ការទទួលសំពាធពីមនុស្សនៅជុំវិញខ្លួនយើង ជាផ្នែកមួយនៃការរស់នៅប្រចំាថ្ងៃ។ ជួនកាល យើងធ្វើការសម្រេចចិត្ត ដោយផ្អែកទៅលើគំនិត ឬពាក្យសម្តីរបស់អ្នកដទៃ ជាជាងពឹងផ្អែកទៅលើសម្បជញ្ញៈ និងបំណងព្រះទ័យព្រះ។ យើងបារម្ភថា គេនឹងកាត់ទោស ឬចម្អកឲ្យយើង។
យ៉ាងណាមិញ សាវ័កប៉ុលក៏ធ្លាប់ទទួលរងសំពាធពីមនុស្សនៅជុំវិញខ្លួនគាត់ផងដែរ។ នៅសម័យនោះ មានគ្រីស្ទបរិស័ទដែលជាជនជាតិយូដាមួយចំនួន បានជឿថា សាសន៍ដទៃគួរតែកាត់ស្បែក ដើម្បីឲ្យបានទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះដ៏ពិតប្រាកដ(កាឡាទី ១:៧ ៦:១២-១៥)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សាវ័កប៉ុលបានប្រកាន់ខ្ជាប់នូវគោលជំហររបស់ខ្លួន។ គាត់នៅតែបន្តផ្សាយព្រះបន្ទូលថា សេចក្តីសង្រ្គោះគឺបានមកពីព្រះគុណព្រះ ដោយសារសេចក្តីជំនឿតែមួយមុខគត់ គឺមិនបានតម្រូវឲ្យយើងធ្វើកិច្ចការអ្វីមួយបន្ថែម ដើម្បីឲ្យបានសង្រ្គោះទេ។ ហើយគេក៏បានចោទប្រកាន់ថា គាត់បានតាំងខ្លួនជាសាវ័ករបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ ហើយពួកគេថែមទាំងបានលើកឡើងថា ដំណឹងល្អដែលគាត់បានផ្សាយ មិនដែលបានទទួលការយល់ព្រមពីពួកសាវ័កឡើយ(២:១-១០)។
ទោះជាមានសំពាធយ៉ាងណាក៏ដោយ សាវ័កប៉ុលនៅតែដឹងច្បាស់ថា គាត់កំពុងបម្រើនរណា។ គាត់កំពុងបម្រើព្រះគ្រីស្ទ។ ដូចនេះ ការយល់ព្រមរបស់ព្រះ សំខាន់ជាងការយល់ព្រមរបស់មនុស្ស។ គាត់បានកំណត់គោលដៅថា គាត់នឹងមិនព្យាយាមស្វែងរកការយល់ព្រម ពីមនុស្សឡើយ។ គាត់នឹងបំពេញព្រះទ័យព្រះតែមួយអង្គប៉ុណ្ណោះ(១:១០)។
យើងក៏ជាអ្នកបម្រើព្រះគ្រីស្ទ មិនខុសពីសាវ័កប៉ុលឡើយ។ យើងនៅតែបម្រើព្រះ ទោះគេគោរពយើង ឬស្អប់ខ្ពើមយើង និយាយបង្ខូច ឬសរសើរយើងក៏ដោយ។ ថ្ងៃមួយ “យើងទាំងអស់គ្នានឹងត្រូវរាប់រៀបទូលថ្វាយព្រះ ពីដំណើររបស់ខ្លួនយើងជាមិនខាន”(រ៉ូម ១៤:១២)។ មានន័យថា យើងមិនគួរខ្វល់ថា គេគិត ឬនិយាយអ្វីពីយើងឡើយ តែអ្វីដែលយើងត្រូវខ្វល់នោះ គឺត្រូវធ្វើយ៉ាងណាឲ្យព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យវិញ។
យើងចង់ឮព្រះសង្រ្គោះមានបន្ទូលមកកាន់យើងថា “ប្រពៃហើយ បាវល្អស្មោះត្រង់អើយ!”(ម៉ាថាយ ២៥:២៣)។-JAIME FERNÁNDEZ GARRIDO, GUEST WRITER