ក្នុងខែឧសភា ឆ្នាំ២០១១ មានស្រ្តីវ័យក្មេងម្នាក់បានចូលពួននៅក្នុងអាងទឹក ពេលដែលខ្យល់កួចយក្សថូនេដូ បានបំផ្លិចបំផ្លាញទីក្រុងចូពលីន(Joplin) រដ្ឋមីសូរី។ ប្តីរបស់នាងបានយកខ្លួនគាត់មកគ្របពីលើនាង ហើយក៏បានត្រូវកម្ទេចកំទីប៉ើងចំរហូតដល់បាត់បង់ជីវិត។ នាងក៏បានរួចជីវិត ដោយសារការលៈបង់របស់គាត់នៅថ្ងៃនោះ។ ក្រោយមក នាងក៏ចេះតែសួរខ្លួនឯងថា “តើហេតុអ្វី?” ប៉ុន្តែ រយៈពេលមួយឆ្នាំបន្ទាប់ពីមានគ្រោះមហន្តរាយខ្យល់កួចយក្សថូនេដូមក នាងក៏បាននិយាយថា នាងរកឃើញការកម្សាន្តចិត្ត ដោយដឹងថា នឹងនៅតែបានទទួលសេចក្តីស្រឡាញ់ សូម្បីតែក្នុងថ្ងៃដែលវេទនាបំផុតក៏ដោយ។
យ៉ាងណាមិញ ពេលដែលខ្ញុំគិតអំពី “ថ្ងៃដែលវេទនាបំផុត” ខ្ញុំតែនឹកឃើញលោកយ៉ូប។ គាត់ជាបុរសដែលស្រឡាញ់ព្រះ គាត់បានបាត់បង់សត្វចិញ្ចឹមទាំងហ្វូង រួចទាំងអ្នកបម្រើ ហើយថែមទាំងបាត់បង់កូនទាំង១០នាក់ នៅក្នុងរយៈពេលតែមួយថ្ងៃ (យ៉ូប ១:១៣-១៩)។ លោកយ៉ូបក៏បានទួញសោកយ៉ាងខ្លាំង ហើយគាត់ក៏បានសួរផងដែរថា “ហេតុអ្វី?” គាត់បានស្រែកយំថា “បើទូលបង្គំបានធ្វើបាប នោះតើទូលបង្គំត្រូវធ្វើអ្វីដល់ទ្រង់ ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់បានដាក់ទូលបង្គំទុកដូចជាទីបាញ់វង់របស់ទ្រង់?”(៧:២០)។ មិត្តភ័ក្ររបស់លោកយ៉ូបបានចោទប្រកាន់ថា គាត់បានធ្វើអំពើបាប ហើយគិតថា គាត់សមនឹងទទួលរងទុក្ខវេទនាទាំងអស់នេះ ប៉ុន្តែ ព្រះបានមានបន្ទូលអំពីមិត្តភ័ក្ររបស់គាត់ថា “អញមានសេចក្តីកំហឹងខឹងនឹងឯងហើយ ព្រមទាំងគូកនឯងទាំង២នេះផង ដ្បិតឯងរាល់គ្នា មិនបាននិយាយសេចក្តីដែលត្រឹមត្រូវពីអញ ដូចជាយ៉ូប ជាអ្នកបំរើអញទេ”(៤២:៧)។ ព្រះមិនបានប្រាប់គាត់អំពីមូលហេតុដែលគាត់រងទុក្ខនោះឡើយ។ ប៉ុន្តែ ទ្រង់បានបញ្ជាក់ឲ្យគាត់ដឹងច្បាស់ថា ទ្រង់គ្រប់គ្រងលើអ្វីៗទាំងអស់ ហើយលោកយ៉ូបក៏បានទុកចិត្តទ្រង់ (៤២:១-៦)។
ព្រះអម្ចាស់ប្រហែលជាមិនបានប្រាប់យើង ពីមូលហេតុដែលយើងរងទុក្ខឡើយ។ ប៉ុន្តែ សូមយើងអរព្រះគុណទ្រង់ ព្រោះសូម្បីតែក្នុងថ្ងៃដែលយើងមានការពិបាកបំផុត ក៏យើងនៅតែអាចដឹងច្បាស់ថា ទ្រង់ស្រឡាញ់យើង (រ៉ូម ៨:៣៥-៣៩)។–Anne Cetas