អ្នកសង់ផ្ទះដែលមានប្រាជ្ញា
គ្រប់ទាំងស្រីៗ ដែលមានប្រាជ្ញារមែងសង់ផ្ទះរបស់ខ្លួនឡើង តែស្ត្រីល្ងីល្ងើគេរំលំផ្ទះដោយដៃខ្លួនវិញ។ សុភាសិត ១៤:១
អ្នកស្រីសូជូន័រ ធ្រូត(Sojourner Truth) មានឈ្មោះពីកំណើតថា អ៊ីសាបេឡា បូមហ្វ្រ៊ី(Isabella Baumfree) បានចាប់កំណើតជាទាសករ ក្នុងឆ្នាំ១៧៩៧ ក្នុងតំបន់អេសូប៉ូស ក្នុងរដ្ឋញូយ៉ក។ កូនៗរបស់គាត់ស្ទើរតែទាំងអស់ ត្រូវគេយកទៅលក់ជាទាសករ តែគាត់បានរត់គេចជាមួយកូនស្រីម្នាក់ រហូតមានសេរីភាព ក្នុងឆ្នាំ១៨២៦ ហើយក៏បានរស់នៅជាមួយក្រុមគ្រួសារមួយ ដែលបានបង់ថ្លៃលោះ ឲ្យគាត់មានសេរីភាព។ គាត់មិនព្រមឲ្យប្រព័ន្ធច្បាស់ដ៏អយុត្តិធម៌បន្តបំបែកបំបាក់គ្រួសារគាត់ទៀតឡើង ផ្ទុយទៅវិញ គាត់ក៏បានស្វែងរកដំណោះស្រាយតាមផ្លូវច្បាប់ ដើម្បីឲ្យកូនប្រុសគាត់ឈ្មោះភីធ័រ(Peter) បានមករស់នៅជាមួយគាត់ឡើងវិញ ដែលនេះជាជោគជ័យដ៏អស្ចារ្យ ដែលស្រ្តីអាមេរិកដើមកំណើតអាហ្វ្រិកអាចធ្វើបាន នៅសម័យនោះ។ នាងដឹងថា នាងមិនអាចចិញ្ចឹមកូននាង ដោយគ្មានជំនួយពីព្រះបានឡើយ ដូចនេះ នាងក៏បានទទួលជឿព្រះគ្រីស្ទ ហើយក្រោយមកក៏បានប្តូរឈ្មោះទៅជា សូជូន័រ ធ្រូត ដើម្បីបង្ហាញថាជីវិតរបស់នាង បានសង់ឡើង នៅលើគ្រឹះនៃសេចក្តីពិតរបស់ព្រះ។
ស្តេចសាឡូម៉ូន ដែលជាអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរសុភាសិត ជំពូក១៤ បានប្រកាសថា “គ្រប់ទាំងស្រីៗ ដែលមានប្រាជ្ញារមែងសង់ផ្ទះរបស់ខ្លួនឡើង តែស្ត្រីល្ងីល្ងើគេរំលំផ្ទះដោយដៃខ្លួនវិញ”(ខ.១)។ ការប្រៀបប្រដូច អំពីការសង់ផ្ទះនេះ គឺបានបង្ហាញ អំពីប្រាជ្ញាដែលព្រះទ្រង់ប្រទានដល់អ្នកដែលព្រមស្តាប់ព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ។ តើគេសង់ផ្ទះដោយប្រាជ្ញា ដោយរបៀបណា? គឺដោយនិយាយ “តែពាក្យណាដែលល្អៗ សំរាប់នឹងស្អាងចិត្តតាមត្រូវការ”(អេភេសូរ ៣:២៩…
ជួយសង្រ្គោះអ្នកទន់ខ្សោយ
តើអ្នកនឹងជ្រើសរើសយកមួយណា? តើអ្នកនឹងជ្រើសរើសយកការជិះស្គីកម្សាន្តនៅប្រទេសស្វីស ឬទៅជួយសង្រ្គោះក្មេងៗ ឲ្យរួចពីគ្រោះថ្នាក់ នៅទីក្រុងប្រាក? លោកនីកូឡាស វីនតុន(Nichola Winton) គឺជាជនសាមញ្ញម្នាក់ ដែលបានជ្រើសរើសយក ជម្រើសទី២។ កាលពីឆ្នាំ១៩៣៨ សង្រ្គាមរវាងប្រទេសឆេកូស្លូវ៉ាគា និងប្រទេសអាឡឺម៉ង់ ហាក់ដូចជាមិនអាចជៀសរួចឡើយ។ បន្ទាប់ពីលោកនីកូឡាសបានទៅមើលជំរុំជនភាសខ្លួន នៅទីក្រុងប្រាក ដែលមានជនជាតិយូដាជាច្រើនកំពុងតែរស់នៅ ក្នុងស្ថានភាពដ៏អាក្រក់ គាត់ក៏បានទទួលការបណ្តាលចិត្ត ឲ្យរៀបផែនការជួយពួកគេ។ គាត់ក៏បានរៃអង្គាសប្រាក់ ដើម្បីដឹកជញ្ជូនក្មេងៗរាប់រយនាក់ ដោយសុវត្ថិភាព ចេញពីទីក្រុងប្រាក ទៅកាន់ប្រទេសអង់គ្លេស ដើម្បីឲ្យគ្រួសារជនជាតិអង់គ្លេសចិញ្ចឹមពួកគេ ក្នុងដើមដំបូងនៃសម័យសង្រ្គាម លោកលើកទី២។
សកម្មភាពរបស់គាត់ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការត្រាស់ហៅរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ជំពូក៨២ ឲ្យយើង “ការពារដល់មនុស្សក្រីក្រ និងមនុស្សកំព្រា”(ខ.៣)។ ទំនុកដំកើងនេះក៏បានជំរុញយើងឲ្យ “ចូរជួយសង្គ្រោះមនុស្សក្រីក្រ និងមនុស្សកំសត់ទុគ៌តដែរ ត្រូវជួយគេឲ្យរួចពីកណ្តាប់ដៃនៃមនុស្សអាក្រក់”(ខ.៤)។ តាមបទគម្ពីរទំនុកដំកើងនេះ យើងត្រូវការពារអ្នកដែលមិនអាចការពារខ្លួនឯងបាន គឺអ្នកទាល់ក្រ និងស្រ្តីមេម៉ាយ ដែលត្រូវការយុត្តិធម៌ និងការការពារ ដូចក្មេងៗដែលលោកនីកូឡាស់បានខិតខំជួយសង្រ្គោះយើង ដោយមិនគិតការនឿយហត់។
សព្វថ្ងៃនេះ នៅកន្លែងណាក៏មានមនុស្សត្រូវការជំនួយ ដោយសារសង្រ្គាម ខ្យល់ព្យុះ ឬទុក្ខលំបាកផ្សេងទៀត។ យើងមិនអាចដោះស្រាយបញ្ហាទាំងអស់បានឡើយ តែយើងអាចអធិស្ឋាន និងគិតអំពីការអ្វីដែលយើងអាចធ្វើ ដើម្បីជួយអ្នកដទៃ តាមដែលព្រះទ្រង់បណ្តាលចិត្ត។—Linda…
បន្សុទ្ធនឹងភ្លើង
មាស២៤ការ៉ាត់ គឺជាមាសសុទ្ធស្ទើរតែ១រយភាគរយ ដោយមានលាយនឹងសារធាតុផ្សេងតែបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ ដើម្បីសម្រេចឲ្យបានមាសសុទ្ធកំរិតនេះ គឺមិនមែនជាការងាយស្រួលឡើយ។ អ្នកចម្រាញ់មាសភាគច្រើន ប្រើវិធីសាស្រ្តមួយ ឬពីរប្រភេទ ដើម្បីធ្វើឲ្យមាសសុទ្ធល្អ។ វិធីសាស្រ្តមីល័រ គឺជាវិធីសាស្រ្តចម្រាញ់មាស ដែលលឿន និងថោកបំផុត ប៉ុន្តែ គេអាចសម្រេចបានមាសសុទ្ធ ៩៩,៩៥ភាគរយ។ វិធីសាស្រ្តវ៉ូលវីល ចំណាយពេលយូរជាង និងអស់ថ្លៃច្រើនជាង ប៉ុន្តែ អាចសម្រេចបានមាសសុទ្ធ ៩៩,៩៩ ភាគរយ។
នៅសម័យព្រះគម្ពីរ អ្នកចម្រាញ់មាស ប្រើភ្លើងដើម្បីធ្វើឲ្យមាសសុទ្ធ។ គេប្រើភ្លើងស្លរមាសឲ្យរាវ ដើម្បីឲ្យល្បាយដែលមិនសុទ្ធអណ្តែតឡើង ទៅផ្ទៃខាងលើ ដែលងាយនឹងឲ្យគេដួសចេញពីមាស។ ពេលដែលសាវ័កពេត្រុសសរសេរសំបុត្រទីមួយ ផ្ញើទៅអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ នៅទូទាំងតំបន់អាស៊ីមីន័រ(សព្វថ្ងៃ តំបន់ខាងជើងនៃប្រទេសទួរគី) គាត់បាននិយាយអំពីដំណើរការនៃការចម្រាញ់មាស ដើម្បីប្រៀបធៀបនឹងទុក្ខលំបាកក្នុងជីវិតគ្រីស្ទបរិស័ទ។ នៅសម័យនោះ ចក្រភពរ៉ូម៉ាំងបានបៀតបៀនអ្នកជឿជាច្រើននាក់ ដោយសារពួកគេមានជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ។ លោកពេត្រុសយល់អំពីបញ្ហានេះ ព្រោះគាត់ក៏ធ្លាប់ជួបការបៀតបៀនផងដែរ។ ប៉ុន្តែ លោកពេត្រុសក៏បានពន្យល់ថា ការបៀតបៀននោះ កំពុងតែសាកលជំនឿរបស់ពួកគេ ឲ្យសុទ្ធដូចមាស(១ពេត្រុស ១:៧)។
អ្នកប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា ជីវិតអ្នកកំពុងតែស្ថិតក្នុងភ្លើងរបស់អ្នកចម្រាញ់មាស ដែលទទួលរងនូវកម្តៅនៃភាពអន់ថយ ជំងឺ ឬបញ្ហាប្រឈមផ្សេងៗ។ ប៉ុន្តែ ជាញឹកញាប់ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រើទុក្ខលំបាក ដើម្បីបន្សុទ្ធមាសនៃជំនឿរបស់យើង ឲ្យបានសុទ្ធល្អ។ ពេលដែលយើងកំពុងតែឈឺចាប់ យើងប្រហែលជាទូលអង្វរព្រះជាម្ចាស់…
តួនាទីរបស់យើងក្នុងខ្សែរាជវង្ស
នៅក្នុងខ្សែរាជវង្ស នៃចក្រភពអង់គ្លេស អ្នកដែលមានភាពជិតស្និទ្ធនឹងរាជបល្ល័ង្ក កាន់តែខ្លាំងប៉ុណ្ណា នោះឈ្មោះគាត់ក៏កាន់តែល្បីល្បាញ ដល់សាធារណៈជនផងដែរ។ តែអ្នកដទៃទៀត ស្ទើរតែគ្មាននរណាម្នាក់នឹកចាំ។ រាជវង្សរបស់ប្រទេសអង់គ្លេស មានបញ្ជីរឈ្មោះអ្នកស្នងរាជ្យមួយខ្សែ ដែលរួមមានមនុស្សជិត៦០នាក់។ ក្នុងចំណោមនោះ មានព្រះអង្គម្ចាស់ ហ្វ្រេដឺរិក វីនស៊រ(Frederic Windsor) ដែលស្ថិតក្នុងលេខរាងទី៤៩ ក្នុងបញ្ជីឈ្មោះអ្នកស្នងរាជ្យ។ ទ្រង់មិនបានចេញមុខចេញមាត់ទេ តែផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានបន្តរស់នៅ ក្នុងភាពស្ងាត់ស្ងៀម។ ទោះទ្រង់មានការងារជាអ្នកវិភាគផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ គេនៅតែមិនបានចាត់ទុកទ្រង់ជា “រាជវង្សានុវង្សដែលធ្វើការងារ” ដែលជាសមាជិកគ្រួសាររាជវង្សដ៏សំខាន់ ដែលបានទទួលប្រាក់បៀវត្ស សម្រាប់ការធ្វើជាតំណាងឲ្យរាជវង្ស។
ព្រះអង្គម្ចាស់ណាថាន គឺជាបុត្រារបស់ស្តេចដាវីឌ(២សាំយ៉ូអែល ៥:១៤) ក៏ជាសមាជិកគ្រួសាររាជវង្ស ដែលមិនបានចេញមុខចេញមាត់។ ព្រះគម្ពីរបាននិយាយច្រើន អំពីទ្រង់ទេ។ ប៉ុន្តែ ព្រះនាមរបស់ទ្រង់ ត្រូវបានកត់ទុក ក្នុងបញ្ជីខ្សែលោហិតរបស់ព្រះយេស៊ូវ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរលូកា ដែលអ្នកប្រាជ្ញជាច្រើនជឿថា ខ្សែលោហិតនោះ ជាខ្សែលោហិតរបស់ព្រះយេស៊ូវ នៅខាងនាងម៉ារា(លូកា ៣:៣១) ខណៈពេលដែលកណ្ឌគម្ពីរម៉ាថាយ បានកត់ទុកព្រះនាមស្តេចសាឡូម៉ូន ក្នុងខ្សែលោហិតរបស់ព្រះយេស៊ូវ។
ទោះព្រះអង្គម្ចាស់ណាថានមិនបានសោយរាជ្យក៏ដោយ ក៏ទ្រង់នៅតែមានតួនាទីមួយ ក្នុងនគរព្រះ ជារៀងរហូត។
ក្នុងនាមជាអ្នកជឿព្រះគ្រីស្ទ ហើយក៏ជាសមាជិកគ្រួសាររាជវង្សរបស់ព្រះអង្គ សាវ័កយ៉ូហានបានចែងថា ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានឲ្យយើងមាន “សិទ្ធិធ្វើជាកូនព្រះ”(យ៉ូហាន ១:១២)។ យើងប្រហែលមិនមានឈ្មោះល្បី តែយើងជាកូនរបស់ព្រះ…
ទុក្ខសោកប្រែជាអំណរ
លោកជីម(Jim) និងលោកជេមី ដាច់ឆ័រ(Jamie Dutcher) គឺជាអ្នកផលិតខ្សែភាពយន្ត ដែលមានឈ្មោះល្បី ដោយសារពួកគេមានការយល់ដឹង អំពីសត្វឆ្កែចចក។ ពួកគេបានពិពណ៌នាថា ពេលណាឆ្កែចចកសប្បាយចិត្ត ពួកវាគ្រវីកន្ទុយ ហើយប្រលែងគ្នាលេង។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីសមាជិកណាមួយ របស់ហ្វូងចចកងាប់ ពួកវាក៏បានកាន់ទុកអស់ជាច្រើនសប្តាហ៍។ ពួកវានាំគ្នាទៅកន្លែងដែលសមាជិកនោះស្លាប់ ដោយបង្ហាញចេញនូវការសោកសង្រេង ដោយទម្លាក់កន្ទុយចុះ ហើយស្រែកលូយ៉ាងស្រងេះស្រង៉ោច។
ការសោកសង្រេង គឺជាអារម្មណ៍ដែលមានអំណាចណាស់ ដែលយើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែឆ្លងកាត់ ជាពិសេស នៅពេលបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ឬបាត់បង់ក្តីសង្ឃឹម។ នាងម៉ារា ម៉ាក់ដាឡា មានការសោកសង្រេងយ៉ាងខ្លាំង នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវសុគត។ នាងស្ថិតក្នុងចំណោមអ្នកគាំទ្រព្រះយេស៊ូវ ហើយបានធ្វើដំណើរជាមួយព្រះអង្គ និងពួកសិស្ស(លូកា ៨:១-៣)។ ប៉ុន្តែ ការសុគតរបស់ព្រះអង្គនៅលើឈើឆ្កាង បាននាំឲ្យនាងសោកសង្រេង។ អ្វីដែលនាងអាចធ្វើថ្វាយព្រះយេស៊ូវនៅពេលនោះ គឺការបញ្ចប់ការចាក់ប្រេងក្រអូបពីលើព្រះសពរបស់ព្រះអង្គ សម្រាប់ការបញ្ចុះសព ជាកិច្ចការដែលត្រូវបានបង្អាក់ ដោយសារថ្ងៃបុណ្យឈប់សម្រាក។ ប៉ុន្តែ សូមយើងស្រមៃថា នាងម៉ារាមានអារម្មណ៍ដូចម្តេច ពេលដែលបានទៅដល់ផ្នូរ មិនឃើញព្រះសព តែបានឃើញព្រះអង្គសង្រ្គោះមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ។ ពីដំបូងនាងមិនស្គាល់បុរសដែលឈរនៅពីមុខនាងទេ តែពេលដែលនាងបានឮសម្លេងព្រះអង្គមានបន្ទូលហៅឈ្មោះនាង នាងក៏បានដឹងថា បុរសនោះជាព្រះយេស៊ូវ! ភ្លាមនោះ ការសោកសង្រេងក៏បានប្រែក្លាយជាក្តីអំណរ។ ពេលនេះ នាងម៉ារាមានដំណឹងដ៏រីករាយ ដើម្បីចែករំលែកប្រាប់គេថា នាងបានឃើញព្រះអម្ចាស់ហើយ(យ៉ូហាន ២០:១៨)។
ព្រះយេស៊ូវបានយាងចូលក្នុងលោកិយដ៏ងងឹត…
រូបភាពនៃភាពអស់សង្ឃឹម
នៅសម័យវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ច ក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩៣០ នៅអាមេរិក អ្នកស្រីដូរ៉ូធា លេង(Dorothea Lange) ដែលជាជាងថតរូបដ៏ល្បីល្បាញ បានថតរូបអ្នកស្រីផ្លូរិន អូវិន ថមសិន(Florence Owens Thompson) ជាមួយកូនៗរបស់គាត់។ រូបថតមួយសន្លឹកនេះក៏បានមានភាពល្បីល្បាញ ហើយគេបានដាក់ចំណងជើងឲ្យថា ម្តាយអន្តោប្រវេសន៍ ។ រូបថតនេះ គឺជារូបភាពរបស់ស្រ្តីជាម្តាយម្នាក់ ដែលស្ថិតក្នុងភាពអស់សង្ឃឹម បន្ទាប់ពីការប្រមូលផលសណ្តែកខៀវបានទទួលបរាជ័យ។ អ្នកស្រីលេងក៏បានយករូបថតនោះ ទៅទីក្រុងនីប៉ូម៉ូ រដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ា ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងតែធ្វើការ ឲ្យរដ្ឋបាលសុវត្ថិភាពកសិដ្ឋាន ដោយសង្ឃឹមថា គេនឹងមានការយល់ដឹង អំពីតម្រូវការរបស់កសិករដែលធ្វើស្រែចម្កាតាមរដូវ ដែលកំពុងតែស្ថិតក្នុងភាពទាល់ច្រក។
កណ្ឌគម្ពីរបរិទេវបានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីភាពអស់សង្ឃឹមមួយបែបទៀត ដែលនគរយូដាបានជួបប្រទះ បន្ទាប់ពីទីក្រុងយេរូសាឡិមត្រូវបានគេបំផ្លិចបំផ្លាញ។ មុនពេលកងទ័ពរបស់ស្តេចនេប៊ូក្នេសាសម្រុកចូល ហើយបំផ្លិចបំផ្លាញទីក្រុងនេះ ប្រជាជនក្នុងទីក្រុងនេះបានជួបភាពអត់ឃ្លានរួចជាស្រេចហើយ ដោយសារការឡោមព័ទ្ធរបស់សត្រូវ(២ពង្សាតាក្សត្រ ២៤:១០-១១)។ ពួកគេបានជួបទុក្ខវេទនានេះ គឺដោយសារតែការមិនស្តាប់បង្គាប់ព្រះអស់ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ តែលោកយេរេមា ដែលជាអ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរបរិទេវបានស្រែកអំពាវនាវដល់ព្រះជាម្ចាស់ ជំនួសពួកគេ(បរិទេវ ២:១១-១២)។
អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១០៧ ក៏បានពិពណ៌នា អំពីគ្រាអាសន្នអន្ធក្រ ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តអ៊ីស្រាអែលផងដែរ(គឺក្នុងអំឡុងពេលដែលពួកអ៊ីស្រាអែលរស់នៅវិលវល់ ក្នុងវាលរហោស្ថាន, ខ.៤៥) ប៉ុន្តែ គាត់បានងាកមកផ្តោតទៅលើដំណោះស្រាយជាជំហានៗ សម្រាប់ពេលដ៏ពិបាកនោះ ដែលក្នុងនោះ ពួកគេ “បានស្រែកអំពាវនាវដល់ព្រះអម្ចាស់ ក្នុងពេលមានទុក្ខ”(ខ.៦)។ ហើយពួកគេក៏បានទទួលលទ្ធផលដ៏អស្ចារ្យ…
ជំនឿសម្រាប់ស៊ូទ្រាំ
លោកអឺនេស ស៊ែកក្លេតុន(Ernest Shackleton ឆ្នាំ1874–1922) បានបរាជ័យ នៅក្នុងការដឹកនាំដំណើរបេសកម្មឆ្លងកាត់ទ្វីបអត់តាកទិក កាលពីឆ្នាំ១៩១៤។ នាវារបស់គាត់ ដែលមានរហ័សនាមថា ស៊ូទ្រាំ បានជាប់គាំង នៅក្នុងទឹកកកក្រាស់ៗ ក្នុងសមុទ្រវេដេល។ វាជាពេលដែលគាត់ និងក្រុមនាវិករបស់គាត់ត្រូវរត់ប្រណាំងនឹងពេលវេលាដែលនៅសល់កាន់តែតិចទៅៗ ដោយការស៊ូទ្រាំ ឲ្យរួចផុតពីសេចក្តីស្លាប់។ ពួកគេមិនមានមធ្យោបាយទំនាក់ទំនងជាមួយ តំបន់ផ្សេងទៀតនៃពិភពលោកទេ ដូចនេះ ពួកគេក៏បានប្រើទូកសង្រ្គោះ ដើម្បីធ្វើដំណើរ ទៅឆ្នេរ ដែលនៅជិតបំផុត នៅកោះអ៊ីលីហ្វិន។ លោកស៊ែកក្លេតុន និងពួកនាវិក៥នាក់បានអុំទូកនោះ អស់រយៈពេល២សប្តាហ៍ បានចម្ងាយប្រហែល១២០០គីឡូម៉ែត្រ កាត់មហាសមុទ្រ ទៅដល់រដ្ឋចចជាខាងត្បូង ដើម្បីស្វែងរកជំនួយ សម្រាប់ពួកនាវិកភាគច្រើន ដែលកំពុងរង់ចាំនៅលើកោះ។ ដំណើរបេសកកម្ម “ដ៏បរាជ័យ”នេះ ក៏បានក្លាយជាការធ្វើដំណើរដ៏ជោគជ័យ ចូលទៅក្នុងសៀវភៅប្រវត្តិសាស្រ្ត ពេលដែលនាវិកទាំងអស់របស់លោកស៊ែកក្លេតុនបានរួចផុតពីសេចក្តីស្លាប់ ដោយសារសេចក្តីក្លាហាន និងការស៊ូទ្រាំរបស់ពួកគេ។
សាវ័កប៉ុលបានយល់អំពីអត្ថន័យនៃការស៊ូទ្រាំ។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការធ្វើដំណើរកាត់សមុទ្រដែលមានខ្យល់ព្យុះ ទៅទីក្រុងរ៉ូម ដើម្បីប្រឈមមុខនឹងការកាត់ទោស ដោយសារគាត់ជឿព្រះយេស៊ូវ គាត់ក៏បានទទួលការបើកសម្តែងពីទេវតារបស់ព្រះអម្ចាស់ ឲ្យដឹងថា សំពៅនោះនឹងលិចមិនខាន។ ប៉ុន្តែ សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តអស់អ្នកដែលធ្វើដំណើរជាមួយគាត់ថា ពួកគេនឹងរួចជីវិតទាំងអស់គ្នា តាមការសន្យារបស់ព្រះ ទោះជានាវានោះត្រូវបាត់បង់ក៏ដោយ(កិច្ចការ ២៧:២៣-២៤)។
ពេលដែលយើងជួបគ្រោះមហន្តរាយ យើងច្រើនតែចង់ឲ្យព្រះកែប្រែអ្វីៗ ឲ្យមានភាពល្អឡើងវិញភ្លាម។ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់ប្រទានឲ្យយើងមានជំនឿ សម្រាប់ស៊ូទ្រាំ…
ភាពអស្ចារ្យនៃព្រិលពណ៌ស
នៅសតវត្សរ៍ទី១៧ លោកអ៊ីសាក់ ញូតុន(Isaac Newton)បានប្រើកញ្ចក់ព្រីស ដើម្បីសិក្សាអំពីរបៀបដែលពន្លឺបានជួយឲ្យយើងមើលឃើញពណ៌ខុសៗគ្នា។ គាត់បានរកឃើញថា ពេលដែលពន្លឺឆ្លងកាត់វត្ថុណាមួយ វត្ថុនោះហាក់ដូចជាមានពណ៌ដ៏ជាក់លាក់មួយ។ តែតាមពិត ព្រឹលដែលមានពណ៌សរក្បុះ បានកើតឡើងពីដុំគ្រីស្តាល់ទឹកកកតូចល្អិតជាច្រើនផ្តុំចូលគ្នា ដែលសុទ្ធតែមានពណ៌ស្រអាប់។ ពេលដែលពន្លឺបានឆ្លងកាត់ដុំគ្រីស្តាល់ទឹកកកទាំងអស់នោះ យើងឃើញថា ដុំព្រឹលហាក់ដូចជាមានពណ៌សក្បុស។
ព្រះគម្ពីរបានចែងអំពីអំពើបាបរបស់មនុស្ស ដោយនិយាយអំពីពណ៌របស់វាផងដែរ។ ព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូលតាមរយៈហោរាអេសាយ ដើម្បីប្រឈមមុខដោះស្រាយបញ្ហានៃអំពើបាបរបស់ប្រជាជនយូដា ហើយបានប្រាប់ពួកគេថា អំពើបាបរបស់ពួកគេមានពណ៌ក្រហមទែងហើយ។ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គបានសន្យាថា អំពើបាបរបស់ពួកគេនឹងបានសដូចហិមៈ ឬព្រិល(អេសាយ ១:១៨)។ តើប្រែជាសដូចហិមៈ ដោយរបៀបណា? ប្រជាជនយូដាចាំបាច់ត្រូវងាកចេញពីអំពើបាបរបស់ខ្លួន ហើយស្វែងរកការអត់ទោសបាបពីព្រះជាម្ចាស់។
ដោយសារព្រះយេស៊ូវ នោះយើងអាចចូលទៅទទួលការអត់ទោសបាបពីព្រះជាម្ចាស់ នៅពេលណាក៏បាន។ ព្រះយេស៊ូវបានហៅព្រះអង្គទ្រង់ថា “ពន្លឺនៃលោកិយ” ហើយមានបន្ទូលថា អស់អ្នកណាដែលដើរតាមព្រះអង្គ “មិនដើរក្នុងសេចក្តីងងឹតឡើយ គឺនឹងមានពន្លឺនៃជីវិតវិញ”(យ៉ូហាន ៨:១២)។ ពេលណាយើងសារភាពអំពើបាបរបស់យើង ព្រះជាម្ចាស់នឹងអត់ទោសបាបឲ្យយើង ហើយពន្លឺរបស់ព្រះគ្រីស្ទដែលបានសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ក៏បានចាំងមកកាត់វិញ្ញាណយើង។ បានសេចក្តីថា ព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញយើង ដូចដែលព្រះអង្គទតឃើញព្រះយេស៊ូវ គឺល្អឥតកន្លែងបន្ទោសបាន។
យើងមិនចាំបាច់ត្រូវនៅជាប់ក្នុងកំហុស និងក្តីអាម៉ាស់ ដោយសារការអ្វីដែលយើងបានធ្វើនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងអាចប្រកាន់ខ្ជាប់នូវសេចក្តីពិតនៃការអត់ទោសបាបរបស់ព្រះ ដែលធ្វើឲ្យយើង “សដូចហិមៈ”។—LINDA WASHINGTON
ការចម្រើនកម្លាំងដល់ជង្គង់ដែលខ្សោយ
កាលខ្ញុំនៅក្មេង ខ្ញុំបានស្តាប់បទចម្រៀងមួយបទមានចំណងជើងថា “ព្រះអង្គទតរំលងកំហុសខ្ញុំ ហើយទតឃើញតម្រូវការរបស់ខ្ញុំ” ដែលនិពន្ធដោយអ្នកស្រីដូធី រេមបូ(Dottie Rambo) ក្នុងឆ្នាំ១៩៦៧។ តែខ្ញុំច្រឡំស្មានតែបទចម្រៀងនោះ មានចំណងជើងថា “ព្រះអង្គទតរំលងកំហុសរបស់ខ្ញុំ ហើយទតឃើញជង្គង់របស់ខ្ញុំ”។ ដោយសារខ្ញុំនៅក្មេង នោះខ្ញុំឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីបានជាព្រះទតមើលជង្គង់របស់ខ្ញុំទៅវិញ។ តើដោយសារជង្គង់ខ្ញុំខ្សោយឬ? តែខ្ញុំដឹងថា ក្នុងភាសាអង់គ្លេស ជង្គង់ដែលខ្សោយ គឺមានន័យថា “ភ័យខ្លាច”។ ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានដឹងថា តាមពិតអ្នកស្រីដូធី បាននិពន្ធបទចម្រៀងនេះ ដើម្បីរៀបរាប់អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលគ្មានលក្ខខ័ណ្ឌរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺដើម្បីឆ្លើយតបចំពោះបងប្រុសរបស់គាត់ ដែលបានជឿថា គ្មាននរណាម្នាក់ស្រឡាញ់គាត់ទេ ព្រោះគាត់បានប្រព្រឹត្តខុស។ អ្នកស្រីដូធីក៏បានប្រើបទចម្រៀងនេះ ដើម្បីធានាគាត់ថា ព្រះអង្គបានជ្រាបអំពីភាពកម្សោយរបស់គាត់ ហើយនៅតែស្រឡាញ់គាត់ជានិច្ច។
ព្រះជាម្ចាស់បានបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលគ្មានលក្ខខ័ណ្ឌរបស់ព្រះអង្គ នៅក្នុងពេលដែលប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល និងយូដាកំពុងជួបការភ័យខ្លាចជាច្រើនលើកច្រើនសារ។ ព្រះអង្គបានចាត់ហោរា ដូចជាលោកអេសាយជាដើម ឲ្យនាំយកព្រះរាជសារព្រះអង្គទៅប្រកាស់ ដល់រាស្រ្តដែលបានវង្វេងចេញពីព្រះអង្គ។ ក្នុងបទគម្ពីរអេសាយ ជំពូក៣៥ លោកហោរារូបនេះប្រាប់ពួកគេឲ្យមានសង្ឃឹមឡើង ព្រោះព្រះជាម្ចាស់នឹងស្តារពួកគេឡើងវិញមិនខាន។ ការលើកទឹកចិត្តដែលនាំឲ្យមានក្តីសង្ឃឹមនោះ នឹង “ចំរើនកំឡាំងដៃដែលខ្សោយ ហើយឲ្យក្បាលជង្គង់ដែលញ័របានមាំមួនឡើង”(ខ.៣)។ តាមរយៈការលើកទឹកចិត្តដែលពួកគេបានទទួល រាស្រ្តរបស់ព្រះនឹងអាចលើកទឹកចិត្តអ្នកដទៃផងដែរ។ ហេតុនេះហើយបានជា នៅក្នុងខ.៤ លោកអេសាយបានបង្គាប់ពួកគេថា “ត្រូវឲ្យប្រាប់ដល់ពួកអ្នកដែលមានចិត្តភ័យខ្លាចថា ចូរឲ្យមានកំឡាំងចុះ កុំឲ្យខ្លាចឡើយ”។
តើអ្នកកំពុងតែមានជង្គង់ដែលខ្សោយឬទេ? ចូរទូលថ្វាយព្រះវរបិតានៃយើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ចុះ។ ព្រះអង្គចម្រើនកម្លាំងដល់ជង្គង់ដែលខ្សោយ…
បរាជ័យមិនមែនជាជម្រើសឡើយ
អ្នកស្រីស៊ូសាន ប៊ី អ៊ែនថូនី(Susan B. Anthony ឆ្នាំ ១៨២០ ដល់ ១៩០៦) មានឈ្មោះល្បីល្បាញ ដោយសារគាត់មានជំហរដ៏រឹងមាំ នៅក្នុងការទាមទាសិទ្ធិស្រ្តី នៅសហរដ្ឋអាមេរិក។ គាត់បានប្រកាស់ថា “ចលនាទាមទាសិទ្ធិស្រ្តីមិនអាចបរាជ័យឡើយ”។ គាត់បានទទួលរងការរិះគន់ជាប្រចាំ ហើយក្រោយមកក៏ត្រូវគេចាប់ខ្លួន ហើយកាត់ទោស ពីបទបោះឆ្នោតដោយខុសច្បាប់។ តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គាត់បានប្តេជ្ញាចិត្តថា គាត់នឹងមិនបញ្ឈប់ការទាមទាឲ្យស្រ្តីមានសិទ្ធិបោះឆ្នោត ដោយជឿថា ចលនារបស់គាត់ ជាបុព្វហេតុដ៏យុត្តិធម៌។ គាត់មិនបានឃើញផលផ្លែនៃចលនារបស់គាត់ មុនពេលគាត់ស្លាប់ឡើយ តែការប្រកាស់របស់គាត់ គឺបានក្លាយជាការពិត។ នៅឆ្នាំ១៩២០ សហរដ្ឋអាមេរិកក៏បានកែរដ្ឋធម្មនុញ្ញ ដើម្បីឲ្យស្រ្តីមានសិទ្ធិបោះឆ្នោត។
បរាជ័យក៏មិនមែនជាជម្រើសរបស់លោកនេហេមាដែរ ព្រោះគាត់មានជំនួយដ៏មានចេស្តា ពីព្រះជាម្ចាស់។ បន្ទាប់ពីគាត់បានអធិស្ឋានសូមព្រះពរសម្រាប់ការជួលជុលកំផែងក្រុងយេរូសាឡិមហើយ គាត់និងអ្នកដែលបានត្រឡប់ពីការនិរទេសនៅចក្រភពបាប៊ីឡូន ក៏បាននាំគ្នាចាប់ផ្តើមការជួសជុលនេះ។ ពួកគេត្រូវការកំផែងក្រុង ដើម្បីការពារប្រជាជនពីការវាយប្រហាររបស់សត្រូវ។ ប៉ុន្តែ កិច្ចការជួសជុលកំផែងក្រុងនេះបានជួបការប្រឆាំង តាមរូបភាពនៃការបោកបញ្ឆោត និងការគំរាមកំហែង។ លោកនេហេមាមិនបណ្តោយឲ្យការប្រឆាំងនេះ រារាំងកិច្ចការរបស់គាត់ឡើយ។ គាត់ក៏បានប្រាប់អ្នកប្រឆាំងទាំងនោះថា “ខ្ញុំកំពុងតែធ្វើការមួយយ៉ាងធំ”(នេហេមា ៦:៣)។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានអធិស្ឋានសូមឲ្យព្រះជាម្ចាស់ ចម្រើនកម្លាំងដៃរបស់គាត់(ខ.៩)។ ដោយសារការស៊ូទ្រាំនេះ ការងារជួសជុលកំផែងក្រុងយេរូសាឡិម ក៏បានបញ្ចប់ដោយជោគជ័យ(ខ.១៥)។
ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានកម្លាំង ឲ្យលោកនេហេមា ស៊ូទ្រាំ នៅចំពោះមុខនៃការប្រឆាំងរបស់សត្រូវ។ តើមានកិច្ចការណាមួយ…