ខ្ញុំ កំពុង​ដើរ​កាត់​តាម​ស្ថានីយ៍​រថ​ភ្លើង​ក្នុង​ក្រុង​មីង ប្រទេស​បេឡារូស​ជា​មួយ​មិត្ត​សំឡាញ់​ខ្ញុំ​ ឈ្មោះ​យូលីយ៉ា និង​​កូ​​ន​ស្រីនា​ងឈ្មោះ​អាណា​ស្តាស៊ី។ ភ្លាម​នោះ​ស្រាប់ ​តែខ្ញុំ​អោន​មុខ​ចុះ​ដល់​ដី។ ខ្ញុំ​មិន​ចាំ​អី​ទាំង​អស់ ខ្ញុំ​គ្រាន់​តែ​ចាំ​ថា មាត់​ខ្ញុំ​មានប្រ​ឡាក់​ខ្សាច់ គ្រួស និង​ដី។ ខ្ញុំ​ខំ​ខ្វេះវា​ចេ​ញ​ពី​មាត់​ខ្ញុំ​តែមិន​ស្រួល​នោះ​ទេ។ ​​

ខ្ញុំ​អាម៉ាស​ណាស់​ពេល​មាន​ដីចូលមា​ត់​បែប​នេះ។ តែ​បទ​គម្ពី​រប​ង្រៀ​ន​យើង​ថា ជា​កា​រប្រសើ​រ​យើង​គួរ​ប្រយ័ត្នពា​ក្យ​ចេញ​ពីមា​ត់យើ​ង​វិញ។ គម្ពីរ​សុភាសិត​ជំពូក​១៥​ ចែង​ថា៖ «មាត់​របស់​មនុ​ស្ស​ល្ងីល្ងើ​បង្ហូ​រចេ​ញ​ជា​សេចក្តី ​ចំ​កួត​វិញ» (ខ២)។ ពាក្យ​បង្ហូរ​ចេញ មាន​ន័យ​ថា ផ្ទុះ​ជា​កំហឹង ការ​ចោទ​ប្រកាន់ និង​ពាក្យ​មើល​ងាយ​ទាំង​ឡាយ​ណា ​ដែល​បណ្តាល​អោយ​ឈឺចាប់​មួយ​ជីវិត។ សាវ័ក​ប៉ូល​និយាយ​យ៉ាង​ដូច្នេះ​ថា៖ «មិន​ត្រូវ​ឲ្យ​មាន​ពាក្យ​អាក្រក់​ណាមួ​យ ចេញ​ពី​មាត់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ឡើយ»(អេភេសូរ ៤:២៩)។ លោកប៉ុល​មាន​ប្រសាសន៍​ទៀត​ថា៖ «ចូរដោះ​សេច​ក្តី​ចំកួត​ចេញ ហើយ​នោះត្រូ​វនិ​យាយសេ​ចក្តី​ពិត» (ខ.២៥)។ បន្ទាប់​មកលោកលើ​ក​ទឹក​ចិត្ត​យើង​ថា៖ «ចូរ​ខំ​ដក​គ្រប់​ទាំង​សេចក្តី​ជូរ​ល្វីង ក្តៅ​ក្រហាយ កំហឹង ឡូឡា ជេរ​ប្រមាថ និងគ្រប់ទាំងសេចក្តី​អាក្រក់​ចេញ​ពី​ពួក​អ្នក​រាល់​គ្នា​ទៅ»​ (ខ.៣១)។ ពាក្យ​សម្តី​ចេញ​ពីមា​ត់អ្ន​ក​រាល់​គ្នា គួរ​តែ​ជា​ពាក្យ​សច្ចៈ និង​ស្អាង​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក។

យើង​ត្រូវ​ប្រយ័ត្ន​ពាក្យ​សម្តីចេ​​ញពីមាត់ ត្រូវ​និយាយ​ពាក្យត្រឹម​ត្រូវ​វិញ។ ដើម្បី​លើក​ព្រះ​កិត្តិយស​ថ្វាយ​ព្រះ​អម្ចាស់ ចូរ​រក្សា​ពាក្យ​ចេញ​ពីមា​ត់​ឲ្យបា​ន​ត្រឹម​ត្រូវ។-Dave Egner