំណើរឲ្យញឹកញាប់តាមយន្តហោះរបស់ក្រុមហ៊ុនអាកាសចរណ៍ណាមួយ ដើម្បីឲ្យបានរង្វាន់។
យ៉ាងណាមិញ សាវ័កប៉ុលក៏ស្ថិតក្នុងចំណោមអ្នកដែលធ្វើដំណើរជាញឹកញាប់ នៅសតវត្សរ៍ទី១ផងដែរ តែគាត់បានធ្វើដំណើរជាញឹកញាប់ មិនមែនដើម្បីឲ្យបានរង្វាន់ពីក្រុមហ៊ុនទេសចរណ៍ណាមួយទេ។ គោលដៅរបស់គាត់ គឺដើម្បីឈោងចាប់មនុស្សឲ្យបានច្រើនបំផុត តាមឱកាសដែលគាត់មាន ដោយផ្សាយដំណឹងល្អនៃការអត់ទោសបាប និងជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ដែលគេអាចទទួលយកបាន ដោយសេចក្តីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវ។ ពេលដែលមានអ្នកខ្លះ នៅក្រុងកូរិនថូសបានចោទសួរថា គាត់អាងអំណាចអ្វី ដែលគាត់ធ្វើការទាំងអស់នោះ គាត់ក៏បានឆ្លើយតបនៅក្នុងសំបុត្រមួយច្បាប់ ដោយរៀបរាប់អំពីការលះបង់ដែលគាត់បានធ្វើ ដើម្បីនាំដំណឹងល្អទៅដល់អ្នកដទៃ យ៉ាងដូចនេះថា “គេវាយខ្ញុំនឹងដំបង៣ដង គេចោលខ្ញុំនឹងថ្ម១ដង ខ្ញុំត្រូវសំពៅលិច៣ដង ខ្ញុំនៅនាសមុទ្រជ្រៅអស់១ថ្ងៃ១យប់”(២កូរិនថូស ១១:២៥)។
ព្រះអម្ចាស់បានប្រទានសាវ័កប៉ុល នូវព្រះគុណ និងការអត់ទ្រាំ ក្នុងការប្រថុយជីវិត ដើម្បីទៅប្រាប់អ្នកដទៃ អំពីព្រះយេស៊ូវ ដោយមិនគិតពីប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន។ ទោះបីជាគេធ្វើទុក្ខបៀតបៀនយើង ឬសរសើរយើង សម្រាប់កិច្ចការដែលយើងបម្រើដល់ព្រះអម្ចាស់ក៏ដោយ…
មិនមែនជាបង្គោលចងសេះ
អ្នកប្រហែលជាធ្លាប់ឮគេនិយាយថា “យើងគួរតែឲ្យអតីតកាល ធ្វើជាបង្គោលនាំផ្លូវ ជាជាងធ្វើជាបង្គោលចងសេះ”។ យើងងាយនឹងចងខ្លួនឯង ជាប់នឹងអនុស្សាវរីយនៃ “ថ្ងៃដ៏ល្អ ដែលយើងមានកាលពីមុន” ជាជាងប្រើបទពិសោធន៍របស់យើង ដើម្បីស្វែងរកទិសដៅធ្វើដំណើរទៅមុខទៀត។ យើងងាយនឹងទទួលឥទ្ធិពល ពីសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នាដែលធ្វើឲ្យយើងទៅមុខលែងរួច គឺការប៉ងប្រាថ្នាចង់បាន អ្វីដែលធ្លាប់មានពីមុន។
មានពេលមួយព្រះអម្ចាស់បានត្រាស់ហៅលោកយេរេមា ឲ្យធ្វើជាហោរាដល់អស់ទាំងសាសន៍ ដែលកាលនោះ គាត់ជាសង្ឃរបស់ព្រះ នៅក្រុងតូចមួយក្បែរទីក្រុងយេរូសាឡិម(យេរេមា ១:៥)។ ព្រះអង្គបានឲ្យគាត់ធ្វើកិច្ចការដ៏ពិបាកមួយ គឺឲ្យគាត់ប្រកាសប្រាប់អំពីការជំនុំជម្រះរបស់ព្រះ មកលើជនជាតិយូដា ដែលបានងាកបែរចេញពីព្រះអង្គ។ ពេលលោកយេរេមាប្រកាសប្រាប់ពួកគេ គាត់ក៏បានបញ្ចាក់យ៉ាងច្បាស់ថា គាត់កំពុងប្រកាសព្រះរាជសាររបស់ព្រះ គឺមិនមែនចេះតែពោលតាមចិត្តខ្លួនឯងទេ(៧:១-២)។
ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា “ចូរឲ្យឯងរាល់គ្នាឈរតាមផ្លូវ ហើយមើលចុះ ត្រូវឲ្យសួររកផ្លូវចាស់ទាំងប៉ុន្មាន មើលជាមានផ្លូវណាដែលល្អ រួចឲ្យដើរតាមផ្លូវនោះចុះ នោះឯងរាល់គ្នានឹងបានសេចក្តីសម្រាកដល់ព្រលឹង”។ តែគេប្រកែកថា “យើងរាល់គ្នាមិនព្រមដើរតាមទេ”(៦:១៦)។
ព្រះអម្ចាស់បានជំរុញរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ ឲ្យងាកមកក្រោយសិន ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅមុខ ពោលគឺងាកមកគិតពិចារណា អំពីផ្លូវចាស់ដែលព្រះអង្គបានប្រទានពីបុរាណមក ដើម្បីឲ្យពួកគេរកឃើញ “ផ្លូវដ៏ល្អ”នៅខាងមុខ ដែលមានភាពស្មោះត្រង់ ការអត់ទោស និងការត្រាសហៅរបស់ព្រះអង្គ។
ព្រះទ្រង់អាចបង្រៀនយើង ឲ្យងាកមកគិតអំពីផ្លូវចាស់ ដែលយើងធ្លាប់ដើរជាមួយព្រះអង្គកាលពីមុន ដែលជាផ្លូវដ៏ល្អបំផុត។-David McCasland
ការផ្តោតទៅលើដំណើរការ
លោកវីលៀម ហ្ស៊ីនស័រ(Williams Zinsser) បាននិពន្ធសៀវភៅដែលមានចំណងជើងថា ការសរសេរបានល្អ ដែលក្នុងនោះ គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា អ្នកនិពន្ធជាច្រើនបរាជ័យ ដោយសារពួកគេ “គិតអំពីការលក់សៀវភៅរបស់ខ្លួនខ្លាំងពេក”។ ពួកគេខ្វល់អំពីការលក់អត្ថបទ ឬសៀវភៅរបស់ខ្លួនខ្លាំងណាស់ បានជាពួកគេមិនបានអើពើរ ចំពោះការរៀនសូត្រអំពីដំណើរការនៃសរសេរ ដែលត្រូវគិត ធ្វើគម្រោង និងរៀបចំការសរសេរឲ្យបានល្អ។ លោកហ្ស៊ីនស័រជឿថា អ្នកនិពន្ធសរសេរមិនបានល្អ ពេលដែលពួកគេ “សរសេរ ដូចកីឡាករដែលផ្តោតទៅលើគោលដៅពេក ហើយមិនបានគិតពីរបៀបរត់ប្រណាំងឲ្យបានល្អ”។ ត្រង់ចំណុចនេះ លោកអេ ដាប់ប៊លយូ តូហ្ស័រ(A. W. Tozer) ដែលជាអ្នកនិពន្ធ និងអ្នកបម្រើព្រះ បានមានប្រសាសន៍ថា យើងក៏ប្រើគោលការណ៍ដូចនេះ ក្នុងជីវិតខាងវិញ្ញាណរបស់យើងផងដែរ។ គាត់បាននិពន្ធសៀវភៅមានចំណងជើងថា ឫសគល់ នៃពួកបរិសុទ្ធ ដែលក្នុងនោះ គាត់បានរៀបរាប់អំពីការដែលយើងច្រើនតែខ្វល់អំពីផលផ្លែ … ហើយមិនបានអើពើចំពោះឫសគុល ដែលនាំឲ្យមានផលផ្លែនោះទេ”។
យ៉ាងណាមិញ សាវ័កពេត្រុសបានរំឭកពួកជំនុំ នៅសតវត្សរ៍ទី១ថា ការរស់នៅដែលមានលក្ខណៈដូចព្រះគ្រីស្ទ និងការធ្វើការបម្រើព្រះដែលមានប្រសិទ្ធិភាព គឺជាលទ្ធផលដែលទទួលបាន ដោយសារមានដំណើរការល្អ។ គាត់បានលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យមានការលូតលាស់ ក្នុងផ្នែកទាំង៨ នៃការលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណ ដែលមានដូចជា សេចក្តីជំនឿ គុណធម៌ ចំណេះដឹង ការដឹងខ្នាត ការអត់ធ្មត់ ការគោរពប្រតិបត្តិព្រះ ការរាប់អានគ្នាជាបងប្អូន…
ស្អាងឡើងវិញ ដោយព្រះអម្ចាស់
អស់រយៈពេលជាច្រើនសតវត្សរ៍មកហើយ ដែលគេបានព្យាយាមជាច្រើនលើកច្រើនសារ ក្នុងការជួសជុល ស្នាដៃសិល្បៈចាស់ៗដ៏ល្អឯក ដែលបានខូច ឲ្យមានលក្ខណៈល្អដូចដើមវិញ។ កិច្ចប្រឹងប្រែងក្នុងការជួសជុលខ្លះ បានអភិរក្សស្នាដៃដើមរបស់សិល្បៈករ យ៉ាងប៉ិនប្រសប់ តែទន្ទឹមនឹងនោះ មានការជួសជុលខ្លះបានធ្វើឲ្យខូចខាតស្នាដៃសិល្បៈជាច្រើនរបស់ពួកអ្នកប្រាជ្ញ ដែលក្នុងនោះមានរូបចម្លាក់បុរាណរបស់ជនជាតិក្រិក និងយ៉ាងហោចណាស់បានធ្វើឲ្យខូចផ្ទាំងគំនូរពីរផ្ទាំងរបស់លោកដាវីនស៊ីជាដើម។
ពេលសាវ័កប៉ុលសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅគ្រីស្ទបរិស័ទ នៅក្រុងកូល៉ុស គាត់បានពិពណ៌នា អំពីដំណើរការនៃការស្អាងឡើងវិញខាងវិញ្ញាណ ដែលគេមិនអាចធ្វើបាន នៅក្នុងពិភពសិល្បៈឡើយ។ គឺការស្អាងរាស្រ្តរបស់ព្រះឡើងវិញ។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា “អ្នករាល់គ្នាបានដោះមនុស្សចាស់ និងអំពើរបស់វាចោលចេញហើយ ចូរប្រដាប់ខ្លួនដោយមនុស្សថ្មីវិញ ដែលកំពុងតែកែឡើងខាងឯសេចក្តីចេះដឹង ឲ្យបានត្រូវនឹងរូបអង្គព្រះ ដែលបង្កើតមនុស្សថ្មីនោះមក”(កូល៉ុស ៣:៩-១០)។ ត្រង់ចំណុចនេះ គាត់មិនមែនកំពុងតែនិយាយ អំពីការជួសជុលស្នាដៃសិល្បៈរបស់សិល្បៈករដែលបានស្លាប់ទៅហើយទេ។ តែជាការស្អាងជីវិតរបស់កូនព្រះអង្គ ឲ្យផ្លាស់ប្រែជាថ្មីឡើង ដែលជាកិច្ចការរបស់ព្រះ ដែលបានបង្កើតយើង ហើយប្រទានឲ្យយើងមានជីវិតថ្មី ក្នុងព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ ព្រះនាមយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ ការអត់ទោសបាបរបស់ព្រះអង្គ បានធ្វើឲ្យជីវិតរបស់យើងមានពណ៌ភ្លឺស្រស់ល្អឡើង ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ ព្រះគុណរបស់ព្រះអង្គបានជួយគូសវាសខ្សែជីវិតយើង តាមបំណងព្រះទ័យព្រះអង្គ។
ផ្ទាំងគំនូរនៃជីវិតរបស់យើង គឺជាស្នាព្រះហស្តដ៏ប៉ិនប្រសប់របស់ព្រះអម្ចាស់នៃយើង ដែលបានជ្រាបថា ព្រះអង្គនឹងរចនាយើងឲ្យក្លាយមនុស្សប្រភេទណា។ ទោះបីជាយើងត្រូវអំពើបាប អាចធ្វើឲ្យខូច និងកខ្វក់យ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែមានសង្ឃឹមថា នឹងបានផ្លាស់ប្រែជាថ្មី និងបានស្អាងឡើងវិញ។ ព្រះដែលជាកំពូលសិល្បៈករ មានព្រះជន្មគង់នៅ ហើយកំពុងធ្វើការក្នុងជីវិតយើង។-David McCasland