ពេលមនុស្សម្នាក់ឈឺចាប់ ទាំងអស់គ្នាឈឺចាប់
ពេលដែលមិត្តរួមការងារម្នាក់បានទូរស័ព្ទមកសុំច្បាប់ ពេលគាត់មានជម្ងឺ ដោយសារការឈឺចាប់ជាពន់ពេក ម្នាក់ៗនៅការិយ៉ាល័យក៏មានការព្រួយបារម្ភពីគាត់។ បន្ទាប់ពីគាត់បានធ្វើដំណើរទៅមន្ទីរពេទ្យ ហើយសម្រាកនៅលើគ្រែបានមួយថ្ងៃ គាត់ក៏បានវិលត្រឡប់មកធ្វើការវិញ ហើយក៏បានបង្ហាញឲ្យយើងដឹងថា គ្រួសក្នុងតម្រងនោម គឺជាប្រភពនៃការឈឺចាប់របស់គាត់។ ពេលខ្ញុំឃើញរូបថតគ្រួសនោះ ខ្ញុំក៏បានជ្រួញចិញ្ចើម ដោយចិត្តអាណឹត ទាំងនឹកចាំអំពីគ្រួសក្នុងប្រម៉ាត់ ដែលខ្ញុំមានកាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន។ កាលនោះ ខ្ញុំក៏មានការឈឺចាប់ជាពន់ពេកផងដែរ។
តើវាគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ឬទេ ដែលរបស់ដ៏តូចមួយ អាចធ្វើឲ្យរូបកាយទាំងមូលមានការឈឺចាប់យ៉ាងនេះ? ប៉ុន្តែ នេះជាការអ្វីដែលសាវ័កប៉ុលបានរៀបរាប់ក្នុងបទគម្ពីរ១កូរិនថូស ១២:២៦ ថា “បើអវយវៈ១ឈឺ នោះទាំងអស់នឹងឈឺជាមួយគ្នា”។ ក្នុងជំពូក១២ ទាំងមូល សាវ័កប៉ុលបានប្រើពាក្យប្រៀបប្រដូច អំពីរូបកាយមួយ ដើម្បីពិពណ៌នា អំពីគ្រីស្ទបរិស័ទ នៅទូទាំងពិភពលោក។ ពេលសាវ័កប៉ុលមានប្រសាសន៍ថា “ព្រះទ្រង់បានផ្សំរូបកាយ”(ខ.២៤) គឺគាត់កំពុងនិយាយសំដៅរូបកាយទាំងមូលនៃព្រះគ្រីស្ទ ដែលរាប់បញ្ចូលគ្រីស្ទបរិស័ទទាំងអស់។ យើងរាល់គ្នាមានអំណោយទាន និងតួនាទីខុសៗគ្នា។ ប៉ុន្តែ ដោយសារយើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែជាផ្នែកមួយនៃរូបកាយតែមួយ បើមនុស្សម្នាក់ឈឺចាប់ គឺយើងឈឺចាប់ទាំងអស់គ្នា។ ពេលដែលបងប្អូនរួមជំនឿម្នាក់ទទួលរងការបៀតបៀន មានទុក្ខសោក ឬទុក្ខលំបាក យើងក៏មានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ គឺហាក់ដូចជាកំពុងតែឆ្លងកាត់ទុក្ខលំបាកនោះដោយផ្ទាល់ដែរ។
ការឈឺចាប់របស់មិត្តរួមការងាររបស់ខ្ញុំ បាននាំឲ្យគាត់ទទួលជំនួយ ដែលរូបកាយគាត់ត្រូវការ។ ក្នុងរូបកាយនៃព្រះគ្រីស្ទ ការឈឺចាប់របស់នរណាម្នាក់ បញ្ឈះយើងឲ្យមានចិត្តអាណិត ហើយធ្វើអ្វីមួយសម្រាប់គាត់។ យើងអាចអធិស្ឋានឲ្យគាត់ ផ្តល់ឲ្យនូវពាក្យលើកទឹកចិត្ត ឬធ្វើអ្វីមួយ ដែលជួយដល់ដំណើរការនៃការប្រោសឲ្យជា។ នេះហើយជារបៀបដែលរូបកាយព្រះគ្រីស្ទធ្វើការរួមគ្នា។—LINDA…
សូមនាំទូលបង្គំទៅរកថ្មដា
ពេលខ្ញុំកំពុងដើរក្នុងហាងទំនិញ រកមើលម៉ាស៊ីនចំហាយទឹក ខ្ញុំបានកត់សំគាល់ឃើញស្រ្តីម្នាក់មានវ័យចំណាស់ជាងខ្ញុំ កំពុងដើរចុះឡើងៗ តាមច្រកដើរ នៅចន្លោះធ្នើរដាក់ទំនិញ។ ខ្ញុំឆ្ងល់ថា គាត់កំពុងតែរកមើលម៉ាស៊ីនចំហាយទឹក ដូចខ្ញុំដែរទេដឹង។ ខ្ញុំក៏ជៀសទៅម្ខាង ទុកផ្លូវឲ្យគាត់ដើរក្បែរខ្ញុំ។ មិនយូរប៉ុន្មាន យើងក៏បានជជែកគ្នា អំពីមេរោគផ្តាសាយធំមួយប្រភេទ ដែលកំពុងរាតត្បាត ក្នុងតំបន់ដែលយើងរស់នៅ ដែលបានបណ្តាលឲ្យគាត់មានអាការៈក្អក និងឈឺក្បាលមិនព្រមបាត់សោះ។
ពីរបីនាទីក្រោយមក គាត់ក៏បាននិយាយទាំងកំហឹង ដោយធ្វើការសន្និដ្ឋាន អំពីប្រភពនៃមេរោគនោះ។ ខ្ញុំក៏ស្តាប់គាត់និយាយ ដោយមិនដឹងថា ត្រូវធ្វើដូចម្តេច។ បន្តិចក្រោយមក គាត់ក៏បានចាកចេញពីហាងទំនិញ ដោយមិនទាន់បាត់ខឹង និងនៅមានអារម្មណ៍នឿយណាយនៅឡើយ។ ទោះបីជាគាត់បានបង្ហាញពីអារម្មណ៍នឿយណាយរបស់គាត់ក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំមិនដឹងថា ត្រូវធ្វើអ្វីដើម្បីដកយកការឈឺចាប់ចេញពីខ្លួនគាត់បានទេ។
ស្តេចដាវីឌ ជាស្តេចទីពីររបស់នគរអ៊ីស្រាអែល ដែលបាននិពន្ធទំនុកដំកើង ដើម្បីបង្ហាញចេញនូវកំហឹង និងអារម្មណ៍នឿយណាយរបស់ទ្រង់ ដល់ព្រះ។ ប៉ុន្តែ ស្តេចដាវីឌបានជ្រាបថា ព្រះទ្រង់មិនគ្រាន់តែស្តាប់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះឡើយ តែព្រះអង្គថែមទាំងអាចធ្វើអ្វីម្យ៉ាង ដើម្បីដកការឈឺចាប់ចេញពីទ្រង់។ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៦១ ស្តេចដាវីឌបានមានបន្ទូលថា “កាលណាចិត្តទូលបង្គំត្រូវបង្គ្រប នោះទូលបង្គំនឹងអំពាវនាវដល់ទ្រង់ពីចុងផែនដីផង សូមនាំទូលបង្គំទៅឯថ្មដាដែលខ្ពស់ជាងទូលបង្គំ”(ខ.២)។ ព្រះទ្រង់ជា “ទីជ្រកកោន”របស់ស្តេចដាវីឌ (ខ.៣) ជា “ថ្មដា” ដែលទ្រង់រត់ទៅរក។
ពេលយើងមានការឈឺចាប់ ឬជួបនរណាម្នាក់ ដែលកំពុងមានការឈឺចាប់ សូមយើងយកគំរូតាមស្តេចដាវីឌចុះ។ ពោលគឺយើងអាចរត់ទៅរក…
មិនគ្រប់គ្រាន់ទេឬ?
ពេលក្រុមគ្រួសារខ្ញុំ កំពុងធ្វើដំណើរតាមផ្លូវ ត្រឡប់ពីព្រះវិហារ មកផ្ទះវិញ កូនស្រីរបស់ខ្ញុំ បានអង្គុយនៅលើកៅអីខាងក្រោយ ញាំនំស្រួយរូបត្រីមាស យ៉ាងសប្បាយរីករាយ ខណៈពេលដែលបងប្អូនរបស់នាងសុំឲ្យនាងចែករំលែកនំនោះខ្លះ។ ខ្ញុំក៏បានព្យាយាមនិយាយបង្វៀងការសន្ទនារបស់ពួកគេ ដោយសួរនាងថា “នៅថ្ងៃនេះ តើកូនរៀនបានអ្វីខ្លះ នៅក្នុងសាលារៀនថ្ងៃអាទិត្យ?” នាងក៏បាននិយាយថា ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើឲ្យមាននំប៉័ង និងត្រីមួយកន្ត្រក ព្រោះមានក្មេងម្នាក់បានថ្វាយនំប៉័ង៥ដុំ និងត្រីពីកន្ទុយ ដល់ព្រះយេស៊ូវ ហើយទ្រង់ក៏បានប្រើនំប៉័ង និងត្រីនោះ ជាអាហារសម្រាប់ចម្អែតមនុស្សជាង៥ពាន់នាក់(យ៉ូហាន ៦:១-១៣)។
ខ្ញុំក៏បានប្រាប់នាងថា “ក្មេងតូចនោះពិតជាចិត្តល្អមែន។ តើកូនគិតថា ព្រះប្រហែលជាកំពុងតែប្រាប់កូនឲ្យចែករំលែកនំត្រីរបស់កូនដែរទេ?” នាងក៏បានឆ្លើយតបថា “អត់ទេ ម៉ាក់”។
ខ្ញុំបានព្យាយាមលើកទឹកចិត្តនាង កុំឲ្យញាំនំស្រួយនោះ តែម្នាក់ឯងឡើយ។ តែនាងនៅតែមិនព្រម។ នាងថា “នាងមិនមាននំគ្រប់គ្រាន់ សម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នាញាំទេ”។
ការចែករំលែកអាចមានការពិបាក។ ការរក្សាទុករបស់អ្វី ដែលនៅពីមុខយើង មានភាពងាយស្រួលជាង។ យើងប្រហែលជាធ្វើការគន់គូរ ហើយលើកហេតុផលថា យើងមិនមានគ្រប់គ្រាន់ សម្រាប់គេគ្រប់គ្នាឡើយ។ ហើយយើងក៏បានសន្និដ្ឋានថា បើខ្ញុំចែកឲ្យគេ នោះខ្ញុំនឹងមានការខ្វះខាតមិនខាន។
យ៉ាងណាមិញ សាវ័កប៉ុល បានរំឭកយើងថា អ្វីៗទាំងអស់ ដែលយើងមាន គឺបានមកពីព្រះ ដែលសព្វព្រះទ័យនឹងប្រទានពរឲ្យយើងចម្រើនឡើង “គ្រប់ជំពូក ដើម្បីឲ្យយើងមានចិត្តសប្បុរស”(២កូរិនថូស ៩:១០-១១)។ ការគិតលេខរបស់នគរស្ថានសួគ៌…
ការសរសើរដំកើងព្រះ ពេលមានបញ្ហា
មានពេលមួយម្តាយរបស់ខ្ញុំបាននិយាយប្រាប់ខ្ញុំថា “ម៉ាក់កើតមហារីកហើយ”។ ពេលនោះ ខ្ញុំបានខំតាំងអារម្មណ៍ឲ្យរឹងមាំ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំនៅតែមិនអាចទប់ទឹកភ្នែកជាប់។ ខ្ញុំគិតថា អ្នកក៏មិនចង់ឮមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់អ្នក និយាយពាក្យដូចនេះដែរ។ ប៉ុន្តែ នេះជាលើកទីបីហើយ ដែលម្តាយខ្ញុំបានតយុទ្ធនឹងជម្ងឺមហារីក។ បន្ទាប់ពីការថត និងពិនិត្យសាច់ដែលមានបញ្ហាជាទៀងទាត់ ម្តាយរបស់ខ្ញុំក៏បានដឹងថា គាត់មានដុំសាច់កាចនៅក្រោមដៃគាត់។
ទោះគាត់បានទទួលដំណឹងអាក្រក់ក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែកម្សាន្តចិត្តខ្ញុំ។ គាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា “ម៉ាក់ដឹងថា ព្រះតែងតែល្អចំពោះម៉ាក់ជានិច្ច។ ទ្រង់តែងតែស្មោះត្រង់ជានិច្ច”។ ទោះគាត់ត្រូវឆ្លងកាត់ការវៈកាត់ដ៏ពិបាក ហើយបន្ទាប់មក ត្រូវបាញ់កាំរស្មីក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែដឹងច្បាស់ថា ព្រះទ្រង់នៅតែគង់នៅជាមួយ ហើយស្មោះត្រង់ចំពោះគាត់ជានិច្ច។
ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចំា អំពីលោកយ៉ូប។ លោកយ៉ូបបានបាត់បង់កូន ទ្រព្យសម្បត្តិ និងសុខភាពគាត់។ ប៉ុន្តែ បទគម្ពីរ យ៉ូប ១:២០ បានប្រាប់យើងថា បន្ទាប់ពីគាត់បានទទួលដំណឹងអាក្រក់ទាំងអស់នេះហើយ “គាត់បានផ្តួលខ្លួនក្រាបចុះដល់ដីថ្វាយបង្គំ”។ ពេលប្រពន្ធគាត់ប្រាប់ឲ្យគាត់ជេរព្រះ គាត់និយាយថា “យើងទទួលសេចក្តីល្អមកពីព្រះ តើមិនត្រូវទទួលសេចក្តីអាក្រក់ដែរទេឬ?”(២:១០)។ នេះជាការឆ្លើយតប ដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល។ ទោះក្រោយមក លោកយ៉ូបបានរអ៊ូរទាំក៏ដោយ ក៏ទីបំផុត គាត់បានទទួលស្គាល់ថា ព្រះទ្រង់មិនដែលប្រែប្រួលឡើយ។ គាត់ដឹងថា ព្រះទ្រង់នៅតែគង់ជាមួយគាត់ ហើយនៅតែខ្វល់ពីគាត់។
សម្រាប់មនុស្សភាគច្រើន ការសរសើរដំកើង មិនមែនជាការឆ្លើយតបទីមួយ ចំពោះទុក្ខលំបាកឡើយ។ ជួនកាល ពេលទុក្ខលំបាករបស់យើង…
ការដឹងគុណកាន់តែខ្លាំង
តើអ្នកចង់ឲ្យខ្លួនឯង មានការដឹងគុណព្រះ កាន់តែខ្លាំងឬទេ? លោកចច ហឺបឺត(George Herbert) ដែលជាកវីកំណាព្យជនជាតិអង់គ្លេស នៅសតវត្សរ៍ទី១៧ បានលើកទឹកចិត្តប្រិយមិត្តអ្នកអានរបស់គាត់ ឲ្យមាន “ការដឹងគុណចំពោះព្រះ” កាន់តែខ្លាំង ដែលគោលដៅនៃបទកំណាព្យរបស់គាត់ ដែលចែងថា “ព្រះអង្គប្រទានទូលបង្គំ ជាច្រើនដ៏ម្ល៉េះ សូមប្រទានឲ្យទូលបង្គំនូវការមួយទៀត គឺចិត្តដែលដឹងគុណទ្រង់”។
លោកហឺបឺតបានទទួលស្គាល់ថា ដើម្បីឲ្យគាត់មានការដឹងគុណចំពោះព្រះ គាត់ត្រូវជញ្ជឹងគិតអំពីព្រះពរ ដែលទ្រង់បានប្រទានគាត់។
ព្រះគម្ពីរបានប្រកាសថា ព្រះគ្រីស្ទ ជាប្រភពនៃព្រះពរគ្រប់យ៉ាង គឺដូចដែលមានចែងក្នុងបទគម្ពីរ រ៉ូម ១១:៣៦ ថា “ដ្បិតរបស់សព្វសារពើបានកើតមកពីទ្រង់ ដោយសារទ្រង់ ហើយសំរាប់ទ្រង់”។ “របស់សព្វសារពើ” គឺរាប់បញ្ចូលរបស់ដ៏ច្រើនសណ្ឋឹក ក៏ដូចជារបស់ដ៏តិចតួច ដែលជាអំណោយដែលមានជារៀងរាល់ថ្ងៃក្នុងជីវិតយើង។ អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលយើងបានទទួល ក្នុងជីវិត គឺបានមកដោយផ្ទាល់ពីព្រះវរបិតា(យ៉ាកុប ១:១៧) ហើយទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងប្រទានអំណោយនោះមកយើង ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះយើង។
ដើម្បីឲ្យខ្ញុំបាននឹកចាំអំពីព្រះពររបស់ព្រះ ក្នុងជីវិតខ្ញុំ ខ្ញុំបានរៀនបង្កើតចិត្តដែលទទួលស្គាល់ប្រភពនៃក្តីអំណរទាំងអស់ ដែលខ្ញុំមានជារៀងរាល់ថ្ងៃ ជាពិសេសព្រះពរ ដែលខ្ញុំបានទទួល ហើយច្រើនតែភ្លេចអរព្រះគុណទ្រង់។ សព្វថ្ងៃនេះ ព្រះពរទាំងនោះ គឺរាប់បញ្ចូលអាកាសធាតុដ៏ល្អសម្រាប់ឲ្យខ្ញុំរត់ហាត់ប្រាណពេលព្រឹក ការទន្ទឹងរង់ចាំជួបមិត្តភក្តិនៅពេលល្ងាច អាហារដែលខ្ញុំបរិភោគជាមួយក្រុមគ្រួសារខ្ញុំ ទេសភាពដ៏ស្រស់ត្រកាល នៃពិភពលោកដែលនៅជុំវិញខ្លួនខ្ញុំ និងក្លឹនដ៏ឈ្ងុយ នៃកាហ្វេដែលគេទើបតែឆុងជាដើម។
តើព្រះទ្រង់បានប្រទានព្រះពរអ្វីខ្លះ ដល់អ្នក?…
តើទ្រង់ជាព្រះដែលមានកំហឹងជានិច្ចឬ?
កាលខ្ញុំកំពុងរៀនរឿងទេវកថារបស់ជនជាតិក្រិក និងរ៉ូម៉ាំង នៅមហាវិទ្យាល័យ ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលបានដឹងថា ព្រះនៅក្នុងរឿងទេវកថាទាំងនោះមានអារម្មណ៍ឆេវឆាវ ដូចជាមនុស្សធម្មតាដែរ។ មនុស្សដែលធ្វើឲ្យព្រះទាំងនោះខឹង ក៏ត្រូវអស់ជីវិត ហើយជួនកាល គឺត្រូវស្លាប់តែមួយពព្រិចភ្នែក។
ភ្លាមនោះ ខ្ញុំក៏បានអស់សំណើច ទាំងឆ្ងល់ថា តើគេអាចជឿលើព្រះដែលមានលក្ខណៈដូចនេះ យ៉ាងដូចម្តេចកើត? តែបន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានសួរខ្លួនឯងថា តើខ្ញុំមានទស្សនៈដូចនេះ ចំពោះព្រះដ៏ពិតដែរឬទេ? ពេលដែលខ្ញុំមានការសង្ស័យចំពោះទ្រង់ តើខ្ញុំបានគិតថា ទ្រង់ជាព្រះដែលងាយនឹងខ្ញាល់ឬទេ? គួរឲ្យស្តាយណាស់ ខ្ញុំពិតជាធ្លាប់គិតដូច្នោះមែន។
ហេតុនេះហើយ បានជាខ្ញុំកោតសរសើរលោកម៉ូសេ ដែលបានទូលសូមឲ្យព្រះទ្រង់បង្ហាញ ឲ្យគាត់មើលឃើញសិរីល្អទ្រង់(និក្ខមនំ ៣៣:១៨)។ ដោយសារលោកម៉ូសេត្រូវព្រះទ្រង់ជ្រើសតាំង ឲ្យដឹកនាំមនុស្សមួយហ្វូងធំ ដែលចេះតែរអ៊ូរទាំទាស់នឹងទ្រង់ នោះគាត់ពិតជាចង់ដឹងថា តើព្រះទ្រង់នឹងជួយគាត់ នៅក្នុងការបំពេញកិច្ចការដ៏ធំនេះឬអត់។ ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ក៏បានឆ្លើយតបលោកម៉ូសេ ដោយបង្ហាញសិរីល្អរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់ក៏បានប្រកាសព្រះនាម និងបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ ឲ្យលោកម៉ូសេស្គាល់។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា ទ្រង់ “មានព្រះហឫទ័យមេត្តាករុណា ហើយទន់សន្តោស ទ្រង់យឺតនឹងខ្ញាល់ ហើយមានសេចក្តីសប្បុរស និងសេចក្តីទៀងត្រង់ ជាបរិបូរ”(៣៤:៦)។
បទគម្ពីរនេះ បានរំឭកខ្ញុំថា ព្រះទ្រង់មិនមានព្រះទ័យឆេវឆាវនោះឡើយ។ ខ្ញុំក៏ត្រូវរំឭកខ្លួនឯងថា ទ្រង់មានព្រះទ័យអត់ធ្មត់ ជាពិសេស នៅពេលដែលខ្ញុំឆ្លើយតបទៅទ្រង់វិញ ទាំងកំហឹង ឬការមិនអត់ធ្មត់។ ម្យ៉ាងទៀត ទ្រង់បន្តធ្វើកិច្ចការទ្រង់…