ចូលទៅក្នុងពេលអនាគត ដោយការអត់ឱនទោស
កាលពីឆ្នាំ១៩៩៤ ប្រទេសអាហ្វ្រិកខាងត្បូង ធ្វើការផ្លាស់ប្តូររបបនយោបាយ ពីរដ្ឋាភិបាលដែលដឹកនាំដោយគោលនយោបាយរើសអើងពូជសាសន៍ ទៅជារដ្ឋាភិបាលប្រជាធិបតេយ្យ។ ពេលនោះ ប្រទេសនេះប្រឈមមុខដាក់សំណួរដ៏ពិបាកមួយ ដែលបានចោទសួរថា តើពួកគេត្រូវលើកយកឧក្រិដ្ឋកម្ម ក្នុងសម័យបែងចែកពូជសាសន៍ មកនិយាយដោយរបៀបណា។ អ្នកដឹកនាំប្រទេសនេះមិនអាចព្រងើយកន្តើយចំពោះអតីតកាលឡើយ ប៉ុន្តែ ការដាក់ទោសធ្ងន់ធ្ងរមកលើអ្នកដែលមានកំហុស គឺជាការប្រថុយនឹងការធ្វើឲ្យប្រទេសនេះមានរបួសកាន់តែជ្រៅ។ លោកដេសមុន ទូទូ(Desmond Tutu) ជាជនជាតិស្បែកខ្មៅទីមួយ ដែលបានក្លាយជាអ្នកដឹកនាំជាន់ខ្ពស់របស់និកាយអង់គ្លីខិន នៅប្រទេសអាហ្វ្រិកខាងត្បូង។ ក្នុងសៀវភៅ ដែលគាត់បាននិពន្ធ មានចំណងជើងថា យើងមិនអាចចូលទៅក្នុងពេលអនាគត ដោយគ្មានការអត់ឱនទោស គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “យើងអាចមានយុត្តិធម៌ គឺយុត្តិធម៌ដែលដាក់ទោស ឲ្យសមនឹងកំហុស តែប្រទេសអាហ្រ្វិកខាងត្បូងនឹងត្រូវវិនាសមិនខាន”។
តាមរយៈការបង្កើតគណៈកម្មការនៃសេចក្តីពិត និងការផ្សៈផ្សា ប្រទេសប្រជាធិប្បតេយ្យថ្មីមួយនេះ ក៏បានជ្រើសរើសយកផ្លូវដ៏ពិបាក នៅក្នុងការដេញតាមសេចក្តីពិត យុត្តិធម៌ និងសេចក្តីមេត្តា។ គេបានផ្តល់ឱកាសឲ្យអ្នកដែលមានទោសពីបទឧក្រិដ្ឋ មានផ្លូវឆ្ពោះទៅរកការស្តារឡើងវិញ បើសិនជាពួកគេស្ម័គ្រចិត្តចូលមកសារភាព ហើយព្រមសងជម្ងឺចិត្ត។ ទាល់តែគេប្រឈមមុខដាក់សេចក្តីពិត ដោយចិត្តក្លាហាន ទើបប្រទេសគេចាប់ផ្តើមធូរស្រាល ឡើងវិញ។
សោកនាដកម្មរបស់ប្រទេសអាហ្វ្រិកខាងត្បូង បានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីបញ្ហាមួយ ដែលយើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែជួបប្រទះ។ ព្រះទ្រង់បានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យដេញតាមសេចក្តីយុត្តិធម៌ និងសេចក្តីមេត្តា(មីកា ៦:៨) ប៉ុន្តែ ជាញឹកញាប់ គេច្រើនតែមានការយល់ច្រឡំថា សេចក្តីមេត្តា គឺជាការបណ្តោយឲ្យអ្នកខុសរួចខ្លួន ដោយគ្មានការទទួលខុសត្រូវ…
ក្លាហានដូចលោកអេលីយ៉ា
លោកអ៊ែនឌ្រូ(Andrew) កំពុងតែរស់នៅក្នុងប្រទេស ដែលគេបិទមិនឲ្យផ្សាយដំណឹងល្អ។ ខ្ញុំក៏បានសួរគាត់ថា តើគាត់បានលាក់បាំងជំនឿរបស់គាត់ ដោយរបៀបណា គាត់ថា គាត់មិនបានលាក់បាំងជំនឿគាត់ទេ។ គាត់បានពាក់ឡេវអាវធំមួយ ដែលមានរូបភាព និងអក្សរដែលផ្សព្វផ្សាយអំពីព្រះវិហាររបស់គាត់ ហើយពេលណាប៉ូលីសចាប់ខ្លួនគាត់ គាត់ក៏បានប្រាប់ប៉ូលីសថា ពួកគេក៏ត្រូវការព្រះយេស៊ូវផងដែរ។ លោកអ៊ែនឌ្រូមានចិត្តក្លាហាន ព្រោះគាត់ដឹងថា ព្រះកាន់ខាងគាត់។
លោកអេលីយ៉ាមិនមានការភ័យខ្លាចឡើយ ពេលដែលស្តេចអ៊ីស្រាអែលបង្គាប់ឲ្យទាហាន៥០នាក់ចាប់ខ្លួនគាត់(២ពង្សាវតាក្សត្រ ១:៩)។
លោកហោរារូបនេះដឹងថា ព្រះគង់នៅជាមួយគាត់ ហើយគាត់ក៏បានទូលសូមឲ្យទ្រង់ទម្លាក់ភ្លើងមកលើពួកទាហានមួយកងពលនោះ។ ស្តេចក៏បានចាត់ទាហានឲ្យទៅមួយកងទៀត ហើយលោកអេលីយ៉ាក៏បានទូលសូមព្រះទម្លាក់ភ្លើងមកលើពួកគេទៀត(ខ.១២)។ ស្តេចក៏បានបញ្ជូលទាហានជាលើកទីបីទៀត តែទាហានមួយកងពលនេះ បានដឹងអំពីអ្វីដែលបានកើតឡើង ចំពោះកងពលមុនៗ ដូចនេះ មេទ័ពក៏បានអង្វរលោកអេលីយ៉ា ឲ្យទុកជីវិតឲ្យទាហានរបស់គាត់។ គឺពួកគេទៅវិញទេ ដែលខ្លាចលោកអេលីយ៉ា ដូចនេះ ទេវតានៃព្រះអម្ចាស់ក៏បានប្រាប់លោកអេលីយ៉ាថា គាត់អាចទៅជាមួយពួកគេ ដោយសុវត្ថិភាព(ខ.១៣-១៥)។
នៅគ្រាសញ្ញាថ្មី ព្រះយេស៊ូវមិនសព្វព្រះទ័យ ឲ្យយើងទូលសូមព្រះអង្គទម្លាក់ភ្លើង មកលើខ្មាំងសត្រូវរបស់យើងឡើយ។ ពេលដែលពួកសាវ័កទូលសួរព្រះអង្គថា តើពួកគេអាចទូលសូមភ្លើងធ្លាក់មកលើភូមិរបស់សាសន៍សាំម៉ារីឬទេ ព្រះអង្គក៏បានស្តីបន្ទោសពួកគេ(លូកា ៩:៥១-៥៥)។ យើងកំពុងតែរស់នៅក្នុងសម័យផ្សេង។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងមានចិត្តក្លាហាន ដូចលោកអេលីយ៉ា ដោយត្រៀមខ្លួនជាស្រេច ដើម្បីប្រាប់អ្នកដទៃ អំពីព្រះអង្គសង្រ្គោះ ដែលបានសុគតជំនួយពួកគេ។
ការនេះគឺប្រៀបដូចជាមនុស្សម្នាក់ តទល់នឹងមនុស្ស៥០នាក់ ប៉ុន្តែ យើងពិតជាអាចប្រឈមមុខដាក់មនុស្សជាច្រើន ដោយគ្មានការភ័យខ្លាច។ ព្រះយេស៊ូវប្រទានអ្វីដែលយើងត្រូវការ…
ធ្វើការហួសកម្លាំង
នៅក្បែរផ្ទះខ្ញុំ មានហាងលក់គ្រឿងបរិក្ខាក្នុងផ្ទះមួយ ដែលមានប៊ូតុងពណ៌បៃតងធំមួយ សម្រាប់ឲ្យភ្ញៀវមកទិញឥវ៉ាន់ចុច ពេលដែលគេមិនឃើញអ្នកលក់។ បន្ទាប់ពីអ្នកចុចបាន១នាទីហើយ នៅមិនឃើញមាននរណាម្នាក់មកសួរនាំ នោះអ្នកនឹងទទួលការបញ្ចុះតម្លៃ សម្រាប់ការទិញទំនិញនៅទីនោះ។
យើងចង់ធ្វើជាអតិថិជន ដែលបានទទួលសេវ៉ាកម្មឆាប់រហ័ស ប៉ុន្តែ តម្រូវការនូវសេវ៉ាកម្មឆាប់រហ័ស ច្រើនតែនាំឲ្យមានការលំបាកខ្លាំង ដល់អ្នកផ្តល់សេវ៉ាកម្ម។ ដូចនេះ សព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សជាច្រើនមានការប្រញាប់ប្រញាល់ នៅក្នុងការធ្វើការងារ ការធ្វើការបន្ថែមម៉ោង និងការបើកមើលអ៊ីមែលជាច្រើនដង ក្នុងមួយថ្ងៃ ហើយក៏ទទួលរងសម្ពាធឲ្យធ្វើការឲ្យទាន់កាលវិភាគ។ យុទ្ធសាស្រ្តសេវ៉ាកម្មទាន់ចិត្តរបស់ហាងទំនិញនោះ គឺបានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីវប្បធម៌នៃភាពប្រញាប់ប្រញាល់ ដែលបានជ្រាបចូលក្នុងជីវិតយើង។
ពេលដែលព្រះទ្រង់ប្រាប់រាស្រ្តអ៊ីស្រាអែលឲ្យរក្សាថ្ងៃឈប់សម្រាក ទ្រង់បានប្រាប់ពួកគេឲ្យនឹកចាំ អំពីពេលដែលពួកគេជាប់ជាទាសករ ក្នុងទឹកដីអេស៊ីព្ទ(ចោទិយថា ៥:១៥)។ កាលនោះ គេបានបង្ខំពួកគេឲ្យធ្វើការ ដោយគ្មានថ្ងៃឈប់សម្រាក តាមការកំណត់ពេលច្រើនជ្រុលរបស់ស្តេចផារ៉ោន(និក្ខមនំ ៥:៦-៩)។ បន្ទាប់ពីពួកគេមានសេរីភាពហើយ នោះពួកគេត្រូវឲ្យខ្លួនពួកគេ និងអ្នកបម្រើរបស់ពួកគេមានពេលសម្រាក មួយថ្ងៃពេញ ក្នុងសប្តាហ៍នីមួយៗ(ចោទិយកថា ៥:១៤)។ នៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះ គ្មាននរណាដែលត្រូវធ្វើការបាក់កម្លាំង ដោយគ្មានពេលឈប់សម្រាកទៀតឡើយ។
តើមានពេលប៉ុន្មានដងហើយ ដែលអ្នកធ្វើការទាល់តែបាក់កម្លាំង ឬខ្វះការអត់ធ្មត់ ចំពោះអ្នកដែលធ្វើឲ្យអ្នករង់ចាំ? ចូរយើងឲ្យខ្លួនឯង និងអ្នកដទៃមានពេលសម្រាក។ វប្បធម៌នៃការប្រញាប់ប្រញាល់ដោយគ្មានការសម្រាក គឺជាវប្បធម៌របស់ស្តេចផារ៉ោន គឺមិនមែនជាវប្បធម៌របស់ព្រះនោះទេ។—Sheridan Voysey
ជំនឿដ៏មានតម្លៃ
មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់បានប្រាប់ខ្ញុំថា នាងចូលចិត្តកាត់ដេរខោអាវ។ នាងក៏បានរំឭកថា កាលពីក្មេង ជីដូនរបស់នាងបានដេររ៉ូបឲ្យនាងស្លៀក។ ពេលណានាងបានឮសម្លេងម៉ាស៊ីនដេរ នាងក៏បានគិតដោយចិត្តរីករាយ អំពីខោអាវដែលជីដូននាងកំពុងតែកាត់ដេរឲ្យនាង។
សព្វថ្ងៃនេះ មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់នេះ បានកាត់ដេរខោអាវខ្លួនឯង ហើយក៏មានគម្រោងផ្ទេរជំនាញនេះ ទៅកូនស្រីរបស់នាង។ កូនស្រីនាងមានអាយុតែ៥ឆ្នាំទេ តែនាងបាននាំកូនស្រីនាងចូលទៅក្នុងឃ្លាំងដាក់ខោអាវ ដើម្បីឲ្យកូនស្រីនាងមានចំណាប់អារម្មណ៍ចំពោះការកាត់ដេរ។
ការផ្ទេរជំនាញ មុខជំនួញ ឬជំនឿពីជំនាន់មួយ ទៅជំនាន់មួយទៀត គឺជារឿងដែលកើតមានជាធម្មតា ក្នុងចំណោមវប្បធម៌ខ្លះ។ អ្វីៗដែលគេបានរៀនពីឪពុកម្តាយរបស់ខ្លួន នោះគេក៏បានផ្ទេរចំណេះដឹងនោះ ទៅកូន។ ក្នុងសំបុត្រ ដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរផ្ញើលោកធីម៉ូថេ សាវ័កប៉ុលបាននឹកចាំអំពីជំនឿដ៏ពិតប្រាកដ របស់ជីដូនលោកធីម៉ូថេ ឈ្នោះ ឡូអ៊ីស និងម្តាយរបស់គាត់ឈ្មោះអ៊ើនីស។ គេជឿថា ស្រ្តីទាំងពីរបានបង្រៀនព្រះបន្ទូលដល់លោកធីម៉ូថេ កាលគាត់នៅក្មេង រហូតដល់ពេលដែលគាត់បានសម្រេចចិត្តទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះអង្គសង្រ្គោះ(២ធីម៉ូថេ ៣១៥)។
ចុះចំណែកយើងវិញ? តើយើងនឹងផ្ទេរជំនឿរបស់យើង ទៅមនុស្សជំនាន់ក្រោយ ដោយរបៀបណា? កាលណាយើងបានទទួលការបណ្តាលចិត្តពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ហើយទទួលការចម្រើនកម្លាំងពីព្រះវិញ្ញាណព្រះអង្គ(២ធីម៉ូថេ ១:៧) នោះយើងអាចផ្សាយដំណឹងល្អ អំពីព្រះយេស៊ូវ តាមរយៈពាក្យសម្តី និងសកម្មភាព ដែលជាភស្តុតាងបង្ហាញថា យើងជាអ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ(២ធីម៉ូថេ ២:២)។ យើងអាចផ្ទេរចំណេះដឹង ឬជំនាញ ហើយថែមទាំងសេចក្តីជំនឿដ៏មានតម្លៃរបស់យើងដល់អ្នកជំនាន់ក្រោយ។—Marlene Legaspi-Munar
មានសេរីភាពនៅទីបញ្ចប់
លោកចន មែកខាធី(John McCarthy) ជាអ្នកកាសែតជនជាតិអង់គ្លេស ដែលធ្លាប់រស់នៅជាឈ្លើយសឹកអស់រយៈពេលប្រាំឆ្នាំ ក្នុងអំឡុងសម័យសង្រ្គាមស៊ីវិលនៅប្រទេសលេបាណន់។ រយៈពេល២០ឆ្នាំ បន្ទាប់ពីគាត់ត្រូវបានគេដោះលែង គាត់ក៏បានជួបលោកគានដូមែនីកូ ភីកូ(Giandomenico Picco) ដែលបានចរចារឲ្យគេដោះលែងគាត់។ ពេលដែលគាត់បានជួបបេសកជនអង្គការសហប្រជាជាតិរូបនេះ គាត់គ្រាន់តែនិយាយថា “ខ្ញុំសូមអរគុណលោក ដែលបានជួយដោះលែងខ្ញុំឲ្យមានសេរីភាព”។ ពាក្យសម្តីចេញពីចិត្តរបស់គាត់ គឺមានតម្លៃណាស់ ព្រោះលោកពភីកូ បានប្រថុយជីវិត ក្នុងអំឡុងពេលនៃការចរចារគ្នាដ៏គ្រោះថ្នាក់ ដើម្បីរំដោះលោកមែកខាធី និងអ្នកដទៃទៀត ឲ្យមានសេរីភាព។
ក្នុងនាមយើងជាអ្នកជឿព្រះ យើងអាចយល់អំពីសេរីភាពដែលរកបានយ៉ាងលំបាក។ ព្រះយេស៊ូវបានលះបង់ព្រះជន្មព្រះអង្គ ដោយសុគតនៅលើឈើឆ្កាងរបស់ពួករ៉ូម៉ាំង ដើម្បីរំដោះមនុស្សទំាងអស់ឲ្យមានសេរីភាពខាងវិញ្ញាណ។ សព្វថ្ងៃនេះ ក្នុងនាមយើងជាកូនព្រះអង្គ សាវ័កប៉ុលបានប្រកាស់ប្រាប់យើងថា “ព្រះគ្រីស្ទបានប្រោសយើងឲ្យរួចហើយ ដូច្នេះ ចូរអ្នករាល់គ្នាឈរឲ្យមាំមួន ក្នុងសេរីភាពនោះចុះ កុំឲ្យត្រូវជាប់ចំណងជាបាវបំរើទៀតឡើយ” (កាឡាទី ៥:១)។
កណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អយ៉ូហាន ក៏បានបង្រៀនយើង អំពីសេរីភាព ក្នុងព្រះគ្រីស្ទផងដែរ ដោយកត់សំគាល់ថា “បើព្រះរាជបុត្រាប្រោសឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានរួច នោះនឹងបានរួចជាពិត”(យ៉ូហាន ៨:៣៦)។
ប៉ុន្តែ តើមានសេរីភាពយ៉ាងដូចម្តេច? ក្នុងព្រះយេស៊ូវ យើងពិសោធន៍នឹងសេរីភាព រួចពីបាប និងចំណងរបស់វា ហើយថែមទាំងរួចពីកំហុស ភាពអាម៉ាស់ ការព្រួយបារម្ភ ការកុហក់របស់សាតាំង ជំនឿខុសឆ្គង ការបង្រៀនខុសឆ្គង និងការស្លាប់អស់កល្បជានិច្ច។…
បញ្ហាខាងក្នុង
ពីរបីឆ្នាំមុន សត្វត្រសេះបានចាប់ផ្តើមចិកទំលុះជញ្ចាំង នៅចំហៀងផ្ទះរបស់ខ្ញុំ។ យើងគិតថា បញ្ហាមានតែនៅខាងក្រៅផ្ទះទេ។ ប៉ុន្តែ ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំ និងកូនប្រុសខ្ញុំក៏បានដាក់ជណ្តើរឡើង ចូលទៅក្នុងបន្ទប់ក្នុងដំបូលផ្ទះ ហើយសត្វបក្សីមួយក្បាលក៏បានស្ទុះហើរចេញកាត់មុខយើង ធ្វើឲ្យយើងភ្ញាក់ព្រើត។ យើងក៏បានដឹងថា បញ្ហាកំពុងតែកើតមានក្នុងផ្ទះយើង គឺអាក្រក់លើសការរំពឹងគិតរបស់យើងទៀត។
ពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាងមកដល់ទីក្រុងយេរូសាឡិម ហ្វូងមនុស្សសង្ឃឹមថា ព្រះអង្គនឹងជួយដោះស្រាយបញ្ហាខាងក្រៅរបស់ពួកគេ ដែលជាការសង្កត់សង្កិនរបស់ចក្រភពរ៉ូម៉ាំង។ ពួកគេក៏បានស្រែកឡើងថា “ហូសាណា ដល់ព្រះវង្សហ្លួងដាវីឌ ព្រះអង្គដែលយាងមកដោយនូវព្រះនាមព្រះអម្ចាស់ ទ្រង់ប្រកបដោយព្រះពរ ហូសាណា នៅស្ថានដ៏ខ្ពស់បំផុត!(ម៉ាថាយ ២១:៩)។ នេះជាពេលដែលពួកគេកំពុងរង់ចាំ។ ព្រះមហាក្សត្រដែលព្រះបានចាត់តាំង បានយាងមកហើយ។ បើសិនជាព្រះដ៏ប្រោសលោះ ត្រូវចាប់ផ្តើមធ្វើកំណែរទម្រង់ផ្នែកនយោបាយ សម្រាប់ពួកគេ តើព្រះអង្គនឹងចាប់ផ្តើមដោះស្រាយបញ្ហាខាងក្រៅទាំងនោះឬទេ? ប៉ុន្តែ កណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អភាគច្រើនបានចែងថា “ក្បួនដង្ហែរនៃជ័យជម្នះ ចូលទីក្រុងយេរូសឡិម” គឺបានកើតឡើង មុនពេលព្រះយេស៊ូវបណ្តេញពួកអ្នករកស៊ីដូរលុយ ចេញពីព្រះវិហារ(ខ.១២-១៣)។ ព្រះអង្គកំពុងតែសម្អាតផ្ទះរបស់ទ្រង់ ពីក្នុងមកក្រៅ។
ពេលដែលយើងស្វាគមន៍ព្រះយេស៊ូវ ធ្វើជាស្តេច នោះព្រះអង្គនឹងធ្វើឲ្យអ្វីៗមានការផ្លាស់ប្រែ ហើយព្រះអង្គក៏ចាប់ផ្តើមពីយើងទៅ។ ព្រះអង្គនាំយើងប្រឈមមុខដាក់ការអាក្រក់ នៅខាងក្នុង។ ព្រះយេស៊ូវយាងចូលទីក្រុង ដោយគង់នៅលើខ្នងសត្វលា គឺបានទទួលការស្វាគមន៍ ជានិមិត្តសញ្ញានៃសន្តិភាព ប៉ុន្តែ គោលដៅរបស់ព្រះអង្គ គឺដើម្បីឲ្យខ្មាំងសត្រូវព្រះអង្គចុះចាញ់ ដោយគ្មានលក្ខខណ្ឌ។ ព្រះយេស៊ូវដែលជាព្រះមហាក្សត្ររបស់យើង ក៏តម្រូវឲ្យយើងចុះចូលព្រះអង្គផងដែរ។—Glenn Packiam
ឥទ្ធិពលដែលឆ្លងទៅដល់ជំនាន់ក្រោយ
មហាវិទ្យាល័យព្រះគម្ពីរតូចមួយ នៅភាគខាងជើងនៃប្រទេសហ្កាណា មិនមានលក្ខណៈដែលគួរឲ្យស្ងប់ស្ងែងទេ គឺគ្រាន់តែជាអគារមានដំបូលស័ង្កសី ជញ្ជាំងធ្វើពីឥដ្ឋ និងមានសិស្សតិចតួចប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ លោកបប់ ហេយេស(Bob Hayes) បានលះបង់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដើម្បីសិស្សទំាងនោះ។ គាត់បានបណ្តុះបណ្តាលពួកគេឲ្យក្លាយជាអ្នកដឹកនាំ ហើយបានលើកទឹកចិត្តពួកគេ ឲ្យផ្សាយ និងបង្រៀនព្រះបន្ទូល ទោះពួកគេមានការស្ទាក់ស្ទើរនៅពេលខ្លះក៏ដោយ។ លោកបប់បានលាចាកលោកកាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ប៉ុន្តែ មានព្រះវិហារ និងសាលារៀនរាប់សិបកន្លែង ហើយមានវិទ្យាសា្ថនព្រះគម្ពីរពីរកន្លែងជាបន្ថែមទៀត កំពុងរីកដុះដាល នៅទូទាំងប្រទេសហ្កាណា ដែលសុទ្ធតែបានចាប់ផ្តើម ដោយការប្រឹងប្រែងរបស់និស្សិតសាលាគម្ពីរដ៏តូចទាបនោះ។
ក្នុងសម័យស្តេចអើថាស៊ើកសេស (ឆ្នាំ ៤៦៥ ដល់ ៤២៤ មុនគ្រីស្ទសគរាជ) ហោរាអែសរ៉ាបានប្រមូលជនជាតិយូដាមួយក្រុម ដែលត្រូវគេនិរទេស ឲ្យវិលត្រឡប់ទៅទីក្រុងយេរូសាឡិមជាមួយគាត់។ ប៉ុន្តែ គាត់មិនឃើញមានពូជអំបូរលេវី ក្នុងចំណោមពួកគេទេ(អែសរ៉ា ៨:១៥)។ គាត់ត្រូវការពួកលេវី ឲ្យបម្រើការជាពួកសង្ឃ។ ដូចនេះ គាត់ក៏បានបង្គាប់អ្នកដឹកនាំ ឲ្យនាំមនុស្សសម្រាប់ធ្វើការងារ ក្នុងព្រះវិហាររបស់ព្រះនៃយើងរាល់គ្នា(ខ.១៧)។ ពួកគេក៏បានធ្វើតាមបង្គាប់គាត់(ខ.១៨-២០) ហើយលោកអែសរ៉ាក៏បាននាំពួកគេអធិស្ឋានតម(ខ.២១)។
ឈ្មោះរបស់លោកអែសរ៉ា គឺមានន័យថា “អ្នកជំនួយ” ជាលក្ខណៈសម្បត្តិ ដែលជាចំណុចស្នូលនៃភាពជាអ្នកដឹកនាំល្អ។ នៅក្រោមការណែនាំដោយការអធិស្ឋានរបស់លោកអែសរ៉ា គាត់ និងសិស្សរបស់គាត់ ក៏បាននាំឲ្យមានការភ្ញាក់រឭកខាងវិញ្ញាណ ក្នុងទីក្រុងយេរូសាឡិម(មើលជំពូក ៩-១០)។ អ្វីដែលពួកគេត្រូវការនោះ គឺការលើកទឹកចិត្ត…
ការលះបង់ទាំងអស់
បុរសពីរនាក់ ដែលគេបាននឹកចាំថា បានបម្រើអ្នកដទៃ ថ្វាយព្រះយេស៊ូវ បានបោះបង់អាជីពរបស់ខ្លួន នៅក្នុងវិស័យសិល្បៈដើម្បីប្តេជ្ញាចិត្តធ្វើកិច្ចការដែលពួកគេជឿថា ព្រះបានត្រាស់ហៅពួកគេ។ លោកចេមស៍ អូ ហ្វ្រាស័រ(James O. Fraser ឆ្នាំ ១៨៨៦-១៨៣៨) បានសម្រេចចិត្តឈប់ដេញតាមអាជីពជាអ្នកលេងព្យាណូក្នុងសាលមហោស្រព ក្នុងប្រទេសអង់គ្លេស ដើម្បីទៅបម្រើប្រជាជនលីស៊ូ ក្នុងប្រទេសចិន។ ចំណែកឯលោកយុដសិន វ៉ាន ដឺវែនធ័រ(Judson Van DeVenter ឆ្នាំ១៨៥៥ ដល់ ១៩៣៩) ដែលជាជនជាតិអាមេរិកវិញ បានសម្រេចចិត្តធ្វើជាអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អ ជាជាងដេញតាមអាជីពជាសិល្បៈករ។ ក្រោយមក គាត់ក៏បានសរសេរថា គាត់បានលះបង់ទាំងអស់។
អាជីពក្នុងវិស័យសិល្បៈ ជាការត្រាស់ហៅដ៏ល្អឥតខ្ចោះសម្រាប់មនុស្សជាច្រើន ប៉ុន្តែ បុរសទាំងពីរនាក់នេះបានជឿថា ព្រះបានត្រាស់ហៅពួកគេ ឲ្យលះបង់អាជីពដែលខ្លួនស្រឡាញ់ ដើម្បីបម្រើព្រះអង្គ។ ពួកគេប្រហែលជាបានទទួលការបណ្តាលចិត្ត ពីរឿងដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់បុរសដែលជាអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកមានវ័យក្មេងម្នាក់ ឲ្យលះបង់ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ខ្លួន ដើម្បីដើរតាមព្រះអង្គ(ម៉ាកុស ១០:១៧-២៥)។ ពេលនោះលោកពេត្រុសក៏បាននិយាយថា “យើងខ្ញុំបានលះចោលទាំងអស់មកតាមទ្រង់ហើយ” (ខ.២៨)។ ព្រះយេស៊ូវបានធានាគាត់ថា ព្រះទ្រង់នឹងប្រទានពរ ១ជា១រយ ដល់អ្នកដើរតាមព្រះអង្គ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន និងអស់កល្បជានិច្ច(ខ.៣០)។ តែទ្រង់នឹងប្រទាន ស្របតាមប្រាជ្ញារបស់ទ្រង់ គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា “នឹងមានមនុស្សមុនទៅជាក្រោយជាច្រើន ហើយមនុស្សក្រោយទៅជាមុនវិញ”(ខ.៣១)។
ទោះព្រះទ្រង់បានដាក់យើងនៅកន្លែងណាក៏ដោយ…
ក្នុងជម្រៅនៃចិត្តដែលជ្រៅបំផុត
លោកវិចទ័រ យូហ្គូ(Victor Hugo ឆ្នាំ១៨០២-១៨៨៥) ជាកវីកំណាព្យ និងអ្នកនិពន្ធរឿងប្រលោមលោក ក្នុងអំឡុងសម័យដែលមានភាពចលាចលផ្នែកសង្គម និងនយោបាយ ក្នុងប្រទេសបារាំង កាលពីសតវត្សរ៍ទី១៩។ គាត់ប្រហែលជាមានឈ្មោះល្បី ភាគច្រើន ដោយសាររឿងប្រលោមលោកដែលគាត់បាននិពន្ធ មានចំណងជើងថា ទុក្ខវេទនា ។ ប្រហែល១សតវត្សរ៍ក្រោយមក គេក៏បានផលិតខ្សែវីដេអូចម្រៀង ដោយផ្អែកទៅលើរឿងប្រលោមលោកនេះ ដែលស្ថិតក្នុងចំណោមផលិតកម្មដែលមានប្រជាប្រិយភាពបំផុត ក្នុងជំនាន់របស់យើង។ នេះមិនមែនជារឿងដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលឡើយ។ លោកយូហ្គូធ្លាប់បាននិយាយថា “តន្រ្តីបង្ហាញចេញនូវអ្វីដែលគេមិនអាចនិយាយចេញ តែមិនអាចបិទមាត់ មិនឲ្យនិយាយបាន”។
អ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរទំនុកដំកើងក៏បានយល់ស្របមតិគាត់ផងដែរ។ បទចម្រៀង និងសេចក្តីអធិស្ឋានក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានផ្តល់ឲ្យយើងនូវការឆ្លុះបញ្ចាំងដ៏ស្មោះត្រង់ អំពីជីវិត និងការឈឺចាប់ដែលមិនអាចជៀសរួច។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើងក៏បានប៉ះពាល់ចិត្តយើង ត្រង់ចំណុចដែលជ្រៅបំផុត ដែលយើងពិបាកចូលទៅដល់ដោយខ្លួនឯង។ ឧទាហរណ៍ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ៦:៦ ស្តេចដាវីឌបានពោលទំនួញថា “ទូលបង្គំអស់កំឡាំង ដោយថ្ងូរ ដំណេកទូលបង្គំត្រូវទទឹកជោកទាល់ភ្លឺ ទឹកភ្នែកទូលបង្គំហូរស្រោចដាបគ្រែ”។
ការឆ្លុះបញ្ចាំងដ៏ស្មោះត្រង់ នៅក្នុងបទចម្រៀង ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរទំនុកដំកើង គឺបានផ្តល់ឲ្យយើងនូវការលើកទឹកចិត្តដ៏អស្ចារ្យ។ ការនេះបានលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យថ្វាយការភ័យខ្លាចរបស់យើងដល់ព្រះ ដែលបានស្វាគមន៍យើង ចូលទៅក្នុងព្រះវត្តមាននៃការកម្សាន្តចិត្ត និងជំនួយរបស់ព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គឱបយើង ដោយយល់ចិត្តយើង ដោយព្រះទ័យស្មោះត្រង់។
តន្រ្តីអាចជួយឲ្យយើងបង្ហាញចេញនូវអារម្មណ៍ ដែលយើងពិបាកបង្ហាញចេញមក ដោយពាក្យសម្តី ប៉ុន្តែ ទោះយើងបង្ហាញចេញមក ដោយការច្រៀង ការអធិស្ឋាន ឬការទួញយំដោយស្ងាត់ស្ងៀមក្តី…
រត់ទៅប្រាប់ដំណឹងល្អ
ការរត់ប្រណាំងម៉ារ៉ាតុនសព្វថ្ងៃនេះ គឺមានប្រភពមកពីប្រវត្តិរបស់អ្នកនាំសារជនជាតិក្រិកម្នាក់ ឈ្មោះ ផាយឌីភីឌីស(Pheidippides)។ មានរឿងព្រេងមួយបានដំណាលថា នៅឆ្នាំ៤៩០ មុនគ្រីស្ទសករាជ គាត់បានរត់ចម្ងាយ៤០គីឡូម៉ែត្រ ពីក្រុងម៉ារ៉ាតុន ទៅទីក្រុងអាថែន ដើម្បីប្រកាស់ថា នគរក្រិកបានប្រយុទ្ធឈ្នះចក្រភពពើរស៊ី ដែលជាពួកឈ្លានពានដ៏ខ្លាំងពូកែ។ សព្វថ្ងៃនេះ គេចូលរួមការរត់ប្រណាំងម៉ារ៉ាតុន ដើម្បីសម្រេចជោគជ័យ និងបំពេញបំណងផ្ទាល់ខ្លួន ប៉ុន្តែ លោកផាយឌីភីឌីស មានគោលបំណងធំជាងនេះទៀត។ គ្រប់ជំហានដែលគាត់ឈានទៅមុខ នៅក្នុងការរត់នោះ គឺដើម្បីផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អ ដ៏រីករាយ ដល់ជនរួមជាតិរបស់គាត់។
ប្រហែល៥រយឆ្នាំក្រោយមក មានស្រ្តីពីរនាក់ក៏បានរត់ ដើម្បីនាំដំណឹងល្អទៅប្រាប់គេ គឺដំណឹងដែលសំខាន់ជាងគេ ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តមនុស្សជាតិ។ នាងម៉ារា និងនាងម៉ារាម្នាក់ទៀត មកពីស្រុកម៉ាក់ដាឡា បានមកដល់ផ្នូរ ដែលព្រះសពព្រះយេស៊ូវត្រូវបានគេបញ្ចុះ ហើយក៏បានឃើញផ្នូរនោះនៅទទេ។ ទេវតាបានប្រាប់ពួកគេថា ព្រះយេស៊ូវ “មានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញហើយ” ហើយក៏បាន “ប្រញាប់រត់ទៅប្រាប់ពួកសាវ័ករបស់ព្រះអង្គ”(ម៉ាថាយ ២៨:៧)។ ស្ត្រី២នាក់នោះ ក៏ដើរចេញពីផ្នូរជាប្រញាប់ទាំងភ័យ ហើយមានសេចក្តីអំណរជាខ្លាំងផង ក៏រត់ទៅប្រាប់ដល់ពួកសិស្សទ្រង់(ខ.៨)។
សូមយើងមានក្តីអំណរដ៏ពោរពេញ ចំពោះការមានព្រះជន្មឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវផងដែរ ហើយសូមឲ្យការនេះបានបណ្តាលចិត្តយើង ឲ្យផ្សាយដំណឹងល្អដល់អ្នកដទៃ។ យើងប្រហែលមិនចាំបាច់ត្រូវ “រត់” ទៅណាឆ្ងាយឡើយ តែយើងអាចផ្សាយដំណឹងល្អដល់អ្នកជិតខាង អំពីព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់យើង។ ព្រះអង្គបានឈ្នះសេចក្តីស្លាប់ ក្នុងសង្រ្គាមខាងវិញ្ញាណ ដើម្បីឲ្យយើងអាចរស់នៅ ដោយជ័យជម្នះជាមួយព្រះអង្គជារៀងរហូត។—Kirsten Holmberg