ចិញ្ជៀននៅក្នុងធុងសម្រាម
កាលនៅរៀនមហាវិទ្យាល័យ នៅពេលព្រឹកថ្ងៃមួយ ពេលខ្ញុំភ្ញាក់ពីគេង ខ្ញុំក៏បានឃើញខារ៉ូល(Carol) មិត្តរួមបន្ទប់ខ្ញុំ កំពុងតែមានអារម្មណ៍តក់ស្លត់។ ចិញ្ជៀនត្រារបស់នាងបានបាត់ហើយ។ យើងក៏បានរកមើលគ្រប់ទីកន្លែង។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ យើងក៏បានទៅកកាយមើលក្នុងធុងសំរាម។ ខ្ញុំក៏បានហែកថង់សំរាមមួយថង់មើល។ នាងក៏បានលាន់មាត់ថា “ឯងពិតជាមានការប្តូរផ្តាច់ នៅក្នុងការស្វែងរកចិញ្ជៀននោះណាស់! ខ្ញុំមិនមែនបាត់ចិញ្ជៀនតម្លៃពីរយដុល្លាឯណា!”
ការតាំងចិត្តរបស់ខារ៉ូល នៅក្នុងការស្វែងរកចិញ្ជៀន បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីរឿងប្រៀបប្រដូច ដែលព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូល អំពីនគរស្ថានសួគ៌ ដែល “ប្រៀបដូចជាកំណប់កប់ទុកក្នុងចំការ ដែលកាលណាមនុស្សម្នាក់បានឃើញ នោះក៏លាក់ទុក រួចចេញទៅ លក់របស់ទ្រព្យខ្លួនទាំងអស់ដោយអំណរ ដើម្បីនឹងទិញចំការនោះ”(ម៉ាថាយ ១៣:៤៤)។ មានរបស់ខ្លះ សក្តិសមនឹងឲ្យយើងស្វែងរក ដោយការប្រឹងប្រែងខ្លាំង។
នៅក្នុងព្រះគម្ពីរទាំងមូល ព្រះទ្រង់បានសន្យាថា អ្នកដែលស្វែងរកទ្រង់ នឹងរកទ្រង់ឃើញ។ ក្នុងបទគម្ពីរ ចោទិយកថា ទ្រង់បានពន្យល់ពួកអ៊ីស្រាអែលថា ពួកគេនឹងរកទ្រង់ឃើញ ពេលដែលពួកគេងាកបែរចេញពីអំពើបាប ហើយស្វែងរកទ្រង់អស់ពីចិត្ត(៤:២៨-២៩)។ ក្នុងបទគម្ពីរ ២របាក្សត្រ ស្តេចអេសាបានទទួលការលើកទឹកចិត្ត ពីព្រះបន្ទូលសន្យាស្រដៀងនេះផងដែរ(១៥:២)។ ហើយនៅក្នុងបទគម្ពីរ យេរេមា ព្រះទ្រង់ក៏បានប្រទានសេចក្តីសន្យាដូចនេះ ដល់ពួកឈ្លើយសឹក ដោយមានបន្ទូលថា ទ្រង់នឹងនាំពួកគេឲ្យវិលត្រឡប់ពីភាពជាឈ្លើយសឹកមកវិញ(២៩:១៣-១៤)។
បើយើងស្វែងរកព្រះ តាមរយៈព្រះបន្ទូល ការថ្វាយបង្គំ និងការរស់នៅប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង នោះយើងនឹងរកទ្រង់ឃើញ។ យើងនឹងបានស្គាល់ទ្រង់ កាន់តែស៊ីជម្រៅ។ ការនេះគឺប្រសើរជាងពេលដែលខារ៉ូលរកឃើញចិញ្ជៀនរបស់នាង…
ការឆ្លើយតប ចំពោះការដឹកនាំរបស់ព្រះ
កាលពីខែសីហា ឆ្នាំ២០១៥ ខ្ញុំបានត្រៀមខ្លួនចូលរៀននៅសកលវិទ្យាល័យ ដែលស្ថិតនៅចម្ងាយផ្លូវធ្វើដំណើរប្រហែលពីរម៉ោងពីផ្ទះខ្ញុំ។ ពេលនោះ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ខ្ញុំប្រហែលជាមិនត្រឡប់មករស់នៅក្នុងផ្ទះខ្ញុំវិញ បន្ទាប់ពីការបញ្ចប់ការសិក្សាឡើយ។ ខ្ញុំក៏បានគិតកាន់តែខ្លាំង។ តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យខ្ញុំអាចចាកចេញពីផ្ទះ ពីគ្រួសារ និងពីពួកជំនុំរបស់ខ្ញុំកើត? ចុះប្រសិនបើនៅពេលក្រោយ ព្រះទ្រង់ត្រាសហៅខ្ញុំទៅនៅ ក្នុងរដ្ឋ ឬប្រទេសផ្សេងទៀត តើខ្ញុំនឹងធ្វើដូចម្តេច?
កាលពីមុនខ្ញុំមានការភ័យខ្លាច គឺមិនខុសពីលោកម៉ូសេ នៅពេលដែលព្រះទ្រង់ត្រាសហៅគាត់ឲ្យ ទៅគាល់ស្តេចផារ៉ោន ដើម្បីនាំរាស្រ្តទ្រង់ គឺពួកអ៊ីស្រាអែល ចេញពីនគរអេស៊ីព្ទ(និក្ខមនំ ៣:១០)។ ខ្ញុំមិនចង់ចាកចេញពីកន្លែងដ៏សុខស្រួលរបស់ខ្ញុំទេ។ ជាការពិតណាស់ លោកម៉ូសេបានស្តាប់បង្គាប់ និងដើរតាមព្រះ ប៉ុន្តែ មុននោះ គាត់បានសួរទ្រង់ ហើយបានទូលសូមឲ្យអ្នកផ្សេងទៀត ទៅជំនួសគាត់វិញ(ខ.១១-១៣ ៤:១៣)។
តាមគំរូរបស់លោកម៉ូសេ យើងអាចដឹងថា មានការអ្វីខ្លះដែលយើងមិនគួរធ្វើ ពេលដែលយើងដឹងច្បាស់ថា ព្រះទ្រង់ពិតជាបានត្រាសហៅយើងមែន។ យើងមិនគួរគេចវេសឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ យើងអាចព្យាយាមយកគំរូតាមពួកសាវ័ក។ ពេលព្រះយេស៊ូវត្រាសហៅពួកគេ ពួកគេបានចាកចេញពីអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ហើយក៏បានដើរតាមទ្រង់(ម៉ាថាយ ៣:២០-២២ លូកា ៥:២៨)។ ការភ័យខ្លាចតែងតែកើតមានជាធម្មតា ប៉ុន្តែ យើងអាចទុកចិត្តផែនការរបស់ព្រះ។
ការនៅឆ្ងាយពីផ្ទះ នៅតែមានការពិបាក សូម្បីតែនៅក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលខ្ញុំបន្តស្វែងរកបំណងព្រះទ័យព្រះ ទ្រង់ក៏បានបើកទ្វារ សម្រាប់ខ្ញុំ ដែលជាការបញ្ជាក់ថា…
បរិសុទ្ធ បរិសុទ្ធ បរិសុទ្ធ
ពេលវេលាកន្លងផុតទៅលឿនណាស់ ពេលដែលអ្នកកំពុងសប្បាយ។ ទស្សនៈនេះមិនមានមូលដ្ឋាននៅក្នុងការពិតទេ តែបទពិសោធន៍បានបង្ហាញថា ទស្សនៈនេះហាក់ដូចជាត្រូវ។ ពេលជីវិតកំពុងតែសប្បាយរីករាយ យើងមានអារម្មណ៍ថា ពេលវេលាកន្លងផុតទៅយ៉ាងឆាប់រហ័សពេកហើយ។ យើងប្រហែលជាកំពុងធ្វើកិច្ចការដែលយើងចូលចិត្ត ឬនៅជាមួយមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ តែពេលវេលាហាក់ដូចជាខ្លីពេក។
ខ្ញុំក៏មានបទពិសោធន៍ដូចនេះផងដែរ ហើយវាបាននាំឲ្យខ្ញុំមានការយល់ដឹងជាថ្មី អំពីព្រឹត្តិការណ៍ ដែលបានរៀបរាប់ ក្នុងបទគម្ពីរវិវរណៈ ជំពូក៤។ កាលពីមុន ពេលខ្ញុំពិចារណា អំពីសត្វទាំងបួន ដែលអង្គុយ នៅក្បែរបល្ល័ង្កព្រះ ដែលតែងតែពោលពាក្យពីរបីម៉ាត់ ដដែលៗ ខ្ញុំគិតថា សត្វទាំងនោះមានជីវិតដ៏គួរឲ្យធុញទ្រាន់ណាស់។ តែសព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំមិនគិតដូចនេះទៀតទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំគិតអំពីព្រឹត្តិការណ៍ ដែលពួកគេបានឃើញ ដោយភ្នែកដ៏ច្រើនរបស់ពួកគេ ដោយផ្ទាល់(ខ.៨)។ ខ្ញុំគិតអំពីទិដ្ឋភាព ដែលពួកគេបានឃើញ ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងមានវត្តមាននៅជុំវិញបល្ល័ង្កព្រះ(ខ.៦)។ ខ្ញុំគិត អំពីភាពភ្ញាក់ផ្អើល ដែលពួកគេមាន ចំពោះព្រះ ដែលបានប្រកបទាក់ទងជាមួយនឹងមនុស្សមានបាប ដោយប្រាជ្ញា និងសេចក្តីស្រឡាញ់។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំគិតថា តើពួកគេអាចមានការឆ្លើយតបអ្វីដែលល្អជាងនេះទៀតនោះ? តើមានអ្វីដែលប្រសើរជាងការពោលសរសើរទ្រង់ថា “បរិសុទ្ធ បរិសុទ្ធ បរិសុទ្ធ”?
តើការនិយាយពាក្យដដែលៗ ច្រំដែលៗ ជាសកម្មភាពដែលគួរឲ្យធុញទ្រាន់ឬទេ? ទេ គឺមិនគួរឲ្យធុញទ្រាន់ទេ បើសិនជាអ្នកកំពុងតែស្ថិតនៅក្នុងវត្តមាន នៃបុគ្គលដែលអ្នកស្រឡាញ់ ឬនៅពេលដែលអ្នកកំពុងធ្វើអ្វីដែលព្រះបានបង្កើតអ្នក ឲ្យធ្វើកិច្ចការនោះ។
យើងត្រូវបានព្រះបង្កើតមក…
ធ្វើដូចម្តេចដើម្បីឲ្យបានល្អឥតខ្ចោះ
នៅសហរដ្ឋអាមេរិក រដូវកាលនៃបុណ្យណូអែល ជាពេលប្រចំាឆ្នាំ ដែលគ្រីស្ទបរិស័ទខ្លះ អាចទទួលរងសំពាធ ឲ្យរស់នៅឲ្យបានល្អឥតខ្ចោះ។ គេស្រម៉ៃថា គេនឹងប្រារព្ធធ្វើបុណ្យណូអែល ឲ្យបានល្អឥតខ្ចោះ ហើយបន្ទាប់មក គេក៏ប្រឹងប្រែងឲ្យអស់ពីលទ្ធភាព ដើម្បីធ្វើឲ្យក្តីស្រមៃនេះក្លាយជាការពិត។ គេក៏ដើរទិញអំណោយឲ្យបានល្អឥតខ្ចោះ សម្រាប់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់។ គេក៏បានធ្វើគម្រោងរៀបចំអាហារដ៏ល្អឥតខ្ចោះ សម្រាប់ថ្ងៃបុណ្យណូអែល។ គេជ្រើសរើសកាតប៉ូស្តាល់ដ៏ល្អឥតខ្ចោះ ឬសរសេរសំបុត្រដ៏ល្អឥតខ្ចោះផ្ញើរទៅក្រុមគ្រួសារ។ ប៉ុន្តែ ការខិតខំខ្លាំងពេក ធ្វើឲ្យយើងមានការបាក់ទឹកចិត្ត និងការខកចិត្ត ពេលដែលយើងស្រមៃចង់ឲ្យបានល្អឥតខ្ចោះ ហួសពីលទ្ធភាពដែលយើងអាចធ្វើ។ ឧទាហរណ៍ ជួនកាល អំណោយដែលបានជ្រើសរើសយ៉ាងសម្រិតសម្រាំង បានទទួលមកវិញនូវពាក្យអរគុណ មិនស្មោះអស់ពីចិត្ត។ អាហារចម្អិនមិនបានល្អនៅត្រង់ផ្នែកខ្លះ។ បន្ទាប់ពីបានផ្ញើកាតទៅហើយ យើងក៏បានដឹងថា យើងបានសរសេរខុសនៅត្រង់ចំណុចខ្លះ។ ក្មេងៗឈ្លោះគ្នាដណ្តើមប្រដាប់ក្មេងលេងដែលគេបានឲ្យជាអំណោយ។ មនុស្សធំក៏យករឿងចាស់មកឈ្លោះគ្នាទៀត។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងមិនគួរមានការបាក់ទឹកចិត្តទេ ផ្ទុយទៅវិញ យើងគួរប្រើការខកចិត្ត ដើម្បីរំឭកខ្លួនឯង អំពីមូលហេតុដែលយើងបា្ររព្ធធ្វើពិធីបុណ្យណូអែលវិញ ព្រោះការនេះមានសារៈសំខាន់ណាស់។ យើងត្រូវការពិធីបុណ្យណូអែល ព្រោះគ្មាននរណាម្នាក់ អាចធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដែលខ្លួនប៉ងប្រាថ្នា ក្នុងរយៈពេលមួយខែ មួយសប្តាហ៍ ឬសូម្បីតែមួយថ្ងៃក៏ដោយ។ តើយើងនឹងអាចប្រារព្ធអបអរព្រះរាជកំណើតព្រះគ្រីស្ទ ឲ្យមានន័យប៉ុណ្ណា បើសិនជាយើងលះបង់ទ្រឹស្តីនៃការខំធ្វើអ្វីៗឲ្យល្អឥតខ្ចោះ ហើយងាកមកផ្តោតទៅលើភាពល្អឥតខ្ចោះនៃព្រះសង្រ្គោះវិញ ដែលនៅក្នុងទ្រង់ យើងបានរាប់ជាសុចរិត(រ៉ូម ៣:២២)។
បើការប្រារព្ធពិធីបុណ្យណូអែលរបស់អ្នក នៅឆ្នាំនេះ មិនបានល្អដូចការរំពឹងគិតរបស់អ្នកទេ នោះចូរសម្រួលអារម្មណ៍…
ដង្វាយដ៏ឥតខ្ចោះ
ជារៀងរាល់ឆ្នាំ សួនច្បាររុក្ខសាស្រ្តប្រចាំតំបន់ដែលខ្ញុំរស់នៅ តែងតែធ្វើជាម្ចាស់កម្មវិធីបុណ្យណូអែល ជាអន្តរជាតិ។ ការតាំងពិពណ៌ដែលខ្ញុំចូលចិត្តជាងគេ គឺការតាំងបង្ហាញអំពីកំណើតព្រះយេស៊ូវ តាមប្រពៃណីជនជាតិបារាំង។ ក្នុងការតាំងពិពណ៌នោះ គេមិនបានដាក់រូបអ្នកគង្វាល និងអ្នកប្រាជ្ញដែលកាន់ដង្វាយ មាស កំញាន និងជ័រល្វីងទេស នៅជុំវិញស្នូកសត្វ តាមទំនៀមទម្លាប់នៃការតាំងបង្ហាញនោះទេ ផ្ទុយទៅវិញ គេបានដាក់រូបអ្នកភូមិជនជាតិបារាំង នាំយកដង្វាយមកថ្វាយព្រះឱរសយេស៊ូវវិញ។ ដង្វាយនោះមាន នំប៉័ង ស្រាទំពាំងបាយជូរ ប្រូម៉ា ផ្កា និងវត្ថុដទៃទៀត ដែលព្រះបានប្រទានឲ្យពួកគេមានលទ្ធភាពផលិត។
ការនេះបានរំឭកខ្ញុំ អំពីក្រឹត្យវិន័យគ្រាសញ្ញាចាស់ ដែលបង្គាប់ឲ្យនាំផលផ្លែដំបូង ចូលទៅក្នុងដំណាក់ព្រះអម្ចាស់(និក្ខមនំ ២៣:១៦-១៩)។ ការតាំងបង្ហាញមួយនេះ ជាការបកស្រាយឲ្យយើងដឹងថា អ្វីៗដែលយើងមានគឺសុទ្ធតែមកពីព្រះ ដូចនេះ យើងត្រូវថ្វាយដល់ព្រះ នូវរបស់អ្វីដែលទ្រង់បានប្រទានមកយើង។
ពេលសាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនពួកជំនុំនៅក្រុងរ៉ូម ឲ្យថ្វាយខ្លួនជាដង្វាយដ៏រស់ដល់ព្រះ គឺគាត់កំពុងប្រាប់ពួកគេ ឲ្យថ្វាយដល់ព្រះ នូវអ្វីដែលទ្រង់បានប្រទានពួកគេ រួមទាំងរូបកាយរបស់ពួកគេ(រ៉ូម ១២:១)។ ការនេះគឺរាប់បញ្ចូលអំណោយ ដែលទ្រង់ប្រទានពួកគេ ក៏ដូចជាសមត្ថភាពដែលពួកគេមាន ក្នុងការចិញ្ចឹមជីវិត។ យើងដឹងថា ព្រះបានប្រទានពួកគេ ឲ្យមានសមត្ថភាពពិសេស។ អ្នកខ្លះមានអំណោយទានផ្នែកតន្រ្តី ដូចស្តេចដាវីឌ(១សាំយ៉ូអែល ១៦:១៨)។ អ្នកខ្លះមានជំនាញផ្នែកចម្លាក់ ដូចលោកបេតសាលាល និងអូហូលីអាប់(និក្ខមនំ ៣៥:៣០-៣៥)។ អ្នកខ្លះមានអំណោយទានផ្នែកសរសេរ បង្រៀន ធ្វើស្រែចំការ។ល។…
ការពិនិត្យមើលខ្លួនឯង
តាំងពីយូរមកហើយ មុនពេលគេចេះច្នៃបង្កើតកញ្ចក់ ឬបន្ទះរលោងសម្លាប់ឆ្លុះមុខ មនុស្សកម្រនឹងបានឆ្លុះមើលមុខខ្លួនឯងណាស់។ កាលនោះ ពួកគេអាចឆ្លុះមើលមុខខ្លួនឯង នឹងទឹកថ្លុក ទឹកអូរ ទឹកពាង ។ល។ តែបន្ទាប់ពីគេបានច្នៃបង្កើតកញ្ចក់មក របៀបនៃការឆ្លុះមើលមុខក៏មានការផ្លាស់ប្តូរ។ ហើយក្រោយមក ការច្នៃបង្កើតកាំមេរ៉ាថតរូប បាននាំឲ្យយើងអាចមើលរូបភាពរបស់ខ្លួនឯង តាមរបៀបដែលកាន់តែទាក់ទាញបានមួយកម្រឹតទៀត។ សព្វថ្ងៃនេះ រូបថតបានធ្វើជាវត្ថុដែលផ្តិតយករូបភាពយើង សម្រាប់ឲ្យយើងទុកមើលបានពេញមួយជីវិត។ យើងអាចរក្សាទុករូបថត នៅក្នុងអាល់ប៊ុមរូបថត និងនៅក្នុងសៀវភៅប្រវត្តិគ្រួសារ ដែលយើងអាចយកមកមើលម្តងហើយម្តងទៀត តែវាក៏អាចមានផលវិបាក សម្រាប់សុខុមាលភាព ខាងវិញ្ញាណរបស់យើងផងដែរ។
ការសប្បាយនៅក្នុងការមើលរូបភាពខ្លួនឯង អាចធ្វើឲ្យយើងផ្តោតទៅលើរូបសម្បត្តិខាងក្រៅរបស់យើងពេក ហើយធ្វើឲ្យយើងមិនសូវចាប់អារម្មណ៍ ចំពោះការពិនិត្យមើលវិញ្ញាណរបស់យើង ដែលនៅខាងក្នុង។ ការពិនិត្យមើលខ្លួនឯង មានសារៈសំខាន់ ចំពោះខុសភាពខាងវិញ្ញាណរបស់យើង។ ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងពិនិត្យមើលខ្លួនឯង ដើម្បីកុំឲ្យយើងទទួលលទ្ធផលអាក្រក់ ពីការសម្រេចចិត្តធ្វើអំពើបាប។ ការនេះសំខាន់ណាស់ បានជាព្រះគម្ពីរបានចែងថា យើងមិនអាចចូលរួម នៅក្នុងពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ ដោយមិនឆែកពិនិត្យមើលខ្លួនឯងជាមុនបានឡើយ(១កូរិនថូស ១១:២៨)។ ការឆែកពិនិត្យមើលខ្លួនឯង មិនគ្រាន់តែជួយឲ្យយើងមានទំនាក់ទំនងល្អជាមួយព្រះប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏ជួយឲ្យយើងមានទំនាក់ទំនងល្អជាមួយអ្នកដទៃផងដែរ។ ពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ ជាការរំឭក អំពីរូបកាយព្រះគ្រីស្ទ ហើយយើងមិនអាចប្រារព្ធពិធីនេះបានត្រឹមត្រូវឡើយ បើសិនជាយើងមិនបានរស់នៅ ដោយសុខុដមជាមួយគ្រីស្ទបរិស័ទដទៃទៀតទេនោះ។
ការមើលឃើញ និងការសារភាពអំពើបាបរបស់យើង ជួយលើកដំកើងឲ្យមានការរួបរួម ជាមួយអ្នកដទៃ និងមានទំនាក់ទំនងល្អជាមួយព្រះ។-Julie Ackerman Link
ត្រឡប់ជាមើលមិនឃើញ
នៅតំបន់ដែលខ្ញុំរស់នៅ រដូវនេះគឺជាពេលដែលកូនរុក្ខជាតិតូចៗជាច្រើន ពុះពារជម្នះការស្លាប់ ដោយសង្ងំរស់នៅក្រោមដីសិន ទំរាំដល់ពេលដែលវាអាចចេញពន្លកសារជាថ្មី។ មុនពេលព្រឹលធ្លាក់ ហើយដីកកអស់ រុក្ខជាតិទាំងនោះរុះរោយផ្កាដ៏ស្រស់ស្អាតរបស់ខ្លួនអស់ ហើយដកថយមកទីកន្លែងមួយដែលវាអាចសម្រាក ហើយសន្សំកម្លាំងទុកសម្រាប់រដូវដែលវាអាចលូតលាស់។ មើលទៅពួកវាដូចជាងាប់អស់ហើយ តែពួកវាមិនស្លាប់ទេ តាមពិតពួកវាកំពុងតែស្ថិតក្នុងជីវិតក្រាំង។ កាលណាព្រិលរលាយបាត់អស់ ហើយដីក៏លែងកកទៀត នោះពួកវានឹងងើបក្បាលចេញពន្លកឡើងវិញ ដើម្បីស្វាគមន៍ព្រះអាទិកររបស់ខ្លួន ដោយពណ៌ដ៏ស្រស់ត្រកាល និងក្លិនប្រអូបឈ្ងុយឈ្ងប់ផងដែរ។
ជួនកាល រដូវកាលនៃជីវិត តម្រូវឲ្យយើងឈានចូលដំណាក់កាលនៃជីវិតក្រាំង។ យើងមិនស្លាប់ទេ ប៉ុន្តែ យើងអាចមានអារម្មណ៍ថា គេមើលយើងមិនឃើញ ឬមិនអើពើរចំពោះយើង។ ក្នុងអំឡុងពេលដូចនេះ យើងអាចមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនយើងគ្មានប្រយោជន៍ ហើយយើងអាចងឿងឆ្ងល់ថា តើព្រះនឹងប្រើយើងម្ដងទៀតដែរឬទេ។ ប៉ុន្តែ ពេលបែបនេះ គឺសម្រាប់ ការពារ និងរៀបចំខ្លួនយើងប៉ុណ្ណោះ។ នៅពេលដែលព្រះកំណត់បានមកដល់ ហើយក៏មានលក្ខខ័ណ្ឌប្រកបល្អផងដែរនោះ ព្រះទ្រង់នឹងហៅយើងសារជាថ្មីម្ដងទៀត ឲ្យមកបម្រើទ្រង់ និងថ្វាយបង្គំទ្រង់វិញ។
លោកម៉ូសេធ្លាប់ឆ្លងកាត់បទពិសោធន៍បែបនេះ អស់មួយរយៈពេល។ ក្រោយពីបានសម្លាប់សាសន៍អេស៊ីព្ទម្នាក់ដែលវាយធ្វើបាបសាសន៍ហេព្រើរ លោកម៉ូសេបានរត់គេចខ្លួនទៅស្រុកឆ្ងាយ គឺជាស្រុកម៉ាឌាន (និក្ខមនំ ២:១១-២២)។ ទីនោះ ព្រះបានការពារគាត់ ហើយបានរៀបចំគាត់ សម្រាប់កិច្ចការធំបំផុតក្នុងជីវិតរបស់គាត់(និក្ខមនំ ៣:១០)។
ដូច្នេះ សូមមានទឹកចិត្តឡើង។ គ្មានពេលណា ដែលព្រះទ្រង់មើលយើងមិនឃើញនោះឡើយ។-JULIE ACKERMAN LINK
ការពិនិត្យសុខភាពខាងឯវិញ្ញាណ
តាមធម្មតាវេជ្ជបណ្ឌិតណែនាំប្រជាពលរដ្ឋ ឲ្យធ្វើការពិនិត្យសុខភាព ឲ្យបានទៀងទាត់ ដើម្បីឲ្យអាចរកឃើញបញ្ហាខុសភាពណាមួយ មុនពេលវាក្លាយជាជម្ងឺធ្ងន់ធ្ងរ។ យើងថែរទាំសុខភាពខាងវិញ្ញាណរបស់យើង តាមគំរូដូចនេះផងដែរ គឺតាមរយៈការសួរសំណួរមួយចំនួន ដែលមានឫសគល់នៅក្នុងបញ្ញត្តិដែលសំខាន់ជាងគេបំផុតរបស់ព្រះ ដែលព្រះបានដាក់ឲ្យ(ម៉ាកុស ១២:៣០)។
តើខ្ញុំបានស្រឡាញ់ព្រះអស់ពីចិត្តរបស់ខ្ញុំ ដោយសារទ្រង់បានស្រឡាញ់ខ្ញុំជាមុនឬទេ? រវាងទ្រព្យសម្បត្តិ នៅផែនដី និងទ្រព្យសម្បត្តិដែលខ្ញុំមាននៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ តើខ្ញុំចង់បានមួយណាខ្លាំងជាង? (កូល៉ុស ៣:១)។ ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យចង់ឲ្យសេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ទ្រង់ បានគ្រប់គ្រងលើចិត្តរបស់យើង។
តើខ្ញុំបានស្រឡាញ់ព្រះអស់ពីព្រលឹងរបស់ខ្ញុំឬទេ? តើខ្ញុំស្ដាប់តាមព្រះបន្ទូល ដែលប្រាប់ថាខ្ញុំជានរណាឬទេ? តើខ្ញុំកំពុងបែរចេញ ពីសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាបែបអាត្មានិយមឬទេ?(ខ.៥)។ តើខ្ញុំកំពុងប្រែក្លាយជាមានចិត្តក្តួលអាណិត សប្បុរស បន្ទាបខ្លួន សុភាព ហើយអត់ធ្មត់ឬទេ? (ខ.១២)។
តើខ្ញុំបានស្រឡាញ់ព្រះអស់ពីគំនិតរបស់ខ្ញុំឬទេ? តើខ្ញុំផ្ចង់ចិត្តលើការប្រកបស្និទ្ធស្នាលជាមួយព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ឬមួយខ្ញុំបណ្ដោយឲ្យគំនិតរបស់ខ្ញុំគិតពីនេះពីនោះ តាមតែអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំ?(ខ.២) តើគំនិតរបស់ខ្ញុំនាំខ្ញុំ ទៅរកបញ្ហា ឬទៅរកដំណោះស្រាយ? ទៅរកការរួបរួមគ្នា ឬទៅរកការបែកបាក់គ្នា? ទៅរកការអត់ទោស ឬទៅរកការសងសឹក? (ខ.១៣)។
តើខ្ញុំស្រឡាញ់ព្រះអស់ពីកម្លាំងរបស់ខ្ញុំឬទេ? តើខ្ញុំសុខចិត្តទទួលស្គាល់ថាខ្លួនឯងខ្សោយ ដើម្បីឲ្យព្រះបានបង្ហាញកម្លាំងរបស់ទ្រង់ជំនួសខ្ញុំឬទេ?(ខ.១៧)។ តើខ្ញុំបានពឹងផ្អែកលើព្រះគុណរបស់ព្រះ ដើម្បីឲ្យបានកម្លាំងចម្រើនឡើងក្នុងព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ឬទេ?
កាលណាយើងអនុញ្ញាតឲ្យ “ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះគ្រីស្ទសណ្ឋិតនៅក្នុងយើងជាបរិបូរ . . . ដែលមានប្រាជ្ញាគ្រប់ទាំងអស់ផង”(ខ.១៦) នោះទ្រង់នឹងប្រដាប់កាយយើង ឲ្យអាចស្អាងចិត្តគ្នាឡើង ដើម្បីឲ្យយើងកាន់តែមានសុខភាពល្អឡើងខាងឯវិញ្ញាណ និងកាន់តែមានប្រយោជន៍នៅចំពោះទ្រង់។-JULIE ACKERMAN…
ពន្លឺប៉ូលខាងជើង
ខ្ញុំបានជួបពន្លឺភ្លឺផ្លេកដ៏កម្រមានជាលើកដំបូង ពេលខ្ញុំរៀននៅមហាវិទ្យាល័យ។ នៅពេលយប់ដ៏ត្រជាក់ នៅរដូវរងារ នៅឆ្ងាយពីពន្លឺភ្លើងនៃទីក្រុង ខ្ញុំបានជិះឡានដឹកចំប៊ើង ជាមួយមិត្តភក្តិដ៏អ៊ូអរ នៅពេលដែលផ្ទៃមេឃចាប់ផ្តើមមានពន្លឺភ្លឺផ្លេក ដ៏គួរឲ្យចង់ទស្សនា។ ពេលនោះខ្ញុំក៏បានថតចម្លងនូវអនុស្សាវរីយដ៏រីករាយនេះ ទុកក្នុងចិត្តខ្ញុំ។
ចាប់តាំងពីពេលយប់នោះមក ខ្ញុំមានការចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំង ចំពោះបាតុភូត អូរ៉ូរ៉ា បូរេលីស ដែលគេហៅឈ្មោះម្យ៉ាងទៀតថា ពន្លឺនៃប៉ូលខាងជើង។ ភាគច្រើន គេឃើញមានពន្លឺនោះ នៅតំបន់ភាគខាងជើង នៅឆ្ងាយពីតំបន់ដែលខ្ញុំរស់នៅ តែយូរៗម្តង គេឃើញពន្លឺនោះ នៅតំបន់ដែលមានខ្សែបណ្តោយទាបជាងតំបន់ប៉ូល។ ពេលបានឃើញម្តងហើយ ធ្វើឲ្យខ្ញុំចង់មើលម្តងទៀត។ ពេលណាខ្ញុំមានឱកាសល្អ ខ្ញុំក៏បាននិយាយទៅកាន់មិត្តភក្តិខ្ញុំថា “ប្រហែលជាយប់នេះ យើងបានមើលពន្លឺនៅលើមេឃនោះទៀត…”។
ព្រះគម្ពីរទាំងមូល ច្រើនតែនិយាយអំពីពន្លឺ និងសិរីល្អ នៅក្នុងការពិពណ៌នាអំពីការយាងមកវិញនៃព្រះអម្ចាស់។ ពេលទ្រង់យាងមក ពន្លឺថ្ងៃ និងពន្លឺដូងច័ន្ទនឹងមិនមានភាពចាំបាច់ទៀតឡើយ(អេសាយ ៦០:១៩)។ សាវ័កយ៉ូហាន បានពិពណ៌នាអំពីព្រះដែលគង់នៅលើបល្ល័ង្ក ដោយពាក្យថា “ឯព្រះអង្គដែលគង់នៅនោះ មើលទៅមានភាពដូចជាត្បូងមណីជោតិ និងត្បូងទទឹម ក៏មានឥន្ទធនូនៅព័ទ្ធជុំវិញបល្ល័ង ដែលមើលទៅដូចជាត្បូងមរកត”(វិវរណៈ ៤:៣)។
ពេលខ្ញុំឃើញបទគម្ពីរនេះចែងអំពីពន្លឺនៅព័ទ្ធជុំវិញបល្ល័ង្កព្រះ ដែលមើលទៅដូចត្បូងមរកត ខ្ញុំក៏បាននឹកឃើញពន្លឺរបស់ប៉ូលខាងជើង។ ដូចនេះ ពេលដែលខ្ញុំបានឃើញពន្លឺដ៏រុងរឿង ដែលបានបង្ហាញឡើង នៅលើមេឃ មិនថា តែនៅពេលបានឃើញផ្ទាល់ភ្នែក ឬឃើញក្នុងរូបថត ឬវីដេអូឡើយ គឺខ្ញុំបានគិតថា…
អាយុមិនមែនជាបញ្ហា
បន្ទាប់ពីលោកដេវ បូមិន(Dave Bowman) បានធ្វើជាម្ចាស់គ្លីនិកព្យាបាលធ្មេញ និងបានធ្វើការនៅទីនោះ អស់រយៈពេល៥០ឆ្នាំមក គាត់ក៏បានរៀបគម្រោងចូលនិវត្តន៍ ហើយរស់នៅតាមសម្រួល។ ពេលដែលគាត់មានជម្ងឺទឹកនោមផ្អែម ហើយត្រូវវៈកាត់បេះដូង គាត់ក៏បានសម្រេចចិត្តចូលនិវត្តន៍តែម្តង។ ប៉ុន្តែ ពេលគាត់បានទទួលពត៌មានថា មានយុវជនមួយក្រុម ដែលជាជនភាសខ្លួន មកពីប្រទេសស៊ូដង់ កំពុងត្រូវការជំនួយ គាត់ក៏បានធ្វើការសម្រេចចិត្ត ដែលនាំឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរដល់ការរស់នៅ ដល់យុវជនទាំងនោះ។ គាត់បានស្ម័គ្រចិត្តផ្តល់ជំនួយដល់យុវជនទាំងប្រាំនាក់។
ពេលលោកដេវស្វែងយល់បន្ថែម អំពីយុវជនស៊ូដង់ទាំងនេះ គាត់ក៏បានដឹងថា ពួកគេមិនដែលធ្លាប់បានទៅជួបគ្រូពេទ្យ ឬទៅពេទ្យធ្មេញឡើយ។ ក្រោយមក ថ្ងៃមួយ នៅព្រះវិហារ មានមនុស្សម្នាក់បានលើកខគម្ពីរមួយ ដែលចែងថា “បើអវយវៈ១ឈឺ នោះទាំងអស់នឹងឈឺជាមួយគ្នា បើ១បានដំកើងឡើង នោះទាំងអស់នឹងបានរីករាយជាមួយដែរ”(១កូរិនថូស ១២:២៦)។ ខគម្ពីរមួយនេះបានដក់ជាប់ក្នុងចិត្តគាត់ជានិច្ច។ យុវជនស៊ូដង់ទាំងនេះ ជាគ្រីស្ទបរិស័ទ ដែលកំពុងជួបការលំបាក ដោយសារពួកគេខ្វះការថែរទាំសុខភាព ហើយលោកដេវក៏បានដឹងថា ព្រះកំពុងប្រាប់គាត់ឲ្យធ្វើអ្វីម្យ៉ាង ដើម្បីជួយពួកគេ។ តើគាត់ជួយពួកគេដោយរបៀបណា?
ទោះជាគាត់មានវ័យចាស់ ហើយមានខុសភាពមិនល្អក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែចាប់ផ្តើមស្វែងរកឱកាសសាងសង់មណ្ឌលសុខភាពមួយ នៅប្រទេសស៊ូដង់។ ព្រះទ្រង់ក៏បានប្រមូលមនុស្ស និងធនធានបន្តិចម្តងៗ ហើយក្នុងឆ្នាំ២០០៨ មន្ទីរពេទ្យអនុស្សាវរីយ៍គ្រីស្ទបរិស័ទមួយកន្លែង បានបើកទ្វារទទួលអ្នកជម្ងឺ នៅប្រទេសស៊ូដង់។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក មានមនុស្សជាច្រើននាក់ ដែលមានជម្ងឺ និងរបួសបានមកទទួលការព្យាបាលនៅទីនោះ។
មន្ទីរពេទ្យអនុស្សាវរីយ៍គ្រីស្ទបរិស័ទ…