តអ្នកនិពន្ធ

មើលទាំងអស់

អត្ថបទដោយ Our Daily Bread Ministries

អ្វីទាំងអស់ដែលអ្នកត្រូវការ

ពេល​ខ្ញុំ​កំពុង​អង្គុយ នៅ​តុ​អាហារ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​មើល​ទៅ​ភាព​ច្របូក​ច្របល់​ដ៏​រីក​រាយ នៅ​ជុំវិញ​ខ្លួន​ខ្ញុំ។ ពូ​មីង បង​ប្អូន​ជី​ដូន​មួយ ក្មួយ​ស្រី និង​ក្មួយ​ប្រុស​របស់​ខ្ញុំ កំពុង​តែ​អរ​សប្បាយ​នឹង​ម្ហូប​អាហារ និង​ការ​ចំណាយ​ពេល​ជា​មួយ​គ្នា នៅ​ក្នុង​ការ​ជួប​ជុំ​ក្រុម​គ្រួសារ​របស់​យើង។​  ខ្ញុំ​ក៏​អរ​សប្បាយ​ជា​មួយ​ពួក​គេ​ផង​ដែរ។ ប៉ុន្តែ មាន​គំនិត​មួយ ដែល​បាន​ចាក់​ទំលុះ​ចិត្ត​របស់​ខ្ញុំ ដោយ​ប្រាប់​ខ្លួន​ឯង​ថា មាន​តែ​ខ្ញុំ​​ទេ​ដែល​ជា​ស្រ្តី​គ្មាន​កូន គ្មាន​គ្រួសារ​ផ្ទាល់​ខ្លួន។

​ស្រ្តី​នៅ​លីវ​ជា​ច្រើន ក៏​មាន​បទ​ពិសោធន៍​ស្រដៀង​ខ្ញុំ​ផង​ដែរ។ ក្នុង​វប្បធម៌​របស់​ខ្ញុំ ដែល​ជា​ជន​ជាតិ​អាស៊ី គេ​ឲ្យ​តម្លៃ​ខ្ពស់​មក​លើ​ជីវិត​អាពាហ៍ពិពាហ៍ និង​ការ​មាន​កូន ដូច​នេះ ការ​មិន​មាន​គ្រួសារ​ផ្ទាល់​ខ្លួន​ អាច​នាំ​ឲ្យ​គេ​គិត​ថា យើង​អសមត្ថ​ភាព។​ បញ្ហា​នេះ​អាច​ធ្វើ​ឲ្យ​អ្នក​មាន​អារម្មណ៍​ថា អ្នក​ខ្វះ​អ្វី​មួយ ដែល​បញ្ជាក់​ថា អ្នក​ជា​នរណា ហើយ​ធ្វើ​ឲ្យ​អ្នក​មាន​ភាព​ពេញ​លេញ។​

ហេតុ​នេះ​ហើយ​ខ្ញុំ​មាន​ការ​កម្សាន្ត​ចិត្ត​យ៉ាង​ខ្លាំង ពេល​ដែល​សេចក្តី​ពិត​របស់​ព្រះ​​បាន​ចែង​ថា ព្រះ​ទ្រង់​ជា​ទីពឹង​នៃ​ចិត្ត​(ទំនុកដំកើង ៧៣:២៦)។ ពេល​ដែល​ពូជ​អំបូរ​ទាំង​ឡាយ នៃ​សាសន៍​អ៊ីស្រាអែល​បាន​ទទួល​ចំណែក​ដី ពូជ​អំបូរ​លេវី ​ដែល​ជា​ពួក​សង្ឃ មិន​បាន​ទទួល​ចំណែក​នឹង​គេ​ទេ។ ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ ព្រះ​ទ្រង់​បាន​សន្យា​ថា ព្រះ​អង្គ​នឹង​ធ្វើ​ជា​មរដក​របស់​ពួក​គេ​(ចោទិយកថា ១០:៩)។ ពួក​គេ​អាច​រក​ឃើញ​ភាព​ស្កប់​ចិត្ត​ក្នុង​ព្រះ​អង្គ ហើយ​ទុក​ចិត្ត​ថា ព្រះ​អង្គ​នឹង​បំពេញ​តម្រូវ​ការ​គ្រប់​យ៉ាង​របស់​ពួក​គេ។

សម្រាប់​អ្នក​ខ្លះ ការ​មាន​អារម្មណ៍​ថា​ខ្វះ​អ្វី​មួយ គឺ​មិន​មាន​អ្វី​ទាក់​ទង​នឹង​គ្រួសារ​ទេ។ ជួន​កាល យើង​ស្រេក​ឃ្លាន​ចង់​បាន​ការងារ​ល្អ​ជាង​មុន ឬ​ចង់​រៀន​ឲ្យ​បាន​ខ្ពស់​ជាង​មុន។ ទោះ​យើង​ស្ថិត​ក្នុង​កាលៈទេសៈ​ណា​ក៏​ដោយ យើង​អាច​ឱប​ក្រសោប​ព្រះ ក្នុង​លក្ខណៈ​ទ្រង់​ជា​ទីពឹង​នៃ​ចិត្ត​របស់​យើង។ ព្រះ​អង្គ​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​មាន​ភាព​ពេញ​លេញ​ឡើង។ ក្នុង​ព្រះ​អង្គ​យើង​មិន​ខ្វះ​អ្វី​ឡើយ។​—Karen…

រួបរួមគ្នា ដូចវង់តន្រ្តី

ភរិយា​ខ្ញុំ​មាន​ការ​ភ្ញាក់​ផ្អើល ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ទិញ​សំបុត្រ ចូល​សាល​មហោស្រព ដើម្បី​ស្តាប់​អ្នក​ចម្រៀង​ម្នាក់ ដែល​នាង​តែង​តែ​ចង់​ឃើញ​ផ្ទាល់​ភ្នែក​ ជា​យូរ​មក​ហើយ។​ អ្នក​ចម្រៀង​ដែល​មាន​អំណោយ​ទាន​រូប​នោះ បាន​ប្រគំ​ជា​មួយ​វង់​តន្រ្តី​ខូឡូរ៉ាដូ ស៊ីមហ្វូនី  ក្នុង​សាល​មហោស្រព​បើក​ចំហ ដែល​ល្អ​គ្មាន​គូ​ប្រៀប ដែល​ជញ្ជាំង​ខាង​ក្រោយ​សង់​ឡើង​ពី​ផ្ទាំង​ថ្ម​កម្ពស់​៩០​ម៉ែត្រ​ពីរ​ផ្ទាំង ដែល​មាន​ស្រាប់​នៅ​លើ​ចង្កេះ​ភ្នំ ​ស្ថិត​នៅ​រយៈ​កម្ពស់ ១៨២៨ ម៉ែត្រ នៅ​លើ​នីវ៉ូ​សមុទ្រ។

វង់​តន្រ្តី​នេះ​បាន​ប្រគំ​នូវ​បទ​ភ្លេច​ចាស់​ៗ និង​បទ​ភ្លេង​ប្រពៃណី ដែល​គេ​ស្រឡាញ់​ចូល​ចិត្ត​យ៉ាង​ខ្លាំង។  នៅ​ចុង​បញ្ចប់​ពួកគេ​ក៏​បាន​ប្រគំ​បទ “ព្រះ​គុណ​អស្ចារ្យ” ជា​បទ​ចាស់​បុរាណ ដែល​នាំ​មក​នូវ​ភាព​ស្រស់​ថ្លា។ ការ​រៀប​ចំ​ដ៏​ស្រស់​ស្អាត និង​សុខដុម​នេះ ពិត​ជា​គួរ​ឲ្យ​ចង់​ទស្សនា​ណាស់។​

ភាព​សុខដុម​មាន​ចំណុច​ដ៏​ស្រស់​ស្អាត ដែល​ក្នុង​នោះ ឧបករណ៍​តន្រ្តី​នីមួយ​ៗ​បាន​ប្រគំ​គ្នា តាម​របៀប​ដែល​បង្កើត​ឲ្យ​មាន​ទិដ្ឋភាព​នៃ​សូរ​សម្លេង​កាន់​តែ​ធំ និង​កាន់​តែ​ច្រើន​ស្រទាប់។ សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​ចង្អុល​បង្ហាញ​នូវ​សម្រស់​នៃ​ភាព​សុខដុម ដោយ​ប្រាប់​ពួក​ជំនុំ​នៅ​ទីក្រុង​ភីលីព ឲ្យ “មាន​គំនិត មាន​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​តែ​១ ទាំង​រួបរួម​ចិត្ត​គ្នា ហើយ​គិត​តែ​ផ្លូវ​១”​(ភីលីព ២:២)។ គាត់​មិន​បាន​ប្រាប់​ពួក​គេ​ឲ្យ​ក្លាយ​ជា​មនុស្ស​ដូច​គ្នា​នោះ​ទេ តែ​ឲ្យ​ឱប​ក្រសោប​យក​អាកប្ប​កិរិយា​ដែល​បន្ទាប​ខ្លួន និង​ក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ព្រះ​គ្រីស្ទ ដែល​មាន​ការ​លះ​បង់​អាត្មា​ខ្លួន​ឯង។ ដំណឹង​ល្អ​ដែល​សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​ស្គាល់ និង​បង្រៀន មិន​បាន​លុបបំបាត់​លក្ខណៈ​ពិសេស​ដែល​យើង​មាន​ខុស​ៗ​គ្នា​នោះ​ទេ តែ​អាច​បំបាត់​ការ​បែក​បាក់។

អ្វី​ដែល​គួរ​ឲ្យ​ចាប់​អារម្មណ៍​នោះ​គឺ អ្នក​ប្រាជ្ញ​ព្រះ​គម្ពីរ​ជា​ច្រើន​ជឿ​ថា​ ពាក្យ​ពេចន៍​របស់​សាវ័ក​ប៉ុល​ត្រង់​ចំណុច​នេះ​(ខ.៦-១១) បាន​នាំ​ឲ្យ​គេ​និពន្ធ​បទ​ទំនុក​សកល​ដ៏​ចំណាស់​មួយ។ ចំណុច​សំខាន់​នៃ​ពាក្យ​ពេចន៍​របស់​គាត់​នោះ​គឺ កាល​ណា​យើង​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​ព្រះ​វិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ ធ្វើ​ការ​តាម​រយៈ​ជីវិត​យើង​ដែល​មាន​លក្ខណៈ​ខុស​គ្នា និង​បរិបទ​នៃ​ជីវិត​របស់​យើង ដោយ​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​មាន​លក្ខណៈ​កាន់​តែ​ដូច​ព្រះ​យេស៊ូវ នោះ​​យើង​នឹង​អាច​រួម​គ្នា​បង្កើត​ជា​បទ​ភ្លេង​ដ៏​ពីរោះ ដែល​បង្ហាញ​ចេញ​នូវ​ក្តី​ស្រឡាញ់​ដែល​មាន​ការ​បន្ទាប​ខ្លួន ដូច​ព្រះ​គ្រីស្ទ។​—Glenn…

សម្រស់នៃការទទួលចិញ្ចឹម ក្នុងមហាគ្រួសារព្រះ

ខ្សែ​ភាព​យន្ត​មាន​ចំណង​ជើង​ថា ចំហៀងដែលមើលមិនឃើញ  ដែល​គេ​បាន​ចាក់​បញ្ចាំង កាល​ពី​ឆ្នាំ​២០០៩ បាន​ពិពណ៌នា អំពី​រឿង​ពិត​របស់​លោក​ម៉ៃឃល អូហ័រ(Michael Oher) ជា​ក្មេង​ជំទង់​ដែល​រស់​នៅ​អនាថា។ មាន​គ្រួសារ​មួយ​បាន​ឲ្យ​គាត់​រស់​នៅ​ជា​មួយ ហើយ​ក៏​បាន​ជួយ​គាត់ ឲ្យ​ជម្នះ​ការ​លំបាក​នៅ​ក្នុង​ការ​រៀន​សូត្រ ហើយ​គាត់​ក៏​បាន​ទទួល​ជោគ​ជ័យ​ដ៏​ល្អ​ប្រសើរ ក្នុង​កីឡាបាល់​ទាត់​អាមេរិក។ ក្នុង​ឈុត​មួយ​នោះ ក្រុម​គ្រួសារ​នោះ​ក៏​បាន​ជជែក​ជា​មួយ​ម៉ៃឃល អំពី​លទ្ធភាព​ដែល​ពួក​គេ​អាច​ទទួល​គាត់​ជា​កូន​ចិញ្ចឹម​ជា​ផ្លូវ​ការ បន្ទាប់​ពី​គាត់​បាន​រស់​នៅ​ជា​មួយ​ពួក​គេ​អស់​ជា​ច្រើន​ខែ​ហើយ។ គាត់​ក៏​បាន​ឆ្លើយ​តប​ដោយ​ពាក្យ​ផ្អែម​ល្ហែម និង​សុភាព​ថា គាត់​គិត​ថា​គាត់​បាន​ក្លាយ​ជា​ផ្នែក​មួយ​នៃ​គ្រួសារ​នេះ​ហើយ។

ពេល​នោះ​ជា​ពេល​ដ៏​រំភើប​រីករាយ​ណាស់។ ការ​ទទួល​ចិញ្ចឹម​កូន ជា​រឿង​ដ៏​គាប់​ប្រសើរ។ សេចក្តី​ស្រឡាញ់​បាន​ពង្រីក​កាន់​តែ​ធំ​ទូលាយ ហើយ​ការ​រាប់​បញ្ចូល​ទាំង​ស្រុង​ក្នុង​គ្រួសារ​ក៏​បាន​កើត​មាន ខណៈ​ពេល​ដែល​គ្រួសារ​មួយ​បាន​បើក​ចំហ ទទួល​សមាជិក​ថ្មី។​ ការ​ទទួល​ចិញ្ចឹម នាំ​ឲ្យ​ជីវិត​ផ្លាស់​ប្តូរ គឺ​ដូច​ដែល​ជីវិត​របស់​ម៉ៃឃល​មាន​ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ​យ៉ាង​ខ្លាំង។

ក្នុង​ព្រះ​យេស៊ូវ អ្នក​ជឿ​ទំាង​ឡាយ​ក្លាយ​ជា “កូន​ព្រះ” ដោយសារ​ជំនឿ​លើ​ព្រះ​អង្គ(កាឡាទី ៣:២៦)។ ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ទទួល​ចិញ្ចឹម​យើង ហើយ​យើង​ក្លាយ​ជា​កូន​ប្រុស​ស្រី​របស់​ព្រះ​អង្គ(៤:៥)។ ក្នុង​នាម​យើង​ជា​កូន​ចិញ្ចឹម​របស់​ព្រះ យើង​បាន​ទទួល​ព្រះ​វិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ​របស់​ព្រះ​អង្គ ហើយ​យើង​ហៅ​ព្រះ​អង្គ​ថា​ “ព្រះ​វរបិតា”(ខ.៦) ហើយ​យើង​ក៏​បាន​ក្លាយ​ជា​អ្នក​ស្នង​មរតក​របស់​ព្រះ​អង្គ(ខ.៧) និង​ស្នង​មរតក​ជា​មួយ​ព្រះ​គ្រីស្ទ​(រ៉ូម ៨:១៧)។ យើង​ក៏​ក្លាយ​ជា​សមាជិក​ពេញ​សិទ្ធិ​នៃ​មហា​គ្រួសារ​របស់​ព្រះ​អង្គ។​

ពេល​ដែល​លោក​ម៉ៃឃល អូហ័រ ក្លាយ​ជា​កូន​ចិញ្ចឹម ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ​ក៏​បាន​កើត​មាន ក្នុង​ជីវិត អត្ត​សញ្ញាណ និង​អនាគត​របស់​គាត់។ ចុះ​ទំរាំ​តែ​យើង​ដែល​ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ទទួល​ចិញ្ចឹម តើ​យើង​មាន​ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ​ច្រើន​ជាង​អម្បាលម៉ាន។ ជីវិត​យើង​ផ្លាស់​ប្តូរ ពេល​ដែល​យើង​បាន​ដឹង​ថា ព្រះ​អង្គ​ជា​ព្រះ​វរបិតា។ អត្ត​សញ្ញាណ​របស់​យើង​ផ្លាស់​ប្តូរ ពេល​ដែល​យើង​បាន​ក្លាយ​ជា​កម្មសិទ្ធិ​របស់​ព្រះ​អង្គ។…

ព្រះយេស៊ូវជាស្ពានមេត្រី

លោក​តេលេម៉ាកូស(Telemachus) ជា​អ្នក​បម្រើ​ព្រះ ដែល​បាន​រស់​នៅ​ក្នុង​ជីវិត​ស្ងៀម​ស្ងាត់ តែ​ការ​ស្លាប់​របស់​គាត់ នៅ​ចុង​សតវត្សរ៍​ទី​៤ បាន​នាំ​មក​នូវ​ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ ក្នុង​ពិភព​លោក។ គាត់​បាន​ធ្វើ​ដំណើរ​ពី​ទិស​ខាង​កើត មក​ទីក្រុង​រ៉ូម ហើយ​ក៏​បាន​ជ្រៀត​ជ្រែក នៅ​ក្នុង​ការ​ប្រកួត​ស្លាប់​រស់​របស់​អ្នក​ប្រយុទ្ធ ក្នុង​ទីលាន​ប្រយុទ្ធ។ គាត់​បាន​ផ្លោះ​របង​ស្តាត ចូល​ទៅ​ក្នុង​ទីលាន​ប្រយុទ្ធ ដើម្បី​ព្យាយាម​បញ្ឈប់​ការ​កាប់​សម្លាប់​គ្នា របស់​អ្នក​ប្រយុទ្ធ​ស្លាប់​រស់​ទាំង​នោះ។ ប៉ុន្តែ ហ្វូង​មនុស្ស​មាន​ការ​ខឹង​សម្បារ​ ហើយ​ក៏​បាន​ចោល​គាត់​នឹង​ថ្ម​សម្លាប់។​ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ អធិរាជ​ហូន័ររាស(Honorius) មាន​ការ​ប៉ះ​ពាល់​ចិត្ត ចំពោះ​សកម្មភាព​របស់​លោក​តេលេម៉ាកូស ហើយ​ក៏​បាន​ចេញ​ព្រះ​រាជ​ក្រឹត្យ​ឲ្យ​គេ​បញ្ចប់​ការ​ប្រកួត​ដ៏​សាហាវ​ព្រៃ​ផ្សៃ​នេះ ដែល​មាន​រយៈ​ពេល​ប្រហែល​៥០០​ឆ្នាំ​មក​ហើយ។

ពេល​ដែល​សាវ័ក​ប៉ុល​ហៅ​ព្រះ​យេស៊ូវ​ថា “ស្ពាន​មេត្រី​របស់​យើង” នោះ​គឺ​គាត់​សំដៅ​ទៅ​លើ​ការ​បញ្ចប់​នៃ​ភាព​ជា​សត្រូវ​រវាង​ជន​ជាតិ​យូដា និង​សាសន៍​ដទៃ(អេភេសូរ ២:១៤)។ ពួក​យូដា​ដែល​ជា​រាស្រ្ត​ជ្រើស​តាំង​របស់​ព្រះ មាន​លក្ខណៈ​ពិសេស​ខុស​ពី​សាសន៍​ដទៃ ហើយ​ក៏​បាន​អរសប្បាយ​នឹង​ឯកសិទ្ធិ​ពិសេស​មួយ​ចំនួន។ ឧទាហរណ៍ គេ​បាន​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​សាសន៍​ដទៃ​ថ្វាយ​បង្គំ​ព្រះ នៅ​ក្នុង​ព្រះវិហារ​ទីក្រុង​យេរូសាឡិម ដោយ​មាន​ជញ្ជាំង​មួយ​បាន​ញែក​ពួក​អ៊ីស្រាអែល ដែល​នៅ​ខាង​ក្នុង ចេញ​ពី​សាសន៍​ដទៃ​ដែល​នៅ​ខាង​ក្រៅ ហើយ​ការ​បំពាន​បំរាម​នេះ​នឹង​ត្រូវ​ទទួល​ទោស​ស្លាប់។ ពួក​សាសន៍​យូដា​បាន​ចាត់​ទុក​សាសន៍​ដទៃ ​ថា​មិន​ស្អាត ហើយ​ពួក​គេ​ក៏​មាន​ការ​ប្រឆំាង​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក។ ប៉ុន្តែ ដោយសារ​ការ​សុគត និង​ការ​មាន​ព្រះ​ជន្ម​ឡើង​វិញ​របស់​ព្រះ​យេស៊ូវ សម្រាប់​មនុស្ស​ទាំង​អស់ នោះ​ទាំង​ពួក​សាសន៍​យូដា និង​សាសន៍​ដទៃ​សុទ្ធ​តែ​អាច​ថ្វាយ​បង្គំ​ព្រះ​ដោយ​សេរី ​ដោយ​ជំនឿ​លើ​ព្រះ​អង្គ​(ខ.១៨-២២)។ គ្មាន​ជញ្ជាំង​ខ័ណ្ឌ​ពួក​គេ​ចេញ​ពី​គ្នា​ទៀត​ឡើយ។ គ្មាន​ក្រុម​ណា​មាន​ឯកសិទ្ធិ​ជាង​ក្រុម​ផ្សេង​ទៀត​នោះ​ទេ។ ទាំង​សាសន៍​ដទៃ និង​សាសន៍​យូដា​មាន​ភាព​ស្មើ​គ្នា នៅចំពោះ​ព្រះ។ លោក​តេលេម៉ាកុស​បាន​នាំ​មក​នូវ​សន្តិភាព​ដល់​អ្នក​ប្រយុទ្ធ តាម​រយៈ​ការ​ស្លាប់​របស់​គាត់ តែ​ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​ប្រទាន​សន្តិភាព និង​ការ​ផ្សះផ្សា​ដល់​អស់​អ្នក​ដែល​ជឿ​ព្រះ​អង្គ តាម​រយៈ​ការ​សុគត…

ព្រះអង្គឆ្លើយតបតាមរយៈការបង្ហាញព្រះចេស្តា

ក្នុង​ពេល​ដែល​មាន​ព្យុះ​រន្ទះ ខ្ញុំ និង​កូន​ស្រី​ខ្ញុំ អាយុ​៦​ឆ្នាំ កំពុង​តែ​អង្គុយ​នៅ​លើ​កម្រាល​ឥដ្ឋ មើល​តាម​បង្អួច​កញ្ចក់ ឃើញ​ផ្លេក​បន្ទោរ​កំពុង​បញ្ចេញ​ពន្លឺ​ភ្លឺ​ចិញ្ចាច។ នាង​ក៏​បាន​លាន់​មាត់​ម្តង​ហើយ​ម្តង​ទៀត​ថា "ព្រះ​អង្គ​ពិត​ជា​ធំ​អស្ចារ្យ​ណាស់”។ ខ្ញុំ​ក៏​មាន​អារម្មណ៍​ដូច​នេះ​ដែរ។ ពេល​នោះ​យើង​ដឹង​ច្បាស់​ថា យើង​តូច​ទាប​ប៉ុណ្ណា ហើយ​ព្រះ​អង្គ​មាន​អំណាច​ចេស្តា​ប៉ុណ្ណា។ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​នឹក​ចាំ​បទ​គម្ពីរ​យ៉ូប​ដែល​បាន​ចោទ​សួរ​ថា "តើ​ពន្លឺ​បាន​ចែក​ទៅ ឬ​ខ្យល់​ពី​ខាង​កើត​បាន​ផ្សាយ​ទៅ​លើ​ផែនដី​តាម​ផ្លូវ​ណា?"(យ៉ូហាន ៣៨:២៤)។

ត្រង់​ចំណុច​នេះ លោក​យ៉ូប​ចាំ​បាច់​ត្រូវ​រំឭក អំពី​អំណាច​ចេស្តា​ព្រះ​(ខ.៣៤-៤១)។ ជីវិត​របស់​គាត់​ជួប​ការ​បាត់​បង់​ដ៏​ធ្ងន់​ធ្ងរ។ កូន​ៗ​របស់​គាត់​បាន​ស្លាប់​អស់។ គាត់​បាត់​បង់​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​គ្មាន​សល់។ គាត់​មាន​ជម្ងឺ​ជាប់​ខ្លួន ហើយ​ភរិយា​គាត់​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​គាត់​ឲ្យ​បោះ​បង់​ចោល​សេចក្តី​ជំនឿ​ទៀត(២:៩)។ ទីបំផុត លោក​យ៉ូប​ក៏​បាន​ទូល​សួរ​ព្រះ​ថា ហេតុ​អ្វី? (ជំពូក២៤) ហើយ​ព្រះ​អង្គ​ក៏​បាន​ឆ្លើយ​តប ពី​ក្នុង​ខ្យល់​ព្យុះ​មក​(ជំពូក ៣៨)។

ព្រះ​អង្គ​បាន​រំឭក​លោក​យ៉ូប​ថា ព្រះ​អង្គ​កំពុង​តែ​គ្រប់​គ្រង​លើ​អ្វី​ៗ​ទាំង​អស់ នៅ​លើ​ពិភព​លោក​នេះ​(ជំពូក​៣៨)។ ការ​នេះ​ក៏​បាន​កម្សាន្ត​ចិត្ត​គាត់ ហើយ​គាត់​ក៏​បាន​ឆ្លើយ​តប​ថា " កាល​ពី​ដើម​ត្រចៀក​ទូលបង្គំ​បាន​គ្រាន់​តែ​ឮ​ថ្លែង​ពី​ទ្រង់​ប៉ុណ្ណោះ តែ​ឥឡូវ​នេះ ភ្នែក​ទូលបង្គំ​បាន​ឃើញ​ទ្រង់​ជាក់​វិញ ”(៤២:៥)។ ដូចនេះ លោក​យ៉ូប​ក៏​បាន​យល់​ច្បាស់​ថា ព្រះ​អង្គ​មិន​ដូច​អ្វី​ដែល​យើង​គិត​ឡើយ។

ពេល​ដែល​ជីវិត​ស្ថិត​ក្នុង​ភាព​អស់​សង្ឃឹម យើង​ត្រូវ​នឹក​ចាំ​ថា ព្រះ​ដែល​បាន​បង្កើត​ពិភព​លោក ទ្រង់​ធំ និង​មាន​ក្តី​ស្រឡាញ់​ល្មម​នឹង​អាច​ថែរក្សា​យើង។ យើង​ថែម​ទាំង​អាច​ចាប់​ផ្តើម​ច្រៀង​បទ​ចម្រៀង​ថ្វាយ​បង្គំ ដែល​រៀប​រាប់​អំពី​ព្រះ​ចេស្តា និង​ភាព​អស្ចារ្យ​របស់​ព្រះអង្គទៀតផង។​—Daniel Ryan Day

ព្រះអង្គស្តាប់ឮយើង

លោក​ប្រធានាធិបតី ហ្វ្រែងគ្លីន ដឺ រូសឺវែល(Franklin D. Roosevelt) ច្រើន​តែ​ស៊ូទ្រាំ នឹង​ការ​ពិបាក នៅ​ក្នុង​ការ​ស្វាគមន៍ ភ្ញៀវ​ម្តង​ម្នាក់​ៗ ដែល​កំពុង​ឈរ​រង់​ចាំ​ជា​ជួរ នៅ​សេតវិមាន។ មាន​រឿង​មួយ​បាន​ដំណាល​ថា គាត់​បាន​រអ៊ូរទាំ​ថា គ្មាន​នរណា​ម្នាក់​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់ ចំពោះ​អ្វី​ដែល​គាត់​បាន​និយាយ​ទៅ​កាន់​ពួក​គេ ពេល​គាត់​​ស្វាគមន៍​ពួក​គេ​ម្តង​ម្នាក់​ៗ។ ដូច​នេះ គាត់​ក៏​បាន​សម្រេច​ចិត្ត​ធ្វើ​ការ​ពិសោធន៍​មួយ នៅ​ក្នុង​ពិធី​ទទួល​ភ្ញៀវ​មួយ។ គាត់​ក៏​បាន​ចាប់​ដៃ​ភ្ញៀវ​ម្នាក់​ៗ ដើម្បី​ស្វាគមន៍​ពួក​គេ ហើយ​និយាយ​លេង ទៅ​កាន់​ពួក​គេ​ម្តង​ម្នាក់​ៗ​ថា គាត់​បាន​សម្លាប់​ជី​ដូន​របស់​គាត់ កាល​ពី​ពេល​ព្រឹក​មិញ។​ ភ្ញៀវ​ទាំង​ឡាយ​ក៏​បាន​ឆ្លើយ​តប​យ៉ាង​ដូច​នេះ​ថា “ពិត​ជា​គួរ​ឲ្យ​ស្ញប់​ស្ញែង​ណាស់! សូម​លោក​បន្ត​ធ្វើ​កិច្ចការ​ដ៏​ប្រពៃ​នេះ​ទៀត។ សូម​ព្រះ​ប្រទាន​ពរ​លោក​ប្រធានាធិបតី”។​ ទី​បំផុត​ឯក​អគ្គ​រាជ​ទូត​ប្រទេស​បូលីវី ដែល​ជា​អ្នក​ចុង​ក្រោយ​គេ ក៏​បាន​ចាប់​អារម្មណ៍​ពាក្យ​សម្តី​របស់​គាត់។ លោក​ឯកអគ្គរាជទូត​ក៏​មាន​ការ​ភ័ន្ត​ភាំង ហើយ​ក៏​បាន​និយាយ​ខ្សឹប​ៗ​ថា “ខ្ញុំ​យល់​ថា ជី​ដូន​លោក​ប្រាកដ​ជា​មាន​ទោស​ដែល​សម​នឹង​ស្លាប់​ហើយ”។​

តើ​អ្នក​ធ្លាប់​ឆ្ងល់​ទេ​ថា អ្នក​ដទៃ​ពិត​ជា​ស្តាប់​អ្នក​និយាយ​ឬ​អត់? ពុំ​នោះ​ទេ តើ​អ្នក​មាន​ការ​បារម្ភ​ថា ព្រះ​មិន​ស្តាប់​ពាក្យ​អ្នក​អធិស្ឋាន​ឬ​ទេ? តែ​យើង​​អាច​ដឹង​ថា គេ​កំពុង​តែ​ស្តាប់​យើង​និយាយ​ឬ​អត់ ផ្អែក​ទៅ​លើ​ការ​ឆ្លើយ​តប ឬ​របៀប​ដែល​ពួក​គេ​មើល​មក​យើង។ ប៉ុន្តែ តើ​ធ្វើ​ដូច​ម្តេច​ឲ្យ​យើង​អាច​ដឹង​ថា ព្រះ​ទ្រង់​ពិត​ជា​ស្តាប់​យើង​អធិស្ឋាន? តើ​យើង​គួរ​តែ​ពឹង​ផ្អែក​ទៅ​លើ​អារម្មណ៍​របស់​យើង​ឬ? ឬ​ផ្អែក​ទៅ​លើ​ការ​ឆ្លើយ​តប​របស់​ព្រះ ចំពោះ​ការ​អធិស្ឋាន​របស់​យើង?

បន្ទាប់​ពី​រាស្រ្ត​របស់​ព្រះ​ត្រូវ​គេ​និរទេស ទៅ​ចក្រ​ភព​បាប៊ីឡូន ព្រះ​ទ្រង់​ក៏​បាន​សន្យា​ថា នឹង​នាំ​រាស្រ្ត​ព្រះ​អង្គ​ត្រឡប់​មក​ទីក្រុង​យេរូសាឡិម​វិញ ហើយ​ធានា​ចំពោះ​ពេល​អនាគត​របស់​ពួកគេ​(យេរេមា ២៩:១០-១១)។ ពេល​ដែល​ពួក​គេ​ស្រែក​រក​ព្រះ​អង្គ ព្រះ​អង្គ​ស្តាប់​ពួក​គេ​(ខ.១២)។…

ការប្រឈមមុខដាក់ភាពងងឹត

នៅ​ពាក់​កណ្តាល​ទសវត្សរ៍​ឆ្នាំ​១៩៦០ មាន​មនុស្ស​ពីរ​នាក់ បាន​ចូល​រួម នៅ​ក្នុង​ការ​ស្រាវ​ជ្រាវ​ អំពី​ឥទ្ធិ​ពល​របស់​ភាព​ងងឹត មក​លើ​សតិ​អារម្មណ៍​របស់​មនុស្ស។ អ្នក​ស្ម័គ្រ​ចិត្ត​បាន​ចូល​ទៅ​ក្នុង​រូង​ភ្នំ​ផ្សេង​ពី​គ្នា ខណៈ​ពេល​ដែល​អ្នក​ស្រាវ​ជ្រាវ​ធ្វើ​ការ​សង្កេតមើល​ទម្លាប់​នៃ​ការ​បរិភោគ និង​ការ​គេង​របស់​ពួក​គេ។ ក្នុង​ចំណោម​ពួក​គេ មាន​ម្នាក់​ស្ថិត​ក្នុង​ភាព​ងងឹត​អស់​៨៨​ថ្ងៃ ហើយ​ម្នាក់ទៀត ១២៦​ថ្ងៃ។ ពួក​គេ​ម្នាក់​ៗ​ក៏​បាន​គិត​ស្មាន អំពី​រយៈ​ពេល​ដែល​ខ្លួន​អាច​ស្ថិត​ក្នុង​ភាព​ងងឹត ហើយ​បាន​ស្មាន​ខុស​ចំនួន​ជា​ច្រើន​ខែ។ មាន​ម្នាក់​គិត​ថា គាត់​គ្រាន់​តែ​គេង​ថ្ងៃ​មួយ​ស្របក់ តែ​ក្រោយ​មក គាត់​ក៏​បាន​ដឹង​ថា តាម​ពិត​គាត់​បាន​គេង​អស់​៣០ម៉ោង​។ ដូច​នេះ ភាព​ងងឹត​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​គាត់​វង្វេង​ស្មារតី។

នៅ​គ្រា​សញ្ញា​ចាស់ រាស្រ្ត​របស់​ព្រះ​បាន​ស្ថិត​ក្នុង​ភាព​ងងឹត នៃ​ការ​និរទេស​ដែល​ជិត​មក​ដល់។ ពួក​គេ​ក៏​បាន​រង់​ចំា ដោយ​មិន​ដឹង​ថា នឹង​មាន​រឿង​អ្វី​កើត​ឡើង​ទេ។ ហោរា​អេសាយ​ក៏​បាន​និយាយ អំពី​ភាព​ងងឹត ដើម្បី​ប្រៀប​ប្រដូច អំពី​ការ​វង្វេង​ស្មារតី​របស់​ពួក និង​ដើម្បី​និយាយ អំពី​ការ​ជំនុំ​ជម្រះ​របស់​ព្រះ​(អេសាយ ៨:២២)។ កាល​ពី​មុន សាសន៍​អេស៊ីព្ទ​ក៏​ធ្លាប់​ស្ថិត​ក្នុង​ភាព​ងងឹត ដែល​ស្ថិត​ក្នុង​ចំណោម​គ្រោះ​កាច​ទាំង​១០​(និក្ខមនំ ១០:២១-២៩)។ តែ​នៅ​សម័យ​ហោរា​អេសាយ ពួក​អ៊ីស្រាអែល​ក៏​បាន​ស្គាល់​ភាព​ងងឹត​ផង​ដែរ។

ប៉ុន្តែ ពន្លឺ​ក៏​បាន​មកដល់។ ​គឺ​ដូច​មាន​សេចក្តី​ចែង​ថា “ឯ​បណ្តាជន​ដែល​ដើរ​ក្នុង​សេចក្តី​ងងឹត គេ​បាន​ឃើញ​ពន្លឺ​យ៉ាង​ធំ ពួក​អ្នក​ដែល​អាស្រ័យ​នៅ​ក្នុង​ស្រុក​នៃ​ម្លប់​សេចក្តី​ស្លាប់ គេ​មាន​ពន្លឺ​ភ្លឺ​មក​លើ​គេ​ហើយ”(អេសាយ ៩:២)។ ការ​សង្កត់​សង្កិន និង​ការ​វង្វេង​នឹង​បញ្ចប់។ គាត់​ក៏​បាន​ថ្លែង​ទំនាយ​ថា ព្រះ​រាជ​បុត្រា​នៃ​ព្រះ​ក៏​បាន​យាង​មក​ប្រសូត​ជា​មនុស្ស ដើម្បី​កែ​ប្រែ​អ្វី​ៗ​ទាំង​អស់ ហើយ​ប្រទាន​យុគ​សម័យ​ថ្មី​មួយ គឺ​យុគ​សម័យ​នៃ​ការ​អត់​ទោស និង​សេរីភាព​(ខ.៦)។

ព្រះ​យេស៊ូវ​ក៏​បាន​យាង​មក​មែន។ ហើយ​ទោះ​ភាព​ងងឹត​នៃ​ពិភព​លោក​នេះ​…

ការស្តាប់តាមយោបល់ប្រកបដោយប្រាជ្ញា

ក្នុង​អំឡុង​សម័យ​សង្រ្គាម​ស៊ីវិល អាមេរិក លោក​ប្រធានាធិបតី អ័ប្រាហាំ លីនខិន(Abraham Lincoln) ចង់​ផ្គាប់​ចិត្ត​អ្នក​នយោបាយ​ម្នាក់ ដូច​នេះ គាត់​ក៏​បាន​បង្គាប់​ឲ្យ​កង​ទ័ព​ផ្លាស់​ប្តូរ​ទី​តាំង ទៅ​កន្លែង​ផ្សេង។ ពេល​ដែល​លោក អេដវីន ស្តាតុន(Edwin Stanton)  ដែល​ជា​រដ្ឋ​មន្រ្តី​ការពារ​ជាតិ បាន​ទទួល​បញ្ជា​នេះ គាត់​ក៏​បាន​បដិសេធ​មិន​ព្រម​អនុវត្ត​តាម។ គាត់​ថា លោក​ប្រធានាធិបតី​ជា​មនុស្ស​ភ្លីភ្លើ។ គេ​ក៏​បាន​ជម្រាប​លោក​លីនខិន អំពី​អ្វី​ដែល​លោក​ស្តាតុន​បាន​និយាយ ហើយ​គាត់​ក៏​បាន​ឆ្លើយ​តប​ថា “បើ​លោក​ស្តាតុន​ថា ខ្ញុំ​ជា​មនុស្ស​ភ្លីភ្លើ នោះ​ខ្ញុំ​ប្រាកដ​ជា​ភ្លី​ភ្លើ​មែន​ហើយ ព្រោះ​គាត់​និយាយ​ត្រូវ​ស្ទើរ​តែ​គ្រប់​ពេល។ ខ្ញុំ​យល់​ហើយ”។ ខណៈ​ពេល​ដែល​អ្នក​ទាំង​ពីរ​ពិភាក្សា​គ្នា លោក​ប្រធានាធិបតី​ក៏​បាន​ដឹង​ថា ការ​សម្រេច​ចិត្ត​របស់​ខ្លួន គឺ​ជា​កំហុស​ដ៏​ធ្ងន់​ធ្ងរ​មួយ ហើយ​គាត់​ក៏​បាន​ដក​បទ​បញ្ជា​នោះ​ចេញ​វិញ ដោយ​គ្មាន​ការ​ស្ទាក់​ស្ទើរ។ លោក​ស្តាតុន បាន​ហៅ​លោក​លីនខិន​ថា ជា​ជា​មនុស្ស​ភ្លីភ្លើ​មែន តែ​លោក​លីនខិន​ក៏​បាន​ធ្វើ​នូវ​រឿង​ដ៏​ឆ្លាត​វ័យ ដោយ​មិន​បាន​ប្រកាន់​យក​ចិត្ត​មានៈ ពេល​ដែល​លោក​ស្តាតុន​មិន​យល់​ស្រប​នឹង​គំនិត​គាត់។  ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ គាត់​បាន​ស្តាប់​យោបល់​របស់​លោក​ស្តាតុន ហើយ​ក៏​បាន​ផ្លាស់​ប្តូរ​គំនិត។​

តើ​អ្នក​ធ្លាប់​ជួប​នរណា​ម្នាក់ ដែល​មិន​ព្រម​ស្តាប់​យោបល់​គេ​ទេ?(មើល ១ពង្សាវតាក្សត្រ ១២:១-១១)។ រឿង​នេះ​អាច​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​ខឹង តើ​មែន​ទេ? ពុំ​នោះ​ទេ តើ​អ្នក​ធ្លាប់​បដិសេធ​មិន​ព្រម​ស្តាប់​យោបល់​របស់​គេ​ទេ? គឺ​ដូច​ដែល​បទ​គម្ពីរ​សុភាសិត ១២:១៥ បាន​ចែង​ថា “មនុស្ស​ល្ងីល្ងើ រមែង​ឃើញ​ផ្លូវ​របស់​ខ្លួន​ជា​ត្រឹមត្រូវ​ហើយ តែ​អ្នក​ដែល​មាន​ប្រាជ្ញា នោះ​តែង​ស្តាប់​សេចក្តី​ដំបូន្មាន​វិញ”។ មនុស្ស​មិន​តែង​តែ​ត្រូវ​រហូត​ទេ។ មនុស្ស​គ្រប់​គ្នា​សុទ្ធ​តែ​ដឹង​ថា នរណា​ក៏​ចេះ​ធ្វើ​ខុស​ដែរ…

រៀនសូត្រពីទង្វើដ៏ល្ងង់ខ្លៅ

មាន​បុរស​ម្នាក់​បាន​ដើរ​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ហាង​លក់​ទំនិញ​មួយ នៅ​ទីក្រុង​វ៉ូឡុន​ហ្គុង ប្រទេស​អូស្រ្តាលី គាត់​បាន​ដាក់​ក្រដាស់​ប្រាក់ ២០​ដុល្លា មួយ​សន្លឹក​នៅ​លើ​តុ​គិត​លុយ ដើម្បី​សុំ​ដូរ​លុយ។ ពេល​ដែល​អ្នក​គិត​លុយ​បើក​ថត​តុ បុរស​នោះ​ក៏​បាន​ដក​កំា​ភ្លើង​ចេញ​មក ហើយ​ក៏​បាន​បង្គាប់​ឲ្យ​គាត់​ប្រគល់​លុយ​ទំាង​អស់ ដែល​មាន​នៅ​ក្នុង​ថត​តុ។ អ្នក​គិត​លុយ​ក៏​ព្រម​ប្រគល់​ឲ្យ។ បុរសនោះ​ក៏​បាន​យក​លុយ​ពី​អ្នក​គិត​លុយ ហើយ​រត់​គេច​ខ្លួន​បាត់ ដោយ​បន្សល់​ទុក​នូវ​ក្រដាស់​ប្រាក់​២០​ដុល្លា នៅ​លើតុ។ តាម​ពិត លុយ​ក្នុង​ថត​តុ​ទាំង​អស់ ដែល​គាត់​ប្លន់​បាន មាន​តែ១៥​ដុល្លា ប៉ុណ្ណោះ។

ពេល​ខ្លះ យើង​បាន​ប្រព្រឹត្ត​នូវ​ទង្វើរ​ដ៏​ល្ងង់​ខ្មៅ តែ​ខុស​ពី​ចោរ​នោះ នៅ​ត្រង់​ថា យើង​បាន​ព្យាយាម​ធ្វើ​អ្វី​ដែល​ត្រឹម​ត្រូវ។ អ្វី​ដែលសំខាន់​នោះ​គឺ តើ​យើង​បាន​រៀន​សូត្រ​អ្វី​ខ្លះ ពី​ទង្វើរ​ដ៏​ល្ងង់​ខ្លៅ​នោះ​។ បើ​គ្មាន​ការ​កែ​តម្រង់​ទេ ការ​សម្រេច​ចិត្ត​ដែល​ខ្វះ​ប្រាជ្ញានេះ អាច​ក្លាយ​ជា​ទម្លាប់ ដែល​នឹង​ក្លាយ​ជា​ចរិត​លក្ខណៈ​អវិជ្ជ​មាន​របស់​យើង។ និយាយ​រួម យើង​នឹង​ក្លាយ​ជា “មនុស្ស​ល្ងី​ល្ងើ ដែល​ខ្វះ​ប្រាជ្ញា”(សាស្តា ១០:៣)។

ជួន​កាល យើង​ពិបាក​ទទួល​ស្គាល់​ភាព​ល្ងង់​ខ្លៅ​របស់​យើង ដោយ​សារ​យើង​មិន​ចង់​គិត​អំពី​វា​ច្រើន។ យើង​ប្រហែល​ជា​ចាំ​បាច់ត្រូវ​គិត​ពិចារណា អំពី​ភាព​ខ្វះ​ចន្លោះ នៅ​ក្នុង​ចរិត​លក្ខណៈ​របស់​យើង ទោះ​វា​មាន​ការ​ពិបាក​ក៏​ដោយ។ ពុំ​នោះ​ទេ យើង​ចាំ​បាច់ត្រូវ​ទទួល​ស្គាល់​ថា ពេល​នោះ​ យើង​បាន​ធ្វើ​ការ​សម្រេច​ចិត្ត​លឿន​ពេក ហើយ​ពេល​ក្រោយ យើង​នឹង​មាន​ការ​ប្រុង​ប្រយ័ត្ន។ ទោះ​យើង​ធ្វើ​វា ដោយ​សារ​មូល​ហេតុ​អ្វី​ក៏​ដោយ ទង្វើរ​ល្ងង់​ខ្លៅ​មិន​ដែល​ឲ្យ​យើង​ចំណេញ​ឡើយ។

តែ​អរ​ព្រះ​គុណ​ព្រះ ដែល​ទ្រង់​អាច​ប្រើ​ភាព​ល្ងង់​ល្ងើ​របស់​យើង ដើម្បី​លត់​ដំ និង​កែ​ប្រែ​យើង។ យើង​ប្រហែល​មិន​ចូល​ចិត្ត​ការលត់​ដំ​ទេ តែ​ការ​ហ្វឹក​ហាត់ នៅ​ក្នុង​ការ​លត់​ដំ…

រស់នៅក្នុងពន្លឺ

ពេល​ណា​ខ្ញុំ​ត្រូវ​ធ្វើ​ដំណើរ​តាម​យន្ត​ហោះ ឆ្លង​កាត់​ទ្វីប ខ្ញុំ​បាន​ព្យាយាម​ប្រើ​វិធី​សាស្រ្ត​ផ្សេង​ៗ ដើម្បី​ជៀស​វាង​ការ​ពិបាក​សម្របខ្លួន នៅ​ក្នុង​ការ​គេង និង​ញាំ​អាហារ ដោយ​សារ​ប្រទេស​ផ្សេង​គ្នា​មាន​ម៉ោង​ខុស​គ្នា។ ខ្ញុំ​គិត​ថា ខ្ញុំ​បាន​សាក​ល្បង​វិធី​សាស្រ្ត​ទាំង​អស់​នោះ​ហើយ។ មាន​ពេល​មួយ​នោះ ខ្ញុំ​បាន​សម្រេច​ចិត្ត​សម្រប​ពេល​ញាំ​អាហារ​ក្នុង​យន្ត​ហោះ ទៅ​តាម​ពេល​វេលា​របស់​ប្រទេស​ដែល​ខ្ញុំ​កំពុង​ធ្វើ​ដំណើរ​ឆ្ពោះ​ទៅ។ ខ្ញុំ​មិន​បាន​ញាំ​អាហារ​ពេល​ល្ងាច ជា​មួយ​អ្នក​ដទៃ​ទៀត​ក្នុង​យន្ត​ហោះ​ឡើយ តែ​ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ ខ្ញុំ​បានមើល​ខ្សែ​ភាព​យន្ត ហើយ​ក៏​បាន​ព្យាយាម​គេង​ឲ្យ​លក់។ ការ​អត់​ទ្រាំ​មិន​ញំា​អាហារ​អស់​ជា​ច្រើន​ម៉ោង មាន​ការ​ពិបាក ហើយ​ខ្ញុំ​ក៏​ស្តាយ​មិន​បាន​ញាំ​អាហារ​ពេល​ព្រឹក ដែល​គេ​បាន​ចែក​ឲ្យ មុន​ពេល​យន្ត​ហោះ​ចុះ​ចត។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ​មាន​ការសប្បាយ​ចិត្ត ដែល​ខ្ញុំ​អាច​គេង និង​ញាំ​អាហារ តាម​ម៉ោង​ពេល​របស់​ប្រទេស​គេ។

សាវ័ក​ប៉ុល​ដឹង​ថា បើ​អ្នក​ជឿ​ព្រះ​យេស៊ូវ ​ចង់​រស់​នៅ ដោយ​នាំ​ឲ្យ​គេ​ស្គាល់​ព្រះ​អង្គ ពួក​គេ​ចាំ​បាច់​ត្រូវ​រស់​នៅ ខុស​ពី​លោកិយ។ កាល​ពី​មុន ពួក​គេ​រស់​នៅ​ក្នុង​ភាព​ងងឹត តែ​បន្ទាប់​ពី​បាន​ទទួល​ជឿ​ព្រះ​អង្គ​ហើយ ពួក​គេ​ត្រូវ​រស់​នៅ​ជា “កូន​នៃ​ពន្លឺ”(អេភេសូរ ៥:៨)។ ហើយ​តើ​ការ​រស់​នៅ​ជា​កូន​ពន្លឺ មាន​លក្ខណៈ​ដូច​ម្តេច​ខ្លះ? ត្រង់​ចំណុច​នេះ សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​បក​ស្រាយ​ថា “ដ្បិត​ផល​ផ្លែ​នៃ​ពន្លឺ នោះ​មាន​នៅ​ក្នុង​គ្រប់​ទាំង​កិរិយា​ល្អ សេចក្តី​សុចរិត និង​សេចក្តី​ពិត”(ខ.៩)។

ការ​ដែល​ខ្ញុំ​គេង​នៅ​លើ​យន្ត​ហោះ ខណៈ​ពេល​ដែល​អ្នក​ដទៃ​ទៀត នៅ​លើ​យន្ត​ហោះ កំពុង​ញាំ​អាហារ​ពេល​ល្ងាច​ អាច​ធ្វើ​ឲ្យ​គេគិត​ថា ខ្ញុំ​កំពុង​ធ្វើ​រឿង​ដ៏​ល្ងង់​ខ្លៅ ប៉ុន្តែ ទោះ​ពិភព​លោក​កំពុង​តែ​មាន​ភាព​ងងឹត​ដូច​ពេល​ពាក់​កណ្តាល​អាធ្រាត​ក៏​ដោយ ក្នុង​នាម​យើង​ជា​អ្នក​ជឿ ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ត្រាស់​ហៅ​យើង ឲ្យ​រស់​នៅ​ក្នុង​ពន្លឺ ដូច​នៅ​ពេល​ព្រឹក។ ការ​នេះ​អាច​នាំ​ឲ្យ​គេ​ស្អប់​ខ្ពើម…