លោកអេសាភជាអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើង ជំពូក ៧៧ ដែលនិយាយ អំពីសេចក្តីទំនួញ។ តើគាត់បានជួបទុក្ខលំបាក និងភាពអស់សង្ឃឹមយ៉ាងណា បានជាគាត់និពន្ធទំនុកនេះឡើង? ប៉ុន្តែ កន្លងមក ខ្ញុំធ្លាប់ឮ ហើយក៏ធ្លាប់មានទំនួញស្រដៀងនឹងគាត់ដែរ។ កាលពីបួនដប់ឆ្នាំមុន ចាប់តាំងពីពេលដែលកូនស្រីរបស់ខ្ញុំលាកចាកលោកទៅ មានមនុស្សជាច្រើនដែលបានជួបការបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ដូចខ្ញុំដែរ បានចែកចាយអំពីអារម្មណ៍ដ៏សែនឈឺចាប់ដល់ខ្ញុំ ដូចបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៧៧ ដែលមានដូចជា ការបន្លឺសំឡេងអំពាវនាវដល់ព្រះ(ខ.១), ការប្រទូលដៃឡើងឥតឈប់ឈរ(ខ.២), ការនឹកដល់ព្រះ ពេលមានចិត្តទុរន់ទុរា ទាំងនឹកជញ្ជឹងផង(ខ.៣), ការអត់ទ្រាំនឹងសេចក្តីទុក្ខជាទម្ងន់(ខ.៤), ការឱនក្រាប ទាំងឆ្ងល់ថា តើទ្រង់បានបោះបង់យើងចោលហើយឬ(ខ.៧), ការខ្លាចទ្រង់មិនគោរពតាមព្រះបន្ទូលសន្យា(ខ.៨) ការខ្លាចទ្រង់អស់ក្តីមេត្តា(ខ.៨)។

ប៉ុន្តែ នៅក្នុងខ.១០ អ្វីៗក៏បានប្រែជាល្អប្រសើរឡើងវិញ សម្រាប់លោកអេសាភ ពេលដែលគាត់នឹកចំា អំពីកិច្ចការដ៏អស្ចារ្យដែលទ្រង់បានធ្វើសម្រាប់គាត់។ គាត់បានងាកមកគិត អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ទាំងនឹកចាំ អំពីការអ្វីដែលទ្រង់បានធ្វើ ជាពិសេស គឺការអស្ចារ្យដែលទ្រង់បានធ្វើកាលពីដើម ក៏នឹករឭកអំពីភាពធំប្រសើររបស់ទ្រង់ ឫទ្ធានុភាព និងការប្រោសលោះ ដែលទ្រង់បានធ្វើ នៅកណ្តាលទាំងសាសន៍។

ភាពអស់សង្ឃឹមកើតមានជាធម្មតា ក្នុងជីវិតយើង ហើយយើងក៏មិនងាយនឹងទទួលបាននូវដំណោះស្រាយដែរ។ តែពេលដែលយើងកំពុងស្ថិតក្នុងភាពងងឹត យើងគួរនឹកចាំអំពីសិរីល្អ ព្រះចេស្តា អំណាច និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ដើម្បីឲ្យភាពអស់សង្ឃឹមរបស់យើងរលាយបាត់ទៅបន្តិចម្តងៗ។ យើងអាចរំឭកខ្លួនឯង អំពីការអ្វីដែលទ្រង់បានធ្វើសម្រាប់យើង ជាពិសេសគឺសេចក្តីសង្រ្គោះ ដែលទ្រង់បានប្រទានមក តាមរយៈព្រះយេស៊ូវ ហើយយើងអាចនឹកចំា អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដើម ដែលយើងធ្លាប់មាន និងធ្លាប់បានទទួល ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ យើងអាចសម្រាកក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យរបស់ទ្រង់ ដោយចិត្តកតញ្ញូ ដូចលោកអេសាភដែរ។-Dave Branon