កាលខ្ញុំនៅក្មេង ពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែញាំអាហារពេលថ្ងៃត្រង់ ជាមួយមិត្តភក្តិខ្ញុំ គាត់បានសួរខ្ញុំថា “តើអ្នកគិតថា សន្តិភាពគឺជាអ្វី?” ខ្ញុំក៏បានសួរទៅគាត់វិញទាំងឆ្ងល់ថា តើគាត់សួរខ្ញុំធ្វើអ្វី? គាត់ក៏បានឆ្លើយថា កាលយើងកំពុងចូលរួមកម្មវិធីថ្វាយបង្គំព្រះក្នុងព្រះវិហារ គាត់បានឃើញជើងខ្ញុំនៅមិនស្ងៀម ធ្វើឲ្យគាត់ឆ្ងល់ថា ខ្ញុំកំពុងតែមានការមិនសប្បាយចិត្ត ដោយសាររឿងអ្វីមួយឬយ៉ាងណា? គាត់ក៏បានសួរខ្ញុំថា តើខ្ញុំបានគិតដល់សន្តិភាព ឬសេចក្តីសុខសាន្តដែលព្រះប្រទានដល់អ្នកដែលស្រឡាញ់ទ្រង់ឬទេ?

កាលនោះ សំណួររបស់គាត់បានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការឈឺចាប់បន្តិច ប៉ុន្តែ សំណួរនោះបានបណ្តាលចិត្តខ្ញុំ ឲ្យចាប់ផ្តើមការធ្វើដំណើរមួយ នៅក្នុងព្រះ។ ខ្ញុំក៏បានចាប់ផ្តើមបើកមើលព្រះគម្ពីរ ដើម្បីស្វែងយល់អំពីរបៀបដែលរាស្រ្តរបស់ព្រះឱបក្រសោបយកអំណោយនៃសេចក្តីសុខសាន្ត ឬសន្តិភាព សូម្បីតែនៅពេលដែលពួកគេកំពុងទុក្ខលំបាកក៏ដោយ។ ពេលខ្ញុំអានកណ្ឌគម្ពីរសំបុត្រដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេផ្ញើទៅពួកជំនុំ នៅទីក្រុងកូល៉ុស ខ្ញុំក៏បានឃើញការបង្រៀនរបស់គាត់ ដែលបានបង្គាប់គ្រីស្ទបរិស័ទទាំងឡាយ ឲ្យអនុញ្ញាតឲ្យសន្តិភាព ឬសេចក្តីមេត្រីរបស់ព្រះគ្រីស្ទត្រួតត្រានៅក្នុងចិត្ត(កូល៉ុស ៣:១៥)។

កាលនោះ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំមួយកន្លែង ដែលគាត់មិនដែលបានទៅសួរសុខទុក្ខ ប៉ុន្តែ គាត់បានទទួលដំណឹង ពីមិត្តភក្តិគាត់ឈ្មោះ អេប៉ាប្រាស។ គាត់មានការបារម្ភពីពួកគេ ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងតែជួបការបង្រៀនក្លែងក្លាយ ដែលធ្វើឲ្យពួកគេបាត់បង់សន្តិភាពនៃព្រះគ្រីស្ទ។ ប៉ុន្តែ គាត់មិនបានស្តីបន្ទោសពួកគេទេ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានលើកទឹកចិត្តពួកគេ ឲ្យទុកចិត្តព្រះយេស៊ូវ ដែលទ្រង់នឹងប្រទានការធានា និងសេចក្តីសង្ឃឹមដល់ពួកគេ(ខ.១៥)។

យើងត្រូវសម្រេចចិត្តថា យើងនឹងឱបក្រសោបយក ឬបដិសេធសន្តិភាព ឬសេចក្តីមេត្រីរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ក្នុងចិត្តយើង។ ពេលណាយើងងាកទៅរកព្រះអង្គ ដោយទូលសូមទ្រង់ឲ្យគង់នៅក្នុងចិត្តយើង ទ្រង់នឹងរំដោះយើងឲ្យរួចពីការថប់បារម្ភ និងទុក្ខព្រួយ ដែលសង្កត់មកលើយើង។ កាលណាយើងស្វែងរកសន្តិភាពរបស់ទ្រង់ យើងត្រូវទុកចិត្តថា ទ្រង់នឹងបំពេញតម្រូវការយើង ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់។—AMY BOUCHER PYE