លោកចន គ្រីសូសតុម(John Chrysostom  នៅឆ្នាំ៣៤៧ ដល់ ៤០៧) ជាអ្នកដឹកនាំគ្រីស្ទបរិស័ទដែលធំជាងគេ នៅទីក្រុងខុនស្ទិនទីនូបភល បានមានប្រសាសន៍អំពីមិត្តភាព យ៉ាងដូចនេះថា “មិត្តភាពនាំឲ្យយើងស្រឡាញ់ទីកន្លែង និងរដូវកាល ដ្បិត ដែលផ្ការុះរោយធ្លាក់ស្រទាប់ដ៏ក្រអូបមកលើដី នៅក្បែរគុលជាយ៉ាងណា នោះមិត្តភ័ក្តិនាំមកនូវគុណប្រយោជន៍ ដល់កន្លែងដែលខ្លួនរស់នៅ យ៉ាងនោះដែរ”។

ព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធបានចែងឲ្យយើងដឹងថា យ៉ូណាថាន និងដាវីឌបានបង្ហាញនូវអត្ថន័យដ៏ល្អ នៃមិត្តភាពដ៏ពិត ដែលជាចំណងទាក់ទងដ៏ជិតស្និទ្ធរវាងអ្នកទាំងពីរ(១សាំយ៉ូអែល ១៨:១)។ ពួកគេបានរក្សាមិត្តភាពឲ្យនៅគង់វង្ស ដោយបង្ហាញភាពស្មោះត្រង់ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក(១៨:៣ ២០:១៦,៤២ ២៣:១៨) និងដោយការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក។ យ៉ូណាថាន បានឲ្យអំណោយដល់ដាវីឌ(១៨:៤) និងជួយការពារដាវីឌ ដោយឆ្លងកាត់ការលំបាកជាច្រើន(១៩:១-២ ២០:១២-១៣)។

ក្នុងបទគម្ពីរ ១សាំយ៉ូអែល ២៣:១៦ មិត្តភាពរបស់ពួកគេក៏បានឈានដល់ដំណាក់កាលខ្លាំងបំផុត។  ពេលដែលដាវីឌកំពុងរត់គេចពីស្តេចសូល  “ឯយ៉ូណាថាន ជាបុត្រាសូល ក៏ចេញទៅឯដាវីឌនៅក្នុងព្រៃ ជួយចម្រើនឲ្យមានសេចក្តីសង្ឃឹមក្នុងព្រះឡើង”។ មិត្តភ័ក្តិអាចជួយឲ្យយើងរកឃើញកម្លាំងក្នុងព្រះ ក្នុងអំឡុងពេលដែលជីវិតយើងធ្លាក់ចុះខ្លាំងបំផុត។ ក្នុងលោកិយនេះ ទំនាក់ទំនងភាគច្រើនផ្តោតទៅលើការទទួល ជាជាងការចែករំលែក  តែសូមយើងធ្វើជាមិត្តភ័ក្តិ   ដែលផ្តោតទៅលើការចែករំលែកវិញ។ ព្រះយេស៊ូវជាមិត្តល្អបំផុតរបស់យើង ដែលបានបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ធំបំផុត  ដោយអនុវត្តតាមព្រះបន្ទូល  ដែលចែងថា “គ្មានអ្នកណាមានសេចក្តីស្រឡាញ់ធំជាងនេះ គឺដែលអ្នកណានឹងប្តូរជីវិត ជំនួសពួកសំឡាញ់របស់ខ្លួននោះទេ”(យ៉ូហាន ១៥:១៣)។-Poh Fang Chia