ប្រភេទ  |  June

អាថ៌កំបាំងនៃភាពស្កប់ចិត្ត

ចូនី អៀរិកសិន ថាដា(Joni Eareckson Tada) បាន​វិល​ត្រឡប់​មក​ផ្ទះ​វិញ បន្ទាប់​ពី​មាន​គ្រោះ​ថ្នាក់ ពេល​ហែល​ទឹក ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​គាត់​ពិការ​ដៃ​ជើង។ ជីវិត​នាង​ក៏​មាន​ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ​យ៉ាង​ខ្លាំង។ ឥឡូវ​នេះ នាង​ត្រូវ​អង្គុយ​នៅ​លើ​រទេះ​រុញ​ ដែល​ពិបាក​ឆ្លង​កាត់​ច្រក​ទ្វារ​តូច​ៗ ហើយ​ឡាបូ​លាង​ដៃ​ក៏​ខ្ពស់​ពេក​សម្រាប់​នាង។ នាង​ត្រូវ​ការ​ឲ្យ​គេ​ជួយ​បញ្ចុក​អាហារ​នាង ទាល់​តែ​នាង​អាច​រៀន​ញាំ​អាហារ​ដោយ​ខ្លួន​ឯង​។  នាង​បាន​រៀន​លើក​ស្លាបព្រា​ពិសេស​មួយ ទៅ​រក​មាត់​ខ្លួន​ឯង ដោយ​ប្រើ​ដែក​អប​ដៃ​របស់​នាង​ជា​លើក​ទីមួយ ហើយ​អាហារ​ក៏​បាន​ជ្រុះ​ពី​ស្លាប​ព្រា​មក​លើ​ខោអាវ​របស់​នាង ធ្វើ​ឲ្យ​នាង​មាន​អារម្មណ៍​ថា អន់​ខ្សោយ​យ៉ាង​ខ្លាំង។ ប៉ុន្តែ នាង​នៅ​តែ​បន្ត​ព្យាយាម។ នាង​តែង​តែ​និយាយ​ថា “អាថ៌​កំបាំង​របស់​ខ្ញុំ គឺ​ត្រូវ​រៀន​ពឹង​ផ្អែក​លើ​ព្រះ​យេស៊ូវ ហើយ​អធិស្ឋាន​ថា ឱ​ព្រះ​អង្គ​អើយ សូម​ជួយ​ទូល​បង្គំ​ធ្វើ​កិច្ចការ​នេះ​ផង!”។ សព្វ​ថ្ងៃ​នេះ នាង​អាច​ប្រើ​ស្លាប​ព្រា​បាន​ល្អ​ណាស់។​

ចូនី​និយាយ​ថា ការ​ជាប់​ខ្លួន​នៅ​លើ​រទេះ​រុញ​មិន​អាច​ដើរ​ទៅ​ណា​រួច បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​នាង​មើល​ទៅ​អ្នក​ទោស​ម្នាក់ គឺ​សាវ័ក​ប៉ុល ដែល​បាន​ជាប់​ឃុំ ក្នុង​គុក​របស់​ពួក​រ៉ូម៉ាំង ហើយ​ក៏​បាន​នឹក​ចាំ​អំពី​កណ្ឌ​គម្ពីរ​សំបុត្រ ដែល​នាង​បាន​សរសេរ​ផ្ញើ​ទៅ​ពួក​ជំនុំ​នៅ​ទីក្រុង​ភីលីព។ នាង​ក៏​បាន​ព្យាយាម​យក​គំរូ​តាម​សាវ័ក​ប៉ុល ដែល​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា “ខ្ញុំ​បាន​រៀន​ឲ្យ​មាន​សេចក្តី​សន្តោស(ឬស្កប់​ចិត្ត) ​ក្នុង​សណ្ឋាន​គ្រប់​យ៉ាង”(ភីលីព ៤:១១)។ ចូរ​កត់​សំគាល់​ថា សាវ័ក​ប៉ុល​ត្រូវ​រៀន​ស្វែង​រក​សន្តិភាព ព្រោះ​គាត់​មិន​បាន​មាន​សន្តិភាព​ក្នុង​ចិត្ត ដោយ​ឯក​ឯង​នោះ​ឡើយ។ តើ​គាត់​រក​ឃើញ​ភាព​ស្កប់​ចិត្ត ដោយ​របៀប​ណា? គឺ​តាម​រយៈ​ការ​ទុក​ចិត្ត​ព្រះ​គ្រីស្ទ។ គឺ​ដូច​ដែល​គាត់​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា “ខ្ញុំ​អាច​នឹង​ធ្វើ​គ្រប់​ទាំង​អស់​បាន ដោយសារ​ព្រះគ្រីស្ទ​ដែល​ទ្រង់​ចំរើន​កំឡាំង​ដល់​ខ្ញុំ”(ខ.១៣)។

យើង​រាល់​គ្នា​សុទ្ធ​តែ​ជួប​បញ្ហា​ប្រឈម ជា​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ ហើយ​យើង​អាច​មើល​ទៅ​ព្រះ​យេស៊ូវ ដើម្បី​ស្វែង​រក​ជំនួយ កម្លាំង…

អ្វីដែលអ្នកចង់បានក្នុងជីវិត

នៅ​ពេល​ល្ងាច កាល​ពី​ប៉ុន្មាន​ឆ្នាំ​មុន ខ្ញុំ​និង​ភរិយា​របស់​ខ្ញុំ​កំពុង​តែ​ធ្វើ​ដំណើរ​កាត់​តាម​ភ្នំ ដោយ​មាន​មិត្ត​ភក្តិ​ពីរ​នាក់​រួម​ដំណើរ​ជា​មួយ។ ផ្លូវ​ដើរ​នោះ​មាន​លក្ខណៈ​តូច និង​បត់​ចុះ​ឡើង តាម​ជំរាល ដោយ​មាន​ជ្រោះ​ដ៏​សែន​ចោទ​នៅ​ម្ខាង ហើយ​មាន​ជញ្ជាំង​ភ្នំ​នៅ​ម្ខាង​ទៀត។

ខណៈ​ពេល​ដែល​យើង​ឡើង​ដល់​ផ្លូវ​បត់ ខ្ញុំ​ក៏​ឃើញ​សត្វ​ខ្លា​ឃ្មុំ​ធំ​មួយ​ក្បាល​កំពុង​ដើរ​ត្រេត​ត្រត គ្រវី​ក្បាល​ចុះ​ឡើង ហើយ​ដក​ដង្ហើម​ហឹស​ៗ យ៉ាង​ស្ងាត់​ស្ងៀម។ ដោយសារ​យើង​នៅ​ក្រោម​ខ្យល់ នោះ​វា​មិន​បាន​ធំ​ក្លិន​យើង ដែល​នៅ​ក្បែរ​នោះ​ទេ ប៉ុន្តែ មិន​យូរ​ទេ វា​នឹង​ឃើញ​យើង​ហើយ។​

មិត្ត​ភក្តិ​របស់​យើង​ម្នាក់​ចាប់​ផ្តើម​ទំលាក់​កាបូប​ស្ពាយ​ចុះ ដើម្បី​បើក​យក​កាំមីរ៉ា​ថត​រូប។ នាង​និយាយ​ថា “អូហ៍ ខ្ញុំ​ត្រូវ​តែ​ថត​រូប​វា!” តែ​ខ្ញុំ​មាន​អារម្មណ៍​កាន់​តែ​មិន​ស្រួល ចំពោះ​ស្ថាន​ការណ៍​របស់​យើង ខ្ញុំ​ក៏​និយាយ​ថា “ទេ យើង​ត្រូវ​តែ​ចេញ​ពី​កន្លែង​នេះ”។ ដូច​នេះ​យើង​ក៏​បាន​ដើរ​បញ្ចៀស​ឲ្យ​ឆ្ងាយ​ពី​វា ទាល់​តែ​យើង​បាន​ទៅ​ផុត​ ហើយ​ក៏​បាន​នាំ​គ្នា​រត់​តែ​ម្តង។​

រឿង​នេះ​បាន​រំឭក​ខ្ញុំ​ថា យើង​ក៏​គួរ​តែ​មាន​អារម្មណ៍​ដូច​នេះ​ផង​ដែរ ចំពោះ​ចិត្ត​ដែល​ចង់​ក្លាយ​ជា​អ្នក​មាន។ លុយ​មិន​មែន​មាន​អ្វី​អាក្រក់​នោះ​ទេ ព្រោះ​វា​គ្រាន់​តែ​ជា​មធ្យោបាយ​សម្រាប់​ការ​ដោះ​ដូរ​ប៉ុណ្ណោះ។ ​ពួក​អ្នក​ដែល​ចង់​ធ្វើ​ជា​អ្នក​ស្តុកស្តម្ភ “នោះ​នឹង​ធ្លាក់​ទៅ​ក្នុង​សេចក្តី​ល្បួង និង​អន្ទាក់ ហើយ​ក្នុង​បំណង​ជា​ច្រើន ដែល​ផ្តេសផ្តាស ហើយ​ធ្វើ​ទុក្ខ​ដល់​ខ្លួន ក៏​ពន្លិច​មនុស្ស​ទៅ​ក្នុង​សេចក្តី​ហិនវិនាស និង​សេចក្តី​អន្តរធាន​វិញ”(១ធីម៉ូថេ ៦:៩)។ ​ការ​ស្រឡាញ់​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ជា​កត្តា​ជំរុញ​ចិត្ត​មនុស្ស ឲ្យ​លោភ​លន់។

ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ យើង​គួរ​តែ “​ដេញ​តាម​សេចក្តី​សុចរិត សេចក្តី​គោរព​ប្រតិបត្តិ​ដល់​ព្រះ សេចក្តី​ជំនឿ សេចក្តី​ស្រឡាញ់ សេចក្តី​ខ្ជាប់ខ្ជួន និង​សេចក្តី​សំឡូត​វិញ”(ខ.១១)។ ចារិក​លក្ខណៈ​នេះ​លូត​លាស់ ក្នុង​ជីវិត​យើង ពេល​ណា​យើង​ដេញ​តាម​ពួក​វា…

ការការពាររបស់ព្រះ

នៅ​ក្នុង​កម្ម​វិធី​ទូរទស្សន៍​ដែល​មាន​ចំណង​ជើង​ថា លោក​ម៉ាំង  លោក អេឌ្រាន ម៉ាំង(Adrian Monk) ដែល​ជា​អ្នក​ស៊ើប​អង្កេត និង​ជា​តួឯក ជា​មនុស្ស​ដែល​មាន​ការ​ភ័យ​ខ្លាច ចំពោះ​ម្ជុល ទឹក​ដោះ​គោ ផ្សិត ជណ្តើរ​យន្ត ការ​ឆ្លង​ទន្លេ និង​សត្វ​ឃ្មុំ ក្នុង​ចំណោម​អ្វី​ៗ​ជា​ច្រើន​ទៀត ដែល​គាត់​ភ័យ​ខ្លាច។ ប៉ុន្តែ ពេល​ដែល​គាត់ និង​លោក​ហារ៉ូល គ្រែនស(Harold Krenshaw)​ ដែល​ជា​គូរ​ប្រជែង​ដ៏​យូរ​អង្វែង​របស់​គាត់  បាន​ជាប់​ខ្លួន​ទាំង​អស់​គ្នា នៅ​ក្នុង​គូទ​ឡាន លោក​ម៉ាំង​ក៏​រក​បាន​រក​ឃើញ​ដំណោះ​ស្រាយ​មួយ ដែល​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​គាត់​អាច​ជម្នះ​ការ​ភ័យ​ខ្លាច​មួយ ក្នុង​ចំណោម​ការ​ភ័យ​ខ្លាច​ដ៏​ច្រើន​សន្ធឹក​របស់​គាត់ គឺ​ការ​ភ័យ​ខ្លាច​ចំពោះ​ការ​ជាប់​ឃុំ​ក្នុង​កន្លែង​បិទ​ជិត។​

ខណៈ​ពេល​ដែល​លោក​ម៉ាំង និង​លោក​ហារ៉ូល​កំពុង​តែ​មាន​អារម្មណ៍​តក់ស្លុត លោក​ម៉ាំង​ក៏​បាន​ប្រាប់​លោក​ហារ៉ូល​ថា “ខ្ញុំ​គិត​ថា យើង​កំពុង​តែ​គិត​ខុស ចំពោះ​បញ្ហា​នេះ​ហើយ។ គូទ​ឡាន​នេះ​មាន​ជញ្ជាំង​ជុំ​ជិត … វា​មិន​បាន​ឃុំឃាំង​យើង​ទេ … តែ​កំពុង​តែ​ការពារ​យើង​ទេ​តើ។ វា​ការពារ​មិន​ឲ្យ​មេរោគ សត្វ​ពស់ និង​អ្វី​ៗ​ដែល​គួរ​ឲ្យ​ខ្លាច​ចូល​មក​រក​យើង​បាន”។ លោក​ហារ៉ូល​ក៏​បាន​បើក​ភ្នែក​ធំ​ៗ ដោយ​យល់​អំពី​អ្វី​ដែល​គាត់​និយាយ ហើយ​ក៏​បាន​និយាយ​ខ្សឹប​ៗ ដោយ​ការ​ភ្ញាក់​ផ្អើល​ថា “តាមពិត គូទ​ឡាន​នេះ ជា​មិត្ត​ភក្តិ​របស់​យើង​ទេ​តើ”។​

ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង ជំពូក៦៣ ស្តេច​ដាវីឌ​ហាក់​ដូច​ជា​កំពុង​តែ​មាន​រឿង​ស្រដៀង​នេះ​ផង​ដែរ។ ទោះ​ទ្រង់​កំពុង​ស្ថិត​ក្នុង “ទឹក​ដី​ដែល​រីង​ស្ងួត ហើយ​ហួត​ហែង” ក៏​ដោយ ទ្រង់​បាន​នឹក​ចាំ អំពី​អំណាច​ចេស្តា សិរីល្អ…

កេរដំណែលនៃសេចក្តីសប្បុរស

ម៉ាថា(Martha)បាន​ធ្វើការ​ជា​ជំនួយ​ការ​គ្រូ​បង្រៀន នៅ​សាលា​បឋម​សិក្សា អស់​រយៈ​ពេល​ជាង​៣០​ឆ្នាំ។ រៀង​រាល់​ឆ្នាំ នាង​​បាន​សន្សំ​លុយ​ទិញ​អាវ​រងា កន្សែង​បង់​ក និង​ស្រោម​ដៃ​ថ្មី​ៗ សម្រាប់​សិស្ស​ដែល​ខ្វះ​ខាត ក្នុង​រដូវ​រងា។ បន្ទាប់​ពី​នាង​បាន​បាត់​បង់​ជីវិត ដោយ​សារ​ជម្ងឺ​មហារីក​គ្រាប់​ឈាម យើង​ក៏​បាន​ធ្វើ​ពិធី​រំឭក​ដល់​ការ​បម្រើ​របស់​នាង កាល​នាង​នៅ​រស់។ ក្រៅ​ពី​ផ្កា​ជា​ច្រើន​ដែល​គេ​បាន​យក​មក​ឲ្យ មនុស្ស​ជា​ច្រើន​បាន​បរិច្ចាគ​អាវ​រងា​ថ្មី​ៗ​រាប់​រយ​អាវ ដល់​សិស្ស​ដែល​នាង​ធ្លាប់​ស្រឡាញ់ និង​បម្រើ​អស់​រយៈ​ពេល​ប៉ុន្មាន​ទសវត្សរ៍​កន្លង​មក​នេះ។ មនុស្ស​ជា​ច្រើន​បាន​ចែក​ចាយ​ទី​បន្ទាល់​របស់​អ្នក​ស្រី​ម៉ាថា ដោយ​និយាយ​អំពី​ការ​លើក​ទឹក​ចិត្ត ដែល​គាត់​បាន​ផ្តល់​ឲ្យ​អ្នក​ដទៃ ដោយ​ពាក្យ​សម្តី​ល្អ​ៗ និង​អំពើ​សប្បុរស​ធម៌ តាម​របៀប​ជា​ច្រើន​រាប់​មិន​អស់។ គ្រូ​បង្រៀន​ដែល​ជា​មិត្ត​រួម​ការងារ​របស់​នាង ក៏​បាន​ផ្តល់​ការ​គោរព​ដល់​នាង ដោយ​ធ្វើ​កម្ម​វិធី​ចែក​អាវរងា​ប្រចាំ​ឆ្នាំ អស់​រយៈ​ពេល​៣​ឆ្នាំ បន្ទាប់​ពី​នាង​បាន​លា​ចាក​លោក ទៅ​នៅ​ជា​មួយ​ព្រះ​អស់​កល្ប​ជានិច្ច។ កេរ​ដំណែល​នៃ​ភាព​សប្បុរស​របស់​គាត់ បាន​ជំរុញ​ចិត្ត​អ្នក​ដទៃ ឲ្យ​បម្រើ​អ្នក​ដែល​ខ្វះ​ខាត ដោយ​ចិត្ត​សប្បុរស​ផង​ដែរ។​

បទ​គម្ពីរ​កិច្ចការ ជំពូក៩ បាន​ចែង​អំពី​ស្រ្តី​ម្នាក់ ឈ្មោះ​តេប៊ីថា ដែល​តែង​តែ​ធ្វើ​ការ​ល្អ និង​ជួយ​អ្នក​ក្រីក្រ​(ខ.៣៦)។ បន្ទាប់​ពី​គាត់​បាត់​បង់​ជីវិត​ដោយ​សារ​ជំងឺ សហគមន៍​ដែល​កំពុង​សោក​សង្រេង ក៏​បាន​អង្វរ​សាវ័ក​ពេត្រុស​ឲ្យ​មក​រក​ពួក​គេ។ ក្រុម​ស្រ្តី​មេម៉ាយ​ក៏​បាន​បង្ហាញ​លោក​ពេត្រុស អំពី​របៀប​ដែល​អ្នក​ស្រី​តេប៊ីថា​បាន​រស់​នៅ ដើម្បី​បម្រើ​អ្នក​ដទៃ​(ខ.៣៩)។ លោក​ពេត្រុស​ក៏​បាន​ធ្វើ​ការ​អស្ចារ្យ ដោយ​ចិត្ត​អាណិត ហើយ​អ្នក​ស្រី​តេប៊ីថា​ក៏​បាន​មាន​ជីវិត​រស់​ឡើង​វិញ។ ដំណឹង​អំពី​ការ​រស់​​ឡើង​វិញ​របស់​អ្នក​ស្រី​តេប៊ីថា​ក៏​បាន​ឮ​សុះ​សាយ ហើយ​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​បាន​ទទួល​ជឿ​ព្រះ​អម្ចាស់(ខ.៤២)។ ប៉ុន្តែ គឺ​ដោយសារ​ការ​ប្តេជ្ញា​ចិត្ត​របស់​អ្នក​ស្រី​តេប៊ីថា ក្នុង​ការ​បម្រើ​អ្នក​ដទៃ​ទេ ដែល​បាន​ប៉ះពាល់​ចិត្ត​មនុស្ស​ជាច្រើន ក្នុង​សហគមន៍​របស់​គាត់ ហើយ​បាន​បង្ហាញ​អំណាច​នៃ​សេចក្តី​សប្បុរស ដែល​មាន​ពេញ​ដោយ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់។—Xochitl Dixon

ព្រះអង្គស្តាប់ឮយើង

លោក​ប្រធានាធិបតី ហ្វ្រែងគ្លីន ដឺ រូសឺវែល(Franklin D. Roosevelt) ច្រើន​តែ​ស៊ូទ្រាំ នឹង​ការ​ពិបាក នៅ​ក្នុង​ការ​ស្វាគមន៍ ភ្ញៀវ​ម្តង​ម្នាក់​ៗ ដែល​កំពុង​ឈរ​រង់​ចាំ​ជា​ជួរ នៅ​សេតវិមាន។ មាន​រឿង​មួយ​បាន​ដំណាល​ថា គាត់​បាន​រអ៊ូរទាំ​ថា គ្មាន​នរណា​ម្នាក់​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់ ចំពោះ​អ្វី​ដែល​គាត់​បាន​និយាយ​ទៅ​កាន់​ពួក​គេ ពេល​គាត់​​ស្វាគមន៍​ពួក​គេ​ម្តង​ម្នាក់​ៗ។ ដូច​នេះ គាត់​ក៏​បាន​សម្រេច​ចិត្ត​ធ្វើ​ការ​ពិសោធន៍​មួយ នៅ​ក្នុង​ពិធី​ទទួល​ភ្ញៀវ​មួយ។ គាត់​ក៏​បាន​ចាប់​ដៃ​ភ្ញៀវ​ម្នាក់​ៗ ដើម្បី​ស្វាគមន៍​ពួក​គេ ហើយ​និយាយ​លេង ទៅ​កាន់​ពួក​គេ​ម្តង​ម្នាក់​ៗ​ថា គាត់​បាន​សម្លាប់​ជី​ដូន​របស់​គាត់ កាល​ពី​ពេល​ព្រឹក​មិញ។​ ភ្ញៀវ​ទាំង​ឡាយ​ក៏​បាន​ឆ្លើយ​តប​យ៉ាង​ដូច​នេះ​ថា “ពិត​ជា​គួរ​ឲ្យ​ស្ញប់​ស្ញែង​ណាស់! សូម​លោក​បន្ត​ធ្វើ​កិច្ចការ​ដ៏​ប្រពៃ​នេះ​ទៀត។ សូម​ព្រះ​ប្រទាន​ពរ​លោក​ប្រធានាធិបតី”។​ ទី​បំផុត​ឯក​អគ្គ​រាជ​ទូត​ប្រទេស​បូលីវី ដែល​ជា​អ្នក​ចុង​ក្រោយ​គេ ក៏​បាន​ចាប់​អារម្មណ៍​ពាក្យ​សម្តី​របស់​គាត់។ លោក​ឯកអគ្គរាជទូត​ក៏​មាន​ការ​ភ័ន្ត​ភាំង ហើយ​ក៏​បាន​និយាយ​ខ្សឹប​ៗ​ថា “ខ្ញុំ​យល់​ថា ជី​ដូន​លោក​ប្រាកដ​ជា​មាន​ទោស​ដែល​សម​នឹង​ស្លាប់​ហើយ”។​

តើ​អ្នក​ធ្លាប់​ឆ្ងល់​ទេ​ថា អ្នក​ដទៃ​ពិត​ជា​ស្តាប់​អ្នក​និយាយ​ឬ​អត់? ពុំ​នោះ​ទេ តើ​អ្នក​មាន​ការ​បារម្ភ​ថា ព្រះ​មិន​ស្តាប់​ពាក្យ​អ្នក​អធិស្ឋាន​ឬ​ទេ? តែ​យើង​​អាច​ដឹង​ថា គេ​កំពុង​តែ​ស្តាប់​យើង​និយាយ​ឬ​អត់ ផ្អែក​ទៅ​លើ​ការ​ឆ្លើយ​តប ឬ​របៀប​ដែល​ពួក​គេ​មើល​មក​យើង។ ប៉ុន្តែ តើ​ធ្វើ​ដូច​ម្តេច​ឲ្យ​យើង​អាច​ដឹង​ថា ព្រះ​ទ្រង់​ពិត​ជា​ស្តាប់​យើង​អធិស្ឋាន? តើ​យើង​គួរ​តែ​ពឹង​ផ្អែក​ទៅ​លើ​អារម្មណ៍​របស់​យើង​ឬ? ឬ​ផ្អែក​ទៅ​លើ​ការ​ឆ្លើយ​តប​របស់​ព្រះ ចំពោះ​ការ​អធិស្ឋាន​របស់​យើង?

បន្ទាប់​ពី​រាស្រ្ត​របស់​ព្រះ​ត្រូវ​គេ​និរទេស ទៅ​ចក្រ​ភព​បាប៊ីឡូន ព្រះ​ទ្រង់​ក៏​បាន​សន្យា​ថា នឹង​នាំ​រាស្រ្ត​ព្រះ​អង្គ​ត្រឡប់​មក​ទីក្រុង​យេរូសាឡិម​វិញ ហើយ​ធានា​ចំពោះ​ពេល​អនាគត​របស់​ពួកគេ​(យេរេមា ២៩:១០-១១)។ ពេល​ដែល​ពួក​គេ​ស្រែក​រក​ព្រះ​អង្គ ព្រះ​អង្គ​ស្តាប់​ពួក​គេ​(ខ.១២)។…

ឯកសិទ្ធិធ្វើជាកូនព្រះ

ខ្ញុំ​ធ្លាប់​បាន​ឡើង​ចែក​ចាយ ក្នុង​សន្និសីទ​របស់​អ្នក​មិន​ជឿ សម្រាប់​ប្តី​ប្រពន្ធ​ដែល​គ្មាន​កូន​។ ពួកគេ​មាន​ការ​ឈឺ​ចាប់ ដោយសារ​មិន​អាច​មាន​កូន ដូច​នេះ អ្នក​ចូល​រួម​ទាំង​នោះ មាន​ការ​អស់​សង្ឃឹម ចំពោះ​ពេល​អនាគត​របស់​ពួក​គេ។ ខ្ញុំ​ធ្លាប់​បាន​ដើរ​តាម​ផ្លូវ​នៃ​អ្នក​គ្មាន​កូន​រួច​ហើយ ដូចនេះ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ព្យាយាម​លើក​ទឹក​ចិត្ត​ពួក​គេ។ ខ្ញុំ​ប្រាប់​ពួក​គេ​ថា “អ្នក​អាច​មាន​អត្ត​សញ្ញាណ​ដ៏​មាន​ន័យ ទោះ​អ្នក​បាន​រស់​នៅ​ជា​ឪពុក​ម្តាយ​ក៏​ដោយ។ ខ្ញុំ​ជឿ​ថា ព្រះ​បាន​បង្កើត​អ្នក​មក យ៉ាង​គួរ​កោត និង​គួរ​អស្ចារ្យ ហើយ​មាន​គោល​បំណង​ថ្មី​មួយ ដែល​អ្នក​ត្រូវ​ស្វែង​រក”។

ក្រោយ​មក មាន​ស្រ្តី​ម្នាក់​បាន​ដើរ​មក​រក​ខ្ញុំ ទាំង​ទឹក​ភ្នែក។ គាត់​និយាយ​ថា គាត់​អរគុណ​ខ្ញុំ។ គាត់​មាន​អារម្មណ៍​ថា គ្មាន​តម្លៃ ​ដោយសារ​គាត់​គ្មាន​កូន ហើយ​គាត់​មាន​អំណរ ពេល​ដែល​បាន​ឮ​ខ្ញុំ​និយាយ​ថា គាត់​ត្រូវ​បាន​ព្រះ​បង្កើត​យើង​មក​យ៉ាង​គួរ​កោត និង​គួរ​អស្ចារ្យ។ ខ្ញុំ​ក៏​សួរ​គាត់​ថា តើ​គាត់​ធ្លាប់​ជឿ​ព្រះ​យេស៊ូវ​ទេ។ គាត់​ថា គាត់​បាន​ដើរ​ចេញ​ពី​ព្រះ​ប៉ុន្មាន​ឆ្នាំ​មុន តែ​គាត់​ត្រូវ​ការ​ការ​ប្រកប​ទាក់​ទង​ជា​មួយ​ព្រះ​អង្គ​ឡើង​វិញ។​

ពេល​ដ៏​រំភើប​រីក​រាយ​នេះ បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ចាំ​ថា ដំណឹង​ល្អ​មាន​ភាព​អស្ចារ្យ​ប៉ុណ្ណា។ អត្ត​សញ្ញាណ​ជា “ម្តាយ” និង “ឪពុក”គេ គឺ​ជា​អ្វី​ដែល​អ្នក​ខ្លះ​ពិបាក​ស្វែង​រក​សម្រាប់​ខ្លួន​ឯង។ អ្នក​ខ្លះ​ត្រូវ​គេ​ឲ្យ​តម្លៃ ដោយ​ផ្អែក​ទៅ​លើ​មុខ​នាទី​ក្នុង​អាជីព​របស់​ខ្លួន តែ​ពួក​គេ​នឹង​លែង​មាន​តម្លៃ​ទៀត ពេល​ដែល​បាត់​បង់​ការងារ។ តែ​តាម​រយៈ​ព្រះ​យេស៊ូវ យើង​ក្លាយ​ជា “កូន​ស្ងួន​ភ្ងា” ជា​អត្ត​សញ្ញាណ​មួយ ដែល​គ្មាន​នរណា​អាច​លួច​ពី​យើង​បាន​(អេភេសូរ ៥:១)។ ហើយ​បន្ទាប់​មក យើង​អាច “ដើរ​ក្នុង​ផ្លូវ​នៃ​ក្តី​ស្រឡាញ់” ជា​គោល​បំណង​នៃ​ជីវិត…

ចែកចាយសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នក

កាល​អ្នក​និពន្ធ និង​អ្នក​ផ្សាយ​ដំណឹង​ល្អ​ឈ្មោះ បេគី ភីភើត(Becky Pippert) រស់​នៅ​ក្នុង​ប្រទេស​អៀរឡង់ គាត់​ចង់​ផ្សាយ​ដំណឹង​ល្អ​នៃ​ព្រះយេស៊ូវ ដល់​អ្នក​ស្រី​ហ៊ីធ័រ(Heather) ដែល​ជា​អ្នក​ធ្វើ​ក្រចក​ឲ្យ​គាត់​អស់​ជា​ច្រើន​ឆ្នាំ​មក​ហើយ។ ប៉ុន្តែ អ្នក​ស្រី​ហ៊ីធ័រ​ហាក់​ដូច​ជា​មិន​ចាប់​អារម្មណ៍។ បេគី​មាន​អារម្មណ៍​ថា​ គាត់​មិន​អាច​ចាប់​ផ្តើម​ការ​សន្ទនា​បាន ដូច​នេះ​គាត់​ក៏​បាន​អធិស្ឋាន ​មុន​ពេល​ការ​ណាត់​ជួប។

ពេល​ដែល​អ្នក​ស្រី​ហ៊ីធ័រ​កំពុង​តែ​ធ្វើ​ក្រចក បេគី​ក៏​បាន​បើក​ទស្សនាវដី្ត​ចាស់​មួយ​ក្បាល​មើល ហើយ​ក៏​បាន​ឈប់​បើក​ទំព័រ​បន្ទាប់​ទៀត ពេល​គាត់​ឃើញ​រូប​អ្នក​បង្ហាញ​ម៉ូត​ម្នាក់ ក្នុង​សៀវភៅ​នោះ។ ពេល​ដែល​អ្នក​ស្រី​ហ៊ីធ័រ​សួរ​ថា ហេតុ​អ្វី​គាត់​ជក់​ចិត្ត​នឹង​ទំព័រ​ហ្នឹង​ម្ល៉េះ គាត់​ក៏​បាន​ប្រាប់​អ្នក​ស្រី​ហ៊ីធ័រ​ថា មនុស្ស​ក្នុង​រូប​នោះ​ជា​មិត្ត​ភក្តិ​ជិត​ស្និទ្ធ​របស់​គាត់ ដែល​កាល​ពី​មុន​ ជា​អ្នក​បង្ហាញ​ម៉ូត​ដ៏​ពេញ​និយម។ បេគី​ក៏​បាន​ចែក​ចាយ​ទី​បន្ទាល់​ខ្លះ​ៗ​ របស់​មិត្ត​ភក្តិ​គាត់​ម្នាក់​នោះ ហើយ​អ្នក​ស្រី​ហ៊ីធ័រ​ក៏​បាន​ស្តាប់​គាត់​ចែក​ចាយ ដោយ​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់។​

បេគី​ក៏​បាន​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​ក្រៅ​ប្រទេស ហើយ​ក្រោយ​មក ពេល​គាត់​ត្រឡប់​មក​ប្រទេស​អៀរឡង់​វិញ គាត់​ក៏​បាន​ដឹង​ថា អ្នក​ស្រី​ហ៊ីធ័រ​បាន​ផ្លាស់​ទៅ​រស់​នៅ​ក្នុង​តំបន់​ថ្មី​ហើយ។ បេគីក៏​បាន​នឹក​ចាំ​ថា គាត់​បាន​ទូល​សូម​ព្រះ​ ប្រទាន​ឲ្យ​គាត់​មាន​ឱកាស​ផ្សាយ​ដំណឹងល្អ ហើយ​ព្រះ​អង្គ​ក៏​បាន​ប្រទាន​ឱកាស​នោះ។​

បេគី​ងាក​ទៅ​រក​ព្រះ ដើម្បី​ស្វែង​រក​ជំនួយ ក្នុង​ភាព​កម្សោយ​របស់​គាត់ តាម​រយៈ​ការ​លើក​ទឹក​ចិត្ត​របស់​សាវ័ក​ប៉ុល។ ពេល​ដែល​សាវ័ក​ប៉ុល​មាន​ភាព​កម្សោយ ហើយ​ទូល​អង្វរ​ឲ្យ​ព្រះ​ទ្រង់​ដក​បន្លា​ចេញ​ពី​សាច់​របស់​គាត់​ ព្រះ​អម្ចាស់​មាន​បន្ទូល​ថា “គុណ​របស់​អញ​ល្មម​ដល់​ឯង​ហើយ ដ្បិត​កំឡាំង​អញ​បាន​ពេញ​ខ្នាត ដោយ​សេចក្តី​កម្សោយ”(២កូរិនថូស ១២:៩)។ សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​រៀន​ពឹង​ផ្អែក​លើ​ព្រះ ក្នុង​គ្រប់​ការ​ទាំង​អស់ ទាំង​ការ​តូច និង​ការ​ធំ។

ពេល​ណា​យើង​ពឹង​ផ្អែក​លើ​ព្រះ ដើម្បី​ជួយ​យើង​ឲ្យ​ស្រឡាញ់​មនុស្ស​នៅ​ជុំវិញ​យើង យើង​ក៏​នឹង​រក​ឃើញ​ឱកាស​ផ្សាយ​ជំនឿ​របស់​យើង យ៉ាង​ពិត​ប្រាកដ។​—Amy Boucher Pye

ធ្វើឲ្យថ្មីឡើងវិញ

ក្នុង​អំឡុង​កម្ម​វិធី​ទូរទស្សន៍​ស្តី​អំពី​ការ​កែ​លម្អ​ផ្ទះ ជា​ញឹក​ញាប់ ទស្សនិកជន​ច្រើន​តែ​បាន​ឮ​ពិធីករ​និយាយ​ថា “សូម​ស្រមៃ​ថា!”។ បន្ទាប់​មក គាត់​ក៏​បាន​បង្ហាញ​អំពី​ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ នៅ​ពេល​ដែល​របស់​ចាស់​ៗ​ត្រូវ​គេ​ស្តា​ឡើង​វិញ ហើយ​ជញ្ជាំង និង​រនាប​ត្រូវ​បាន​គេ​លាប​ថ្នាំ ឬ​ដាក់​ពណ៌​ថ្មី។ នៅ​ក្នុង​វគ្គ​មួយ​នោះ បន្ទាប់​ពី​ការ​កែ​លម្អ​ផ្ទះ​ហើយ ម្ចាស់​ផ្ទះ​មាន​ចិត្ត​សប្បាយ​រីក​រាយ​ណាស់ បាន​ជា​គាត់​ពោល​សរសើរ​បី​ដង​ថា “ផ្ទះ​ខ្ញុំ​ពិត​ជា​ស្អាត​ណាស់!” ។​

សូម​យើង​ស្រមៃ​អំពី​ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ​ដែល​គួរ​ឲ្យ​ភ្ញាក់​ផ្អើល​មួយ​ទៀត ក្នុង​កណ្ឌ​គម្ពីរ​អេសាយ ៦៥:១៧-២៥។ បទ​គម្ពីរ​នេះ​និយាយ​អំពី​ការ​បង្កើត​ឡើង​វិញ​ដ៏​អស្ចារ្យ! គឺ​ជា​ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ​របស់​ផ្ទៃ​មេឃ និង​ផែនដី នៅ​ពេល​អនាគត(ខ.១៧) គឺ​មិន​មែន​តែ​សម្បក​ក្រៅ​ប៉ុណ្ណោះ​ឡើយ។ ជា​ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ​ស៊ី​ជម្រៅ និង​ពិត​ប្រាកដ ដែល​នាំ​ឲ្យ​ផ្លាស់​ប្តូរ​ និង​រក្សា​ជីវិត។ “គ្រា​នោះ​មនុស្ស​នឹង​សង់​ផ្ទះ ហើយ​នឹង​អាស្រ័យ​នៅ​ផង ក៏​នឹង​ដាំ​ចំការ​ទំពាំងបាយជូរ ហើយ​នឹង​បរិភោគ​ផល​ដែរ”(ខ.២១)។ អំពើ​ហិង្សា​នឹង​លែង​មាន​ទៀត ព្រោះ​គេ​នឹង​មិន​បៀតបៀន ឬ​បំផ្លាញ​អ្វី​នៅ​គ្រប់​ក្នុង​ស្រុក​ភ្នំ​បរិសុទ្ធ​របស់​ព្រះ​អង្គ​ទៀត​ឡើយ(ខ.២៥)។

ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ​ដែល​បាន​បើក​សម្តែង ក្នុង​បទ​គម្ពីរ អេសាយ ជំពូក ៦៥ នឹង​ក្លាយ​ជា​ការ​ពិត នៅ​ក្នុង​ពេល​អនាគត ប៉ុន្តែ ព្រះ​ដែល​ជា​អ្នក​រៀប​ចំ​ចក្រ​វាល​ឲ្យ​ល្អ​ឡើង​វិញ កំពុង​តែ​បន្ត​ព្រះ​រាជ​កិច្ច​កែ​ប្រែ​ជីវិត​មនុស្ស​ក្នុង​ពេល​បច្ចុប្បន្ន។ សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​បញ្ជាក់​ច្បាស់​ថា “​បើ​អ្នក​ណា​នៅ​ក្នុង​ព្រះគ្រីស្ទ នោះ​ឈ្មោះ​ថា​បាន​កើត​ជា​ថ្មី​ហើយ អស់​ទាំង​សេចក្តី​ចាស់​បាន​កន្លង​បាត់​ទៅ មើល គ្រប់​ទាំង​អស់​បាន​ត្រឡប់​ជា​ថ្មី​វិញ”(២កូរិនថូស ៥:១៧)។ តើ​អ្នក​ត្រូវ​ការ​ការ​ស្តា ឬ​ស្អាង​ឡើង​វិញ​ពី​ព្រះ​អង្គ​ឬ​ទេ? តើ​ជីវិត​របស់​អ្នក​បាន​ខ្ទេច​ខ្ទាំ ដោយសារ​ការ​សង្ស័យ ការ​មិន​ស្តាប់​បង្គាប់ និង​ការ​ឈឺ​ចាប់​ឬ​ទេ? ជីវិត​ផ្លាស់​ប្តូរ​តាម​រយៈ​ព្រះ​យេស៊ូវ គឺ​ពិត​ជា​មាន​មែន…

ព្រះអង្គគង់នៅជាមួយជានិច្ច

អូប្រ៊ីយ(Aubrey) បាន​ទិញ​អាវ​រងា​ធ្វើ​ពី​រោម​ចៀម ឲ្យ​ឪពុក​គាត់ ដែល​មាន​វ័យ​ជរា ប៉ុន្តែ ឪពុក​គាត់​​បាន​លាចាក​លោក មុន​ពេល​អាច​ពាក់​អាវ​រងា​នោះ។ ដូចនេះ នាង​ក៏​បាន​សរសេរ​ពាក្យ​លើក​ទឹក​ចិត្ត​នៅ​លើ​ក្រដាស ដាក់​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ហោ​ប៉ៅ​អាវ​នោះ ជា​មួយ​នឹង​ប្រាក់​២០​ដុល្លា ហើយ​ក៏​បាន​យក​អាវ​រងា​នោះ​ ទៅ​បរិច្ចាគ​ដល់​ការងារ​មនុស្ស​ធម៌។​

ខេលី(Kelly) ជា​ក្មេង​អាយុ​១៩​ឆ្នាំ ដែល​កំពុង​រស់​នៅ តំបន់​ស្ថិត​នៅ​ចម្ងាយ​១៥០​គីឡូម៉ែត្រ ពី​ផ្ទះ​របស់​អូប្រ៊ីយ។ ថ្ងៃ​មួយ ​បន្ទាប់​ពី​ខេលី​មិន​អាច​ស៊ូទ្រាំ​នឹង​បញ្ហា​ក្នុង​គ្រួសារ​របស់​គាត់​តទៅ​ទៀត​បាន គាត់​ក៏​បាន​ចាក​ចោល​ផ្ទះ ដោយ​មិន​បាន​ពាក់​អាវ​រងា។ គាត់​ដឹង​ថា មាន​តែ​កន្លែង​មួយ​ប៉ុណ្ណោះ​ដែល​គាត់​ត្រូវ​ទៅ គឺ​ផ្ទះ​​ជីដូន​គាត់ ដែល​តែង​តែ​អធិស្ឋាន​ឲ្យ​គាត់។ ប៉ុន្មាន​ម៉ោង​ក្រោយ​មក គាត់​ក៏​បាន​ចេញ​ពី​ឡាន​ក្រុង ហើយ​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ផ្ទះ​របស់​ជីដូន​គាត់។ ជី​ដូន​គាត់​បាន​ឱប​គាត់ ដើម្បី​ការពារ​គាត់ ពី​ខ្យល់​ដ៏​ត្រជាក់​នៅ​រដូវ​រងា។ ជី​ដូន​គាត់​ក៏​បាន​ប្រាប់​គាត់​ថា “យើង​ត្រូវ​ទៅ​ទិញ​អាវ​រងា​ឲ្យ​ចៅ!” នៅ​ហាង​ទំនិញ​របស់​បេសកកម្ម​មនុស្ស​ធម៌ ខេលី​ក៏​បាន​ល​អាវ​រងា​មួយ​​ ដែល​គាត់​ចូល​ចិត្ត។ ពេល​គាត់​លូក​ដៃ​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ហោ​ប៉ៅ​អាវ​នោះ គាត់​ក៏​បាន​រក​ឃើញ​ស្រោម​សំបុត្រ​មួយ ដែល​មាន​លុយ​២០​ដុល្លា និង​សំបុត្រ​របស់​អូប្រ៊ី​នៅ​ខាង​ក្នុង។

លោក​យ៉ាកុប​បាន​រត់​គេច​ពី​គ្រួសារ​ដែល​បែក​បាក់ ដោយ​ការ​ភ័យ​ខ្លាច​សេចក្តី​ស្លាប់​(លោកុប្បត្តិ ២៧:៤១-៤៥)។ ពេល​គាត់​ឈប់​សម្រាក​នៅ​ពេល​យប់ ព្រះ​ទ្រង់​ក៏​បាន​បង្ហាញ​ព្រះ​អង្គ​ទ្រង់ ឲ្យ​គាត់​ឃើញ​ក្នុង​សបិន្ត។ ព្រះ​អង្គ​ក៏​បាន​ប្រាប់​គាត់​ថា “មើល អញ​នៅ​ជា​មួយ​នឹង​ឯង អញ​នឹង​ថែ​រក្សា​ឯង​នៅ​កន្លែង​ណា​ដែល​ឯង​ទៅ”(លោកុប្បត្តិ ២៨:១៥)។ លោក​យ៉ាកុប​ក៏​បាន​ប្តេជ្ញា​ចិត្ត​ថា “បើ​ព្រះ​ទ្រង់​គង់​ជា​មួយ​នឹង​ទូល​បង្គំ ហើយ​រក្សា​ទូល​បង្គំ… នោះ​ទូល​បង្គំ​នឹង​យក​ព្រះ​យេហូវ៉ា​ទុក​ជា​ព្រះ​នៃ​ទូល​បង្គំ​ពិត​” (២០-២១)។

លោក​យ៉ាកុប​ក៏​បាន​សង់​អាសនា​មួយ ហើយ​ក៏​ហៅ​កន្លែង​នោះ​ថា ដំណាក់​ព្រះ​(ខ.២២)។…

ព្រះអង្គនឹងប្រយុទ្ធជំនួសអ្នក

គេ​បាន​ដាក់​រហ័ស​នាម​ឲ្យ​សត្វ​សេះ​ដែល​ត្រូវ​របួស​នោះ​ថា ក្មេង​វាយ​ស្គរ។ វា​ស្ថិត​ក្នុង​ចំណោម​សត្វ​សេះ​ទាំង​១១២​ក្បាល ដែល​ទាហាន​អង់គ្លេស​បាន​ជិះ​សម្រុក​ចូល​សមរភូមិ ក្នុង​អំឡុង​ពេល​នៃ​ការ​វាយ​សម្រុក​នៃ​កង​ពល​តូច​ដ៏​ល្បីល្បាញ។ សត្វ​សេះ​នេះ​បាន​បង្ហាញ​ចេញ​នូវ​ភាព​ក្លាហាន និង​ការ​អត់​ធន់​យ៉ាង​ខ្លាំង បាន​ជា​លោក​អនុសេនីយ៍ ដឺ សាលីស(de Salis) បាន​សម្រេច​ចិត្ត​ថា សេះ​របស់​គាត់​មួយ​ក្បាល​នេះ​សម​នឹង​ទទួល​មេដាយ ដូច​កង​ពល​ដ៏​ក្លាហាន​របស់​គាត់​ផង​ដែរ។ គេ​ក៏​បាន​ឲ្យ​មេដាយ​ដល់​សត្វ​សេះ​នេះ ទោះ​ការ​ប្រយុទ្ធ​របស់​ពួកគេ​បាន​ទទួល​បរាជ័យ​ក៏​ដោយ។ ប៉ុន្តែ សេចក្តី​ក្លាហាន​របស់​កង​ទ័ព​សេះ​នេះ បូក​រួម​នឹង​សេចក្តី​ក្លាហាន​របស់​សេះ​របស់​ពួក​គេ បាន​បង្កើត​ឲ្យ​មាន​ការ​ប៉ះ​ទង្គិច ដែល​ស្ថិត​ក្នុង​ចំណោម​ព្រឹត្តិការណ៍​សង្រ្គាម​ដ៏​ធំ​បំផុត​របស់​ចក្រ​ភព​អង់​គ្លេស ដែល​សព្វ​ថ្ងៃ​នេះ គេ​នៅ​តែ​បន្ត​អបអរ។

ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ ការ​ប្រឈម​មុខ​នេះ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ចាំ អំពី​ប្រាជ្ញា​ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​សុភាសិត ដែល​បាន​ចែង​ថា “គេ​ត្រៀម​សេះ​ទុក​សំរាប់​ថ្ងៃ​សឹក​សង្គ្រាម តែ​ការ​ដែល​មាន​ជ័យជំនះ នោះ​ស្រេច​នៅ​ព្រះយេហូវ៉ា​ទេ។”(សុភាសិត ២១:៣១)។ ព្រះ​គម្ពីរ​ប៊ីប​បាន​បញ្ជាក់​យ៉ាង​ច្បាស់​ថា “ដ្បិត​ព្រះយេហូវ៉ា ជា​ព្រះ​នៃ​ឯង​ទ្រង់​យាង​ទៅ​ជា​មួយ​នឹង​ឯង ដើម្បី​ច្បាំង​នឹង​ពួក​ខ្មាំងសត្រូវ​ជំនួស​ឯង ហើយ​នឹង​ជួយ​សង្គ្រោះ​ឯង​ផង”​(ចោទិយកថា ២០:៤)។ ជា​ការ​ពិត​ណាស់​ សូម្បី​តែ​នៅ​ពេល​ប្រឈម​មុខ​ដាក់​សេចក្តី​ស្លាប់ សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​សរសេរ​ថា “រីឯ​ទ្រនិច​នៃ​សេចក្តី​ស្លាប់ គឺ​ជា​អំពើ​បាប ហើយ​អំណាច​របស់​បាប គឺ​ជា​ក្រឹត្យវិន័យ តែ​អរ​ព្រះគុណ​ដល់​ព្រះអង្គ ពី​ព្រោះ​ទ្រង់​ប្រទាន​ឲ្យ​យើង​រាល់​គ្នា​មាន​ជ័យជំនះ ដោយសារ​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជា​ព្រះអម្ចាស់​នៃ​យើង”(១កូរិនថូស ១៥:៥៦-៥៧)។

ហេតុ​នេះ​ហើយ កិច្ចការ​របស់​យើង គឺ​ត្រូវ​រៀប​ចំ​ខ្លួន​សម្រាប់​ការ​ប្រឡង​ដ៏​លំបាក​នៃ​ជីវិត។ ដើម្បី​បង្កើត​ការងារ​បម្រើ​ព្រះ យើង​សិក្សា ធ្វើ​ការ និង​អធិស្ឋាន។ ដើម្បី​បង្កើត​ស្នាដៃ​សិល្បៈ​ដ៏​ស្រស់​ស្អាត យើង​ត្រូវ​មាន​ជំនាញ​សិល្បៈ​នោះ។ ដើម្បី​ឡើង​ភ្នំ យើង​ត្រូវ​មាន​ឧបករណ៍…