អស់រយៈពេល៣ខែមកហើយ ដែលខ្ញុំមានឱកាសអង្គុយទស្សនាស្នាព្រះហស្តដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះ យ៉ាងជក់ចិត្ត។ អ្នកបច្ចេកទេសបានដំឡើងកាំមីរ៉ាអ៊ីនធឺណិត នៅកំពស់២៧ម៉ែត្រ ពីលើសួនច្បាររុក្ខសាស្ត្រន័រហ្វូក ដោយផ្តោតទៅលើសំបុក្ររបស់សត្វឥន្រ្ទីក្បាលរលីងមួយសំបុក្រសម្រាប់ឲ្យគេទស្សនាសំបុក្រសត្វឥន្ទ្រីនោះ តាមអ៊ីនធឺណិត។
គេអាចទស្សនាតាមអ៊ីនធឺណិត ឃើញកូនឥន្រ្ទីញាស់ ហើយឃើញសត្វឥន្រ្តីមេ និងបាមើលថែរកូនរបស់វា យ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន ដោយដាក់វេណគ្នារកចំណី និងការពារសំបុក្ររបស់វា។ ប៉ុន្តែ ថ្ងៃមួយ ពេលដែលកូនឥន្រ្ទីនៅមានរូបរាង្គដូចដុំរោម ដែលមានចំពុះ មេបារបស់វាក៏បានបាត់មិនដឹងទៅណា។ ពេលនោះ ខ្ញុំបារម្ភខ្លាចពួកវាមានគ្រោះថ្នាក់។ តាមពិត ខ្ញុំចេះតែបារម្ភ ដោយគ្មានមូលដ្ឋានច្បាស់លាស់។ ពេលអ្នកបញ្ជាកាំមីរ៉ា បានពង្រីកមំរបស់កាំមីរ៉ានោះ ខ្ញុំក៏បានឃើញមេឥន្ទ្រីកំពុងទំនៅលើមែកឈើ ដែលនៅក្បែរសំបុក្រ។
ពេលដែលខ្ញុំពិចារណាអំពីរូបភាពនៃសត្វឥន្ទ្រី ដែលខ្ញុំមិនអាចមើលឲ្យបានគ្រប់ជ្រុងជ្រោយ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំអំពីពេលដែលខ្ញុំខ្លាចព្រះបោះបង់ខ្ញុំចោល។ ទិដ្ឋភាព នៅលើទីខ្ពស់ ក្នុងព្រៃនៃរដ្ឋវើជីនាបានរំឭកខ្ញុំថា ខ្ញុំមិនបានមើលឃើញរូបភាពគ្រប់ជ្រុងឡើយ ពោលគឺអាចមើលឃើញតែផ្នែកដ៏តូច នៃទេសភាពទាំងមូល។ យ៉ាងណាមិញ លោកម៉ូសេបានពិពណ៌នាអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ដោយធ្វើការប្រៀបប្រដូចនឹងសត្វឥន្ទ្រី។ ដែលសត្វឥន្ទ្រីហើរត្រដាងស្លាប ទទួលកូននៅលើចំអេងជាយ៉ាងណា នោះព្រះក៏បានទ្ររាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ មិនឲ្យពួកគេជួបភាពហិនវិនាសឡើយ(ចោទិយកថា ៣២:១១-១២)។ ទោះយើងមានអារម្មណ៍ថា ព្រះអង្គហាក់ដូចជានៅឆ្ងាយពីយើងយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏តាមពិត ព្រះអង្គ “មិនគង់នៅឆ្ងាយពីយើង”ទេ(កិច្ចការ ១៧:២៧)។ នេះជាការពិតមែន សូម្បីតែនៅពេលដែលយើងមានអារម្មណ៍ថា ព្រះអង្គបានបោះបង់យើងក៏ដោយ។-Julie Ackerman Link