កុំលេងបិទពួនជាមួយព្រះជាម្ចាស់
កាលពីក្មេង ខ្ញុំចូលចិត្តលេងបិទពួនណាស់។ ពេលខ្ញុំឮសម្លេងសំរឹបជើងរបស់បងប្អូនជីដូនមួយខ្ញុំ ដែលមានអាយុ៥ឆ្នាំ កំពុងដើរនៅកៀនជ្រុងផ្ទះ ខ្ញុំគិតថា “គាត់រកខ្ញុំឃើញឥឡូវហើយ”។ គាត់ក៏បានដើរមកជិតខ្ញុំកាន់តែខ្លាំង។ នៅសល់តែ៥ជំហានទៀតប៉ុណ្ណោះ។ ទីបំផុតគាត់ក៏បានរកខ្ញុំឃើញ។
មនុស្សភាគច្រើនមានអនុស្សាវរីយ៍លេងបិទពួន កាលនៅក្មេង។ តែជួនកាល ក្នុងការរស់នៅ យើងខ្លាចគេរកឃើញអ្វី ដែលយើងព្យាយាមលាក់បាំង ហើយការភ័យខ្លាចនេះ មិនសប្បាយដូចការលេងបិទពួនទេ តែវាមានឬសគុល នៅក្នុងសុភាវគតិរបស់យើង ដែលចេះតែចង់រត់គេច។ និយាយរួម យើងមិនចង់ឲ្យគេមើលឃើញអ្វី ដែលយើងបានលាក់បាំង។
ក្នុងនាមយើងជាមនុស្ស ក្នុងលោកិយដែលធ្លាក់ចូលក្នុងអំពើបាប យើងបានលេងល្បែង “បិទពួន” ជាមួយព្រះ ជាញឹកញាប់។ វាប្រៀបដូចជាល្បែងដែលធ្វើពុតជាលាក់ខ្លួន តែព្រះជាម្ចាស់ទតមើលឃើញអ្វីៗទាំងអស់ នៅក្នុងគំនិត និងការសម្រេចចិត្តរបស់យើង។ យើងដឹងថា គ្មានការអ្វីអាចលាក់បាំងពីទ្រង់ឡើយ តែយើងហាក់ដូចជាគិតថា ទ្រង់មិនអាចទតឃើញ។
តែព្រះជាម្ចាស់នៅតែបន្តស្វែងរកយើង។ ទ្រង់ត្រាសហៅយើងឲ្យចេញមកក្រៅ។ ទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងទតមើលយើង ទោះយើងបានធ្វើរឿងដែលគួរឲ្យខ្មាស់អៀនយ៉ាងណាក៏ដោយ។ កាលអ័ដាមដែលជាមនុស្សដំបូង បានធ្វើបាបជាលើកទីមួយ គាត់ក៏បានលាក់ខ្លួន។ ពេលនោះ ទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលហៅគាត់ថា “ឯងនៅឯណា?” (លោកុប្បត្តិ ៣:៩)។ នេះជាសំណួរដែលចាក់ចុចចិត្តអ្នក និងបានត្រាសហៅយើង ដោយសម្លេងដ៏ស្រទន់ថា “កូនសំឡាញ់ ចូរកូនឈប់លាក់ខ្លួន ហើយចេញមកខាងក្រៅ ដើម្បីចាប់ផ្តើមទំនាក់ទំនងជាមួយបិតាឡើងវិញ”។
យើងប្រហែលជាស្ទាក់ស្ទើរ មិនហ៊ានចេញមកក្រៅ ដោយសម្អាងទៅលើហេតុផលរបស់យើង។…
ការអត់ទ្រាំនឹងទុក្ខលំបាក
កម្មវិធីចែកចាយបទពិសោធន៍ ស្ថិតក្នុងចំណោមសហគមន៍ធំបំផុត ក្នុងប្រព័ន្ធអ៊ីនធើណិត នៅសតវត្សរ៍ទី២១។ កាលពីមុន កម្មវិធីនេះគឺជាវេបសាយមួយ ដែលមនុស្សរាប់សិបលាននាក់បានប្រើ ដើម្បីចែកចាយអំពីបទពិសោធន៍ដ៏ឈឺចាប់ ដែលពួកគេបានជួបដោយផ្ទាល់។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំបានអានរឿងដ៏ឈឺចាប់មួយចំនួន ដែលគេបានចែកចាយ ក្នុងវែបសាយនោះ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំថា ចិត្តមនុស្សយើងម្នាក់ៗមានការស្រេកឃ្លាន ចង់ឲ្យនរណាម្នាក់យល់អំពីការឈឺចាប់របស់យើង។
កណ្ឌគម្ពីរលោកុប្បត្តិបានចែងអំពីរឿងរបស់ស្រីបម្រើវ័យក្មេងម្នាក់ ដែលបានបង្ហាញឲ្យយើងដឹងថា ជីវិតយើងមានន័យប៉ុណ្ណា ពេលដែលគេយល់អំពីការឈឺចាប់របស់យើង។
នាងហាកាគឺជាទាសករវ័យក្មេង ដែលស្តេចផារ៉ោននៃនគរអេស៊ីព្ទប្រហែលជាបានប្រទានលោកអាប់រ៉ាម (មើលលោកុប្បត្តិ ១២:១៦ ១៦:១)។ ពេលដែលនាងសារ៉ាយដែលជាភរិយ៉ារបស់លោកអាប់រ៉ាមជាស្រ្តីអារ មិនអាចមានកូនបាន នាងក៏បានជំរុញលោកអាប់រ៉ាម ឲ្យមានកូនជាមួយនាងហាកា ដែលជាប្រពៃណីយដ៏អាក្រក់ នៅសម័យនោះ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលនាងហាកាមានផ្ទៃពោះ ភាពតានតឹងក៏បានកើតមាន រហូតដល់នាងហាការត់គេចខ្លួន ទៅវាលរហោស្ថាន ដើម្បីគេចពីការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញរបស់នាងសារ៉ាយ(១៦:១-៦)។
ពេលនោះនាងហាកាក៏បានជួបទុក្ខលំបាកកាន់តែខ្លាំង ដោយនាងមានផ្ទៃពោះ ហើយនៅតែម្នាក់ឯង យ៉ាងលំបាក ក្នុងវាលរហោស្ថានដ៏សោះកក្រោះ។ តែទុក្ខវេទនារបស់នាង មិនអាចជៀសផុតពីព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ បន្ទាប់មកព្រះអម្ចាស់បានលើកទឹកចិត្តនាងហាកា(ខ.៧-១២) នាងក៏បានប្រកាស់ថា “ព្រះអង្គជាព្រះដ៏ទតឃើញទូលបង្គំ” (ខ.១៣)។
នាងហាកាកំពុងតែសរសើរដំកើងព្រះ ដែលមិនគ្រាន់តែបានទតឃើញរឿងពិតរបស់នាងប៉ុណ្ណោះទេ។ ទ្រង់ជាព្រះ ដែលបានបង្ហាញព្រះអង្គទ្រង់ នៅក្នុងព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ ដែលបានទតឃើញហ្វូងមនុស្សហើយ មានព្រះហឫទ័យក្តួលអាណិតដល់គេ ដ្បិតគេល្វើយ ហើយខ្ចាត់ខ្ចាយ ដូចហ្វូងចៀម ដែលឥតអ្នកគង្វាល(ម៉ាថាយ ៩:៣៦)។ នាងហាកាបានជួបព្រះ…
ព្រះនៃជីវិតទាំងឡាយ
ពីរបីឆ្នាំមុន នៅរដូវរងា តំបន់ដែលខ្ញុំរស់នៅ បានជួបប្រទះអាកាសធាតុដែលត្រជាក់ដល់ឆ្អឹង ដែលមានរយៈពេលយូរខុសពីធម្មតា តែក៏បានបញ្ចប់ ជាការបើកផ្លូវឲ្យអាកាសធាតុដែលកក់ក្តៅជាង ពេលរដូវផ្ការីកចូលមកដល់។ ទែរម៉ូម៉ែត្រនៅក្រៅផ្ទះ បានប្រាប់អំពីសីតុណ្ហាភាពដែលធ្លាក់ក្រោមកំរិតសូន្យអង្សា(-២០អង្សាC) អស់រយៈពេល២សប្តាហ៍ជាប់គ្នា។
នៅពេលព្រឹកថ្ងៃមួយ ដែលត្រជាក់ខ្លាំង សម្លេងសត្វចាបយំ បានបង្ហាញថា ភាពស្ងប់ស្ងាត់នៅពេលយប់បានចប់ហើយ។ មានសត្វចាបរាប់សិបក្បាល ឬរាប់រយក្បាល បានបន្លឺសម្លេងច្រៀង ចេញពីដួងចិត្ត។ ខ្ញុំអាចដឹងថា សត្វដ៏តូចល្អិតទាំងអស់នេះ ប្រហែលជាកំពុងច្រៀងអង្វរដល់ព្រះអាទិករ ឲ្យផ្តល់នូវកម្តៅ ដើម្បីបំបាត់ភាពត្រជាក់។
អ្នកឯកទេសផ្នែកសត្វចាប បានប្រាប់យើងថា សម្លេងច្រៀងរបស់សត្វចាបជាច្រើនសណ្ឋឹក ដែលគេស្តាប់ឮក្នុងអំឡុងពេលព្រឹក នៅចុងរដូវរងា ភាគច្រើនជាសត្វចាបឈ្មោល ដែលព្យាយាមទាក់ទាញចាបញី ហើយប្រកាសយកទីតាំងរបស់ខ្លួន។ សម្លេងយំរបស់ពួកវាបានរំឭកខ្ញុំថា ព្រះទ្រង់បានផ្សំសម្លេងរបស់ស្នាព្រះហស្តទ្រង់ ដើម្បីទ្រទ្រង់ និងធ្វើឲ្យជីវិតទាំងឡាយបានចម្រើនឡើង ព្រោះទ្រង់ជាព្រះនៃជីវិតទំាងឡាយ។
ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ដែលបានស្ងើចសរសើរព្រះ ដែលបានបង្កើតភពផែនដីដ៏ស្រស់ស្អាត អ្នកនិពន្ធបានចាប់ផ្តើមដោយពាក្យថា “ឱព្រលឹងអញអើយ ចូរសរសើរដល់ព្រះយេហូវ៉ា”(ទំនុកដំកើង ១០៤:១)។ ហើយគាត់ក៏បានសរសេរទៀតថា “អស់ទាំងសត្វហើរលើអាកាសធ្វើសំបុក តាមផ្លូវទឹកទាំងនោះ ហើយកញ្ជ្រៀវលេងនៅលើមែកឈើ(ខ.១២)។
រាប់ចាប់ពីសត្វចាប់ដែលស្រែកច្រៀង និងធ្វើសំបុក រហូតដល់សមុទ្រដ៏ធំ ហើយទូលាយ នៅក្នុងទឹកសមុទ្រ ដែលមានរបស់រវើកឥតគណនា ជាសត្វទាំងតូចទាំងធំ”(ខ.២៥) យើងមានហេតុដែលត្រូវសរសើរដំកើងព្រះអាទិករ សម្រាប់ការដែលទ្រង់បានធ្វើជាច្រើនសណ្ឋិក ដើម្បីឲ្យជីវិតទាំងអស់បានចម្រើនឡើង។-JEFF OLSON