ក្នុងអំឡុងពេលរដូវកាល នៃពិធីបុណ្យព្រះគ្រីស្ទមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ខ្ញុំបានទៅចូលរួមកម្មវិធីថ្វាយបង្គំរបស់ព្រះវិហារមួយកន្លែង ជាមួយភរិយាខ្ញុំ ដែលនៅទីនោះ អ្នកចូលរួមទាំងឡាយអនុវត្តតាមគំរូ ដែលព្រះយេស៊ូវ និងពួកសាវ័កបានធ្វើនៅពេលយប់ មុនពេលគេយកព្រះអង្គទៅឆ្កាង។ ក្នុងកម្មវិធីថ្វាយបង្គំនៅថ្ងៃនោះ មានកម្មវិធីលៀងជើង ដែលនៅក្នុងនោះ បុគ្គលិកព្រះវិហារបានលាងជើងឲ្យអ្នកស្ម័គ្រចិត្តមួយចំនួន ដែលបម្រើការក្នុងពួកជំនុំ។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងមើលគេធ្វើកម្មវិធីនោះ ខ្ញុំក៏បានសួរខ្លួនឯងថា សព្វថ្ងៃនេះ តើការលាងជើងឲ្យអ្នកដទៃ និងការឲ្យគេលាងជើងយើង មួយណាមានការបន្ទាបខ្លួនជាង? អ្នកដែលកំពុងបម្រើគេ និងអ្នកដែលគេបម្រើ កំពុងតែបង្ហាញនូវអត្ថន័យនៃការបន្ទាបខ្លួនខុសពីគ្នា។
ពេលដែលព្រះយេស៊ូវ និងពួកសាវ័កកំពុងជួបជុំគ្នាធ្វើពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់(យ៉ូហាន ១៣:១-២០) ព្រះយេស៊ូវបានលាងជើងពួកសាវ័ក ដោយការបន្ទាបខ្លួន ក្នុងភាពជាអ្នកបម្រើ។ ប៉ុន្តែ លោកស៊ីម៉ូន ពេត្រុសបានប្រកែកថា “ទ្រង់មិនត្រូវលាងជើងឲ្យទូលបង្គំសោះឡើយ”។ ព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូលតបថា “បើខ្ញុំមិនលាងឲ្យអ្នក នោះអ្នកគ្មានចំណែកជាមួយនឹងខ្ញុំទេ”(១៣:៨)។ ការលាងជើងឲ្យពួកគេ មិនគ្រាន់តែជាការប្រតិបត្តិប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏អាចឆ្លុះបញ្ចាំង ឲ្យយើងដឹងថា យើងត្រូវការការលាងសម្អាតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ គឺការលាងសម្អាត ដែលតម្រូវឲ្យយើងស្ម័គ្រចិត្តបន្ទាបខ្លួន នៅចំពោះព្រះអង្គសង្រ្គោះ ពុំនោះទេ យើងមិនអាចស្អាតបានឡើយ។
ព្រះគម្ពីរយ៉ាកុបបានចែងថា “ព្រះទ្រង់ទាស់ទទឹងនឹងពួកមានឫកធំ តែទ្រង់ផ្តល់ព្រះគុណមកពួករាបសាវិញ”(យ៉ាកុប ៤:៦)។ យើងទទួលព្រះគុណព្រះ ពេលដែលយើងទទួលស្គាល់ភាពធំឧត្តម្ភរបស់ទ្រង់ ដែលបានបន្ទាបព្រះកាយ នៅលើឈើឆ្កាង(ភីលីព ២:៥-១១)។-Bill Crowder